zie zo, we zijn weer zo ver. September komt er aan, en September is altijd weer speciaal voor mij.
Ik ben me weer volop aan het voorbereiden voor mijn volgende trip. Hiking in de Slowaakse Tatra. Het begint stilaan een gewoonte te worden. Ik ben helemaal verkocht aan die bergen daar, en mijn bloed begint al volop sneller te stromen.
Speciaal dit jaar zal zijn, dat mijn wandelingen, moeilijker en verder gaan zijn. Ik heb er al verschillende uitgestippeld. Ik hoop maar dat ik niet te overmoedig word, want dan kan het gevaarlijk worden. Maar dat merk ik wel snel.
Even is er al spanning geweest hier, want ik had over het hoofd gezien dat mijn paspoort verlopen was. Holderdebolder verleden week nog naar het gemeentehuis gekrost, en alles in orde gebracht. En gelukkig heb ik vandaag bericht gekregen dat ik het morgen mag gaan afhalen, mooi toch he.
Mijn vrouwtje Anja, doet weer enorm haar best om me met alles en nog wat te helpen. Zij zal het zijn die mijn rugzak weer helemaal gaat inpakken en in orde maken.
Wat dat betreft kan ik op twee oren slapen hoor. Dat doe ze voortreffelijk.
Ik ga proberen van elke dag nog wat te trainen, zodat ik er dadelijk kan tegen aan gaan ginder.
Voorlopig ziet het weer er ginder goed uit. Ik hoop maar dat dat zo blijft.
Zoals altijd ben ik toch weer wat zenuwachtig. Het is toch altijd wel weer een grote onderneming he. Zien dat je alles bij je hebt, en alles veilig en in orde is. En ook zeker mijn fotografie materiaal moet in topvorm zijn.
Ik ga hier alvast een foto toevoegen van een vorige keer. Om jullie en mezelf alvast dromerig te maken.
Nog vijf keer slapen, en dan is het weer zo ver. Joepieeeeee
Wandelingen uitgestippeld en klaar gemaakt voor GPS.
Hey,
zo, hier zijn we weer. Weer heel wat werk verricht.
Ik kan er niet over zwijgen, en tel echt af. Nog vier keer slapen.
Al mijn tijd gaat nu naar inpakken en voorbereiden. Straks of morgen ga ik wat foto's maken van mijn fotografie uitrusting. En van al hetgene dat ik ga mee nemen om te stappen.
Maar nu ga ik al enkele van mijn schatjes (lees wandelingen) posten. Ik heb ze netjes klaar gemaakt met de software voor GPS, en er meteen een file van gemaakt.
Zo kunnen jullie alvast even kijken wat ik daar ga doen, en wat mij daar te wachten staat.
Ik geniet er alvast van, jullie ook al een beetje?
ja ja, het komt er aan, nog een nachtje slapen, en het avontuur kan beginnen.
Vandaag hebben mijn zenuwen mij serieus parten gespeeld. Ik voelde het vanmorgen al als ik wakker werd. Het was net alsof ik niet geslapen had, zo voelde ik mij althans toch. Ineens 20 jaar ouder, iedereen zal dat gevoel al wel eens gehad hebben zeker.
Ik heb dat gevoel nogal wel eens gehad, maar dat had toen een hele andere reden. Pintjes.
Eindelijk ben ik er zo wat uit welke wandelingen ik ga doen. Het kan nog allemaal veranderen natuurlijk. Veel hangt ook van het weer af.
Mijn paspoort afhalen was ook weer een makkie...of zou een makkie kunnen geweest zijn. Ik was maar net voor sluitingstijd binnen in het gemeentehuis. Bijna uit het oog verloren natuurlijk.
Toen het mijn beurt was, vroeg die dame mijn oud paspoort, ja hallo zeg. Met zo snel te zijn was ik dat natuurlijk vergeten thuis. Ik kreeg mijn nieuw niet mee, niets aan te doen.
Wat nu, ik heb dan maar een kopie gevraagd, omdat ik nog online moest inchecken, en de nieuwe nummer en datum moest hebben. En dan de volgende dag zou iemand anders mijn paspoort kunnen ophalen.
Gelukkig kwamen na mij nog een paar mensen binnen, en ben ik maar snel naar huis gereden, lees gevlogen, en was ik nog tijdig daar voor ze de deur gesloten hadden, gelukkig, weer een probleem minder.
Dan het inpakken. Dit liep dit jaar niet zo vlot, zeg. Ik had een nieuwe tas gekregen van de kids, en had deze zelf mogen kiezen, jammer genoeg achteraf gezien. Tijdens het pakken zagen we al dat dit niet ging goed komen. Ik had er maar net de helft in zitten, en deze gaf al vol aan. Nog meer zenuwen.
De hele handel gewogen, en ik zat amper aan 12 kg. Dus hier klopte iets niet...... Ik mij natuurlijk dadelijk dik gemaakt tegen iedereen die in mijn buurt was, hielp natuurlijk niet. Daar werd die tas niet groter van he.
Enige oplossing dan, de tas van verleden jaar genomen, met de nodige volgende problemen natuurlijk. Al mij bagage ging er makkelijk in, tot Anja zag dat hier mijn wandelstokken niet in gingen. Ik had al zo veel zenuwen zeg.
Dadelijk de garage ingedoken op zoek naar andere. Gelukkig wist mijn vrouwtje die dadelijk zitten,
Ik zit nu keurig aan een 16kg. dat moet lukken nu. Ik moet er steeds opletten, dat ik niet te zwaar ga, want ik moet natuurlijk ook altijd wat mee brengen van daar.
Ik heb vanavond veel volk over de vloer gehad, die me al kwamen uitwuiven, leuk.. Mijn zus en haar man Valère, Vic is hier geweest, mijn zoon en schoondochter met hun kindje, mooi zeg, dat geeft een goed gevoel.
