we gebruiken geen leestekens want deze computer heeft daar geen zin in
waarvoor we nu al zo snel bloggen (onze gewoonte niet )
gisteren is ons iets, laten we zeggen, vrij ernstigs overkomen we kwamen terug van ons stadsbezoek in portonovo en stelden vast dat onze kamerdeur open stond
er is het een en het ander verdwenen geld, internationale pasporten (onze belgische hebben we nog), kledij, gsmoplader, souvenirs,visa(kaart al geblokkeerd)...(onze rugzak met algemeen goed dus) vandaag dus naar contonou teruggekeerd ( we hebben elk nog wat geld) en de belgische ambassade opgezocht. Hier zitten we dan... net ons verhaal uit de doeken gedaan. Hij belt momenteel allerlei instanties op (waaronder de ambassade van benin in belgie) Wij mogen ons bezig houden op internet en dachten we bloggen nog even. Zo zijn jullie ook nog even op de hoogte van onze afrikaanse avonturen. We nemen deze pech er maar bij, het hoort zo. We lachen onze problemen weg en drinken ( als we weer geld hebben) er nog een fris pintje op.
voila, tot de volgende de gepluimde vissen groeten jullie
Aan allen die onze blog nog steeds lezen, proficiat. Aan allen die deze blog niet meer lezen, tgoh jah ook proficiat zeker. Het is een hele tijd geleden dat we jullie nog op de hoogte hebben gebracht. We zijn er ons volledig bewust van, maar deze avond wordt ook niet uitgebreid. Hoewel we ons best zullen doen (dit is trouwens opnieuw de 2e poging, zo zie je maar, bloggen is fun!)
Ondertussen heel wat gebeurd: - We zijn opnieuw verhuisd (deze keer absoluut voor de laatste keer) - We werden beiden geteisterd door een diarree/kots-aanval - Op 6 maart stopte de TSR bus voor de BAOBAB, daar zagen we 4 paar melkflessen te voorschijn komen. Onze moeders, Greta en Martine waren gearriveerd. Meer info te verkrijgen bij hen, wij vonden het alvast geweldig. - We zijn op Safari geweest... Al waar we met zekerheid te weten kwamen dat we nog geen grammetje vermagerd zijn. Stel je maar eens voor, de ene heeft 2 buiken, de andere een olifantenbuik. Wat zijn ze hier toch eerlijk... - Enkele naïevelingen geloven dat er in België beesten zijn die smurfen heten, ze zijn blauw, hebben handen en voeten als ons en wonen in champignons. - De plaatselijke bevolking kent ondertussen al een aardig woordje westvlaams. De woorden poepheet en tette (wij bedoelden tetse, maar het verbaal uitdrukken van de klank TS lukt hen niet zo goed, jammer dus voor Sietske haar naam) werden in hun vocabulaire opgenomen. - Ook hebben we een weekendje parakou achter de rug - Het bier blijft nog steeds vloeien - We hebben een eerste afrikaanse regenbui meegemaakt - Het einde van onze stage komt in zicht, we zullen het nog gaan missen... - We hebben een belgische avond gehouden, frieten werden gebakken.. -...
Nog heel wat meer gebeurd, maar te lang geleden om nu nog onze schade in te halen (waarvoor onze excuses)
Liefs
Joyce en Esther (Zo gaan we hier door het leven, te veel geïnteresseerd mannevolk...)
op onze stage alles goed... gewoontjes en op zijn afrikaans, nooit op tijd... ( de kinderen hé). Onze eerste middag met de jongens ondergaan... behoorlijk rustig maar toch vreselijk vermoeiend. We speelden football chinois, bowling met blokken en springballen,... ze waren onder de indruk van onze creativiteit... ( de chef, Lazar komt de hele tijd met zijn kodak filmpjes en foto's maken). Over de middag gaan we onzeluch benutten in ons nieuw favoriet cafeke, de mirador. Ze kennen ons hier ondertussen al. anders vandaag niet zoveel speciaals gebeurd. s' avonds nog iets gaan drinken met enkele plaatselijke gasten. Een hiervan is hier heel gekend. HIj is namelijk de zanger van Les COOLSTARS... jaja... we waren onder de indruk... maar niet voor lang... ze hadden snel afgedaan toen ze toch wel ietwat genante vragen begonnen stellen... dit weerden we af maar melden hen wel dat we geemancipeerde vrouwen waren met ervaring en diploma in de taebo, karate, judo,... waren ze toen even onder de indruk... dat hadden we ook weer goed afgehandeld...
