Soms zou ik terug 15 willen zijn. Smoorverliefd op een jongen die je niet eens zag staan en je daar geen barst van aantrekken omdat je er toch lekker over kon dagdromen. Met als grootste zorg welke kleren geschikt waren voor de lokale fuif op vrijdag en wie al dan niet in het jeugdhuis zou zitten als je binnenkwam. Wetende dat je met amper 100 Belgische frank zakgeld makkelijk een week kon rondkomen en toetsen met succes afleggend omdat je op de bus gauw het hoofdstuk had nagekeken.

In een tijdperk voor Dutroux of terroristen om je angst aan te jagen en je ’s nachts uit je dromen te houden. Een tijd zonder insomnia en zorgen, met amper verantwoordelijkheden of redenen om af en toe stijf te staan van angst. Met een slanke lijn die het gevolg was van een goed metabolisme en niet van stress of een schildklier die de bocht uit gaat. Met een eigen smaak die je zelf helemaal top vond en waarvan het je geen barst kon schelen wat anderen ervan dachten. Met vriendinnen waarvan je dacht dat ze er voor het leven waren en nu weet dat het niet altijd zo is, maar soms ook wel.

Maar wel zonder de diepgang die je pas krijgt wanneer je ouder wordt en ervaringen hebt opgedaan die je inzichten geven. Zonder kind om onvoorwaardelijk van te houden en onvoorwaardelijk liefde van te krijgen. Zonder de vrijheid om meestal zelf je keuzes te maken, ook al zijn ze niet altijd de juiste, en van je fouten te leren. Zonder waardering voor de kleine dingen in het leven omdat ze toen te groot leken om gewaardeerd te worden. Zonder het besef dat alles uiteindelijk wel goed komt, al ben je daar nu niet meer altijd zeker van.

Soms zou ik terug 15 willen zijn, onbezorgd en vrolijk en vol leven.

Maar misschien zijn dat slechts vertekende herinneringen en was 15 zijn ook niet altijd even geweldig.

Ik heb lang niets meer geschreven, want het ontbrak me aan inspiratie. Ik schrijf wanneer ik me angstig voel of onzeker, emotioneel of kwaad. Ik schrijf wanneer de chaos in mijn hoofd de bovenhand krijgt en ik niet meer weet hoe dingen een plaats te geven. Ik schrijf wanneer er niemand is om te zeggen dat het wel goed komt, dat ook slechte dingen verdwijnen en er na regen altijd zonneschijn komt. Ik schrijf om dingen los te laten en om te kunnen leven, nooit om te vergeten, maar om mezelf terug te vinden tussen de scherven van wat is geweest.

We leven in een gebroken wereld, vol gebroken mensen met gebroken ideeën en wensen. In een wereld waar het makkelijker is om bang te zijn dan gelukkig, makkelijker om weg te lopen en je te verbergen dan te vechten. Waar kleine dingen soms groot zijn en grote dingen ook. In een wereld waarin je soms jezelf verliest en ook anderen. En in die wereld proberen we te blijven geloven en hopen en dromen en zin te geven aan wat is en is geweest en nog komen moet.

En elke dag zoek ik een lichtpuntje, iets om te waarderen, iets dat me vertelt dat er schoonheid is en liefde. Ik zoek naar de glimlach van een toevallige voorbijganger, een autobestuurder die me even doorlaat wanneer ik de oprit afrij, een winkelbediende die me een fijne dag wenst en een vriend die vraagt hoe het met me gaat en oprecht geboeid is door het antwoord. Iemand waaraan ik niet hoef te zeggen dat alles prima is wanneer dat niet zo is.

Achter mijn oogleden prikken tranen die niet willen stromen. Misschien omdat ik al te vaak heb gehuild, omdat er ook daaraan grenzen zijn. Misschien omdat ik geleerd heb sterk te zijn en altijd vrolijk. Misschien omdat het soms gewoon heel moeilijk is om los te laten. Angst, verdriet, pijn, eenzaamheid, … soms is het eenvoudiger om vast te houden aan wat we kennen, ongeacht of het goed of slecht is voor ons.

Er zijn dagen waarop ik zou willen schreeuwen. Hard, lang en zonder einde. Er zijn dagen waarop ik gelukkig ben en even mijn zorgen ben vergeten. Er zijn dagen waarop ik alles aan kan en andere waarop het minste geringste me naar de keel grijpt en naar adem doet happen. Er zijn dagen waarop de enige met wie je wilt praten geen zin heeft om te luisteren en andere waarop je wil luisteren, maar niemand wil praten.

Ik vraag me vaak af of anderen dat ook kennen. Dat je hoofd zo vol zit dat het op ontploffen staat of dat je leeg bent en niets anders dan stilte en rust wilt. Of ze de verlammende angst kennen wanneer ze te lang stilstaan bij dingen en de onuitputbare kracht die muziek kan oproepen.

We leven in een gebroken wereld en soms ben ik een gebroken mens. Maar niet altijd… soms vind ik de woorden om het van me af te schrijven en dan gaat het weer een tijdje beter. En soms vindt een ander de juiste woorden en voel ik me, al is het maar heel even, geborgen en beschermd.