Onlangs met mijn vake gechat, leve het internet, en daar kwamen we tot de constatering dat het begrip «bezit» in onze cultuur hier toch helemaal anders wordt geïnterpreteerd dan bij ons. Bij ons, als je iets gekocht hebt, dan is het van jou en van jou alleen. Op kot bvb, als er iemand iets van jou nodig heeft, vraagt die persoon dat en geeft het je later terug (of betaalt ervoor). Hier is dat niet zo; als je iets gekocht hebt of iets bezit, dan is het van iedereen En ik heb het daar o zo moeilijk mee. Je gaat naar de winkel, koopt weet ik veel wat, denkt: aha dat is goed tot het einde van de maand. En wat blijkt, enkele dagen later: de helft is verschwunden en je weet niet wie ermee weg is. Maar dat is hier zo: als iemand eet, mag je direct mee-eten. Maar dat houdt ook in dat als jij aan het eten bent, de anderen mogen en willen mee-eten. Dus moet je altijd aanbieden om te delen, wat je ook aan het eten bent. Vaak nemen ze dan een lepel of een vork (soms doen ze het ook met hun handen) en dan eten ze uit hetzelfde bord als jij. Als je in België bent zijn er zo dingen waar je niet bij stil staat, maar eens je hier bent, merk je dat er ook anders geleefd kan worden. Maar als je al 23 jaar op een bepaalde manier leeft, kan ik je garanderen dat het niet altijd even gemakkelijk is om te veranderen. De ervaring die ik nu meemaak heb je natuurlijk enkel als je in een gezin verblijft, zoals ik doe. Als ik bij de paters zou logeren, dan zouden er nooit spullen van mij verdwijnen want hier weten ze dat dat bij ons niet de gewoonte is.
Zo, ik hou het hierbij voor vandaag. Morgen probeer ik wat mails te beantwoorden, want ben er nog niet toe gekomen.
Het is intussen alweer weekend, en er rest mij hier nog minder dan een maand in Bobo Het gevoel is dubbel natuurlijk. Er zijn tal van dingen waarvoor ik naar huis wil keren (mijn vriend en familie op de eerste plaats), maar er zijn ook dingen waarvoor ik hier zou willen blijven (de zon, de menselijke warmte, ). Dit gezegd zijnde over naar het onderwerp van de dag dat bescherming is. Ik denk niet dat ik het daar al eens over gehad heb, maar over het algemeen word ik hier serieus beschermd door iedereen. Elien zal zich nog wel herinneren dat Rokia zei dat we niet te midden de straat mochten lopen (toch niet in het centrum van bobo), en ze sleepte ons dan naar de kant. Als ik met een jongen op pad ga, krijg ik altijd «consignes» hoe ik mij moet gedragen. Best wel grappig, ze stellen dan hun regels. 1. Je mag niet met andere jongens praten, want je weet nooit wat hun bedoelingen zijn. 2. Je mag niet van mijn zijde wijken. 3. Als er iets is, dan moet je het zeggen. Dit gebeurt op de moto op weg naar het «maquis». Eens we dan op pad zijn, mag ik nooit heel lang blijven want ze zijn bang dat de mensen van mijn familie hier hen dat kwalijk gaan nemen. Dus, als het de eerste keer is dat je op stap gaat, dan kan je best rond 21u terug zijn En altijd moet alles uitgelegd worden, uitleggen met wie je op stap gaat, waarnaartoe, hoe lang, waarom,
Verder is er nog een tweede ding waar ik het over wil hebben en dat is de TAMTAM. Alles wordt hier doorgezegd. Je moet maar iets tegen één persoon zeggen en hop het gaat de hele wijk rond. Ook de nieuwtjes gaan zo door, vandaar dat er in de mis in de «annonces» altijd heel wat gezegd wordt. De mensen vertellen het dan aan elkaar door.
Drie blogs op drie dagen, ik ben goed bezig. Ik wilde jullie vertellen over een leerlinge, Prudence genaamd. Ik schat ze een jaar of 16, ze zit in wat bij ons het vierde middelbaar is.
Ze vroeg mij om hulp voor haar Engels, en ik heb toegezegd. Dus nu zit ik af en toe in de «jardin» van de paters om haar te helpen. Ze zit in de groupe vocationnel, dat houdt in dat ze ambities heeft om zuster te worden; ik raakte met haar aan de praat en ze vertelde mij dat ze haar vader verloren had toen ze heel klein was; haar moeder maakte haar wijs dat haar papa op reis was. Toen ze een jaar of tien was, heeft haar mama haar verteld dat haar vader gestorven is. Dat had als gevolg dat het kind ernstig ziek werd. Ze ging naar het ziekenhuis, maar daar werd niet gevonden wat de oorzaak was, tot er een ziener bij haar thuis kwam. De ziener zei dat de heks (nee dit is geen sprookje) haar ziel genomen had en dat ze daarom ziek was. Gelukkig had de ziener een oplossing: hij zou de heks het allemaal doen komen toegeven. De heks kwam en gaf het toe: ze had een kikker gelegd in wat als het fornuis beschouwd wordt, en daardoor kon ze de âme van ons Prudence bezitten. Ze heeft het ongedaan gemaakt en Prudence genas. Eind goed al goed.
Tot zover het sprookje. Een ander sprookje is dat een van de prenovicen door zijn moeder verjaagd is omdat hij de ziel van zijn vader zou opgegeten hebben.
Het is komisch maar tegelijk soms tragisch dat ze hier in zulke dingen geloven. Vake vertelde dat het in Haïti ook zo is, de haitiaanse voodoo is jullie misschien wel gekend.
