Bij wijze van experiment vraag ik een vriendin met een maatje meer om een profiel aan te maken op één van de datingsites die ik ook onveilig maak met mijn aanwezigheid. Ik wil even melden dat ik haar vraag omdat we fysiek elkaars tegenpolen zijn en niet om te bewijzen dat er iets mis is met een maatje meer. Ze is een pracht van een meid in elk opzicht. Gezien we beiden relatief nieuw zijn op de site, verschijnen we bovenaan de zoeklijsten. Ik zet enkele foto’s waarop duidelijk te zien is dat ik slank ben en zelfs een beetje aan de magere kant.  Zij zet een foto die duidelijk aangeeft dat ze rond en gezond is. Ook de rest van ons profiel verschilt van elkaar als water van vuur. We hebben nagenoeg niets gemeenschappelijks. Ik hou van taal en kies elk woord weloverwogen, zij schrijft zoals ze praat. Onze verwachting is dat we beiden diverse verzoekjes zullen krijgen, maar van een totaal verschillende doelpubliek. Want iedereen heeft toch een beetje een type?

Na een half uur al valt het op dat datingsites niet te vergelijken zijn met het gewone datingleven. Daar waar wij op een feestje of in een gezellig etablissement nooit dezelfde mannen zouden aantrekken, zijn online 80% van onze ‘nieuwe vrienden’ hetzelfde. En ook de berichten die we krijgen, lopen gelijk op. Zo vindt Mr X mij een prachtige slanke lijn hebben en daar valt hij echt op, dus we moeten zeker afspreken (bij hem in bed vermoed ik) en mijn vriendin vindt diezelfde Mr X ‘dik’ in orde, want van die magere sprinkhanen is hij niet zo’n fan.  En vanzelfsprekend zou zij ook absoluut eens met hem moeten afspreken, want hij voelt de emotionele klik nu al in alle hevigheid.

Zelf blijken we wel een duidelijk beeld te hebben van wat we leuk vinden. Ik hou van slank, strak en boyish, zij van stoer, behaard en mannelijk. De selectie mannen die dus aan onze eisen voldoen overlapt op geen enkel punt. Vanzelfsprekend vinden we persoonlijkheid ook belangrijk, maar op datingsites is de regel nu eenmaal dat zoiets de tweede stap is. Het aanbod is  zo groot en overweldigend dat ik bijna zin heb om gewoon rustig in mijn zetel te gaan zitten en een film te kijken. Het is zoals een supermarkt met 15 soorten yoghurt. Allemaal goed en wel, maar trop is teveel en een keuze maken wordt plots een hele opgave. En dat mag niet de bedoeling zijn, toch?

De eerste selectie betreft dus het uiterlijk van de mannen in combinatie met de luttele gegevens die ze zelf verschaft hebben. Vaak zijn deze gegevens niet helemaal correct. Zo heeft de man met de felblauwe ogen op de foto volgens zijn profiel donker haar en bruine ogen? En de strakke adonis die haast zo hoog komt als de voordeur op zijn foto is 1 meter 72 en weegt 87 kilo volgens zijn profiel. Blijkbaar is het leggen van een link tussen informatie en foto niet voor iedereen weggelegd. Wat het uiterlijk betreft, kies ik daarom voor de mannen die geen fotomodel zijn, maar wel perfect presentabel op een zonovergoten dag. Hoe meer foto’s ze hebben, hoe makkelijker ze in mijn selectie vallen. Het geeft een gevoel van echtheid.

Wat persoonlijkheid betreft, kan ik weinig met de teksten die ik op hun profiel lees. Dit zijn allemaal superlieve mannen zonder vooroordelen die naar een ware vriendschap zoeken in tegenstelling tot alle perverten die ook op de site te vinden zijn. Wanneer ik de moeite neem iemand aan te spreken, blijkt na enkele minuten dat lief en vriendschap twee wel zeer relatieve begrippen zijn. Maar wie alles met een korrel zout neemt en ad rem is, kan zich wel amuseren. En het moet gezegd, ik leer ook mensen kennen die echt de moeite zijn. Zoals in de supermarkt, als en 15 soorten yoghurt aangeboden worden, moet er wel eentje tussen zitten die overheerlijk smaakt.

Onze conclusie is gemaakt. Wij hebben een duidelijk beeld van wat we zoeken in een man. Maar ook de mannen op de site hebben een duidelijk beeld van wat ze zoeken. Ze zoeken een vrouw! Lief, stout, klein, groot, dik of dun blijkt voor de meeste niet veel uit te maken. Let wel, voor de meesten, want ik wil zeker niet alle mannen over één kam scheren, er zijn er ook voor wie uiterlijk, persoonlijkheid, studies, humor, hobby’s, etc. er wel toe doen. Zijn de datingsites een aanrader voor singles? Ik vind van wel, ik leer er af en toe leuke mensen op kennen, het is een enorme ego boost om erop aanwezig te zijn, ik heb er al veel mee gelachen en het zorgt ervoor dat je actief blijft binnen het datingcircuit. Ga ik de ware hier vinden? Ik moet zeggen dat als ik eerlijk ben, ik dat betwijfel, maar je weet het nooit natuurlijk.

De complimenten die ik krijg, de lieve woorden en statements over wat een geweldige vrouw ik ben, aanvaard ik met een serieuze lach en knipoog. Ik weet dat ze wellicht aan iedere vrouw even vlot gegeven worden, maar dat maakt niet uit. Het blijft leuk om een compliment te krijgen.

