In een grijs verleden was ik een fervente fan van Franse films, met als nummer één Jean Gabin als dé karakterspeler. d'Er waren ook Fernandel, Louis de Funes, Bourvil nog vele andere van die prachtige acteurs. Toen alles nog in zwart-wit op het witte doek geschenen werd en je moest aanschuiven aan de Rex, de Quellin of de Pathé. Minder comfortabel dan nu, maar och zo gezelliger.
Maar ja, da's le passé. Gedaan de reeks van " Don Camillo" en de achtervolgingen in de "tractions-avant" van Citroën in de gansterfilms met Gabin.
En nu, in 2008, word ik herinnerd aan het einde van dat tijdperk, toen Jean Gabin zijn enige liedje op het zwarte vinyl zette : "Maintenant je sais...".
Met een tekst, die naarmate je ouder wordt meer waarde krijgt. "Quand j'avais 15 ans..." en zo gaat dat verder, tot na z'n 60° jaar.
En hij eindigt met zijn stem vol timbre " Maintenant je sais qu'on sait jamais."
Een lied om over na te denken als men inderdaad die leeftijd voorbij is en terugblikt op "le passé".
Een sympathisant van de club bezorgde me dit stukje Franse levenswijsheid via "Dailymotion.com". Ben ik echt dankbaar voor. Het moeten niet altijd aangebrande toestanden zijn of platvloerse moppen à la Paul De Leeuw... die "vergast" de kijkers nog over "komkommerlullen" en zo.
Als Vlaming kan ik dat stukje Franse cultuur wel uitermate apprecieren.