Dit weekend heb ik twee cubanen ontmoet. Over die ontmoeting moet ik toch wat kwijt. Door het feit dat ik blank ben, en zij ook, ontstaat er al snel een band die je in een Europees land niet zo gauw zou ervaren. Het waren twee artsen: de ene cardioloog en de andere uroloog. Beiden werken in het ziekenhuis hier in Bobo. Ze wonen onder hen tweeën in een deftig huis (deftig in vergelijking met wat we hier gewoon zijn). Ik kwam met hen in contact omdat een collega van mij hen uitgenodigd had. Toen we wat babbelden bleek dat hij 7 jaar in Cuba had gestudeerd. Thomas Sankara, de revolutionnair, had hen erop uitgestuurd om dan een publieke functie de bekleden eens terug in Burkina. Bij de thuiskomst van al die studenten was Sankara niet meer, en zijn ze dus elders begonnen (niet in de publieke functies bedoel ik). Mijn collega was die namiddag uitgenodigd om bij twee rasechte cubanen te gaan spelen en wat varkensvlees te eten, dus ik mee Een van de twee is al opa, hij vertelde mij zo een beetje wat hij allemaal meegemaakt heeft. De andere is een stukje jonger. Ze hebben mij beide uitgenodigd op hun eiland, waar ze trouwens vol lof over zijn. Ik schaamde mij een beetje dat ik eigenlijk niet zoveel weet over Cuba, behalve dat Fidel daar nog steeds aan de macht is (in hoeverre dat mogelijk is met zijn ziekte). Zij zijn in elk geval vol van hun land. Het socialisme heeft volgens hen alleen maar voordelen, maar wat doen als je vrijheid beperkt wordt? Blijkbaar zijn zij niet uit vrije wil naar hier gekomen maar is dat een soort missie: ze blijven hier twee jaar (met een maand vakantie tussen beide jaren)Toen ik zei dat ik als vrijwilliger werkte keken ze wel heel eens raar, en zeker toen ik zei dat ik helemaal alleen was gekomen en hier niemand kende toen ik aankwam. Toen ze zeiden ze: tu solita muchacha. En ik moest lachen, iets wat toen ik hier solita aankwam niet het geval was, moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Ik ga proberen ze eens te gaan opzoeken in het ziekenhuis en heb ze uitgenodigd om naar hier te komen, om het Don Bosco-centrum te bezoeken. We zullen zien of het ervan komt.
Om terug te komen op het socialisme, het is in elk geval beter dan wat er hier aan het gebeuren is, als ik die dokters mag geloven althans. Hier hebben de mensen te weinig voeding en kunnen dus gewone dingen, zoals lopen, fietsen en dergelijke heel moeilijk doen. In Cuba krijgt elk kind tot 14 jaar één liter melk per dag aan een heel goedkope prijs. Hier hebben ze vaak de middelen niet om melk te kopen, en dus hebben ze geen calcium genoeg. Eens de meisjes zwanger zijn, wordt dat dan echt problematisch. En dat is slechts één voorbeeld, ik heb het dan nog niet gehad over ijzer, vitaminen enzovoort.
Nu het regenseizoen gestopt is, viert de hongersnood hoogtij. In het bureau van de paters hangt een affiche: «dear father, you promised me my daily bread, please father, I want it now». Wij Belgen liggen er niet van wakker maar hier is het leven echt niet makkelijk. Gelukkig is er bij de paters altijd wel eten (maar wat voor eten, dat is een andere zaak: en terwijl ik dit schrijf schaam ik mij, ik mag al blij zijn dat er eten op tafel staat).
Na een poosje niets te hebben geblogd, doe ik nog eens mijn best om er één te posten, met als thema: allerheiligen en allerzielen. Het is hier niet zoals bij ons dat de mensen op allerheiligen naar de graven gaan. Allerheiligen is een feest, en was hier op school een vrije dag voor de leerlingen (blijkbaar was dat niet in alle scholen het geval). Allerzielen was dan weer een gewone schooldag. Ik had vernomen dat er op Allerzielen een eucharistieviering was op het kerkhof van Tunuma, een uitstekende gelegenheid om dat kerkhof eens te zien. Aangezien de familie waar ik in logeer hun vader verloren heeft, ben ik met hen meegegaan. Ik had de indruk dat dat geapprecieerd werd. Achterop de moto van Anna, met een krukje in de hand voor de mama vertrokken we naar het kerkhof. Toen we aankwamen was de mama er al (die was rechtstreeks van haar werk gekomen). Het graf van hun vader was in een soort witte tegel (iets wat wij in de badkamer zouden doen) en met een paar trapjes. Anna had kaarsen meegebracht en ze zei dat ik een kaars moest aansteken. Iedereen van het gezin deed dat. De mensen gaan ook bij hun vrienden een kaarsje gaan aansteken als teken dat ze ook voor die persoon zullen bidden. Het is niet echt een gewoonte om bloemen te leggen, al werd dat ook op sommige graven gedaan. Bij het vallen van de nacht was het hele kerkhof volgelopen en kon de mis beginnen... Overal waar je keek zag je de lichtjes van de kaarsen op de graven. Het was eigenlijk echt heel mooi om te zien en het creeërde een speciale sfeer.
Om de mis te volgen moest ik op het graf gaan zitten. Ik durfde eerst niet zo goed, maar toen zei de mama dat ik bovenop het graf moest gaan zitten, en mijn schoenen niet hoefde uit te doen. Bij ons zou dat helemaal niet kunnen maar hier is het de traditie. Door oude luidsprekers weergalmde de dienst Op een zeker ogenblik gingen priesters de graven wijden. En God wilde dat Carlos (een van de salesianen) plots voor ons graf stond. Hij heeft het speciaal gezegend en de mama was heel tevreden.
