De laatste tijd was het helemaal niet meer veilig aan bankautomaten. Een koppel ongrijpbare gauwdieven had zich gespecialiseerd in het bestelen van mensen die net een som van hun rekening afhaalden. Twee, eerder onopvallende mensen, een man en een vrouw. Zij, Natasja, een klein frêle vrouwtje ging eerst poolshoogte nemen, bij de bank die ze voor die dag hadden uitgekozen. Haar taak bestond erin om onopvallend wat rond te schuifelen tussen de drukte, terwijl ze de mensen gadesloeg. Vooral de grootte van de sommen geld had haar interesse. Haar man, Boris, stond een eindje verder op een seintje te wachten. Deed ze een bepaald teken met haar hoofd, waarna ze luidruchtig haar neus snoot, wist hij dat er een slachtoffer in aantocht was. Dan begon zijn deel van het werk. Hun voorkeur ging uit naar oudere mensen, die waren het gemakkelijkste te beroven. Natasja verliet dan haar plaats in de rij en ging op haar gemak naar buiten, waar Boris ondertussen een ijsje gekocht had. Dat ijsje speelde een belangrijke rol als afleidingsmaneuver. Boris liep met opzet tegen het slachtoffer aan en natuurlijk ging de kleverige massa dan over de kleren. Terwijl de dader zich uitputte in honderd verontschuldigingen, grepen de vingers van de vrouw vliegensvlug het geld. Met zijn eigen zakdoek hielp Boris de verblufte mensen hun jas schoonvegen. Na nog vele excuses en buigingen gingen ze er dan vandoor. Eer de bewuste persoon de diefstal ontdekte, was het tweetal al verdwenen in de menigte, zonder sporen na te laten. De vage beschrijving door de omstaanders gegeven, was dan meestal van weinig nut.
Die dag waren ze weer eens op pad. De vrouw overzag even de situatie en koos een koppel uit waarvan de man in een rolstoel zat, welke door zijn bejaarde vrouw werd voortgeduwd. Tot haar groot genoegen zag ze dat de vrouw ook al niet meer zo goed ter been was, een gemakkelijke zaak. Ze kon amper een glimlach onderdrukken toen ze de bankbiljetten zag, dat het paar in handen had. Natasja gaf het afgesproken teken en haastte zich om Boris te vervoegen. Toen de oude vrouw sloffend achter de rolstoel aankwam, stonden ze gereed om in actie te schieten. Deze keer ging de ijskreem goed uitgekiend over beide personen heen. De leepaard begon te jammeren over zijn onhandigheid. 'Ach lieve mensen, verontschuldig mij, hoe kan ik toch zo lomp zijn. Laat mij u even helpen.' De oude dame greep in haar tas naar een zakdoek, maar haalde er in de plaats een busje uit. Plots leek ze een gedaanteverwisseling te ondergaan, want met een snelheid die men niet voor mogelijk zou gehouden hebben, spoot ze de twee dieven een flinke portie traangas in de ogen. Ook de man vloog als bij mirakel recht en stond voor hen met een revolver in de hand. 'Zo! Eindelijk! We hebben vandaag al vijf banken gedaan, maar vroeg of laat moesten we jullie eens tegen het lijf lopen.' Hij blies op een politiefluitje en kreeg onmiddellijk versterking. Daar eindigde voor het tweetal het avontuur en voorlopig zouden ze waarschijnlijk geen ijs meer kopen.
Gisteren naar een congres in Maatricht geweest met onze huurders adviesraad. Het is interessant om eens te horen en te zien hoe sociale verhuurmaatschappijen werken over de grens. Zij gebruiken heel andere systemen en hebben ook andere wetten. Al bij al staan we toch verbaasd als het zich uitwijst dat we het hier nog zo slecht niet hebben, de gemiddelde huurprijzen liggen daar veel hoger dan hier. Ik ga hier niet teveel in detail omdat dit toch een beetje discretie vereist van mijnentwege.
We vertrekken hier om acht uur met een gezellige reisbus, al is het maar een half uurtje ver. En jawadde... bij aankomst worden we al dadelijk in de watten gelegd. Heerlijk geurende koffie en een tafel vol Limburgse vlaai en slagroomtaart. En dat al om halftien 's morgens! Op mijn rechterschouder zegt een klein stemmetje in mijn oor: die dikke witte taart is geen kaastaart, dat is allemaal slagroom! Niet doen... teveel calorieën! Ik sla mijn sjaaltje rechts naar achter en het wordt stil aan die kant. Op mijn linker schouder zegt het kleine duiveltje: ja doe maar, lekker, njammie! En ja waarom zou ik niet... het is slagroom met een beetje fruit, maar zo zalig... lekker...
