Ja... ik ben er altijd een geweest... een Elvis-fan. Rond de jaren zestig, hadden we alleen de radio. Toen was ik een tiener en via de muziekbladen die in omloop waren, kwamen we aan de teksten van de top-tien-songs. Die werden vlijtig vanbuiten geleerd, zodat we konden meekwelen met de radio. Als ik bedenk wat een verschil met de dag van vandaag. Maar je zou er verbaasd van zijn hoeveel van die teksten ik daadwerkelijk nog ken. (meekwelen doe ik ook nog). Wat waren we toch rap tevreden toen!
Een platenspeler had ik pas veel later. De LP's waren duur in vergelijking met de CD's.van nu. Het grote nadeel van een LP was dat er maar enkele liedjes op stonden en dan moest je die nog eens omdraaien ook. (als ze niet uit je handen glipten, want dan waren ze stuk)
Eigenlijk is het pas na het overlijden van Elvis dat er meer muziek van hem bekend werd. Op korte tijd had ik een hele verzameling. Mijn voorkeur gaat vooral naar de minder bekende muziek, zoals Gospels, Country, Blue Grass, Blues. De belangrijkste dubbel-CD is 'Amazing Grace' (ook de duurste) Plots kon je al die muziek vinden voor een appel en een ei op de 'Zwarte Markt'. Eén collectors item heb ik ook kunnen bemachtigen. Het is een 'jamsession' waar Elvis met enkele (bekende) vrienden live muziek speelt en zingt, en mopjes vertelt, terwijl ze samen het grootste plezier hebben. Die vrienden zijn o.a. Carl Perkins, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis.
De meeste van zijn films en liveshows heb ik opgenomen op video. Het is de waarheid dat die prenten niet zoveel 'acteerwaarde' hebben, maar het gaat om de muziek. Kijk ik bvb. naar Blue Hawaii. of Viva Las Vegas, dan voel ik mij happy. Maar de beste film is volgens mij King Creole.
Zijn levensgeschiedenis is algemeen bekend, daar ga ik hier niet over uitweiden. Iedereen weet dat hij zich heeft laten overweldigen door de weelde en er aan tenonder gegaan is. Mijn obsessie gaat ook niet zo ver dat ik absoluut naar Graceland wil gaan, hij is dood en dat blijft zo. Maar ik heb zijn muziek, nu ook op PC. Wanneer ik aan de poets begin, zet ik een MP3 op en alles gaat veel vlotter. Ik kan wel enkele dagen verder met de vele titels eer ik rond ben. Heb ik een 'blues-dag', dan durf ik 'Amazing Grace' enkele malen achter elkaar beluisteren. Beroemdheden die jong sterven, blijven ook voor eeuwig jong. Ik kan mij Elvis moeilijk voorstellen als oude man van twee en zeventig. Maar zijn muziek is onsterfelijk. Eéns een Elvisfan = voor altijd een Elvisfan!
Goodbye Elvis... hopelijk ben je gelukkig in die andere wereld.
Prachtig weer was het! De dag van de blogmeeting bij Zapnimf en Hill! Het dynamisch duo, ook wel bekend als Zapmoose. Eindelijk zou ik enkele blogmaatjes persoonlijk leren kennen. Mijn vriendin H., die ook onze blogs leest, vond het een goed idee om mee te gaan. Zap had een wegbeschrijving doorgemaild, die klopte tot in de puntjes, zodat er geen enkel probleem was om daar te geraken. We moesten uitkijken naar een heel aparte brievenbus en ja hoor; daar stond er ene met een papier op: 'hier is 't ' Benieuwd of ik iemand zou herkennen! Hill heette ons al dadelijk welkom, maar als hij zijn naam niet gezegd had... toen Zap naast hem stond, kon ik de link wel leggen. Menck en Philou herkende ik, omdat ik daar al foto's van gezien heb. En het lieve blondje naast Philou, kon alleen maar Elfje zijn. Bij Artemis wist ik het dan weer niet, maar na een babbeltje had ik het gevoel dat zij iemand is waarmee ik zo'n beetje op dezelfde golflengte zit. Hill was zo vriendelijk om ons een rondleiding door de tuin te geven, wat zeg ik, domein zou hier beter passen. Ik herkende de vijver, welke hij in zijn blog zo uitvoerig beschreven heeft. Er was echt wel 't een en 't ander te ontdekken op onze wandeling. Jammer dat de Mini-Zapjes er niet waren, want ik had ze wel graag leren kennen, al spelend in hun kamp, waar vroeger de kippen in gewoond hebben. Aan de gedekte tafel wisten we al zeker dat we niet zouden verhongeren. Ja misschien konden we het hele weekend wel blijven, eten was er alleszins genoeg. Ik voelde mij dadelijk op mijn gemak bij deze mensen die ik nog nooit gezien had, maar toch een beetje ken via de blogs. Door het mooie weer konden we buiten onder de fameuze kastanjeboom zitten, lekker in de schaduw. Het was ook helemaal niet moeilijk om in gesprek te blijven, wij die zoveel van elkaar weten. Iedereen haalde wel iets op waarmee de anderen moesten schaterlachen. Terwijl Zap ook af en toe per ongeluk in de saus hing. Tegen dat de muggen zich in eskader op ons wilden storten, zorgde Hill voor heel veel kaarsjes op tafel en in een cirkel rondom ons. Wie toen met Google Earth inzoomde moet een grote onbekende lichtvlek gezien hebben, dat waren wij dus.