Eens terug bij de Salesianen vertelde ik hoe het verlopen was. (De prenovicen waren ook geweest maar hadden niet ver van het altaar op banken gezeten.) De twee afrikaanse stagiairs konden hun oren niet geloven: dat is heiligschennis op een graf gaan zitten. Deze nacht gaat de geest van hun papa je komen opzoeken, want wat je gedaan hebt is niet goed. Carlos zei dat het helemaal niet slecht was, want dat dat hier de traditie is. s Nachts heb ik geen geest ervaren in elk geval.
Twee blogs op een dag, als dat geen goed nieuws is. Ik heb ervoor gekozen om twee blogs te maken omdat de ene goed nieuws en de andere slechter nieuws bevat. Deze morgen zat ik, zoals elke dag trouwens, in het secretariaat. Plots kwam de leraar LO binnen dat er een noodgeval was. Ik moest wat lachen want er zijn hier nogal vaak «noodgevallen», hij vroeg het telefoonnummer van de ouders van een leerlinge. Ik zocht het op en gaf het hem. Toen er nog een paar mensen bij Rosalie (de zieke) waren geweest, zei marc dat het toch echt erg was. Ze hadden de «sapeur-pompiers» gebeld maar die lieten wel erg lang op zich wachten. Ik ben dus een kijkje gaan nemen, het kind lag daar buiten westen, geen hartslag, geen adem niets meer. Ik was er echt niet goed van, niemand hier kan wat van EHBO (ik incluis) Toen ik aankwam waren de sapeurs er eindelijk. Nu die brachten niet de verwachte redding, ze legden haar gewoon in de camionnette en reden weg. Er was dus nog geen sprake van reanimatie, er was ook geen dokter in de ambulance Ik raakte wat over mijn toeren, omdat ik dacht dat het niet goed komen. Eens in het ziekenhuis hebben ze haar gereanimeerd, na een paar uur was ze ook weer bij bewustzijn. Ik ga proberen in de loop van de week eens een kijkje te nemen in het ziekenhuis. Het verschil met de zorgen bij ons is zo groot. Die ziekenwagen, dat is een gewoon een oude camionette van bij ons De salesianen hier zeggen ook dat het beter is om niet ziek te vallen en zeker geen erge ziekte. Ik doe mijn best Het meisje had niet gegeten en had dus een suikertekort. Ze had meegedaan aan de LO-les en daarna had ze het begeven. Waarschijnlijk had ze geen geld om eten te kopen Het leven is in elk geval niet eerlijk, dat is mij hier wel duidelijk geworden. Als Belg, moeten we blij zijn, we leven in een fantastisch luxeland, ook al hebben we geen regering
Dit weekend was een heel erg druk weekend, zo druk zelfs dat ik geen tijd vond om een blog te typen. Het was heel leuk en ik heb alweer heel veel gezien Vrijdagnamiddag ben ik in wat ze hier een cabaret noemen «dolo» gaan helpen klaarmaken met de tanties (dat zijn eigenlijk mamas). Dat cabaret alleen al was de moeite om te zien. Dolo is een soort drank gemaakt van wat ze «mil» noemen, elien heeft er ook van kunnen proeven. Het is alcoholisch en wordt hier heel veel gedronken (ik denk omdat het niet zo duur is als bier en zo). Nu dat wordt in een soort kruik gegoten en op het vuur gezet voor een aantal uur. s Nachts ben ik met Brice, zijn vlam en zijn neef op stap geweest. We zijn naar twee dansbars geweest (mijn eerste keer in bobo) en in één van de twee was er een kolonie blanken. Ik ben er niet mee gaan praten, ik ken er toch al genoeg bij onsJ
Zaterdag was ook een goed gevulde dag, want toen hebben we de kermis van zondag voorbereid en ben ik naar een doop geweest van een moslimbabytje. Op zon feest wordt er veel gedanst door de vrouwen, en ook gegeten. Ze maken dan zo rijstschotels en tô en zo van die dingen en eten dat dan met hun handen op, allemaal uit dezelfde schotel. Heel leuk om mee te maken.
Zondag was het dan kermis, eerst een twee uur durende mis met de voorstelling van allerlei groepjes die actief zijn in de parochie. En daarna dus feest. Ik had een vriendin geholpen om haar «jus de tamarin» te maken (ik weet eigenlijk niet echt wat het is, ook niet na het zien van de vruchten, maar het is wel lekker). Er werden allerlei dingen gekookt en die kan je dan kopen. Er was oa varkensvlees, waarvoor ik gepast heb, en gelukkig maar want nu is er wat commotie over het feit of het wel varken was en geen hond. Meestal op zo van die kermissen hebben ze de gewoonte om hond en of kat te serveren. Ik ben al lang blij dat ik het niet aanvaard heb Ik heb een soort beignets gegeten op basis van bonen en zo van die typische dingen. Het goede nieuws is dat ik achteraf niet ziek ben geworden In de namiddag ben ik bij mijn buren thee gaan drinken en heb ik wat aloko gegeten. In het begin weigerde ik altijd het eten totdat Marc mij vertelde dat dat eigenlijk niet zo vriendelijk is. Dus nu neem ik altijd een beetje, om vriendelijk te blijven We reizen om te leren.
