Alleen de "ouderen", zeg maar "de grijze snorren", en dan nog zij die een beetje van de Franse cultuur hielden en nog houden kennen COLUCHE.
Ik heb hem leren kennen in Franse films, uiteraard, als komisch acteur die steeds tweederangs rolletjes toebedeeld kreeg. Maar die die evengoed vertolkte als een Bourvil of een De Funes. Zijn "AFORISMEN", zeg maar "korte pittige spreuken" (van Dale) zullen vanaf nu de volgende blogs een beetje kruiden. Gekruid, inderdaad, maar nooit storend. Enfin, het werd tijd weer enkele beschouwingen neer te pennen die al dan niet te maken hebben met ons snorrengedoe.
HET S N O R R E L I E K E VAN DJON.
Mijn goeie vriend Djon Lundström, velen kennen hem nog. Met zijn nooit aflatend optimisme, zijn liefde voor onze Stad, zijn gedrevenheid ons allemaal een beetje Aentwaerpse kultuur bij te brengen. Op zijn eigen originele manier. Als Djon in de kroeg kwam kon het feest beginnen. Onverwachts. Hij haalde zijn zelf gemaakte instrumentjes tevoorschijn of zijn zijn roldoek met getekende en geschreven liekes en de tooghangers en alle anderen musiceerden en zongen mee. In 't Aentwaerps. Het Aentwaerps dat plots terug ontdekt is door de overheid. In 2008! Had "den Djon" dat nog mogen beleven... Hij stond zeker op het podium voor het Museum van Schone Kunsten, fier lak ne gieter. Tusse tvolk én d'olefaante.
En toen ik hem vroeg een "clublied" te schrijven duurde het welgeteld 24 uur en kwam hij zingend in café "De Snor" : "Wilde as vent deur 't leve goan...". Het S N O R R E L I E K E was geboren. In 1978. Bedankt Djon.
En wat zien en horen we 30 jaar later ?
In Veurne, na de aanstelling van de Bellenman als "Snor van Veurne", de receptie in het oude Gerechtsgebouw en de wandeling langs de tientallen draaiorgels? Een jongeman uit Ingelmunster, die op zijn klein, prachtig orgeltje het "SNORRELIEKE" van Djon speelde. In Veurne, door een West-Vlaming, op een orgel! Doegetmor! Komt da tege! Een ode aan onze Antwerpse bard waar niemand het verwacht had.
We verleggen onze grenzen. Enfin, daar zijn we al lang mee bezig. Het eerste optreden buiten onze grenzen, mét Djon én het lieke was bij Jacques Martin in de tv-uitzendeng "Incroyable Mais Vrai" in Parijs. Gesponsord door : Stella Artois... Faut le faire.
Voor we de zaal betraden kondigde Martin ons aan als volgt : "Et maintenant un club très sympa, un club qui est venu de loin. Qui est venu d'Anvers, avec sa cathedrale majestueuse... Entrez, Messieurs, en fanfare!" Die "fanfare" waren : Djon met zijn viool, Snorrenmeester Willy Poppe met zijn draaiorgel (fake:bakske met bandopnemer) en het roldoek met de tekeningen over het "SNORRELIEKE".
Een uitzending bekeken door alle Europeanen die het Frans machtig waren. Millioenen. We schrijven 1979.
Van Parijs, en later nog langs de U.K., Duitsland, Italië, Nederland : het écht Aentwaerpse lieke, wel een beetje vals, gezongen door de pioniers van de "Snorrenbeweging".
Volgend week-end zingen we het in Neerland en in november in Stuttgart. Daarna op 't Stadhuis in Brussel. En volgend jaar : vertellen we nog niet. Surprise.
Dus : dit weekend zijn de hard werkende snorren van de E.S.A. te gast in Neerland (Wilrijk) voor de Belle-Epoque Feesten. Met een "Snor van..." (zaterdag 16.00) en een "Mascotte van..."(zondag 16.00). Zie dagger bei zé !
Willy
En onze eerste Coluche (vrije vertaling) MANNEN ZOUDEN MINDER LIEGEN ALS DE VROUWEN MINDER VRAGEN ZOUDEN STELLEN.