donderdag 14 februari;
op stage een nieuw kindje, blind geboren, kent geen affectie, moeder verliet vader en kind na de geboorte,... triestig maar wel leuk als we het kind aan het lachen kunnen brengen. Ook maakten we een braille-alfabet voor een andere blinde jongen van om en bij de 16 jaar (weet zijn leeftijd niet, laat staan zijn naam). Hij kent na een week de eerste 8 letters va het alfabet. Verschrikkelijk om het aan te leren... het lijkt behoorlijk hopeloos... maar geduld heelt alle wonden... s'middags gaan we naar de APP eten en daar ontdekken we vol verrassing dat het vandaag Valentijn is... hier dus helemaal niet zichtbaar... geen commercieel gedoe.
's avonds trekken we naar edith. Ze is er niet en we nemen dan ook weer even plaats bij salamou en familie. Zoals altijd weer heel gezellig en amusant. net toen we wilden vertrekken kwam edith aan met een gorde kinderen omzich heen. We gaan naar binnen en voor we het goed en wel beseffen krijgen we weer een maaltijd aangeboden. Twee maal warm op een dag. Sinds ons vertrek in het ziekenhuis is dat nog niet veel voorgekomen. 's avonds rond negen uur wilden we de shortcut nemen. Het was donker en we hadden geen zaklamp. Arm in arm vonden we gelukkig ons logement. na het killen van enkele vieze beesten kruipen we onder de wol.
vrijdag 15 februari;
niet veel gebeurd vandaag. We deden voor de eerste keer sinds ouaga onze was. Dit deden we volledig zelf met de hand, tot bloedends toe. We installeerden een wasdraad en lieten ons gedurende anderhalf uur volledig gaan. Pijnlijk voor de rug en vooral vermoeiend. veel verschil maakte het wel niet uit... onze kledij ruikt nu wel naar WIP maar ze zijn wel nog steeds even vies. deze avond nog iets gaan drinken om het weekend te starten ( hoewel we morgen moeten werken, tis het gedacht dat telt)
zaterdag 16 februari;
Dat meisjes veel lastiger konden zijn dan jongens hadden we nooit gedacht. We zouden macramébandjes maken en daarna football chinois spelen. Van dat eerste kwam al niet veel in huis. Ze wilden het zelfs niet leren... druk, hectisch en vooral geplunderd... ze trokken vanalles van de muren... Met onze haren recht begonnen we aan het langverwachte weekend. Die avond aten we iets dat onze goede vriend de slager UDO had bereid. taai en pikant. deze namiddag hadden we CHoukoutou gedronken en Sietske kreeg het gevoel dat het spul nog steeds aan het gisten was in haar buik. Met een wit gezicht nemen we de taximoto naar huis. Tegen alle verwachtingen in lukt het niet eens om stoelgang aan te maken... integendeel... constipatie is in the house... leuk! 2 motiliums en een kleine siesta later vertrekken we toch naar de APP. Al de mannen die we kenden die avond waren blijkbaar niet de grootste dansers. Wij, daarentegen waren niet van de dansvloer weg te slaan. We besloten om het niet te lang te trekken want zondag moesten we er vroeg uit om naar TANAGOU te gaan.
zondag 17 februari;
om 6.30 gaat onze wekker. SNOOZE. om 7u staan we op. We nemen ons rugzakje en vertrekken richting centrum. Daar hadden we afgesproken met Mama. Hij was ietwat te laat maar daar kunnen we mee leven ( in België bestaan er ook van die gevallen). Om 8u staan we aan de Taxi voiture om te vertrekken... TWee uur later konden we eindelijk vertrekken. Met 20 mensen in de auto en 5 mensen er boven op vertrokken we over zanderige wegjes richting de prachige watervallen. Aangekomen, inderdaad heelhuids, trekken we onze ogen open van al dat moois dat de natuur te bieden heeft... we trekken de bikini aan en nemen een duik in het water... zalig! we genieten er van een grootse show. De plaatselijke jongens beklimmen de rotsen en springen er zonder gène af. Echt hoog... supergevaarlijk maar wel de moeite om te zien. We probeerden het ook eens maar laat ons stellen dat we nog geen 50 centimeter hoog zijn geraakt. we nemen een maaltijd, doen wat toeristische winkeltjes waar afdingen niet zo goed lukt en vertrekken weer naar de bus. We moesten er zeker om 17u zijn om dan uiteindelijk om 19 uur te vertrekken. Die afrikaanse tijdsnormen toch...en wij die dachten vroeg thuis te zijn... s' avonds aangekomen op onze kamer zat er tot overmaat van ramp een ongedierte in onze kamer. Een salamander ( Maragua) zat ons met grote ogen aan te kijken van boven ons raam. Al snel stond het hele kot op stelten. Een klein overleg van wie de stoere zou zijn om het beest te doden zat er aan te komen. uiteindelijk was hanne de stoere en Sietske de poetsvrouw. Dat hadden we vooraf afgesproken. Het grote werk kon beginnen. Na het smijten van sletsen... we geven er allebei een tweetal voor het gebruik. eerlijk is eerlijk... na lang proberen metde sletsen besloten we de grove middelen er bij te halen.We nemen de trekker uit de inkomhal en gaan opnieuw naar het jachtveld. Je kunt je niet inbeelden welke angsten we doorstonden. We vonden het toch ook wel grappig... HAnne nam de trekker en deed een poging tot moord. Helaas... het beest viel op de grond. We stonden allebei te tieren ( echt niet overdreven) en hanne nam een slets om de genadeslag toe te dienen. Hier kon hetavontuur zijn afgelopen mocht hanne er niet hebben naast geslaan. Het slijmerige object kroop vervolgens onder Sietskes valies... Dat was het toppunt. Buitenadem ondernamen we een poging om de valies te verplaatsen. Het beest verkroop weer en weer en weer tot... ( we bleven gedurende de hele tijd kreetjes slaken, ook werden de sloelen gebruikt ( zo'n beest kan springen en kruipen waar het wil, maar dat deed er even niet toe)) hanne nam de trekker en plette het beest tegen de muur, de staart was er af en had nog enkele zenuwtrekjes... poeztsvrouw sietske had al een servietje gehaald en zat bijna gehurkt om het op te ruimen toe hanne riep dathet weer bewoog... en inderdaad... zo'n beest heeft werkelijk 3 levens... opnieuw werd de trekker gebruikt met dat verschil dat het beest nu tot een soort van Mousse werd geslagen... moe, voldaan en met een gerust hart ( alhoewel) kruipen we in bed
maandag 18 februari;
opstaan, eten en naar CPS. Door een misverstand zat onze ruimte al vol kinderen. normaal was dit pas in de namiddag gepland. Omdat het krokusvakantie is komende kinderen van een school een halve dag naar ons om te spelen. Daar ging onze individuele therapie... na 10 minuten was onze ruimte een waar stort. Na een uur konden we rampenplan C afkondigen. Dit vooral toen de kinderen om 10u hun potje rijst bovenhaalden ( hun ontbijt ofzo) overal rijst... blokken met rijst, puzzels met rijst. Opnieuw stonden onze haren recht maar gelukkig konden we er weer mee lachen. In de namiddag niet veel moeten doen. Materiaal nog wat gesorteerd ( we hebben nog steeds geen dozen) en bezoek gekregen van een man die gestuurd was door een van de amerikaanse vrienden van Edith. We zullen zien wat we voor hem kunnen doen... Toen we deze avond UDO tegen hetlijf liepen had hij vreselijk nieuws te melden, zijn vader was overleden. Hij vroeg ons even langs te gaan bij zijn familie ( wxaarschijnlijk een gewoonte hier, heeft te maken met respect ofzo). Zonder na te denken zeggen we ja. Daar aangekomen zat zijn moeder in een hutje apart met nog wat andere vrouwen. We moesten onze schoenen uit doen en even gaan zitten. Ze zat er gesluierd en diep bedroefd. We wisten echt niet wat zeggen en gaven een innige deelneming- blik...