Gisteren was het de 24ste en blijkbaar is dat hier een speciale dag bij de salesianen. Dan wordt Maria herdacht. Gisteren was het dus zover. Het is hier elke morgen mis om 6u, jullie zullen wel begrijpen dat ik het niet zie zitten om daarvoor om 5u op te staan. Ik vind één mis in de week genoeg. Nu hadden ze erop aangedrongen dat ik zou komen omdat de mis s avonds is op de 24ste. Ik ben dus gegaan, eerst was er « chapelet » of paternoster zoals wij dat noemen, daar heb ik het einde van meegemaakt en dan ging de mis beginnen. Op slag begint het heel hard te regenen en te onweren (iets wat, nu het regenseizoen op zijn einde loopt, niet meer zo vaak voorkomt), ook de electriciteit liet het afweten Daar zaten we dan in de donkere zaal die omgetoverd wordt tot kerk als het nodig is. Het enige licht was het kaarslicht van de bij Maria hadden aangestoken kaarsen. Het was FANTASTISCH, allemaal zo gezellig bij elkaar, af en toe een woordje tegen elkaar zeggen en dan weer zwijgen en nadenken en bidden Plots dachten ze een oplossing gevonden te hebben, ze hadden een megafoon bovengehaald die dienst zou doen als micro. Die oplossing bleek echter niet optimaal te zijn Dus hebben we gewacht tot de electriciteit er terug was en het onweer geluwd was. Na de mis dachten sommige salesianen, net als ik trouwens, dat het een teken was dat één mis per week voor mij volstaat. De priester van dienst zei dat hij zelfs tijdens de mis zin had om te zeggen dat er een « tou babou » in de zaal zat die voor de regen gezorgd had. Maar hij durfde het niet omdat hij bang was dat de mensen het te serieus zouden nemen.
Tot zover mijn blog voor vandaag.
Liefs
Soetkin
Ps TTL thx voor je mailtjes, kan je je mailadres er eens inzetten dan mail ik terug ? Mail wel naar Yahoo hé, via mijn blog
Gisteren had ik een blog getypt maar die was plots weg, samen met de internetverbinding trouwens. Wel jammer, maar dat is het moderne leven hé, de pc en zijn grillen. Vandaag was er weer een raar geval op het secretariaat. Een meneer was samen met een kind gekomen en hij legde uit dat hij de buur was van het kind. Hij had gemerkt dat het kind al twee jaar «chômait», wat betekent niets doet. Hij was toen naar het vroegere etablissement van het kind gegaan om eens te zien, blijkt dat hij al zijn lagere school heeft gedaan. Ik leg de meneer uit dat wij geen eerste middelbaar hebben maar enkel electriciteit en lassen en het zesde leerjaar. De meneer (ter herinnering de buur gaat dus het schoolgeld van zijn buurjongen betalen. Stel je voor) vertelde mij dat hij een ander etablissement niet kan betalen dus dat het kind nog maar eens het zesde leerjaar moet opnieuw doen. Daarna zou hij eventueel kunnen electriciteit gaan doen, maar nu zijn alle plaatsen volzet. Ik weet ook niet hoe ze electriciteit betaald gaan krijgen want dat kost 45000 en het zesde leerjaar 12000. Maar dat zijn zorgen voor later.
Zo tot blogs
Soetkin
PS Hoewel het boek "het lelietheater" gaat over het China van Mao vind ik er toch treffende gelijkenissen in terug. Of is het de armoede die mij de gelijkenis voorspiegelt?
Vandaag een dag met alleen maar slechte nieuwtjes en dus wilde ik er een blog over schrijven. Voor het eerst in mijn leven ben ik (bewust) in contact gekomen met een seropositieve. Wellicht heb ik er al nog wel ontmoet hier in Afrika maar toen wist ik het niet en dan is het anders vind ik. Eigenlijk ben ik er een beetje van aangedaan. Ik ging bij de directeur (françois) binnen om een dossier van een leerling af te geven. Terwijl ik dat geef zeg ik dat hij niet geslaagd was voor de ingangstest. De directeur zegt dat hij het weet en dat het een speciaal geval is omdat de leerling seropositief is. Ik slik een keer. Vervolgens laten ze de leerling binnenkomen. Hij was nog geen enkele keer naar school kunnen komen omdat hij ziek was (blijkbaar een ziekte die symptomatisch is voor seropositieven, iets aan de arm). De directeur zegt: je bent blijkbaar een beetje ziek. Ik vond het eufemisme vreselijk en kon niet anders doen dan de jongen aanstaren. Hij is klein en nog jong, een jaar of 14. Na een kort gesprekje gingen hij en (ik dacht toen) zijn moeder weg. Ik schudde hem dan hand en zei tot binnenkort. s Middags aan tafel hadden we het over die jongen. Zijn ouders zijn beide aan aids gestorven, hij is dus wees. Hij sukkelde al een eindje met zijn gezondheid en de mensen bij hij woont hebben een test laten doen, de test was positief: slecht nieuws dus. Blijkbaar hebben zijn voogden het hem nog niet verteld. De arme jongen weet dus niet eens dat hij ernstig ziek is Nu begrijp ik waarom de directeur zei: een beetje ziek, hij had het over het kwaaltje dat de jongen nu had Wat een moeilijke situatie!
Verder kwam Carlos vandaag met de mededeling dat er jongen vermoord is in onze wijk. Ook heel erg leuk nieuw om te horen. De wijk schijnt dus toch niet zo veilig te zijn als ik dacht. En dan nog slecht nieuws: de zus van de provinciaal heeft (terminale) kanker (Het kan vandaag niet op). Kanker is denk ik wel meer een ziekte van bij ons. Hier worden de mensen vaak niet oud genoeg om kanker te krijgen. Alhoewel ik toch al een aantal mensen gezien heb met rare gezwellen.
Het goede nieuws is dat het vandaag geen warme dag was, maar een gewone belgische zomerdag. Dat was dus een meevaller. Morgen is een nieuwe dag, hopelijk met beter nieuws dan vandaag.
Dag lezer, Omdat waarheid en leugen hier zo vaak door elkaar gehaald worden, vond ik het de moeite om er nog een blog aan te wijden. Père Vicente zei mij overlaatst dat waarheid en leugen zo vaak door elkaar gehaald worden. Mensen hebben hier geen geld en om geld te krijgen gaan ze liegen of toch de dingen verbloemen. Ze vragen dan of ze geen geld kunnen lenen, en ik met mijn goed hart, heb dat al vier keer gedaan. Twee keer zag ik mijn geld niet terug. In het vervolg zal ik dus toch niet meer lenen Vicente zegt dat ze hier als ze een dief betrappen, die echt aan de schandpaal nagelen. Maar dat uiteindelijk bijna iedereen «steelt op zijn manier». Het blijft mij dan ook een raadsel hoe mensen hier aan geld geraken Heel veel mensen werken niet en toch kunnen ze eten kopen en zo; dus op de een of andere manier geraken ze toch aan het geld Ze knappen kleine karweitjes op enzo meer.
Père Vicente had dan ook een jongerengebed over de Waarheid gepland. Op een bepaald moment moesten we per twee zeggen waarom we soms liegen. Het meissje naast mij: Jeanne darc genaamd (wat een fantastische naam) zegt dat ze soms liegt omdat haar ouders haar anders zouden slaan. Geïntrigeerd vroeg ik haar een voorbeeld. Ze zegt:ik neem 10 francs vanop de tafel om water te kopen op school. Als mijn ouders vragen of ik geld weggenomen heb, dan zeg ik van nee. Natuurlijk vroeg ik haar waarom ze het geld neemt en niet vraagt, het antwoord was simpel: anders zou ze het niet krijgen en heeft ze dorst op school. Neem nu dat onze Jeanne een jaar of 14 is. Ze leren het al van als ze klein zijn en zien er eigenlijk niet echt kwaad meer in .
Tot blogs,
Liefs
soetkin ps Ondertussen is het hier 's nachts ongelofelijk warm. En om een of andere duistere reden willen de meisjes bij wie ik slaap niet met het venster open slapen...
Net als ik dacht dat ik tegen alles van voedingsmiddelen kon, blijkt het weer niet zo te zijn. Vandaag sputtert mijn maag weer tegen... Ik ben dus nog altijd geen Afrikaanse want die kunnen echt tegen alles. Ik denk dat Soumbala (iets waarover ik het in een vorige blog al heb gehad- iets dat ze laten rotten) de boosdoener is. Voor mij geen soumbala meer...
Buiten dit enige gebrek gerekend, zeggen ze dat ik mij echt goed heb aangepast. Brice zegt dat hij er niet veel kent die zich zo goed hebben ingeburgerd zonder zich superieur te gaan voelen. Dus, ik was wel blij dat te horen eigenlijk. Elien zal ook wel weten dat het makkelijk is om je hier superieur te voelen aangezien iedereen je bijna aanbidt omdat je blank bent. Ik probeer gewoon te blijven wie ik ben, en dat lukt dus blijkbaar. Soms wens ik wel dat ik zwart was, om iets minder op te vallen. Want je wordt echt altijd gezien als blanke, waar je ook gaat, staat, wat je ook doet... Dat is niet altijd even gemakkelijk natuurlijk.
Verder was het dus vandaag feestdag. Aangezien het niet duidelijk was, hebben ze de eerste twee uur lesgegeven. Daarna mochten de leerlingen naar huis omdat ze veel leerlingen van andere scholen zagen naar huis gaan (dat maakt 4 dagen vrij op een rij: ik ben wel op het secretariaat gebleven om er wat te werken. Blaise is 20 jaar aan de macht, Sankara is 20 jaar geleden vermoord. (jullie knn zelf de link leggen).
Het is alweer een eindje geleden dat ik geblogd heb, maar dat is omdat er een panne was met het internet; Dat duurt hier ietsje langer dan bij ons om dat te herstellen.
Er is alweer heel wat gebeurd de laatste tijd en ik wilde het vooral hebben over de ramadan. Zoals jullie wellicht weten was het de maand van ramadan (vasten bij de moslims). Op het einde wordt er dan een groot feest gehouden voor het eind van Ramadan. (Ik denk dat het bij ons Suikerfeest noemt, maar ik ben het niet zeker). In elk geval geven ze er hier geen speciale naam aan. Om te beginnen is het bepalen van de datum van dat feest geen sinecure. Het verschilt van land tot land en wordt pas heel laat beslist. Het hangt eigenlijk af van de maan, als ze de maan zien (nieuwe maan) dan kan er gefeest worden. Het probleem is dat het kan zijn dat het in ouaga regent en er dus geen maan te zien is, terwijl dat in bobo wel het geval is. Nu, donderdagavond om 20u hebben ze op het nieuws meegedeeld dat het de volgende dag feest zou zijn. Vanals dat op tv komt, begint iedereen elkaar op te bellen om dat te zeggen. Hier bij de paters kregen ze ook een telefoontje om hen dat te zeggen. Een dagje verlof, dus geen les. Ik ben met Edith eten gaan klaarmaken bij een vriendin van haar. De bedoeling is dat je heel veel eten klaarmaakt en dan naar je vrienden brengt. Het is wel een leuk gebruik eigenlijk. Je ziet iedereen met potjes en pannetjes lopen. Best wel een grappig zicht. Tegen een uur of 2 hadden we dan ook zelf iets gegeten en vertrokken we naar devolgende familie. We hadden totaal geen honger meer, maar ze vertelden ons dat het niet beleefd was om geen eten te aanvaarden. Dus hebben we weer gegeten. In devolgende familie was het weer van dat. We hebben dus de hele dag gegeten en gedronken bij onze moslimvrienden; Echt wel leuk. Het jammere is dat sommige kwaad zijn omdat je niet bij hen bent langsgeweest maar je kan nu eenmaal niet bij iedereen langsgaan op één dag hé. Ter compensatie ben ik dan gisterenavond naar Rokia gegaan voor een arrosage de bac van haar broer. Dat was een soort feestje, al is dat wel heel erg verschillend van hoe dat bij ons is. Het komt natuurlijk doordat ze hier veel minder geld hebben. We hebben op een hele avond één drankje gekregen en wat kroepoek. Maar dat belette niet dat er veel ambiance was; Iedereen (ik incluis) heeft gedanst. Het was wel grappig want de mensen zeiden: amai, ze danst. Alsof een blanke dat niet kan; Maandag is het 20 jaar onafhankelijkheid en 20 jaar Blaise aan de macht (als ik het goed verstaan heb). Het zou goed kunnen dat dat weer een feestdag wordt, ik ben benieuwd. We wachten zondagavond 20u af om het te weten. Ik hou jullie op de hoogte.
