bij mij - speedy
Mijn belevenissen en herinneringen. Soms heel diep.
Inhoud blog
  • Verhuisd!
  • KORTVERHAAL. Een mooie droom. 2
  • Solden.
  • KORTVERHAAL. Een mooie droom.
  • Dagboek...
  • Heel gewoon...
  • Nooit iets gemerkt...
  • Vijvers
  • Fantasietje; Toekomstcrêche.
  • After-Kerst.
  • Molenvijvers.
  • Molenvijvers.
  • Eerste sneeuw.
  • Geluk is...
  • Zwarte limousines.
  • De zin van Kerstmis.
  • Veiligheid.
  • KORTVERHAAL. Het warme licht.
  • Gokken.
  • Griep ofzo...
  • Empathie.
  • Huisdokters.
  • Terug naar de boeken?
  • Dan maar zonder vijver.
  • Zwanen.
  • Herfstsymfonie.
  • KORTVERHAAL. Mag ik even?
  • Congres in Maastricht.
  • Laudate.
  • Serieus geschrokken.
  • Mijn citroentje.
  • In de kast.
  • Gospels voor Damiaanactie.
  • Het gebeurde op een zondagnamiddag. (deel 2)
  • Het gebeurde op een zondagnamiddag. (deel 1)
  • Citroenen.
  • Achtergrondinformatie.
  • Een klein mirakel.
  • Toen was het zo.
  • Koffiekletsen.
  • Middelkerke.
  • Congres in Oostende.
  • Dixieland in Oostende.
  • `Kortverhaal - De fiets.
  • Modern.
  • Hasselt kermis.
  • Hasselt kermis 1
  • Kiekeboe!!!
  • Zomaar wat shoppen.
  • De motorhome.
  • Twee meisjes in de trein.
  • Uitzicht op een mooie vijver.
  • Soorten st***t.
  • Een jas voor aan zee.
  • Virtueel mensen missen.
  • De blik van Speedy.
  • Aronskelken.
  • Dame in theater.
  • Een drankje.
  • Koppen of Telefacts.
  • Internetvoordelen.
  • Country.
  • Elvis, the King.
  • Blogmeeting.
  • Het voorjaar.
  • IJsblokjes.
  • Ontbijt.
  • Een stukje hemel.
  • Bobby.
  • Examenblunders.
  • Nabeschouwing over Lourdes en conclusie.
  • Lourdes 2.
  • Lourdes 2.
  • Lourdes.
  • Gavarnie
  • Pinky...
  • Na regen...
  • Babe...
  • Zomermaanden.
  • Limerick...
  • Toch muziek!
  • Alweer het weer...
  • Een windje.
  • De blauwe knikker - 2
  • Kortverhaal - De blauwe knikker. 1
  • Weer meubelen, maar andere.
  • Het stokje.
  • Een dagje trein.
  • De meubelen.
  • Jef Cassiers.
  • Nieuwe vloer.
  • Mijn blog
  • Paranormaal...
  • Kortverhaal - De ouwe...
  • Nooit vergeten...
  • Alle dagen geweld...
  • 1 MEI...
  • De boom
  • Mijmeringen...
    Mijn favorieten
  • Mohow
  • Raf
  • Chocolate Moose
  • Alex
  • Nagolore
  • Madame
  • Waar mijn hart
  • Philou
  • Georgette
  • Baby diaries
    nog meer favorieten
  • Sandrissimo
  • Chelone
  • Eigenwijze tuin
  • Tom
  • Y@zoo
  • Cirkels
  • Cursief huigje
    Mijn favorieten 3
  • Knack blog
  • Ncumisa
  • Link je log
  • Taijiquan en zo
  • Wat gebeurt
  • Morgen wordt wel beter
  • Willekeurig Bloggen.be Blogs
    fietsplezier
    www.bloggen.be/fietspl
    Blog als favoriet !
    Zoeken in blog

    02-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1 MEI...

    De meeste mensen weten wel dat 1 mei het feest is van de arbeid, maar hier uitleg over geven kunnen ze niet.
    Nu moet ik wel zeggen hier in Genk heeft 1 mei al lang niets politieks meer.
    's Morgens begint het al: grote jaarmarkt, rommelmarkt, kermis, bloemenstoet...
    Van overal komt het volk, want deze dag is zelfs over de grens bekend.
    Ik begin met de markt. Het is er zo druk, dat je bij manier van spreken op de koppen kunt lopen. Waar de doorgang wat smaller is, heb je natuurlijk opstroppingen.
    De jonge mensen geven de schuld aan de bejaarden, want die blijven overal staan babbelen. De ouderen hebben het over al die kinderwagens die  tegen je hielen rijden. Kinderen huilen dat ze naar de kermis willen. Vaders sakkeren dat hun vrouw treuzelt en willen eigenlijk naar huis. De moeders trekken een verongelijkt gezicht omdat ze nergens eens kunnen blijven staan om naar iets te kijken. Echte drama's kom je vaak tegen op zo'n momenten.
    Op de rommelmarkt zie ik porseleinen poppen, maar de prijs houdt mij tegen om er een te kopen. Als ik er teveel geld aan uitgeef, heb ik er minder voldoening van.
    Om vier uur namiddag, wordt de een-mei stoet samengesteld. Hebben die geluk met dit mooie weer! Vorig jaar was het regenachtig en twee jaar geleden was het 32gr. zodat de mensen met bosjes onwel werden. De ene ambulance achter de andere kwam langs-gezwaailicht.
    En waarschijnlijk heeft het ook met het weer te maken dat er in de stoet zoveel schaarsgeklede meisjes meelopen.
    Twee groepen met prachtige zwarte dansende in mini-bikini-met-pluimen geklede meisjes samba-ën over de weg. Met het opzwepende ritme van  trommelende en andere geluiden-makende zwetende mooie zwarte jonge mannen.
    Fanfares zijn tegenwoordig show-orkesten. De menigte heeft geen gebrek aan sfeer.
    De bloemenstoet heeft precies een verjongingskuur ondergaan. Er zijn heel veel nieuwe groepen. Het steltenlopen schijnt wel ìn te zijn. Reuzegrote insecten in prachtige gewaden, jagen de kleine kinderen schrik aan.
    Een groep wekt afschuw, ik denk dat ze zich hebben laten inspireren door de films van Mad Max. Vieze gedrochten en vuile figuren rijden in rare dingen met wielen onder.
    Prinsessen en een koningin staan onbereikbaar hoog op hun wagen en strooien kwistig met bloemen, die dringend water nodig hebben.
    De dag wordt afgesloten met een immens vuurwerk. (ik vermeldde al eens eerder hoe hier voor elke gelegenheid een fortuin aan vuurwerk wordt gespendeerd.)
    Mijn besluit om op de brandtrap te gaan staan, blijkt een goede gok. Ik woon op het vijfde en sta zo met mijn neus op het gebeuren en het is bijna alsof ik het vuur kan aanraken.
    De brandtrap heb ik al eens goed bekeken en dan denk ik: wat als... er staat een heel gewicht aan mensen op. Ik kijk misschien een beetje teveel naar het nieuws, maar er gebeuren ook zoveel rampen tegenwoordig.
    Van hier uit heb ik zicht op de hele straat kermis, toch wel indrukwekkend.
    Dan begint het spektakel in de lucht. De pracht hiervan kan je in woorden niet beschrijven. Elk jaar zoeken de makers naar steeds weer nieuwe effecten om te verbazen. Soms denk ik dat ik al alles zag, maar elk jaar opnieuw kijk ik met de ogen van een kind naar boven en ben sprakeloos.

