Waarom zijn relaties altijd zo moeilijk? Niet dat ik er momenteel eentje heb, maar ook wanneer ik rond mij kijk, zie ik mensen vechten en kronkelen om hun relatie goed te houden. De volhouders blijven aanmodderen en doorgaan, de rest eindigt als happy of not-so-happy single. Niet dat er geen goede relaties bestaan waarin het allemaal wat eenvoudiger gaat, maar die kom je zelden tegen. Het lijkt bijna alsof mensen niet gemaakt zijn om hun leven met een ander te delen. Aan de andere kant zijn ze ook niet gemaakt om alleen te zijn, dus daar komt de eerste contradictio in terminis al tevoorschijn. Vanop het ogenblik dat we alleen zijn, al dan niet door keuze, missen we een ander in ons leven. Iemand om dingen mee te delen, tijd, gedachten, warmte, zorgen,… We missen iemand om vast te houden, mee te kroelen, in de zetel te hangen en te lachen. We missen affectie en fysiek contact. En toch, eens we iemand hebben die een deel uitmaakt van ons leven, maken we vaak meer ruzie dan ons lief is en verdwijnen al die lieve dingen naar de achtergrond.

Natuurlijk is het geen kunst om fysieke liefde te vinden, maar het geeft weinig voldoening en op termijn is het al helemaal niets waard. Als je er met je hoofd niet bij bent, is de rest gewoon niet relevant. Het kan dat ik alleen sta met die mening of enkel vrouwen vindt die er navolging aan geven. Voor mannen ligt dat misschien net iets anders, al kan ik me niet voorstellen dat die geen behoefte hebben aan een diepere connectie dan enkel wat gefrummel. Het kan misschien wat helpen op zeer korte termijn, een gevoel van instant liefde en affectie, een illusie die heel even hoog gehouden kan worden, for the time being, zeg maar. Maar de weerslag volgt onvermijdelijk, het besef dat dit slechts een momentopname is en niets substantieels. Een vluchtige weerspiegeling van een dieper iets dat al lang vervlogen is.

Idealiter is er een vriendschap die echt en waarlijk is en waarbinnen affectie ook een plek kan vinden. Eerlijkheid, oprechtheid en vertrouwen worden hoog in het vaandel gedragen en het gebrek aan constante aanwezigheid of bemoeienissen zorgen ervoor dat ruzies geen draagvlak krijgen. Een vervulling van behoeften voor twee volwassen partijen in samenspraak. Ideaal voor al diegene die verbitterd en gebroken zijn achtergebleven en de moed niet meer vinden om een nieuw engagement aan te gaan. Soms is er te veel gegeven en te weinig gekregen en heb je gewoon geen zin meer om je hart nog eens in de strijd te gooien. Er zijn nu eenmaal grenzen aan het aantal stukken waarin iets kan breken voor het een hopeloze zaak wordt om het nog te herstellen. Een alternatieve oplossing biedt dan een uitweg aan de verloren en wanhopige. Maar ook aan zij die gewoon geen zin meer hebben in gedoe en het leven licht en leuk willen houden. Het is geen schande om single te zijn en ja, het kan een keuze zijn in plaats van een verplicht stigmata dat meegedragen wordt uit gebrek aan een uitweg.

Dus, om alle verbittering in bovenstaande tekst teniet te doen, hier mijn visie op het single zijn. Single zijn is fantastisch. Het geeft je een onbeperkte vrijheid, een keuze over hoe je tijd in te vullen, een ruimte voor zelfontplooiing die onnavolgbaar is. Single zijn maakt je aantrekkelijk, want wie nog in de markt ligt, wil graag weten dat die ook nog goed in de markt ligt en maakt daar, al dan niet bewust, werk van. Single zijn is vooral geweldig als er genoeg vriendschappen zijn die het gemis aan affectie oplossen. Wanneer er vrienden zijn die een luisterend oor spelen en vragen, een knuffel geven wanneer het nodig is en klaar staan bij een lach en een traan. Single zijn is engagement zonder complicaties. En soms sucked het gewoon heel hard! Niettemin wil ik het op dit ogenblik niet opgeven, de gedachte aan een relatie schrikt mij af en geeft mij de daver!