'Mam! Ik ben thuis!' erg lawaaierig stormt Annelies de keuken binnen, nadat ze eerst haar jas op de kapstok gemikt heeft en haar boekentas slordig eronder. Als ze bemerkt dat ze een spoor van modder achterlaat, keert ze op haar stappen terug om haar voeten af te vegen aan de mat. Haar moeder kijkt verstrooid op, ze is bezig met het vullen van de kalkoen voor morgen, kerstavond. Ze blaast even schuin omhoog een lok van haar bezwete voorhoofd. 'Ha Liesje, ik verwacht dat jij me een beetje gaat helpen, zodat alles klaar is wanneer oma aankomt, dan hebben we het samen gezellig. Je weet toch hoe ze zich er op verheugt.' Er verschijnt een verveelde trek op het jonge gezichtje. 'Moet dat nou per se met oma? Oude mensen zijn zo saai!' De moeder schrikt even, maar wordt dan wat boos. 'Hoe kom je erbij om zo te praten? We zijn haar enige familie en zorg maar dat je je gedraagt zoals het hoort. Ik wil er niets meer over horen!' Mokkend kijkt het meisje rond; haar vader is al begonnen met het schillen van de aardappelen. Ze kijkt hem smekend aan, meestal kan ze hem wel vermurwen. Maar hij kijkt niet op. Van hem moet ze duidelijk geen medeleven verwachten. Haar broer Peter is buiten het tuinpad aan 't borstelen. (alsof dat helpt, de wind waait de bladeren onmiddellijk terug.) Ja, ze ziet het al: de afwas is voor haar! Met een diepe zucht van zelfmedelijden, laat ze het warme water lopen en terwijl haar vingers door het zachte schuim glijden, prikt ze met haar wijsvinger een zeepbel kapot en begint aan de vaat, nog steeds met een pruillip.
Wat is haar moeder antiek! Haar vriendinnetje Kimberly, die krijgt tenminste een prettige Kerst! Twee weken skivakantie in de bergen, terwijl zij hier thuis zitten, notabene met oma!
's Anderendaags gaat vader oma ophalen met de wagen. Als ze er dan na een uurtje is, laadt ze voorzichtig enkele pakjes uit. Ze glimlacht een beetje geheimzinnig. Nieuwsgierig drommen Annelies en Peter rond een kartonnen doos, waar een eigenaardig krabbend geluid uitkomt. Voorzichtig gaat het deksel er vanaf en wat er dan tevoorschijn komt ontlokt kreten van verrassing. Een klein grijs gestreept poesje vliegt met een gilletje op de divan. Het maakt gekke sprongetjes en lonkt uitdagend om opgepakt te worden. 'Jij hebt geluk kind, ik kon moeilijk wachten tot morgen om je cadeautje uit te pakken,' zegt oma lachend. Annelies zit met de poes op schoot, het gespin en geknor heeft haar hartje al ingepalmd. Het beestje geeft kopjes en aaitjes dat het een lust is om te zien.
Dan staat het meisje op en slaat haar armen om haar grootmoeder's hals. Ze geeft haar een dikke zoen. 'Ach oma, eigenlijk hou ik toch erg veel van je. Ik zou je niet ruilen, voor geen enkele skivakantie in de wereld!' Al klinkt dit voor oma misschien een beetje verwarrend, zijzelf weet heel goed wat ze bedoelt!...
Gisteren naar 't theater geweest. Een heel ernstig stuk, 't moet niet altijd klucht zijn. 'Glazen speelgoed' van Tennessee Williams. Het werd gespeeld door vier acteurs, waarvan er ene heel goed acteert, de dame uit het stuk kende haar tekst vloeiend en de twee anderen kwamen niet erg geloofwaardig over. Op een gegeven moment zegt de acteur dat hij een cursus radio-elektronica volgt, ter voorbereiding op TV en Internet. Daar ging mijn haar even recht omhoog, vermits het stuk geschreven is in 1944 (volgens het programma) Ik weet niet hoever het toen stond met de ontwikkeling van de TV, maar ik weet wel dat toen een computer een hele kamer in beslag nam. Terwijl er van internet waarschijnlijk nog geen sprake was. Nu lig ik daar niet wakker van, maar het viel mij wel op. Daaraan zie je dat geen enkel woord tekst mij ontgaat en de reden daarvan is waarschijnlijk omdat ik zelf ook meestal het souffleren van onze toneelgroep voor mijn rekening neem. Al bij al vond ik het geen denderend stuk, maar we hebben wel één hilarisch moment beleefd..
Mijn twee vriendinnen en ik schakelden heel braaf onze GSM uit, voor we de zaal binnengingen. Net toen de pauze begon zette degene die naast mij zat haar handtas op de grond, waardoor er een luid alarm afging. Had ze toch wel zo'n klein zakalarmpje bij, wat afgaat als je er op drukt. Voor ze het had kunnen afduwen had iedereen het gehoord. Alle blikken naar ons. Wij plezier natuurlijk. Ze bukte zich met een rood hoofd bijna onder haar stoel. Na afloop gingen we nog iets drinken en liepen op straat nog steeds luidop te lachen met het voorval. Stel je voor dat het gebeurd was op een heel dramatisch moment in het stuk. Zo eindigde de avond toch nog heel plezant.
We moesten elk een andere richting uit om naar huis te gaan. Plots hoorde ik iets raars. Het was kwart na twaalf, er hing een dichte mist en het was ijzig koud. Maar ik hoorde duidelijk een merel lustig kwelen. Tenminste voor mij klonk het als een merel, maar het kan ook een andere vogel geweest zijn. Maar welke? Op dat uur? In december? Ik zou 't echt niet weten. Daar komt nog bij dat op die plaats alle groen weggedaan is, er staat alleen een woud van hijskranen en takels. Mocht er iemand zijn die weet wat voor soort vogel zich zo kan inburgeren op een onmogelijke plaats en tijdstip, laat het mij aub. weten. Ik ben heel benieuwd.
