Verrassend kan je de verkiezing van Bolt niet noemen. Bolt won 10 van zijn 11 races over 100m en is ongeslagen op de 200m. Maar 2013 was ook het jaar dat de concurrentie het om allerlei redenen liet afweten. Zo werden Asafa Powell en Tyson Gay positief bevonden op het gebruik van prestatiebevorderende middelen en volgde in hun kielzog nog enkele andere Jamaïcaanse atleten. Enkel Justin Gatlin kon Bolt dit jaar kloppen in Rome. Lightning Bolt won op het wereldkampioenschap in Moskou, zij het zonder veel glans, zowel de 100, 200 als de 4x100m. Flitsend was het zeker niet, ondanks grote woorden en zijn openlijke aspiraties het wereldrecord op de 200m scherper te stellen. Met een tijd van 19.66 kwam Bolt niet eens in de buurt van zijn eigen wereldrecord. Ging het in 2008 nog allemaal vanzelf, dan geeft Bolt nu meer en meer de indruk voor elke meter te moeten zwoegen. Het flitsende is ervan af, maar Bolt staat ook vandaag nog eenzaam aan de top en het zal nog wel enige tijd duren vooraleer hij daar gezelschap krijgt. 

Ook bij de vrouwen ging de titel naar Jamaïca. Ann Fraser-Pryce presteerde synchroon met Bolt, waardoor de vakjury nog weinig keuze had. Ook Pryce won drie keer goud op de 100, 200 en 4x100m en vestigde op de eerste twee nummers tevens een wereldjaarprestatie. Ook het blazoen van Fraser-Pryce blijft (voorlopig) op het vlak van dopinggebruik ongeschonden. Al weet ze net iets moeilijker houding te geven als haar om een reactie wordt gevraagd. Vandaag, maandag red, kondigde ze zelfs aan dat ze mogelijk geen grote tornooien meer loopt zolang de (valse) speculaties aan haar adres aanhouden.  Dan reageert Bolt op dat vlak toch net dat tikkeltje volwassener. Maar dat men een probleem heeft in Jamaïca wat betreft doping kan natuurlijk niemand ontkennen. 

Het was een drukke periode voor het WADA dit voorjaar. Zowel Asafa Powel, Veronica Campbell-Browm en Sherone Simpson werden publiekelijk aan de schandpaal genageld. Vervuilde voedingsuplementen zouden aan de oorzaak liggen van de recente golf positieve dopinggevallen op het Caribische eiland. Campbell-Brown komt er naar alle waarschijnlijkheid vanaf met een waarschuwing opgelegd door het Jamaïcaanse Anti doping agentschap (JADCO). Datzelfde JADCO draagt overigens een bedenkelijke reputatie met zich mee. Zo zou in de 6 maanden voorafgaand aan de Spelen maar één dopingcontrole buiten competitie hebben plaatsgevonden. Blijkbaar hanteert men andere normen en waarden als het op de bestrijding van doping aankomt in Jamaïca. Het WADA zit bijzonder verveeld met de zaak en stuurde onlangs een team experten ter plaatse. Het WADA zal in de toekomst meer budget ter beschikking stellen voor dopingbestrijding, en jawel voor het eerst zullen Bolt en co ook onderworpen worden aan bloedtesten. In Jamaïca loopt men met andere woorden nog lichtjaren achter. Maar of dit voldoende zal zijn voor de boswachter om de stroper te slim af te zijn? 

Had het van mij persoonlijk afgehangen dan ging de titel dit jaar niet naar Bolt maar naar Ashton Eaton. Deze Amerikaan kroonde zich op overtuigende wijze tot wereldkampioen in de tienkamp. In feite is Eaton de meest complete atleet ter wereld, maar misschien ook wel de meest miskende.Hoewel decathlon aan populariteit wint staat deze discipline nog steeds in de schaduw van de sprintnummers. Eaton is er ook niet vies van harde statements te maken wat betreft dopinggebruik. Het maakt hem net iets geloofwaardiger dan pakweg Fraser-Pryce of Bolt, al steek ik ook voor Eaton zeker mijn hand niet in het vuur. 

Energiek hees ik mezelf uit bed omstreeks vier uur in de ochtend. Ik had gerust nog een half uur kunnen blijven liggen, maar uit vrees opnieuw in te dommelen en mezelf finaal te overslapen zat ik reeds om 10 na 4 aan het ontbijt. Na een vluchtige laatste inspectie van de bagage en het oppikken van enkele medepassagiers waren we omstreeks 6 uur op weg richting Brussels South, of Charleroi. Omwille van de hoge parkeerkosten die een bezoek aan Brussels South met zich meebrengt koos ik er wijselijk voor mijn wagen in een klein dorpje vlakbij de luchthaven te parkeren. Met een shuttlebus ging het vervolgens opnieuw richting luchthaven. De vriendelijke dame achter het stuur was er blijkbaar van overtuigd dat ik als piloot werkte voor Ryanair. Ik speelde het spel eventjes mee, maar al snel zag ze in dat ik haar in het ootje nam. Na een efficiënte en vlugge check-in volgde het eerste rustmoment van de dag. Even op adem komen, om daarna terug de motor in de hoogste versnelling te zetten bij aankomst in Manchester. 

Dit reisje stond al ettelijke jaren op onze agenda, maar om de een of andere reden kwam het er nooit van. Als liefhebber van het Engelse voetbal heb ik ondertussen al ettelijke wedstrijden in de Premier League bezocht. Fulham, Watford, Tottenham, West Ham. Londen is en blijft het mekka voor wie houdt van het Engelse voetbal, maar ik ging mijn blik meer en meer naar het noorden richten. Liverpool, Manchester United, Man City, Everton. Man, wat viel er nog veel te ontdekken. Het werd een geslaagde trip, die mijn stoutste verwachtingen overtrof. In totaal werden 5 stadions bezocht, waardoor ik nu nog 86 venues te gaan heb als ik ze alle 96 wil doen.

Manchester is een jonge en dynamische stad met veel studenten. Je kan het een beetje vergelijken met Leuven al wonen er wel om en bij de 400.000 mensen wat het de zesde grootste stad van Engeland maakt. De recente stadsvernieuwing, die mede tot stand kwam na de zware bomexplosie van het IRA in het centrum van de stad in 1996, geeft Manchester een moderne aanblik. Je merkt aan alles dat men hier niet is vastgeroest in het verleden. Al kwam die ommezwaai er grotendeels uit noodzaak. De enorme golf van privatiseringen, die Engeland begin jaren tachtig overspoelde na het aantreden van Margaret Tatcher,zorgde ervoor dat de industrie wegtrok uit Manchester. De vele grote fabriekshallen verspreid over het centrum van de stad zijn nu niet meer dan een pijnlijke herinnering aan een periode die de plaatselijke bevolking zo snel mogelijk wil vergeten. Veel van die fabrieksgebouwen worden nu overigens nog steeds gebruikt als overdekte parking. Op die manier vangt men twee vliegen in één klap, want je lost zo niet enkel het parkeerprobleem op, maar je handhaaft in één klap ook het patrimonium van de stad. 

Omstreeks half twaalf kwamen we dan eindelijk toe aan ons hotel. We zouden die eerste nacht verblijven in het Ibis Budget Hotel. Een basic hotel in moderne stijl, meer hadden we absoluut niet nodig. Old Trafford stond als eerste op de planning. De weergoden waren ons gedurende het hele weekend niet goed gezind. Op regelmatige basis kregen we af te rekenen met fikse stortregens en stormwinden. Half doorweekt kwamen we uiteindelijk aan in het 'Theatre of Dreams'. Regelrecht ging het meteen naar de fanshop, waar men veel te hoge prijzen hanteerde. Manchester United is ontzettend populair in Azië en dat merk je nergens beter dan in de fanshop waar gefortuneerde Aziaten gretig hun portemonnees legen. Ons bezoekje aan Old Trafford kreeg overigens nog een onverwachte climax. Toen we wat rondslenterden nabij het stadion merkten we dat één van de stadiongidsen de toegang tot de loges had vergeten af te sluiten. Deze kans konden we onmogelijk laten liggen en stiekem slopen we naar binnen om uiteindelijk in de business lounge met uitzicht op het veld te belanden. Mijn hart bonsde in mijn keel, maar wat was het genieten van de aanblik van de lege tribunes en het grasveld dat werd bijgelicht. Omdat het natuurlijk niet altijd om voetbal kan draaien volgde nadien een bezoek aan het vlakbij gelegen Imperial War Museum. Een echte aanrader overigens, al hielp het wel dat een van onze metgezellen zich opwierp als expert ter zake. Absoluut een aanrader. Als studentenstad bij uitstek had ik bijzonder hoge verwachtingen van het nachtleven in Manchester. Deze werden maar halvelings ingevuld met als negatieve uitschieter een bezoek aan een nachtclub waar zowat de helft van de aanwezigen zichtbaar onder invloed van coke en drugs aan het feesten was. Al was het zeker geen slechte avond.

Zaterdag 2 november stond zowaar een bezoek aan Wigan Athletic op het programma. Wigan is in feite een voorstad van Manchester en speelde enkele jaren in de Premier League, waaruit ze vorig jaar degradeerden. Wigan zou het die dag opnemen tegen Huddersfield. Een club met een rijke historie. In de vroege jaren 20 en 30 werden maar liefst drie titels behaald. De Belgen maken momenteel massaal het mooie weer in de Premier League. Huddersfield was op dat vlak een van de trendsetters. Nico Vaesen stond er van 1998 tot 2001 onder de lat en ze zijn er hem nog niet vergeten bleek toen ik even een praatje stond te maken met een van de naar schatting 200 Hudersfield supporters op de trein richting Wigan. Die treinreis verliep als sardienen bij elkaar gepakt in een helse atmosfeer. Songs werden door de hele coupé meegebruld, de sfeer zat er uitstekend in. Dat liet alvast het beste vermoeden voor in het stadion. Door een slordigheid van mijn kant kwamen we overigens maar net op tijd aan bij het stadion. We gingen ervan uit dat de match zou beginnen om 16:00, het bleek uiteindelijk 15:00 uur te zijn. Na een discussie of we al dan niet binnen mochten met onze rugzakken zaten we omstreeks 6 na 3 op onze plaatsen. In totaal bleken een 4000 supporters van Huddersfield de relatief korte verplaatsing van 70 kilometer te hebben gemaakt en dat voor een match in tweede klasse. De match had niet zo heel veel om het lijf. Wigan dicteerde voornamelijk in de eerste helft de wet en kwam al vrij vroeg op voorsprong. Net voor rust mocht het uitvak vieren. De sfeer in het stadion had bijzonder weinig om het lijf. Dan was het in de trein een stuk gezelliger. Uiteindelijk zou Wigan de wedstrijd met 2-1 winnen, al hadden we er zeker meer van verwacht. 