    Terwijl de glinsters in de vorm van treurwilgen uiteenspatten en gouden slierten nog een tijdje blijven hangen, denk ik plots aan de eerste golfoorlog. Een van die piloten die zei: het lijkt wel Kerstmis als de bommen vallen, zo'n verlichting. Maar hij was een van de eersten die gevangen genomen werd en op TV getoond. Dit beeld is mij steeds bijgebleven.

    De vuurshow gaat op de tonen van aangepaste muziek en als de finale begint klinkt er een juichend koor... het heeft iets hemels.
    Dit was een mooie dag... en volgende week sluit de kermis af met... een groot vuurwerk.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    02-05-2007, 00:00 geschreven door speedy
    01-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De boom


    Als ik een boom was,
    zou ik je beschermen
    met mijn takken van liefde.
    Onder mijn bladerendak
    je koesteren tegen koude.
    Mijn schors zou je strelen,
    zachtjes over je huid.

    Maar ik ben maar een mens,
    nietig en klein.
    Maar als mens
    kan ik je nog meer geven,
    beschermen, liefhebben en strelen.
    Nog veel meer...
    dan wanneer ik een boom was...


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    01-05-2007, 01:40 geschreven door speedy
    25-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen...

    Deze morgen werd ik heel vroeg wakker, al ben ik helemaal geen ochtendmens. Omdat het vrij warm was op mijn kamer deed ik het raam groot open. Het was nog donker, alleen in het oosten begon het nog maar een beetje te klaren. Een goed moment om de zonsopgang te zien vanuit mijn liggende positie, ware het niet dat er bewolking was. 
    Rustige geluiden van het ochtendgebeuren, de vogels waren al aan hun rituelen bezig, zingende merels (dacht ik vroeger) tot ik leerde dat ze zo hard zingen om hun concurenten weg te houden.
    Eigenlijk was het al lang geleden dat het bij het ontwaken zo stil was. Geen stenenslijpers, geen vrachtwagens, geen pletwalsen. Rust...
    In de straat aan de linkse kant zijn ze bezig de kermis op te bouwen. Maar ook daar geen roepende mensen of kloppende hamers... tot ik bedacht dat dat ook avondmensen zijn. Waarschijnlijk nog allemaal in diepe slaap.
    Ik ben terug ingedoezeld en toen ik weer wakker werd, voelde ik de zonnestralen op mijn huid kriebelen.
    Vandaag was er iets, maar ik kon er niet zo dadelijk opkomen... ach ja... ik was weer een jaartje ouder.
    Verjaardagen vieren is aan mij nooit besteed geweest, maar toch verlang je op zo'n dag naar een stevige knuffel.
    Ik kreeg een paar SMSjes, in mijn bus enkele mooie kaarten, je voelt dat ze aan je denken en dat doet toch plezier. 
    Iin mijn woonkamer werd ik verwelkomd door het luide gepiep van de cavia. Het zou mooi geweest zijn als ze happy birthday had gezongen. Maar die blik die ze mij toewierp betekende alleen maar: ik-wil-witloof-en-liefst-nú.

    Ik heb daarnet een bussel meiklokjes gekregen... èchte... pas geplukt in het bos...
    Wat een heerlijk parfum!

    Ik mijmerde nog wat na over de zonsopgang en de frisse geuren van de ochtend... ach was ik maar een ochtendmens...


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    25-04-2007, 00:00 geschreven door speedy
    21-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wereldtaijidag

    Eens dat je met Taiji begint, blijf je het doen. Het is ontspannend voor lichaam en geest.
    Zo is er volgende week op zaterdag 28 april een werelddag voor taiji.
    Op verschillende locaties komen mensen samen om in groep de taiji bewegingen uit te voeren.
    Voor mij is dat aan het zwembad in Hasselt, omdat mijn lesgeefster meedoet. Er is daar een grote evenementenweide (hopelijk is het mooi weer!)
    Als ik vertel dat deze dame bijna tachtig is, zullen jullie misschien vol ongeloof zijn. Maar het is een prachtig zicht om haar vloeiend en  lenig bezig te zien Ik zal er maar bijvoegen dat ikzelf ook bijna eenenzestig ben, niet zo slank en heel goed mee kan. Na de 21 lessen die ik heb gehad ben ik natuurlijk maar een beginneling, eind juni kennen we de eerste reeks. In september begint de tweede reeks, die schijnt moeilijker te zijn.  
    Het is de eerste keer dat ik zoiets in een grote groep zal meemaken en ben toch wel heel benieuwd naar het resultaat. 
    Ik weet niet zeker welke de juiste schrijfwijze is, ik zag ook al Tai-chi. 
    Voor meer info klik op:
    http://www.taiji.be/news.php

    Update: er staan ook filmpjes van You-tube over Tai-chi.

    Of zoek op Google
    Studiecentrum voor Taiji vzw.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    21-04-2007, 00:00 geschreven door speedy
    18-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het meisje uit mijn klas.

    Alhoewel ik haar jaren niet meer gezien had, herkende ik haar onmiddellijk.
    We hadden samen in dezelfde klas van de lagere school gezeten.
    In die tijd was ik een beetje jaloers op haar. Ze bezat alles wat een kind zich in mijn ogen maar kon wensen.
    Ze verbleef bij haar grootmoeder, (waarschijnlijk omdat deze naast de school woonde) die haar betuttelde als een baby.
    Eigenlijk had ze ook nog zoiets kinderachtigs. Terwijl de anderen al een BH droegen, was er bij haar nog niets te bespeuren van enige prille groei.
    Het schoolgerief dat ze bezat, moest iedereen de ogen uitsteken, want regelmatig had ze alles nieuw. (in die tijd al een zeldzaamheid!)
    Haar kleedjes vielen ook op. Niemand in de klas veranderde zo dikwijls van jurk als zij. Mooie, gesteven katoenen jurkjes, terwijl de meesten onder ons van die zwarte satijnen schorten droegen (om was te sparen). Onze moeders waren toen nog geen automatische wasmachine rijk, laat staan dat die al bestonden, neen, er werd gewoon een keer per week gewassen en dus moest je zuinig zijn op je kleding.
    Het meisje volgde pianoles, voor die tijd ook niet zo evident en waarschijnlijk had ze daardoor ook zo van die lange slanke vingers. Stiekem deed ik oefeningen in de stille hoop dat mijn vingers ook die vorm zouden krijgen. (tevergeefs natuurlijk)
    Ondanks dat ik de beste leerling van de klas was, bleef ik toch een beetje jaloers. Bij mij thuis ging het niet zo goed en er waren nog andere kinderen waar rekening mee moest gehouden worden.