Veel te snel naar onze zin ging de avond voorbij en werd er afscheid genomen. De weg terug vinden was helemaal niet moeilijk en het verkeer was vrij rustig, gezien het nachtelijke uur.
Bedankt nog lieve vrienden voor de gezellige bijeenkomst en vooral Zapnimf en Moosehill voor de hartelijke ontvangst. Ik ben weer een fijne ervaring rijker!
Jan is dood. Dat had nou niemand verwacht, dat Jan zou doodgaan. Ja, het voorjaar is een gevaarlijk seizoen. Dat zeggen de dokters tenminste. Ik heb het zelf nog nooit een dokter horen zeggen, maar ja, ze zeggen dat de dokters dat zeggen. Heb jij Jan ooit horen klagen? Neen Jan heeft nooit geklaagd, tegen niemand. Maar ja, hij overdreef hé! Joggen is goed en tennissen is goed en fietsen ook, het is allemaal goed, maar je mag daar niet in overdrijven. Zestig is zestig en dan ben je geen veertig meer. Je kon door geen bosweggetje komen of je zag Jan lopen joggen, uren aan een stuk. Vorige zondag nog, langs de steenweg, in een donkerblauw trainingspak met een gele streep. Wie liep daar? Jawel, Jan! Je kreeg er een schuldgevoel van, terwijl je in je auto zat en hem voorbijreed. Menige vrouw zei het tegen haar man: 'neem een voorbeeld aan Jan, die doet tenminste aan sport. Kijk, nu loopt hij weer te joggen en elke dinsdag gaat hij tennissen. Vroeg of laat gaat het je opbreken, jij doet niks.' Nu Jan dood is, had hij het ineens allemaal niet mogen doen. Allemaal fout, joggen is de moderne zelfmoord. Toen hij nog leefde was hij een voorbeeld voor ons allen. Nu hij het jarenlang plichtsgetrouw volgehouden heeft, wordt het hem postuum kwalijk genomen. Was hij maar stilletjes op zijn stoel blijven zitten, dan zat hij daar nu nog. Het is ook het slechte seizoen zeggen de anderen. Het voorjaar, dat is bekend, dat is heel slecht. Ik heb nog nooit een dokter over het voorjaar horen praten. Ik geloof niet dat die mensen seizoensgebonden zijn, die hebben andere maatstaven. En toch zat er misschien een grond van waarheid in... want twee dagen geleden ging Piet dood. Wat? Piet dood? Nu ja, hij rookte als een schoorsteen, met de ene sigaret stak hij de andere aan. Bewegen deed hij al helemaal niet. Waar Piet zat, daar zat hij. Hij kon uren zitten kijken, bij voorkeur in een café, daar zat hij het makkelijkst. Geen grote drinker, dat niet, maar als je het allemaal samentelt. Voilá! Ze hebben hem wel duizend keer gezegd dat hij aan sport moest doen. Beetje door het bos lopen, longen opentrekken, beetje frisse lucht, de hartspier versterken. Een hart dat niets meer gewend is, gaat op een gegeven moment falen. Maar ja, hij wist het beter. Jan was niet uit het bos weg te slaan en nu kreeg Piet in de eeuwigheid de wind tegen omdat hij niet aan sport had gedaan. Ja wat moet je doen op middelbare leeftijd? Je had ook Frans, die had altijd moeite met zijn broeksriem, die spande zo. Dat zal wel! Er was niet één week dat Frans niet in het restaurant ging eten. Kalfszwezeriken en oesters en ganzelever en witte wijn en rode wijn en nog een pousse café na. Frans at veel te graag en dat wreekt zich. Over Roland spraken ze niet meer, dat was al drie maanden geleden. Ja, Roland, zo mager als een lat, die at toch niet. Mijn lijn, zei die altijd, mijn lijn. Ja, daar lag hij nu met zijn lijn! Dat is toch logisch, als je niet eet, ga je dood. Och wie weet het nog? Jan en Frans en Piet en Roland... Ik denk dat je gewoon in de file staat en de een heeft honger en de ander niet...
