Hoogdag voor het Belgisch voetbal woensdag, maar helaas een met een bitter nasmaakje. België speelde gastheer voor Europees kampioen Spanje. Uw reporter was erbij.
Zelden zo nerveus geweest als woensdag in de file op weg naar de Heizel. Meer dan een uur stonden we in de file en zo dreigden we het begin van de wedstrijd te missen. Een kwartier voor de wedstrijd op gang werd gefloten stonden we nog altijd in de rij en kregen we daar het slechte nieuws van de blessure van Dembele bovenop. Mijn hoop op een stunt werd met de minuut kleiner.
We hadden net onze wagen geparkeerd en in de verte hoorden we een explosie van vreugde. Het was me al meteen duidelijk dat er een doelpunt was gevallen. Maar voor wie en door wie. In looppas trokken we richting stadion, toch nog een dikke kilometer lopen. In de mensenmassa, die net als ons slachtoffer waren van de file, viel om de haverklap de naam Sonck. "België moet gescoord hebben dacht ik bij mezelf, dat kan niet anders." Mijn vermoeden bleek te kloppen en het fileleed was daarmee snel vergeten.
Nu even tijd voor het tactisch gedeelte van dit verslag. Vandereycken startte op papier met vijf verdedigers. In vergelijking met Armenië kwamen nu Van Buyten en Vermaelen terug in de ploeg. Kompany vormde samen met Van Buyten het centrale duo achterin terwijl Simons fungeerde als stofzuiger op het middenveld. Aanvallend kwam Defour in de plaats van de geblesseerde Dembele.
De eerste helft was van een degelijk niveau. Beide ploegen brachten leuk combinatievoetbal op de mat, hoewel de Belgen snediger counterden. De Belgen kwamen al snel in een luxepositie door de vroege goal van Sonck. De Belgen creerden nog enkele kansen voor de rust, maar het was Spanje dat met het beste gevoel de rust inging. Dom balverlies, van de overigens uitstekend spelende Fellaini, lag aan de basis van de gelijkmaker. Iniesta profiteerde optimaal en kon vanuit een scherpe hoek gelijk maken.
Wat de Belgen in de tweede helft lieten zien was van het beste wat ik in vijf jaar van de Belgen heb gezien. Anthony Vandenborre maakte de Spaanse verdedigers belachelijk. Met een Zidanneke zette hij Fellaini alleen voor doel die koelbloedig afwerkte. Maar de grensrechter stond al lang met zijn vlag te zwaaien. Onterecht blijkt achteraf. De Belgen stoomden door en ook het publiek had er duidelijk zin in. Oorverdovend bij vlagen en zowel jong en oud mengde zich in dit feest. Heel het stadion moet zich gedurende tachtig minuten enorm trots hebben gevoeld. Tot Villa ons genadeloos uit deze droom deed ontwaken. De Belgen verloren, maar kunnen met opgeheven hoofd en de borst vooruit Bosnië in de ogen kijken. We zijn er meer dan ooit klaar voor.
Hoogdag voor het Belgisch voetbal woensdag, maar helaas een met een bitter nasmaakje. België speelde gastheer voor Europees kampioen Spanje. Uw reporter was erbij.