Op mijn werk heb ik ook van iedereen het beste meegekregen, ook fijn hoor.
Ik ga zeker voorzichtig zijn, want dat was zo wat de meest voorkomende opmerking.
Zo, ik denk dat ik nu maar eens stilaan in mijn beddebak ga kruipen, nog een maal dicht tegen Anja aan. Want ik zal haar en de kids nu wel een tijdje moeten missen, jammer, ik had ze liever mee genomen.
Zo morgenvroeg om 8h00 gaan we vertrekken richting Charleroi, om dan tegen de middag mijn vlucht te nemen. Ik land in Bratislava, dan een bus rit naar het station. En dan komt het ergste, die 5 uur durende treinrit. Maar ja, dat hoort er bij.
Dus morgen avond rond 21h00 ongeveer, hoop ik mijn eerste PIVO te kunnen binnen gieten. Ja ja, ik weet het, ik ben daar om te stappen, maar die pintjes mogen er toch ook bij horen he.
Tot binnenkort.
Oh ja, ik zal er fototje bij zetten van mijn fotomateriaal dat ik mee zeul. En van het uitsippelen van mijn route's.
zo, we zijn zo ver. Het gaat...alee, het is ondertussen aan het gebeuren.
Vannacht? Wat dacht je dan? Heel slecht geslapen natuurlijk. Hoe komt dat? Weet ik niet, zenuwen zeker.
Vanmorgen vroeg opgestaan en het laatste klaar gemaakt. En om 8h00 waren we al op pad.
De rit naar Charleroi is vrij vlot verlopen. Geen problemen met file's. Het moet niet altijd kermis zijn, he! In Charleroi aangekomen, is Anja toch maar even mee binnen gelopen. Afscheid nemen is toch altijd weer zwaar, hé? Het went maar niet. Maar ik zie ze dan toch ook zo graag, hé.
En van de rest.... eerlijk? Ook zwaar, maar om eerlijk te zijn? Ik ben de gelukkige, maar daar gaan we niet verder over uitwijden, dat hoeft niet. Het is ook zo druk de laatse tijd, met alles en nog wat.
Op de lucht haven had ik toch weer prijs, zeker. Het is me ook altijd wat, zeg.
Na afscheid genomen te hebben van Anja, ben ik maar binnen gegaan. Na even wat rond gelopen te hebben, had ik al een gevoel dat ik in de gaten gehouden werd.
Tot op een moment, dat een politie agent op me af kwam. Ik dacht nog, wat krijgen we nu weer, zeg? Hij vroeg me of ik wou mee werken aan een drugs oefening.... Een drugs oefening, vroeg ik? Is dat wel waar, en is dit niet gevaarlijk? Ik was echt ongerust. Nee, vertelde die man mij. Je hoeft gewoon deze drugs om je lijf te doen, en ergens gaan te zitten, liefst tussen de mensen. Na wat meer uitleg, heb ik dan maar toegezegd.
Ik kreeg een tasje omgedaan, waar drugs in zaten, ik heb ze mogen zien, en moest me ergens tussen de mensen zetten, en dan afwachten wat er zou gebeuren. En ja, na een tijdje zag ik een groep politie mensen afkomen met een hond. Ik was ongerust, zeg. Ik dacht nog, seffens begint die hond hier te blaffen, en sla ik een figuur van hier tot in Tokio. Maar neen hoor, niets was minder waar. Na wat gesnuffel kwam die hond gewoon netjes naast me zitten, zonder te blaffen.
Na een tof gesprek, en heel veel inlichtingen, zijn die politie mensen weer weg gegaan. Tof he, weer een ervaring rijker.
De vlucht....
Mooi geweest. Mooi weer gehad, weinig turbulentie. Gelukkig, want daar ben ik verduivelds bang van. Raar he, want ik heb nu toch al geregeld gevlogen.
Tot we geland waren, toen kwam het mooiste. De lieve, mooie en jonge stewardes, sprak ons via de parlefoon toe, en zei:
"Lady's en gentleman, welcome in Budapest". Geloof me, die gezichten en die stilte in het vliegtuig heb ik nog nooit meegemaakt. Waarna ze zich razendsnel hernam, en zei: "Oh sorry, it is Bratislava". Waarna natuurlijk iedereen in een schaterlach uitbarstte. Dat arme meisje ook he. Ik hoop dat ze er niet te veel problemen mee krijgt.
Dan de bus genomen naar het station, een ticket naar de hemel, euh, de Tatra gekocht.
Dan heb ik me voor een rond, groot bedrag, van wel liefts, DRIE euro, een groooot, ja echt wel groot belegd broodje, met een ijskoude cola gekocht. Leuk he, die bedragen hier. En buiten gaan op eten.
Deze keer heb ik me buiten tussen de locals gezet, en geen problemen gehad met de anders wel opdringerige dames.
Deze keer duurde de treinrit van vijf uur wel echt lang hoor, ik was het beu. Onderweg toch weer met verschillende leuke mensen kunnen praten.
Weet je wat leuk is:
You come hiking in the Tatry? Euh, I see you're alone? Alom verontwaardiging.... Alsof ik dat niet zou kunnen.
Maar als ik dan netjes uitleg waarom ik doe, dan kijken ze even vreemd, en geven hun goedkeuring. Wat denk jij?
Het mooiste dat ik tot nu gehoord heb tijdens mijn trip komt van een collega van Anja.
Ik heb in een vorige pagina gevraagd aan de lezers van mijn blog:" Laten jullie ook maar eens wat horen, dan weet ik dat jullie er zijn".