    Na al die jaren kwam ik haar dus onverwachts tegen in het grootwarenhuis waar ik mijn boodschappen deed. Zij zag er nog steed jong en fris uit, terwijl ik al twee peuters aan de hand had. De knappe man naast haar, met zijn arm rond haar schouders, was duidelijk heel verliefd.
    Ze negeerde mij maar ik hoorde hem duidelijk zeggen: is die even oud als jij? Dan zie jij er nog jong uit! Waarop zij voldaan giechelde.
    Dat deed pijn, maar wie heeft er in zijn leven nog nooit een kwetsende opmerking gemaakt, toch goed wetende dat de persoon in kwestie het kon horen?
    Maar alles gaat verder en zulke dingen worden naar de achtergrond verdrongen.
    Ze was al helemaal uit mijn gedachten toen ik haar weer eens tegen het lijf liep. Ik moest wel twee maal kijken om haar te herkennen, er was iets met haar, ze keek zo moe en lusteloos. Met gebogen rug sjokte ze vooruit. De vroeger zo knappe man naast haar, was nu helemaal grijs geworden. Op enkele jaren tijd? Hoe kon dit? Je kon goed zien dat hij lang niet meer geglimlacht had, zijn afhangende schouders spraken boekdelen. Mijn blik viel op de buggy welke hij voortduwde. Eigenlijk had die een abnormaal grote maat. Dan zag ik het jongetje dat erin zat in een heel verkrampte houding. Hij was misschien zo'n vier of vijf jaar oud, en het was duidelijk dat hij waarschijnlijk nooit zou kunnen lopen.

    Ik moest eens stevig slikken... dit was pijnlijk...
    Mijn jongens voor mij uitduwend, vervolgde ik mijn weg, zonder nog om te kijken...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen)
    18-04-2007, 00:00 geschreven door speedy
    15-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zon, zon, zon...

    Ik weet het niet, maar is dit normaal?
    Vandaag dertig graden... dertig!...
    Je zal zeggen: wees blij met dat mooie weer. Ja oké, daar is een punt.
    Maar ik kan het niet laten, dit is bangelijk...
    Ik weet wel de opwarming enz.
    Maar ik voel een onbestemde angst, dat dit nu al slecht gaat aflopen.
    Nochtans ben ik niet zo'n doemdenker, maar nu swingt het toch de pan uit!
    Gaan we de prijs betalen in de zomer? Zware onweders... orkaanwinden...
    Of blijft de temperatuur stijgen naar nooit gekende hoogten?
    Net op TV: New Mexico kampt met sneeuwbuien, zoals ze er zelfs in de winter geen zien. Hagel als eieren zo groot en zware storm.

    Maar zoals steeds... we zien wel... voor hetzelfde wordt het in putteke zomer een beetje winter... alles kan!


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    15-04-2007, 18:14 geschreven door speedy
    13-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terrashistorie.
    'Het trekt op niks.'
    Elke zin van de man begon of eindigde met dezelfde woorden.
    Hij zat met zijn wederhelft op een terrasje en strooide kwistig met commentaar. Zij was het blijkbaar gewoon en knikte eens af en toe met haar hoofd, een ja of een nee, het was niet zo belangrijk. Als hij maar het gevoel had dat ze luisterde. Zijn aandacht ging onmiddellijk naar iets anders dat in zijn blikveld kwam.
    'Die winkel daarboven, met die bruidsjurken, dat trekt toch op niks, die etalages zo open en bloot. Ik zou dat zeker nooit zo doen!
    Iedereen ziet die jurken hangen en daardoor is de privacy er vanaf. Zoiets moet een beetje geheim blijven, de bruid moet een verrassing zijn voor haar toekomstige man.'
    Zij knikte, jaja, dat is zo. Dat geen enkele bruid tegenwoordig nog een verrassing was voor haar aanstaande, deed hier niets terzake. Hij duldde geen tegenspraak.
    'Het trekt ook op niks dat men hier zolang op bediening moet wachten. Hiernaast bij de concurrentie gaat het precies sneller.'
    Terloops gluurde hij naar de knappe dienster met de lange benen, en of het nu door die benen kwam, was niet duidelijk, maar hij herpakte zich onmiddellijk.
    'Och ja, ze heeft ook haar handen vol. Maar als ik hier de baas was dan nam ik toch meer personeel in dienst. Het trekt op niks dat dat meisje alles alleen moet doen!'
    Toen de lange benen zijn richting uit kwamen, bestelde de man zich een wafel met slagroom, maar omdat zijn vrouw enkel koffie wenste, vond hij het maar niks dat hij dan alleen moest eten. Hij drong er bij haar op aan dat ze ook iets zou nemen, maar deze keer hield ze voet bij stuk.
    Ze kon zelf wel bepalen wanneer ze honger had, of niet soms?
    Hij legde zich erbij neer en zijn aandacht ging meteen naar iemand anders die volgens hem op niks trok in zijn gemakkelijke short. Hij zou zoiets voor geen geld van de wereld dragen.
    Nadat hun bestelling op tafel stond, proefde hij aan zijn heerlijk geurende koffie, wat hem een onmannelijk kreetje ontlokte:
    'Jak! Foei! Die koffie is puur vergif! Zo één kop bevat voldoende om een ganse pot te zetten. Misschien met suiker?
    Nee, nog niet te drinken. Wil jij hem misschien? Wat bezielt die mensen om zoiets te serveren?'
    Gelukkig bleek de wafel hem wel te bevallen, ondanks dat de slagroom volgens hem een beetje te koud was.
    Nadat hij genietend zijn lippen afgelikt had, zei hij met een diepe zucht:
    'Toch best leuk, zo'n namiddagje terrassen, of niet soms?'
    De vrouw zuchtte eveneens en de blik welke zij terluiks op hem wierp, sprak boekdelen.
    Soms trok de commentaar van haar man... ook... op niks!...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    13-04-2007, 17:48 geschreven door speedy
    09-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kortverhaal - Hier niet (slot)

