Op een dag liep er rond de vijver een jongetje met veel misbaar en verachting voor alle vertederende gevoelens tegenover die donzige bolletjes die daar rondwriemelden. Met stokken en stenen gooiend bezorgde hij menige gevederde moeder paniek. Uit het struikgewas kwam plots een vermoeid uitziende eend gewaggeld. Rond haar drumde haar kroost, dicht tegen haar aan om een beetje beschutting te zoeken tegen de koude wereld, waarin ze, aan hun vorm te zien, nog niet zo lang geleden ingetuimeld waren. Het jongetje stond plots stil naar het kroostrijke gezin te kijken. Alle toeschouwers hielden als bij afspraak de adem in. Met gemene sluipende pasjes ging hij langzaam naar de angstige moeder toe. Ze zag en voelde het naderende gevaar en begon al angstige geluidjes te maken. De stoute handjes graaiden twee kuikentjes per keer mee om ze met een zwaai in het water te doen belanden. Zijn moeder stond glimlachend het gedoe te bekijken en zei tegen de twee oude dametjes die wilden protesteren, dat de kleine dat van zijn vader geleerd had. Plots in de verte: een gekrijs... Caligula! Met breed wapperende vleugels kwam hij als een jumbojet aangestormd. De jongen bleef stokstijf staan en bekeek met open mond het naderende gevaarlijke gefladder. Het angstige bolletje in zijn hand liet hij vallen waar hij stond en achteruitstappend verloor hij bijna zijn evenwicht, hij viel net niet in het water. Zijn moeder schreeuwde, maar de andere mensen keken met voldoening toe. Hij zou wel niet verdrinken, het water was niet zo diep. Misschien zou hij zijn lesje geleerd hebben en de volgende keer eens twee maal nadenken voor hij nog zulke streken uithaalde.
Caligula liep langs mij door met zijn lelijke bek hovaardig in de lucht geheven. Heel even keek hij mij aan en zowaar... hij gaf mij een knipoog! De schat! Wat was hij mooi... vanbinnen...
Er hangt wat somberheid over blogland. Misschien voorjaarsmoeheid? Ik mis bij mijn blogmaatjes de speelse grappige opmerkingen. Het lijkt wel of schrijven voor sommigen een zware karwei geworden is. Misschien dat een pauze en een bezinning een goed idee zijn? Ik wil even aanhalen waarom mensen zouden bloggen. Ik kan alleen voor mezelf uitmaken wat mij bezielt om per week enkele korte of langere stukjes te schrijven. Eigenlijk was ik al aan 't schrijven vóór mijn blog startte. Ik werk mee aan een krantje dat om de twee maanden verschijnt. Of ze mijn stukjes lezen kan ik zelfs niet raden, alleen maar hopen. Want daarvoor doe je het toch, denk ik, vóór je krantje eindigt om er aardappelschillen in te verpakken. Wat mij nu zo aantrekt aan een blogje schrijven is toch wel dat je wéét dat er mensen komen kijken en waarschijnlijk ook lezen, omdat je dat kan opzoeken in de statistieken. Maar waar ik het meeste naar uitkijk, dat zijn de reacties. Ah ja, daar doe ik het voor... Er hoeft echt niet steeds te staan: oh wat mooi! (alhoewel, dat doet toch plezier, ik ben even ijdel als iedereen). Evengoed geniet ik van stevige kritiek, al of niet gegrond, en de grappige kwinkslagen waar sommigen hun handelsmerk van gemaakt hebben. Het is normaal dat niet iedereen hetzelfde denkt! Maar je moet er ook voor durven uitkomen natuurlijk. Dus kan het heel interessant zijn om te weten wat iemand anders ervan vindt. Er zijn mensen die zeggen: jamaar ik kan niet schrijven... nonsens... al is het maar een korte gedachte... typ het neer en verzenden die woorden. Dus, beste lezers... Geef een reactie over het waarom dat jullie bloggen en (of) lezen. Ik wacht... met ongeduld...