En hij had niet beter gevonden, dan mij 's anderendaags 's ochtends op te bellen, en te zeggen: "Hey Staf, goede morgen jongen, alles goed?" Waarop ik "Ja hoor" antwoord. En hij dood leuk zegt: "Hey, kan je me misschien zeggen waar de koffie lepeltjes liggen, want Anja slaapt nog,en ik wil ze niet graag wakker maken".
Fantastisch gevonden, zeg.
Maar ik weet dus nu nog niet of hij de waarheid sprak of niet.
Zo, ik ben ondertussen aan mijn derde Pivo bezig. Halve liters hier he jongens ... anderhalve euro. En ik denk, dat ik nu maar stilaan ga slapen. Ik had hier ook nog een frats aan de hand, maar die vertel ik nog wel eens. We zitten in Slowakije he jongens, en het echt fijne verstand is hier toch nog niet geweest, alhoewel het aan de Duitsers lag vandaag.
Slaapwel iedereen.
Morgen een verkenningsdag, en dan op naar het grote werk waar ik voor gekomen ben.
daar het vorige nacht nogal laat geworden was; en ik zo al wat moe was, ben ik maar wat later opgestaan.
Het was toch al geen goede nacht.
Ik ben dan maar aan het leeg maken van mijn koffer begonnen.
Mijn kasten netjes in geladen, een lekkere douche genomen, en dan maar op pad gegaan.
De bedoeling vandaag is dus, inkopen doen, zoals kleine flesjes water, fruit enz.
Zo moet ik niet steeds op pad voor het minste.
Ik had geen zin in een ontbijt, echt raar voor mij, hoor. Die 3 grote pivo's waren op mijn maag blijven liggen, denk ik.
Maar na ik de eerste winkel binnen en buiten gegaan was, had ik al prijs.
Er stond al meer water in mijn mond van honger en goesting, dan hetgeen ik gekocht had en in mijn rugzak zitten had.
Dat is toch ook geen zicht, dacht ik dan, zo met een bekwijld water gezicht verder rond lopen.
Dus besloot ik maar om iets te eten, het was ondertussen dan ook al 11h30 geworden.
Ik ben dan maar bij een vietnamees binnen gestapt; ik eet wel graag oosters.
Jongens, lekker ... echt lekker, zeg. Maar die braspartij heeft me dan wel een dikke 4 euro gekost. Soep, hoofdgerecht en drinken. Neen, geen pivo deze keer, gewoon water. En dat kost dan bijna evenveel, zeg.
Het drinken, dat ik hier gekocht heb, kost met welgeteld 0,15 eurocent per flesje.
Ik heb mijn rugzak dan maar vol geduwd met van alles en nog wat.
Ik heb hier broodjes zien liggen van zo maar eens liefst 0,07 cent.
Dus sterven van honger doe je hier niet.
Een paradijs voor de wreters onder ons, waarvan ik er eentje ben natuurlijk.
Dan ben naar het station gegaan, want ik moest nog een 7-dagen-ticket kopen voor de "electric sjoek".
Dat grapje heeft me ook weer 14 euro gekost.
Leuk toch he, die prijzen. Daar alleen al zou je voor komen.
De buurt rond het station, dat blijft toch plezant he, maar dat is overal in de wereld wel zo he.
Ik zag daar iemand buiten komen uit zo een klein cafetje.
Ik dacht nog, dit komt niet goed zeg.
Het was een iets oudere man, maar wel een heel zware.
Jongens, die wist dus echt boven of onder of het noorden niet meer.
Die maakt me daar een valpartij zeg, maar die was zo stom dronken, dat hij niet eens meer zijn handen gebruikte om zijn val te breken.
Die viel knal op zijn bakkes, lees voorgevel.
Jongens, die zag er uit alsof hij uit een vechtfilm kwam.
Dadelijk een hoop van de schoolgasten er rond, en iedereen schaterlachte; maar niemand bood hulp.
Uiteindelijk heeft er dan toch iemand de politie en een ambulance gebeld, en hebben ze hem netjes, nou ja netjes? mee genomen.
Ik heb me dan maar terug naar het dorpje begeven, en ben dan maar een hele tijd languit op een bank gaan zitten.
Het weer was ondertussen fel gebeterd. Want deze voormiddag was het hier koud, heel koud.
Ik vond dat vietnamees eten zo lekker, dat ik nog eens terug gegaan ben.
Ik dacht, ik ga eens gek doen, en het duurste wat ze hebben bestellen, dat moet zeker wel lekker zijn.
Inderdaad ja, dat was zeker heel lekker.
En ........ Ik moest betalen???? 1 euro voor de soep, 4 euro voor hun duurste gerecht, en 1 euro voor een halve liter bier, pivo.
Dus voor 6 euro heel lekker gegeten en gedronken.
Weet ge wat, ik ben in een goede beu.
De eerste 10 die me hier komen bezoeken, betaal ik hun eerst maaltijd met 2 grote pivo's er bij.
Ha ha, ik ben benieuwd wie ik mag begroeten.
MORGEN GA IK DE TATRA IN.....
Joepie, morgen begint mijn avontuur echt.
Schoenen zijn ingelopen, proviand is gehaald, ticket is gekocht. De rest hangt van het weer af.
Ik weet nog niet welke wandeling ik ga doen, maar het zal zeer zeker geen van 15 km of meer zijn.
Mijn lichaam vertelt me dat ik nog even rustig aan moet doen.
We zien wel morgen, en morgenavond weten jullie het ook.
Ik post enkele foto's van de Tatra 's morgens, 's middags en 's avonds. En ook nog een krop, die is echt niet mooi omdat hem zo veel moeten vergroten heb, van de hoogste Lomnika stitt.
Je ziet er uitzonderlijk het weerstation op staan.
Dat valt niet dikwijls voor dat je die zo maar ziet staan.
