Deze wezens, met hun menselijke vorm, maar met bokkenpoten als benen en hoorns van een ram of een geit op hun hoofd, zijn in de loop der tijd door de Kerk aanzien als het beeld van de duivel. Ik wil hier meteen aanhalen dat de faun of satyr van alle fabelwezens de meest aardgebonden is van alle fabelwezens.

Faunen staan voor vruchtbaarheid en voor het beschermen van akkers en bossen. Daarom is het niet toevallig Pan die door de Grieken als hun god van de landbouw, veeteelt en bossen gekozen is en later zijn Romeinse evenknie Faunus er bij gekomen is. Deze volkeren begrepen de natuur van deze wezens nog het best.

Het karakter van een faun kan je best omschrijven als speels, uitbundig en wat plagerig. Met een sater in huis zal je je nooit vervelen. Het zijn gangmakers en ze houden van feesten. Het was niet voor niets dat de wijngod Dionysos ze als gezelschap uit koos.

De faun houdt van vrijheid, liefst met de hoofdletter V. Ze hebben ergens een dubbele moraal. Faunen kunnen net als mensen vatbaar zijn voor lusten en ook verliefd worden op menselijke vrouwen of aanverwanten. Zo liet Pan zijn oog vallen op de nymf Syrinx, maar gezien het niet wederzijds was, liet ze de goden haar in een rietstengel veranderen, waar Pan zijn fluit uit maakte.

Hier kan misschien een verklaring in zitten waarom heksen vroeger bezocht werden door de duivel in de vorm van een man met bokkenpoten en hoorns. Sommige vrouwen hielden er misschien wel een faun als minnaar op na. Gezien de Kerk alles wat met seksuele vrijheid te maken had en zeker tegenover vrouwen, aan banden wilde leggen, werd de faun de perfecte posterboy om Satan af te beelden.

Er bestaan ook vrouwelijke faunen, maar die komen pas recenter naar voor en het is mogelijk dat die hybrides zijn van faunen en mensen.

Dat faunen ook alert en zorgzaam kunnen zijn, bewijst volgens mij het verhaal van Krampus, de faun die eigenlijk de oorspronkelijke kerstman was.

Het verhaal was dat hij de kinderen hoorde wenen, die alleen gelaten werden, terwijl hun ouders Midwinternacht vierde en hij wou hen troosten. Meteen had hij een leger elfen en draken op de been, die geschenken bij elkaar sprokkelde en zo de kinderen gingen troosten tijdens de langste nacht.

De Kerk heeft van hem een monster gemaakt, dat stoute kinderen in een zak stopte. Een troostende figuur werd een drukkingsmiddel. Hij staat ook aan de oorsprong van Zwarte Piet.

Zelf ben ik hoeder van twee faunschedels, waar ik regelmatig mee channel. Mij valt vooral op dat de faun het wezen is dat ons naar onszelf doet kijken en ons doet relativeren. Ze herinneren ons aan onze natuur en aan onze lusten en passies. Ze zijn tot zover ik weer zeker niet boosaardig en zeker niet verwant aan de duivel.

Op de foto staat mijn eerste faunschedel Faunos.

Eigenlijk ben ik de laatste tijd meer en meer bezig met mijn kristallen schedels. Daar kan ik ondertussen ook al zowat een boek over schrijven, maar ik zou graag meer toelichting geven over de fabelwezens, of binnenaardsen, zoals ik de naam soms doorkrijg. Veel informatie haal ik uit channel sessies en staat niet meteen in boeken, want wat er over veel wezens geschreven is, klopt niet altijd met de realiteit, die de mens in de loop der eeuwen uit het oog verloren is.

Ik begeef me hier in het rijk dat veel mensen als verbeelding en fantasie gaan afdoen. Dat is hun volste recht. Ik ben dus geen predikant die mensen zal zeggen wat ze moeten geloven. Het zijn juist die mensen, die ons angsten voor het onbekende aanwakkeren. Gezien angst een slechte raadgever is, lijkt het me interessant dingen toe te lichten, in een andere context.

De binnenaardsen of fabelwezens heb je in allerlei soorten en vormen. Sommigen zijn trouwens nauw verwant aan mensen. Dan denk ik hierbij aan faunen, zeemeerminnen, centauren, elfen, kabouters, reuzen, aardmannetjes, ... Anderen zijn niet aan ons verwant, maar wel aan het dierenrijk. Voorbeelden hiervan zijn draken, eenhoorns, griffioenen, ...