    Toen Marc naast haar kwam zitten, zodat hun schouders elkaar raakten, vond ze de hele situatie eigenlijk een beetje absurd.
    Zijn vingers omknelden de hare en ze dacht er aan dat er elk ogenblik iemand kon langskomen die haar kende. Elke bekende zou onmiddellijk de nodige conclusies trekken, zodat het nieuws dat ze hier met een andere man zat, wel snel aan de oren van haar echtgenoot zou komen.
    Wilde ze die moeilijkheden eigenlijk wel? Ze zuchtte even en besloot dan om er even niet aan te denken en simpelweg van deze warme ogenblikken te genieten. De blik in Marc's ogen sprak boekdelen.
    'Cathy... ik zou met je alleen willen zijn... ik ken een plaats niet ver van hier... wat denk je?'
    'Ik weet niet...'
    'Ik wil je dicht bij me hebben, maar je moet het zelf ook wensen... ik push je niet.'
    Ze verdrong al haar schuldgevoelens toen ze zei:
    'Oké... laat ons gaan.'
    '...denk je het aan te kunnen om de stomp van mijn arm onder ogen te krijgen?'
    'Ja... ja natuurlijk, misschien is het de eerste keer wat moeilijk, maar ik denk wel dat ik er aan kan gewennen.'
    Terwijl ze naar de parking gingen, kwamen ze langs een bloemenkraam, waar Marc een langstelige bloedrode roos voor haar kocht. Het was een romantisch symbool. Ze zou de bloem meenemen en drogen om te bewaren als souvenir aan deze dag.
    In de wagen werd haast geen woord gesproken, tot Marc halt hield aan een soort bar. Met een beetje gêne bekeek Cathy de lichtreclame welke duidelijk aankondigde: kamers per uur.
    Het was blijkbaar niet druk, er stond slechts een wagen. Die auto... het bloed week uit haar gelaat toen ze die herkende, de auto van haar vriendin.
    'Marc... ik kan hier niet naar binnen, dat is de wagen van iemand die ik ken.'
    Gefascineerd bleef ze naar de kleine blauwe wagen staren, dit had ze zeker nooit verwacht. Hier wilde ze zo snel mogelijk vandaan.
    Een beetje boos, een verwensing mompelend, reed Marc achteruit om de weg  terug op te kunnen rijden.
    Cathy bekeek nog eens de gevel van het gebouw, de helle neonreclame kwam haar nu koud en gevoelloos voor. De spanning gaf haar een misselijkmakend gevoel.
    Aan de zijkant van het huis viel haar plots iets anders op...
    Een glanzend gepoetste fiets, verankerd met een stevige ketting, alsof hij daar nog wel een tijdje zou blijven staan...
    Het rijwiel van haar man, de wielerfanaat...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (25 Stemmen)
    09-04-2007, 00:00 geschreven door speedy
    05-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kortverhaal - Hier niet (deel 2)
    Heel opgewonden reed ze naar huis, waar ze snel iets ging koken voor haar echtgenoot die weldra van zijn fietstochtje ging arriveren.
    Verstrooid luisterde ze naar zijn saaie verhaal over het fietsen, dat zoals steeds hetzelfde klonk. Maar gelukkig was hij zozeer met zichzelf bezig, dat hij het toch niet merkte. Tot haar opluchting ging hij na het middagmaal een dutje doen, zodat ze met haar gedachten alleen kon zijn.
    De volgende dagen moest ze gedurig aan Marc denken, ze kreeg hem niet uit haar hoofd. Die gepijnigde blik van hem beheerste haar dagen en nachten.
    Op donderdagavond, ze was net aan de afwas, ging de telefoon. Het was Marc.
    Gelukkig was haar man buiten in de tuin druk bezig met zijn fiets te poetsen, zodat ze ongestoord kon praten. Het was net zoals ze gehoopt had, hij wilde haar terugzien.
    'Ben je er volgende zondag weer?'
    'Ja tegen negen uur kan ik er zijn. Laat ons afspreken aan het fonteintje, ken je dat terras?'
    'Ik weet waar je bedoelt. Zie je Cathy, ik verheug me enorm op je gezelschap, het is een hele tijd geleden dat ik nog zo ontspannen met iemand heb kunnen praten.'
    Even was er een korte stilte.
    'Ik kijk ook al uit naar zondag, Marc.'
    De krop in haar keel wilde zelfs na verscheidene malen slikken niet wijken.

    De volgende dagen kropen tergend langzaam voorbij. Heel afwezig deed ze haar dagelijkse bezigheden, met haar gedachten ergens anders. Zelfs haar man had al iets gemerkt en bekeek haar onderzoekend.
    'Scheelt er wat? Je bent zo stil?'
    'Ach neen, maak je maar geen zorgen.'
    's Avonds deed het gejammer van de kat haar plots beseffen dat ze totaal vergeten was het arme dier eten te geven. Terwijl ze zijn schoteltje vulde, vroeg ze zich een beetje bezorgd af waar deze situatie haar ging brengen.

    Die zondag besteedde ze extra veel zorg aan haar opmaak Erg opgewonden besefte ze dat Marc's belangstelling haar diep raakte. Haar losse bloemetjesrok met het witte strakke ribbeltjesbloesje, zonder mouwtjes, accentueerde haar figuur. Ze zou hem zeker bevallen.
    Met blosjes op haar wangen van opwinding, kwam ze op de afgesproken plaats aan. Ze leek wel een tiener, op weg naar een eerste afspraakje.
    Het personeel op het pleintje was druk in de weer met het uitstallen van tafels en stoelen.
    De helderblauwe kussens en bijpassende parasols nodigden uit om plaats te nemen.
    Op dit vroege uur zaten er enkel nog maar twee oude dametjes met een kopje koffie en indroevige gezichten elkaars kwaaltjes af te meten. De ene was al zieker dan de andere, alhoewel ze er beiden toch zo slecht niet uitzagen. Getuige hiervan de dikke roomsoes, waarvan ze tussen elke klacht een flinke hap namen. Aan dit tempo zouden ze er vooraleer het middag was al een hele lading verorberd hebben. Zodat ze dan weer konden klagen over hun onbegrijpelijk gebrek aan eetlust. Ze aten gelijk mussen en toch vielen ze geen gram af.
    Om haar zenuwen een beetje de baas te blijven, besloot Cathy om nog niet te gaan zitten. Veronderstel eens dat Marc zich bedacht had, dan zat ze daar voor aap. Ze zou eerst de toer rond het pleintje doen en een voor een de winkeltjes bekijken, dan had ze ondertussen een houding.
    Voor een vitrine met allerlei gadgets stond ze even stil en keek naar de gekkigheden die daar tentoongesteld waren. Een superzot spaarvarken in bikini deed haar even glimlachen.
    Dan zag ze, zonder zich om te draaien, in het spiegelende glas, Marc langzaam naderen. Wellustig genoot ze van het beeld dat de ruit haar bood.
    Terwijl hij dichterbij kwam, leek het alsof hun silhouetten in elkaar overgingen. Zonder iets te zeggen legde hij zijn hand op haar linkerschouder, terwijl zijn duim zacht haar hals streelde. Genietend leunde ze tegen hem aan. Dan boog hij zich een beetje voorover en fluisterde in haar oor:
    'Ik heb zin om je te kussen.'
    Tot haar eigen verbazing hoorde ze zichzelf antwoorden:
    'Wat houdt je tegen?'
    Terwijl ze eigenlijk iets anders had willen of moeten zeggen. De daad bij het woord voegend drukte hij zijn mond heel kort op de hare. Het was niet eens een echte zoen, maar het gebaar maakte bij Cathy een stroom van gevoelens los, zodat er een lichte rilling over haar ruggegraat trok.
    Even later zaten ze zwijgend achter een kop koffie in elkaars ogen te kijken.