Deel 2 van onze reis speelde zich af in Liverpool, waar we omstreeks 18:30 arriveerden. Na ingecheckt te hebben in het Pineapple Hotel ging het richting centrum van de stad. De regen viel bij wijlen opnieuw met bakken uit de lucht vergezeld van stevige windstoten. Die waren een stuk heviger dan eerder op de dag in Manchester, aangezien Liverpool ook vlakbij de Atlantische Oceaan gelegen is. Als gevolg van de regen waren de restaurantjes en eetgelegenheden goedgevuld en werden we verscheidene malen vriendelijk de deur gewezen.Na dik een half uur zoeken vonden we uiteindelijk een leuk Italiaans restaurant waar men serveerde volgens het principe van een tapasrestaurant. Je kon er verscheiden Italiaanse lekkernijen proeven aan schappelijke prijzen. De ober toverde een gans smakenpallet op ons bord en ik genoot van een heerlijke zalmpasta, Risotto en een gevulde kippenborst. Vervolgens ging het dan richting The Cavern Club, waar de Beatles ooit hun eerste optredens hebben gegeven.  Nog elke dag treden er live acts op in de hoop ooit in de voetsporen van de Magic Four te mogen treden. Vervolgens vlogen we opnieuw de nacht in en werd in tal van pubs en nachtclubs nog tot de vroege uurtjes gefeest. 

Toen ik zondagmorgen het gordijn van mijn hotelkamer opentrok was het opnieuw stevig aan het regenen. Het had geen invloed op mijn humeur, want Everton-Tottenham stond op het programma. Een match waarin we ongetwijfeld enkele Belgen aan het werk zouden zien. Het Engels ontbijt met worst, boonen, een spiegelei en spek smaakte me uitstekend en al vroeg vertrokken we richting Goodison Park. Met de Belgische vlag gedrappeerd om mijn schouders trokken we best wel de aandacht. Geen hoongelach deze keer om onze driekleur. Het respect voor de Belgen in Engeland is bijzonder groot. Ik was voor het eerst in mijn leven echt trots op mijn land. Ik probeerde  voor de match nog tevergeefs de aandacht te trekken van Mirallas en Lukaku. De match begon goed met een pressend Tottenham dat Everton meteen achteruit drong. De partij verwaterde al snel en zeker in de tweede helft drongen beide ploegen nog nauwelijks aan. De ironie van het lot zorgde ervoor dat we van die tweede helft niet zo heel veel te zien kregen. Het hele weekend regende het pijpenstelen, maar uitgerekend in de tweede helft brak de laagstaande zon door. (check link onderaan). De Belgen presteerden matig. Vertonghen legde als linksachter Mirallas aan banden en Lukaku stond op een eiland te voetballen. Dembele kreeg ook nog enkele speelminuten. Vertonghen zou later tot Man of the Match gekroond worden. Meer dan terecht, want zijn rushes leverde bijzonder veel doelgevaar op. De terugreis verliep voor de rest voorspoedig en moe maar voldaan kroop ik omstreeks half twee onder de wol.

Anthony Van Loo, u kent hem vast en zeker als ik even kort zijn levensverhaal schets. Van Loo gold in 2008 als een veelbelovend talent. Onder de vleugels van van Wijk kreeg hij bij Roeselare volop kansen. De carriëre van Van Loo leek gelanceerd te zijn, eindelijk.  Hij had er dan ook lang op moeten wachten. In zijn eerste jaar Roeselare (2007) kwam hij amper van de bank. Nu hij eindelijk vast in de ploeg stond zou niemand er hem nog uitspelen. Alleen was er dat verdomde eigen lichaam dat begon te protesteren. Na een serie testen volgde het harde verdict. Hartritmestoornissen als gevolg van een erfelijke aandoening.Het is op dat moment volop pakjestijd, Kerstmis nadert en België maakt zich op voor gezellige eindejaarsfeesten.  Ten huize Van Loo wordt nauwelijks gevierd. De jonge verdediger verkeert lange tijd in onzekerheid over zijn toekomst als voetballer, een droom die hij al als kind najaagde. Brugada,  Belgiës meest vermaarde hartspecialist,  stelt Van Loo al snel gerust. Dankzij de inplanting van een defribilator zou hij al vrij snel terug op het trainingsveld kunnen staan. In totaal zou hij dat seizoen 22 wedstrijden spelen. Niet enkel Van Loo kende een rampjaar, ook Roeselare ging het dat jaar niet voor de wind. Na een lang seizoen tegen de degradatie werd het veroordeeld tot eindrondevoetbal met de tweedeklassers.

In die eindronde nam Roeselare het op de voorlaatste speeldag op tegen Antwerp, dat met Darko Pivaljevic een echte killer in huis heeft. Roeselare kan mits winst het behoud in eerste verzekeren en zal dat uiteindelijk ook doen. We schrijven minuut 43. Van Loo wandelt rustig naar de bal om te gaan ingooien, wanneer hij plots tegen de grond smakt. Zijn ploegmaats, die Van Loo's voorgeschiedenis kennen, snellen meteen naar hem toe. Wanneer de medische staf arriveert is Van Loo opnieuw bij bewustzijn. Zijn defribilator, een toestelletje van nog geen twee centimeter, had hem het leven gered. Bijkomende tests bij Brugada bevestigen de eerder gesteld diagnose. Ook nu mag Van Loo blijven voetballen. 

Zijn puike prestaties bij Roeselare zijn ook KV Mechelen niet ontgaan. Van Loo versiert een mooie transfer en komt in zijn eerste seizoen aan 22 wedstrijden. Het jaar nadien slaat dat dekselse noodlot opnieuw toe. Op training in augustus gaat de verdediger door zijn knie, een kruisbandletsel en 6 maanden revalidatie is het verdict. Van Loo zou dat seizoen niet meer in actie komen. 2012-2013 is voor Van Loo het seizoen van de wederopstanding. Stilaan evenaart hij opnieuw zijn niveau van in zijn beste dagen.  Zijn doorzettingsvermogen charmeerde ook Harm Van Veldhoven en dit seizoen stond de teller al op 613 speelminuten. In de wedstrijd tegen Oostende ging Van Loo kort voor rust opnieuw door de knie. Het was aandoenlijk om hem te zien spartelen van de pijn. Hij wist toen al ongetwijfeld hoe laat het was. Het seizoen zit er bij het vallen van de bladeren alweer op voor Van Loo. Sportnews wenst Van Loo alvast een spoedig herstel toe

 

Eerlijk is eerlijk, ik kwam zondagmorgen compleet uit de lucht gevallen toen ik het heuglijke nieuws vernam. De media had er mij dan ook niet op geattendeerd voorafgaand aan deze wedstrijd. Dat Frederik Van Lierde het in zich had om deze wedstrijd ooit te winnen bewees hij vorig jaar door derde te eindigen. En in Juni jongstleden schreef hij voor de derde keer de Ironman van Nice op zijn naam. Dat enkel Focus WTV een cameraploeg ter plaatse had is dan ook een serieuze misrekening en een blunder van formaat. 

De Ironman van Hawaï geldt als het officieuze wereldkampioenschap triatlon lange afstand. 3,8 zwemmen, 180 km fietsen en als toetje mogen de deelnemers ook nog eens een marathon lopen. Ik heb proefondervindelijk ondervonden wat een marathon met het lichaam doet. Na mijn deelname aan Treviso was ik drie dagen zo stijf als een plank. Die marathon heb ik dan nog gelopen onder ideale omstandigheden, een zalig waterzonnetje en 15 graden op de thermometer. Dat is op Hawaï wel even anders. Hawaï is in feite een serie van ontelbare vulkanische eilandjes in het midden van de Stille Oceaan. De vulkanische rotsbodem houdt de hitte veel beter vast, waardoor deze wedstrijd in helse omstandigheden wordt betwist. Ook de hoge vochtigheidsgraad speelt een belangrijke rol en wordt vaak onderschat. De vochtbalans in het lichaam raakt hierdoor veel sneller verstoord,  wat een onmiddellijke impact heeft op het lichaam. Dehydratatie, wat kan leiden tot nierfalen, loert hier genadeloos om de hoek. 

Wie zich een beeld wil scheppen van de impact van deze wedstrijd op het menselijk lichaam moet maar eens Julie Moss intypen op Youtube. In 1982 nam deze Amerikaanse in functie van haar studies fysiologie deel aan de Ironman. Ze wou hierbij proefondervindelijk vaststellen wat deze wedstrijd met haar zou doen. Tot haar grote verbazing liep Moss met nog enkele kilometers te gaan in de marathon nog steeds aan de leiding. Compleet uitgeput bereikte zij de finish. De laatste hectometers werden al strompelend, struikelend en kruipend afgelegd. Het meest schrijnende was nog dat ze hierbij de controle verloor over verschillende lichaamsprocessen. Haar coördinatievermogen verdween als sneeuw voor de zon en acute diarree zorgde ervoor dat ze in sneltempo uitgedroogd raakte. Pas enkele meters voor de streep werd Moss ingehaald door Kathleen Mccartney. De beelden staan voor eeuwig en altijd op mijn netvlies gegrift. Het moet gezegd dat de omkadering in 1982 nog in de kinderschoenen stond en je vandaag de dag haast professioneel met triatlon bezig moet zijn om startrecht te verkrijgen. Niettemin gebeurt het nog steeds dat de grenzen van het menselijk lichaam fel worden overschreden. In 1997 vochten Sian Welch en Wendy Ingraham al kruipende een duel uit om de vierde plaats. De beelden gingen de wereld rond en werken nog steeds inspirerend. 

Frederik Van Lierde treedt met deze zege in de voetsporen van zijn naamgenoot/annex trainer Luc Van Lierde. Overigens zijn de twee geen familie van elkaar. Van Lierde is de eerste Europeaan in 6 jaar die deze wedstrijd op zijn naam schrijft. De laatste jaren zijn het vooral de Australiërs die  hier de plak zwaaien. De emoties op het gezicht van vader en moeder na afloop verraadden welke opofferingen hu zoon zich de laatste jaren heeft getroost. Een proces van lange adem, waarbij kosten noch moeite werden gespaard. Om gewoon te worden aan de zware wedstrijdomstandigheden trainde Van Lierde bijvoorbeeld meermaals in een speciaal aangepast klimaatkamer. De Sportman van het Jaar is bij deze reeds bekend. 

Wie aan de top wil voetballen moet zich gedragen als een echte klootzak, haast op het criminele af. Alleen op die manier blijf je als voetballer overeind in de meedogenloze wereld die het voetbal vandaag is. 'Survival of the fittest' heet dat in Darwininaanse termen. Wie tekenen van zwakheid vertoont wordt genadeloos met de grond gelijk gemaakt. Als voetballer draag je een masker, en laat je vooral geen emoties blijken. Een voetballer hoort over niets anders dan vrouwen en auto's te praten en mag zeker niet al te intelligent overkomen. Dat is het clichébeeld dat anno 2013 nog steeds overeind staat. Al is er stilaan een kentering merkbaar. Jonge voetballers hechten in deze economisch barre tijden meer en meer belang aan een degelijke opleiding. In het peloton zijn de renners met een universitair diploma op zak al niet meer op twee handen te tellen en die trend zet zich nu ook door in het voetbal. Wel hebben ze één ding gemeen, die voetballers, ze kiezen bijna steeds voor een opleiding tot leerkracht LO. Kwestie van niet al te veel intellectuele arbeid te moeten leveren, waarmee ik niet gezegd wil hebben dat deze studierichting onderschat moet worden. Ik wil de goegemeente zeker niet nog meer schofferen na de gratuite opmerkingen van Geubels in zijn programma aan het adres van de LO-leerkrachten. Maar goed we wijken af. 