Dag 3. Eindelijk de Tatra in. Van Vysne Hagy naar Stary Smocovec.
Hey,
hier weer een berichtje uit de Tatra.
Het is eindelijk zo ver. Ik ga de Tatra in.
Vanmorgen een stevig ontbijt genomen ... echt wel stevig, zeg! Ik heb me weer goed laten gaan.
Dan naar de electric sjoek gegaan, en we zijn vertrokken.
Het was al dadelijk ambiance in de trein.
Er was een groep Slowaken die afgesproken hadden met een groep uit Polen.
Allemaal stevige jongens met grote rugzak. Ik leek er maar een garnaal tegen, zeg.
Soms vraag ik me af wat die allemaal wel mee zeulen.
Al dadelijk werden er borrels uitgedeeld en volgegoten met een donkere sterke drank. Het rook wel lekker.
Ik vroeg me wel af of die nog konden stappen na die ochtenddrink. Maar ja, hier is dat wel normaal he.
Ik denk dat ik al dadelijk ergens in het gras kon gaan liggen i.p.v. nog te wandelen.
Het was redelijk druk op de trein. Dat ben ik niet gewoon in september eigenlijk.
Maar in Stary Smocovec ging iedereen bijna van de trein af, en was ik zo goed als alleen.
Eindelijk in Vysne Hagy aangekomen.
Snel al mijn bazaar bijeen genomen en uitgestapt.
Alles klaar gemaakt, want het is toch altijd weer wat voor ik vertrek.
Dan vind ik mijn gsm niet, dan vergeet ik de gps op te zetten. Je kan het zo gek niet opnoemen.
Soms he, niet altijd, maar toch dikwijls. Dan mis ik Anja nog eens zo hard, want als zij er bij is, dan is dat niet.
Het eerste stuk van mijn trip liep door het veld, dan de bossen in en stijgen jongens, stijgen!!
Het lijkt soms of je in een vliegtuig zit...zo stijgen.
Wanneer je zo volle bak aan het stappen bent, en stijgen natuurlijk, dan probeer je aan niets te denken.
Want dat is te vermoeiend.
En dan opeens stop je ... ik nogal dikwijls, maar dat moet niet alleman weten ... ... ik heb mijn tijd nodig.
Dan ja dan, sta ik stil en luister ik. Want dan ineens kom je aan die magische grens.
Kennen jullie die? Ik noem die, met mijn woorden, de sound border....
Je stopt, en ineens hoor je niets meer, echt niets meer.
Alleen dan het bonzen van mijn hart; dit is zalig, echt zalig.
Maar dat word dan ook dadelijk weer verpest door mijn gehijg.
Amai hijgen zeg, dit heb ik onderschat, het was stijgen van 1050 meter naar 1950 meter.
Vier uur heb ik er over gedaan.
Honderd keer gedacht van: waarom doe ik mij dit aan? Je kan toch ook in Poprad op een bank gaan zitten? Waarom toch? Ik ga terug ... ben je gek jongen ... je gaat niet terug.
Ken je dat? Het duiveltje en het engeltje, die samen ruzie maken in je verstand, en jij moet beslissen.
Keihard moet je dan zijn. En dat was ik. Ik ben hard geweest, want het was een enorm zware klim; althans voor mij dan toch.
Maar dan kom je boven die boomgrens, en dan begint mijn bloed te stromen.
De andrenaline doet zijn werk. Ik voel de pijn, maar verbijt ze. Ik krijg een peptelefoon van Anja.
Ze zegt me, doe voorzichtig en ga terug als je moe bent. Weer dat gevecht van die duivel en een engel in mijn hoofd.
Ik zeg nee, al moet ik in het donker stappen; ik wil dit halen.
Weer verder en dan kijk ik op mijn gps. De 1900 is in zicht; ik zit op 1850.
Dan stuw je die laatste kracht je benen in, en hop daar ga je.
En dan, ja dan opeens, kan je voor je uit kijken. Een ongelooflijk gevoel.
Je hebt het gehaald. Ik stormde naar dat meer toe, gooide mijn rugzak op de grond, en ben op een rots gaan zitten.
Hier doen we het voor, dit is het ultieme. Ik jankte als een kind, van moeheid, van triomf, van geluk.
Voor mij is dit een overwinning.
Hartpatient met vijf overbrugingen, en dan dit nog mogen mee maken.
Dit maakt mij gelukkig.
Ik heb ook dadelijk Anja gebeld om te zeggen dat ik het gehaald had.
Ik denk dat zij even blij was als ik.
Een uurtje heb ik hier gezeten, en foto's genomen.
Maar dan is het tijd en moeten we verder, want we hebben nog heel wat kilometers voor de boeg.
Ik denk alles samen toch wel 17 km.
Maar nu begint een makkelijker stuk. We blijven een km of 5 op hoogte van 1850 naar het volgende meer.
Het word ook steeds kouder, er komen wolken op zetten.
Dat heb je in de Tatra altijd 's namiddags.
Vandaar dat je steeds vroeg moet vertrekken.
Ik voelde op het eind van het stijgen al dat er iets met mijn knie aan de hand was, maar het ging.
Maar dan, na mijn stop aan het tweede meer, sloeg het noodlot toe.
Ik voelde het plotseling aankomen, mijn knie! Oo mijn knie, een ramp.
Ik zat nog op 1850meter, wat nu?
Ik dacht dadelijk van: kom op kerel, naar beneden vliegen gaat niet, je moet voorruit, komaan, stappen.
Dan maar aan die afdaling begonnen. Jongens, onmenselijk was dat.
Ik kon niet meer, om de haverklap moest ik stoppen. Ik moest echt uitkijken hoe ik moest stappen.
Gelukkig had ik mijn stokken bij, en kon ik daarop steunen.