    (wordt vervolgd)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen)
    05-04-2007, 15:53 geschreven door speedy
    02-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Shoppen of kijken.
    De plaatselijke middenstand heeft dit weekend als lente-koop-weekend uitgeroepen. Ze konden het niet beter gepland hebben, of zouden ze de weergoden omgekocht hebben?
    Met dit zonnetje moét je naar buiten, geen twijfel mogelijk. 
    In 't centrum hebben ze ook voor animatie gezorgd. Enkele paashazen in rose of wit lopen chocoladen eitjes uit te delen. Je hoort ze zuchten onder hun vermomming, dat moet warm zijn!
    Dan hoor ik een éénmansfanfare, wat mijn nieuwsgierigheid wekt. Ik had er al over gelezen, maar nog nooit in 't echt gezien: marcherende ganzen.
    Een rij van zo'n tien of twaalf grote grijs-witte ganzen (echte!) loopt met flapperpoten netjes een vlaggenzwaaier achterna. Achter hen komt de trommel- en paukenklopper. Ik denk toch dat die dient om hen vooruit te jagen. Alhoewel, als er eentje weigert verder te gaan, ze allen blijven staan gaggelen.
    De vraag is hier: of die beestjes dat plezant vinden? Gaia... waar zijn jullie?
     
    Binnenkort moet ik naar een avondfeestje en daarom ben ik aan 't kijken naar iets nieuws, want zoals de meeste vrouwen heb ik niets om aan te doen. Mijn keuze heeft echter beperkingen zoals daar zijn: mijn leeftijd, maat, idee, kleuren.
    De mode van het ogenblik kan mij maar weinig bekoren. Het meeste is voor jonge meisjes. Ook flodders wat ik Flintstonekleding noem. Dan heb je kleding die wel van voor de oorlog lijkt. De hotpants komen ook weer in beeld, net zoals een mengeling van Courrèges en Mary Quant.(heel kort). Ook de leggings die op ondergoed lijken, mag ik niet vergeten te noemen.
    Het echte chique opkleden vind ik alleen goed voor begrafenissen en trouwfeesten, ik ben niet zo'n chichi-madam.
    Streepjes mag ik niet nemen (ik kijk af en toe naar Vitaya), de safarikleuren zijn ook niet aan mij besteed. De schoenen die ik aan mijn voeten heb, (Rieker, antistress) zie ik in de etalage bij de nieuwe collectie staan. Ik kocht ze twee jaar geleden, samen met een paar witte, in de solden aan halve prijs. Dat moet pure voorzienigheid geweest zijn.
    Het geluk is met mij als ik een vrije plaats op een terrasje vind, met mijn gelaat in de zon... zaaalig! 
    Ik bestel een Ice Tea, mét ijs, uit ondervinding weet ik dat je het moet vragen anders heb je kans dat er geen ijs inzit. En mij smaakt dat niet, de naam zegt het toch ook? Thee met ijs...
    Laat de mensen nu maar langsparaderen, kan ik ze bekijken. 
    Voor het ogenblik zie je nog veel zwart en bruin, en natuurlijk de tijdloze jeans.
    Mijn laatste aankoop was een jeanspak, jasje licht getailleerd, rok in A-lijn en broek met niet te smalle pijpen.
    Voile rokjes heb ik ook nog van vorig jaar, alsook een jeansrok met uitgeschuinde panden.. T-shirts met lange of  korte mouwen, effen of met geborduurde glitter aan de hals, in alle kleuren en lengtes. Linnen pakjes, heel fijn voor als het warm is. Enkele basisstukken zoals gewone broeken en rokken.

    Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat alles wat ik in de winkels zie en mij ook maar enigszins aanstaat... zich ook in mijn kleerkast bevindt.



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    02-04-2007, 00:00 geschreven door speedy
    01-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kortverhaal - Hier niet. (deel 1)

    Een beetje lusteloos liep Cathy over de zondagsmarkt. Eigenlijk verveelde ze zich, maar alles was beter dan dat thuiszitten.
    Met een hand haar ogen beschuttend tegen het scherpe zonlicht, tuurde ze naar de kerktoren om te zien hoe laat het was. Door het omhoogkijken viel haar halflange blonde haar naar achter. Op haar fijngevormde gelaat verscheen een ontevreden uitdrukking.
    Ze was nog maar vijf jaar gehuwd en het leek wel of ze al in een sleur zaten.
    In haar strakke jeansbroek met rood topje zag ze er heel jong uit, alhoewel ze zich, ondanks dat ze nog maar vijfentwintig was, soms stokoud voelde.
    Het kwam waarschijnlijk ook omdat ze vaak eenzaam was.
    Haar echtgenoot was een wielerfanaat en ging op zondagmorgen de hele voormiddag fietsen. Hun conversaties begonnen zich ook stilaan te beperken tot het minimum. Zij had dan wel de wagen ter beschikking en daarom bezocht ze op zondag de zomerse rommelmarkt. Daar kon ze haar tijd verdrijven met naar de optredens te gaan kijken op de Grote Markt.
    Rond het podium stonden tafeltjes en stoelen waar je iets kon drinken.
    In de schaduw van de eeuwenoude linden was het zeer aangenaam om te zitten en zo vergat ze een beetje haar zorgen. Rondom stonden er gezellige groene bloembakken met kleurrijke geraniums, op een ondergrond van stralend blauwe lobelia's.
    Plots gleed ze bijna uit op een halve perzik, die iemand achteloos had weggegooid. De vieze brij van haar schoenen schrapend, zag ze nog net dat iemand anders er ook in trapte. Om niet te laten zien dat ze grinnikte, draaide ze vlug haar hoofd in de andere richting. Het was duidelijk dat die andere haar gevoel voor humor niet deelde, want ze hoorde hem een verwensing slaken.
    Dan liet ze haar blikken een beetje over de mensen dwalen, die net als zij rondslenterden. Ze wilde zien of ze geen bekenden tegenkwam, waar ze dan een praatje mee kon slaan.
    Plots meende ze iemand te herkennen die ze al jaren niet meer gezien had. Haar pas versnellend probeerde ze op gelijke hoogte te komen eer ze hem aansprak. Het kon immers ook dat ze zich vergiste, stel je voor dat het iemand anders was.
    Maar dan voelde ze een vreemde ontroering, die bruine haardos, geen twijfel mogelijk, dat was Marc, een vroegere vriend van haar. Heel onverwachts was hij uit haar leven verdwenen. Enige tijd later hoorde ze dat hij gehuwd was. Zenuwachtig streek ze haar blonde haren glad en slikte eens verwoed eer ze durfde zeggen:
    'Hallo Marc, hoe maak je het?'
    De aangesprokene draaide zich verrast om bij het horen van haar stem.
    'Cathy! Wat prettig om jou tegen te komen, je ziet er goed uit.'
    Onderzoekend bekeek ze zijn gelaat dat er bleek en vermoeid uitzag. De dikke snor welke hij had laten groeien, kon niet verhullen hoe hij gespannen zijn lippen opeenklemde. Pas toen hij haar zijn linkerhand toestak, bemerkte ze zijn loshangende rechtermouw. Een ogenblik staarde ze ontzet naar de plaats waar normaal een arm behoorde te zitten.
    'Marc, je arm? Wat is er gebeurd?' liet ze zich ontglippen.
    Met een grimmige trek om zijn mond verklaarde hij:
    'Een ongeval op het werk, maar bespaar me je medelijden, daar heb ik genoeg van. Iedereen beklaagt je, maar daar kan je niet van leven.'
    Het klonk heel erg verbitterd.
    'Het is geen medelijden, ik verheug mij er echt op jou terug te zien. Laten we samen iets gaan drinken.'
    Toen ze tegenover elkaar op het terras zaten, probeerde ze een luchtige toon te vinden zodat hij een beetje meer op zijn gemak was. Zijn chocoladebruine ogen konden haar hart nog steeds wat sneller laten slaan, maar de warmte van vroeger had plaats gemaakt voor bittere ernst die ze van hem niet kende.
    'Zo te zien heb je het ergste toch achter de rug. Waarschijnlijk ben je ondertussen al heel handig met je linkerhand. (ze besefte wel dat ze van de zenuwen maar wat zat te ratelen) Misschien wel handiger dan veel mensen met twee handen!'
    Het klonk een beetje schertsend, tenminste dat was de bedoeling, maar hij lachte niet.
    'Ik wenste dat mijn vrouw er ook zo over dacht, ze heeft mij in de steek gelaten. We zitten midden in de echtscheiding, ze heeft al iemand anders. Blijkbaar had ze niet genoeg aan een hand.'
    Cathy voelde de tranen in haar ogen branden, hoe kon iemand zo gevoelloos zijn? In een gebaar van sympathie legde ze haar hand over de zijne en zo zaten ze een tijdje naar elkaar te kijken, terwijl het orkest luide muziek produceerde.
    Tot hij zijn hand wegtrok om zijn koffie te drinken. Hij had zich al aangewend om hem zwart te consumeren, zo kon hij het gefrutsel met suikerzakjes en verpakte melk omzeilen.
    Cathy liet haar vingers over het patroon van het tafelkleed glijden om niet te erg te staren hoe hij zich behielp. Ook toen hij een pakje sigaretten uit zijn jaszak viste en er een opstak, met lange halen diep inademend. Ze begreep dat hij het zeker niet prettig vond als iemand hem wilde helpen.
    Terwijl hij zwijgend rookte bestudeerde hij aandachtig haar gelaat, zodat ze tot haar eigen ergernis lichtjes bloosde. Het speet haar dat het bijna middag was, tijd om naar huis te gaan. Terwijl ze opstond en haar handtas nam zei ze:
    'Bel me eens op, laat nog eens wat van je horen.'
    'Doe ik' knikte hij.
    Aan de hoek van de straat keek ze nog eens om, maar hij was aan 't afrekenen, zodat het hem ontging.

