Single mama in spe
Mijn poging om als single vrouw toch mama te worden!
Inhoud blog
  • Ik kan niet plannen!
  • De tweede inseminatiedag
  • Morgen al?
  • Vruchtbare week
  • Helaas...
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    01-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welkom!

    Beste lezer

    Ik ben verhuisd met de blog!  Vanaf nu kan je alle blogs terugvinden op www.bam-to-be.blogspot.be. Ik zal nog een tijdje zowel hier als daar de nieuwe blogs posten, maar vanaf 2014 sluit ik deze blog. 

    Welkom!

    Welkom op mijn blog!  Hier kan je lezen hoe ik, via donor, zwanger probeer te worden. Ik wil, langs de ene kant jullie laten delen in deze spannende momenten, en langs de andere kant ook echt duidelijke informatie geven.

    Wil je het hele verhaal van in het begin lezen, dan begin je best bij de eerste blog, helemaal onderaan in het archief (oktober 2012).  Hieronder een kort overzichtje

    Begin blog                                        oktober 2012
    Start programma UZ Gent                mei 2013
    Goedkeuring                                     augustus 2013
    Start inseminaties                             Oktober 2013

    Alvast veel leesplezier!


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    01-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    06-11-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik kan niet plannen!

    Nog 5 dagen te gaan vooraleer ik normaal ongesteld moet worden en dus zal weten of de tweede poging gelukt is of niet.  De dagen beginnen dus weer ietske langer te duren, terwijl ik wacht tot er genoeg tijd gepasseerd is tot ik mag testen. Toch is er zo een klein stemmetje in me dat zegt dat het ook nu geen goed nieuws zal zijn.  Ik kan het moeilijk verklaren waarom ik dat denk, want objectief gezien heb ik wel degelijk een goede kans deze maand.  Maar tegelijkertijd voel ik nog helemaal niets. Na de teleurstelling vorige maand heb ik ook bewust geprobeerd mezelf niet te laten meeslepen, en dat is tot op zekere hoogte wel gelukt.  Ik heb geen ingebeelde kwaaltjes, maar mijn gedachten gaan er wel altijd naartoe.  

    ‘Weet je wat het ambetante is?’ jammer ik tegen een vriendin ‘Je kan gewoonweg geen plannen maken. Het is telkens twee weken wachten op antwoord, is het negatief, dan ga ik een kleine twee weken later al terug voor een volgende poging, en dan volgen er weer twee wachtweken, en zo kan je bezig blijven.  Het niet weten wanneer ik juist zwanger zal zijn maakt me zot!  Moest ik nu op voorhand weten dat het binnen 3 maanden pas is, dan zou ik gewoon relaxed aftellen, maar dan heb ik tenminste een datum en kan ik plannen.  Nu is het elke maand opnieuw hopen en proberen en kan ik niets plannen!’
    ‘Wat wil je dan plannen?’ vraagt de vriendin
    ‘Ja, ik weet niet… Stel dat ik op reis zou willen! Ik kan bijvoorbeeld geen reis plannen.’
    ‘Je was toch helemaal niet van plan om op reis te gaan!’
    ‘Dat is een voorbeeld hé. Ik bedoel maar dat ik niets kan plannen.’
    De vriendin schiet in de lach. ‘Je hebt helemaal plannen! Het enige plan dat je hebt is dat je een baby’tje wil en dat zal wel komen… Gewoon nog even geduld hebben.’

    Ok, daar had ze wel gelijk in.  Ik wil eigenlijk gewoon die komst van de baby plannen. Mijn hoofd zit vol met ideetjes voor babykamer, doopsuiker, geboortekaartje, zwangerschapsaankondiging,… enz en dit alles staat nog ‘on hold’ tot ik zo een positieve zwangerschapstest in mijn handen houd.  Gisteren bijvoorbeeld was ik nog in de Hema, waar ze ook supersnoezige babykledij verkopen.  Mijn oog viel op een stoer hemdje met een jeansbroekje erbij.  Heel cool voor een klein jongetje.  Maar  of het een jongetje zal zijn dat weet ik nog niet natuurlijk. Net zoals ik niet weet in welk seizoen dat kleintje zijn intrede zal maken.  Is het nog in de zomer dan is zo’n flanellen hemdje natuurlijk veel te warm.   En dit bedoel  ik dus als ik zeg dat ik ‘nog niet kan plannen’, ik kan nog niets kopen!


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    06-11-2013, 17:29 geschreven door single-mama-in-spe  
    29-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De tweede inseminatiedag

    Een inseminatiedag heeft toch iets heel speciaals.  Het is alsof je terug kind bent en wakker wordt op kerstochtend, met de zenuwen die door de buik gieren in afwachting van wat er nog allemaal gaat komen. Ik probeer het ook echt als een ‘feestdag’ te zien.  En ik hoop dat dit ook zo blijft, ook als ik nog wat maanden en inseminaties te gaan heb eer ik daadwerkelijk zwanger ben.  De tweede inseminatiedag was alleszins een superleuke dag.  De mama had besloten om mee te gaan en voelde denk ik dezelfde vlindertjes als ik.  Aan het ontbijt lag er al een klein pakje met een kaartje waarop stond ‘Veel succes’. In het pakje zat een ‘tut’ met daarop ‘I love mama’.  Iets kleins, maar oh zo lief en op zo’n moment oh zo groots.  De dag was meteen goed begonnen.

    Vermits we pas om 14u30 in de kliniek moesten zijn besloten mama en ik voordien even de Ikea binnen te springen. Na een koffie’tje met taart wandelden we door de toonzaal.  Het was even moeilijk toen we de baby-afdeling passeerden, maar we hebben ons toch kunnen inhouden en hebben geen baby-gerief gekocht.  Wel genoeg andere dingen. Het is tenslotte nog altijd Ikea, de winkel die je niet met lege handen kan verlaten.  De mama vond dat we enorm veel ‘geluk’ hadden.  Geluk van alle goede dingen die we gevonden hadden. Geluk omdat er die dag mosselen met frietjes voor maar 5 € waren. En geluk dat we, doordat we die mosselmenu namen, nadien nog 5 € korting op de aankopen kregen.
    ‘Amai zoveel geluk dat we al hebben vandaag! Het is echt een geluksdag! Ik voel het, het zal lukken vandaag! Dat kan niet anders met al dat geluk dat we al hebben.

    De hele dag was ik verbazend rustig, tot ongeveer een uurtje voordien, toen de zenuwen plotseling enorm opspeelden. Vanaf toen kon ik niet vlug genoeg in de kliniek zijn.  Maar eens daar bleek dat we ruimschoots op voorhand waren, er waren nog genoeg meisjes voor mij. Vermits er zoveel achterstand was besloten er enkele meisje toch navraag te doen aan de receptie.  Bleek dat de normale gyn er niet was, en dat er een nieuweling de inseminaties zou doen. Die jongen had men blijkbaar nog niet verteld van zijn nieuwe dagtaak, want die kwam 5 minuten later met een beetje stress en zenuwen toe.  

    Anderhalf uur later dan gepland was het dan eindelijk aan mij. Toen ik wat beter kennismaakte met die nieuwe gyn die de inseminatie zou doen, viel me toch op hoe ontzettend jong hij was. Net afgestudeerd denk ik.
    ‘Oh jee, ik hoop dat hij toch al iets van ervaring heeft.’ Vloog er door mijn hoofd.  Helaas werd eerder bevestigd van niet.  Het was een heel gedoe om dat ‘speculum’(in de volksmond ‘eendebek’ genoemd) in te brengen.  Ik had eigenlijk zin om te vragen ‘lukt het?’, maar wou hem niet nog meer zenuwen bezorgen.  Ik zag al zweetpareltjes op zijn voorhoofd.  Na een zoveelste mislukte poging vroeg hij of men vorige keer een speciaal speculum had gebruikt. ‘Een extra large misschien?’
    ‘Wablief???’  Ik was beledigd! Ik heb in niets maatje ‘extra large’ en zeker daarbeneden niet. Hoe is het mogelijk?  Na nog heel wat pogingen was het dan eindelijk gelukt en kon men toch met de inseminatie beginnen.  Het is alleszins juist uitgevoerd! Moest het niet zo zijn, had ik dat zeker aan die gyn zijn gezichtsuitdrukking gezien. Nu zag ik enkel maar een grote ‘oef’.  

    Op één of andere rare manier heb ik er nu met deze beginnende gyn toch heel veel vertrouwen in. Je zag dat hij het echt goed wou doen, het was geen ‘routinejobke’.  Dus laten we hopen en duimen dat die dag ook écht een geluksdag was en ik binnen 2 weken misschien wel met de grootste smile mogelijk mag rondlopen!


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    29-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    24-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Morgen al?

    Ook al wist ik dat mijn eisprong, en bijgevolg mijn inseminatie-dag eraan komt, toch was ik alweer helemaal geschokt, verrast en opgewonden toen me bevestigd werd dat het ‘morgen’ zover is.  Vanmorgen had ik mijn tweede afspraak bij de gyn.  Ik wist ondertussen al wel hoe het in zijn werk gaat.  Direct naar de echokamer, echo nemen en kijken hoe groot dat follikeltje al geworden is.  Ik begin ondertussen ook al iets meer te onderscheiden op die echo-beelden, die voordien altijd een beetje een wazige zwart-wit storing waren.  Het was echter even zoeken naar dat ‘ei’tje’ dat we vorige keer zagen, wat de gyn deed vermoeden dat de eisprong al op gang zou zijn.  Om dit te bevestigen was er een bloedonderzoek nodig.  

    En zo zat ik een kwartiertje later in de spoed te wachten.
    ‘Een bloedonderzoek?’ vroeg de vriendelijke spoeddokter ‘En wat moet er getest worden? Ah hormoontjes!’
    ‘Inderdaad, en de resultaten zouden rechtstreeks naar Gent gestuurd moeten worden.’
    ‘Geen probleem’
    ‘Maar dat gebeurt toch vandaag he?’
    ‘Natuurlijk, we weten dat het voor hormoononderzoeken altijd dringend is’
    Oef, ik was terug wat gerustgesteld, alhoewel ik liefst van al mijn bloed vergezeld had naar het labo en zelf met de resultaten naar Gent was gereden.  Maar ja, af en toe moet je loslaten en vertrouwen hebben.

    De rest van de dag vloog voorbij in een waas. Mijn concentratievermogen zakte tot een absoluut minimum terwijl ik alleen nog maar kon denken aan de uitslag van de resultaten en wanneer ik die zou weten. Net op het moment dat ik me niet meer kon inhouden een mail naar het UZ Gent aan het opstellen was, kreeg ik telefoon. 
    ‘Met de vroedvrouw van het UZ Gent. Het is om te zeggen dat we uw resultaatjes hebben gekregen en dat uw eisprong inderdaad op gang is. We verwachten u morgen om 14u30 voor inseminatie.  De spuit pregnyl is nu louter ter ondersteuning en mag gegeven worden wanneer je wil!’  En daar waren ze weer… die zenuwen-vlindertjes!  

    Ik zal me morgen ziek moeten melden op het werk, en in plaats daarvan naar Gent gaan voor een tweede poging. Waw! Super! Spannend! En ik ben er klaar voor!  Daarjuist kreeg ik mijn eerste pregnyl spuit.  Een vriendin van mijn ouders is verpleegster en zij kwam met veel plezier even tot bij mijn ouders (waar ik blijf slapen vannacht) om die spuit te zetten. 
    ‘Weet je waarvoor dat is?’ vroeg de mama voorzichtig
    ‘Dat hoeft men mij niet uit te leggen hoor!’ antwoordde ze met een glimlach ‘dat ken ik maar al te goed! Spannend hé! Maar als het je moed kan geven, pregnyl is inderdaad zeer goed. Ik ken al veel mensen die via pregnyl toch zwanger werden, ondanks soms veel moeilijkheden.’

    De spuit was inderdaad ‘venijnig’ zoals ik ergens had gelezen. De prik is niks, maar je voelt dat vocht in je komen en dat is een beetje pijnlijk. Niet dat we niet aankunnen, maar ik kreeg zo meteen de neiging om een goede vloek te laten ontsnappen.  Natuurlijk doet dat er allemaal niet toe.  Als het werkt mogen ze van mij iedere dag zo een spuit zetten!  Morgen is het weer zover….


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    24-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    23-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vruchtbare week

    De vruchtbare dagen komen er zo stilletjes aan weer aan.  Ja… zo denk ik tegenwoordig… Je hebt de menstruatieweek, de vruchtbare week en dan twee wachtweken. De vruchtbare week is het tofste en veruit ook het spannendste. Op de 10e dag van mijn cyclus heb ik telkens afspraak met mijn gynaecoloog om zo met een echo te kijken hoe het daar gesteld is met mijn ei’tjes.  Vol goede moed vertrok ik dus weer richting kliniek. 
    ‘Ik denk dat er een follikel (meer wetenschappelijke naam voor ‘ei’) van 14 mm is!’ zei ik opgetogen tegen de gyn.  Ik vind het namelijk leuk om met mezelf weddenschapjes af te sluiten hierover.  Het was echter wel eventjes zoeken. Er was er al eentje van 10mm, maar het baarmoederslijmvlies was al te dik voor maar een ei’tje van 10 mm. Verder zoeken dus… En daar was het dan ineens… een zwarte vlek (aka follikel of gewoonweg ‘ei’tje’) van 15 mm.  Ik berekende snel verder… Morgen 17 mm, overmorgen 19 mm, een halve dag later springt het en nog eens 24u later is het dan zover. 
    ‘Dus zaterdag is de volgende inseminatie?’ vroeg ik hoopvol. Hier had ik namelijk ook nog een weddenschapje met mezelf over lopen…
    ‘Ja, dat zal zoiets zijn’ zei de gyn.  Maar ik zal je overmorgen nog eens terugzien en dan bekijken we de evolutie.

    Terug in het kantoor liet de dokter ook weten dat hij me deze maand ‘pregnyl’ wil geven.
    ‘Pregnyl?’
    ‘Dit is een spuit die je eisprong regelt. Bij inseminatie is timing heel erg belangrijk’ liet de gyn weten. ‘Door die spuit word je eisprong bepaalt op exact 36 uur later.  Het maakt ook je baarmoeder iets ontvankelijker waardoor de innesteling vlotter verloopt’
    Waw! Wat een wonderspuit! Ongelooflijk wat men tegenwoordig al allemaal kan, bedenk ik me dan.

    Ik verlaat de kliniek op wolkjes!  Mijn kansen zijn zowat verdubbeld deze maand!  Ten eerste omdat je nu eenmaal meer kans hebt dat het na 2 keer lukt dan dat het na de eerste keer lukt, en ten tweede krijg ik nog zo een extra hulpmiddeltje.  Het zal lukken deze keer! Ik voel het!

    ©, bloggen.be/singlemama


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Tags:bam, alleenstaande mama, vriendinnen, donor, vruchtbaar, vruchtbaarheidstest
    23-10-2013, 13:51 geschreven door single-mama-in-spe  
    15-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Helaas...

    Het is zover. Ik weet het zeker nu. De eerste poging is helaas mislukt. Ik ben (nog) niet zwanger. En het is ok, ik heb het aanvaard en richt me vol goede moed op de volgende inseminatie. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik mezelf een beetje verrast heb hierin.  Ik had gedacht, dat als ik nu definitief ging weten dat het niet gelukt was deze maand, ik het terug een pak moeilijker ging hebben.  Maar dat valt dus nog allemaal mee.  Ik heb het misschien al gehad, dat momentje van ‘Shit’ en ‘Waarom?’.  Of het komt misschien omdat mijn lichaam het zelf liet weten en ik geen antwoord wou afdwingen via een zwangerschapstest.  Want weet je wat het is met die tests?  Die geven hoop.  Die pompen adrenaline in je, waardoor je helemaal stijf staat van de stress op het moment dat je naar dat staafje tuurt.  Ze zijn een beetje zoals lottobiljetjes. Je weet wel dat het kopen van een lotje geen garantie geeft op winnen, maar toch krijg je onwillekeurig hoop. Eigenlijk koop je gewoon een teleurstelling, maar eentje dat netjes verpakt is in hoop.  Hetzelfde dus met die zwangerschapstests.  Toen ik dit weekend ontdekte dat mijn maandstonden er waren, had ik eerder een ‘Ach ja’ gevoel.  Ze zijn tenminste op tijd.  En hierdoor is dan ook een nieuwe cyclus aangebroken, en dus een nieuwe kans die eraan komt.  En ach… ik kan dat ietsiepietsie teleurstelling dat er zit, tenminste doorspoelen met een glaasje wijn.

    De rollercoaster aan emoties van de voorbije twee weken heeft me ook meteen geleerd dat ik het toch een beetje zal moeten loslaten.  Dat ik gewoon geduld moet hebben en de dagen moet nemen zoals ze komen. Dat ik mijn leven moet leven zoals ik gewend ben en niet alles op pauze mag zetten omdat ik 'misschien wel zwanger kan zijn'.  Dit om mezelf de teleurstelling toch een beetje te besparen.  Deze cyclus ga ik na de inseminatie wel duimen en hopen, maar niet meer stressen, Googlen en testen.  Want (zo zeggen ze toch), eens je het loslaat en het niet meteen verwacht, dán ontdek je dat je zwanger bent.  Et voila mijn nieuw plan!

    Maar nu heb ik gemakkelijk spreken natuurlijk. Ik zit in die eerste twee weken van mijn cyclus. De weken waarin je een nieuwe kans krijgt en alles nog mogelijk is.  De volgende twee weken, deze na de eisprong, zijn heel wat moeilijker.  Dan zijn de teerlingen gegooid en rest er je niets meer dan afwachten.  Het is in die twee weken dat je geleidelijk aan, dag per dag, je verstand en je zenuwen een beetje verliest.  Laten we dus echt hopen dat ik voor mezelf sterk genoeg zal zijn om me niet te laten meeslepen.  Dat ik het positieve gevoel dat ik nu heb, gewoon kan vasthouden tijdens die weken na inseminatie.

    ©, 2013, bloggen.be/singlemama


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Tags:bam, alleenstaande mama, vriendinnen, zenuwen, google, geduld, afwachten, zwangerschapstest
    15-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    11-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mag ik al testen?

    Met het risico als een volledig losgeslagen neuroot over te komen, wil ik toch even ingaan op die zwangerschapstesten.  Ik heb me namelijk weer niet kunnen inhouden en heb er meteen 4 stuks gekocht.  Het kiezen van die testen zelf is al een hele onderneming op zich.  Zoveel merken en zoveel speciallekes en zoveel verschillende prijzen. Werkt een duurdere test dan misschien beter dan een goedkopere?  Ik besloot meteen de proef op de som te nemen, door er twee van elks te kopen. Natuurlijk had ik er al eentje (van de dure) zondag weggesmeten in een moment van totaal niet gefundeerde hoop.

    Dat die test veel te vroeg was (slechts een week na de inseminatie), en daardoor onmogelijk juist kon zijn, dat besefte ik wel. Vandaar dat ik de volgende dag weer volop hoop had dat het daadwerkelijk van de eerste moment gelukt zou zijn.  Dinsdag evolueerde die hoop naar overtuiging.  Ik vond namelijk dat mijn borsten echt wel een pak steviger (en groter ook?) stonden dan normaal. Woensdag sloeg de overtuiging om in absolute zekerheid want mijn koffie smeet op, waardoor ikde hele dag op een roze wolkje liep.  Ik moest wel zwanger zijn, dat kon niet anders.  Ik moest dus ook niet langer wachten om te testen, want de test zou meteen ‘positief’ aangeven.  Donderdagochtend waagde ik me dus opnieuw aan een test… maar helaas… weer negatief.  Ik vrees dus dat het echt nog niet zo is.

    De ontgoocheling was groot, veel groter dan verwacht alleszins.  Want ook al is dit totaal onrealistisch, ergens diep in mij was ik ervan overtuigd dat eens ik die hele procedure doorlopen was en aan de inseminaties kon beginnen, ik dan ook meteen zwanger zou zijn.  Dit blijkt nu niet te kloppen, en het heeft me toch een hele dag gekost om me hierbij neer te leggen.  Het verdriet dat eruit kwam, kwam van diep en totaal onverwacht.  De hele dag liep ik gevoelig en geïrriteerd, maar niet in tranen.  Tot het moment dat ik in bed kroop en die tranen er genoeg van hadden de hele dag opgesloten te zitten.  Ze kwamen er ongecontroleerd uit en maakten me even helemaal machteloos.  Ik was kwaad op mezelf om zo naïef te zijn dat ik daadwerkelijk dacht dat het allemaal zo simpel zou zijn. Ik was kwaad omdat mijn lichaam me vanalles laat verbeelden. Ben ik dan echt niet slimmer?  Heb ik het me dan echt allemaal ingebeeld?

    Vandaag is natuurlijk weer een andere dag en het verdriet is er allemaal uit. Helaas is, toen die deur openstond, die hoop weer binnengkomen.  Misschien dat ik echt gewoon veel te vroeg heb getest en is het daardoor niet positief. Misschien moet ik toch naar dat kleine stemmetje in mezelf luisteren dat nog altijd (zij het wel minder luid) zegt dat ik misschien toch wel zwanger ben.  Ik probeer echter alles een beetje los te laten, er niet té veel mee bezig te zijn en de dagen nemen hoe ze komen. Lukt het niet deze maand, dan misschien volgende maand of de maand erop. Het stemmetje was akkoord… nadat ik haar beloofd heb morgen nog eens te testen…

    ©, 2013, bloggen.be/singlemama


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Tags:bam, kinderwens, alleenstaande mama, donor, uzgent, inseminatie, zwangerschapstesten
    11-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    07-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik die niet kan wachten

    Een weekje verder en zowel mijn lichaam als mijn geest amuseren zich kostelijk met mij. Ze zijn alleszins goed op weg om me helemaal gek te maken! Dat wachten en geduld hebben nu niet mijn sterkste eigenschappen zijn, dat wist ik al.  Maar dat ik er zo veel last van ging hebben, had ik toch niet gedacht.  Al een week ongeveer analyseer ik ieder klein krampje dat ik maar voel. Voel ik me vermoeider dan normaal?  Ben ik misschien al misselijk?  Of zouden mijn borsten niet wat meer gezwollen zijn?  Ik ken de vroegste zwangerschapsverschijnselen zo vanbuiten dat mijn lichaam geen probleem heeft ze eens te demonstreren, en zo mijn hoofd op hol te brengen.

    Ik probeer nochtans kalm te blijven.  Mijn nieuwe beste vriendin, Google, heeft me verzekerd dat ik in de eerste week absoluut nog GEEN symptomen kan hebben. Deze komen er pas na de innesteling, en deze is pas na ongeveer 6 dagen.  Pas dan wordt er (in kleine hoeveelheden) zwangerschapshormoon (hcg) aangemaakt, en kan je eventuele symptomen hebben.  Helaas lees ik dan ook weer op forums dat sommige vrouwen gewoon ‘voelen’ dat ze zwanger zijn.  Hoe voelen ze dat? Waarom voel ik dat niet?  Misschien omdat ik gewoon nog niet zwanger ben…  Et voila, mijn onrustige geest is weer vertrokken.  Het is zeer vermoeiend leven met mij voor de moment. Zelfs ik ben even toe aan een vakantie weg van mij. 

     Gisteren heb ik dan tijdens mijn boodschappen al zwangerschapstests gekocht. Twee van het kruidvat en twee van clearblue (die je al 4 dagen op voorhand kan gebruiken!  Wat is clearblue toch slim!  Ze vragen het dubbele van een gewone test, maar natuurlijk koop je dat, want niemand die actief bezig is voor een kindje wil 4 dagen langer in het ongewisse blijven! Als je dus echt geld wil verdienen, breng je best een zwangerschapstest op de markt die 5 dagen op voorhand resultaat geeft! Kassa kassa ;-) ).  Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan om toch al eens te testen.  En helaas, geen ‘plusje’.  Dat kan ook helemaal niet, want zelfs al moest ik zwanger zijn, dan nog zou het hoeveelheid hormoon niet hoog genoeg zijn om positief te testen, zoals die lieve Google mij geruststeld.  Dus nu kan ik inderdaad niets meer doen dan loslaten en afwachten, en hopen, bidden en duimen.

    ©, 2013, bloggen.be/singlemama


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    Tags:bam, alleenstaande mama, vriendinnen, zenuwen, google, geduld, afwachten, zwangerschapstest
    07-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    02-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De eerste inseminatie
    Zondag was het dan zover... De dag van de eerste inseminatie. Ik moet je wel niet zeggen dat ik met een klein beetje zenuwen wakker werd.  Zowat om de 5 minuten keek ik op mijn horloge om te zien of het nog geen tijd was om door te gaan. Deze keer hopelijk geen stress in het verkeer! Gelukkig lag ons hotel eigenlijk maar op 2 minuten van het UZ Gent.  Eens daar aangekomen was het nog even de weg zoeken, want vermits het zondag was, moesten we via een andere ingang dan gewoonlijk. Uiteindelijk kwamen we in de wachtzaal... Vol vrouwen die hoopvol aan het wachten waren.  Ik was stiekem toch wel blij dat ik een vriendin bij had zodat ik dat wachten niet alleen moest doen.  Na een kwartiertje kwam de dokter in de wachtzaal en riep mijn naam.  Het was zover....

    Opgewonden en nerveus volgde ik hem in de behandelkamer.  Daar liet hij me eerst het buisje met het sperma zien, zodat ik kon controleren dat dit inderdaad mijn naam daarop was. Wat me wel enorm opviel was de hoeveelheid.  Dat leek echt niet zoveel, hopelijk genoeg zwemmertjes om hun werk te kunnen doen.  Ik deelde mijn bezorgdheid met de dokter, die me verzekerde dat het 'behandeld' was in het labo en daardoor minder leek, maar niet minder was. Oef!  Vervolgens mocht ik plaatsnemen op de stoel.  Het sperma wordt eigenlijk binnengebracht met een gewoon spuitje, waar een dun plastieken buisje aan vasthangt, ongeveer een 15 cm lang (Ja ja, nu was het écht 15 cm!).  De dokter bracht eerst een eendebek in en vervolgens dat spuitje, dat een beetje kriebelde, maar geen pijn deed.  Hij waarschuwde me dat ik een klein beetje krampjes kon voelen op het moment dat het vocht in me kwam, en inderdaad ik voelde kleine samentrekkingen.  Raar, want op de normale manier is dat nooit het geval, dacht ik toch.  Het zal misschien zijn omdat het sperma veel dieper wordt binnengebracht dan anders ooit mogelijk is.  Nadien wordt de stoel even gekanteld, kwestie dat de zwaartekracht ook een beetje meehelpt. En daar lag ik dan, een beetje trillend en beseffend dat het nu wel eens allemaal kon gebeuren, hopend dat dit inderdaad ook zo was.
    'Je mag er niet vanuit gaan dat je meteen van de eerste keer zwanger bent' waarschuwde de gynaecoloog me 'maar je mag er ook niet vanuit gaan dat je nog niet van de eerste keer zwanger kán zijn.'  Met deze hoopvolle woorden werd ik terug gekanteld. Naar mijn gevoel veel te vlug.  Ik had daar, als het zou helpen, gerust nog een paar uur willen liggen met de voetjes omhoog.  Maar dat heeft blijkbaar geen zin... de zwemmertjes zijn op ongeveer 3 seconden waar ze moeten zijn.  Tot slot legde de dokter nog uit dat ik gewoon moet leven zoals anders, maar toch opletten met alcohol, rauwe groenten, rauw vlees en de kattenbak.

    Terug in de wachtzaal kreeg ik een dikke knuffel van de vriendin die mee was en liepen we nadien terug naar de auto.
    'Zal ik de zetel platleggen?' vroeg ze me
    'Ze zeggen dat dit niet nodig is, maar ja...'  En hup, de zetel werd platgelegd.  Eens thuis heb ik ook nog eens de rest van de dag in de zetel plat gelegen, maar niet vooraleer ik eerst al mijn kaarsen had aangestoken.  Nu was het gewoon duimen en hopen.  En dat moet ik nu nog 10 dagen doen!  Het zullen nog een lange 10 dagen zijn.  Waarom kan je dat niet direct testen?  Gewoon uit de behandelkamer komen en meteen testen en bevestiging krijgen.  Die twee weken in het ongewisse is écht niets voor mij.  Maar ik ga ervan uit dat ik gewoon al zwanger ben en probeer mezelf zo goed mogelijk te verzorgen met vers eten en genoeg rust, in de hoop dat mijn lichaam zo sterk genoeg is om dat vruchtje door deze eerste moeilijke dagen te helpen.  En ondertussen, blijf ik toch kaarsen branden ook!

    ©, 2013, bloggen.be/singlemama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Tags:bam, kinderwens, alleenstaande mama, donor, uzgent, inseminatie
    02-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    01-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Preconceptiefeestje

    Zoals ik reeds eerder eens vermeld heb, is tijdens heel die weg ernaartoe, het idee geopperd om nog eens goed uit de bol te gaan alvorens ik de feestjes en de wijntjes (toch voor eventjes) zal moeten laten. Een leuke manier om bewust nog eens te genieten van het uitgaansleven, het leven dat voor een hele periode op een zeer laag pitje zal staan.  Toen we, een dikke maand geleden, dit weekend hadden uitgekozen, had ik nooit kunnen denken dat het echt wel de dag voor die eerste inseminatie zou vallen.  Eerlijk gezegd deed het feestje er niet meer zoveel toe, de volgende dag was veel belangrijker.  Maar alles was al geregeld en ik besloot er gewoon van te genieten, zij het dan wel op een rustige manier.

    De aperitief was voorzien bij een bevriend koppel.  Ze hadden lekkere hapjes verzorgd en het was heel gezellig om rustig een beetje bij te babbelen.  Uiteraard kwam de vraag ‘En wanneer moet je nu de eerste keer gaan?’  Ik besloot om hen niet te doen schrikken door ‘morgen’ te antwoorden.  Dit hield ik nog even voor mezelf.  Nadat we hadden ingecheckt in ons hotel, gingen we met z’n allen op restaurant. We waren in totaal met 12, een mooie bende dus.  Spijtig dat van de ‘échte vriendinnen’, er maar eentje kon komen. De anderen hebben zelf al een gezinsleven en kunnen zich dan ook moeilijker vrij maken om een avondje uit te gaan. Het is natuurlijk altijd leuker als alle belangrijke mensen in je leven erbij kunnen zijn, maar als dit niet het geval is, moeten we er toch van genieten. En dat heb ik gedaan!  Het eten was heel gezellig en lekker. Nadien gingen we naar De Vooruit, waar er een feestje met jaren '80 en '90 muziek was.  Zo van die muziek die je niet meer zo vaak hoort tijdens het uitgaan en waar je echt van kan genieten als het wel zo is. 

    Natuurlijk heb ik het wel rustig gehouden, want die eerste inseminatie zat teveel in mijn achterhoofd.  Dus veel water drinken en af en toe een pintje en niet te laat terug weg. Rond 03u00 ging ik met de vriendin terug naar het hotel, klaar voor een hopelijk rustige nacht, want de volgende dag was toch Oh Zo belangrijk!

    ©, 2013, bloggen.be/singlemama


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Tags:bam, alleenstaande mama, vriendinnen, preconceptiefeestje
    01-10-2013, 00:00 geschreven door single-mama-in-spe  
    Archief per week
  • 04/11-10/11 2013
  • 28/10-03/11 2013
  • 21/10-27/10 2013
  • 14/10-20/10 2013
  • 07/10-13/10 2013
  • 30/09-06/10 2013
  • 23/09-29/09 2013
  • 16/09-22/09 2013
  • 09/09-15/09 2013
  • 02/09-08/09 2013
  • 26/08-01/09 2013
  • 19/08-25/08 2013
  • 12/08-18/08 2013
  • 29/07-04/08 2013
  • 22/07-28/07 2013
  • 15/07-21/07 2013
  • 24/06-30/06 2013
  • 17/06-23/06 2013
  • 27/05-02/06 2013
  • 20/05-26/05 2013
  • 13/05-19/05 2013
  • 08/04-14/04 2013
  • 01/04-07/04 2013
  • 18/03-24/03 2013
  • 21/01-27/01 2013
  • 12/11-18/11 2012
  • 22/10-28/10 2012
  • 08/10-14/10 2012
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Gastenboek

    Laat gerust iets weten in mijn gastenboek!

    Blog als favoriet !

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs