Toen ik ging kijken op Menck' s blog, die de top tien van Zapnimf had samengesteld, was ik aangenaam verrast door haar muziekkeuze. Lang geleden dat ik nog aan 'Carmina Burana' heb gedacht. Maar ik heb er een speciale herinnering aan. Ik heb een tijdje toneelklassen gevolgd. Zonder veel betekenis. Gewoon wat basiselementen in een notendop. Maar alles kwam zowat aan bod, in ingekorte versie. Een semester deden we Griekse tragedie en kozen voor Medea. Het boek werd gelezen, de tekst besproken en ontleed. Als opdracht moest elk van ons een klein stukje opvoeren, zonder tekst, enkel lichaamstaal en expressie. Ik besloot onmiddellijk dat ik hierbij muziek moest gebruiken. Muziek werkt uitstekend om emoties teweeg te brengen en vooral om de juiste timing te houden. Enkele minuten kunnen lang lijken als je een publiek hebt. Ik ga hier de hele Medea niet vertellen. Maar ik gebruikte een kleine rose teddybeer, die de kinderen moest voorstellen die door hun moeder worden vermoord. Dan had ik nog een klein zwaard en een lange zwarte cape. Om spijt en rouw uit te beelden. 'Oh Fortunat' leek mij duivels genoeg klinken om te gebruiken. Ik had alles wat ingestudeerd en richtte mij op de klanken van de muziek. Op het moment dat Medea het zwaard opheft, was de muziek ook heel dramatisch. De emotie die daardoor werd opgewekt is gewoon onbeschrijflijk. Er tussenin had ik (op een cassette) een heel droevig stukje uit de cd genomen. De titel ontsnapt mij nu even, maar het is heel hoog en aangrijpend gezongen. Op dat moment laat Medea het zwaard vallen en wordt heel verdrietig, wanneer ze beseft wat ze gedaan heeft zakt ze in elkaar. Dan slaat ze de zwarte cape over haar rug en gaat statig rechtop verder met de blik op oneindig, want ze zal nooit meer lachen. Dan begon 'Oh Fortunat' weer, de finale. Ik liet mij zo meeslepen door de muziek dat er echte tranen over mijn wangen liepen. Soms hoor je acteurs zeggen dat ze aan verdrietige dingen denken om tranen te kunnen produceren, maar bij mij werkt dat met muziek. Na afloop bleef het even stil en ik merkte dat ik iedereen had weten te ontroeren. Mijn opdracht was meer dan geslaagd.
De dag voor nieuwjaar, besloot ik om smoutebollen te bakken. Het juiste woord is zeker oliebollen, maar wij zeggen smoutebollen. Deeg maken valt wel mee, ik heb een automatische broodmachine, dus geen probleem. Een friteuse heb ik al lang afgeschaft, omwille van de geur die dagenlang in je appartement blijft hangen en frieten eet ik dus op een ander. Maar daar is een mouw aan te passen. Ik kon een kookpot nemen, daar olie in doen, maar ik besloot om een hoge braadpan te nemen. Dáár een flinke bodem olie in zou ook wel goed zijn. Nu moet het lukken dat ik eens bij Blokker zo'n ding heb gekocht, waar je het deeg kan indoen en dan duw je daarop en kan je van die mooie ronde donuts maken, met een gat in het midden. Maar om het deeg een beetje vlotjes eronder uit te laten lopen, rechtstreeks in de olie, mag het niet te stevig zijn. Geen probleem, ik maak gewoon gistdeeg met wat meer water bij, zodat het een beetje vloeibaar is. Tot zover alles oké. Mijn deeg was heel mooi gerezen en mals. 't Was effe sukkelen om het in dat smalle ding te krijgen, een hele hoop erlangs (goed vloeibaar) maar ze vielen goed in model en de eerste mooie donuts lagen al te bakken. Maar ik had het geluk dat ik met een lepel in het deeg was geweest waar zeker wat water aanhing, dus ineens begint dat daar in die pan te spetteren en te spetteren. Ik wilde al om hulp roepen of weglopen, maar dat zou niet veel geholpen hebben. Snel legde ik een deksel op de pan om de spatten een beetje tegen te houden. Jawadde... het deksel maakte condens en toen ik het optilde... begon het pas tegoei te spetteren. Lieve hemel! Het kookvuur, de frigo, koffiemachien, broodrooster, waterkoker, ikzelf... allemaal olie. Zelfs mijn pols was wat verbrand. Gelukkig had ik in de frigo nog wat Flamazine, natuurlijk over datum, want die had ik nog uit een vorig leven, in de horeca. Maar het was beter dan niks. Wat overbleef was een berg afwas, want vloeibaar deeg plakt ook nog overal in. Plus het vet dat ik aan alle kanten moest verwijderen, en de vloer dweilen. Maar... ik had wel smoutebollen, echte gelijk op de kermis! Ik kan wel zeggen, dat stom aparaatje van Blokker vloog onmiddellijk de vuilbak in, ik wil dat ding niet meer zien. En de volgende keer dat ik nog eens bakideeën krijg, maak ik van die gewone ronde bollekes met stevig gistdeeg. Voor mij genen truut meer. Donuts gedaan! En degene die er toch een gat inwil, maakt er maar zelf een met de appelboor!