    (wordt vervolgd)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (13 Stemmen)
    01-04-2007, 10:46 geschreven door speedy
    30-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Valeer De Schacht.


    Mensen die echt beminnen
    aanvaarden elkaars anders-zijn,
    ze geven alle vrijheid en ruimte
    om zichzelf te blijven
    zonder elkaar te hinderen.
    Ze aanvaarden ook
    de minder sympathieke kanten,
    hoe vervelend die soms zijn
    en hoeveel geduld ze ook vergen.
    Ze weten dat we allen,
    met de onvolkomenheden
    die we het liefst kwijt zouden zijn,
    moeten leven...


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen)
    30-03-2007, 00:26 geschreven door speedy
    29-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Haiku

    Kleine wolk zo wit

    Roerloos in de blauwe lucht

    Koude noordenwind.


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    29-03-2007, 00:05 geschreven door speedy
    26-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De lelijke gans (slot)

    We zijn nu een aantal jaren later. Ik heb nog horen vertellen dat Caligula zo begaaid was omdat hij aangereden is geweest door een auto. Arm beest! Blijkbaar heeft niemand zich om hem bekommerd en is hij in zijn eentje genezen. Zou het daardoor komen dat hij zich het lot van de anderen zo aantrok?
    We zullen het nooit weten. Op een gegeven moment was er teveel pluimvee en werden ze serieus uitgedund. De kleine Engelse hennetjes en haantjes hadden zich zo hevig voortgeplant dat ze een gevaar begonnen te worden voor het verkeer. De omwoners vonden het vroege gekraai ook storend. Ik was een hele poos niet meer aan de vijver geweest, omdat ik minder tijd had. 
    Stilaan is alles in verval geraakt. Er werd een nieuwe weg doorgetrokken, de weide werd in gebruik genomen als feestweide. Dat betekent: onder de vakantiemaanden elke dinsdag groot muziekfestival, met podium en (naargelang het weer) veel volk.
    Feest betekent ook, als een van de notabelen een scheet laat: groot immens vuurwerk! Dit enkele malen per jaar.
    Dus op 1 mei, als alles zit te broeden of pas uit is, lawaai, lawaai...

    Het water is een vieze poel geworden, ik begrijp niet hoe daar nog pluimvee kan leven. Er zitten nog enkele eenden, maar Caligula is er niet meer bij. Het is mij niet bekend wat er van hem geworden is. Misschien is hij gewoon gestorven van ouderdom...
    Maar als ik over het voetpad loop dat langs de vijver ligt, en ik hoor een gans kwaken, ben ik nog steeds geneigd om te kijken of het Caligula niet is...
    Misschien is het wel een van zijn nakomelingen...


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    26-03-2007, 00:00 geschreven door speedy
    23-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De lelijke gans (deel 2)

    Op een dag liep er rond de vijver een jongetje met veel misbaar en verachting voor alle vertederende gevoelens tegenover die donzige bolletjes die daar rondwriemelden. Met stokken en stenen gooiend bezorgde hij menige gevederde moeder paniek.
    Uit het struikgewas kwam plots een vermoeid uitziende eend gewaggeld.
    Rond haar drumde haar kroost, dicht tegen haar aan om een beetje beschutting te zoeken tegen de koude wereld, waarin ze, aan hun vorm te zien, nog niet zo lang geleden ingetuimeld waren.
    Het jongetje stond plots stil naar het kroostrijke gezin te kijken.
    Alle toeschouwers hielden als bij afspraak de adem in.
    Met gemene sluipende pasjes ging hij langzaam naar de angstige moeder toe.
    Ze zag en voelde het naderende gevaar en begon al angstige geluidjes te maken.
    De stoute handjes graaiden twee kuikentjes per keer mee om ze met een zwaai in het water te doen belanden.
    Zijn moeder stond glimlachend het gedoe te bekijken en zei tegen de twee oude dametjes die wilden protesteren, dat de kleine dat van zijn vader geleerd had.
    Plots in de verte: een gekrijs... Caligula! Met breed wapperende vleugels kwam hij als een jumbojet aangestormd.
    De jongen bleef stokstijf staan en bekeek met open mond het naderende gevaarlijke gefladder.
    Het angstige bolletje in zijn hand liet hij vallen waar hij stond en achteruitstappend verloor hij bijna zijn evenwicht, hij viel net niet in het water.
    Zijn moeder schreeuwde, maar de andere mensen keken met voldoening toe. Hij zou wel niet verdrinken, het water was niet zo diep.
    Misschien zou hij zijn lesje geleerd hebben en de volgende keer eens twee maal nadenken voor hij nog zulke streken uithaalde.

    Caligula liep langs mij door met zijn lelijke bek hovaardig in de lucht geheven. Heel even keek hij mij aan en zowaar... hij gaf mij een knipoog!
    De schat! Wat was hij mooi... vanbinnen...

