De mooiste dingen gebeuren altijd onverwacht. Op een dag zat ik met de handen in het haar omwille van een verhuis die maar niet wilde lukken. Ik had al tal van vrienden gecontacteerd voor een helpende hand, maar niemand bleek te kunnen helpen. Iedereen had al andere verplichtingen, had geen tijd, was ziek, oververmoeid, had geen vervoer om tot bij mij te geraken of gewoon geen zin. Sommige mensen gaven gewoon geen reactie. Geen probleem, dat kan gebeuren. Ik ben ook niet altijd in de stemming om met dozen te gaan zeulen. In een laatste wanhoopspoging zette ik een bericht op één van de vele sociale media waarop we allemaal honderden vrienden hebben die we zelden of nooit zien. Of toch een groot deel ervan. Een mengeling van heden, verleden, een ander leven en soms ook de toekomst. Uit onverwachte hoek kwam toen hulp, geheel onvoorzien en onverhoopt, maar daarom niet minder gewaardeerd. In tegenstelling zelfs, … En dat is hoe ik mijn beste vriendin heb leren kennen, door een simpele vraag op het juiste moment.

Slechts een voorbeeld van hoe de mooiste dingen op je weg komen wanneer je er eigenlijk niet mee bezig bent. Een plotse knuffel, een hernieuwde of nieuwe vriendschap, een lach, een schouderklop, een woord van begrip. Toen alles verkeerd leek te lopen en ik niet meer zag hoe ik verder moest gaan, kreeg ik een uitnodiging van iemand uit een ver verleden. Of ik een glaasje wilde komen drinken, een hapje eten, een babbeltje slaan. Omdat ik de afleiding wel kon gebruiken, herinneringen wel wilde ophalen en er gewoon een avond tussenuit zijn, accepteerde ik met veel plezier. Onverwacht en niet voorzien, zonder verwachtingen, dromen of hoop. Gewoon een leuke avond, niet meer, niet minder. Wat begon als een mijmering over lang geleden, groeide uit tot een echte vriendschap met wederzijds begrip, steun en plezier. Door een reikende hand op het juiste moment.

Wanneer de mensen die we kennen ons steunen, appreciëren we dat. Maar we verwachten het ergens ook. Het is vaak zelfs moeilijk om ons niet teleurgesteld te voelen wanneer ze het niet doen. Wanneer ze geen tijd kunnen maken of zelf dingen aan hun hoofd hebben, is het niet altijd even evident om dat te kunnen plaatsen en begrijpen. We willen dat ze er voor ons zijn, om ons verhaal te delen. Wanneer het echter mensen zijn die we niet goed kennen, amper zien of contact mee hebben, verwarmt dat ons hart veel meer. Niet omdat het meer waard is, maar omdat de oprechtheid van hun toenadering zo ontzettend groot is. Zij hebben geen onuitgesproken verplichting, ze zeggen niets omdat het zo hoort, ze laten gewoon van zich horen omdat er iets is dat hen aangesproken heeft. Een herkenning, een herinnering, een moment van begrijpen.

Maar mooie dingen gebeuren niet enkel in slechte momenten. Ook in je beste momenten zijn de mooiste dingen vaak onverwacht. Tijdens een wandeling met mijn zoontje in december kwamen we een oude dame tegen die ons aansprak. Hoewel ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dat gesprek, bleef ik wel staan. Respect voor ouderen vind ik belangrijk en misschien heeft die vrouw geen familie of kleinkinderen en kleurt het haar hele dag om even met ons te spreken. Ze vertelde dat ze een kerst/nieuwjaarsgedicht had geschreven dat ze met mensen wilde delen. Ze had ze ingetypt en afgedrukt op kleine blaadjes. Nadat ze een kwartiertje met ons gebabbeld had, gaf ze een briefje mee. Het is een van de mooiste gedichten voor die periode van het jaar die ik al gelezen heb. Het is echt, integer, nooit melig en vol mijmeringen en gedachten die tot reflectie aanzetten. Ik gebruik het gedicht ieder jaar in één of andere vorm om zelf met anderen te delen. Mooie dingen komen uit onverwachte hoek op onverwachte momenten.

Vroeger zou ik blind geweest zijn voor zo’n momenten, voor die mensen end ie mogelijkheden. Vanuit een schrik voor het onbekende zou ik afstand genomen hebben nog voor iemand de kans zou krijgen om dichterbij te komen. Geen ongeplande afspraken, geen etentjes met mensen die ik niet goed ken, geen gesprekken met vreemde oude dames, geen openheid naar vage kennissen. Misschien ben ik heel wat misgelopen op die manier, maar misschien ook niet. Misschien kunnen die mooie onverwachte dingen pas komen wanneer je klaar bent om ze te herkennen en ontvangen. Misschien kan je ze niet missen omdat ze er pas zijn als je ze kunt zien. Ik hou van onverwachte dingen, ik grijp ze met beide handen en heb er nog nooit spijt van gehad. Als jij dat niet doet, misschien loont het dan om het te overwegen.

Ja, ik ben de dertig voorbij, ik ben niet de meest geweldige versierder, maar ik weet wel hoe ik subtiel wat kan flirten en ik sta volop in het leven. Ik ben zelfstandig, ik weet hoe ik de vuilzakken tot aan de straatkant krijg, ik weet hoe ik de frigo gevuld moet houden en met een spuitbus tegen kruipende insecten in de hand kan ik ook ongedierte en spinnen aan. Ik heb hobby’s, vrienden en bezigheden, een voltijdse baan en ik maak plezier. Ik vind het geen schande om single te zijn en ik kan mijn mannetje staan als vrouw. En soms vloek ik als een man en wou ik, al was het maar heel even, dat er iemand was om mijn verhaal aan te doen en in zijn armen te kruipen om een rotdag weg te knuffelen. Maar meestal is het prima zoals het is en ben ik heel tevreden met wie ik ben en waar ik sta. Ik ben thirty, flirty and thriving en dat zal je geweten hebben.

Eén van de grootste voordeel van leven als single is de hoeveelheid dingen die je erdoor leert. Na een tijdje ken je van alles wat. Je leert hoe je een wc moet ontstoppen, insecten buiten krijgen, kleine problemen fixen en spullen repareren. Je leert hoe je vervelende deur aan deur verkopers moet afschepen en je ontwikkelt een routine voor alles wat nodig is. Helaas leer je ook hoe je een leven moet leiden waarin de ruimte voor een extra persoon steeds kleiner wordt. Je moet zelfstandig zijn en dus ben je dat ook, soms misschien net iets te veel. Heel wat mannen blijken zelfstandige vrouwen geweldig te vinden; als one night stand, als date, als vriend, maar niet als partner. Want een zelfstandig vrouw wil te veel controle voor zichzelf. Een zelfstandige vrouw heeft geen man nodig en heel wat mannen willen heel graag het gevoel dat ze nodig zijn.

En toch heb ook ik een man nodig. Niet om klusjes te klaren of problemen op te lossen, maar om te delen. Om samen naar een mooie zonsondergang te kijken, om de straten van Berlijn onveilig te maken, om te lachen en te huilen, om gezellig een poging tot koken te doen of om gewoon wat voor de tv te hangen en lepeltje in de zetel te liggen. Ik heb een man nodig om geluk mee te delen, want dan wordt het nog groter en grootser. Ik heb geen man nodig om bij weg te kruipen, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet ontzettend van kan genieten. Ik hou van warmte, van knuffels, van contact op ieder vlak, zowel fysiek als mentaal. Ik hou van het gevoel een maatje te hebben dat er altijd is en een maatje te zijn voor iemand.

Ik ben er zeker van dat mijn maatje daar ook ergens rondloopt en dat ik hem ook wel tegen zal komen. Misschien straks, misschien morgen, misschien binnen ene jaar of tien en heel misschien ben ik hem al tegengekomen, maar weet ik dat gewoon nog niet. Maar tot het zover is ben ik thirty, flirty en thriving. Tot het zover is, ben ik een vrouw die weet wat ze wil en met twee voeten in het leven staat. Een vrouw die van aanpakken weet en die doorgaat. Niet omdat het moet en niet omdat ze geen keuze heeft, maar omdat leven nu eenmaal geweldig is en kansen enkel bestaan voor zij die ze grijpen. En daar wil ik absoluut bij horen. Bij mensen die kansen creëren en grijpen en beleven en ervaren. De herinneringen van morgen worden vandaag gemaakt, dus waarom er niet ten volle van genieten en voor gaan?

En het maakt me niet uit dat ik onderweg ben naar liefde en dat ik tijdens die tocht ook vaak de verkeerde mensen tegenkom. Niet dat die mensen niet leuk of lief kunnen zijn, maar ze zijn niet mijn prins op het witte paard. En voor minder wil ik niet gaan. Ik kies ervoor om alles te willen. Ik neem geen genoegen met ‘net niet’, ‘bijna’ of ‘als ik dit of dat door de vingers zie’. En mensen die wel in die categorie vallen, kunnen vrienden worden of kennissen of voorbijgangers, maar zelfs daar leer je iets van, dus het is nooit verloren. Maar wat ik voor mijn leven wil, is iemand die mij overweldigd, van mijn stuk brengt, achterover doet vallen. Iemand die mij het gevoel geeft de mooiste te zijn, de boeiendste, de liefste, de creatiefste, de origineelste, een prinses. Misschien ben ik hopeloos romantisch, geloof ik teveel in sprookjes, maar dat ik ok. Ik ben er zeker van dat mijn sprookje een lang en gelukkig einde krijgt.

Vriendschap is één van de meest vluchtige dingen ooit, net zoals relaties dat zijn en elk intermenselijk contact. Dat mag vreemd klinken, zeker voor wie al jaren met dezelfde mensen bevriend is, maar het is niettemin een feit. Niets zo fragiel als de band met de mensen die het dichtste bij je staan. Want hoe onvoorwaardelijk je vriendschap of liefde voor hen ook mag zijn, doordat ze dicht bij je staan, kunnen ze je het makkelijkste kwetsen en in een positie stellen waarbij breken de enige overgebleven optie is.

Vaak eindigen relaties, in welke vorm dan ook, door verwatering. Het leven verandert, je krijgt kinderen, verhuist, hebt een nieuwe job, een nieuwe relatie… Maar even vaak gebeurt er gewoon iets dat je in geen duizend jaar had zien komen en betekent dat het einde van een jarenlange vriendschap. Mensen zeggen iets dat ons raakt en we willen niet langer met hen geconfronteerd worden. Misschien hebben we hen verkeerd begrepen of de dingen onterecht slecht opgevat, maar dat wijzigt niet aan de zaak. Eens we dingen laten escaleren is de weg terug vaak zo oneffen en moeilijk dat we ons de moeite niet meer troosten. En los daarvan staat onze koppigheid ons vaak in de weg. Want wie zich benadeeld voelt, is niet geneigd om toe te geven. Dus wat als iedereen zich benadeeld voelt?

Situaties zijn tenslotte niet meer dan onze eigen perceptie van feiten en gebeurtenissen.
Het leuke aan het leven is dat relaties die verdwijnen ruimte scheppen. In ons hoofd en in onze tijdsbesteding. Ze geven ons de vrijheid om keuzes te maken, om nieuwe mensen te ontdekken, nieuwe hobby’s te vinden of nieuwe avonturen te beleven. Dat wil niet zeggen dat we mensen niet zullen missen. Ze zijn lange tijd een belangrijk deel van ons leven gaan uitmaken, maar er blijft zelden een permanente leegte achter. Enkel als we dat zelf toelaten, gebeurt het dat we niet verder geraken in ons leven en eenzaam achter blijven.

Soms komen relaties terug tot stand. Wanneer tijd wonden heeft geheeld, de hardheid van woorden heeft verzacht of de redenen tot een breuk heeft laten vergeten. Alles hangt af van de diepgang van wat gebeurd is, de waarde die we er na al die tijd nog aan hechten en de relatie die we voorheen hadden. Soms zijn relaties gedoemd om voor eeuwig beëindigd te zijn. Is er geen weg terug, hoeveel tijd er ook over mag gaan. Sommige zaken kunnen niet meer hersteld worden. Wanneer de littekens te groot zijn en de lasten te zwaar, is het soms beter om het gewoon te laten voor wat het was en niet meer achterom te kijken.

Heel af en toe gebeurt het dat je na jaren iemand opnieuw leert kennen en dat de klik terug zo groot is, dat je niets kan doen om een nieuwe relatie tegen te houden. Relatie in de meest ruime vorm van het woord. In die uitzonderlijke gevallen is de nieuwe vriendschap vaak veel sterker dan de vorige, gezien je weet wat je aan elkaar hebt, hoe het is wanneer de ander niet meer in je leven is en doordat je beseft dat je een nieuwe kans hebt gekregen om deel uit te maken van elkaars leven. En als dat gebeurt, krijg je een vriendschap die ijzersterk is, die alles kan doorstaan en die gebaseerd is op wederzijds en onvoorwaardelijk vertrouwen. Maar het zijn slecht enkelingen die dit soort vriendschap tegenkomen.

Het leven neemt en het leven geeft. Soms door dood, soms door ruzie, soms door afstand, soms door omstandigheden. De kunst is om te genieten van wat gegeven wordt en datgene wat verloren gaat los te laten. Afstand te nemen en enkel de herinnering koesteren zonder wroeging, wrok of spijt. Laat nooit een mooie gedachte verloren gaan aan wat nu is. Wat goed was, mag dat ook blijven, wie we vandaag wel of niet voor elkaar zijn, mag daar geen invloed op hebben.

Waarom zijn relaties altijd zo moeilijk? Niet dat ik er momenteel eentje heb, maar ook wanneer ik rond mij kijk, zie ik mensen vechten en kronkelen om hun relatie goed te houden. De volhouders blijven aanmodderen en doorgaan, de rest eindigt als happy of not-so-happy single. Niet dat er geen goede relaties bestaan waarin het allemaal wat eenvoudiger gaat, maar die kom je zelden tegen. Het lijkt bijna alsof mensen niet gemaakt zijn om hun leven met een ander te delen. Aan de andere kant zijn ze ook niet gemaakt om alleen te zijn, dus daar komt de eerste contradictio in terminis al tevoorschijn. Vanop het ogenblik dat we alleen zijn, al dan niet door keuze, missen we een ander in ons leven. Iemand om dingen mee te delen, tijd, gedachten, warmte, zorgen,… We missen iemand om vast te houden, mee te kroelen, in de zetel te hangen en te lachen. We missen affectie en fysiek contact. En toch, eens we iemand hebben die een deel uitmaakt van ons leven, maken we vaak meer ruzie dan ons lief is en verdwijnen al die lieve dingen naar de achtergrond.

Natuurlijk is het geen kunst om fysieke liefde te vinden, maar het geeft weinig voldoening en op termijn is het al helemaal niets waard. Als je er met je hoofd niet bij bent, is de rest gewoon niet relevant. Het kan dat ik alleen sta met die mening of enkel vrouwen vindt die er navolging aan geven. Voor mannen ligt dat misschien net iets anders, al kan ik me niet voorstellen dat die geen behoefte hebben aan een diepere connectie dan enkel wat gefrummel. Het kan misschien wat helpen op zeer korte termijn, een gevoel van instant liefde en affectie, een illusie die heel even hoog gehouden kan worden, for the time being, zeg maar. Maar de weerslag volgt onvermijdelijk, het besef dat dit slechts een momentopname is en niets substantieels. Een vluchtige weerspiegeling van een dieper iets dat al lang vervlogen is.

Idealiter is er een vriendschap die echt en waarlijk is en waarbinnen affectie ook een plek kan vinden. Eerlijkheid, oprechtheid en vertrouwen worden hoog in het vaandel gedragen en het gebrek aan constante aanwezigheid of bemoeienissen zorgen ervoor dat ruzies geen draagvlak krijgen. Een vervulling van behoeften voor twee volwassen partijen in samenspraak. Ideaal voor al diegene die verbitterd en gebroken zijn achtergebleven en de moed niet meer vinden om een nieuw engagement aan te gaan. Soms is er te veel gegeven en te weinig gekregen en heb je gewoon geen zin meer om je hart nog eens in de strijd te gooien. Er zijn nu eenmaal grenzen aan het aantal stukken waarin iets kan breken voor het een hopeloze zaak wordt om het nog te herstellen. Een alternatieve oplossing biedt dan een uitweg aan de verloren en wanhopige. Maar ook aan zij die gewoon geen zin meer hebben in gedoe en het leven licht en leuk willen houden. Het is geen schande om single te zijn en ja, het kan een keuze zijn in plaats van een verplicht stigmata dat meegedragen wordt uit gebrek aan een uitweg.

Dus, om alle verbittering in bovenstaande tekst teniet te doen, hier mijn visie op het single zijn. Single zijn is fantastisch. Het geeft je een onbeperkte vrijheid, een keuze over hoe je tijd in te vullen, een ruimte voor zelfontplooiing die onnavolgbaar is. Single zijn maakt je aantrekkelijk, want wie nog in de markt ligt, wil graag weten dat die ook nog goed in de markt ligt en maakt daar, al dan niet bewust, werk van. Single zijn is vooral geweldig als er genoeg vriendschappen zijn die het gemis aan affectie oplossen. Wanneer er vrienden zijn die een luisterend oor spelen en vragen, een knuffel geven wanneer het nodig is en klaar staan bij een lach en een traan. Single zijn is engagement zonder complicaties. En soms sucked het gewoon heel hard! Niettemin wil ik het op dit ogenblik niet opgeven, de gedachte aan een relatie schrikt mij af en geeft mij de daver!

Iets waarover ik al een tijdje wil schrijven, maar nog niet toe gekomen ben. Om de tijd wat te doden op eenzame momenten, om actief te blijven op de markt der relaties en vrijgezellen, omdat het weleens leuk kan zijn en omdat het soms spannend is, heb ik mij enige tijd geleden ingeschreven bij de twee grootste datingsites van België. Ook wel omdat het aangeraden werd in een boek dat als theorie aangaf dat daten ervoor zorgt dat je zelfvertrouwen terug opgekrikt wordt na een pijnlijk relatiebreuk. En dat blijkt effectief ook zo te zijn. Mijn profiel is echt in alle opzichten en blijkt nog succesvol te zijn ook. Dagelijks ontvang ik meerdere mails van het platform waarin aangegeven wordt dat deze en genen mij willen ontmoeten, mijn foto geweldig vinden of met mij willen chatten. Het gros van de gegadigden kan mij echter niet boeien en het kaf van het koren scheiden is niet zo eenvoudig, maar ik voel me in ieder geval wel aantrekkelijk, jong en nog steeds de moeite waard. Mijn zelfbeeld wordt opgekrikt, zeker wanneer mooie jongens van bijna tien jaar jonger complimenten geven op mijn foto’s. Af en toe is de commentaar niet helemaal gepast of zelfs creepy, maar dat hoort bij het format.

Na enige tijd actief te zijn, met mate weliswaar, op de site valt mij op dat een groot deel van de aanwezigen eigenlijk alleen op zoek is naar vleselijke lust. Een klein deel wil wanhopig van straat geraken en een nog veel kleiner deel zoekt gewoon mensen te leren kennen in de hoop een klik met iemand te maken. Doordat deze laatsten maar beperkt aanwezig zijn, is het effectief daten iets dat ik minder doe. Een beetje chatten, zien of iemand mij na drie berichten nog boeit en mensen blokkeren nadat ze heel foute bedoelingen hebben geuit, is iets wat meer voorkomt. Maar toch heb ik al enkel fijne vriendschappen opgebouwd via het platform. Mensen die ik ook echt heb ontmoet en waarmee er een klik is. Geen ware liefdes of prinsen op het witte paard, maar vrienden voor een leuk gesprek, een warme knuffel (ja, ja enkel een knuffel) of een avondje cinema of poolen. Vriendschappen die verder uitgebouwd kunnen worden en potentieel hebben tot echte kameraadschap en vertrouwen. En dan zijn er natuurlijk ook de mensen die je ontmoet en waarbij je maar één gedachte hebt: ‘hoe snel kan ik lopen en hoe blokkeer ik die mens op elke mogelijke manier’.

Ik weet het, het internet zit vol gekken, maar daar zit het echte leven ook vol van. Wanneer ik iemand op café ontmoet, in het park of op een feestje is dat net zo goed een blanco blad als wanneer ik die online leer kennen. Het risico om freaks tegen te komen bestaat altijd. Soms is het voldoende om ’s avonds op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde ogenblik. En ik bouw veiligheidsmaatregelen in. We spreken af op openbare plaatsen die vooraf gecommuniceerd worden aan vrienden en vriendinnen. Een uur na de start van de afspraak volgt dan een eerste telefoontje naar de vrienden of vriendinnen in kwestie om te laten weten of alles goed gaat. Een uur of twee later nog een tweede telefoontje. Daarna gaan we ervan uit dat het wel goed zit. Je weet natuurlijk nooit wanneer iemand plots gaat doorslaan, het kan altijd nog, maar dat kan evengoed gebeuren nadat je al een jaar samen bent en meent iemand door en door te kennen.

De grootste miserie met het platform is dat je erop moet vertrouwen dat mensen eerlijk zijn. Ik heb ondervonden dat dit niet altijd zo is. Typische problemen zijn foto’s van 10 jaar oud en 20 kilo lichter, een vriendin waarover vakkundig gezwegen wordt, studies en werkervaringen die onbestaande blijken, en noem zo maar op. Nuttig is dit niet want als ik niet op dik val, gaat dat echt niet veranderen omdat je ooit in een ververleden mager was! Zo’n dates scheep ik na twee minuten af. Ik ga mijn tijd niet verdoen aan mensen die niet de degelijkheid hebben een eerlijk profiel op te stellen.

Over dat profiel wil ik trouwens ook nog iets kwijt. Ik weet niet waar mannen vandaag met hun gedachten zitten, maar als je een vrouw zoekt te versieren, hou dan rekening met volgende zaken.

-          Als je geen enkele foto hebt waarop je lacht, begin er dan gewoon niet aan. Niemand is op zoek naar een zuurpruim!

-          Foto’s met een ontbloot bovenlijf of meer (!) doen het echt niet goed als je wilt dat iemand je serieus neemt. Als ik een gigolo wil, google ik wel naar ‘gigolo’ en ga ik niet op datingssites.

-          Je foto is het eerste wat iemand ziet, neem alsjeblieft de moeite om een foto te zoeken waar je leuk op staat.

-          Je bent meer dan een uiterlijk, doe de moeite om je profiel naar behoren in te vullen.

Enfin, misschien ergeren andere vrouwen zich er niet aan of zijn ze naar iets anders op zoek, maar wat mij betreft, is het eenvoudig. Als de basis niet goed zit, begin je er beter helemaal niet aan!

En voor alle mannen die op datingsites zitten en nu klaar staan om mij arrogant, kritisch, vervelend en dergelijke meer te noemen. Iedereen heeft recht op een mening, dit is de mijne. Voel je vrij om ook een blog te maken en de jouwe de wereld in te sturen. Ik zal ze met veel aandacht en plezier lezen.

Ik heb een beetje een dipje. Dat gebeurt. Het is niet erg en het gaat wel weer over, maar op dit moment is het er. Ik denk dat het er gekomen is doordat iemand heel lief voor me was. Zonder bijbedoelingen (daar ga ik toch van uit, want je weet het natuurlijk nooit), zonder meer te verwachten, zonder wat dan ook. Iemand was gewoon zomaar lief en dat was al een hele poos geleden. Niet dat mensen nooit lief zijn voor mij, maar deze keer heeft het mij echt geraakt en dan volgt er een weerslag. Dan besef je plots ten volle dat je er alleen voor staat, dat je zoveel liefde hebt om te geven en niemand om die liefde te krijgen. Dat je zoveel warmte te bieden hebt en niemand om er gebruik van te maken. Dat je een leegte zou kunnen vullen, maar enkel met een leegte achterblijft en dat is geen leuk gevoel. Ik heb geen dipje omdat iemand vervelend deed tegen mij, want dat maakt me hooguit kwaad en kan ik makkelijk naast me neerleggen. Ik hoef niet in de spiegel te kijken en iemand te zien die lelijk doet tegen anderen, dus dat laat ik niet aan mijn hart komen. Ik heb een dipje omdat ik heel even kon proeven van wat ik niet heb. Alsof je een stukje chocoladetaart mag proeven om dan de taart aan iemand anders cadeau te geven. Het is leuk dat iemand anders gelukkig zal zijn met die taart, maar soms zou je de taart liever helemaal voor jezelf houden en zelf opeten.

Ik weet niet waarom die persoon lief deed tegen mij, ik weet wel dat het eenmalig was en geen vervolg gaat krijgen. Ik vraag niet om meer, ik smeek niet, ik val niet lastig en ik dring niet aan. Dat heeft toch geen zin. Als het niet spontaan komt, dan is het niets waard. Ik koester de herinnering en het gevoel en ik mis. Ik mis in die mate dat het me een dipje geeft, maar daar valt nu niets aan te doen. Het leuke aan dipjes is dat ze mij dwingen tot creativiteit, tot inspiratie en creatie. Dipjes maken dat ik muziek speel en juwelen maak, want ik moet ergens naartoe met alles wat ik heb en waarom niet op een positieve manier. Dipjes maken ook dat ik me afsluit van de wereld en mensen wil vermijden. Dipjes zijn persoonlijk en intimistisch en ik wil ze niet delen. Wellicht zouden ze sneller voorbijgaan mocht ik ze wel delen, maar iedereen heeft recht op een dipje en ik dus ook. Dus ik nestel me in een warme trui met een heerlijke kop warme chocolademelk en geniet van mijn dipje, want ook dat is een mogelijkheid.

Ik vraag me af wat mensen ertoe drijft om zomaar heel lief te zijn voor een ander om dan terug te verdwijnen. Of ze dan echt lief zijn of enkel in een moment van opwelling. Of ze misschien toch een behoefte te vullen hadden waar jij je als ontvanger niet bewust van bent. Of ze misschien geschrokken zijn van je reactie of iets gezien hebben dat hen deed besluiten weg te gaan. En met lief zijn bedoel ik niets fysieks. Ik bedoel een mooi woord, een warme lach, een teken van interesse of begaan zijn met een ander. Dingen waaraan je wil kunnen vasthouden, maar hoe zelden blijven zo’n momenten langer duren dan een fractie van de tijd. Of misschien is dat enkel bij mij zo, ik zou het niet weten want ik kan enkel mezelf zijn en dus mijne eigen ervaringen delen. Ik weet niet of ik het zelf kan, altijd lief zijn. Ik probeer vanuit liefde te leven en te delen, maar ik ken ook momenten van ergernis, kwaadheid of onverschilligheid. Misschien geef ik anderen ook een dipje en zeggen ze het gewoon niet. Net zoals ik nu ook niet ga zeggen dat ik een dipje heb of dat lief gebaar mis.

Het zou fijn zijn, mochten we gewoon altijd lief kunnen zijn voor anderen. Maar het zou niet realistisch zijn, want dan waren we wellicht niet altijd lief voor onszelf. We hebben ieder onze eigen behoeften en noden en om die in te vullen, moeten we soms dingen doen die niet lief zijn tegenover de mensen om ons heen. Dat is nu eenmaal hoe de wereld in elkaar zit. Ik hou van openheid en integriteit. Ik zeg wat ik denk en ik ken weinig taboes. Je mag bij mij hetzelfde doen. Maar ik merk dat dit niet altijd geldt voor de mensen om mij heen. Wat een knuffel is voor de ene, is een aanval op persoonlijke ruimte voor een ander. Het hangt er allemaal maar van af hoe je de wereld ervaart. Misschien is wat ik lief vind voor een ander niet meer dan beleefdheid. Dan zou die nooit kunnen begrijpen hoe het mij zo diep kan raken, want het zou enkel die diepgang en relevantie hebben voor mij. Alleen al daarom moet je leren loslaten en een ander in zijn waarde laten. De reden van het lief zijn is tenslotte niet relevant en wijzigt niets aan de ervaring. Ernaar vragen en vissen zou enkel een mooie herinnering kunnen vergiftigen en tot iets lelijks maken. En dat is niet de bedoeling van een mooi gevoel.

Soms geloof ik in liefde, in de prins op het witte paard en alles wat daarbij komt kijken. Meestal geloof ik er niet in. Ik ben niet verbitterd, maar ervaring heeft mij die magie ontnomen en ik kan mezelf niet dwingen om ze terug te vinden. Misschien komt dat wel vanzelf. Misschien steeds heel even om dan gevolgd te worden door een dipje. Het maakt niet uit, ik leef in pieken en dalen en dat is prima. Ik zou de pieken nooit willen opgeven voor de dalen. De pieken zijn nog steeds veel talrijker aanwezig. Een vlak leven zou niets voor mij zijn, ik zou het gevoel krijgen gestorven te zijn en enkel nog aanwezig omdat mijn lichaam dat zo bepaalt. Klinkt misschien negatief, maar het is niet zo geschreven en wie mij kent, weet het wel te plaatsen. De rest moet mij maar op mijn woord geloven.

Rest mij nog dank je te zeggen voor het liefs dat ik mocht ontvangen. Wie of wat, waarom, wanneer of waar heeft geen belang, ik ben er zeker van dat die persoon mijn dankbaarheid ooit of ergens wel zal ervaren. Dus, vanuit de grond van mijn hart, een oprechte dank je omdat je mij, al is het maar heel even, de koning te rijk deed voelen.

Ben vandaag aan een paar teksten begonnen, maar heb ze opgeslagen om eventueel later eens te posten. Voor alles een tijd en een plaats en soms is nu niet de juiste tijd en hier niet de juiste plaats.

Ik heb, in een niet al te ver verleden, eens een draak cadeau gekregen in een glazen blokje. Het is moeilijk om te beschrijven, want ik had nooit eerder zoiets gezien, maar neem van mij aan dat het iets lieflijks en magisch heeft. De gever van het geschenk is ondertussen verleden, maar de herinneringen koester ik nog steeds en de draak prijkt op mijn kast waar hij een plekje heeft gekregen.  Af en toe kijk ik naar die draak en raak ik in verwondering door de magie die hij met zich meedraagt. Het is niet enkel de magie van het beeldje zelf, hoewel dat op zich al magie is. Wie maakt zoiets en hoe? Het is zo gedetailleerd en verfijnd! Maar wat nog meer magie met zich meebrengt is wie zoiets bedacht heeft. Bij mijn weten zijn er geen draken te vinden in deze wereld en toch zijn ze alom tegenwoordig, in alle maten en kleuren. Kinderen zijn erdoor gefascineerd, ze houden ervan of ze hebben er schrik van, ze koesteren ze of ze willen ze zo ver mogelijk uit hun buurt houden.

Hoe fantastisch is het niet als je dat kan. Zo opgaan in de magie van iets dat het een werkelijkheid kan worden. Dat het een deel uitmaakt van je leven en het vreugde met zich mee kan brengen. Voor mij is liefde ook zo’n vorm van magie. Iets waarin je wilt geloven, iets dat je wilt ervaren en koesteren en iets dat je als werkelijkheid wil beschouwen. Het punt is dat magie ook inhoudt dat je als volwassenen weet dat het niet bestaat. En daarin weet ik niet of liefde magie is voor mij of niet. De ene moment geloof ik erin, de andere ben ik ervan overtuigd dat het slechts een illusie betreft. Niet dat ik geen mensen ken waarvan ik geloof dat ze werkelijk van elkaar houden en weten wat liefde is, maar of het iets is wat in mijn leven past. Let op, ik ben niet verbitterd en ik koester geen afkeer voor liefde. Ik ben alleen vergeten hoe erin te geloven. Mocht liefde een elfje zijn, dan ben ik diegene die niet meer weet hoe je in je handen moet klappen.

Ik denk dat magie overal om ons heen is, in kleine en grote dingen, maar dat het niet altijd even eenvoudig is om ze te blijven zien en ontdekken. Ik denk dat het leven ons soms zoveel uitdagingen toegooit dat het moeilijk wordt om er nog langs te kijken en gewoon in verwondering te ontdekken. Ik denk dat ons ego ons vaak in de weg staat en onze emoties. Dat we ons vereenzelvigen met wat we voelen en niet met wie we zijn. Want dat zijn twee verschillende dingen. We zijn onze emoties niet, we ervaren ze alleen. Niet meer en niet minder. Wie we zijn zit dieper en is fundamenteler. Wie we zijn wijzigt niet omdat we ons anders voelen, de essentie blijft gelijk, alleen de uiting ervan verandert. Maar dat weten, wil nog niet zeggen dat het altijd makkelijk is om ernaar te leven. Soms zijn emoties zo sterk dat ze allesoverheersend zijn en elke logica in de weg staan.

Focus op jezelf! Niet op wat een ander zou denken, voelen, vinden, willen, hopen, zeggen, proberen… maar op jezelf. De kans is groot dat je dan enkel nog correcte bedenkingen maakt en je niet met jezelf op de loop gaat. Wat een ander denkt, weet je toch niet. Je kunt hooguit verkeerde aannames maken en onzin de wereld in strooien.  Uiteindelijk heb jij alleen jouw ogen om door te kijken en die zien iets anders dan wat een ander ziet. Bijgevolg interpreteren ze ook anders, beslissen ze anders en leren ze anders.  Wanneer ik garnalen zie, denk ik ‘jakkes’, wanneer een vriendin ze ziet, denk ze ‘jammie’, wanneer een zwangere vrouw ze ziet, denk ze ‘zo is ons kleintje nu ook’ (afhankelijk van het aantal weken), wanneer een chef kok ze ziet, denk hij aan alle mogelijke gerechten die hij kan maken, wanneer een veganist ze ziet, denkt hij moor en verderf en ga zo maar verder. Onze gedachten worden bepaald door wie we zijn, waar we voor staan, wat onze achtergrond is en onze ervaringen. Ze zijn geen feiten en geen waarheden, slecht een visie op dingen. Zelfs bij iets stoms als garnalen heeft iedereen al een volledig ander gamma aan gedachten en gevoelens.

Kan je jezelf voorstellen hoe dat dan bij mensen gaat? Hoe je gedachten over iemand gevormd worden omwille van je eigenheid en niet zozeer door die ander en hoe die is of doet. Wat ik lief vind, vind jij misschien maar koud, wat ik hard vind, vind jij misschien gewoon. Het hangt er maar van af wat wij gewend zijn en waar wij belang aan hechten. Ik kan helemaal tilt slaan wanneer iemand niet de moeite wil nemen om correct te praten of te schrijven of op zijn minst een poging te doen. Taal is de basis voor alles in mijn ogen en ik kan het belang ervan niet genoeg benadrukken. Een ander merkt het misschien niet eens op wanneer iemand die moeite niet doet. Een ander hecht niet diezelfde waarde aan taal en ziet er bijgevolg geen problemen in. En zo zijn er tal van zaken die voor mij niet relevant zijn en voor een ander wel. Bijgevolg is mijn mening het resultaat van mijn ervaringen en niet per definitie van een ander zijn handelen.

Wanneer je enkel op jezelf focust, kan je de wereld om je heen als iets feitelijks zien. Dan is de draagkracht van een ander zijn handelen minder groot. Misschien is dat niet altijd even leuk, want het geldt natuurlijk in twee richtingen. Wat mij kwetst, zal mij minder raken, maar wat mij gelukkig maakt, zal mij ook minder bereiken. De kunst is om net genoeg van beiden toe te laten en een balans te vinden. Maar de focus naar jezelf brengen, helpt wel om te relativeren.

Soms is het moeilijk om te schrijven, niet zozeer omdat je geen inspiratie hebt, maar omdat je altijd het risico loopt dat mensen je teksten op hen gaan betrekken. Vaak hebben de teksten niets met hen te maken, zijn ze niet eens de reden waarom je schrijft, maar probeer hen dat maar eens uit te leggen. De dingen die ik schrijf komen van overal en nergens. Het zijn hersenspinsels en gedachten die gevormd worden door alles wat om mij heen gebeurt. Soms zijn dat handelingen van mensen, maar even vaak zijn het dingen die op tv zie, films, boeken, reclames, zaken die ik op straat zie of gedachten die voortkomen uit een ver verleden of melancholie. Ze zijn zelden gerelateerd aan het hier en nu, en wanneer dat wel zo is, staan ze meestal los van zware problemen, ruzies of strubbelingen. Want dat zijn zaken die ik eerst voor mezelf wil kunnen plaatsen voor ik ze met de wereld deel. Dit gezegd zijnde, weet ik dat deze intro geen barst zal uitmaken, dat er nog steeds mensen zullen zijn die alles op zichzelf betrekken, maar ten minste is het nu gezegd en bijgevolg van de baan.

Ik vraag me weleens af waarom niets zo moeilijk is dan eerlijk zijn over gevoelens. Echt eerlijk, zonder schroom, zonder angst, zonder twijfel. Wanneer we iemand leren kennen en die leuk vinden, is het een hele opgave om dat ook over te brengen. We hebben schrik dat de ander ons niet hetzelfde heeft ervaren, dat we afgewezen gaan worden en gekwetst. En dat is jammer want we missen een heleboel kansen op mooie vriendschappen op die manier. Maar niet iedereen is even gevoelig en niets zo pijnlijk als je liefde of vriendschap aan iemand verklaren en een lege onbegrijpende blik terugkrijgen. Zelfs mensen die heel lief handelen en waarvan het lijkt alsof ze het zouden begrijpen, kunnen heel anders reageren dan je verwacht. Zoals ik eerder zei, mensenkennis is iets dat de meeste mensen gewoon niet hebben, hoe hard ze ook roepen dat het wel zo is. Mensenkennis is meer dan inschatten of iemand een slechte dag heeft, zich onzeker voelt of problemen gaat maken. Mensenkennis is kunnen begrijpen of iemand openstaat voor jouw gevoelsmatige woorden en daar juist op zal reageren. En dat is een heel andere zaak.

Wanneer je iemand zegt dat je hem of haar mist, gaat die in negen van de tien gevallen aannemen dat je hopeloos verliefd bent. In het ene geval reageert die positief, dat wil zeggen, heeft die gevoelens voor jou. In het andere geval reageert die kwaad en verward. Maar zelf het positieve kan negatief zijn wanneer je eigenlijk gewoon wilde zeggen dat je iemand wel leuk vindt en zelf helemaal geen gevoelens van die aard hebt. Bijgevolg hou je maar gewoon je mond om misverstanden te vermijden en geef je het compliment niet. Je vriendschap is minder diepgaand en eigenlijk is op dat moment een eerste vorm van wantrouwen al in werking gezet. En is dat niet het laatste wat je eigenlijk wilt binnen een vriendschap? Mocht iedereen kunnen reageren vanuit emotie, intelligentie en eerlijkheid, dan was er geen probleem geweest, maar dat is nu eenmaal niet zo.

Mensen horen en zien vaak ook wat ze willen horen en zien en niet wat je zegt en toont. Ik mis je wil niet meer zeggen dan dat je iemands afwezigheid hebt ervaren en jammer vindt. Het houdt niet in dat je verliefd bent, al je vrije tijd met iemand wilt doorbrengen of een leven denkt te delen. Maar dat is wel de interpretatie die veel mensen aan die woorden geven. Ik vond het fijn bij jou krijgt een zelfde connotatie, vaak volledig onterecht. En wanneer we niets zeggen, neemt de ander aan dat we hem of haar toch niet zo fijn vonden en al even graag niet meer zien. Weer een kans verloren, weer een potentiele vriendschap weggesmeten.

Heel zelden vind je mensen bij wie dit wel kan. Die de zaken in het juiste licht kunnen plaatsen en reageren vanuit integriteit. Dit zijn de mensen aan wie je moet vasthouden in je leven want ze zijn dun gezaaid en moeilijk tot onmogelijk te vervangen. Zelf kan je alleen proberen om altijd vanuit een eerlijke emotie te reageren, maar dat is soms moeilijker dan gedacht. Want iedereen heeft een filter die bepaalt hoe hij of zij dingen ervaart en ook je verleden speelt hier een belangrijke rol in. Wanneer ik net tegen een muur ben gelopen, ben ik heel wat ontvankelijker voor lieve woorden en warme gebaren. Dat is het ogenblik waarop ik denk dat het beter zou zijn mezelf op te sluiten gezien ik snel overtuigd zou kunnen raken van een goed gebaar dat met een verkeerde intentie gegeven wordt. Want dat zijn de momenten waarop je dolgraag wil geloven dat er ook nog lieve en goede mensen zijn die gewoon oprecht van je willen houden, als vriend of vriendin, zonder meer.

Eindelijk is alles uitgepakt en kan het leven terug ten volle beginnen. Er is toch plaats en tijd voor muziek, films, boeken, vrienden en liefde. Er is terug tijd om bezig te zijn met de dingen die mij het meeste boeien en die mij gelukkig maken. Er is terug tijd om niets te doen en daar ook werkelijk van te genieten. Er is tijd en ruimte voor mensen die al een hele tijd opzij zijn gezet door een gebrek aan ruimte in mijn hoofd en mijn agenda. Tijd om herinneringen op te halen en bij te praten, tijd voor een warme knuffel en een lief woord.

En het is alsof mensen dat op één of andere kosmische wijze kunnen voelen, want alsof het zo afgesproken is, komen ze één voor één terug binnendruppelen in mijn leven. Klaar om hun verhaal te doen of naar het mijne te luisteren. Klaar om een luisterend oor te bieden of er eentje te vragen. Klaar om een helpende hand toe te steken of gewoon even samen te zijn en te beseffen hoe fantastisch het is dat wij vrienden zijn. Ware vrienden zijn diegene die je door en door kennen, waarbij tijd en afstand er niet toe doen. Die weten wie je bent en hoe je bent en dat altijd in het juiste licht kunnen plaatsen.

En ook mijn brein speelt mee en in op de ruimte die gecreëerd is. Allerhande creatieve ideeën dringen zich op. Zin om muziek te maken, zin om juwelen te maken, zin om te schrijven, zin om te dansen en van het leven te genieten. Fuck it! aan alles wat niet past binnen het leven van deze kleine hommel. Fuck it! aan alles dat naar beneden haalt en doet vergeten hoe mooi de dingen kunnen zijn. Fuck it! aan alle problemen die eigenlijk niet bestaan, behalve in onze hoofden. Fuck it! Fuck it! Fuck it! En voor wie er niet genoeg van kan krijgen, is er Fuck it! 2, the sequel (smile).

Tijd is relatief en onbestaande! Maar wanneer er teveel chaos is in je hoofd, teveel drukte en teveel praktische zaken die nog moeten gebeuren, vergeet je dat wel eens. Het is pas op het ogenblik dat er een moment van rust opduikt dat die wijsheden en waarheden terug naar boven komen drijven en zich met volle kracht manifesteren. Soms moet je dingen kwijtraken om ze te kunnen herontdekken. De schoonheid van creatie bijvoorbeeld, de warmte van een vriend, de geborgenheid van een knuffel of de ontroering van een goed boek. Soms zijn dingen pas echt aanwezig nadat ze een tijdje verdwenen zijn. Ying en yang is meer dan slecht een idee dat bedacht werd door een dromerige of zweverige mens op de dool. Het is een steenharde waarheid die voor ieder van ons geldt, ongeacht of we erin willen meegaan.

Niets zo mooi dan het besef dat alles mogelijk is en alles kan. Ongeacht het heden, verleden of de toekomst, bestaande buiten tijd en ruimte zijn er geen beperkingen aan de dingen die we kunnen verwezenlijken op ieder vlak. Mijn filosofische brein gaat met mij op de loop en misschien schrijf ik dingen die eigenlijk niet in woorden gevat kunnen worden. Het heeft geen belang, voor mij zijn ze echt en waarlijk en dat is tenslotte waar het om gaat. Wie leest en kan begrijpen, is welkom om te delen, wie dat niet kan, is welkom te vergeten of naast zich neer te leggen.

Het is verbazend hoe je soms volledig de mist in kan gaan op het gebied van mensenkennis. Ik heb nooit beweerd of gedacht dat ik mensen goed kan inschatten, maar ik ga ervan uit dat ik de basis ervan toch beet heb. Soms blijkt niets minder waar te zijn! Mensen kunnen zo anders uit de hoek komen dan je verwacht van hen. Zelfs mensen waarvan je meent ze goed te kennen. Hun reacties tonen trouwens aan dat ze eigenlijk al even weinig mensenkennis hebben als jij. Dat ze geen enkel zicht hebben op hoe jij bent en denkt. Dat ze niet de flauwste notie hebben van wat een realistische gedachte is en wat een absurde. Weer iets bijgeleerd!

Ik ben wie ik ben! Dat is soms serieus, soms thirty, flirty and thriving, soms speels en vrolijk en soms immens kwaad en bitchy. Ik zeg wat ik denk, wat ik voel, wat ik droom en waar ik de muren van oploop. En dat is altijd even echt en eerlijk en integer. Daarom niet altijd even lief of leuk om horen, maar wel oprecht en vanuit het hart. Ik zeg geen dingen om mensen te kwetsen, ik doe geen dingen om mensen een hak te zetten. Wat ik geef, geef ik met veel plezier en liefde, wat ik ontvang, ontvang ik met oprechte dankbaarheid. Ik hou er geen agenda op na (teveel chaos in mijn hoofd anyway) en ik heb geen duistere plannen. Ik leef nu en ik leef echt en ik probeer van ieder moment te genieten.

Ik kom veel mooie dingen tegen in mijn leven die ik koester en vasthou in prachtige herinneringen, maar ik kom ook teleurstelling tegen, onbegrip, verdriet, kwetsende woorden en gedachten en desillusie. En wanneer dat gebeurt, word ik vooral gek wanneer ik op geen enkele manier kan duidelijk maken wie ik ben en hoe ik denk. Wanneer mensen rondom mij blijven vastzitten in verkeerde ideeën die ze zichzelf hebben aangepraat en daar weigeren uit te stappen. Zoveel mooie zaken gaan verloren doordat mensen volhardend door hun eigen filter blijven kijken. Misschien ben ik daar ook schuldig aan, wellicht wel.

Ongeacht hoe ik nu over mensen denk, de herinneringen hou ik zuiver. Wat mooi was, blijft mooi, wat lief was, blijft lief en wat oprecht was, blijft oprecht. Ik doe geen geschenken weg, foto’s, herinneringen, woorden of symbolen. Ze maken deel uit van mijn leven en wat nu is, heeft voor mij geen invloed op wat is geweest. Ik blijf niet stilstaan bij misverstanden of negatieve gedachten. Je kan ze toch niet veranderen en ze verdwijnen niet omdat je ze overdenkt. Ik neem ze heel even en laat ze dan los, ga verder met mijn leven, er is nog zoveel moois om te ontdekken.

Niettemin heeft elke desillusie een impact op wie je bent, hoe je met anderen omgaat, hoe open je kunt zijn en hoeveel je nog wilt geven (of krijgen). Elke mens die verdwijnt uit je leven waar je van gehouden hebt (op welke manier dan ook) is een mens die een leegte achterlaat en een gemis met zich meebrengt. Niet de hele tijd, maar op onverwachte momenten.

Wellicht zijn er mensen die vinden dat je zoiets niet dient te bloggen, dat het privé is en zo moet blijven, maar ik ben een kind van mijn tijd en schrijven helpt mij om dingen te plaatsen. Bovendien blijft alles vaag en anoniem, dus ik schaad er niemand mee. Ik loop niets rond te bazuinen, ik ga niets negatief zeggen over mensen, ik betrek er geen anderen bij. Ik kan tenminste over mezelf zeggen dat ik geen nood heb om anderen hun mening te beïnvloeden. Mijn blog is mijn lijntje naar de wereld op het ogenblik dat ik er eigenlijk geen lijntje mee wil en mijn eigen, veilige cocon fantastisch voelt.

Soms kunnen dingen van de ene dag op de andere veranderen zonder dat je weet waarom dat zo is. Plots heb je het gevoel dat iets mis zit. Dat gevoel komt langzaam opzetten en wordt steeds groter tot het zich volledig in je hoofd heeft vastgezet en een waarheid is geworden. Niet gebaseerd op feiten, slecht op een intuïtief aanvoelen, een idee, een gedachte… Waar het gevoel vandaan komt, kan je niet omzetten in woorden of concrete voorbeelden, het is er gewoon, maar vaak is het wel correct. Wellicht zit het in kleine details, de manier waarop iemand iets zegt of doet of beweegt. Zaken die zo subtiel zijn dat ze in eerst instantie niet opvallen, maar je hebt ze wel gezien en ze blijven in je onderbewustzijn hangen. Als je iemand goed kent, is er niet veel nodig om te weten dat dingen veranderd zijn.

Het is jammer wanneer iemand dan uit je leven verdwijnt. Opgaat in rook zonder een waarschuwing vooraf of een afscheid. Onbereikbaar wat je ook doet. Een vriendschap verloren, opgenomen door het niets en de leegte. Geen ruimte voor een gesprek, een knuffel, een hervinden van elkaar. Er rest niets dan loslaten, want ervaring leert dat vastklampen nooit iets heeft opgebracht. Je kunt je suf denken over de hoe en wat en waarom, maar welke zin heeft zoiets? Het zal geen openbaring met zich meebrengen, noch een verandering van de situatie. Als een ander zich in stilte hult, kan je daar niets aan doen tot die ander de stilte wilt doorbreken.

Het is nooit fijn een vriend te zien vertrekken, niet fysiek en niet mentaal. Het voelt altijd een beetje raar wanneer iemand afstand neemt. Wellicht heeft het niets met je te maken en alles met wie zij zijn en hoe ze in het leven staan, maar toch… Er blijft altijd een klein beetje leegte achter, een gevoel van gemis, een vraag, een verwondering, een soort wachten… Loslaten is één van de moeilijkste dingen die er zijn en dat zal altijd zo blijven. Zelfs wanneer je iemand niet zo vaak zag om te beginnen, is het toch vreemd wanneer ze niet meer aanwezig zijn.

Het is een beetje zoals thuis zitten in je eentje. Wanneer je iemand hebt die ieder moment kan thuiskomen, heb je niet het gevoel alleen te zijn. Hoeveel je ook alleen bent, je weet dat er altijd iemand naar je toe zal komen. Wanneer je dat niet hebt, voelt dat alleen zijn plots anders. De situatie op zich is dezelfde, je bent alleen thuis, doet dezelfde dingen, hebt dezelfde hoeveelheid tijd en mogelijkheden, maar gevoelsmatig is er een wereld van verschil.

Hoeveel mensen hebben niet ooit beweerd dat ze er altijd voor je zouden zijn, dat ze alles voor je zouden doen, dat je altijd op hen zou kunnen rekenen. En ze hebben het echt gemeend, ook al was het dan een leugen. Ze zijn vergeven, want tijden veranderen en sommige beloften zijn licht gemaakt, maar zwaar om houden. Als ik je ooit gezegd hebt dat ik er zou zijn, dan geldt dat nog steeds. Ook wanneer er een leven voorbij is gegaan en wij elkaar niet meer horen of zien. Mijn vriendschap is onvoorwaardelijk en eeuwig, maar nooit licht gegeven.

Wat is het leven zalig als de zon schijnt en het warm is buiten. Als je kan sporten en bewegen en lachen en gek doen met vrienden. Wat is het leven zalig als leeftijd geen kwestie hoeft te zijn en plezier zich elke dag aandient. Wanneer je elke spier in je lichaam voelt zitten omdat je net over je grenzen bent geweest, maar je geen pijn voelt, enkel de herinnering aan een fantastische tijd, een beleving, een avontuur of een moment van oprecht geluk en gezelligheid.

Het is zo makkelijk om dankbaar te zijn wanneer alles meezit. En het is nog veel makkelijker om het te vergeten eens dat gebeurt. En dat is zonde, want dankbaarheid is de basis van een mooi leven. Want hoe meer je dankbaar bent voor de dingen die zijn, hoe meer dingen er komen om dankbaar voor te zijn.

Natuurlijk is het iets dat voor een groot deel in je hoofd zit. Het is gelinkt aan je mindset, de manier waarop je tegen dingen aankijkt. De wijze waarop je in het leven staat en dingen ervaart. En hoe meer je bedenkt waarvoor je dankbaar bent, hoe meer je mindset zich in die richting gaat evolueren en hoe meer je dus dingen kan zien om dankbaar voor te zijn. Wie vandaag drie dingen vindt om dankbaar voor te zijn, vindt er binnen een week makkelijk zes en binnen een maand een A4 blad vol. Bedenk eens hoe fantastisch het leven dan zal zijn binnen een jaar, … of tien jaar.

Maar het is essentieel om die dankbaarheid niet te vergeten, ook niet wanneer het goed gaat. Juist dan is het essentieel om hieraan vast te houden. Om het te koesteren en te bewaren voor mindere dagen. Wanneer het slecht gaat en je een houvast nodig hebt, ben je gemotiveerd om iedere dag neer te pennen, te bedenken of te zeggen waarvoor je dankbaar bent. Het helpt om niet weg te zakken in een depressie en het leven niet als extreem negatief te gaan bekijken. Maar eens het niet meer nodig is, neigen mensen snel naar het achterwege te laten of te vergeten. En daar rust het grote probleem. Want wie vergeet dankbaar te zijn, heeft na een tijdje niet veel meer om dankbaar voor te zijn. Een cirkel die zichzelf in stand houdt in beide richtingen.

Ik zeg niet dat de zon elke dag zal schijnen omdat ik daar dankbaar voor ben, noch dat het plots niet meer onder vijfentwintig graden zal gaan. Er zullen nog steeds korte dagen volgen, winters en koude. Er zullen nieuwe ontmoetingen op de weg liggen, maar er zullen ook mensen zijn van wie afscheid genomen moet worden. Liefdes en hartzeer, vriendschappen en vijanden… En dat is maar goed ook, want het maakt deel uit van een natuurlijke balans die door het leven in stand wordt gehouden.

Maar het is niet door gebeurtenissen dat we gelukkig zijn, het is dankzij onszelf, de manier waarop wij verkiezen naar het leven te kijken en in het leven te staan. De keuze waarop we omgaan met de dingen die rondom ons gebeuren, onze eigenliefde en zelfrespect. Wij kunnen kiezen om ons niet te laten benaderen op een manier die we niet lief vinden. Wij kunnen kiezen om mensen toe te laten of juist ver weg te houden. Wij kunnen kiezen om onszelf lief te hebben en ook op die manier te behandelen. Wij kiezen om te zijn wie we willen zijn en ons daarin te sterken en te groeien.

If you are the best you can be, that’s a pretty amazing person!

Gezien de zomer begonnen is en terrasje, parken en speeltuinen dan aantrekkelijker zijn dan het comfort van de zetel in combinatie met de laptop, is de activiteit op de blog met rasse schreden gedaald. Toch is er iets wat ik niet wil onthouden omdat het deel uitmaakt van een prachtige levensvisie. Althans, dat is een mening die ik hierover heb, ieder is vrij om er zijn eigen oordeel over te vellen.

De visie waarover ik het heb, is niet door mij bedacht en wellicht staat ze her en der op het internet beschreven en is dit dus alles behalve een uniek stukje informatie, maar het is wel mijn interpretatie ervan. Het gaat om een manier van leven die ik zelf beoog en die, naar mijn gevoel, bijdraagt tot elk individueel geluk. En wie gelukkig is en dat deelt met de wereld, maakt ook andere gelukkig, dus de visie van de hommel past zich toe op de gehele korf.

Tot daar de inleiding; want het gaat natuurlijk om de eigenlijke visie en niet de aanzet ertoe. De visie van de hommel is eenvoudig. Een hommel is een wetenschappelijke anomalie. Wie al twijfelt over dit statement mag zich vrij voelen om het op te zoeken, want dit feit staat als een rots. De reden hiervoor is de hommels gave om te kunnen vliegen. Wetenschappelijk is dit onmogelijk. De verhoudingen tussen verdeling van lichaamsgewicht, grootte en vleugels zijn volledig verkeerd om ooit de zwaartekracht te kunnen trotseren. Mochten wij een hommel nabouwen, dan zouden we die nog geen centimeter de hoogte in kunnen krijgen.

En toch vliegt een hommel! Waarom? Niemand heeft hem ooit verteld dat het voor hem niet mogelijk is om te vliegen. Vanaf zijn geboorte is hij ervan doordrongen dat vliegen tot zijn mogelijkheden behoort. En waarom zou hij dat niet denken? Hij heeft tenslotte vleugels, dus de gave om te vliegen is niet meer dan een logische gevolgtrekking. De hommel twijfelt er geen seconde aan dat hij dit niet zou kunnen. Hij is ervan doordrongen in elke vezel van zijn lichaam. Dus springt hij de korf uit en vliegt de wereld in.

Tot daar het stukje biologie. De visie van de hommel zegt dus dat als we ervan doordrongen zijn dat we iets kunnen, zonder enige twijfel of angst, dan kunnen we het ook. Vanzelfsprekend zal elke sceptici nu aangeven dat wij nooit zullen vliegen zonder hulpmiddelen, hoe zeer we dat ook zouden geloven. Maar ik ben ervan overtuigd dat geen enkele mens ooit van een gebouw af kan springen zonder ook maar een fractie van een seconde te twijfelen aan zijn mogelijkheid om ook daadwerkelijk te vliegen. Ongeachte zijn geestelijke toestand. En het is in die fractie van een seconde dat bepaald wordt dat vliegen niet tot zijn mogelijkheden behoort.

Voor heel wat andere zaken echter, geldt de visie van de hommel wel. De meest neerslachtige mens kan een optimist worden als hij daar echt in geloofd, mensen kunnen studies afwerken die ze nooit voor mogelijk hielden, relaties aangaan, jobs vinden, creatieve verwezenlijkingen tot een goed einde brengen en meer van dat alles. Enkel en alleen door rotsvast in hun eigen mogelijkheden te geloven.

Dat klinkt wellicht als gezond verstand en algemene kennis, maar je zou er verbaasd van zijn hoeveel mensen kansen laten liggen omdat ze niet doordrongen zijn van hun eigen mogelijkheden. Hoeveel mensen de korf nooit verlaten en eeuwig blijven vastzitten in zelfbeklag. Ikzelf kies ervoor om als hommel te leven. En eens je die keuze maakt, gaat een wereld van mogelijkheden voor je open. En het lijkt alsof je hele omgeving automatisch volgt.

Het is absurd hoeveel mooie dingen je pad op komen wanneer je kiest om ze toe te laten. Hoeveel boeiende contacten, vriendschappen, toevallige en vluchtige ontmoetingen, kansen en opportuniteiten. Hoe alles als een puzzel in elkaar past en elke dag voelt alsof ze de jouwe is. Hoe dingen plots als vanzelf gaan en geen werk of moeite meer kosten.

Ik zeg niet dat je stil in een zetel moet zitten en wachten tot alles naar je toe komt. Wie dat zou doen, is alvast niet doordrongen van de kans op mogelijkheden. Want eens je overtuigd bent dat de wereld je toelacht, wil je niets liever dan er middenin stappen. Ten volle genieten van iedere dag. Open en ontvankelijk jezelf geven en ontvangen. Dus leef als een hommel, je zal er geen spijt van krijgen.

Op één of andere manier raakte ik vast in een wereld waarin ik mezelf zag als té mager, niet intelligent genoeg, niet open naar anderen toe, gedurig op de sukkel met mijn gezondheid, niet mooi, niet aantrekkelijk, niet gezond genoeg, niet grappig, niet lief, té kritisch, negatief ingesteld, geen goede moeder, niet creatief en ga zo maar verder. En ik ging mezelf ernaar gedragen waardoor ik al die dingen ook echt werd. En mensen begonnen zich langzaamaan weg te trekken van mij. Ik raakte in een emotioneel isolement en begon me steeds meer alleen te voelen. Ik had het gevoel dat de wereld zwaar was en ik alle last op mijn schouders droeg, zonder hulp van buitenaf. Dat ik een last moest dragen die gewoon té groot was voor één mens alleen en het altijd zo zou zijn. Het is pas toen ik rock bottom zat dat ik begreep dat ik zo niet verder kon.

En toen dacht ik dat het mij jaren aan therapie, zelfhulpboeken, gesprekken en hard werken zou kosten om iets van mezelf te maken. Ik zocht gedurig manieren om iemand te worden, om mezelf te vinden, om positiever te zijn en vrolijker, om mooier te zijn en aangenamer. Tot ik besefte dat ik al die dingen al ben en altijd geweest ben. Ik moet geen fantastische vrouw worden, ik ben het al. Ik moet niet positief worden of creatief, lief of aantrekkelijk, een goeie moeder of meer open naar de wereld toe, grappig of enthousiast. Dit zijn allemaal dingen die ik al ben, die ik in me heb en die ik aan de wereld kan tonen. En het is dat besef dat mij op een dag tijd veranderde zoals geen enkel boek ooit zou kunnen doen.

En het is echt en sterk en aanwezig. Ik beweer niet dat ik nooit een mindere dag heb, dat ik nooit twijfel of bang ben, maar ik weet nu dat ik sterk sta en de wereld aan kan. Ik weet nu dat de wereld fantastisch is en allerlei mooie dingen op mijn weg komen. Dat ik liefde te geven heb en liefde krijg en dat ik elke dag dingen heb om dankbaar voor te zijn. En ik loop rond en voel me zelfzeker en mooi, creatief en lief en positief. Ik kan open zijn naar mensen en lachen. Ik ben grappig en ik ben een goeie moeder en een geweldige vriendin. En hoe meer ik die dingen ben, hoe meer anderen dat ook zien en die zaken uiten en in woorden omzetten. Elke dag krijg ik complimenten van mensen en uitnodigingen en voel ik hoe de wereld rond mij straalt en hoe ik in die wereld kan stralen.

En ik stap terug in het leven met volle vertrouwen en energie. Ik weet dat de dingen zich zullen ontplooien zoals ik dat wil en zoals ze dat moeten doen voor mij. Ik weet dat er geen uitdagingen zijn die ik niet aankan. Ik zie geen problemen, maar mogelijkheden. Ik zie geen mensen die zich raar gedragen, maar individuen die uniek en boeiend zijn. Ik heb geen spijt, geen verwijten, geen haat en geen zorgen. Ik heb mijn weg gevonden en ik geniet van elke dag. En als het regent, zie ik hoe alles wordt schoongespoeld en als de zon schijnt, voel ik hoe ik herboren word en vol energie gegoten. En als iemand rond mij negatief is dan probeer ik die te helpen om het leven anders te aanschouwen en als dat niet lukt, dan neem ik afstand.

En elke ochtend bieden duizend mogelijkheden zich aan en elke avond zijn er duizend zaken om dankbaar voor te zijn. En ik ben blij dat ik het leven door mijn ogen zie want er zijn er geen betere. Ik ben blij dat ik dit lichaam, deze geest, deze ervaringen heb om mij doorheen het leven te loodsen, want ze bieden mij zoveel vreugde en plezier. Ik hou van mezelf en van mensen om me heen, ik hou van mijn leven en ik weet dat het alleen maar beter en beter kan worden.

Een spelletje dat perfect is voor mensen die uit een relatie komen, maar ook voor alle anderen die weleens een ego-boost kunnen gebruiken is het I like you spelletje. De regels zijn eenvoudig en toch is het geen simpel spel. Je zet bovenaan een blad: (jouw naam) ik vind je leuk, echt waar!

Daaronder schrijf je in de derde persoon over jezelf wat je leuk vindt. Je moet het natuurlijk wel menen en je mag geen halve positieve noten geven. Je kunt bijvoorbeeld wel zeggen: (jouw naam) heeft een mooie glimlach, maar niet (jouw naam) heeft een mooie glimlach, maar scheve tanden. Goed, je begrijpt wel wat ik bedoel. De bedoeling van het spel is dat je een volledig A4tje kunt vullen met leuke eigenschappen van jezelf. Deze kunnen over je uiterlijk gaan, wat je bereikt hebt in het leven, talenten, je persoonlijkheid, enz. Kortom, je maakt een lijstje van de zaken die van jou een aantrekkelijke persoon maken die de moeite is om graag te zien en bij te willen zijn.

Op het eerste zicht lijkt het wellicht een eenvoudige opdracht, maar als je ze eerlijk en oprecht wilt uitvoeren, is het toch niet zo makkelijk. Een A4tje is behoorlijk lang en we zijn niet gewend om onszelf zo op te hemelen. We krijgen snel het idee arrogant, ijdel, oppervlakkig of verwaand te zijn wanneer we zoiets doen. En dat is wat we aan de kant moeten schuiven. Want als we onszelf niet echt graag zien, hoe kan een ander dat dan doen? En om onszelf graag te zien, hebben we zelfvertrouwen nodig, een positief zelfbeeld, feiten die we leuk of knap vinden aan onszelf. Idealiter speel je het spelletje meerdere dagen na elkaar en vul je dan steeds de lijst aan. Je zult merken dat eens je op dreef bent, je steeds meer dingen vindt om toe te voegen. En je jezelf steeds leuker gaat vinden.

Natuurlijk komen zelfvertrouwen, een positief zelfbeeld en eigenliefde niet allemaal op één dag tevoorschijn omdat je dit spelletje speelt, maar het is een eerste stap naar een voller leven met liefde, vriendschap en mogelijkheden. En hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer je van jezelf gaat houden en merkt dat je ook liefde en vriendschap aantrekt van de mensen rondom je. Want het is een feit dat dingen zichzelf aantrekken. Wie vrolijk is, trekt meer vrolijkheid aan, wie open is, meer openheid, enzovoort. De kunst is dus om jezelf in een staat te krijgen die je wilt aantrekken om meer van datzelfde te krijgen. En het is tevens de moeilijkheid, want eens je in een staat van negativisme belandt, trek je ook meer van dat aan en het is niet zo eenvoudig om daar terug uit te stappen.

Ik speel het spelletje elke dag. Niet van ’s morgens tot ’s avonds, maar telkens ik een minuutje tijd heb. En ik merk dat ik steeds meer dingen leuk vind aan mezelf en dat anderen dat ook doen. Dat steeds meer complimenten hun weg vinden naar mij. En dat ik ook steeds positiever in het leven sta en daardoor nieuwe leuke eigenschappen krijg. Ik kan het dus iedereen aanraden, of je nu jong of oud bent, gelukkig of ongelukkig, dik of dun, single of in een relatie, eenzaam of sociaal…

Er zijn verschillende manieren om met het leven om te gaan. Zeker wanneer het verlies, pijn of verdriet betreft, kan je keuzes maken. Zo kan je kiezen om jezelf in zelfmedelijden te verzwelgen en eraan kapot te gaan. Je kan ook kiezen om te negeren en jezelf in duizend en één dingen te storten zodat je er niet aan hoeft te denken of je kan kiezen om te aanvaarden, verder te gaan en dankbaar te zijn voor wat je hebt gehad. De moeilijkheid hierbij is dat hoe mooier datgene wat je gehad hebt is, hoe moeilijker om het los te laten en te aanvaarden dat je het wellicht nooit meer zal terugkrijgen. Uitzonderlijk gebeurt dat wel. Uitzonderlijk krijgen mensen de kans om na de feiten in te zien dat ze iets niet kwijt willen en kunnen ze het vanuit dat inzicht terugwinnen. Maar dat zijn slechts enkele gevallen en daaraan vasthouden zou niet meer zijn dan valse hoop. Beter is om te begrijpen dat iets niet meer is, te rouwen en de draad weer op te nemen. En dankbaar te zijn om wat is geweest. Wie liefde toelaat, weet dat er altijd een kans is dat verdriet volgt. Maar dat verdriet mag niet in de weg staan om liefde te ervaren en te proeven.

Het is niet altijd even eenvoudig om vanuit dankbaarheid te leven. Vooral omdat je het moet doen vanuit een vertrouwen en niet om er iets voor terug te krijgen. Je moet het leven dankbaar zijn om wat het heeft gegeven, zonder te hopen dat die dankbaarheid je terug naar dat punt van geluk kan voeren. Hetzelfde geldt voor openheid. Je dient open te kunnen zijn omdat je wilt geven en niet omdat je denkt dat het iets zal veranderen of iets opleveren. Pas als je dat kan, weet je met zekerheid dat niets je kan laten hervallen in een staat van angst of wrok. Pas dan kan je trachten te vergeven. En meestal is het niet de ander die je moet vergeven, maar jezelf. Want hoewel mensen heel snel verwijten uiten naar een ander, zijn ze meestal enkel bezig met zichzelf te verwijten. Omdat ze dingen niet anders hebben gedaan, omdat ze niet voluit zijn gegaan, omdat ze het gevoel hebben dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor pijn of verdriet. Omdat het zo verdomd moeilijk is om gewoon te aanvaarden zonder een schuldige te zoeken in een verhaal. Maar in de liefde is niemand schuldig. We handelen vanuit angst, liefde, paniek, vertrouwen, wantrouwen of welke emotie dan ook, maar nooit bewust om onszelf te kwetsen. Althans, ik heb dat toch nooit gedaan.

Mocht ik in een sprookje leven dan waren deze inzichten, deze houding en deze visie voldoende om nog lang en gelukkig te leven. Maar dit is geen sprookje, dit is realiteit en daar leef ik wellicht vooral nog lang, maar niet van vandaag op morgen gelukkig. Niet dat ik denk dat geluk niet meer voor mij weggelegd is. Ik vertrouw erop dat ik geluk zal vinden, in één of andere vorm, op één of andere manier. Misschien geheel onverwacht en in vormen die ik nu nog niet kan dromen, misschien exact zoals ik het me zelf voorstel. De toekomst brengt wat ze brengt en hoewel ik er door mijn denken en handelen wel een invloed op heb, kan ik ze nooit geheel bepalen en kan ik dus enkel vertrouwen op wat zal komen.

Iemand schreef me naar aanleiding van de blog dat ik het wellicht zelf niet weet, maar dat ik volgens hem of haar een heel goed idee heb van wat ik wil en dat ik sterker ben dan ik zelf denk. Ik weet inderdaad heel goed wat ik wil en ik ben sterk genoeg om alle oneffenheden te overwinnen die zich op mijn pad bevinden, maar ik ben evengoed wankel en angstig met momenten. Net zoals iedereen zoek ik naar een houvast, een steun, een rots in mijn branding en een manier om gelukkig te zijn, maar vooral ook te blijven. Net zoals iedereen heb ik momenten van volledig vertrouwen en momenten van wanhoop. En net zoals iedereen kies ik ervoor een richting te zoeken in mijn leven waar ik mij het beste bij voel. In mijn geval is dat dankbaarheid. En op de dagen dat die richting in alle volledigheid lukt, voel ik me goed en zeker. Dat zijn de dagen waarop er geen verwijten zijn, geen spijt en geen wrok. Wel pijn, want dankbaar zijn voor wat goed is, confronteert ook met wat verloren is.

Ik heb hem een brief geschreven. Een echte ouderwetse lange brief met vulpen op wit papier. Een brief van twee velletjes lang die vertelt wat ik denk en voel en dacht en voelde. Een brief die vertelt waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en bepaalde acties wel of niet heb genomen. Een brief die geeft en niets neemt. Een soort geschenk van eerlijkheid, openheid, vertrouwen en liefde. Geen smeekbede en geen wanhopige poging om ons een kans te geven. Een brief die een verhaal vertelt en feiten op een rijtje zet. Die emoties duidt en handelingen. Ik heb een brief geschreven met alle woorden die ik had moeten zeggen, toen en nu.

Op zich is dat goed, want alle boeken zeggen dat je die brief moet schrijven, dat het ervoor zorgt dat je bitterheid, spijt en frustraties een uitweg vinden. Maar er staat ook dat je die brief niet dient af te geven, wat ik dus wel zal doen. Ik zal de brief posten, zoals dat in lang vervlogen tijden werd gedaan. Een vleugje melancholie is hier wel op zijn plaats. Ik zou een postduif opteren, maar ik vrees een beetje dat mijn brief dan nooit zal toekomen. De reden dat ik de brief stuur, is omdat het mij weinig nuttig lijkt om iemand openheid te geven als het enkel in een verborgen vorm blijft.

Ik verwacht geen antwoord of reactie op mijn brief. Ik verwacht niet dat hij iets verandert of dat er ooit over gesproken zal worden. Ik verwacht zelfs niet dat mijn woorden zullen raken. Maar ik weet dat ik met die brief een geschenk geef, dat mij ooit gevraagd is en dat ik toen niet heb kunnen schenken. Nu ben ik er klaar voor, veel te laat natuurlijk, maar niettemin klaar. En daarom schrijf ik die brief, omdat je nooit geschenken zou moeten achterhouden voor mensen. Omdat je moet kunnen vertrouwen zonder reserves of twijfels. Omdat je niets verkeerd kunt doen als je vanuit liefde en eerlijkheid handelt.

 En zoals steeds heb ik weer een gevoel van opluchting en energie nu ik de brief geschreven heb. Net zoals ik dat heb wanneer ik in de zelfcoaching boeken werk, muziek speel, praat met mensen of op de blog schrijf. Een gevoel van vooruit te komen en ergens naartoe te gaan. Ik weet dat het gevoel tijdelijk is en morgen misschien volledig verdwenen kan zijn, maar nu is het echt en goed en levendig! En dat gevoel inspireert en leert. Het geeft inzichten en maakt gelukkig.

Vanochtend kwam mijn zoontje bij mij in de zetel liggen en gaf mij spontaan een kus. Omdat ik de liefste mama ben. En dat is het moment waarop ik besef dat ik heus niet alles verkeerd doe. Dat ik ook goede beslissingen maken en juiste handelingen uitvoer. Dat ik liefde kan geven en krijgen, gewoon omdat ik mezelf ben. En het is frustrerend als je liefde voelt en geeft aan iemand die niet kan teruggeven. Maar het is ook mooi wanneer je dat kan doen zonder verwachtingen en zonder te willen nemen. Het is fantastisch als je de feiten onder ogen kunt zien en besluiten om toch te geven. Omdat het mooi is om te doen en omdat je er zelf gelukkig van wordt.

Misschien dat ik er binnen er paar dagen anders over denk, mij anders voel en eigenlijk alleen pijn en frustratie ervaar. Maar dan lees ik deze blog en weet ik dat het ook anders kan. Dat liefde iets in dat je in de eerste plaats moet kunnen geven om gelukkig te zijn. En als je dat in alle oprechtheid kan blijven doen, dan kan het niet anders dan dat je ook liefde krijgt. Van je kind, een vriend, een zus of een kennis, van een vreemde of een collega… Misschien niet van diegene die je zo diep in je hart houdt, maar daarom niet minder belangrijk of waardevol.

Ik heb een resem boeken gekocht om aan zelfcoaching te doen. Leren loslaten, meer zelfvertrouwen, “how to mend a broken heart”, … Stuk voor stuk goede boeken, gescheven door goede psychologen en therapeuten. Boeken met opdrachten en inzichten, verhalen en voorbeelden … Stuk voor stuk boeken die je zeggen dat je moet plaatsen, vergeven en stoppen met van iemand te houden. En daar klemt het schoentje, want hoewel vergeven en plaatsen haalbaar is, is stoppen met van iemand te houden dat niet. Enerzijds omdat het hart zich niet laat dwingen, anderzijds omdat ik het gewoon niet wil. Mijn hart, mijn hoofd, mijn hele zijn weigert om dat te doen. Want hoewel het pijn doet, voelt het ook goed.

Er zijn heel wat zaken in de boeken die ik wel doe. Ik tracht zelf geen contact op te nemen en dat lukt me soms. Ik tracht afstand te nemen en ook dat wil wel eens werken. Ik tracht mezelf te beschermen wanneer je afstandelijk doet. Maar elke keer dat een beetje wil lukken, zeg of doe je iets dat mij weer helemaal gek op je maakt en ben ik verloren. Dan ligt mijn maag weer overhoop, krimpt mijn hart en voelt mijn hoofd alsof iemand er een knoop in gelegd heeft. Ik kan je niet loslaten en ik kan je niet bij mij houden. En geen enkel boek kan dat veranderen. De tijd misschien wel, maar daar zullen maanden of misschien zelfs jaren voor nodig zijn.

Wanneer we elkaar zien en het goed en gezellig gaat, kan ik niet anders dan hopen, verlangen en wensen dat jij dat ook ziet en ons een kans wilt geven. Dat zijn de momenten waarop het plots heel moeilijk wordt om je te vergeven dat je afstand hebt genomen. Ik kan het ook niet begrijpen, want hoe moeilijk het ook was met momenten en hoe slecht ik mij ook voelde, ik zou nooit opgegeven hebben. Ik zou nooit afstand genomen hebben of gestopt zijn met van je te houden. Ik weet dat je nog steeds om me geeft en dat maakt het nog moeilijker. En dat zijn de momenten waarop ik negatief en verbitterd reageer omdat ik niet weet hoe het anders moet. En dus ook de momenten waarop ik jou de bevestiging geef dat het altijd weer zal mislopen. Het is een vicieuze cirkel waar ik enkel kan uitbreken als jij ons een kans geeft. Een kans die jij enkel kan geven als de cirkel doorbroken wordt. Wat een ironie!

Het is vreemd hoe zoveel mensen geraakt kunnen worden door wat ik schrijf, behalve jij. En toch is dit voor jou geschreven. En voor mezelf, om te helen en te delen. Om te plaatsen en vooruit te kunnen gaan. Om een toekomst te kunnen zien en niet te wanhopen. Of misschien lees je mijn teksten niet en raken ze je daarom niet. Of misschien raken ze je wel, maar wil je niet dat ik dat weet. We zwijgen wel vaker om onszelf en anderen te beschermen. Omdat we het niet goed weten, omdat we onszelf ervan overtuigen dat het beter is om ons hart niet te volgen. Omdat we niet de moed hebben om risico’s te nemen. Omdat we niet weten hoe we ze moeten nemen.

Ik tracht elke dag in die boeken te lezen, ze te volgen, de opdrachten te doen, de inzichten  te geloven en ervaren. En soms weiger ik ze boven te halen omdat ik mezelf niet kan toelaten verder te gaan en te vergeten. Ik heb schrik om niet meer van je te houden. Absurd, want eens dat gebeurt, is er geen pijn meer, geen verlangen en geen bitterheid. En zelfs als jij mij dan graag zou zien, zou het niet uitmaken. Maar het idee dat we dan een kans zouden weggooien, is zo groot dat het verlammend is.