Dag lieve lezer,

Nu het einde van mijn verblijf hier nadert, stijgen de liefdesverklaringen. Onlangs vroeg er een collega van de Don Bosco school, voor alle duidelijkheid hij is moslim, of ik zijn tweede vrouw wilde zijn. Er hadden er dat al een paar gezegd voor de grap, maar deze was serieus. Ik zei dat dat niet ging, dat ik een vriend had in België en dat ik van hem hou en met hem ga trouwen. Maar, dat is voor hem geen belemmering. Toen haalde ik mijn tweede argument maar boven: ik kan niet op de twee plaats komen, je hebt al een vrouw. Alweer het verkeerde argument. De vrouw met wie hij getrouwd is, is wat hij noemt “une femme d’honneur”. Dat houdt in dat de familie hem die vrouw heeft geschonken, en hij is er dus mee getrouwd. Dwz dat hij nu een tweede vrouw zelf mag kiezen (én een derde én een vierde,…) (Klein detail: hij heeft al 3 kinderen met die eerste vrouw). Nu, ik heb hem met handen en voeten proberen duidelijk te maken dat ik niet wilde. Ik hoop dat het gelukt is, maar momenteel ziet het er niet goed uit… De smsen blijven komen, net als de drankjes en de yoghurtjes (wat een verleidingstechniek, nietwaar?).

Ik hoop echt dat ik er niet te veel meer moet afschepen want dat is echt niet leuk. Achteraf is dat wel grappig, maar het moment zelf vind ik niet leuk…

Lieve groeten

Soetkin

24-11-2007, 21:49 geschreven door Soetkin  

Dag lezer,

Gisterenavond was ik uitgenodigd om te gaan eten in het «restaurant» van een vriendin. Het was weer een hele belevenis. Ik vreesde al voor de alomgekende to, maar tot mijn grote en aangename verrassing was dat niet het geval. Het “restaurant” houdt in dat ze een minikamertje heeft waar een koelkast staat en buiten kookt ze op houtskool (zoals de meeste mensen hier, een “kampgasvuur” is al luxe). Ze had gezegd dat we borden moesten meehebben en dus hadden we dat gedaan. Ze heeft maar een bord of 5 in haar restaurant. Bestek is niet nodig want meestal eten ze met hun handen. Ze had ook twee bekers, de andere twee invités dronken uit een oud yoghurtpotje. Haar “boetiek” bestaat uit een tafel waarop een aantal dingen liggen die ze verkoopt, bvb. Zakdoekjes, lucifers, snoepjes. Het geld wordt bewaard onder wat voor tafelkleed moet doorgaan. Ik ga nog proberen er een foto van te maken, van wat ze hier boetiek noemen. Haar droom is om ooit een supermarkt te hebben. Ik hoop dat het haar zal lukken.

Terwijl we daar aan het eten waren, kwam er toch af en toe iemand met een potje om rijst te kopen of soep (want dat waren de twee gerechten die vandaag in de aanbieding waren).

Voor mij had ze igname gekookt met een sausje en vis (de vis ben ik al zo beu gegeten dat ik bij de paters altijd pas, maar als iemand kookt, dan moet je het wel aannemen). Verder had ze rijst met pâte d’arachide, heel lekker met kip. Ik was bijna verkocht aan de kip, toen ik merkte dat aan het stuk dat ik zou nemen de poot nog zat… Niet zo smakelijk. (Net zoals gisterenmiddag, het was toen konijn en het hartje lag gewoon tussen het vlees. Dan zijn ze verwonderd dat ik geen vlees eet ;-))Als dessert was er watermeloen en banaan.

Al kan het eten in de verste verte niet tippen aan wat we bij ons gewoon zijn, het was alleszins een geslaagde avond…

Tot blogs

Soetkin

22-11-2007, 15:56 geschreven door Soetkin  

Dag lieve lezer,

Een blog over het weekend. Dit weekend was het opening van het nieuwe gebouw van de school. Een heus feest in elk geval. Om 8 u begon het: er was één of andere minister, de aartsbisschop, een directeur van één of ander departement en last but not least, de provinciaal.

Eerst waren er een aantal speeches, vervolgens gingen de invités in het huis van de paters om er iets te drinken en een sandwich te eten (stel je daar niet te veel bij voor: gewoon een broodje met gebakken gehakt tussen en heeeeeeeel veeeeeeeel olie). Het probleem was dat er niets voorzien was voor de leerlingen in die tussentijd. Toen de invités weg waren gingen we naar de leerlingen. Er was een traditionele “band” die traditionele muziek speelde en ik wilde zo graag onze leerlingen aan het dansen krijgen. Uiteindelijk is dat gelukt, maar natuurlijk niet zonder zelf even op de “dansvloer” te staan. Als er hier gedanst wordt, dan moet je je voorstellen dat er 100 man in een mini-cirkel staan, want ze staan heel dicht op elkaar. En in het midden van die cirkel wordt er gedanst. Toen ik ging dansen was er hilariteit alom natuurlijk want ik ken die dans van de stam van de Bobo’s niet en doe dus maar wat. Ze waren in elk geval blij. Daarna hebben we met de leerlingen gegeten: riz gras (vette rijst, klinkt vreemd, niet?) Ze vonden het heel lekker en hebben heel veel gegeten. In de namiddag was het oratorio en een heeft het nog eens geregend (dat was al een eeuwigheid geleden). Verder heb ik nu ook kennis gemaakt met de Harmatan, de wind hier in Burkina. Soms kan het zo hard waaien dat er overal stof is en dat je echt geen meter voor je uit kan kijken. Een beetje zoals de mist bij ons kan zijn, maar dan van stof. Leuk is anders…

De zondag ben ik met de jongeren meegeweest naar de lancering van de activiteiten van de diocesane jeugd. Dat was niet zo speciaal, maar best wel leuk.

Volgend weekend is het provinciaal feest, ik vraag mij af wat dat gaat worden. Het klinkt in elk geval veelbelovend. Maar voor dat feest probeer ik nog wel een blog te posten.

Zo, dat is het zowat.

Tot blogs

Liefs

Soetkin

20-11-2007, 18:29 geschreven door Soetkin