Ik hou ervan om het leven te zien als een groot avontuur. De feiten veranderen niet wanneer je dat doet, maar je ervaringen nemen een geheel andere wending. Wat vervelend, frustrerend, hatelijk of ergerlijk is, wordt plots spannend, grappig, intrigerend of fantastisch. Mensen vinden dat je niets dan geluk hebt wanneer je leven een avontuur is. Niet omdat het zoveel beter is dan hun leven, maar om de manier waarop je ermee omgaat. Ik heb wel vaker getracht om dat aan mensen uit te leggen of om het hen te laten begrijpen, maar ik merk dat er nog een groot verschil is tussen het verstaan en het ook werkelijk vatten. Wat voor mij eenvoudig is, blijkt dat voor een ander vaak niet te zijn. En hoe graag ik ook aan andere zou willen geven om het leven zo te zien, het is iets dat ik niet altijd kan schenken. Voor sommige mensen is het nu eenmaal moeilijk om de dingen anders te zien. Misschien is dat de frustratie die ik moet loslaten. Misschien moet ik leren dat het ok is dat ik anderen niet door mijn ogen kan laten kijken. Maar hoe fantastisch zou het niet zijn, mocht ik dat wel kunnen. Mochten zij kunnen ervaren wat ik ervaar, zien wat ik zie, voelen wat ik voel en genieten van ieder avontuur dat op hun weg komt.

Op donderdag heb ik afgesproken met een vriend die zijn afspraken weleens wil vergeten. De kans om voor een gesloten deur te staan is reëel. Halverwege de rit krijg ik de slappe lach. Hoewel ik natuurlijk hoop om voorbij de voordeur te geraken, moet ik zeggen dat ik de extra spanning niet erg vind. Raak ik binnen of niet? Statistisch gezien sta ik er goed voor, praktijk kan iets anders uitwijzen, maar dan ga ik gewoon naar huis, lees een goed boek of speel wat piano. Wat het ook zij, ik heb de garantie op een leuke avond. En ik kan het humoristische van de situatie wel appreciëren, wie anders dan ik komt zoiets tegen? Wie anders dan ik blijft hardnekkig langsgaan bij iemand die misschien niet opendoet? En voor wie zich zou afvragen waarom ik dat doe. Omdat ik die vriend graag mag en zolang die mij niet vlakaf zegt dat hij mij eigenlijk helemaal niet moet, vind ik de keren die we wel effectief afspreken het waard om die moeite voor te doen. En deze keer heb ik geluk, want ik raak voorbij de voordeur en heb een leuke avond. Soms is het gewoon een kwestie van ervoor te gaan.

Op vrijdag valt mijn wagen in panne. Ik sta op een drietal kilometer van mijn huis, het is donker en mijn zoontje van 25 kilo ziet het niet zitten om dat eind naar huis te stappen. Om één of andere absurde reden heb ik net op dat moment geen handtas bij. Dat wil zeggen, geen geld, geen gsm. Het stoort me eigenlijk niet echt. Dit is een avontuur en daar moet je van genieten. Dus ik zet de wagen aan de kant, neem de kleine op mijn schouders en zet me schrap voor een 3 kilometer lange wandeling op 10 centimeter hakken. Het is spannend want de baan is niet verlicht en heeft iets spookachtigs. Uiteindelijk zijn we een uur later thuis. Moe, maar voldaan en klaar voor een ijszakje op de knie en een warme chocolademelk voor het inmiddels onderkoelde lichaam. En na zo’n tocht is dat echt genieten. Ijs heeft nog nooit zo zalig aangevoeld en chocolademelk is nog nooit zo lekker geweest. Maar het in panne vallen, brengt nog meer voordelen met zich mee. Zo krijg ik hulp aangeboden van een vriendin die ik al even niet gezien heb. Dus onverwacht hebben we weer afgesproken, zonder weken wachten, gedoe en urenlang puzzelen met een agenda bij de hand. We krijgen de wagen niet gestart, maar ik heb wel weer een ervaring achter de rug en de bevestiging dat twee vrouwen die niets van auto’s kennen gedoemd zijn om een wagen in panne niet te kunnen starten. Uiteindelijk komt de VAB eraan te pas en raakt de wagen in orde. Een fout contact blijkt de oorzaak te zijn van de problemen, dus jippie!, niet mijn fout dat ik in panne sta.

Op zaterdag blijkt mijn zoontje ziek te zijn. Wat erin gaat, komt eruit en dat gebeurt aan een niet te volgen tempo. Gelukkig heeft hij het emmer principe snel begrepen en eindigt de extra was bij twee dekentjes, een tapijt en een bergje kleding. We blijven de hele dag in de zetel luieren met een paar leuke filmpjes, een tablet en een warm dekentje. Het grootste pijnpunt is het bezoek van de Sint op zondag dat hij zal moeten missen. Maar voor alles is een oplossing en dankzij de technologie van vandaag kan een skype-date met de goed heilig man op poten gezet worden. Mijn zoontje is de eerste jongen van vier die met de Sint skyped (of dat zeg ik hem toch) en dat is een avontuur op zich. Dat de sint ontmoeten in levende lijve er niet bij is, zijn we al vergeten. Want wie anders dan hij zal maandag op school vertellen dat ook de Sint skype heeft ontdekt.

Mijn leven is een groot avontuur, dat van jou wellicht ook. Kan je het zien?