Dan volgt de vergadering met verschillende sprekers. Ik moet zeggen, die mensen hebben zich goed voorbereid, ze weten waar ze over praten. Het is heel leerrijk om ook eens te vernemen hoe de Nederlandse wetten werken. We luisteren geboeid.
Na een korte lunch, gaan we te voet op verkenning in een deel van de wijken. Blijkt dat daar de oudste huizen al lang gesloopt zijn en vervangen door nieuwbouw. Hier bij ons zie je in de wijken rechte straten en huizenblokken, van elkaar gescheiden door tuintjes. Zij hebben het meer op aaneengebouwde huizen met in het midden grote pleinen. Het geeft een gevoel van ruimte. Alhoewel het in de huizen zou kunnen tegenvallen, omdat ze zo dicht op elkaar wonen. Daar kan ik niet over oordelen want we zijn nergens binnengeweest. Een plein valt op, het lijkt wel een begijnhof met die witgeverfde huisjes. Deze wijk is wat ouder maar binnen is alles gemoderniseerd. Het ziet er heel gezellig uit om daar te wonen. In gedachten zie je de mensen op zomeravonden buiten op hun stoepjes zitten kletsen met de buren, zoals het vroeger was. Wat ons ook opvalt is dat het overal zo proper is. Ik heb de indruk dat er een streng beleid heerst, maar zo te zien werpt het ook vruchten af. De weergoden zijn ons ook goedgezind, want buiten af en toe een zwarte wolk, blijft het droog, ondanks dat het wel koud is.
Wanneer we terug aan de koffie zitten verwarm ik mijn handen aan mijn kopje lekkere troost. Terug thuis, besef ik dat ik een leerrijke dag heb gehad. Het is dus echt zo dat je daar nooit te oud voor bent...
Vandaag was de namiddag 'sacré'. Een klassiek concert in het mooie decor van een kerk. Zo'n koor in een kerk heeft iets hemels. Raf schreef er over in zijn blog en ik had wel zin om er naartoe te gaan. Hijzelf is lid van het koor, dat optrad in samenwerking met enkele uitstekende solisten en een strijkkwartet. Eerst aan H. gevraagd of ze zin had om mee te gaan en ze was onmiddellijk akkoord. De opkomst was enorm, het kerkje zat echt vol. Mijn muziekinteresse is heel breed en gaat alle richtingen uit. De klanken waren prachtig en zoiets wekt bij mij altijd heel veel emoties op, alsof mijn hart dan opengaat. Tussendoor werden ook de Latijnse gezangen gebracht zoals ze vroeger in de mis gezongen werden. Goh... dat was in de tijd van mijn plechtige communie dat we die teksten allemaal vanbuiten moesten leren... wat is dat lang geleden! De woorden kende ik nog, maar de muziek was nu anders. In gedachten zong ik mee.
Iedereen werd daarna uitgenodigd op de receptie, waar er nog een gezellig babbeltje volgde. Wanneer ik seffens ga slapen, zal dat met een goed gevoel zijn... ik heb mijn zondag goed besteed...
Deze morgen ging ik mijn wekelijkse boodschappen doen. Er viel mij al snel iets op, waar ik echt van schrok... de prijzen! Op enkele dagen tijd zijn veel levensmiddelen verschrikkelijk in prijs omhoog gegaan. Eigenlijk bangelijk! Wanneer je dan nog de berichten hoort wat er nog allemaal gaat opslaan... gas, elektriciteit, water, brandstof... Alles zowat! Ik kreeg twee dames aan de deur, ze wilden komen praten over goedkopere elektriciteit. Ja, dat hebben we al eens meegemaakt! Veel mensen die toen op dat aanbod zijn ingegaan hebben spijt gehad van hier tot ginder. Want uiteindelijk hebben ze ook nog boetes moeten betalen, wegens het verbreken van contracten, zelfs al waren die mondeling.
Zij konden berekenen dat ik misschien wel tweehonderd euro kon besparen. Ja veel beloven en weinig geven... Ik heb die twee niet binnengelaten, heb gewoon gezegd dat ik tevreden ben met mijn huidige maatschappij. Als ze weer beginnen met elkaar concurrentie aan te doen, moeten de anderen toch volgen.
Zaterdag is hier weer het jaarlijkse St Martinusfeest. Aan het einde wordt er voor duizenden euro's vuurwerk de lucht in geknald. Dat geld zouden ze beter nuttig besteden, bvb. aan de mensen die deze winter misschien in de kou zitten omdat ze hun facturen niet kunnen betalen...
Er hangt één klein bolletje aan mijn citroenboompje. Een bloempje moet nog opengaan en eentje heeft zijn (verdroogde) bloemblaadjes nog rond zich. Dus is er kans dat ik één echt citroentje zal hebben... als het er niet afvalt. Hoop doet leven, we zien wel.
Op Allerheiligendag ging ik naar het graf van mijn moeder. Zij hield ook van die kleine citrusboompjes. Het is haar nooit gelukt om er eentje in leven te houden, laat staan dat er bloempjes aan kwamen. Nog steeds breng ik bloemen naar het kerkhof. Ik besef wel dat het één grote commercie is, maar het blijft traditie en dat wil ik zo houden. Tot mijn grote verbazing zag ik bij de verkoper een coupe planten staan met... een klein appelsienenboompje ertussen, vol vruchtjes. Dit leek wel een teken. Er stonden ook enkele wintervaste plantjes bij en ik aarzelde geen moment... dit werd mijn bloemstukje! Het gaf mij zo'n goed gevoel dat ik dit gevonden had, onbeschrijfelijk! Bij het graf aangekomen stond ik even verstomd van het aantal bloemstukjes en kleurige potplanten welke daar al stonden. Ik barstte plots in tranen uit, ik heb er geen verklaring voor, maar het gebeurt de laatste tijd wel meer. (ook herfstblues misschien?). Het boompje voor ons ma kreeg een ereplaatsje. Ik weet wel dat het bij de eerste vorst zal sneuvelen, maar het moest zo zijn dat het net op die plaats gebeurt.
Soms is een kleinigheid genoeg om er een goed gevoel aan over te houden...
Gisteren na een dagje Blankenberge. De trein naar huis terug wordt altijd gesplitst in Landen, een deel voor Luik en een deel voor Genk. Maar de voertuigen voor Genk worden pas aangehaakt in Brugge, wagons die van Oostende komen. Dus moeten we onmiddellijk na Brugge de juiste zitruimte opzoeken. (kunt u nog volgen?) We staan achteraan gereed om verder door te lopen zo gauw de conducteur zegt dat het mag. Wat daar gebeurt is de moeite waard om te zien. Enkele knopjes worden ingedrukt, de cockpit (of hoe noem je in dit geval het stuurhuis) draait een halve toer op zijn eigen as, de kast gaat open en de hele handel verdwijnt erin. Deurtjes op slot en de gang is vrij, we staan bij manier van spreken in open lucht. Achteraan rijdt de volgende trein, hetzelfde ritueel, alles in de kast en afgesloten. De hele boel wordt in een mum van tijd aaneen gehecht en we mogen doorlopen. Zo kunnen we blijven zitten tot thuis en hoeven onderweg niet over te stappen. Het is pas later dat ik besef dat de locomotief in dit geval de trein voortduwde.
Waar is de tijd van de dampenspuwende treinen, roetzwarte, zwetende kolenscheppers... tsjoeke tsjoeke... Leve de vooruitgang! (ondanks de nostalgie)
Gisterenavond heel hard genoten van het optreden van Lea Gilmore, een zwarte Amerikaanse Gospelzangeres. Ze werd begeleid door 250 leden uit verschillende koren. Een djembégroep, piano, bas en drums. Aah, Gospel... dat is mijn ding! Ik kende deze Lea Gilmore niet, maar wanneer je haar bezig ziet word je onmiddellijk meegesleept. Ze heeft een stem als een klok, wat zeg ik... eerder een hele klokketoren.
Mijn vriendin M. werkt als vrijwilligster in de Oxfam Wereldwinkel en geraakte zo aan kaarten. Er was serieus wat volk op af gekomen. Het podium stond natuurlijk vol met al die muzikanten, maar in de achtergrond hing een groot scherm, zoals tegenwoordig wel meer gedaan wordt. Op die manier ziet iedereen even goed. Ik zei het al, ik ben echt een liefhebber van Gospel. Het is voor mij ook geen probleem om mij helemaal te laten gaan. Als je toneelklassen gedaan hebt en optredens, dan heb je die schroom zo niet van wat de mensen over je denken. Mijn vriendin wel, zij hield het vrij rustig. De meeste van de songs kent praktisch iedereen. Ik hou heel erg van 'Amazing Grace.' Naar het einde toe kwam nog 'We shall overcome' en tot slot 'This little light of mine'. Rechtstaande (zoals de meesten) zwaaide ik met mijn lichtje, mijn armen, mijn heupen en zong uit volle borst mee, tot ik er hees van was.
Wanneer krijgt er eens iemand het idee om Gospelmissen te doen? Je zou de kerk nogal zien volstromen!
Er is een spreekwoord dat zegt: van de doden niks dan goed... Maar betekent dat dan dat je de waarheid niet mag zeggen wanneer het niet helemaal zo is? Mijn zusje, ik zal haar Mieke noemen, was een heel moeilijke puber. In 1973 werd er nog verwacht dat meisjes van 17 op een redelijk uur thuiskwamen. Meer dan eens is iemand van de schoonbroers haar moeten gaan ophalen, in de nacht, omdat ze gedronken had en niet naar huis durfde. Natuurlijk had ze ook goede kanten, maar erg lief was ze voor niemand. Ze praatte wel eens over zelfmoord en trok zich een beetje terug. Haar ogen waren zwaar opgemaakt en ze hield ook van zwarte kleding. Als ze op de dag van vandaag die leeftijd had gehad, zou ze waarschijnlijk voor de gothic-stijl gekozen hebben.
Na haar ongeluk vonden we een soort dagboek, waarin ze de laatste keer iets geschreven had op één januari, drie weken voor haar dood. Het was bangelijk... Er stond letterlijk: Als iemand dit leest, ben ik waarschijnlijk al dood. Niet van lichaam, maar van hart. Ze had een jongen leren kennen, maar ze verwachtte er niets van. Hij had een tekening voor haar gemaakt. Iets hippie-achtig, met gezichten in de wolken en rare vormen, ik kan het niet zo goed beschrijven. Ze moet zich vergist hebben in die jongen, want toen hij haar dood vernam, heeft hij een zelfmoordpoging gedaan. De dag van de begrafenis lag hij in het ziekenhuis. Omdat hij ook in diezelfde straat woonde, is hij er niet kunnen blijven. Later is hij gaan werken op een schip dat naar het buitenland vaarde. Ik weet niet wat er van hem geworden is, heb er niets meer over gehoord.
Voor mijn moeder was het heel erg, eigenlijk heeft ze de dood van Mieke nooit verwerkt. Zonder in details te treden, soms deed ze een beetje vreemd. Het was haar manier van rouwen. Meerdere malen zei ze: een kind afgeven is erger dan je man verliezen. Je kan nog met iemand anders iets beginnen, maar je kind komt nooit meer terug.
Aan haar sterfbed, dertien jaar later, zaten we allemaal rond haar. Ik hield haar hand in de mijne en op het ogenblik dat haar ogen braken, zonder woorden te gebruiken kon ik in haar blik lezen... Mieke wacht... daar ergens...
Mijn moeder is ook te jong heengegaan, ze was maar 73. En Mieke... die blijft in onze herinnering voor eeuwig jong en mooi...
Een gewone zondagnamiddag in januari 1973. Het was een routine om na de middag naar ons ma te rijden. Het was daar zo'n beetje de zoete inval. Broers en zussen met hun kinderen kwamen samen koffiekletsen. Sloten koffie werden er gedronken! Als je de hoek van het huis omging, waaide de geur van het versgezette goedje je al tegen. Eigenlijk link ik dat aroma nog steeds aan mijn moeder.
Onderweg naar ma stak ons een Audi voorbij, aan een veel te hoge snelheid. Iemand van ons zei nog: seffes plakt hij ergens tegen een boom. Hoe rampzalig profetisch... na een gevaarlijke draai zagen we de witte Audi dwars over de weg staan. De chauffeur stond er langs, zo te zien maar oppervlakkig gewond, hij hield een witte, bebloede zakdoek tegen zijn voorhoofd. Maar de kleine wagen welke hij aangereden had... dat was een onbeschrijfelijke ravage. We parkeerden langs de weg en stapten uit, terwijl de jongens in de auto moesten wachten. Dit was horror! Twee personen waren al uit het wrak gehaald en bedekt met een deken, terwijl een derde kronkelend en huilend van de pijn over de grond rolde. Zelfs nu na al die jaren begrijp ik nog steeds niet hoe je verstand plots kan stilvallen. Ik zou niet weten hoe ik dit anders moet beschrijven.
Ik zag bruine laarsjes... bruine laarsjes... bekende laarsjes... Mijn man ook, hij hief even de deken op om te kijken ... Lijkbleek kwam hij naar me toe... het is je zus, M. Het omgedraaide knopje in mijn verstand begreep plots de waarheid. Mijn jongste zus, net zeventien lentes. Daar lag ze, ze had nog zoveel willen beleven, maar het lot had anders beschikt. Geen enkel uitwendig kwetsuur was er te bespeuren, maar ze leefde niet meer.
We stonden op de hoek van de straat waar ons ma woonde, wij moesten het droeve nieuws gaan vertellen. Heel stom zei ik nog: we vragen eerst of ze misschien thuis is, voor het geval we ons vergissen. Maar helaas... de waarheid was hard en amper te vatten. Niemand begreep waarom ze in die auto zat. De uitleg was heel simpel. Ze was tevoet vertrokken voor een boodschap en twee jongens uit de straat, die per auto langskwamen, boden haar een lift aan.
Op de dag van de begrafenis, moest de stoet wagens over datzelfde kruispunt. Ongelooflijk dat gemeentewerkers er net bezig waren om verkeerslichten te plaatsen. Het gaf een wrang gevoel...
Dit zijn nu de bloempjes van mijn boompje/struikje citroen of sinaasappel. Dat maakt niet uit, als ze maar groeien. Mocht het zover komen dat er een vruchtje ontstaat, zal ik het weten welk van de twee het nu eigenlijk is. Maar ik maak mij geen illusies, ik wacht gewoon af. Ondertussen geniet ik al van de maagdelijk witte bloempjes. (maar das ook waar, maagden krijgen geen kindjes)
Een jaar of vijf geleden kocht ik een scheut van een plantje. Nu weet ik echt niet meer of het een citroen was of een sinaasappel, maar ik vermoed het eerste. Het is nog steeds geen grote plant. Het leek alsmaar of er onzichtbare beestjes de nieuwe blaadjes afknabbelden. En toch zag ik niks. Iemand gaf mij een sticker om op het raam te plakken tegen de vliegen. En de vliegen vielen morsdood neer, prima uitvinding. Maar wat meer was... er lagen ook kleine fruitvliegjes op de vensterbank. Of dat nu de beestjes waren van mijn plantje... ik weet het niet, maar ik vermoed van wel. Plots begon de plant er gezonder uit te zien. Het mooiste is echter dat er nu ineens enkele bloempjes op gekomen zijn. Het zijn nog maar luttele knopjes, dus ik ga er nog geen foto van nemen. Nu heb ik een vraag, aan al die tuinspecialisten, geef mij aub raad... Wat kan ik doen om hier, al was het maar één citroentje groot te krijgen? Het zou mij grote voldoening geven als dit moest kunnen. Moet ik veel water geven, of juist niet? Moet ik de plant buiten zetten, zodat de insecten kunnen bevruchten? Is het normaal dat juist nú, voor de winter die bloempjes uitkomen? Please, please... geef mij raad, ik zal u heel dankbaar zijn...
Iemand had het op zijn blog over de paardenkastanje. Ja, dat brengt veel jeugdherinneringen mee. Waar is de tijd dat we de glanzende bruine bollen als speelgoed gebruikten? We maakten er een paternoster van. Met een schaar gaatjes in de bollen, koord erdoor en knoopjes, om ze op de juiste plaats te houden. Een valscherm, gewoon een zakdoek met aan de vier hoeken een koordje en als gewicht een kastanje. Op tien keer dat hij opgegooid werd, ging hij misschien één keer open. En wij juichen! Onze fantasie kende geen grenzen. We speelden ook een soort petanque, maar omdat geen enkele kastanje echt rond is, kan men het gevolg wel raden. Eikels hoorden er ook bij, met lucifers en stokjes, maakten we dieren. Natuurlijk had je wat goede wil nodig om de figuren te herkennen.
Het was toen dat ik heb leren spelen. Mijn vader was al enkele jaren ziek en daarom had mijn moeder weinig tijd om op ons te letten. Ik was vijf en werd meegestuurd met mijn broer van elf, die op mij moest letten. Natuurlijk nam hij mij mee naar zijn vriendjes. Wat hebben wij veel dingen gedaan die ons moeder niet mocht weten! Ze zou op slag een hartaanval gekregen hebben. Op de treinsporen speelden we. Je legde daar een kwartje op en dan was het wachten tot de tsjoek tsjoek langskwam. Met ons oor op het spoor, konden we de trein in de verte horen aankomen. Omhuld door rook en roet wachtten we kuchend tot hij voorbij rammelde. Dan was het kwartje (25 centiem) helemaal plat en vervormd. Echt van harte akkoord was ik niet altijd, want met dat geldstukje kon je ook een snoep kopen. Waar mijn broer ook goed in was: een portemonnee aan een koordje en achter de struik wachten tot er iemand zich blij bukte om hem op te rapen. Dat was nu eens een buitenkans sé! Maar het ding werd vóór zijn neus weggetrokken. Boze blikken en jolige kinderen was het resultaat.
In de kiezelkuil gaan spelen, was ook zo'n verboden vrucht. Eigenlijk heel gevaarlijk, maar dat besef je als kind niet. De wanden waren hoog en recht zoals de kliffen van Dover. De ene klom er tegenaan, de andere sprong er met ware doodsverachting vanaf. Of met een koord zoals Tarzan en veel gejodel naar beneden zwaaiend. Ooit kwam ik eens heel laat thuis met mijn buurmeisje en -jongen. Hun moeder stond hen op te wachten met de keerborstel en ze incasseerden een hoop klappen voor ze de deur konden binnenglippen. Ik moest nog een statie verder en hield mij al gereed. Wie weet wat mij te wachten stond! Maar mijn moeder zei niets, het leek wel of ze mij niet eens gemist had. Ik kon toen niet weten welke zorgen zij moest verwerken. En toch had ik op dat moment liever een pak slaag gehad.
Het bos werd ook door ons bezocht. Er waren twee kinderen, broer en zus, van Duitse afkomst. Die hadden iets met toneel, zelfs een doos met kleding om te gebruiken. De jongen had een zwembroek in luipaardprint, voor die tijd toch niet zo evident. Hij verkleedde zich achter de struiken en werd Tarzan. Er was altijd wel iemand die voor Cheetah, de aap wilde spelen en de anderen waren het enthousiaste publiek We zaten in huizen die nog slechts een ruïne waren (restanten van de oorlog). Maar ook in huizen in opbouw. Langs de keldergaten kropen we naar binnen. Toen werd er nog echt gespeeld, ik zou zo nog bladzijden lang kunnen doorgaan. We hebben wel geluk gehad dat er nooit iemand verongelukt is.
Maar er kwam een einde aan dit leventje, mijn vader overleed. Twee jaar later huwde mijn moeder opnieuw. Maar het grote probleem was dat mijn stiefvader een alcoholist was. We verhuisden naar een andere buurt. Daar waren wij de marginalen van de straat. Toen begon het tweede deel van mijn jeugd, waar ik nog steeds niet over kan vertellen... nog niet...
Vorige zondag was ik op bezoek bij een toffe dame. Eerst moest ik een stukje met het spoor en daar kwam zij mij afhalen met haar mooie nieuwe wagen. Het was fijn om haar weer terug te zien. Ze heeft een geweldig groot huis, met een echt speciale tuin. Door het prachtige weer kunnen we gezellig buiten zitten. Ik geniet van de zalige warmte in mijn rug, omdat ik niet graag met mijn gezicht in de zon zit. Ik heb al gauw een geurige koffie en ze verwent mij met een zondeke-waard-slagroomtaart. De antieke bijna doorschijnende kopjes, doen mij even denken aan de filmpjes van Hyacinth Bucket. Ik zie mijzelf al in de plaats van die onhandige buurvrouw, maar breek gelukkig geen enkel kopje. We maken er wel grapjes over. Er is een ander probleempje, ze heeft een nieuw strijkijzer gekocht, maar... het warmt niet en stoomt logischerwijze dus ook niet. Samen zitten we alle knopjes te bestuderen. Een ervan dient om een straaltje op het wasgoed te spuiten, een ander geeft een wolkje stoom aan. Maar de temperatuurknop zit goed vast, zou ik hem doordraaien of... ja... het lukt. We komen tot aan 'katoen strijken'. Maar nog steeds geen stoom. Tot... jawadde... er staat een klein tekeningetje van een wolkje... met een kruisje over. Logisch... dat staat dus uit en moet naar de andere richting. Voilà, probleem gevonden en opgelost! Al snel maak ik kennis met de zes poezen die daar rondsluipen of lui genietend in de zon liggen te kronkelen. Ze hebben allen zulke mooie namen, maar ik herinner mij alleen 'Chanel'. Bij de rondleiding die ik krijg door de tuin, kom ik nog andere beestjes tegen. De jonge kippen, (die aan een legpauze bezig zijn) genieten van het warme zand in een prachtige ren, uitgedost met een uniek systeem om aan de eieren te kunnen. (als er zijn) Dan is er nog het rusthuis-kippenhok, voor twee oude hennen en twee sneeuwwitte konijnen, waarvan er eentje jammer genoeg blind is. De villa-achtige volière, herbergt kanaries en kleine drollige kwarteltjes. Een grote en een kleine vijver zijn ingenomen door kikkers, echte in het water en stenen als decoratie. De tuin lijkt waarschijnlijk groter dan hij is, door de speciale indeling. Alle planten en struiken staan heel hoog en er lopen verschillende wegeltjes door elkaar, een beetje een doolhof. Af en toe weet ik niet meer zeker of ik op die plaats misschien al geweest ben. Enkele planten en bloemen ken ik bij naam, maar zie ook bomen en struiken die mij helemaal onbekend zijn. Ik heb altijd bewondering voor mensen die zoveel tuinkennis hebben.
Het is al snel enkele uren later en de rit gaat terug naar het station, waar ik net mijn trein mis, twee minuten te laat. Maar niet getreurd, het is nog warm genoeg om op een terrasje een warme chocomelk te bestellen. (een terras vinden is mijn specialiteit). Mijn trein wordt verwacht op spoor drie. Maar het verbaast mij een beetje dat ik daar alleen sta. Nog eens gekeken op het bord... en ja het klopt toch! Dan hoor ik omroepen dat drie veranderd is in vier. Oei, net op tijd, de trap af en aan de andere kant terug op.
Het was weer een fijne, warme, gezellige zondag en nog bedankt lieve Artemis, dit is voor herhaling vatbaar!
Dit is een pastelschilderij van Middelkerke. De datum is zichtbaar, dus al twintig jaar geleden. Toen volgde ik nog les. Onze lesgeefster was niet heel tevreden met de wolkenformatie, maar ik heb mijn eigen zin gevolgd. Een effen blauwe lucht, zegt mij niet zo veel. Zo was de foto en zo wilde ik het hebben. Er staat glas voor het schilderij, daarom heb je nogal gemakkelijk een weerkaatsing van de flash. Ik zal me toch eens een statief moeten aanschaffen, ooit.
Vorige zaterdag waren we uitgenodigd op een congres in Oostende. Wij, dat is de huurders adviesraad van Nieuwdak. Het onderwerp ging over bewonersparticipatie en inspraak in sociale woongelegenheden. Er waren afvaardigingen van verschillende Vlaamse provincies, wij dus voor Limburg. Het enige nadeel was het vroege opstaan, vermits het voor ons drie uren reizen is tot aan de kust. Maar de luxe reisbus maakte veel goed.
Onderweg hadden we niets dan regen, dat voorspelde niet veel goeds, omdat wij gekozen hadden voor een strandwandeling uit verschillende mogelijkheden om de namiddag door te brengen. De bus bracht ons tot voor de deur van het complex 'De Kinkhoorn' waar we verwacht werden. De ontvangst viel al onmiddellijk mee. De gedekte tafels met koffie en boterkoeken nodigden uit om plaats te nemen, fijn, met zicht op zee. Er was zelfs een muzikant een orgel aan 't bewerken, dus al een zachte sfeer, om te beginnen. Dan ging het richting congreszaal, voor de toespraken door twee voorzitters en een persoon (in hawaïhemdje, met bijpassend decor van palmbomen en zonnebloemen) die alles een beetje in goede banen moest leiden. Minister Marino Keulen, van huisvesting was ook aanwezig. Hij had zijn vragen al op voorhand gekregen, en was dus al goed voorbereid. Voor elke vraag was er tien minuten voorzien, wat zelfs met een minutenklokje getimed werd. Af en toe werd de minister zelfs onderbroken, omdat hij afdwaalde van het thema. Eigenlijk een goed systeem. Misschien iets voor op een debat waar sommigen eindeloos praten, zonder iets gezegd te hebben. Daarna gingen we naar de eetzaal, waar we een lekker middagmaal opgediend kregen. Na het dessert gingen we naar buiten en gelukkig was het gestopt met regenen. Maar het strand lag er toch wat nattekes bij, zodat we maar op de dijk bleven. De donkere wolken verdwenen in de verte en af en toe kwam er een klein straaltje zon door. Op een gegeven moment dook er iemand een koffieshop in en iedereen volgde. Ja een warme choco, dat paste bij het moment. Het viel mij op dat plots alle ogen op de ingang gericht waren en er gefluisterd werd. En wie kwam daar binnen? De Koen Wauters, samen met enkele mensen. Hij glimlachte een beetje verlegen toen hij al die blikken zag en we hoorden hem zeggen:' ze hebben mij weer gezien' Maar iedereen was zo fatsoenlijk om hem niet lastig te vallen, de man heeft toch ook het recht om op zijn gemak een pannenkoekje te eten? Om vier uur werden we verwacht voor de receptie, waar de Dixieland-band al voor ambiance zorgde. Op de terugweg naar huis heerste er een goede stemming.
Ik heb toch al geleerd dat congressen niet per se saai moeten zijn...
Al een hele tijd had Steven zijn grootvader van die kleine hintjes gegeven, zoals: 'Opa, tegenwoordig hebben alle kinderen een mountain-bike!' 'Wat is dat nu voor een ding?' had deze gevraagd. 'Een fiets?' Ongelooflijk! In zijn tijd heette een fiets gewoon een fiets. 'Jamaar, een mountain-bike heeft eenentwintig versnellingen en dikke banden met tappen om te crossen in het bos!' 'En denk je nu echt dat je met al die versnellingen beter kunt rijden jongen?' 'Ach toe nou opa, wees toch niet zo vreselijk ouderwets! En daarbij verjaar ik binnenkort.' Steven legde nog eens slimmetjes de nadruk op die datum. De oude man had binnenpretjes, hij deed of zijn neus bloedde. Reeds lang had hij beslist dat hij de wens van de jongen in vervulling zou laten gaan. Hij kon zich dat veroorloven, op zijn leeftijd had hij toch zo veel niet meer nodig.
Op weg naar de bank kwam hij niet geheel toevallig langs een fietsenhandelaar voorbij. Tevreden knikkend stond hij aan de etalage naar de prachtig glanzende tweewielers te kijken. Ja, hij had ook wel weer tien willen zijn, alleen maar om met zoiets te kunnen rijden. In gedachten kon hij zich het glunderende gezicht van Steven al voor de geest halen.
Aan de bank was het een drukte van belang en ongeduldig nam hij zijn plaats in aan het einde van de lange rij. Eigenlijk zou hij toch eens moeten leren gebruik maken van betaalkaarten, maar hij weigerde halsstarrig. Aan het lange wachten kwam een einde en reikhalzend zag hij het loket dichterbij komen. Met een zucht van opluchting nam hij de bankbiljetten in ontvangst, ter waarde van duizend euro en stak ze na enig gefriemel in zijn binnenzak. Aan de uitgang kreeg hij eventjes een benauwd gevoel, toen hij zich geklemd voelde in het gedrang. Nadat er ook nog iemand stevig tegen hem aanbotste stond hij even later buiten op de stoep, waar hij diep ademhaalde. Nu lag er niets meer in de weg om de fiets te gaan kopen. Al genietend van het idee, klopte hij eventjes op zijn binnenzak, waar de centjes veilig zaten te wachten om uitgegeven te worden. Maar op hetzelfde ogenblik stond zijn hart heel even stil... Daar waar hij een bobbel verwachtte... daar was er niets. Met een ruk schoot zijn hand in zijn jaszak... leeg! Dat kon toch niet waar zijn! Hij had het geld er net ingestoken en nu was het weg! Als een mallemolen tolden de gedachten door zijn grijze hoofd. Hij maande zichzelf aan om kalm te blijven... alles even op een rijtje zetten. De biljetten waren nog in zijn bezit geweest voor hij aan de uitgang was en daar in die drukte... die man... die man die daar zo hevig tegen hem aangelopen was... een zakkenroller! Ja, zo moest het wel gegaan zijn. Maar daar ging hij het niet bij laten, zowaar zijn naam Antoon Jans was, die duizend euro waren zijn eigendom en moesten terug in zijn bezit komen. Wat dacht zo'n kerel wel? Zomaar een oude man beroven van zijn zuurverdiende geld? Met alle chinezen maar niet met hem! Een beetje besluiteloos keek hij naar de ingang van de bank en ongelooflijk maar waar... nu was het geluk met hem. De bewuste kerel kwam daar net naar buiten. Hij zou die kleine donkere vent met zijn snorretje overal herkend hebben. Langzaam volgde hij de boef op zijn stappen. De woede om het onrecht die in hem opwelde, bezorgde hem een ongekend gevoel van kracht. De steken in zijn hartstreek negeerde hij, helder denken was er voor hem niet meer bij. Door een rood waas dat voor zijn ogen trok, zag hij de dief verdwijnen, maar geen nood, hij zat hem dicht op de hielen. De man met het snorretje bleef even staan en bukte zich een beetje voorover om een sigaret aan te steken.Hier zag hij zijn kans en greep de andere onverhoeds in zijn kraag. 'Als jij soms denkt dat ik jou niet meer aankan, dan heb je het mis. Hier met dat geld of ik breek je nek!' De kleine man schrok zodanig van de krachtige greep, waar hij ondanks verwoede pogingen niet aan ontkwam, dat hij dacht dat zijn laatste uur geslagen was. 'Vooruit man! Ik meen het, dat geld hier!' Compleet van slag greep snorremans in zijn binnenzak en overhandigde hem de samengevouwen biljetten. Toen hij onverwachts losgelaten werd, maakte hij zich bliksemsnel uit de voeten.
De opa wandelde tevreden naar huis, de opwinding had hem geen goed gedaan, maar de zaak was tenminste geregeld. Hij zou zich eerst een flinke borrel inschenken om een beetje te bekomen van de doorstane emoties. Gezeten in zijn gemakkelijke stoel zocht hij zijn tabaksdoos, met zijn handen over zijn zakken strijkend. Tot hij plots voor de tweede maal die dag zijn hart een slag voelde overslaan... Daat waar normaal één bobbel hoorde te zitten... waren er twee... Tot zijn grote afgrijzen haalde hij links én rechts een pakje bankbiljetten uit zijn jas. Dat was toch... hij had... Lieve hemel! Hij, Antoon, die nog nooit een vlieg had kwaad gedaan... was opgetreden als een ordinaire straatrover...
(tweede deel)