Ik ben van plan om ze allemaal één voor één verder toe te lichten in mijn blog, maar ik ga beginnen met enkele kenmerken die ze allemaal gemeenschappelijk hebben, namelijk dat ze allemaal wezens van onze aarde zijn, die mee bijdragen tot het systeem en elk hun eigen taak daarbinnen hebben.

In het algemeen kan je stellen dat ze drie verschillende hoofdtaken hebben: beschermen, helpen en delen.

Aan de hand van bepaalde kenmerken kan je soms zien wat het hoofddoel is van het wezen. Zo hebben wezens met hoorns meestal de neiging tot bescherming. Denk hierbij aan de draken, die over de aarde waken, de eenhoorns die de onschuld bewaken of de faunen, die onze bossen en natuur bewaken.
De wezens die vooral helpen, hebben dan weer handen zoals wij. Denk hierbij aan diverse soorten kabouters en elfen. Ook de reuzen behoren tot deze groep.
Het delen, doen ze allemaal, elk op hun manier. Elfen delen hun kennis en vaardigheden. Draken delen hun wijsheid en faunen delen graag geschenken uit.

Wat is er dan mis gelopen? Deze wezens zitten allemaal in ons collectief geheugen, dat door Jung ooit beschreven werd. Hun herinneringen zitten diep in onze geest bewaard, maar is door bepaalde instanties vervormd.
Toen de mens zich meer en meer op zijn materiële kant is gaan richten en zijn lichaam belangrijker is gaan vinden dan zijn geest en vooral materiële rijkdom is gaan verkiezen, werden onze fabelvrienden vijanden.

Draken moesten door dappere ridders gedood worden, omdat de koningen die ze dienden, de bergen die ze bewaakten en die goud en edelstenen bevatten, moesten ontginnen voor hun kronen. De schatten die de draken bewaken, zijn de schatten van de aarde: de mineralen die ons in stand houden en die niet dienden als machtsmiddel. We verdreven de draken, die er voor waakten dat goud en edelstenen uit hun context gerukt gingen worden.

Ook de zeevaart veranderde. Mensen begonnen meer en meer met hun hormonen te denken en de zeemeerminnen of sirenes, die hun lang met hun gezangen veilig door stormen, rotsen en zandbanken loodsten, waren plots gevaarlijke verleidsters, die onbetrouwbaar mannen verleidde en schepen deden vergaan. Lang leve het kompas sindsdien en de mens begon zich meester van de zeeën te maken.

Maar nog erger was misschien het lot van de faunen, die met hun hoorns en bokkenpoten plots als het symbool van de duivel zelf golden. Ja, Satan had een vorm gekregen. Zo konden we gerust onze bossen rooien voor steden en industrie. Kinderen, die in oorsprong door faunen beschermd en gekoesterd werden, maakte men bang van hen.

Ondertussen is de wereld in verandering en beginnen de fabelwezens weer in opmars te geraken. Er beginnen hoe langer hoe meer mensen vragen te stellen het is belangrijk dat deze beantwoord gaan worden.

Ik geef mezelf hier de naam Silver Crow. Waarom? Omdat dit de naam is die ze me vanuit de andere kant geven. De kraai is de totem waar ik me het meest mee verbind. Het is de boodschapper tussen hier en de andere kant. Zo voel ik me ook een beetje. Het zilver is gewoon mijn favoriete metaal en zonder haarverf ook al stilaan mijn natuurlijke kleur aan het worden. Dus dat is mijn blognaam hier kort in een notendop.
Wat is er interessant aan mij om te weten? Wel, ik hou van schrijven, vooral fictie, omdat ik graag zo dingen van mijn afschrijf. Ik reken af met wat me in de werkelijkheid kwetst door het als fictie te verpakken en te dramatiseren. Mijn personages zijn louter fictief. Zo ben ik een entertainer en kwets ik er niemand mee.
Dat is één van mijn voornaamste hobby's, maar ik krijg hoe langer hoe meer ook de neiging om dingen mee te willen delen en ook mensen te informeren. Daarom deze blog.
Ik weet dat er over spiritualiteit al veel geschreven is en dat het laatste woord nog niet gevloeid is. Toch is dit het onderwerp waar ik het meest over weet en de reden waarom ik er aan ga beginnen. Ik zie wel waar het eindigt, maar mijn doel is om met mijn berichten mensen te informeren over alles wat met de geestelijke wereld te maken heeft.