na het verlaten van de hut bracht hij ons mee naar een ietwat afgelegen plekje op de binnenkoer. Daar lag zijn vader, begraven. Waren we even geschrokken zeg. We hadden echt met hem te doen...
verder is er niet zoveel gebeurd vandaag...
ziezo... dit was het dan maar weer... alles komt hier altijd goed...
dag beste lezers, ondertussen is er heel wat gebeurd. We zijn een week verder, een week vol veranderingen...
woensdag 6 februari;
Opgestaan zoals gewoonlijk. Met nieuwe moed vertrokken we opnieuw richting soeur Carmen. Dit om ons programma voor te stellen en ons project wat uit de doeken te doen. Al snel werd duidelijk dat de interesse ver te zoeken was... daar stonden we dan, beiden met een pruillipje tot op de grond. We voelden de ontgoocheling tot in onze kleine teen... ça fait mal! Toch besloten we om ons materiaal te sorteren... Maar de courage sloeg snel om in hopeloze lachbuien, uit frustratie wel te verstaan...Na lang overleg beslisten we dat we beter ergens anders ons materiaal konden gebruiken. We trokken onze stoute sletsen aan en gingen met ons kleinste hartje terug naar soeur Carmen... We vertelden haar heel eerlijk wat we hadden beslist en tot groot jolijt verstond ze ons...( die italianen zijn zo slecht nog niet...). We kregen de kans om nog enkele dagen in het ziekenhuis te logeren en mangeren om op ons gemak iets nieuws te zoeken. die namiddag begon onze zoektocht... die al snel werd stopgezet want we liepen meneer Corneille tegen het lijf. Hij was erg geinteresseerd in ons project. Hij is het hoofd van de afdeling orthopedie in het ziekenhuis en wist op die manier van onze plannen. Na zijn dienst is hij vrijwilliger in verschillende verenigingen en geeft hij kiné aan huis voor mensen die het niet breed hebben ( in afrikaanse normen is dit dus zo goed als niets). Hij kende de directeur van het centre promotion Sociale ( onze nieuwe stageplaats). we maakten met corneille een afspraak de donderdagmorgen. Die dag hadden we dus een dagje 'vrij'. We dachten, dit is een ideaal moment om Edith nog een bezoekje te brengen. Maar ze was niet thuis... De buren, salamou en familie, nodigden ons om wat bij te praten. Al snel zaten we in een afrikaans sfeertje en voelden we ons op en top. Salamou kent Ruth ( zus sietske) heel goed en daarom verliep de communicatie ook wat vlotter. We kregen kélékélé aangeboden. Zeer lekker, ' t smaakt als een lekkere vettige chip. Bij gevolg propten we ons buikje vol... Bij het verlaten van deze gezellige familie begeleidde Mama ( neef van Salamou) ons naar een plaatselijk bevetje alwaar we een heerlijke beninoise ons keelgat binnen goten... we gingen eten en kropen in ons bedje. We moesten er op onze afspraak met corneille fris uitzien... vandaar...
donderdag 7 februari;
deze morgen zagen we corneille en hij maakte ons warm voor het centrum. met deze temperaturen hier was dit niet echt onoverkomelijk. We gingen een kijkje nemen en we waren snel verkocht. De directeur, meneer Lazar was er niet maar werd telefonisch gecontacteerd. Hij zag het zitten en we gingen aan de slag. We haalden ons materiaal en maakten kennis met de medewerkers... een vlot dagje in vergelijking met de voorgaande... We voelden ons opnieuw kiplekker en gingen nog iets drinken naar de Baobab. Daar waar ze ons steeds graag zien komen... we besloten om die vlechten uit ons haar te halen ( we hielden het slechts 6 dagen vol)... we zetten er de schaar in en hebben daar 3 uur per persoon voor nodig. We kregen hulp van mama en gingen daarna nog wat drinken ( een slaapmutske).