Prettige zondag,
Kus Soetkin PS Nog vergeten te zeggen dat de mensen als het feest is, zich echt mooi maken. Dat kunnen ze hier wel. Die pagnes zijn echt prachtig met al die verschillende kleren; Mijn kinderen zeggen dat je niet mag versieren op een feestdag omdat je nooit weet hoe het meisje in het echte leven is. Ze kan juist die dag mooi zijn, maar devolgende dag blijkt dan dat het een "bonne" is.
Het wordt alsmaar moeilijker om te bloggen want er komt heel veel werk op mij af. Toch blijven er zich leuke momenten voordoen, ondanks het vele werk. Ik werk nu op het secretariaat: van 7u s morgens tot 14u. Daarna is er Oratorio en Centre de jeunes, de kinderen komen op de speelplaats volleyballen en dergelijke. Dat is dus wel leuk. In het secretariaat spelen zich soms trieste taferelen af en ik heb dan zoveel medelijden. Mensen komen zeggen dat ze geen geld hebben om te betalen (45000 CFA of 70 euro waarvan ze 25000 moeten betalen tegen het einde van de week). Bovendien zijn sommige kinderen niet zo snugger en hebben ze bijvoorbeeld niet begrepen dat ze vorig jaar niet geslaagd waren en mag ik dat met handen en voeten uitleggen. Dan krijgen ze tranen in hun ogen omdat ze niet meer weten wat ze dan nog wel kunnen doen. Op die momenten heb ik het zelf moeilijk. Anderen vragen om in te schrijven terwijl we al meer dan leerlingen genoeg hebben. Het secretariaatswerk is hier in elk geval niet enkel administratief. Om de 10 minuten komt er iemand binnen. Meestal denken ze dat ik een Zuster ben, best wel grappig. En velen onder hen doen hun hele levensverhaal.
Verder was er dit weekend een van mijn vrienden die mij zijn liefde verklaard heeft. Ik kon mijn lach niet inhouden toen hij het vertelde want dat is hier helemaal anders dan bij ons. Ik heb gezegd dat een relatie niet mogelijk was omdat ik al een (lieve) vriend in België heb. Maar man man man, het was ook een ervaring in elk geval.
Ik heb nog veel te vertellen maar ga het hierbij laten.
Overlaatst ging ik binnen in de koer van de prenovicen. Ze zaten met een aantal rond een vuurtje en ze riepen mij. Ik ging er mij nergens van bewust naartoe. Wat bleek nu? Ze waren een rat aan het roosteren in het vuurtje. Ik dacht eerst dat het geen echte was, dat het een nounours was, zoals dat zo mooi in het Frans noemt. Maar nee hoor, het was een echte mooie rat. Ik vroeg hen natuurlijk wat ze ermee zouden doen: het antwoord was simpel: opeten. Ik vond het beeld fantastisch: een aantal prenovicen rond een kampvuurtje een rat aan het roosteren: dat moest ik fotograferen. Ik deelde hen mee dat ik mijn fototoestel zou halen. Ik spoedde me naar mijn huis iets verderop. Toen ik terugkwam was de rat verdwenen en deden ze alsof het helemaal geen rat was maar iets anders. Ze speelden een eindje met mijn voeten en ik speelde met hen mee. Marc dacht op de duur dat ik echt boos was maar dat was zeker niet het geval. Devolgende dag werd er rat gegeten, zoals verwacht. Ze vroegen of ik wat wou hebben, en hoewel ik dag voordien had gezegd dat ik wel wat zou eten heb ik het niet gedaan. Eigenlijk niet omwille van het idee dat het rat is maar omdat ik bang ben voor de eventuele ziektes die zon dier kan hebben.
Dat doet me denken aan de dag dat we naar het slachthuis geweest zijn hier in Bobo. Vreselijk gewoon: een terrein waar allemaal dieren lopen die geslacht moeten worden: in het rode stof blazen ze hun laatste adem uit en dan worden ze weer vervoerd naar waar ze vandaan komen. Hygiëne: nul. Ik vond het eigenlijk best wel akelig, maar ben blij het gezien te hebben.
Tot zover deze blog over vlees eten. Ik weet niet of ik het verteld heb maar hond, kat, vleermuis staan hier vaak op het menu. De eerste twee zijn zelfs zeer begeerd. Zij vinden het echter vreselijk om kikkers te eten of slakken. Cultuurverschillen zijn er zeker!!
Na een dag hard labeur post ik toch nog een blog voor de fervente lezers onder jullie. Ik moet toch een verslag doen van het bezoek van nonkel wim. Nadat we nonkel wim 10 min in ouaga hebben gezien, heb ik nu wat meer tijd gehad om wat bij te praten. Het deed deugd om nog eens iemand uit Belgie te zien (hoewel het nu niet zo lang geleden was). Nonkel wim heeft er ook voor gezorgd dat ik eens wat luxe had: elke dag gaan eten (het is dan wel geen wok-dynasty, het eten mocht er toch wezen), twee keer in het zwembad van het hotel gedoken en twee keer een goed bad genomen... Ik denk niet dat jullie kunnen beseffen hoeveel deugd dat allemaal gedaan heeft. Vooral de eerste plons in het (veel te warme) zwembad was echt onvergetelijk. Verder heb ik N.W. getoond waar ik woonde, waar de paters verbleven en een aantal vrienden heeft hij ook ontmoet. Hopelijk vond ook hij het leuk even bij mij te zijn.
Ondertussen ben ik dus hard aan het werken op het secretariaat, een heuse ervaring. Zo heb ik geleerd dat ik niet mag zeggen: Vous pouvez vous asseoir noch asseyez-vous maar wel: il y a la place. Ten tweede heb ik geleerd dat ik geen geld met mijn linkerhand mag geven. De reden daartoe is mij onbekend (en Marc, salesiaan trouwens ook); maar het is gewoon onbeleefd om dingen met de linkerhand te doen. Morgen is het hier rentrée scolaire, de school begint al om 7u s morgens: daar gaat mijn nachtrust. Het lukt niet om heel vroeg te gaan slapen want dan is het nog zo warm. Nu is het hier trouwens echt wel heeeeeeeeeeel warm, de regen blijft weg. Ik verlang tot november en december dan wordt het wat koeler. Verder vroeg ik waarom we niet buiten konden slapen (buiten de muggen gerekend) en dat is dus omdat er mauvais esprits zijn en als je buiten slaapt, dan loop je meer gevaar. Fantastisch toch?!
Zo, dat is het zowat. Het wordt altijd maar drukker trouwens: nu is er in het weekend oratorio en in de week school. Vind ik nog wat tijd voor mezelf? Ik hou jullie op de hoogte...
Gisteren een beetje een baaldag, maar vandaag zou het beter moeten gaan. Gisterenavond had ik gevraagd aan de stageairs (salesianen die al redelijk ver gevorderd zijn maar nog geen priester zijn) om naar een film te kijken. Ik mocht kiezen tussen een stuk of 20 films en daar vond ik één in die ideaal was om hier in Afrika te bekijken: Lumumba. Voor wie het niet zou weten, hij was de eerste eerste minister na de Congolese onafhankelijkheid (in 1960). Hij was een maand of twee aan de macht en daarna werd hij vermoord. Het is nog altijd niet duidelijk wie juist de opdracht heeft gegeven. In elk geval, na zijn dood was het Mobutu die aan de macht is gekomen. Het is dus een film die gaat over de onafhankelijkheid van Congo en hoe dat allemaal verlopen is. Samen met Marc en af en toe Cyprien (twee zwarte dus) naar de film gekeken en ze zeiden dat ze blij waren dat ze mij kenden want de belgen komen niet goed naar voor in de film. Ik moet eerlijk zijn dat ik mij op sommige momenten schaamde over wat er gebeurde. De exploitatie en vernedering van de zwarte was echt erg in de koloniale tijd. Ik heb een aantal keren serieus moeten slikken. Marc (een togolees) zei dat Afrika is wat het is, omdat de intelligente mensen zoals Lumumba telkens vakkundig van de kaart werden geveegd en er iemand werd aangesteld die naar de pijpen van het Westen danste/danst. Als die intelligente mensen aan de macht waren gebleven zou het er wellicht anders hebben uitgezien, daar ben ik het mee eens. Ik moet eerlijk toegeven dat ik graag de reden van de moord op Lumumba zou kennen, ja hij was een sterke persoonlijkheid en zei waar het op stond, maar is dat een reden om hem te vermoorden?! Hier in Burkina hebben ze het helemaal niet voor de Fransen, en dat heeft volgens mij te maken met hun koloniaal verleden. Ik vraag mij af hoe de Congolezen naar de Belgen kijken? Zou ik in Congo, dat ik toch een beetje als mijn land beschouw, welkom zijn? Op een dag ga ik erheen, eerst wachten tot het er wat veiliger is. Ik zou het hen niet echt kwalijk nemen dat ze nog wat rancuneus zouden zijn tegenover de Belgen, maar uiteindelijk kunnen wij de Belgen van nu er niets meer aan doen. Ik vraag mij af in hoeverre het koloniale verleden nog meespeelt in de relatie zwart-blank van vandaag. Tot nu toe heb ik de indruk dat het verleden nog niet helemaal begraven is...
Ik had in een van mijn vorige blogs gezegd dat ik naar een dorp wilde. Samen met Elien heb ik dat dus gedaan, en we hebben het niet bij één dorp gehouden. Het eerste dorp waar we twee nachten gebleven zijn was Sabou. We sliepen er in een ruime kamer, waar zelfs stromend water was. Het enige wat ontbrak was electriciteit. Zeer handig als het al om 18u30 begint donker te worden... Sommigen hebben zo een groupe electrogène maar in ons hotel was dat niet geval. Het grappige is dat er wel overal electriciteitspalen staan. Als je hen dan vraagt hoe dat komt dan zeggen ze dat ze geprobeerd hebben om electriciteit te leggen maar dat het niet is gelukt. We hebben kennis gemaakt met de chef de village, die de werfleider is van de bouw van Martine haar huis. Hij heeft ervoor gezorgd dat we 1000 CFA minder moesten betalen per nacht en hij heeft ons op een limonade getracteerd. Het typische aan een dorp is dat er eigenlijk niets te beleven valt. We waren daar twee dagen en dat was meer dan lang genoeg. De enige toeristische attractie waren de krokodillen die geen mensen doodbijten omdat ze heilig zijn. Verder hebben we door het hele dorp gewandeld en alles gezien wat er te zien valt, niets dus.
Omdat we nog niet genoeg hadden van de dorpen, zijn we ook naar tiébélé gereisd. Een heel erg mooi beschilderd dorp, maar ook daar valt er niets te beleven. De auberge had noch water noch electriciteit. De WC was gewoon een gat in de grond (zoals het bij de meeste mensen is trouwens). We wilden op de daken slapen daar in Tiébélé, maar ik werd plots wakker van de wind (de wind is hier de voorbode van de regen) en heb toen elien wakker gemaakt. We hebben de matras naar beneden gegooid en zijn in de case gekropen.
Dat alles om te zeggen dat je eigenlijk niet naar hier moet komen om dingen te zien, maar om dingen te beleven en om met mensen te praten.
Binnenkort begint de school ook hier (normaal moest ze maandag begonnen zijn, na drie maand vakantie, maar nu zou het volgende maandag zijn). De startdatum van het schooljaar ligt hier bijlange niet zo vast als bij ons. Ik ben benieuwd wanneer ze echt gaan beginnen...
Eerst en vooral wil ik alle studenten, voor wie het academiejaar net begonnen is of binnenkort begint, heel veel succes toewensen. Geniet van de eerste rustige weken, want die vliegen altijd voorbij.
Ook hier vliegt de tijd voorbij. Mijn werk op het secretariaat is begonnen, ik maak er vooral lijsten aan van alles wat je je maar kan inbeelden. Dikwijls, als een lijst af is, mag ik herbeginnen omdat Marc (de secretaris) bedenkt dat er nog het een en het ander bij moet. De efficiëntie hier is nog niet alles. Maar ook dat zal komen, daar ben ik gerust in. Ondertussen is de vasten begonnen voor de moslims. Dat zal je geweten hebben, ook in een Don Bosco-omgeving. Het is zeker niet zo dat hier enkel christenen komen, integendeel. Tegen de avond maken ze speciale koekjes op de straat (waar ook Elien van geproefd heeft), die dan vanaf 18h30 mogen gegeten worden; Heerlijke koekjes trouwens, je zou voor minder de hele dag vasten.
In Burkina Faso vindt je zowel moslims, als christenen als animisten. Het mooie is dat ze allemaal vredevol met elkaar leven. Af en toe vragen ze me of ik ook Ramadan doe, maar dan zeg ik dat ik pas en dat is geen probleem voor hen. Wat wel opvalt is dat de vrouw de godsdienst van de man moet volgen. Dus als je met een man samen bent die toevallig van een andere godsdienst is, dan moet de vrouw zich maar bekeren (die vindt dat trouwens meestal geen al te groot probleem). Een mooi voorbeeld daarvan zijn Rokia en Augustin. Hij is christen en zij moslim. Ze vroeg mij overlaatst of ik haar zou leren bidden. Iets wat mij een rare vraag leek, omdat moslims toch meerdere malen per dag bidden. Ook dat horen we hier in het Don Bosco-huis: de gebeden van de moslims.
Zo tot zover de blog voor vandaag,
Ik loop even naar mijn secretariaat om er wat werk te verrichten,
Na een tijdje geen blogs gepost te hebben, ben ik hier terug met een blog. Eerst wil ik meedelen dat ik sinds een week of twee niet meer op mijn mail kan. Ik kan het wel nog openen, maar ik kan mijn mails niet aanklikken. Ik hoop dat iemand in staat is om dat terug in orde te brengen. Gelieve een mail te sturen naar mijn kuleuven (soetkin.werbrouck@student.kuleuven.be) als je mij wil bereiken en zeker als je denkt dat je mijn probleem kan oplossen want ik vind het heel erg ambetant... (Dus diegene die mij sedert begin september gemaild hebben, ik heb dat nog niet gelezen, sorry). Als je denkt het te knn oplossen, gelieve dat te zeggen hé...............
Elien is hier dus geweest en dat verklaart waarom ik zo lang niets geblogd heb. Ik wilde ten volle van haar aanwezigheid genieten en haar ook niet echt alleen laten dus vandaar. Toen ik terug in mijn huis kwam had ik het moeilijk. Vooral ook omdat Yacine haar bed terug wil, dwz dat ik nu met Anna in een bed moet slapen. En ook omdat Yacine vindt dat ze niet genoeg plaats heeft in de kast en dus al mijn kleren op een hoop heeft gegooid en een deel van de enige plank die ik heb heeft ingenomen. Dus van een klein beetje vrijheid en ruimte, naar weer een tekort aan beide. Het wordt weer wat wennen. Dat is trouwens wat ik nog steeds het moeilijkste vind, dat ik nergens maar dan ook nergens iets heb waar ik alleen kan zijn of waar ik met rust gelaten word.
Nu eerst een verslagje van de reis met Elien. We hebben het één en het ander bezocht en hebben heel veel kunnen bijpraten. Ik heb haar mijn vrienden kunnen tonen en ook de plek waar ik woon en werk. Dus nu kan zij dat bij jullie komen vertellen hé. We hebben Ouaga bezocht, Ziniaré (een dierenpark waar de wilde dieren-leeuwen en zo- enkel achter een ijzeren draad zitten. Je kan ze gewoon aanraken als je wil), Bobo, Banfora (de dômes en de cascades), Koro (een dorpje dat op de rotsen is gebouwd), Tiébélé (het dorp waar alles fout liep)...
Het was echt wel leuk. De rode draad in dat alles waren de pannes van de voertuigen waar we in zaten. Maar ondanks die pannes, zijn we elke keer op onze bestemming geraakt. Soms wel met een serieuze vertraging, maar kom CCA (ceci cest lAfrique) zoals onze vriend Charles zegt.
Ik heb trouwens de toelating om hier nog wat langer te blijven. Ben blij dat dat in orde is, daar moet ik dus niet meer mee inzitten.
Zo, ik geraak maar niet op internet, dus de blog posten zal voor een andere keer zijn...