Wanneer ik enkele boodschappen ga doen, of gewoon wandelen, doe ik toch wel zo'n drie kilometer. En wat krijg je dan? Dorst natuurlijk. En een toiletbezoek heb ik dan ook nodig, voor ik weer huiswaarts ga. Is het niet zo warm, ga ik ergens een koffie drinken, liefst op een terras. Heb ik veel dorst, bestel ik een Ice Tea. En niet zomaar een Ice Tea, neen, ik vraag mét ijs, (ja sommigen denken dat je dat kunt drinken zonder ijs!) en: heel belangrijk... in een bol glas. Hebben ze dat niet, dan geven ze mij maar een Palmglas. Zó moet je dat drinken, alleen zo kan je de volle smaak ervan proeven en je dorst lessen.
Vandaag na mijn boodschappen en wat windowshopping, was het dus zover. We zijn allemaal kuddedieren en houden ervan steeds op dezelfde plaatsen iets te gaan drinken. De zaak waar ik ga is op korte tijd al tweemaal overgenomen en eerlijk gezegd, er is heel wat aan te merken op hun bediening. Maar je moet ze een kans geven. Ik bestel dus mijn Ice Tea, mét... ik krijg een glas met héél veel ijs, maar ondanks dat is het maar halfvol. Mijn opmerking tegen de ober dat ik maar een half glas heb, is heel logisch. Zijn antwoord minder. Het is normaal, het is de inhoud van een flesje. Maar hij is bereid om er wat bij te doen. Net op tijd vraag ik mij af... wat? Meer ijs... of water? Nee laat maar, zeg ik.
Even later, aan de tafel naast mij, bestelt iemand hetzelfde. De ober zegt dat de Ice Tea op is. (ah, zie je wel! Met wat ging hij mijn glas bijvullen?) Maar er is wel nog groene Tea. Het wordt goedgekeurd en de dame krijgt een glas, dat tot aan de rand gevuld is. Maar ze vindt het helemaal niet lekker, ik hoor haar zeggen, dit lijkt wel water...??? Jaja, binnenkort weer nieuwe uitbaters misschien?
Ah, zo'n ochtend als deze nodigt uit tot een ontbijt op het terras (je). Als het zo mooi weer is, ben ik ook geneigd om wat vroeger op te staan. Ik heb van 's morgens vroeg al de zon en zet dus mijn parasol open. Om mijn hoofd en ogen een beetje te beschermen. Vandaag is het extra rustig, geen grasmaaiers, geen bouwvakkers.
Dan maak ik mij een gezond ontbijtje. Een potje yoghurt, een snee geroosterd brood (zelfgebakken), met vier dunne sneetjes kalkoen belegd, een versgeperst sapje en dan een big kop koffie. Mijn espressomachine maakt de beste koffie als het maatje goed vol zit en dan stevig aandrukken. Daarom neem ik een grote kop, tellend voor twee gewone. Dit is genieten. Dit zijn geschenken en die moet je némen. Mijn woonblok staat dwars tussen twee straten en vermits ik in het midden woon heb ik een prachtig uitzicht. Een brede ruimte, met enkele parkings en een klein straatje in het midden. Ik kan wel een kilometer ver kijken. Er is zelfs een groententuintje, tiptop in orde. De tomaten zijn zichtbaar en de gele pompoenbloemen. Een stuk is versgeharkt, daar zal de mijnheer die het hofje verzorgt alweer een nieuwe aanplanting gedaan hebben, zodat er steeds iets in bloei of in groei staat. Aan mijn linkerkant heb ik zicht op de festivalweide, met bomen en vijver. In de verte zie ik zelfs de trein passeren. Hier zou ik kunnen beweren dat het aanvoelt als God in Frankrijk, maar in dit geval is het eerder: Queen of my castle. Dit zijn vitamientjes voor de mens...
Op een kleurig terras vol bloemengeur, zat ik te genieten van een gloeiendhete kop koffie, waar zo'n kringetje malse room in ronddreef, net een klein wolkje. Even later kwam er een meisje langs met een erg melancholische blik, in het gezelschap van twee zwijgzame mongooltjes van zo'n jaar of tien. Ze hapten smakelijk en vergenoegd in een kleverig-bruine suikerwafel. Kleurloze simpele zielen met een beetje hemel in hun weinig eisende hart. Er was nog ruimschoots plaats aan de zonnegele tafeltjes, maar misschien hadden ze niet genoeg geld om een drankje te consumeren. Ze gingen op een stapel af waar een groen zeil over lag, waarschijnlijk extra stoelen, die zo een beetje beschermd waren tegen de grillige weersomstandigheden. Terwijl het meisje de kinderen er op hees, bleef ze voortdurend tegen hen praten, al gaven ze geen antwoord. Ze zei dat ze zo lekker zaten en zich ondertussen konden spiegelen in de glanzende ruit, vlak vóór hen. De kinderen lachten luidop en wezen naar elkaar in de vitrine. Lang hebben ze er niet gezeten. Een zwart-witte ober kwam naar buiten en probeerde zijn stem een beetje onverschillig te laten klinken, (wat hem toch niet echt lukte) terwijl hij zei: 'de baas wil dit niet', ging het kleurloze drietal weer verder. Het meisje had een slepende gang, alsof ze heel erg vermoeid was, het paste niet echt bij haar jonge leeftijd. Ze streek haar haar naar achter en nam de kinderen bij de hand. Welke zou de band zijn tussen hen? vroeg ik mij peinzend af.
De meeste terraszitters hadden niets gemerkt van het voorval. Waarom zouden ze ook? Iedereen betaalde genoeg belasting en de staat zorgde toch voor zulke gevallen... Enkele mussen pikten driftig in de achtergebleven wafelkruimels. De eerst zo heerlijk geurende koffie in mijn kopje smaakte plots bitter. Er ging een rilling over mijn rug, het leek of er ineens een wolk voor de zon langskwam.
Mijn vroegere buren hadden een klein hondje, Bobby. Het waren niet echt dierenliefhebbers, maar ja de kinderen, je kent dat. Het was een onbestemd ras, ne boulevard-mischung, zoals ze zeggen.(Hij leek een beetje op het hondje van de foto). Maar je kon je geen trouwer beestje voorstellen. Het vriendje van de kinderen Jan en Liesbeth.
Op een dag werd er bij mij aan de deur gebeld en toen ik ging openen, was er niemand. Even later weer hetzelfde. Ja, kinderen die belleke-trek deden. Ik wist dat ik ze niet zou kunnen betrappen en ergerde mij een beetje. Dan, weer de bel. Ik deed open en natuurlijk waren de kinderen al verdwenen, maar wie stond daar verwachtingsvol te kwispelen om binnen te mogen? Bobby natuurlijk! Ze waren vergeten om hem snel mee te nemen en zo werden ze verraden. Ik riep lachend: kom maar achter de muur uit jullie twee, want Bobby staat hier nog. Beteuterd en een beetje verlegen kwamen ze nader.
Mijn buurvrouw was ook heel verstrooid. Eens waren ze vertrokken met de auto en vergaten de voordeur achter hen dicht te trekken. Maar geen nood, Bobby heeft de hele dag op de dorpel gezeten en gewaakt. Zelfs toen de opa langskwam en de deur wilde dichtdoen, werd hij weggeblaft door die kleine snaak. Het beestje liet zijn tanden zien, terwijl de opa toch een vaste bezoeker was.
Toen Liesbeth eens snikkend en huilend bij mij aankwam, verstond ik alleen maar iets van mama en auto... Het ergste vrezend probeerde ik haar te kalmeren en uit te vissen wat er aan de hand was. Met horten en stoten kwam het eruit: Mama was vertrokken met de auto en had niet gezien dat Bobby meeliep. Aan de draai was het onvermijdelijke gebeurd... hij liep onder de wagen en het arme diertje was op slag dood. Ik begon over de hondjeshemel, maar ze bleef snikken. Dan kwam Jan binnen en legde zijn arm troostend om zijn zus heen. Ach Liesbeth, misschien is Bobby beter waar hij nu is... want weet je nog... wij vergaten hem dikwijls eten te geven... En Liesbeth... die huilde nog harder. Dat had ze nu echt niet willen horen...
Het was dus ècht zo dat ik na al die tijd nog eens naar Lourdes heb willen gaan. Het heeft mij heel veel doen nadenken en ik heb er eigenlijk ook door bijgeleerd. Vroeger gingen we naar de Pyreneeën, hoofdzakelijk voor de omgeving van Lourdes. Er zijn daar niet veel bergen waar ik de top niet van gezien heb. In die twintig jaar is er veel veranderd, ikzelf ook natuurlijk. Nu ik weer daar was zijn er ogenblikken geweest dat ik erg last had van heimwee naar vervlogen tijden. Iemand vroeg mij of ik mijn ex miste... wablieft?... neen, ik zou hem nooit terugwillen. Maar in die tijd had ik mijn gezin en dat zal het zijn. Voor het bedevaartsoord alleen hoef ik niet naar daar te gaan. De emotie is er niet meer zoals vroeger en de commerce errond kan ik ook missen. Wat mij wel nog steeds raakt zijn de gehandicapten en zieken die hier troost komen zoeken. En aan elk van hen wens ik dat hun gebeden verhoord worden. Het is niet steeds zo hartverscheurend als verteld wordt, want die mensen stralen iets uit en zijn blij dat ze deze reis hebben mogen maken.
Maar vermits de bussen voor ééndagsuitstappen er niet meer zijn en ikzelf geen auto heb... is er weinig kans dat ik die bergtoppen nog zal zien. Onze mastodont van reisbus kan die smalle wegen niet op, dat kan eigenlijk alleen met de auto. Probeer maar eens de Aubisque te doen, zelfs met een auto is dat een waagstuk. Dus... besloot ik dat het tijd was om Lourdes vaarwel te zeggen. Ik kan ook beter ergens naartoe gaan waar ik geen last heb van die herinneringen. Sinds ik alleen ben heb ik al heel wat reizen ondernomen, maar het waren steeds onbekende plaatsen. Ik bedoel nu niet dat ik niet genoten heb van deze korte vakantie, dat heb ik wel en ik ben er ook een stuk wijzer uitgekomen. Het behoort allemaal tot een vorig leven en dat laat ik los. Ik ben er klaar voor...
De reis verliep heel normaal zonder noemenswaardige gebeurtenissen. De autostrade Parijs-Bordeaux is niet zo druk als de Autoroute du soleil, dus geen files. Dat valt reuze mee als je zo'n 1400 km moet afleggen. Er was maar één nadeel: ik kan in een auto of bus niet slapen. Met mijn ogen dicht zie ik soms allerlei beelden passeren, dus betekent het dat mijn geest wel slaapt, maar ik hoor toch alles. Voor we in Lourdes aankwamen, gingen we nog eerst het dorpje bezoeken waar de kleine Bernadette geboren en getogen was. Mooi onderhouden, het zal in die tijd wel anders geweest zijn. Ons drie-sterren hotel viel best mee, proper en het eten tussen goed en goed. De compagnie nog beter, dus... oké. Na de middag gingen we al dadelijk naar de grot, ja, je bent tenslotte in Lourdes hé.
Er was veel veranderd sinds mijn laatste bezoek, nu ja, twintig jaar is ook niet niks. Iedereen gebruikte de zij-ingang, terwijl de hoofdingang zoveel mooier is. Waarom? Daar had ik het raden naar. Wat dadelijk opviel: weinig volk... zijn de mensen minder gelovig geworden, of komt het door de goedkopere vliegtuigreizen naar de zon? Vroeger moest je aanschuiven en mocht je al blij zijn als je tot aan de grot geraakte. Er heerste toen een ingetogenheid en iedereen streelde de rots terwijl men voetje voor voetje vooruit schuifelde. De zwarte steen was zo glad als een spiegel. Nu was er niet eens een file en werden we aangemaand om door te lopen. Ik wilde een foto maken van de bron, die onder verlicht glas zit. Maar er was niets te zien. 'Allez, avancez!' De grot was ook kaal, geen krukken meer aan het plafond. Alles was gewoon weggehaald. Het Maria-beeld kon ook wel een poetsbeurt gebruiken. Het beeld van Bernadette was weg, hoorde ze nu misschien bij de onheilige afgekeurde heiligen?
Bij de stalletjes waar de brandende kaarsen geplaatst worden, waren er maar twee in gebruik. Terug in het hotel, hoorden we dat we verwacht werden voor de processie om 17h. M. en ik besloten in onze lits-jumeaux te duiken en gaven forfait. Een zalig slaapje tot aan het avondeten. Om 9h heb je de kaarsjesprocessie en die moet je zeker gezien hebben wanneer je daar verblijft. We kochten zelf ook een kaarsje en gingen post vatten op een trap, om alles goed te kunnen zien. Ik miste de sfeer en de ontroering van vroeger. Er was ook zo weinig volk, dat het plein zich maar half vulde.
Lourdes ligt in een dal en heeft een heel eigenaardig weersverloop. Af en toe komt er een wolk over en vallen er enkele druppels, waarna het al snel weer opklaart. Dat was tenminste niet veranderd.
's Anderendaags gingen we niet naar de voorziene mis, maar naar de markt en de begraafplaats van de familie Soubirous. Op de markt veel donkere vreemden, met dezelfde spullen als hier, alleen veel duurder. Het graf van de Soubirous moet wel erg vol liggen, want iedereen met die naam wordt daar bijgezet. De laatste in 2006.
De rondritbussen voor ééndagsuitstappen waren afgeschaft. Blijkbaar rendeerde het niet meer. Gelukkig maakte onze eigen bus een uitstap naar Gavarnie. We kwamen langs veel plaatsen die ik nog kende, zoals de ruïne met de roofvogels, mooi in hun eigen omgeving. Je bukt wel even je hoofd als daar zo'n gier rakelings vlak boven je zweeft. Op een berg zag ik een bekend kapelletje, daaronder moest ongeveer de camping liggen waar we vroeger verbleven, soms een ganse maand, tenminste als die camping nog bestond.
De mensen die boven in de bus zaten hebben af en toe wel even gegriezeld, terwijl ze in de afgronden keken. Onderweg zag ik rechts de afslag naar Cauterets, het skiplaatsje met de kabeltrein naar boven, waar je halverwege moet overstappen in de tegenligger, wiegelend hoog boven de grond. Sommigen nemen hun mountainbike mee naar boven en vanuit de eeuwige sneeuw, die daar ligt, dalen ze de weg naar beneden terug af. Geen Cauterets dus! Het water in de rivier was ook veel minder en onderweg zagen we bijna geen watervalletjes.
In Gavarnie aangekomen, weer hetzelfde: weinig volk. De paarden en ezels die gebruikt worden om naar de waterval te gaan, waren duidelijk ook gehalveerd in aantal. Je kan deze weg ook tevoet afleggen, maar het is een heel moeilijk parcours, met smalle wegeltjes en diepe afgronden en dikke rotsblokken. De paarden volgen die weg blindelings. Het was er maar veertien graden, je zit daar tenslotte in het hooggebergte. De waterval komt van een gletsjer en is driehonderd meter hoog. Gelukkig lag er op de bergen nog eeuwige sneeuw. De mevrouw van het restaurant vertelde dat er 's morgens ijs op de terrastafeltjes gelegen had. Na een wandeling om wat foto's te maken, deden we ons tegoed aan zalige bosbessentaart en heerlijke koffie. Deze laatste is in Frankrijk wel te betrouwen, maar owee als je zomaar een Cola bestelt. Ze tappen iets onbestemds uit tonnetjes en je krijgt een glas bruin vocht, bijna zonder bruis en even weinig smaak. Je moet echt een 'Coca Cola normale' vragen, maar dat voel je dan ook aan de prijs.
De volgende dag stond er een bezoek aan de onderaardse grotten van Bethéram op het programma, ohoh... zonder mij dus. Zet mij op de hoogste toren, maakt niet uit. Maar onder de grond... en er was dan ook nog een klein bootje bij... ah nee! Ik was niet de enige, maar besloot toch om alleen te gaan wandelen. Je kan er een fabriekswinkel bezoeken, waar de beelden en kaarsen gemaakt worden. Al die ongeverfde beelden en masse naast elkaar, het stak mij tegen. Ik snuister graag in winkeltjes, gewoon winkel in, winkel uit. Ik krijg mijn dag goed om. En op tijd een terrasje.
Rond vijf uur vertrokken we weer naar huis. Ongeveer met dezelfde stops, maar dan in omgekeerde richting. Vóór Parijs een korte file, wegens een gekantelde vrachtwagen, maar voor de rest ging alles heel vlot. Weer had ik het gevoel dat ik geen oog dichtgedaan had. Mijn vriendin had een hele planning, als ze thuiskwam ging ze eerst douchen, haar koffer uitpakken, machien was insteken. Ik niet, ik wilde slapen, wat ik ook gedaan heb. Mijn eigen bed... mmmmm...
De keren dat ik al naar Lourdes en omstreken ben geweest, ... goh... ik zou het niet meer weten hoeveel. Maar de laatste keer zal zo'n twintig jaar geleden zijn. Er hangt mij ook iets in mijn hoofd dat ik enkele jaren terug de belofte gedaan heb om te gaan, maar het gekke is dat ik vergeten ben waarover het ging. Nu, maakt niet uit. Mijn vriendin M. had wel zin om mee te gaan en zij wilde al heel vroeg in het jaar de reis bestellen. Het voordeel was dan wel dat we konden kiezen waar we wilden zitten. Uit ondervinding weet ik dat de beste plaats achter de gids is. Normaal ben ik tegen nachtreizen, maar deze bus had slaapzetels en extra plaats voor de voeten. Je kon de rugleuning een eind naar achter laten zakken en het voetenstuk omhoog. Het viel mij al onmiddellijk op dat er zoveel kinderen rondliepen op de plaats van vertrek. Dat ging ambiance geven in de nacht... papa, ik heb dorst... mama ik heb honger en ik moet plassen. Maar het bleken allemaal kleinkinderen te zijn die oma en opa kwamen uitzwaaien.