    (wordt vervolgd)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    23-03-2007, 00:00 geschreven door speedy
    20-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Beste blogmaten.

    Er hangt wat somberheid over blogland. Misschien voorjaarsmoeheid?
    Ik mis bij mijn blogmaatjes de speelse grappige opmerkingen.
    Het lijkt wel of schrijven voor sommigen een zware karwei geworden is.
    Misschien dat een pauze en een bezinning een goed idee zijn?
    Ik wil even aanhalen waarom mensen zouden bloggen.
    Ik kan alleen voor mezelf uitmaken wat mij bezielt om per week enkele korte of langere stukjes te schrijven.
    Eigenlijk was ik al aan 't schrijven vóór mijn blog startte. Ik werk mee aan een krantje dat om de twee maanden verschijnt. Of ze mijn stukjes lezen kan ik zelfs niet raden, alleen maar hopen. Want daarvoor doe je het toch, denk ik,  vóór je krantje eindigt om er aardappelschillen in te verpakken.
    Wat mij nu zo aantrekt aan een blogje schrijven is toch wel dat je wéét dat er mensen komen kijken en waarschijnlijk ook lezen, omdat je dat kan opzoeken in de statistieken.
    Maar waar ik het meeste naar uitkijk, dat zijn de reacties. Ah ja, daar doe ik het voor...
    Er hoeft echt niet steeds te staan: oh wat mooi! (alhoewel, dat doet toch plezier, ik ben even ijdel als iedereen).
    Evengoed geniet ik van stevige kritiek, al of niet gegrond, en de grappige kwinkslagen waar sommigen hun handelsmerk van gemaakt hebben. Het is normaal dat niet iedereen hetzelfde denkt! Maar je moet er ook voor durven uitkomen natuurlijk.
    Dus kan het heel interessant zijn om te weten wat iemand anders ervan vindt.
    Er zijn mensen die zeggen: jamaar ik kan niet schrijven... nonsens... al is het maar een korte gedachte... typ het neer en verzenden die woorden.
    Dus, beste lezers...
    Geef een reactie over het waarom dat jullie bloggen en (of) lezen. Ik wacht... met ongeduld...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (13 Stemmen)
    20-03-2007, 00:00 geschreven door speedy
    17-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heel boos.

    Ja ik word er boos om, als ik me realiseer hoe de elektriciteits-maatschappijen sollen met hun klanten.
    Ze maken de jaarlijkse afrekening zo ingewikkeld, dat geen zinnig mens er nog aan uit kan.
    Volgens mij klopt hun berekening aan geen kanten. Omdat ik in de helft van het jaar verhuisde kreeg ik tussentijdse facturen die nergens op gebaseerd waren. De eerste was al zeker véél te hoog. Nadat ik hen daarover gebeld had (eerst vijf minuten op wachtmuziek, met GSM!) waren ze bereid om de som te halveren, ja er was duidelijk iets mis gegaan. Maar die eerste factuur moest ik toch betalen want dat stond in de computer en dat konden ze niet veranderen. Bij de afrekening zou ik toch het teveel terug krijgen?
    Oké, tot daar toe, maar ik wist zeker dat die som nog te hoog was. Maar het maakte toch al verschil.
    We moesten zelf de meterstanden opschrijven en doorsturen via Internet. Eerst kwam er een weigering: het ingetoetste  was lager dan verwacht! Opnieuw proberen, ja het werd aanvaard maar als zich zou bewijzen dat het onjuist was, zouden er sancties volgen.
    Met het gas net hetzelfde.
    Pas na een tweetal maanden kwam er bericht met een hoop getallen, (ondertussen nog elke maand een factuur met een te hoog bedrag, welke ik heel braaf betaalde.)
    Dan enkele facturen met sommen die ik niét moest betalen, maar andere getallen dan die welke ik dezelfde maand al betaald had. (hopelijk krijgen jullie geen hoofdpijn)
    En de manier hoe dat allemaal berekend werd, klopt volgens mij aan geen kanten.
    Het tegoed van het gas heb ik terug gehad, dat zou kunnen juist zijn.
    Maar de rekening van de elektriciteit... ik ga jullie de uitleg besparen, want je krijgt er kop noch staart aan!
    Ik heb tweemaal gebeld met reclamaties, (wachtmuziek) maar ze geven een uitleg alsof ze het terplaatse verzinnen.
    Wat kan je hier als consument aan doen? Een andere maatschappij nemen? Maar daar heb ik ook al zoveel verhalen over gehoord, dat je toch wel gaat twijfelen of dat dé oplossing is. Waarschijnlijk ga ik dan weer naar áf en begint het opnieuw van vooraan.
    Vanaf nu zal mijn tussentijdse factuur de helft bedragen van hetgeen ik daarvoor betaalde. Hopelijk zal ik er volgend jaar een beetje beter aan uit kunnen...
    Ik heb het gevoel dat ik bedrogen ben en daar word ik woest om...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (12 Stemmen)
    17-03-2007, 00:00 geschreven door speedy
    15-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De lelijke gans (deel 1)

    Wanneer ik wat oud brood verzameld heb, ga ik wel eens naar de vijver achter het gemeentehuis.
    Het is prettig om die eenden en alles wat daar rondloopt te voederen.
    Soms heb ik zelfs de indruk dat die beestjes je dankbaar aankijken. Alhoewel, misschien is dat ook zo.

    Er loopt daar een verschrikkelijk lelijke gans rond, hij is ook zo bazig dat ik hem 'Caligula' noem.
    Tenminste ik veronderstel dat het een 'hij' is.
    Je hoeft maar even in zijn richting te kijken en hij komt al met uitgestrekte nek blazend en schreeuwend op je af, zodat je zonder na te denken in een grote boog om hem heen loopt.
    Het beest heeft toch al 't een en 't ander meegemaakt, want er mankeert een stuk aan 't bovenste van zijn bek, zodat het lijkt of hij gedurig een grimas maakt. De pluimen op zijn rug zijn uitgerafeld en versleten, zodat je zou denken dat hij in zijn leven nog niets anders gedaan heeft dan vechten.
    Op een dag, ik had gemerkt dat er heel veel eenden met kuikentjes waren, was ik weer eens aan de vijver. Ik had een flinke zak met brood mee en verheugde mij al op het spektakel.
    Alles, groot en klein, kwam onmiddellijk aangewaggeld en gevlogen. Ik hield mijn hart vast toen ik de kleintjes zag, als ze maar niet vertrappeld werden door de horde.
    Een grote gekleurde eend met een dikke knobbel op haar neus, kwam afwachtend recht voor mij staan.
    Op de eerste rij zou ze zeker aan bod komen. (dacht ze)
    Dan had ze toch buiten Caligula gerekend. Zoals te verwachten kwam die aangewaggeld, schreeuwend en misbaar makend. En alsof dat nog niet genoeg was, had hij ook zijn vrouw meegebracht.
    Ik voelde mij niet erg op mijn gemak en hield mij al klaar om in geval van nood snel achter de bank te springen en zo aan de bedreiging te ontsnappen.
    Op zo'n meter vóór mij bleven ze beiden staan, links en rechts wat happen uitdelend, zodat er eerbiedig plaats gemaakt werd.
    Toen mij duidelijk werd wat hiervan de bedoeling was, werd mijn verbazing heel groot.
    Caligula maakte plaats voor het kleine grut dat ongeduldig stond te trappelen en liet hen eten, terwijl hij zelf niets nam, zelfs niet wanneer ik met opzet een stuk brood op zijn lelijke kop mikte.
    Het eigenaardige was dat hij geen onderscheid maakte tussen ras of soort, alles broederlijk naast mekaar. Nooit eerder zag ik zo'n discipline.
    Hij lette er op dat al de groten mooi aan de kant bleven.
    Op een gegeven moment draaide hij zelfs zijn rug naar mij toe om de groep beter in 't oog te kunnen houden.
    Eigenlijk was dit een hele eer voor mij, een teken van vertrouwen. Op dat ogenblik had ik hem wel kunnen knuffelen, het was zo hartverwarmend.
    Ik mikte opzij ook wat zodat ze allemaal iets kregen.
    Het was maar toen de kleintjes verzadigd waren dat de grote gans ook wat opraapte.
    Het lelijke dier was geweldig in mijn achting gestegen.

    Daar kunnen wij mensen nog een lesje van leren...

    (wordt vervolgd)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (14 Stemmen)
    15-03-2007, 00:00 geschreven door speedy
    11-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Lijn

    Nooit had ik gedacht dat je op de bus zoveel kan beleven , zodat je er een volle bladzijde over kunt schrijven!
    Het was in het najaar, de tijd dat we volop bezig waren met de repetities voor het nieuwe theaterstuk dat onze groep ging opvoeren.
    Het repeteren gaat altijd door op de Noordlaan, daar geraak je gemakkelijk met de nr 4. Deze bus brengt je net waar je moet zijn. 
    De laatste twee weken vóór de première verhuisden we echter naar het Casino in W., waar ook de optredens zouden plaatsvinden.
    Met de bus geen probleem, de nr 1 stopt daar net voor de deur. Tenminste... als je niet verstrooid bent!
    Toen mijn zus zich na haar werk haastte om toch nog op tijd te zijn in het Casino, merkte ze plots ontzet dat haar bus de verkeerde richting uitging.
    Even later: een paniekerig telefoontje... of iemand van de groep zo vriendelijk wilde zijn om haar even op te halen, ze was gestrand in B., net de andere kant van waar ze had moeten zijn.
    Natuurlijk was dat toen de grap van de week; hoe kan je nu en 's hemelsnaam een verkeerd busnummer nemen!!!
    Maar een gewaarschuwd mens is er twee waard, ik kijk altijd goed naar de nummers, dit wilde ik niet meemaken.

    Op de dag van het grote St Maartensfeest, was het zoals verwacht heel druk in de stad, het verkeer een echte chaos.
    Ik besloot om wat vroeger te vertrekken, ook omdat ik als souffleur (er bestaat geen vrouwelijke vorm van) zeker op tijd wilde zijn. Dan kon ik ondertussen ook de rekwisieten nazien of alles op zijn plaats lag of stond.
    De bussen waren te laat, er was een serieuze file. Ik begon al zenuwachtig te worden, tot ik uiteindelijk mijn nr 1 zag aankomen.
    Omdat ik de indruk had dat de chauffeur niet ging stoppen, gaf ik hem een teken en met een zucht van opluchting vond ik een plaatsje achterin het overvolle voertuig.
    Tot overmaat van ramp, stond er op de rotonde een andere autobus in panne, waardoor er eigenlijk geen plaats was om te passeren.
    Op de boordradio hoorde ik iets over 'omleiding', dus had ik helemaal geen argwaan toen de bus net de andere kant afdraaide dan hij normaal deed.
    Maar op een gegeven moment vond ik toch dat er zoveel draaien in de weg waren en tot mijn grote verbijstering ontdekte ik dat we op een wijk waren waar ik helemaal niet moest zijn.
    Wat was er nu gebeurd? Wegens de St Maartenstoet moesten bepaalde bussen een omweg maken en zat ik wel op de juiste bus, maar... in de verkeerde richting.
    Het enige mogelijke wat ik kon doen was gewoon blijven zitten tot de hele toer gemaakt was en de bus terug naar het station reed, waarna hij dan de andere kant uitging.
    Zo kwam het dat ik, na wat voor mij een eeuwigheid leek, terug voorbij mijn woning reed en dan langs de halte waar ik een uur daarvoor opgestapt was. Ik kwam dik te laat in het Casino, waar iedereen op mij wachtte. Ze vonden het een kostelijke grap dat ik een uur rond de stad had gereden. Ik vond het minder geslaagd, maar moest toch lachen met mijn eigen stommiteit.
    Nu heb ik de gewoonte aangenomen dat ik de halte noem op het ogenblik dat ik opstap, zo kunnen ze mij nog op tijd verwittigen als ik verkeerd ben.

    En dan was er nog die vrouwelijke chauffeur, die luidkeels meezong met de radio: wie heb ik aan de lijn, hallo hallo...
    maar zo vergat ze wel dat ze moest stoppen om de mensen te laten uitstappen.
    Maar dat is voor een andere keer...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (18 Stemmen)
    11-03-2007, 00:00 geschreven door speedy
    08-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fragiel

    Vandaag zag ik er een, geheel onverwachts. Is het abnormaal vroeg? Ik weet het niet zo zeker, maar denk van wel.
    Iedereen keek geïnteresseerd toe, hoe hij zelfzeker zijn weg zocht. Niemand zou het gewaagd hebben om hem te verjagen, het zou heel ongepast geweest zijn, dat doe je niet. Ik keek er ook naar, vol bewondering. Ik had al eerder zulke exemplaren gezien, maar niet zo groot als deze.

    Een grote majestueuze vlinder fladderde over de markt. De felle gele kleur was opvallend in de warme zonnestralen die ons vandaag cadeau gedaan werden.
    Zijn fragiele vleugels bewogen langzaam als in slow-motion op en neer. Dit moest voor hem het paradijs zijn.
    De groentenman had verse bloemkolen in zijn kraam liggen en glanzendgroene broccoli en nog zoveel dingen meer.
    Ernaast stond een bloemenkraam met de mooiste lentebloemen in alle mogelijke kleuren en geuren.
    Alles werd door de fladderende schoonheid geïnspecteerd. Wie zou het wagen om zoiets een ordinair insect te noemen?
    Ik ken wel koolwitjes en citroenvlinders, maar die zijn veel kleiner. Deze was volgens mij een erg grote gele vlinder, waarvan ik de naam niet ken.

    Maar de vraag is, zal hij de koude nachten overleven...
    Misschien kan hij zich ergens verstoppen waar de temperatuur voor hem nog draaglijk is...
    Ik wil het heel graag hopen...


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen)
    08-03-2007, 22:35 geschreven door speedy
    Ik ben er effe niet, lees maar rustig verder...
    We zijn de 13de week van 2024
    Archief per jaar
  • 2008
  • 2007
  • 2006

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs