SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
21-05-2012
MOVED
Wij zijn verhuisd! Hipper jasje maar nog steeds dezelfde inhoud op http://singlethirtychaos.wordpress.com/ Na uren copy-pasten ontdekte ik zonet een importeerfunctie Tja..
Ik zie het niet. Ik heb nochthans een sterk visueel brein. Mentale beelden die mooi mappen op eigenschappen, situaties en de daarbij horende gevoelens. Ik zie perfect hoe mijn droomjob er uitziet. Ik zie haarscherp hoe mijn droomhuis er uitziet. Ik zie gedetailleerd hoe mijn droomoutfit met bijpassend lijf er uitziet. Ik zie zo hoe mijn perfecte sociaal leven er uitziet. En hoe mijn droomkind er uit ziet, daarvoor moet ik enkel mijn ogen openen.
Maar vraag me niet naar hoe ik een nieuwe relatie zie. Want dan zie ik niks. Een groot wit vlak blokt letterlijk elke zie-poging af. Niet alleen voor wat ik zelf wil maar ook wat ik voor mijn Vedette wil. Bij elke poging om achter dat wit blad te kijken, krijg ik het benauwd - letterlijk.
Ik zie dan perfecte plaatjes van wat ik niet (meer) wil. Misschien zijn er dat zo veel dat er geen ruimte meer is voor een plaatje van wat ik wel wil. Ik zie ook geen enkel beeld van een man, dat een opening maakt om het wel te zien. Misschien zijn er nog te veel beelden van mannen die te veel of te weinig opening hebben gemaakt. Misschien ben ik al te lang alleen, te zelfstandig, te hard. Ik zie het gewoon niet.
Eén van de grootste lessen die ik de laatste jaren geleerd heb, is het belang van dingen te doen die je gelukkig maken. Wat ik ontdekte was dat wat je happy maakt niet per se hetzelfde is als wat je graag doet. Sommige dingen zijn leuk om te doen, at least voor mij toch. Jammer genoeg maken véél te lang uitslapen, tegen iedereen mijn gedacht zeggen, altijd en overal gelijk hebben, liters booze en massa's junk food je niet echt gelukkiger - au contraire .
Dan zijn er activiteiten waar ik serieus voor op mijn tanden moet bijten. Zoals sporten. Een hele dag onderhandel ik tussen mijn interne couch potato en mijn superverantwoordelijk alter ego. Maar na het sporten ben ik dan zo high dat ik me voorneem om het vanaf dan élke dag te doen. Van zo'n sessie geniet ik werkelijk nog een paar dagen na (écht!). Maar weer net niet lang genoeg om zonder twijfelen naar de volgende te vertrekken.
En dan - ontdekking van de eeuw voor mij - zijn er dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar happy van zou worden. Iemand met iets helpen waarvoor ikzelf geen hulp zou nodig hebben. Iets attent doen/zeggen tegen iemand met problemen die niet de mijne zijn en waar ik écht niet wakker van lig. Sociaal doen/zijn terwijl ik eigenlijk liefst de loner wil uithangen. Na een lange dag een sjot onder mijn eigen gat geven en naar een afspraak vertrekken, waar ik echt geen zin in heb.
Pro bono in plaats van quid pro quo. Ik moet er werk van maken.
Vanmorgen: omg, de zon! Dat hebben we direct gevierd met mijn kortste rok, een nieuwe streken-zonnebril, luide muziek in de auto en een fijne werkdag. Helemaal in form en gemotiveerd om straks nog een uurtje te gaan sporten. Ongelooflijk wat goed weer met je kan doen. Vanaf morgen weer dagen regen, wind en februaritemperaturen. Ik hou mijn hart al vast
Vandaag brachten Vedette en ik het grootste deel van de dag bij mijn ouders door. Lekker eten, genieten van de zon en Vedette laten entertainen door mijn vader. In de loop van de namiddag kwam the Ex langs. Hij moest Vedette per se "5 minuten zien". Na een tripje naar zijn wagen komt Vedette met een mooie bos bloemen fier aangewandeld. Dat was de eerste keer sinds ik mama ben dat ik een cadeautje krijg op moederdag, en dat deed héél veel plezier De wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit
- Gras maaien (check) met een pruttelende benzinemotor die mij na sommige knallen echt omhoog deed springen, maar toch zo macha - Auto wassen vanbinnen (check) en vanbuiten (check) met mijn Vedette achter het stuur op de tonen van StuBru - Koken (check) met wat schuldgevoel, nadat Vedette er vanochtend op aandrong dat BM bij ons komt wonen omdat we dan "altijd samen eten kunnen maken" (omg!) - Moederdagcadeau voor mijn moeder halen (check) - Moederdagcadeau voor mezelf halen (no check) wegens besparingen, maar ruimschoots goedgemaakt door alle knuffels en kusjes die ik vandaag mocht ontvangen - Mezelf een paar keer lekker vinden in de spiegel (check) zelfs in mijn "ik -ga-eens-een-dagske-buiten-werken-tenue", really! - K3 laten herrijzen uit de dood (check) - aaarrgh! - Blog van A-woman verder lezen (check) nadat ik ontdekt heb dat ik weet wie dat is (omg!) - Tegen alle principes in mijn emailadres geven aan een nieuwe lokale zelfstandige die van deur tot deur gaat (check) hij zag er echt zo goed uit, héhé - Halfstijf maar voldaan in de zetel kruipen (check) - Bloggen (check) - Op tijd er in kruipen (maybe check) na een slapeloze nacht wegens een hyperactieve Vedette
The guts! Je moet maar durven... Effe zielig liggen twitteren dat "je de Teletubbies haat". Omdat je daar ocharme 's ochtends een heel uur met je zoontje naar moet kijken.
Ja, ik heb het over u, Karen Damen, a.k.a. de rosse van K3. Ik sta al wéken op met de gruwelijke tonen van "Mama sé" en "Handjes draaien" in mijn hoofd. Terwijl ik een rock chick ben en het enige nederlandstalige genre dat ik kan pruimen uit de lekkere bekken van de Jeugd Van Tegenwoordig komt.
Aan mijn Vedette: Het spijt me dat mama gezegd heeft dat K3 alle drie zoveel pijn in hun buikjes hebben dat ze een paar dagen niet meer kunnen zingen bij ons thuis. Dat was voor één keer gelogen van mama. Maar mama vond dat ze dat even verdiend hadden
Ik zal maar bekennen, tijdens mijn (naar-mijn-goesting-veel-te-veel) vrije momenten op het werk, zo tussen twee opdrachten in, of wachtend op het antwoord van een klant, surf ik al eens op het net om de recente zieleroerselen van medeblogsters te bekijken. Wat ik daar zo treffend aan vind is dat de meeste verhalen, situaties en gevoelens enorm herkenbaar zijn.
Het recept is vrij eenvoudig. Neem een vrouw met ballen, van in de dertig, met of zonder kids. Laat haar relatie met een al-dan-niet-zo nette vent op de klippen lopen. Laat haar carriere niet echt schitterend lopen, ook al is de babe in kwestie best getalenteerd en ambitieus. De naam van het gerecht lees je in de titel van dit stuk.
Ups en downs. Van dipjes tot depressies, met pillen om recht te blijven en therapeuten om er toch maar eens met iemand objectief over te kunnen praten. Gezondheidsproblemen, die vaag zijn en geen duidelijke oorzaak hebben (yeah, right). Goeie en slechte vriend(inn)en, leuke en vermoeiende familie. Al dan niet bestaande kids die gemist worden. Knokken op het werk met af en toe eens een overwinning. Party, booze, fashion, men & music, alsof het elke keer de laatste keer is. Van véél te véél naar véél te weinig, en weer terug. Haast constant balanceren op een slappe koord. Maar het is zeker niet alleen kommer en kwel. Ik lees over (én ervaar!) heel veel liefde en vriendschap. En happy endings, gelukkig.
Wanneer je in het diepste van de dip zit, halen die gelijklopende verhaallijnen niet veel uit, integendeel zelfs. Maar al balancerend op de rand van de vulkaan, kan die girl-power al wel eens helpen. En een mens doen beseffen dat Kathy Bates gelijk had in "P.S.: I Love You": If we're all alone, at least we're not alone in that.
Het zat er al even aan te komen en ik had het eigenlijk vroeger verwacht. Na dag op dag één jaar van "financiële onafhankelijkheid", ben ik helemaal blut. Het begon twee maand geleden toen de hypotheek er op het laatste van de maand niet volledig af ging: 30 EUR te kort. Na een maand besparen was het verdict deze maand nog erger: 300 EUR te kort.
Een gedetailleerd rekeningoverzicht toont wat ik al vreesde: ik heb niks buitensporigs gedaan, gewoon normaal geleefd, zonder vernoemenswaardige bijkomende kosten. Wat ik wel zag waren aanzienlijk verhoogde energiefacturen, een lager loon door ingewikkelde maar correcte berekeningen, en een reserverekening die vroeger voor het aanvullen van tekorten werd gebruikt en nu maximaal negatief staat.
Het gevoel dat daar bij hoort was mij volledig onbekend: ik ben nooit echt rijk geweest maar heb altijd royaal kunnen leven. Het gevoel dat daar bij hoort grijpt mij al een paar dagens serieus naar de keel.
De laatste maanden waren er al een paar "lastige" momenten. Vriendinnen die mama werden kon ik geen royaal cadeau geven, terwijl ik dat normaal wel belangrijk vind. Rimpeltjes en wallen konden niet worden weggetoverd met dure potjes, en zetten hun weg dus lekker verder. Nodige consultaties bij de osteopaat kon ik schrappen wegens niet terugbetaald. Eens lekker gaan eten, forget it (wel goed voor de lijn )
Maar nu is het dus nog erger. Als ik geen oplossing vind, moet ik mijn huis in het dorp waar ik erg graag woon, verkopen. Ik zou kunnen gaan zitten hopen op een mirakel zoals winnen met win-for-life, opslag, of een erfenis van een bejaarde crush
Maar niet echt... ik ga (moeten) knokken en een oplossing vinden, business as usual.
Ik zal maar bekennen, tijdens mijn (naar-mijn-goesting-veel-te-veel) vrije momenten op het werk, 