Hoe dikwijls zal ik gedacht hebben: ik stop, dit gaat niet meer, maar het moet, wat ga je anders doen.
De uren gingen voorbij, ik zag het donker worden en er kwam maar geen eind aan.
Duizend maal heb ik op mijn gps gekeken. Die lijn werd maar niet korter.
Wat vreemd was? Ik sloeg niet in paniek, eigenlijk. Ik stond er zelf versteld van.
Telkens na een stop dacht ik: ik ga niet verder; ik blijf hier, maar dat gaat niet, je moet verder.
Het werd donker ... man, zo donker!! Ik dacht: seffens totter ik hier nog van die rotsblokken af, want een weg kan je hier niet noemen, hoor.
Na uren stappen, zag ik in de verte al een lichtje branden.
Komaan jongen, maar door.
Het laatste stuk heb ik echt gekropen zeg, ongelofelijk.
Dan toch in het station van Tatranska Polianke aan gekomen.
Ik had op het laatst mijn route nog iets aangepast, en een vroegere afslag naar beneden genomen omdat ik dat probleem met mijn knie nu had.
Om 20h05 ben ik in het station aangekomen, balkdonker en niemand meer te zien of niets meer open.
Autostop kon ik niet doen, want hier rijden 's avonds geen auto's in die bergdorpjes.
Iedereen gaat hier om 21h00 slapen.
Om 20h45 had ik een trein naar Poprad, en ik moest dan nog een uur sporen.
Dus om 21h45 kwam ik in Poprad aan het station aan.
Ik kon nog amper lopen, laat staan overeind blijven.
Ik ben naar het hotel gestrompeld, en in mijn bed gekropen. Zo vuil als ik was.
Ik was kapot, ik kon echt niets meer, helemaal er door.
Ik heb geslapen tot 10h00 vanochtend.
En toen belde Anja me wakker, met de vraag of ik nog in leven was.
Ik ben vandaag mijn bed niet uit geweest.
Maar ja dat vertel ik straks of morgen wel.
Ik heb veel meegemaakt, maar ik heb ook mooie foto's.
Ik ga er enkele posten om jullie een beeld te geven van hoe mooi het daar boven wel is.
Zo, die dag
4 zullen we maar snel vergeten. Ik was zo
kapot dat ik geslapen heb tot 10h00, en dan heeft Anja me wakker gebeld.
Ik ben naar
de apotheker gesukkeld, om wat zalf te halen om mijn knie terug in orde te
krijgen.
Ondertussen
heb ik er dan maar gebruik van gemaakt om schoonmoeder ook gelukkig te maken.
Zij is in
vroegere tijden met ons eens meegekomen naar hier, en had hier een medicijn
gekocht dat haar zo erg beviel, dat ik nu telkens als ik hier kom, er zo veel
mogelijk van probeer mee te nemen.
Tot hier
toe nog met niet veel succes, want ze
waren in twee apothekers al uitverkocht. Misschien veel zieke Slowaken dit
jaar, wie weet?
De rest van
de dag heb ik, geloof het of niet, al slapend in mijn beddebak doorgebracht. De
ganse namiddag heb ik geslapen , zo kapot was ik. Het was 18hoo door als ik
wakker werd.
Hier wat
bananen en een appel binnengewerkt, en dan maar naar de bar getaffeld, want
lopen kon je dat niet noemen, om mijn blog aan te vullen. En . een pivo, of
twee te drinken.
Zo, tot wat
beter en aangenamer nieuws.
Staf Tatra
Dag 5 Strbeske Pleso
Na weer een
overheerlijk ontbijt binnen gespeeld te hebben, ben ik dan toch maar weer
richting Tatra getrokken. Ik kan het niet laten he. Ik had me wel voorgenomen
geen stijgende wandeling te nemen, dat was nog te vroeg en te gevaarlijk. Ik
moest maar weer eens in panne vallen met mijn knie.
Het begon
goed in de trein.
Een ouder
koppel uit Kosice vroeg of ze bij mij mochten komen zitten. Dat is nog een
mooie rariteit hier. Als jij ergens zit en er is op die bank nog plaats, komen
ze altijd eerst netjes en beleefd vragen of zij er bij mogen komen zitten. Ik
heb daar toch niets over te zeggen eigenlijk. Maar hier blijkt dat zo te zijn.
Het
vrouwtje was 72j en nog heel kranig, want zij deed ook hiking in de Tatra. Zij
kende wat Duits, en het deed haar zo een plezier dat ze dat nog eens een keer
kon gebruiken. Twee tot drie maal toe had haar man al gereclameerd, dat ze
moest zwijgen. Volgens hem kende ze niet genoeg Duits, en zou ze mij daar mee
vervelen. Niet waar, zei ik, mijn Duits heb ik ook maar van de tv geleerd. Dat
deed haar deugd, want nu ratelde ze harder door.
Haar hele
levensverhaal heeft ze verteld. Van het communisme moest ze niets hebben. Die
hebben mij veel te veel afgenomen, vertelde ze. Zij heeft dus het oude
Tsjechoslowakije nog meegemaakt.
Toen is er
een dame komen bij zitten, en die bleek afkomstig uit het voormalige DDR. Die
hoorde ons in het duits bezig en dacht dat ik een Duitser was. Ik gekrenkt
natuurlijk, toch geen Duitser zeg.
Zij had een
heel ander verhaal. Leuk toch he, zo reizen. Allemaal verschillende mensen,
allemaal andere verhalen. Dat mensen toch zo graag dadelijk hun heel levensverhaal vertellen aan een wildvreemde. Ik moet zeggen dat ik daar wel mee om
kan. Ik vind dat eigenlijk heel tof om te horen.
Zij
beweerde dat het vroegere DDR, wel heel fijn was om in te leven. En dat het
daar helemaal niet was zoals ze ons wilde doen geloven. De grens naar het
oosten , die was gesloten zei ze. En in Oostenrijk mochten ze ook niet komen. Maar daar wilde ze
ook niet zijn. Zij gingen altijd op verlof naar Tsjechie, of Slowakije of
Hongarije, zelfs naar Rusland ging zij op verlof.
Nu op dit
moment zegt ze, is het helemaal niet fijn meer om in de DDR te leven.
Alles is er
veranderd en het is er niet beter op geworden.
Maar ja,
waar is het wel beter geworden sinds Europa één geworden is. Ik vind het alvast
niets. De nostalgie van deze landen als Tsjechie en Slowakije is weg. Vroeger
moest je hier met hun eigen munt betalen,waren deze landen nog een mythe, en
nu, ze kunnen het niet volgen, het gaat te snel.
Maar toen ...
controle ... tickets laten zien. Ik snel in mijn zakken, want ik wist het zitten,
ik weet dat dit kan gebeuren. Ze neemt mijn ticket aan. Jongens, nog een echt
grote grove Slowaakse madam, helemaal nog in een communistisch treinkostuum,
geeft mij daar een uitbrander van jewelste.
Ik begreep
er niets van, en zij dramde maar door. Tot uiteindelijk mijn Slowaakse kennis
het van me overnam en zei, je moet je paspoort nummer op je ticket schrijven.
Oeps, dat was ik vergeten zeg.
Ik maar
dadelijk een pen genomen en mijn paspoort en beginnen schrijven. Hallo zeg dat
moet je eens proberen in een boemeltrein die door een bergpas rijdt en van links
naar rechts schudt. De eerst negen die ik schrijf, trekt op niets. Ik denk, ik ga
daar nog eens over. Een van de volgende getallen schrijf ik fout, want ik had
geen leesbril op. Schrappen die handel en opnieuw maar.
Maar wat ik
niet wist, is dat er in geen enkel geval mag geschrapt worden op die tickets.
Dan in
Strbeske pleso aangekomen, afscheid genomen van mijn nieuwe vrienden en maar op
stap vertrokken.
Ik heb de lift
genomen vanop 1350m tot het hoogste punt dat de lift daar gaat en dat is 1850m.
Toen ik het ticket kocht, zag ik dat de prijs naar boven 9 euro was en boven en
onder 10 euro. Ik dacht ja, die betaal ik dan maar bij, moest het dan nog niet
goed lukken, dan kom ik wel met de lift terug.
Het was
prachtig weer boven, ik heb een heel stuk gestapt, maar ik heb ook heel lang
ergens gewoon op een rotsblok gezeten. En genoten van al die hijgende mensen
die van de Solisko stitt afkwamen. Neen, niet voor mij deze keer, en misschien
ook wel nooit meer.
Ik heb er
lang over nagedacht, en heb dikwijls gedacht aan opgeven en naar huis te komen.
Maar ik heb na een lang gesprek met Anja dan toch een beslissing genomen.
Hoeft dat,
die hoge toppen nog te doen, en die heel zware afdalingen? Neen eigenlijk niet.
En ineens
kon ik die knop omdraaien, en ga ik het over een hele andere boeg gooien. Ik
kan ook de iets makkelijkere wandelingen nemen, en de kortere. Zo hou ik ook
meer tijd over om eens rustig van alles te genieten.
Ik ben in
Strbeske pleso gaan eten. Lekker, jongens, heel lekker. Broccoli roomsoep, met
fijne worteltjes er in. Een lekker spieringkotelet, met een Slowaakse saus en
aardappeltjes, met natuurlijk een grote pivo. En ik moest 5euro en 50 cent
betalen. Dat is ook genieten, he.
Een grote
wandeling rond het meer gemaakt en veel fotos genomen, ik post er dadelijk wel
enkele.
En ja, toen
naar huis met de sjoek. Wat bleek. Terug controle van dezelfde madam.
Ticket, ok,
ik weet het dadelijk zitten . Jongens, kreeg ik daar alweer een uitbrander van hier
tot in Tokyo. Je mag dus niet schrappen op dat ticket.
Zij bleef
maar door gaan in het slowaaks, tot ik het beu werd, en in een vlaamse coleire
schoot.
Ik blafte
even hard terug naar haar maar dan in het Nederlands. Uiteindelijk ging ze
door, maar ik dacht, ik vlieg van de trein, maar dat was dan toch niet zo. Tot
we in het station waren. Ik zag haar gaan, en dacht dit is het moment. Ik ben
naar haar toegestapt, en heb het haar ook eens mooi gezegd. Ze begreep er wel
geen snars van, maar opeens was het wel allemaal ok. Ik vroeg nog, en morgen?
OK zei ze. Dus we wachten maar af wat het zal worden. Wordt vervolgd.
Wat ik
morgen ga doen, weet ik nog niet. Het gaat hier heel warm worden hoor ik. We
zien wel.
Zo buffet, dat is mooi, maar niet goed voor mij. Ik blijf maar aanschuiven natuurlijk.
Eerst en vooral wil ik alle mensen die een berricht nagelaten hebben, of een e-mail gestuurd hebben, en ook de lezers natuurlijk heel hard bedanken. Dat doet wel wat met een mens, hoor.
Ik probeer iedereen dan ook wel te antwoorden. Moest dat niet zo zijn, laat het dan weten aub, want dan ben ik dat misschien vergeten.
Ik heb maar besloten om vandaag eens iets anders te doen.
Ik ga nog eens een stad bezoeken, en dat is de tweede grootste stad van Slowakije, en tevens ook een van de mooiste.
Ik had rustig de tijd vanmorgen, omdat het hier stikheet is, 29°, en ik toch niet te lang in die stad wou rond lopen.
Dus dacht ik, ik ga oma nog een plezier doen, en ga nog wat van haar gevraagde medicijnen halen.
Ik kom bij de apotheker binnen, en bestel nog drie stuks. Ze rekent af, en daarmee denk ik, ze zijn moeilijk te krijgen en ik zie er nog staan.
Ik vraag er nog een deel bij......
Dat deed wenkbrouwen fronsen jongens!! Meteen werd er een leger van die apothekers bij gevraagd. Dat is hier zo he, hier staat soms wel vijf of zes man te werken. Oeps dat woord, werken, is moeilijk over mijn lippen te krijgen, want werken zoals wij bij ons, dat is hier toch nog een heel ander begrip.
Meteen begonnen die jongens en meisjes vragen te stellen en gebaren te maken, zo van, dit is te veel, en dat is niet gezond. Tot er zo een vrouwtje tussen zat dat een paar woorden Engels verstond, en ik haar probeerde te vertellen dat het voor heel de familie in Belgie was.
En toen was het goed. Die zullen gedacht hebben, die komt toch ook maar uit een zieke fletse familie, maar dat denk ik toch niet.
Daarvoor keek ze me te lang aan. Ik mocht ze toen toch mee nemen.
Zo, dan maar naar het station.
Ik had tijd, dus ik dacht, ik ga even navragen wat ik met mijn ander ticket moet doen, daar waar op gekrabbeld is, weet je nog? Een heel vriendelijk vrouw achter het loket spreekt een beetje duits,en zij begrijpt dadelijk wat ik bedoel, na wat tekens en gebaren te doen. Zij nam mijn ticket en heeft dit terug in orde gemaakt. Het moet toch altijd niet moeilijk te zijn he. Ik kan weer gerust de sjoek op. Laat de communist maar komen... Ik ben gewapend.
Zo, naar het volgend perron, want nu neem ik een andere trein en moet ik anderhalf uur sporen, ongeveer een 150 km.
De reis verloop vlotjes. Ik neem rustig mijn tijd om goed rond te kijken, want daar hou ik wel van.
Jammer dat Slowakijke zo vol met zigeuners zit. Jongens, die maken er een zootje van. Niet te geloven, een pest voor Slowakije.
Ik word goed gerust gelaten, wat een wonder.
Meteen na aankomst ben ik maar naar het centrum gelopen, en het eerst waar je op uit komt is een prachtige fontein.
Ik heb er wat foto's van genomen.
En toen vond ik het, een bierhuis. .....Ik weet niet hoeveel verschillende bieren dat ze daar hadden.
Je wist echt niet wat kiezen. Maar..... een pienter iemand als ik , ha ha, heeft natuurlijk dadelijk gevonden wat hij wil. Als het maar bier is he.
Een lekker pivo van 1.29 Euro. Ik betaal met 1,50 Euro en -begrijpen wie begrijpen kan- ik kreeg een volledige euro terug.
Ik heb dan maar gewoon van razernij, zo ben ik dan he , maar een tweede gedronken. En die dan maar netjes betaald.
En oh ja, ik heb ook weer heel lekker gegeten voor 4,10 euro.
Dan maar weer stilaan richting station gelopen, en maar naar huis gespoord.
Het was al donker als ik in Poprad aan kwam.
Nog even het centrum in gewandeld als "uitbol-wandeling", en dan maar wat pivo's komen drinken, want het is nog verschrikkelijk warm.
Eigenlijk vond ik het een beetje saai vandaag. Dus wat ga ik doen......
Yeah, ik ga morgen weer het avontuur op zoeken en ga weer de Tatra in.
Het gaat wel heel heet worden, maar ik ga een pet meenemen, en genoeg water.
Maar ik ga niet stijgen, denk ik .
Ik ga, denk ik, de lift nemen in Tatranska Lomnica, en dan helemaal naar Stary Smocovec, langs de watervallen wandelen naar beneden.
Ook al zwaar genoeg hoor, en zeker bij deze temperaturen.
Dag 7 Tatranska Lomnica en stitt naar Stary smocovec.
Hey daar
allemaal,
Weer een
bericht uit de Tatra.
Allereerst
even meegeven dat het hier vandaag een super hete dag geweest is, amai, dat kon
tellen.
Ik heb
vandaag zo veel zweet gelaten, als dat ik pivos gedronken heb, en dat waren er
drie.
Dat zal wel
wat veel zweet zijn zeker?
Ik hoor dat
het in Belgie stevig geregend heeft. Dus dan ben ik goed afgeweest.
Het was een
enorme zware hiking vandaag, voor mij althans toch.
Ik heb een
bergtop gedaan, en dan een afdaling, en ik heb zo een 17 km gelopen, op een
ondergrond... jongens, dat houdt ge niet voor mogelijk.
Ik denk dat
ik geen vijf stappen na mekaar kunnen zetten heb op gelijke grond. Ruw dus,
heel ruw.
Vanmorgen weer
een stevig ontbijt gehad, en al heel vroeg op stap vertrokken.
Ik heb
eerst de trein naar Stary Smokovec genomen, vervolgens naar Tatranska Lomnica.
Daar een
heel stuk gestapt, dat heb ik nog niet meegeteld, en dan de eerste lift genomen
naar Skalnato Pleso op 1750 meter. Daar heb ik dan eerst een kleine wandeling
gedaan rond het meer.
Dan heb ik
andere lift genomen en die heeft me tot op een 2100 meter gebracht.
Dan op Lomnicke
sedlo aangekomen, ben ik aan de beklimming van de Velka lomnicka veza
begonnen. Dat is klimmen tot 2220. Heel rustig aan gedaan, want de zon brandde
in mijn rug. En ik zat met de schrik in mijn lijf dat mijn knie het ging
begeven. Gelukkig was er op die hoogte een stevige koele wind. Dat deed echt
goed. Want ik zweette me te pletter.
Ik was weer
overgelukkig, de adrenaline deed zijn werk, mijn bloed stroomde als een wilde
rivier. Ik wilde die top halen. Bijten, bijten, en verbijten die moeheid en die
pijn. Volhouden dat was het enige wat door mijn hoofd ging. Bang was ik niet,
ondanks die stijle afgrond naast me. Dat leer je met de jaren, van dat niet
meer te zien.
En dan eindelijk
kom je op dat punt, een simpele verfplek op een steen. Dat is het hoogste punt.
Ik kon het
niet laten van een schreeuw te laten. Yeah, deze kan ik er ook weer bij
schrijven. En dan is het genieten, jongens! Feest voor mij, echt feest. Fotos
nemen, en foto's nemen!! Mijn toestel lijkt wel een ratelmachine. Ik zie meren,
ik zie de achterkant van de karpaten, het begin van de Poolse Tatra. Te veel om op
te noemen. Overgelukkig ben ik. Kon ik dit maar delen met Anja, want op zo een
momenten mis ik haar nog meer. Je bent alleen dan, je kan tegen niemand iets
zeggen. Soms bel ik dan even met haar, maar dat ging nu ook niet, want zij had haar
telefoon niet bij de hand.
Dan maar de
vreugde in mijn eentje gevierd.
Na een
uurtje of zo, maar terug aan de afdaling begonnen, want er stond me beneden nog
een grote trip te wachten.
Terug in Skalnato
pleso aangekomen, eerst mijn picnic binnen gespeeld, en een pivo er bij
natuurlijk. En dan me klaar gemaakt voor het lange zware stuk.
De pad lig er
heel slecht bij. Ik heb deze pad nogal eens gelopen, maar nu is echt slecht
geworden, vooral door zware en grote vallende rotsblokken. En dan is het
natuurlijk moeilijk lopen.
Uren aan
een stuk door heb ik gelopen, het was wel steeds dalen nu, wat ik deed. Ik hoef
alleen op het eind terug een 100meter te stijgen.
Onderweg
twee chatas tegen gekomen, in de tweede heb ik een pit stop gehouden. Dat is
eten, drinken, pipi doen, en weer wegwezen.
Op een
gegeven moment beginnen de watervallen te komen. Je hoort het gedonder al. De
moeheid in mijn benen verdwijnt dan weer voor even, want dan gaat mijn hart
weer sneller slaan. Ik ben er gek van gewoon. Fotos nemen en fotos nemen. Je
kan het niet gek genoeg bedenken, of ik probeer het. Wel geen gekke dingen
zoals sommige van die Polen, want die riskeren soms hun leven om met hun gsm
ergens een foto te gaan nemen. Echt, je ziet de gekste dingen daar.
Hoe verder
ik in de afdaling zit, hoe meer watervallen er komen. Dat is altijd leuk, want
dan vergeet je je pijn, en wil je altijd weer verder zien.
Zo beneden
aangekomen, besluit ik om geen pivo meer te gaan drinken. Ik wil naar huis,
want ik plak, en denk dat ik een geur mee draag die ik liever snel weer weg
wil.
Ik heb
geluk, ik kom in het station aan, en hoef maar 1O minuten te wachten op de
volgende trein naar Poprad. Snel de trein op gegaan. Ik zit nog maar net neer,
en wie komt daar aangegaan? Mijn Slowaakse communistische vriendin, volledig in
uniform. Van ver begint ze al te glimlachen als ze mij ziet. Ik schiet spontaan
in een schaterlach, neem mijn ticket en paspoort, en laat het haar zien. Ook zij
maakt een brede smile, en ze komt naar mij en zegt heel spontaan: Danke schön.
Ze lacht nog een keer, en verdwijnt dan weer achter de volgende banken.
In Poprad
aangekomen, loop in snel mijn hotel binnen, kap mijn rugzak en fototoestel af,
en spoed me zo snel mogelijk naar de vietnamees in het centrum.
En ja hoor,
ik heb geluk, hij is nog open. Ik bestel me dan nog maar eens een heerlijke
maaltijd en pivo. Waarvoor ik dan maar weer eens 5,5 euro moet betalen.
Snel nog
wat inkopen gedaan voor de picnic morgen.
En dan naar
het hotel, want ik moet nog sokken en ondergoed wassen. En speciaal voor David,
mijn baas. Neen, ik heb ze deze keer niet te drogen gehangen op de lamp, ze
hangen buiten.
Het is een
verhaal dat ik altijd moet vertellen. Ik had in Tibet op de kamer mijn sokken
gewassen, en moest 's anderendaags al
vroeg weer op pad. Dus had ik niet beter gevonden als mijn sokken maar op een
lampenkap te hangen, en het licht aan te doen. Ik dacht dan drogen die sneller. Maar
ondertussen was ik aan mijn blog aan het schrijven. Opeens rook ik iets, ik
denk wat stinkt hier nou eigenlijk zo? Tot twee maal toe, ben ik op de gang
gaan kijken om te zien wat daar nu eigenlijk zo stonk. Tot ik ineens in het oog
kreeg, dat het mijn sokken waren die aan het aanbranden waren.
Jongens,
daar ben ik ook weer snel moeten zijn om dat allemaal te regelen.
Ik denk dat
ik genoeg gezeverd heb nu he.
Geniet van
de fotos, als ze jullie een klein stukje gelukkig maken van het geluk dat ik
er aan gehad heb. Dan is dat een zeer grote voldoening voor mij.
Hier doen
we het voor. Voor deze fotos heb ik weer enorme afgezien vandaag. Maar dat is
graag gedaan.
