Alex had het gevoel of er een ijskoude douche over zijn hoofd neerplensde. Opeens scheen de zon precies waterig en het leek of de mensen nu plots allemaal rondliepen met lange gezichten. Zelfs de vogels in de bomen zwegen onthutst. Dit kon gewoon niet waar zijn, maar hij wist zelf wel dat hij het goed verstaan had. Frank had niets gemerkt van zijn ontreddering en mijmerde gewoon verder, met een dromerige blik, alsof hij het meisje voor zich zag. 'Ze is heel lief, Alex, je kan je dat niet voorstellen.' (En of ik dat kan, dacht Alex een beetje bitter.) 'Haar ogen zijn zo blauw... zo blauw..., als je er in kijkt vergeet je de rest van de wereld.' Alex had hem in een klap uit zijn droom kunnen helpen, maar iets in de blik van zijn vriend weerhield hem daarvan. Op de man af vroeg hij; 'Hèb je iets met haar?' 'Neen, nog niet, ik heb haar alleen maar gekust, maar op dat moment sloeg bij mij de bliksem in.' zei Frank met zachte stem. 'Zo dadelijk zal ze wel komen, want we hebben hier afgesproken.' 'Ach zo!' Dus maakte ze afspraakjes achter zijn rug, wanneer hij aan 't werk was. Verdomme... wat was ze toch van plan? Wilde ze nu echt twee mannen tegelijk ontmoeten? Dacht ze dat hij het niet te weten zou komen? Zo kende hij haar niet. Ondanks zijn gekwetste trots was Alex toch benieuwd hoe ze zich uit deze netelige situatie ging redden. Ze had heel wat uit te leggen! 'Daar is ze!' constateerde Frank verheugd.
Toen Anne de twee mannen daar samen op de bank zag zitten, schrok ze zichtbaar. Nu zat ze met haar hoofd in een wespennest. Heel even bleef ze aarzelend staan, om dan vastberaden op hen toe te stappen. Haar stem trilde licht toen ze zei; 'Hallo Frank, ik wilde je hier ontmoeten om je de waarheid te vertellen... ik ben namelijk met Alex en we gaan ons binnenkort verloven. Ik wist niet dat jullie elkaar kennen, dat maakt de hele zaak ook niet eenvoudiger.' Ze voelde wroeging bij zijn gekwetste blik. 'Maar waarom liet je me dan geloven dat ik je interesseerde?' 'Jij zag er daar op dat feest zo eenzaam en verloren uit, dat ik je een beetje wilde opvrolijken. Het spijt me Frank, het was mijn bedoeling niet om ook maar iemand te kwetsen... jou ook niet Alex.' Ze keek hem aan met haar vergeet-me-nietjes-ogen, waar zelfs tranen in verschenen. Alex wist dat hij zijn blik beter afwendde, want anders werd hij zo week dat hij haar gewoon in zijn armen zou nemen om te zeggen dat alles wel weer in orde zou komen. Zo goedkoop kwam ze niet van hem af. 'Wat een idee van je om mensen zo voor schut te zetten, dat had ik van jou nooit verwacht!' 'Toe nou Alex, zeg dat je niet boos bent alsjeblieft?' 'We zullen er morgen wel over praten, ik wil het eerst een nachtje laten bezinken. Nu ga ik met Frank een borrel drinken, hij is tenslotte mijn vriend. Jou zie ik nog wel.'
Nu richtte hij zich tot Frank; 'Spijtig dat we ons op deze manier moesten terugzien.' Met een weemoedig lachje zei deze; 'Ach we zullen het wel overleven.' Dan volgde hij zijn vriend, die al een eindje voor hem uit liep. Alex stampte boos tegen hetzelfde blikje, dat ondertussen ook al door iemand anders was platgetrapt. Frank keek nog eens om naar het frêle figuurtje in de bloemetjesjurk dat daar eenzaam en bedroefd bleef staan om hen na te kijken. Ze wist dat ze te ver gegaan was. 'Alex, ben je niet wat te streng voor haar?' 'Neen absoluut niet, als ze het ernstig met me meent, hoeft ze zulke streken niet uit te halen.' De andere zuchtte eens diep en dacht; jammer... het was zo'n mooie droom...
Zondagnamiddag ga ik wandelen en omdat de zon schijnt neem ik mijn fototoestel mee. Wanneer ik in het centrum kom, valt mij op dat veel winkels alweer open zijn. Oh, dan weet ik wel wat doen. Ik loop graag rond in de kledingzaken. Wat mij onmiddellijk opvalt is het gebrek aan klanten. De soldentijd is wel erg veranderd tegen vroeger. Of het met de sperperiode te maken heeft of een verandering van mentaliteit bij de mensen, ik heb er geen verklaring voor. Ik herinner mij nog de tijd dat ze niet zo streng waren. De eerste dag (en week) van de koopjes, wist je dat je niet veel zou vinden dat de moeite waard was. De goede zaken werden weggehangen en je vond alleen maar brol, meestal in bakken. Sommige stukken waren jaren oud. Na enkele weken kreeg je misschien de kans om iets op de kop te tikken, aan een verminderde prijs. Toen was het soms een verrassing als je iets naar je gading vond, eigenlijk ook een beetje spannend.
Maar nu... alles blijft gewoon hangen en meteen met fikse kortingen. De eerste drie dagen is het een stormloop van klanten. Die vinden meteen al wat ze wensen en gaan buiten met hopen jassen, broeken, rokken... enz. Deze mensen komen waarschijnlijk ook niet meer terug, want ze hebben genoeg gekocht. Na die eerste week kan je ook zien hoe goed de verkoop geweest is, aan de halflege rekken. De nieuwe collectie hangt uit en eerlijk gezegd, ik zie tussen de twee niet veel verschil. Het is nog veel te vroeg om nu al te bepalen wat er in het voorjaar gaat aanslaan.
Ik heb eigenlijk niets nodig en het is ook fijn om rond te kijken zonder aankopen te doen. Maar dan zie ik een tijdloze rok, met afslankende panden, grijs, aan halve prijs. Een klassieke rok is altijd goed. Op het oog kan ik zien dat hij mij past, maar omdat ik niet graag in die pashokjes zit, twijfel ik voor de aankoop. Maar ze zijn LEEG! Dan toch maar passen. Als mijn jas uit is zie ik er tegenaan om de rest ook uit te doen en soms ben ik heel vindingrijk. Mijn bloes trek ik omhoog en mijn broek laat ik zakken tot op mijn botjes. En de rok past als op maat gemaakt. De lengte is juist, geen buik... oké dus. Even proest ik het uit als ik mijn spiegelbeeld bekijk, met mijn broek op mijn voeten. Zouden hier camera's staan vraag ik mij plots af. Als dat zo is zal er toch ook wel dikwijls gelachen worden.
Daarop heb ik wel een goede kop koffie verdiend, en voeg de daad bij het woord. De foto's maken zal voor een andere keer zijn. Misschien best dat ik mijn bankkaart niet bij heb, anders zat de kans er wel in dat ik weer met een paar schoenen naar huis ging...