Ik heb vertrouwensproblemen… Geen kleine, maar grote serieuze vertrouwensproblemen. Ik heb ze in die mate dat ik eigenlijk enkel mensen vertrouw die ik al ontzettend lang en goed ken of mensen die gewoon rottig doen tegen mij. Die eerste vertrouw ik omdat ze eerlijk en direct zijn, ze weten dat zoiets kan bij mij, die laatste omdat iemand meestal alleen rottig doet als hij of zij echt zo is. Alle andere mensen vertrouw ik niet of amper. Alhoewel, dat is niet helemaal correct. Het zijn eigenlijk enkel mannen die ik niet vertrouw.

Misschien trek ik gewoon het verkeerde soort mannen aan. Het soort dat bereid is om heel ver te gaan om je in bed te krijgen of naakt. Het soort dat bereid is om wekenlang lief te zijn, berichten te sturen en je zelfs te vragen om een relatie met hen te hebben om je dan als een baksteen te laten vallen. En dat is dan echt letterlijk te nemen. Dit zijn het soort mannen dat gewoon niets meer van zich laat horen en nergens meer op reageert.

Ik begrijp niet dat zo’n mensen bestaan en hoe ze zou kunnen zijn. Dat ze de moeite nemen je te leren kennen, weten hoe kwetsbaar je bent en integer, hoe eenvoudig te breken. Dat ze exact weten hoe je te overtuigen dat ze anders zijn, wetende wat ze gaan doen, en dat ze dan toch besluiten om zichzelf te zijn. Dat ze niet het punt bereiken waarop ze beseffen dat ze zoiets niet kunnen maken bij jou. Dat je zoiets niet verdient en dat het gewoon fundamenteel fout is.

Ik zie wat goed is in mensen, maar ik heb het er steeds moeilijker mee. Steeds vaker betrap ik mezelf op achterdocht, op een automatische aanname dat iemand toch weer hetzelfde is. Ik ben niet bitter, niet gesloten, niet eens venijnig of haatdragend, maar ik heb wel vertrouwensproblemen. En toch blijf ik keer op keer mensen kansen geven, probeer ik ze te begrijpen, te doorgronden en te bereiken. Wil ik weten wat hen drijft, wat maakt dat ze zo zijn. Mocht iemand hun zus of dochter zo behandelen, ze zouden gek worden van woede, maar blijkbaar vinden ze het wel ok wanneer zij diegenen zijn die op die manier met mensen omgaan.

Ik schrijf hen aan wanneer ik bemerk hoe ze in elkaar zitten. Je kunt er prat op gaan dat ze dan van de aardbol verdwijnen, overtuigd zijn dat je hen iets aandoet wanneer ze zouden reageren. Of dat ze het gewoon naast zich neerleggen en op zoek gaan naar een volgend slachtoffer, hoewel ik mezelf liever niet in die rol zie. Ik hoop hen te bereiken in hun ziel, hen te laten beseffen wat ze anderen aandoen, maar ik betwijfel of het nut heeft. Wie zo vol is van zichzelf, heeft geen ruimte om een ander te zien zoals die werkelijk is. Laat staan om empathie te krijgen voor een ander zijn of haar gevoelens.

En heel af en toe blijkt iemand anders te zijn, kan iemand mij verbazen. Dat wil niet zeggen dat ik die dadelijk mijn vertrouwen zal schenken. Zelfs al mocht ik dat willen, ik zou het niet kunnen. Maar ik geef wel mijn aandacht en mijn tijd. Ik doe wel de moeite om openheid te creëren en te luisteren naar wat iemand te vertellen heeft. Want nog steeds geloof ik dat mensen niet slecht zijn. Ik denk dat ze handelen vanuit onwetendheid, onzekerheid of gekwetstheid. Het zijn meestal de mensen die zelf het meest hebben afgezien die dat later bij anderen doen.

En dat is wat ik zeker niet wil worden, iemand die anderen pijn doet als weerwraak op zoveel verkeerde mannen die mijn leven in en uitgewandeld zijn. Het is fout om dat te doen. Niemand leert er wat mee, je zorgt er hooguit voor dat nog meer mensen vanuit pijn gaan handelen. En verdriet is snel voorbij, wat je mist is uiteindelijk de illusie van wie iemand had kunnen zijn en niet van wie iemand in werkelijkheid is. Maar het gemis is wel even echt en hard. Je kunt niet missen wat je niet kent, maar wel wat nooit heeft bestaan. Althans, als jij het als echt ervaren hebt.

En voor diegenen die de moeite hebben genomen om tot het einde te lezen, voel je niet dadelijk aangesproken, tenzij je echt zo bent. Misschien wordt het dan tijd om eens een blik in de spiegel te werpen en jezelf af te vragen wat je ziet. Het is nooit te laat om eerlijk te zijn tegen mensen en schade ongedaan te maken. Ik zou nooit kwaad zijn op iemand als die mij zegt dat die fout gehandeld heeft tegenover mij. In tegendeel, ik zou moeiteloos een nieuwe kans geven. Ik ben enkel kwaad op diegenen die een leegte achterlaten en iets meenemen dat hen niet toebehoort, een stuk van wie je was, van je zorgeloosheid, van je ziel.