Tot mijn verbazing bleek ons voertuig dan ook nog een dubbeldekker te zijn, maar boven zit ik niet zo graag, dus was ik heel tevreden met onze plaatsen. Om stipt zes uur vertrokken we in Diepenbeek, in de beste stemming.
Het voorste gedeelte van de bus had wel iets weg van een vliegtuig-cockpit. Er waren twee chauffeurs aan boord, en de gids en haar vriend. Samen beschikten ze over zes zetels en achter hen hing een donker gordijn dat in de nacht dicht ging. Iedereen had zijn eigen airco, welke naar believen kon gehanteerd worden. Comfort was er ook genoeg. Warme koffie of soep, drie frigo's met frisdranken, wijn en bier. Als we op het rode knopje drukten, transformeerde de gids in een stewardes en bediende ons op onze wenken. Verder was er ook een video, waar verschillende films op gespeeld werden. Omdat ik geen zin had om te kijken, nam ik mijn Mp3-spelertje, dat volgetankt was met mijn favoriete Elvis-nummers. Elke keer als ik dat kleine ding bekijk, denk ik er weer aan dat er tegenwoordig tieners vermoord worden voor zo'n onnozel klein aparaatje.
Om acht uur werd er halt gehouden voor het avondmaal en de nodige plas- en andere pauzes. Het was een verrassing dat een deel van de tocht over de kleine ring van Parijs ging, zodat we als toemaatje de Notre-Dame en de verlichte Eifeltoren mochten aanschouwen. We dwarsten even de Seine en de Champs-Elysee, zodat we rechts ook de Arche de Triomphe mochten bewonderen. Even ging het door mij heen dat het in een van deze tunnels was dat Lady Di zo tragisch om het leven kwam.
Ik had een heel rustig gevoel over mij, ik hoefde niet op de kaart te kijken zoals 't vroeger ging (met mijn ex) en dan uitgescholden worden wanneer hij zich vergiste.
Om een uur in de nacht, nog een stop, plassen gaan, strekken, drinken, snoepjes gekocht, korte wandeling, (drie konijnen op het grasveld zien huppelen ). De zetels werden in relaxstand getoverd, nachtlichtjes aan, groot licht uit. Dan ging de reis verder tot acht uur. Toilet aanwezig, dus geen onverwachte, ongewenste problemen op dat gebied.
De lege bak van Babe stond daar en toen kwam Pinky. Zij is mijn geadopteerde cavia. Met haar witte kuifje lijkt ze een beetje op Jommeke. Ik noem haar ook 'ons meisje' omdat ze zo vertederend kan lonken.
Dit is Babe mijn vorige cavia. Ze is maar twee jaar oud geworden en gestorven aan klierkanker. Het was een kleine tiran, die mij goed in't oog hield dat ik niks at zonder haar. Ze vond dat we alles moesten delen, wat ik dan ook maar deed. Ik mis haar nog steeds...
Vandaag 1 juli, is hier de wekelijkse rommelmarkt gestart. Ik weet, sommigen zullen hier zeggen: pfffftt... niks voor mij. Oke, dat kan, maar voor mij is het een fijne invulling van mijn zondagvoormiddag. Natuurlijk heb ik niets nodig, maar het rondslenteren op zich is voor mij ontspannend. In de eerste plaats zie je zeker véél rommel. Mensen die jarenlang vanalles bijeen gespaard hebben en er nu zelf staan om te verkopen. Misschien zijn ze ondertussen kleiner gaan wonen of wat de reden ook moge zijn. Er zijn er zelfs die er een beetje aan verslaafd zijn. Maar goed, wat de ene niet meer nodig heeft, is soms net wat de andere aan 't zoeken was. Er loopt ook een late paashaas rond, samen met een vlaamse leeuw, het kan ook Loekie de leeuw zijn, de bedoeling ontgaat mij, misschien zijn ze ontsnapt uit Disneyland, maar de kinderen vinden het hilarisch. Je ziet ook mooie dingen, zoals bvb. een oude koffiemolen in hout en koper. Mijn oma bezat er zo een, maar eigenlijk mijn moeder ook, toen ik nog klein was. De koffie werd thuis gemalen, om het aroma, pure nostalgie. In mijn verbeelding kan ik het ruiken. Nu vind ik dat prachtig, maar ik herinner mij mijn moeder nog met haar eerste elektrische koffiemolen, hoe blij ze daarmee was.
Er is maar één ding waar ik mee moet oppassen: porseleinen poppen. Daar kan ik soms moeilijk aan weerstaan. Maar omdat ik al een hele verzameling heb, koop ik zelden een bij. Het zou al een echt mooi gezichtje moeten zijn, picobello in orde en een koopje. Ja dan laat ik mij nog wel eens verleiden.
Het gebeurt ook dat ik een bekende tegen het lijf loop en dan samen een terrasje met een geurig kopje troost, meer moet dat niet zijn. Op het podium van de kiosk staat een groepje tirolers te jodelaietiën, het klinkt zo aanstekelijk dat veel mensen de bekende melodietjes zachtjes meezingen.
Geheel onverwacht gaan de hemelsluizen open, ik heb een regenjas aan (wel warm) en een regenscherm. Maar ik kan ook even schuilen, niemand gebiedt mij om nat te worden. Tegen dat de meesten hun meegebracht stuk plastiek opengespreid hebben, komt de zon er al weer door. Euh... zouden dit de maartse buien soms zijn, die ergens zijn blijven hangen?
Voor een appel en een ei , waar ik nog iets van terug krijg, koop ik een stevige rechthoekige microgolf-schotel. Die kan ik steeds gebruiken. Tot ik thuis ontdek dat hij wel in de micro kan, maar te groot is om rond te draaien. Haha... Maar geen nood, hij past wel in de koelkast, fijn om het zachte fruit en groenten in te bewaren, tegen het kneuzen. Voilà, opgelost!
Tegen het middaguur ga ik bij Tony een lekker frietje halen in een puntzakje, ze hebben gewoon een andere smaak dan in een bakje! Mmm... zalig! Dan wandel ik op mijn gemak weer naar huis (1km). Nog wat bloggen en andere blogs lezen.
Zondagavond klaarde de lucht plots op en kwam waarempel de zon erdoor! Dus ging het toch richting 'Genk on stage'. Voor alle zekerheid wel gewapend met regenjas en paraplu. Er is geen drup gevallen, maar af en toe werd de lucht heel dreigend donker. Een vriendin gebeld, die er af en toe ook eens uit moet en samen gingen we op de Grote Markt kijken naar 'Zo is er maar één' . Miguel Wiels, een uitstekende musicant, had een heel orkest meegebracht. Als eerste Dana Winner, die ik (sorry) een beetje passé vind. Els De Schepper zie ik liever in haar eigen podiumshows, dan als zangeres. Alhoewel ze erg sterk overkwam, een beetje 'jazzy' Ja en Andrea Croonenberghs, dat is een straffe madam, die kan zingen. Daar komt nog bij dat ze 'van hier' is, duidelijk te merken aan het enthousiaste publiek. Voor mijn part hadden ze Bart Herman en Udo aan het lijstje mogen toevoegen, maar je kan niet alles hebben hé! Het werd ook kiezen of delen, want de meesten waren toch gekomen voor Belle Perez. Haar show ging door op de Fruitmarkt. Vorig jaar stond ze ook op het programma, maar madam had geweigerd om op te treden. Het was regenachtig en de kiosk te tochtig en haar aparatuur te kostbaar om het risico te lopen nat te worden. Veel boze mensen die avond! Dus had de stad nu gezorgd voor een kasteel van een podium, voorzien van alle comfort. Ja, als je een diva bent, dan mag je al eens complimenten hebben. Nu, om eerlijk te zijn, Belle is een echt showbeest. Ze heeft het beste van zichzelf gegeven, een uur en vijfenveertig minuten. Zij en haar groep brachten de Spaanse zon mee en ze deed zeker vele mannenharten sneller slaan. Muziek met zoveel ritme, daar word je blij van, jong en oud, eigenlijk stond niemand stil. Er gaat het gerucht dat 'Genk on stage' voor de laatste keer gratis was. Vanaf volgend jaar zal er moeten betaald worden voor het spektakel. Denkelijk is het toch een heel dure bedoening, die artiesten moeten ook betaald worden, zeker als je wilt uitpakken met grote namen. Want zondag was maar één van de drie dagen muziek. Er zijn heel wat bekende en minder bekende groepen aan bod gekomen. Maar ze zullen er wel een oplossing voor vinden. Dit evenement, dat gestart is met straatorkestjes en cafémuziek, is gewoon niet klein te krijgen!
De reis verliep heel normaal zonder noemenswaardige gebeurtenissen. De autostrade Parijs-Bordeaux is niet zo druk als de Autoroute du soleil, dus geen files. Dat valt reuze mee als je zo'n 1400 km moet afleggen. Er was maar één nadeel: ik kan in een auto of bus niet slapen. Met mijn ogen dicht zie ik soms allerlei beelden passeren, dus betekent het dat mijn geest wel slaapt, maar ik hoor toch alles. 