Kevin De Bruyne heeft in feite alles tegen, buiten het feit dat die heel goed kan voetballen, om het te maken in het voetbal. Kev ziet er uit als een brave koorknaap. De Gentse wittekop geeft hoegenaamd geen sikkepit om status en geld, iets wat we enkel kunnen toejuichen. Het liefst van al zou hij 24/7 rondlopen in een slonzige joggingbroek. Het is De Bruyne ten voeten uit. Een groot contrast in een wereld die wordt geregeerd door glitter en glamour, luxehoertjes en Louis Vuitton. Ik vraag me af in welke blitse sportkar De Bruyne elke ochtend de parking van het oefencomplex van Chelsea komt opgereden. Misschien wordt Kev nog wel elke dag door moeder aan de poort afgezet, waarna ze haar zoon nog drie kushandjes toewerpt en hem zijn lunchpakket in de handen drukt. In een kleedkamer vol ongebluste ego's en testosteron is Kev een makkelijk doelwit voor Mourinho, die zich afvraagt hoe hij zijn kleedkamer op orde houdt zonder veel tramelant. Dan kom je gevoelsmatig al snel bij De Bruyne uit. Mijn raad aan mijn naamgenoot is dan ook even simpel als geniaal. Vanaf vandaag ben je een genadeloze klootzak, die niets of niemand ontziet. Dwing je status af met dure kledij, horloges, blitse wagens, gouden kettingen. En niet onbelangrijk: zoek je zo snel mogelijk een  rondborstige WAG. Kortom, werk aan de winkel., want zo werkt het nu eenmaal in het voetbal. Mourinho zal niet meer om je heen kunnen.

Noot: Wie een beter zicht wil krijgen op de kleedkamergeheimen in het voetbal moet zeker het boek Ik, Zlatan eens lezen. Zlatan schetst er er een beeld hoe hij zich hult in een cocon om op die manier zijn status in het voetbal af te dwingen. Ook het boek van de betreurde Robert Enke werkt verhelderend. Enke worstelde met zichzelf en de hierboven beschreven geldende attitude in het voetbal en iseen van de oorzaken die ertoe leidde dat deze veelbelovende doelman uit het leven stapte.  

Het recht tot zelfbeschikking op openbare plaatsen is ons, als vrijgevochten westerlingen, bijzonder dierbaar. Wanneer we zin hebben om te gaan zwemmen moet niemand ons komen vertellen dat we dat maar beter niet doen. En wanneer we zin hebben in een spannend boek verwacht je niet dat iemand je gaat zeggen dat maar beter niet te doen. In die context is een "staanverbod" in een stadion het laatste waar een doorwinterde voetbalsupporter op zit te wachten. Toch is dat hetgeen de Gentse spionkop staat te wachten. Rijen 1 tem 12 zijn verplicht de wedstrijd al zittend te volgen  in de nieuwe Ghelamco Arena. Ter verduidelijking; het gaat hier niet om de business-of familietribune, maar wel degelijk om plaatsen in de spionkop. Blijkbaar is de definitie van het woord spionkop De Witte en Co dan toch volledig ontgaan. Bij deze volgt een korte opfrisbeurt. Spionkop: "Plaats waar fanatieke voetbalsupporters elkaar in het stadion treffen. Bij voorkeur bevindt de spionkop zich achter het doel. Middels het aanheffen van voetballiederen proberen deze supporters hun team naar de overwinning te schreeuwen. Ook het gebruik van attributen zoals vlaggen en spandoeken valt niet uit te sluiten.Bij voorkeur volgen supporters hier al staande de wedstrijd. Zij staan als het ware achter hun ploeg".  De spionkop vormt de ruggengraat van elke club op elk niveau. Deze mensen dien je dus met respect te behandelen. Deze mensen vragen zeker geen voorkeursbehandeling mijnheer De Witte, zoals sommige op andere plaatsen in het stadion dat enigszins wel verlangen. Neen, al wat zij willen is een plaats in het stadion waar zij uiting kunnen geven aan hun passie. Een plaats waar lief en leed kan worden gedeeld als een hechte familie. Waar mensen elkaar in de armen vallen wanneer in de allerlaatste seconde van de wedstrijd alsnog het winnende doelpunt valt. Maar evengoed een plaats waar samen getreurd wordt bij verlies, om vervolgens de teleurstelling door te spoelen met een pint.

Hoewel de vergelijking met Rosa Parks misschien een beetje vergezocht is hoop ik dat iemand zich geroepen voelt om deze rol op zich te nemen. Geen enkele zichzelf respecterende spionkop mag en kan het zich veroorloven toe te geven aan deze onzinnige eisen. Nergens zijn emoties feller dan in de spionkop, nergens kan verzet zo hevig en puur zijn. Vraag maar aan menig trainer, die onder lichte druk van de spionkop naar de uitgang werd begeleid. 

Keer op keer is het een stormloop om de laatste overgebleven tickets te bemachtigen voor een thuiswedstrijd van de Duivels. Kaartjes gaan in een wip de deur uit en het overkoepelende supportersorgaan 1895 nadert de kaap van 25.000 leden. Niet onlogisch ook, want mensen houden nu eenmaal van succes en willen zich daar maar al te graag mee vereenzelvigen. 'Successupporters' noemt men dat met een stout woord. Nog geen twee jaar geleden speelden Kompany en co voor half gevulde tribunes en waren het vaak de supporters van de tegenpartij die de meeste decibels produceerden. We mogen gerust fier zijn op de hype die momenteel doorheen ons land waait, maar er dienen toch enkele kanttekens geplaatst te worden bij al die gekdoenerij.  

Een ongeschreven wet in de sport stipuleert namelijk steeds respect te tonen voor uw tegenstander. En daar loopt het mis bij ons supporterslegioen. Het massale fluitconcert tijdens het spelen van de Marseillaise afgelopen woensdag tegen Frankrijk toont op een pijnlijke manier de bekrompenheid bij sommige Belgische fans. Al mogen we zeker niet veralgemenen en klinkt er de laatste tijd meer en meer boegeroep bij de Belgische supporters telkens dit voorvalt. Toch blijft een minderheid volharden in de boosheid en draagt ons land stilaan een kwalijke reputatie met zich mee. Dat we wel degelijk respect kunnen opbrengen voor onze tegenstander hebben we reeds bewezen vorig jaar op Wembley, toen een deel van de supporters zelfs het 'God Save the Queen' volmondig meezong. De Franse bondscoach Deschamps kon allerminst om lachen om deze  schabouwelijke vertoning. Wees maar zeker dat de Fransen gebrand waren op een sterke prestatie. 

Dat het ook anders kan werd vorig weekend duidelijk tijdens de interlands van de Belgische hockey-mannen en vrouwen. Dezelfde gekke toestanden als tijdens een wedstrijd van de Rode Duivels, maar het gefluit tijdens het afspelen van de volksliederen bleef achterwege. Het was muisstil toen in Boom het Wilhelmus weerklonk zondag bij de hockey-dames. Even later volgde een nieuw kippenvelmoment toen het Belgisch volkslied a capella werd gezongen door de Red Panthers, afwisselend in het Frans en het Nederlands met de stick op de borst gericht. Blijkbaar staat men op het vlak van civilisatie al een stuk verder in het hockey dan in het voetbal. 

Voetbal en bij uitbreiding sport in het algemeen is oorlog, en daar is niets mis mee. Binnen de grenzen van het fatsoen mag er worden gestreden en gezongen voor de vaderlandse trots. Een België-Holland op het scherpst van de snee met plaagstootjes aan weerszijden moet dus zeker kunnen. Het voetbal vormt voor velen een dankbare uitlaatklep om even alle zorgen te vergeten. Het verstand op nul en meeheulen met de meute.  Vaak niet beseffend hoe kwetsend hun gedrag kan ervaren worden door de tegenpartij. Vanuit de voetbalbond volgde al verschillende malen een oproep niet meer te fluiten tijdens het afspelen van de nationale hymne van de tegenpartij. Maak er ineens een Duiveluitdaging van voor de wedstrijd tegen Wales, want het moet hier en nu stoppen met dit laakbare gedrag. 

Het wereldkampioenschap atletiek gaat dit jaar door in het beroemde Luznikhi stadion, met 78.000 zitplaatsen het grootste stadion in Rusland. Er kleeft heel wat geschiedenis vast aan deze sporttempel, helaas ook in negatief opzicht. Tijdens een Europese wedstrijd tussen Spartak Moskou en HFC Haarlem vonden 66 mensen de dood nadat ze werden vertrappeld. In 1980  vormde  Luznikhi dan weer het zenuwcentrum  voor de Olympische Spelen in Moskou.  Muzikale grootheden als U2, Michael Jackson en de Rolling Stones traden er op. En ook in de toekomst zal in dit stadion voetbalgeschiedenis geschreven worden tijdens het WK 2018. Maar eerst dus nog het WK atletiek, het veertiende alweer.  De gemiddelde Moskouviet lijkt alvast niet wakker te liggen van dit tweejaarlijkse topevenement.Halflege tribunes zoals we in Osaka te zien kregen in 2007 nodigen niet echt uit tot topprestaties. Dus fingers crossed dat de interesse alsnog aanwakkert. In totaal mogen de atleten 7 miljoen dollar aan prijzengeld onder elkaar verdelen. Een wereldtitel levert 60.000 dollar op, een wereldrecord nog eens 100.000 extra. Wees maar zeker dat Bolt erop gebrand is zijn eigen wereldrecord scherper te stellen. Iets wat hij ook van plan is op de 200 meter, maar daarover later meer. 

 

WK's en België, het is nooit een goede combinatie geweest in het verleden. In 30 jaar behaalde ons land slechts 4 medailles. Dat is bijzonder weinig, zeker in vergelijking tot onze prestaties op de Spelen, waar we toch een stuk beter voor de dag komen. De laatste medaille, de bronzen plak van Kevin in Daegu, ligt nog vers in het geheugen. Een herhaling van die stunt is niet uitgesloten, maar ik zou er alvast mijn geld niet op durven verwedden. De Belgische delegatie telt 15 deelnemers. Ter vergelijking: in Nederland mogen 24 atleten hun koffers pakken. Verhoudingsgewijs scoren we dus zeker niet slecht. In België gaat kwaliteit nog altijd boven kwantiteit. Ons land hanteert dan ook strenge selectienormen. Zeker voor jonge atleten, die nog net niet goed genoeg zijn, is dit vaak een gemiste kans. Nemen we even het voorbeeld van Aaron Botterman. Hij wist zich in extremis te plaatsen voor het EK voor junioren in Rieti. Botterman verraste vriend en vijand en veroverde de zilveren medaille op dat EK. Om maar te zeggen dat er ook gekeken moet worden naar het potentieel van een atleet. 

De druk van de hele natie komt alweer op de schouders van de Borlées terecht. De broertjes krijgen af te rekenen met stevige concurrentie. Een bronzen plak lijkt het hoogst haalbare te zijn. Kirani James is een klasse apart en ook LaShawn Merrit lijkt terug op zijn oude niveau te presteren. Leguelin Santos is dan weer een outsider waar rekening mee gehouden moet worden. Dat Jonathan Borlée Santos in Monaco wist te kloppen laat alvast het beste verhopen. De 4x400meter lijkt qua invulling sterker dan een jaar geleden. Coach Jacques beschikt over vijf atleten die onder de 46 seconden lopen. Een conditio sine qua non als je wil meespelen voor de medailles, al zal natuurlijk veel afhangen van de prestaties van Kevin en Jonathan. Wat rest er hen nog na een slopend tornooi op de 400 individueel? Naast jonathan en Kevin maakt nu ook Dylan Borlée zijn opwachting. Drie broertjes in een aflossingsteam, het moet een unicum zijn. Kevin en Jonathan zijn overigens niet de enige tweelingen op dit tornooi. In het snelwandelen vinden we maar liefst drie paar tweelingen terug. Joao en Sergio Viera voor Portugal (20km), Edward en Yerko Araya voor Chili en de Kazakse tweeling Ayman en Sholpan Kozhakmetova (20km). Overigens blijf ik me vragen stellen bij het nut van snelwandelen op een WK. Atletiek is net een van de natuurlijkste sporten. En met alle respect, maar snelwandelen kan je met de beste wil van de wereld toch bezwaarlijk een natuurlijke sport noemen. Een ware aanslag op het lichaam, die geforceerde heupbeweging. En erg fraai om naar te kijken is het ook al niet. 

Waar ik persoonlijk wel naar uitkijk is de prestatie van Pieter-Jan Hannes, PJ voor de vrienden. Ik heb deze atleet twee jaar geleden al eens vermeld op deze blog. Sindsdien is hij alleen maar beter gaan presteren. Deze eigenzinnige atleet heeft alles in zich om hoge ogen te gooien op kampioenschappen. Een grote mond heeft hij alleszins, maar daar hou ik wel van.  Hannes verkondigde aan iedereen die het wilde horen ruim op voorhand dat er aan hem niks te doen zal zijn op de 1500 meter op het EK voor beloften in Tampere. Op magistrale wijze hield Hannes woord, il faut le faire. Deze atleet staat met veel zelfvertrouwen op het tartan, een kwaliteit die hem zeker op grote kampioenschappen van pas zal komen. Zijn snelle laatste ronde is een stevig wapen op grote kampioenschappen, waar vaak tactisch wordt gelopen. Dat bewees hij onder andere in Rabat, waar hij een fenomenale laatste ronde uit de benen schudde en zijn  selectie voor Moskou wist veilig te stellen. Een finaleplaats is zeker niet onmogelijk voor deze lefgozer, al is het geen schande indien het hem niet zou lukken. Het mentale aspect mogen we zeker niet onderschatten op een kampioenschap. En wat dat betreft zit het helemaal goed bij deze atleet. Indien deze blog via via tot bij Pieter-Jan komt wens ik hem alvast veel succes toe.  

Meerkampen zit in België stevig in de lift. De prestatie van Van Alphen vorig jaar op de Spelen kreeg bijzonder veel weerklank in eigen land. Jammer genoeg houdt een blessure Van Alphen weg uit Moskou. Met Thomas Van der Plaetsen  staat alvast een vervanger met potentieel klaar. Podiumkandidaat is hij (nu) nog niet, maar een stevig PR moet er wel inzitten. Nafi Thiam heeft alles in zich om uit te groeien tot een wereldtopper in de zevenkamp. Thiam brak dit jaar het wereldrecord vijfkamp bij de juniores, maar door een laattijdige dopingcontrole werd dit record niet gehomologeerd. Dat wereldrecord staat dus nog altijd op naam van Carolina Kluft, en we weten allemaal welke carriëre deze Zweedse heeft uitgebouwd. Moskou komt nog net te vroeg om al over medailles te spreken in het geval van Thiam. Voor België komen verder nog Abdir Bashi (10.000m),  Axelle Dauwens (400h), Sara Aerts en Anne Zagré (100h) in actie. Opvallend: Almensh Belete loopt voor België de 5000 meter, haar zus Mimi loopt dan weer voor Bahrein. 

Op het internationale plan is het vooral uitkijken naar de loopnummers. Van 100 meter tot de marathon. Elke discipline heeft zijn charmes. De krachtsexplosie bij de sprintnummers, de sierlijke loopbeweging van de Kenianen op de middenafstand en de 5 en 10 kilometer. De kampnummers boeien me dan weer net iets minder. Ik herinner me bijvoorbeeld nog vorig jaar op de Spelen de prestatie van Nazdeya Ostapchuk, die olympisch kampioene kogelstoten werd. Haar verschijning was best indrukwekkend. Breed geschouderd en ik ontwaarde zelfs beginnende mannelijke trekjes bij haar. Tot ieders grote verrassing testte de Wit-Russische positief op het gebruik van anabole steroïden.  Polsstokspringen krijgt dan weer wel mijn aandacht. De rising star bij de mannen is Renaud Lavillenie. Deze Fransman zou wel eens het stokoude (vat de humor) wereldrecord van Bubka (6,14m) kunnen breken in de nabije toekomst. Dat bewees hij door in Londen over 6,02m te springen. De loopnummers dus.... De 100m bij de mannen lijkt onthoofd door het wegvallen van Tyson Gay , die betrapt werd op het gebruik van doping.  Yohan Blake ligt dan weer in de lappenmand. De concurrentie moet nu komen van Nesta Carter en Justin Gatlin voor Bolt, die voorlopig ogeschonden uit Jamaïca-gate komt.. Ook wordt het uitkijken naar Kiryu Yoshilde, een 17-jarige Japanner die een grote toekomst op dit nummer wordt voorspeld.  Wil het op de 100m de laatste jaren nogal eens spannend worden voor Bolt, dan hoeft hij op de 200m amper te vrezen. 

 Bij de vrouwen zijn ongetwijfeld alle ogen gericht op Alyson Felix. Deze atlete gaat toch al een tijdje mee en kan in Moskou haar vierde titel op de 200 meter pakken. Regerend weredkampioene Campbel-Brown is er deze keer niet meer bij. De atlete deelt mee in de malaise (doping) die er momenteel heerst in Jamaïca. Carmelina Jeter is er wel bij, maar zij sukkelde lange tijd met blessures en vraag is in welke conditie zijn aan de start staat. Alle ogen zijn dus weer gericht op Felix, al krijgt ze wel af te rekenen met stevige concurrentie uit eigen kamp. Kimberlyn Duncan klopte Felix verrassend op de Amerikaanse trials en werpt zich op als een stevige outsider. Op de 100m bij de vrouwen liggen de kaarten iets duidelijker op tafel. Fraser-Pryce is de topfavoriete op dit nummer. De Jamaïcaanse liet dit aar al 10.71 optekenen. 

Een van de absolute smaakmakers van de vorige Spelen was zonder twijfel David Rudisha. Van start tot finish liep de Keniaan aan de leiding in de finale, om te finishen in een een nieuw wereldrecord. Rudisha is er door middel van een blessure niet bij dit jaar. En ook Nijel Amos heeft zich teruggetrokken voor Moskou. Amos werd vorig jaar nog verrassend 2de achter Rudisha in Londen. Er lijkt overigens een vloek te rusten op de 800m. Timothy Kitum, die brons won in Londen, haalde zelfs de Keniaanse selectie niet. Het wordt uitkijken naar de Kenianen, traditioneel sterk in dit nummer,  Anthony Chemut, Fergusson Rotich, en Mutai. Ook het Amerikaanse duo Symmonds en Solomon mogen tot de kanshebbers gerekend worden. Solomon heeft met 1.43.27 de snelste tijd van dit seizoen gelopen. Het belooft alvast een spannende race te worden op de 800m. De 1500m lijkt dan weer een kolfje naar de hand van Asbel Kiprop. Kiprop imponeerde in Monaco. In een snelle race liep Kiprop naar de vierde snelste tijd ooit. Dan ben je titelkandidaat.Verrassend was ook de sterke prestatie van Farah in diezelfde wedstrijd. Farah bewees over potentieel te beschikken op dit nummer. Misschien hoort een combinatie 1500-5000, zoals El Guerrouij ooit deed wel tot de mogelijkheden in de  oekomst. Farrah is duidelijk op zoek naar een nieuwe uitdaging. De Algerijn Mahkloufi, die in Londen nog het goud pakte op dit nummer, zal er niet bij zijn. Mahkloufi kwam er dit jaar amper aan te pas en finishte in de Prefontaine Classic, waar hij de mijl liep, pas elfde. Naar eigen zeggen ligt een virale infectie aan de basis van het mindere presteren.

Op de 5000 meter is het opnieuw uitkijken naar Farrah. Op de Olympische Spelen in Londen was Farrah een van de absolute uitblinkers.  Dat het steil bergop gaat met de carriëre van Farrah is in hoofdzaak te danken aan het Oregon project. Dit door Nike opgezette project laat, voornamelijk Amerikaanse, atleten toe zich in optima forma te kunnen voorbereiden. Farrah heeft zelf aangegeven dat de samenwerking met Salazar, die het project coacht, voor hem het ontbrekende puzzelstukje was.  Ook Galen Rupp, die in Londen zilver pakte op de 10.000, maakt deel uit van het project. Rupp en Farah zijn onafscheidelijk. Beiden lassen ze regelmatig een trainingskamp in de befaamde Rift Valley in. Van wie veel verwacht wordt op de 5000m is Soi, of Edwin Cheruiyot. De Kenianen presteren traditioneel sterk op de 5.000m. Maar liefst 7 van de 13 titels gingen naar een Keniaan. Maar ook uit Ethiopische hoek mag Farrah concurrentie verwachten. Yenew Alamirew liep in in Rome met 12:54 de tweede beste tijd van het seizoen en ook Hagos Gebrihwet was dit seizoen al een stuk sneller dan Farrah. Ook op de 10.000m belooft het een spannende strijd te worden. Ethiopië lijkt het te kloppen land. Met Merga, Gebremeskel, en Kuma kan het rekenen op ervaren routiniers. En als titelverdediger mogen we ook Jeilan niet afschrijven.  Bekele is momenteel eerste reserve. Bij de vrouwen wordt het uitkijken naar een tweestrijd tussen Defar en Tirunesh Dibaba, al lijkt die laatste duidelijk over de beste papieren te beschikken. Indien de geruchten kloppen zouden we wel eens verstoken kunnen blijven van een duel Defar-Dibaba. Defar zou enkel de 5000 lopen, terwijl Dibaba enkel op de 10.000 zou starten en dit om elkaar te ontlopen. Het zou een kaakslag zijn voor de atletiek en een teken van zwakheid moest dit inderdaad het geval zijn. 

Het wordt een boeiende week, u  kijkt toch ook mag ik hopen? 

Wie zelf stamt uit een kroostrijk gezin weet ongetwijfeld dat broers elkaar inspireren. Al twijfel ik daar in mijn geval sterk aan. Als oudste in een nest van drie is mijn jongere broer nooit in mijn voetsporen getreden. Zelfs niet onder lichte dwang. Lopen vond mijn broertje maar niks. Hij had het eerder voor team-en gevechtsporten. Niks mis mee, maar toch wringt het een beetje dat ik hem nooit heb kunnen inspireren. Nu ja, het leeftijdsverschil was dan ook aanzienlijk. Dat is bij de broers Borlée minder het geval. Kevin en Jonathan zijn, zoals u waarschijnlijk al wel wist, een tweeling en Dylan scheelt vijf jaar met de broers. Kevin en Jonathan kregen het atletiekvirus te pakken dankzij zus Olivia. Dylan begon pas op17-jarige leeftijd met atletiek. De prestaties van Kevin en Jonathan triggerden Dylan om ook zijn kans te wagen op de 400meter. De heilige drievuldigheid mag midden augustus zijn kunnen bewijzen op het WK in Moskou. Voor coach en papa 'Jacques' gaat een droom in vervulling.

De Belgische 4x400m zal in Moskou ongetwijfeld niet onopgemerkt blijven. Ik voorspel dat kwaliteitskranten als The Guardian of Le Monde wel enkele kolommen zullen vrijhouden in hun krant om hun lezers de nodige duiding rond de drie broers te geven. Daarbij antwoord gevend op de vijf journalistieke W's+1H? Wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe? Vooral de waarom-vraag lijkt me hier interessant. Waarom wil Dylan in de voetsporen van zijn broers treden?  Als huis-tuin en keuken-psycholoog kan ik natuurlijk moeilijk in de geest van Dylan kijken. Dat het in de familie Borlée uitsluitend om atletiek draait zal zeker hebben meegespeeld. Al kon dit evengoed een averechts effect hebben gehad bij Dylan. Waarbij hij zich volledig zou distantiëren van de atletiek en zich pakweg helemaal zou laten gaan in het nachtleven bij wijze van protest. Dat dit niet gebeurd is bewijst hoeveel invloed vaderfiguur Jacques heeft op de broers. Nog steeds bepaalt hij het reilen en zeilen van de tweeling en behartigt hij hun belangen. De sterke vaderfiguur in de familie Borlée is hier zonder twijfel een doorslaggevende factor geweest.

Ook het voetbal heeft nu zijn Borlée's. Daar spreken we nu van de Hazards. Met Eden en Thorgan heeft u ongetwijfeld al ruimschoots kennis kunnen maken in de Belgische media. Dat er nog een derde gelukszoeker is binnen de familie wist u misschien nog niet. Zijn naam? Kylian. Zijn leeftijd? Zeventien jaar jong en recent mocht hij zijn eerste contract ondertekenen bij de ambitieuze tweedeklasser WS Woluwe Brussels. Misschien kan hij er zich optrekken aan de boers Borlée, wanneer zij er hun trainingen afwerken in het stadion van de tweedeklasser. Toch leest het verhaal van de Hazards anders.  De unieke band die er doorgaans tussen broers heerst kan hier onmogelijk even sterk zijn als bij de Borlée's. Zij delen lief en leed. Onder het motto samen uit, samen thuis delen Kevin en Jonathans elkaars vreugde en verdriet Toen Kevin twee jaar geleden het brons veroverde op het WK in Daegu was hij vooral ontgoocheld omdat Jonathan niet had gepresteerd zoals verwacht. Het is een houding die de broers kenmerkt. Kylian, Thorgan en Eden kozen elk al vrij vlug hun eigen weg. Toch zijn er ook in dit verhaal gelijkenissen te vinden. Zo doorliepen zij alle drie de jeugdreeksen van AFC Tubize en trokken ze al op jeugdige leeftijd naar Frankrijk. Eden en Thorgan kozen ervoor te rijpen in de gerenommeerde jeugdacademie van Lille, terwijl Kylian koos voor Lens. Eden moest al vroeg op eigen benen staan, zoals dat zo vaak het geval is bij jeugdig voetbaltalent. In de jeugdacademie van Lille werd de oudste Hazard in no time volwassen. Het mag dan ook niet verbazen dat Eden al op 21-jarige leeftijd vader is geworden. Ook Thorgan en recentelijk Kylian leerden al vroeg wat het betekent om op eigen benen te staan. 

Moraal van het verhaal is ook hier dat de successen van Eden als inspiratiebron dienden. De drie broers vissen in dezelfde genenpoel. Het is dan vaak kwestie hoe volhardend  er met dit talent wordt omgesprongen. 

Het begint zo stilaan vervelend te worden, die vragen over doping. Net na zijn glorieuze zege op de Mont Ventoux mocht Froome meteen al enkele suggestieve vragen gaan beantwoorden. Alsof de Brit live op antenne zou toegeven dat hij aan het verboden spul heeft gezeten. Journalisten willen klaarblijkelijk niet langer achter de feiten aanhollen. Als wielrenner zit je niet langer  5,6,7 of 8 jaar in de dodencel alvorens er bewijzen opduiken over (vermeend) dopinggebruik. Neen, vandaag worden zij meteen voor het vuurpeloton geleid en een voor een vakkundig gefusilleerd. Het neemt meteen de charmes weg van het wielrennen. 

Wie o wie vindt het gezonde evenwicht tussen de heersende achterdocht en de drang naar heroïek. Is het ook niet voor een stuk de taak van de journalist om de mythe rond de Tour de France te voeden? Kwestie dat zijn/haar opvolger ook in de toekomst nog kan genieten van de prachtige Franse landschappen, die onder de warme julizon ontluiken. Want ook ik merk dat de achterdocht zich stilaan meester heeft gemaakt van mijn wielerpassie, die steevast hoogtij viert begin juli. Ook in mijn hoofd is Froome nu al zo schuldig als de pest. In gedachten zie ik hem al zitten op de beklaagdenbank, het hoofd licht gebogen en zijn gezicht lijkbleek weggetrokken. Ook Contador zit in diezelfde zaal, ook als beschuldigde met net echter hem Quintana en Kreuziger. Stuk voor stuk zijn ze schuldig.  Ook mijn buurman, die naast me zit als getuige, denkt er net zo over. 

Bij deze een oproep om deze indoctrinatie een halt toe te roepen. Laten we het niet om de vijf minuten over doping hebben, maar laten we voor heel even genieten van deze prachtige sport. Al was het maar heel even. Dat neemt niet weg dat we bedriegers hun gang mogen laten gaan. Indien er verdachtmakingen zijn wil ik daar graag een diepgravende analyse over lezen. Liefst met bronvermelding als het even kan. Voor wie ik bijvoorbeeld ontzetten veel bewondering heb is iemand als Thijs Zonneveld. Nooit zomaar gratuite beschuldigingen, maar wanneer hij iets zegt heeft hij er wel degelijk over nagedacht en de bronnen dubbel en driedubbel gecheckt. Zonneveld is in feite de Nederlandse Vandenweghe, maar dan met een veel kleiner ego.  De moraal is stilaan aan het veranderen. Misschien ook wel mede door de crisis. We zijn meer op onze qui-vive en willen vooral niet als naïeveling bestempeld worden. Toch wou ik dat ik gedurende drie weken weer die naïeve jongen van twaalf was die vol vuur supporterde voor zijn helden. Die tijd komt helaas nooit meer terug.

Wie er vrijdag bij was in het  Koning Boudewijnstadion was waarlijk getuige van een uniek moment. Toen de uitslag van de wedstrijd Kroatië-Schotland op het bord verscheen barstte een heus volksfeest los. Op de tonen van 'Brasil' klonk het al  profetisch  waar velen van ons volgend jaar hun vakantie zullen doorbrengen. Het was een kippenvelmoment hoe Vlamingen en walen elkaar in de armen vielen (ik spreek uit ondervinding). De taalbarriëre speelde even niet mee, Brussel-Halle-Vilvoorde nog veel minder. En als zelfs ingeweken Belgen, met vlag en drietand in de hand, als vurige tifosi beginnen supporteren mag je toch stellen dat het hier over meer gaat dan voetbal. Voetbal als bindmiddel van een verbrokkelende maatschappij. Het zou een mooie titel zijn voor een thesis van een afstuderende communicatiemanager. Hoe beïnvloedt voetbal, en bij uitbreiding sport, ons doen en laten in het stemhokje? Kandidaten voor deze potentieel interessante eindverhandeling mogen zich persoonlijk tot mij richten. 

Ik volg de Rode Duivels al enkele jaren. Jaarlijk volg ik toch gemiddeld een drietal wedstrijden live in het stadion. En ook de trip naar Engeland heb ik meegemaakt. 8.000 Belgen maakten toen de verplaatsing naar het mythische Wembley. De Engelse keken ons verbaasd aan, want hoe kan een verdeeld land als België zich zo eendrachtig presenteren. Voetbal lost geenszins de problemen op, die zich in de loop van jaren hebben opgestapeld tussen Vlaanderen en Wallonië. Al is het meer dan een pleister op de wonde. Een duidelijk signaal dat het misschien toch loont te vechten voor dit prachtige land. Zeg het niet te luid voort op straffe van collocatie, maar in feite zijn we allemaal stiekem trotse Belg.  

'Het zijn zotten die werken' zingt Juul Kabaas in een sappig Kempens dialect. Ook coureurs leven van hun sport en vallen onder de categorie werknemer. Uitbuiting van werknemers was tot en met de opkomst van de vakbond in ons land schering en inslag. Werkdagen van meer dan 12 uur vormden daarbij geen uitzondering. Die tijden liggen gelukkig al geruime tijd achter ons, alleen lijkt men in de wielrennerij nog wat achterop te hinken. Renners op pad sturen voor een loodzware bergachtige etappe bij middagtemperaturen van meer dan 45 graden kan bezwaarlijk verantwoord worden als normaal gedrag. Uitgemergelde lijven met witte zweetranden, verspreid over het ganse lichaam. Zo kwamen de meesten over de streep na afloop van de etappe op dinsdag. Dat renners vaak niet lijken te beseffen welke gevaren ze lopen bewijst het verhaal van de jonge Belg Pieter Serry. Serry deed in de dinsdagetappe lange tijd mee voor de overwinning tot op 300 meter van de meet het licht uitging. Serry werd in allerijl opgenomen in het ziekenhuis, maar herinnert zich naar eigen zeggen nog amper iets van het voorval. Dit legt op een pijnlijke manier de vinger op de wonde. Moeten er soms doden vallen voor men bij de UCI inziet dat dit niet valt te verantwoorden?  Ik maak hier graag de vergelijking met Andrei Kivilev, die in 1997 noodlottig ten val kwam en aan een ernstig hoofdletsel overleed. Kivilev reed die bewuste dag zonder helm rond. Sindsdien stapt niemand nog een fiets op zonder helm/. 

Als actief sporter weet ik wat het is om te presteren bij hoge temperaturen. Het lichaam verteert de inspanning minder goed en het raakt ook veel sneller oververhit. Mijn zus, die vroeger ook actief aan sport deed, heeft op dat vlak een nare ervaring achter de rug. Tijdens een lokale jogging enkele jaren geleden verloor ze even het bewustzijn door de hoog oplopende temperaturen. Het bleek achteraf allemaal wel mee te vallen, maar dit valt eigenlijk amper te vergelijken met wat de renners in Californië moeten doorstaan. Uren aan een stuk zwoegen in een loden zon. Het is weinigen gegeven om in die omstandigheden optimaal te presteren. De UCI zou misschien eens een voorbeeld kunnen nemen aan de internationale atletiekunie IAAF. Zo werd onlangs in extremis de marathon van Tel Aviv afgelast omdat de temperaturen boven de 30 graden uitstegen. Grote stadsmarathons worden voornamelijk vroeg in de ochtend gelopen om de hitte voor te zijn. De marathon van Barcelona, die plaatsvindt einde maart, wordt bijvoorbeeld al voor negen uur op gang geschoten. 

Dat de FIFA nu  vage plannen heeft om het WK voetbal in Qatar in 2022 in de winter te laten doorgaan hoeft niet te verbazen. Het trauma van Mexico 86 en USA 94 liggen nog vers in het geheugen. De hoge temperaturen kwam het voetbal zeker niet ten goede. Sindsdien wordt vooral in de vooravond of 's avonds gevoetbald, ongeacht op welk werelddeel het tornooi plaatsvindt. Voetballen in Qatar begin juli staat garant voor temperaturen die kunnen uitstijgen boven de 50 graden. Volgens het organisatiecomité achter dit tornooi zou het allemaal zo'n vaart niet lopen en wordt er gewerkt aan een manier om de stadions op wedstrijddagen te koelen met kunstmatige wolken. Dat er hier wordt nagedacht over het lot van de toeschouwers en de spelers is al een hele stap vooruit. Hopelijk worden ze ook bij de UCI tijdig wakker, voor het te laat is. 

Stellen dat de Duitse ploegen de macht hebben overgenomen in Europa is misschien overdreven. Daarvoor ligt de miraculeuze verrijzenis van Dortmund tegen Malaga nog te vers in het geheugen. Uiteindelijk gaf niemand nog een cent om de kansen van Dortmund toen Eliseu in het slot van de partij de 1-2 op het bord zette. Een dosis geluk en een gulle grensrechter hield de ploeg uit het Rührgebied op titelkoers. Al had men in Malaga moeten weten dat je nooit klaar bent met Duitsers. 

Toch kunnen we gerust stellen dat dit Duitse succes heus geen toevalstreffer meer is. De Bundesliga scheert op ieder vlak hoge toppen. Niet in het minst op financieel vlak. Dankzij een lucratieve deal met Sky Deutschland is het TV-contract volgend seizoen maar liefst 652 miljoen euro waard, een absoluut record voor de Bundesliga. Ter vergelijking de Belgische clubs kunnen bogen op amper 50 miljoen euro.  Al hinken de Duitsers nog een eindje achter  op de Engelsen. De clubs uit de Premier League mogen de volgende drie jaar maar liefst 3,5 miljard euro verdelen. Al moet er wel bij gezegd worden dat 700 miljoen kon gepuurd worden uit de verkoop van TV-rechten aan overzeese gebieden. Vooral in Azië is het Engelse voetbal aan een serieuze opmars bezig. Niemand die er aan twijfelt dat ook de Bundesliga in de toekomst deze groeimarkten zal aanspreken.

Wat verklaart dan wel het recente Duitse succes op het Europese toneel. Een van de verklaringen is alvast dat de Bundesliga een bijzonder zware en uitdagende competitie is. Zwakke broertjes kent men er nauwelijks. En laat nu net dat het grote probleem zijn van de Primera Division, waar de financiële crisis lelijk huis houdt. Real Madrid en Barcelona bepalen onder hun beiden wie er kampioen wordt. En daarachter schuilt een gigantische kloof. Valencia klampte jaren aan, maar lijkt nu een vogel voor de kat. Door geldgebrek werden de werken aan het nieuwe stadion zelfs stopgezet. Dat Real Madrid en Barcelona de grootste hap nemen uit het TV-contract helpt ploegen als Atletico Madrid of Real Sociedad ook niet echt vooruit.  Dan liggen de kaarten in Duitsland toch lichtjes anders. Eerst en vooral hanteren de Duitsers, net zoals bij ons, een bijzonder streng licentiedossier.  Duitsers zijn ook net iets strikter als het op het beheren van het budget aankomt. Buitensporige transferbedragen;daar hebben Duitse clubs een broertje aan dood. Dat kan men beamen bij Club Brugge waar Dortmund stevig wist af te pingelen op de vraagprijs van Perisic. Jong aankopen en duur verkopen. Een concept waar veel Duitse clubs ondertussen hun handelsmerk van hebben gemaakt. Al vertrekt er zeker de laatste jaren nog bitter weinig kwaliteit uit de Duitse competitie. Of hoe anders verklaar je de transfer van Götze van Dortmund naar Bayern München. Spelers beseffen beter dan wie ook dat ze zich in het Walhalla van het voetbal bevinden. Wilde men tot voor enkele jaren allemaal naar de Premier League dan is de Bundesliga aan een serieuze opmars bezig. Kevin Debruyne sprak niet voor niets zijn wens uit om definitief te worden overgekocht door een Duitse ploeg. De Bundesliga is hip en zal dat nog wel een tijdje blijven. 

Al mag men zeker niet op zijn lauweren gaan rusten in Duitsland. Het feit dat Bayern reeds op 6 speeldagen van het einde de titel mocht vieren is een onrustwekkend signaal Een Beierse overheersing zou funest zijn voor het  groeipotentieel van de Bundesliga. Op financieel vlak kan momenteel niemand nog tippen aan Bayern. Sinds het zijn intrek nam in het nieuwe stadion zo'n 8 jaar geleden speelde het elke thuiswedstrijd voor een uitverkocht stadion. Jarenlang verstandig en gericht beleid zorgde voor een oorlogskas van ruim 200 miljoen euro, waarmee het zich komende zomer nog wil versterken. Zeker nu de Uefa de financiële fairplay de volgende jaren op het voorplan plaatst mogen ze in Beieren alvast beginnen dromen van een reeks zeges in de Champions League.  Bayern bewijst dat men succesvol kan zijn door het voeren van een verstandig beleid. Een beleid dat ook een groot stuk gebaseerd is op het opleiden van jeugd. Snelheid van uitvoering en wordt gekoppeld aan techniek en een sterk uithoudingsvermogen. Het nieuwe moderne voetbal wordt voorlopig in Duitsland gespeeld. 

Ook Dortmund blaakt momenteel van gezondheid. Al heeft de club bijzonder diep gezeten en moest het eerst een gigantisch schuldenberg zien weg te werken, die het opbouwde in de succesvolle periode rond de eeuwwisseling. Dortmund beheerst als geen ander de kracht van de omschakeling en was de voorbije twee jaar ongenaakbaar. Duitse clubs beschikken over hypermoderne stadions dankzij het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland in 2006. Dat maakt dat de stadions elk weekend afgeladen vol zitten. Supporters worden er ook beschouwd als supporters en niet als financiële melkkoe, wat vooral in Spanje en het Verenigd Koninkrijk het geval is. De operationele winst die het WK met zich meebrengt werd volledig geïnvesteerd in de jeugdopleiding. Visie en stabiliteit. Meer hebben die Duitsers niet nodig. 

We schrijven 2010. Butter is dan nog een veelbelovende jonge afstandsloper die voornamelijk op de 10 kilometer uitkomt. Het Europees kampioenschap atletiek vindt dat jaar plaats in Barcelona. Butter doet er alles aan om de scherpe limiettijd te halen, maar overmand door faalangst en stress faalt Butter. Het is zijn grootste mislukking tot hiertoe. Later zou Butter verklaren dat die tegenslag hem alleen maar sterker heeft gemaakt en het misschien wel het beste was wat hem in zijn carriëre is overkomen. Butter heeft na zijn mislukking de buik vol van pistewedstrijden. Het tactisch steekspel, het fixeren op rondetijden. Hij gaat er allemaal net iets moeizamer mee om dan zijn concurrenten. In samenspraak met zijn trainer verandert Butter drastisch van koers. De golden boy van de Nederlandse atletiek richt zich sindsdien tot de marathon. Een overstap die hij zich tot hiertoe nog niet heeft beklaagd. Butter lijkt nu eindelijk klaar te zijn om zijn naam bij te schrijven in de annalen van de Nederlandse atletiek. Het Nederlands record 2'8'20" zou er zomaar eens aan kunnen geloven. 

Zijn debuut op de marathon kwam er in 2011 in Utrecht, een traditioneel snelle marathon. Zijn debuuttijd van 2u16 was veelbelovend, maar de echte doorbraak kwam er pas dit jaar in oktober op de marathon van Amsterdam. Als derde Nederlander dook Butter onder de magische grens van 2u10. Binnen twee weken hoopt Butter uit te komen op een tijd rond de 2u8 minuten. En Butter lijkt meer dan ooit in de vorm van zijn leven te verkeren. Tijdens de CPC loop in Den Haag liep butter een nieuw PR op de halve marathon in 1 uur 2'25" in bijzonder moeilijke (lees koude) omstandigheden. Dat succes komt er niet toevallig en is het resultaat van toewijding en passie. Een passie die hem zelfs over de landsgrenzen heen naar Kenia dreef om er te trainen tussen  's werelds elite op de lange afstand. 

Butter is er na zijn mislukking in 2010 alles aan genegen om te slagen in zijn opzet. En daarvoor trok Butter enkele weken op trainingsstage naar Kenia, waar hij op hoogte driemaal daags als een bezetene traint. Tussen wereldtoppers als Emmanuel Mutai, Bernard Kipyogo en Bernard Koech probeert Butter zich staande te houden. Iets wat hem maar gedeeltelijk lukt tijdens de zware en afmattende baantrainingen op de stoffige sintelpiste van ldoret. Helemaal achteraan het groepje bengelt Butter meestal. Wakker ligt hij er niet van. Voor blanke atleten is elke inspanning op hoogte een marteling, iets waar de Kenianen geen last van hebben. Zijn keuze voor Kenia heeft hem naar eigen zeggen ook innerlijke rust gebracht. Hier draait alles rond trainen en rusten of rusten en trainen zo u wil. De ontberingen, amper zuiver water, geen luxe, neemt Butter er met de glimlach bij. 

Persoonlijk grijpt dit verhaal me wel bij de keel. Langs de ene kant is het voor een stuk meelijwekkend. Waarom zou je jezelf zo pijnigen en zoveel opofferen voor één wedstrijd? Langs de andere kant kan ik enkel tonnen respect opbrengen voor de ingesteldheid van Butter. Sportman in elke vezel van zijn lichaam.

De teneur van dit stuk is niet per definitie gericht tegen het enthousiasme van de Belgische fans. Zij dansen de polonaise na jaren gevuld met hoop en mislukking. Steeds gevoed door de mathematische zekerheid dat er ons misschien nog een klein kansje rest op kwalificatie. De geringste misstap van de concurrenten was vaak voldoende om de hoop bij pers en publieke opinie weer aan te wakkeren. Bosnië, Kroatië, Servië, Turkije, Portugal, Spanje en Duitsland boorden stuk voor stuk de droom van een hele natie de grond in. Sinds de knappe prestatie van de Belgische beloften op de Spelen in Peking groeide stilaan opnieuw het geloof in meer. Witsel, Debruyne, Fellaini, Hazard, Dembele, Courtois, Kompany... ontwikkelden zich in sneltreinvaart en kunnen sinds kort bogen op ervaring in Premier League, Bundesliga of La Liga.  Tal van Duivels sleepten individuele prijzen in de wacht die het zelfvertrouwen een sterke boost gaven. Mirallas werd uitgeroepen tot speler van het jaar in Griekenland vorig jaar, Courtois werd bedolven onder de individuele bekroningen en Kompany kon pronken met de titel van ''Player of the Year' in Engeland.  Die bewustwording heeft zich nu eindelijk doorgezet naar de nationale ploeg. Faalangst heeft plaats gemaakt voor een gezonde portie zelfvertrouwen en nederigheid voor ambitie. 

Het tweeluik tegen Macedonië is een prima bewijs van dat  herwonnen zelfbewustzijn. In een niet zo ver verleden zouden deze beide wedstrijden misschien maar twee punten hebben opgeleverd. Twee klasseflitsen van Hazard en enkele prima saves van Courtois waren voldoende om deze lilliputter in het internationale voetbal opzij te zetten. Toch was het  Opvallend hoe weinig kritische geluiden er achteraf waar te nemen vielen. Journalisten waren het erover eens dat de prestatie ondermaats was, maar waren al lang blij dat er geen schade werd opgelopen. Hallo neutraliteit, iemand?  Het zou geen waar geweest zijn in pakweg Nederland. Nederlanders kloppen zich pas fier op de borst als met wervelend voetbal een tegenstander van formaat wordt weggespeeld. Daar hoort Macedonië nog net niet bij. Toen Oranje de finale van het WK haalde in 2010 klonk het in de voorbeschouwing nogal bitter dat het voetbal eigenlijk op niets trok. Tussen al die Oranjegekte door was er nog steeds plaats voor een kritische noot. Nederland speelde de finale, maar veel plezier beleefden analisten er niet aan. Er werd doorgeboomd over een falende Van Persie, Robben die zich toch weer niet volledig heeft kunnen doorzetten. Zo zou het a priori altijd moeten zijn. 

De slinger slaat in België te veel door in de richting van blinde idolatrie, en dat moeten we zeker zien te vermijden. We mogen, moeten enthousiast zijn met deze fantastische lichting voetballers, maar zowel publieke opinie als de media dienen hun scherpte te blijven bewaren. Bij deze dan ook hoogdringend een oproep om iets kritischer naar de matchen van de Rode Duivels te kijken. Of ben ik de enige die zich letterlijk bekocht voelde dinsdag in het stadion na afloop van de wedstrijd. Grote woorden vooraf, maar die werden niet gecompenseerd met diezelfde dadendrang. Na uw persoonlijke diepteanalyse van de match tegen Servië weerhoudt niets u ervan om nog steeds de polonaise te dansen, als u er dan nog het nut van inziet tenminste. 

Hoe voltooi ik met succes een eerste marathon? Er zijn encyclopedieën vol over geschreven, maar niemand is er tot nu toe in geslaagd een geheim recept te ontdekken dat op iedereen van toepassing is. Welke training dien ik te volgen, welk voedsel neem ik tot mij voor tijdens en na ?. Het blijft voor de meesten nattevingerwerk bij hun eerste kennismaking met de klassieke afstand. Ook voor mij, al kon ik teren op de wijze raad van mijn trainer. 

Iedereen heeft wel één of ander motief om ooit in zijn leven een marathon te lopen. Uiteindelijk is ook 99,8 procent van de bevolking daartoe in staat. Sommige motieven zijn eerder banaal. Een verloren weddenschap of een bak bier als inzet. Nog een mogelijkheid: het virus dat je heden ten dage een marathon moet gelopen hebben heeft ook jou te pakken gekregen. Of er kunnen medische of gezondheidsaspecten meespelen, waarbij het voltooien van de marathon slechts onderdeel is van een hoger doel, nl een gezonder leven.  Of misschien streef je wel een nobel doel na en wil je geld inzamelen voor een goed doel. En sommige mensen houden gewoon van een leuke uitdaging op tijd en stond. Ik reken mezelf voornamelijk tot de laatste categorie en misschien ook een heel klein beetje tot de tweede. 

Voor mezelf had ik uitgemaakt dit louter als een leuke sportieve uitdaging op te vatten. Een tijd had ik daarbij niet in gedachten. Uiteindelijk weet je pas achteraf wat 42 km en 195 meter met je lichaam doet. Die 42,195 km zou ik lopen tussen startplaats Vittorio Veneto, waarna de finish in het historische centrum van Treviso lag. Deze marathon werd overigens gelopen volgens een uniek concept. Om de tiende verjaardag van de marathon extra luister bij te zetten konden deelnemers vertrekken vanuit 3 verschillende startplaatsen. Na ongeveer 23 km zou iedereen dan samen komen. Leuk bedacht en ik koos uiteindelijk lukraak voor Vitorio Veneto. Een schilderachtig plaatsje aan de voet van de Alpen. De marathon zou van start gaan op zondag 3 maart om 9:45. Het vervoer naar de start was al even origineel als de formule volgens dewelke deze marathon betwist zou worden. Een gammel treintje stond in voor het transport van veel te veel mensen. Mijn opstapplaats was Mestre, een voorstadje van Venetië. Dat ik uitgerekend daar mijn hotel had geboekt bleek achteraf een zege te zijn. Mestre was één van de eerste haltes op de route, waardoor ik een van de schaarse zitplaatsen kon bemachtigen. Al de rest had minder geluk en kon 1 uur en 10 minuten rechtstaan. In de schaduw van een Alpenreus gooide het ijzeren gevaarte omstreeks 5 over 8 zijn ballast overboord. Een snelle profielschets van het deelnemersveld was niet zo heel moeilijk. Het archetype van een deelnemer aan deze marathon was mannelijk en pakweg tussen de 37 en 55 jaar oud. Daar stond ik dan als broekie temidden van al die ervaring. 

Mijn reis verliep vlekkeloos al had ik één ding over het hoofd gezien. We moesten onze spullen al om kwart voor negen inleveren aan de vrachtwagens. Daar stond ik dan in korte broek en singlet in de schaduw van een berg. Echt warm krijg je het daar niet van. Mijn gebrek aan ervaring en onwetendheid werd ruimschoots gecompenseerd door mijn sluwe concurrenten. Wegwerpoveralls werden massaal tevoorschijn getoverd en ook vuilniszakken deden dienst als bodywarmer. Gaf wel een raar effect als je zo een groepje in wegwerpoveralls ziet passeren. Het leek wel een scene uit Star Wars of iets dergelijks. Als nieuweling mocht ik plaatsnemen in het vierde startvak. Dat leek me dan weer net iets te druk en ik slaagde erin te ontsnappen aan het alziende oog van de veel te strenge waarnemers, die er met een arendsblik de boel in de gaten hielden, en zodoende kon ik 1 vak opschuiven. Mijn lichaam was ondertussen toch tamelijk verkleumd en ik kon niet snel genoeg van start gaan. De planning hield in dat ik zou starten tegen 4 minuten per kilometer. Iets waar ik me vakkundig aan hield in het begin. Omdat ik redelijk ver gestart was leken mijn eerste 2 kilometers meer op een reuzeslalom. Na drie kilometer passeerde ik al deelnemers waarbij de tong letterlijk op de grond hing. Het maakte mij er eens te meer attent op mij strikt aan het schema te houden. Een klap van de man met de hamer zou mij niet overkomen was ik zelfverzekerd. 

Het parcours van deze marathon stelt in se niet zo heel veel voor. Er werden voornamelijk lange brede rechte wegen aangedaan die het zeker niet onaangenaam lopen maakten. De lange enthousiaste sliert toeschouwers langs de kant van de weg was een fikse opsteker. Natuurlijk speelde het weer ook een belangrijke rol. Een stralend zonnetje en geen wolkje aan de hemel, meer is er in Italië niet nodig om mensen het huis uit te krijgen. Ik betrapte mezelf  er soms op even te versnellen wanneer er veel volk langs de weg stond, om daarna terug in de remmen te duiken. De organisatie voorzag elke vijf kilometer een drankpost, waar ik gretig gebruik van maakte. Telkens bleef er van mijn halfliterflesje niet veel meer over. Na tien kilometer was het tijd om het eerste gelletje boven te halen. Tussendoor nam ik om de vier kilometer speciale pilletjes die krampvorming verderop in de wedstrijd moesten tegengaan. Het was vaak sukkelen geblazen, op het komische af volgens mij. Na tien kilometer kwam ik door in 40'30" of een half minuutje trager dan het schema voorop gesteld had, maar het bracht me niet van de wijs. 95 procent van de deelnemers kiest ervoor om zoveel mogelijk in groep te lopen en het tempo af  te stellen op het groepje waarin gelopen wordt.Zeker omdat er de hele tijd licht wind op kop stond. Zelf heb ik praktisch 90 procent van de tijd alleen gelopen op het vooropgestelde tempo. Als ik dan al eens in een groepje belandde zat ik in no time op kop te sleuren. Ik passeerde de tien kilometer als 87 ste op een totaal van 2504 deelnemers. 

We liepen voornamelijk door open vlaktes met links en rechts van ons uitlopers van de Alpen, waar op het uiterste topje nog een heel klein beetje sneeuw lag. Hoeveel keer ik links en rechts heb gekeken om een glimp op te vangen van dat prachtige decor kan ik niet zeggen, maar toch vrij regelmatig. De kilometers smolten weg als sneeuw voor de zon. Zeker het gedeelte tussen kilometer 10 en het punt aan de halve marathon ging naar mijn gevoel bijzonder snel vooruit. Ik bleef nog steeds keurig fladderen rond de 4 minuten per kilometer. Elke keer was het weer angstig naar de klok kijken of ik geen tekenen van verval begon te vertonen. Die waren er niet en ik probeerde in een zo vlot mogelijke stijl te lopen. Na 21,097 kwam ik door in 1:24'37". Nog altijd iets onder het schema, maar het feit dat ik geen verval toonde sterkte me in de overtuiging dat dit tempo best vol te houden was. Links en rechts van mij zag naderen ik vaak zwoegende atleten die krampachtig aan hun tempo probeerden vast te houden. Ik begon ook steeds meer en meer mensen in te halen. Telkens ik iemand passeerde steeg het moraal lichtjes. Na kilometer 24 besloot ik dat het stilaan welletjes was geweest. Voor de eerste keer kwam ik uit mijn comfortabele sofa en besloot lichtjes te gaan versnellen. Ik bracht het tempo zonder veel problemen naar 3'50 a 3'55".  Vanaf dat moment besefte ik meteen dat dit een begenadigd dagje zou worden. De benen voelden nog steeds geweldig aan. Ik bleef stelselmatig versnellen. Uiteindelijk lag op 3'40" de grens. Met het naderen van Treviso werd het ineens een pak drukker voor mij. In een bestek van een drietal kilometer wist ik ongeveer twintig atleten op te rapen. Bij kilometerpaal 37 kreeg ik het voor het eerst  lastig. Het ging vanaf dan ook gestaag bergop waardoor het tempo stokte. Maar de laatste drie kilometer trad het verval wel vrij heftig in. Het tempo zakte opnieuw naar 3'55" en ik moest nu echt op de tanden bijten. De passage over de kasseien in hartje Treviso werd een echte lijdensweg. Voor mij zag ik nog een atleet opduiken in de laatste kilometer. Maar de fysieke en mentale kracht ontbraken om me daar op te focussen. Kleine smalle straatjes, enge bochten en enkele stukken stevig bergop maakten het er ons ook niet makkelijker op.  Ik passeerde uiteindelijk als 35 ste de finishlijn in 2:46'44" en was daarmee uiteraard meer dan tevreden. 

Voor herhaling vatbaar? Zeker en vast, maar dan toch niet de eerste 363 dagen.... Misschien dat ik de uitdaging volgend jaar nog eens aanga, maar ik maak er dan opnieuw geen doel van. Al bij al was het een prachtige ervaring en dito reis.

Schaatsen is in Nederland wat het veldrijden voor Vlaanderen is.  Er valt dan ook goed geld te verdienen in de schaatssport boven de Moerdijk. Ook hier kunnen we de vergelijking met het veldrijden doortrekken. In Vlaanderen zijn een vijftal teams op professionele basis met het veldrijden bezig en staan er tig projecten in de stijgers. In Nederland regeert de TVM-ploeg al jaar en dag het schaatsen. Met Sven Kramer heeft het dan ook de beste schaatser op de lange baan in de rangen. Kramer is god in Nederland. Een griepje of een kleine blessure van de man en het land staat in rep en roer. Laat het nu net die Nederlandse trots zijn die Bart Swings het vuur aan de schenen wist te leggen. Op de afsluitende 10km van het WK allround eindigde de bedeesde Belg op amper 5 hondersten van dit instituut. Het toont de klasse van Bart Swings, van oorsprong een skeeleraar. 

Swings is nu een drietal jaar actief in het schaatsen. De progressie die hij maakte is opmerkelijk. Hoewel het skeeleren aanleunt tegen het schaatsen heeft Swings het vooral op technisch vlak nog bijzonder lastig. Een euvel waar coach Bart Veldkamp hem al een deel in bijgestuurd heeft.  Bart ontdekt het schaatsen al spelenderwijs en staat qua omkadering ten opzichte van Kramer nog nergens. Kramer's team draait op een budget van meer dan 2 miljoen euro. Het budget van Swings valt daarbij in het niets. Tot vorig jaar stond dit übertalent nog grotendeels zelf in voor de gemaakte kosten. Daar kwam sinds vorig jaar (terecht) verandering en geniet hij nu van een bescheiden tussenkomst van Bloso in de kosten. 

Persoonlijk volg ik Swings al vanaf het moment dat hij zijn eerste pasjes zette in de schaatswereld ruim drie jaar geleden. Ik weet nog dat ik het bijzonder moedig vond dat hij zich op die manier letterlijk op glad ijs begaf. De bagage die Swings opdeed in het skeeleren lijkt nu van goudwaarde te zijn. De alternatieve trainingen die Swings gedurende al die jaren deed lijken ook de ijsbaan zijn vruchten af te werpen. Zo gaat Swings nog elke zondag naar zijn skeelerclub, waar hij zelf training geeft en zich amuseert met de skeelers in een klein achterafzaaltje. Een profbestaan is voorlopig nog niet weggelegd voor  Swings. Al wil hij dat vooral zelf niet en concentreert hij zich op zijn studies. Het toont meteen zijn nuchterheid. De voorbereidingen op het WK allround bracht hij dan ook voor een groot gedeelte door achter de studieboeken. Het maakt zijn prestatie des te opmerkelijker. De Nederlanders zijn alvast helemaal weg van die gekke Belg uit het skeeleren. 

Maar hoe kan het in hemelsnaam dat iemand die nog maar twee jaar op de schaatsen staat zo snel komt aanleunen bij de wereldtop? Ook hier gaat de vergelijking met het veldrijden op. Hoewel schaatsen mondiaal een stuk verder staat dan het veldrijden leidt ook deze sport aan bloedarmoede. Zo was Noorwegen tot voor kort wereldtop in het schaatsen en was het er een van de belangrijkste wintersporten. Het voorbije decennium kende het langlaufen en biathlon er een steile opmars. Schaatsers met potentieel stapten massaal over waardoor Noorwegen een tijd verstoken bleef van iternationale successen. Al komt daar de laatste jaren opnieuw verandering in met de prestaties van Bokko, de eeuwige tweede achter Kramer, en de jonge Pedersen. De randvoorwaarden die vervuld dienen te worden spreken dan ook niet in het voordeel van deze sport. Een schaatsbaan met olympische afmetingen kost een fortuin. Om een idee te geven. Nederland heeft er een in Eindhoven, in Groningen, een overdekt in Enschede en natuurlijk het wereldbefaamde Thialf in Heerenveen. In België zijn die faciliteiten onbestaande. Wie wil gaan hardlopen heeft daar buiten een paar loopschoenen niet veel voor nodig. Dat maakt dat de concurrentie bij pakweg atletiek een pak hoger ligt. Bij het schaatsen ligt dat heel anders. Het plaatst de prestaties van Swings in een zeker perspectief. Maar we moeten er niet flauw over doen. Wat Swings in Noorwegen liet zien was pure klasse. De Sportman van het Jaar is wat mij betreft al bekend. Het zou meteen een geweldige boost betekenen voor de schaatssport in ons land. De bouwplannen voor een ijsstadion mogen wat mij betreft gerust worden ingediend. Misschien eens een telefoontje plegen met Bart Verhaeghe? 

Bij een debuut op de marathon hoort ook een gedegen voorbereiding en ontzettend veel lange duurlopen. In het begin teerde ik daarbij nog voor een groot gedeelte op mijn basisconditie. Die was best OK. En de overschakeling van het zomer- naar het winterseizoen gaat sowieso gepaard met een pak meer kilometers. In se dus een ideaal moment om dit idee vorm te geven. Met nog minder dan drie weken te gaan kan ik zeggen dat de conditie gewoon super is. Ik had van mezelf nooit gedacht de zware duurlopen zo makkelijk te verteren. Haatte ik vroeger duurlopen van meer dan 10 kilometer dan is dat anno 2013 al een heel pak minder. Al blijft het vooral op mentaal vlak bijzonder zwaar u telkens te moeten opladen voor een duurloop van 20, 24, 26 of 30 kilometer. Wanneer ik in Treviso de finish overschrijd is daar dus bijzonder veel voorbereiding aan te pas gekomen. De weg naar je doel is vaak leuker dan het  uiteindelijke resultaat. Wie weet zal ik binnen dit en een paar maanden het voorbereidende werk wel missen. Weken van meer dan 100 km vormen daarbij geen uitzondering. Belastend voor lichaam en geest, maar het gebeurde steeds met de glimlach. De basisconditie is nu meer dan ok. De fundamenten voor een goed zomerseizoen op de piste zijn bij deze gelegd, al zal ik opnieuw aan mijn snelheid moeten werken.  Uiteraard kunnen jullie op deze blog terecht voor een uitgebreid verslag. 

Een aantal jaar geleden had ik geen cent gegeven om de carriëre van Benteke. Zeker geen slechte spits voor de Belgische velden, maar Premier League materiaal had ik er in de verste verte niet in gezien. Niet bij Kortrijk, zeker niet bij Mechelen. Het is pas in Genkse loondienst dat de  V8-motor van Benteke is beginnen ronken. Met dank aan de geniale flitsen van Debruyne. 

Dat Benteke uitgerekend bij Genk zou doorbreken mag gerust als merkwaardig worden bestempeld. De jonge Benteke debuteerde in 2008 met Genk in de eerste klasse, maar kreeg amper speelkansen. Standard was er als de kippen bij om hem in 2009 een echte kans te geven. Wederom faalde Benteke. Toch bleven de Rouches geloven in het talent van deze bonkige aanvaller. Benteke kwam op huurbasis in Kortrijk terecht en speelde een meer dan degelijk seizoen. Met 14 goals was Benteke een van de absolute steunpilaren van KVK.  Het jaar erop volgde een uitleenbeurt naar KV Mechelen. Benteke haalde meermaals de banbliksems van de Mechelse aanhang over zich heen door de meest eenvoudige kansen te missen. Een bal voor open goal wist hij meters naast te trappen. Hij toonde slechts flarden van zijn klasse met enkele pareltjes. In 18 optredens voor Mechelen wist Benteke uiteindelijk 6 keer te scoren. Ook de manier waarop Benteke bij Mechelen is beland stemt tot nadenken. Benteke werd simpelweg als pasmunt gebruikt door de Rouches om Aloys Nong naar de Vurige Steden te halen. Wie nu de carriëres van beide spitsen naast elkaar legt trekt ongetwijfeld een vreemde grimas. Nong acteert wisselvallig in het grauwe Bergen, waar hij van trainer Scifo slechts sporadisch mag spelen. Benteke wist gisteren (zaterdag 2 feb) twee keer te scoren tegen Everton. 

Uiteindelijk kwam deze ruwe parel bij Genk tot volledige ontbolstering. In Genk werd hij de balvaste, kopbalsterke, atletische en technische spits waar elke club in de Premier League likkebaardend van droomt. Het kan snel gaan, want ook bij de Rode Duivels heeft Benteke nu zijn vaste stek in de ploeg. Benteke speelde op 15 augustus de Nederlandse verdediging op zijn eentje op een hoop. Ook in Servië was hij met een doelpunt belangrijk voor het nationale team. Dat deed hij enkele dagen later nog eens dunnetjes over tegen Schotland. Hopelijk beseft Benteke welk pad hij heeft moeten volgen om aan de top te raken en blijft hij nuchter onder al het succes van de laatste maanden. Benteke is het schoolvoorbeeld dat men nooit mag opgeven in de sport.  Dat is het mooie aan het voetbal. De ene dag wordt je uitgehoond door de Mechelse aanhang, de volgende dag ben je de speelbal  in een opbod van Engelse topclubs die je absoluut aan hun kern willen toevoegen.