(tweede deel)
Er is een spreekwoord dat zegt: van de doden niks dan goed...
Maar betekent dat dan dat je de waarheid niet mag zeggen wanneer het niet helemaal zo is?
Mijn zusje, ik zal haar Mieke noemen, was een heel moeilijke puber. In 1973 werd er nog verwacht dat meisjes van 17 op een redelijk uur thuiskwamen. Meer dan eens is iemand van de schoonbroers haar moeten gaan ophalen, in de nacht, omdat ze gedronken had en niet naar huis durfde. Natuurlijk had ze ook goede kanten, maar erg lief was ze voor niemand.
Ze praatte wel eens over zelfmoord en trok zich een beetje terug. Haar ogen waren zwaar opgemaakt en ze hield ook van zwarte kleding. Als ze op de dag van vandaag die leeftijd had gehad, zou ze waarschijnlijk voor de gothic-stijl gekozen hebben.
Na haar ongeluk vonden we een soort dagboek, waarin ze de laatste keer iets geschreven had op één januari, drie weken voor haar dood.
Het was bangelijk... Er stond letterlijk:
Als iemand dit leest, ben ik waarschijnlijk al dood. Niet van lichaam, maar van hart.
Ze had een jongen leren kennen, maar ze verwachtte er niets van. Hij had een tekening voor haar gemaakt.
Iets hippie-achtig, met gezichten in de wolken en rare vormen, ik kan het niet zo goed beschrijven.
Ze moet zich vergist hebben in die jongen, want toen hij haar dood vernam, heeft hij een zelfmoordpoging gedaan. De dag van de begrafenis lag hij in het ziekenhuis. Omdat hij ook in diezelfde straat woonde, is hij er niet kunnen blijven. Later is hij gaan werken op een schip dat naar het buitenland vaarde. Ik weet niet wat er van hem geworden is, heb er niets meer over gehoord.
Voor mijn moeder was het heel erg, eigenlijk heeft ze de dood van Mieke nooit verwerkt. Zonder in details te treden, soms deed ze een beetje vreemd. Het was haar manier van rouwen.
Meerdere malen zei ze: een kind afgeven is erger dan je man verliezen. Je kan nog met iemand anders iets beginnen, maar je kind komt nooit meer terug.
Aan haar sterfbed, dertien jaar later, zaten we allemaal rond haar. Ik hield haar hand in de mijne en op het ogenblik dat haar ogen braken, zonder woorden te gebruiken kon ik in haar blik lezen... Mieke wacht... daar ergens...
Mijn moeder is ook te jong heengegaan, ze was maar 73.
En Mieke... die blijft in onze herinnering voor eeuwig jong en mooi...
|