We kropen veel later dan voorzien in ons bed...
vrijdag 8 februari;
Opnieuw opgestaan, ons klaargemaakt en gaan ontbijten. De eerste echte dag op onze nieuwe stageplaats kon beginnen. We begonnen al vroeg te transpireren ( combinatie van de hitte en de toch wel iet wat stress.) Het centrum is een centrum waar mensen met een handicap en sociale problemen terecht kunnen voor activiteiten (wat ze nog meer doen is voor ons zelf nog steeds niet zo duidelijk). Wij staan in voor de activiteiten met kinderen. Tijdens de week zijn dit kinderen met een handicap die daardoor niet naar school kunnen. Tijdens het weekend gaat het om kinderen met handicap en zonder handicap. Ons eerste kindje was een jongen van 7 jaar, hij heeft polio. Heel onwennig starten we met het aanbieden van sensorische prikkels. Hij lacht en amuseert zich de hele voormiddag. Dit gaf voldoening! Ook kwam nog een meisje van 2.5 jaar, de diagnose bij haar is onbekend, ons doet het denken aan CP (= cerebrale parese). Ook bij haar gaan we op zoek naar activiteiten op maat. In de namiddag kregen we de mogelijkheid om de ruimte verder kindvriendelijk in te richten. We gingen verf kopen op de plaatselijke markt en gingen aan de slag... Het resultaat mag er zijn!
Die avond besloten we de anderen op de hoogte te brengen van ons vertrek, dit specifiek naar Frère Florent die toen nog steeds niet op de hoogte was, we mochten dit van soeur Carmen nog even verzwijgen (hij had het ook te druk om hem dit al te kunnen vertellen). We sloegen hem om 20u s'avonds aan de haak. Hij had net gedaan met werken. Hij vond het een geweldig initiatief en wenste ons veel succes!
Na de eerste geslaagde dag, vonden we dat we een drankje wel verdiend hadden, we gingen nog iets drinken...
Zaterdag 9 februari;
's morgens opnieuw naar onze stage geweest. We hadden een 10-tal kinderen verwacht. Jammergenoeg werden er het meer dan 20. Als snel draaide onze ruimte uit op een ware mesthoop. Overal lag ons materiaal rond... We verdachten sommigen zelfs van het ontvreemden, dit was achteraf gezien fout. Hectisch maar geslaagd. We besloten de groep op te splitsen voor de volgende keren en een systeem te vinden om ons materiaal op te bergen.
Tijdens onze siësta werden we abrupt gewekt door het geklop op onze deur. Daar stond Mama. HIj was met zijn brommer. Doordat we die dag gingen verhuizen maar onze bagage in iedere hoek van de kamer lag verspreid (voor diegene die ons kennen is dit erg begrjipbaar). We propten in een 10-tal minuten alles in onze valiezen en vertrokken te voet naar de soeurs van Burkina, ons nieuw logement. Daarna nam Mama ons mee naar Salamou. Met z'n 3-en kropen we op de brommer en snorden we het avontuur te gemoed. Opnieuw werd ons kélékélé aangeboden. Mama besluit ons mee te nemen naar een Cabaret (nog kleiner dan een buvetje), daar kregen we de kans om Choukoutou te drinken, een plaatselijk gesuikerd drankje die verdacht veel op vloeibare gist gelijkt. We ontmoeten een oude bekende, Amina, ook zij trakteert ons opnieuw met een calabasje vol. We gaven haar een geweldige vlaanderenpin cadeau, ze was er heel gelukkig mee! GSM-nummers werden uitgewisseld (van Mama en Amina, voor ons zou het te duur zijn). Ze zou ons zeker nog eens opnieuw uitnodigen voor een maaltijd. Zo recht als we zijn binnengekomen, zo scheef gaan we weer buiten! Opnieuw beklommen we de brommer. Onze volgende stoppaats bevond zich een eindje buiten het centrum. De cascade van Tanguiéta. Na een eindje tussen de rotsen te hebben geklommen, kwamen we aan bij een pisstraaltje van een waterval (dit door de droogte). Heel rustig en heel mooi, we genoten er even van het mannelijk schoon (Mannen wassen zich daar namelijk in hun nakie, kijken mag aankomen niet... )
Die avond brachten we Edith, die nu wel thuis was, een bezoekje. Het bezoekje draaide al snel uit op een avondmaal. Veel te laat op onze rendez-vous met Mama, stapten we in het donker richting zijn huis. We gingen ons nog even omkleden op onze kamer om daarna nog een stapje te gaan zetten op zijn afrikaans. Eerst dronken we opnieuw Choukoutou in een heel klein hutje met zeer hitsige muziek. Al snel werden bij Sietske de eerste mannelijke stijve perikelen gevoeld. Hanne liep er de eerste afrikaanse lesbische tegen het lijf. Grappig moment, vooral toen ze haar handen niet meer wou lossen en ze mee verlegde van kroeg! Daarna gingen we naar de APP, een soort van dancing. We schudden er het vet van ons lijf. Ook werd rechtopstaand geplast in een klein kotje met een gordijntje voor (= het WC), degoutant! Na een goed avondje stappen kropen we wel voldaan en volgeschonken in ons bed.
Zondag 10 februari
Om kwart voor tien werden we verwacht bij Edith. We hadden beloofd haar te vergezellen naar een echte afrikaanse mis. Na ons avondje stappen, kwam dit toch iets ongelegen. Maar goed, we hielden ons woord. We hebben er slechts heel even spijt van gehad. Dit op het moment dat de priester het nodig vond om meer dan een uur te preken. Ook moesten alle nieuwelingen in de kerk rechtstaan. Dit ter verwelkoming in de familie van God. Daar stonden we dan...
's namiddags stond Mama daar opnieuw, hij leek ons iets te bezorgd over ons, maar goed, hij bleef wel OK. we kwamen opnieuw in een buvetje terecht (hoe doen we dat toch steeds?). Daar leerden we 'fils de Dieu' en zijn makker (een slager) kennen. We lachten ons te pletter en een traktaat kon weer niet ontbreken. Daarna namen ze ons mee naar de plaatselijke markt ('Fils de Dieu' vertrok naar de hemel). We kochten er allerlei benodigdheden om zelf ons potje te kopen. OPnieuw werden we in de zak geplaceerd, maar het lukte hen niet meer. We hadden het steeds door en werden begeleid door twee lokale binken!
We aten ons eigen bereide maaltijd (tomaten, ajuin, look, kruiden en kaas) en brachten een bezoekje aan Azara (dochter van Salamou). We moesten er een cadeautje afgeven van Ruth voor de kleine Augius. Al snel werd duidelijk dat mannen in Afrika even verslaafd aan de TV gekluisterd zitten wanneer er voetbal is (finale van de African cup, egypte-kameroen).
Om ons weekend af te sluiten, gingen we nog iets drinken naar de Baobab. Daarna trokken we ons terug op onze kamer om te gaan slapen.
Maandag 11 februari
Nieuwe stagedag, lastig opstaan, ... Er kwam een nieuwe jongen langs, iemand die blind geboren is. We zouden voor hem een braille alfabet maken en hem opnieuw leren rekenen. Voor de rest niets speciaals gebeurd... 's Avonds kreeg Mama telefoon van Amina. We werden uitgenodigd voor het avondmaal bij haar familie. Dat deden we dan ook. Het eerste wat ons opviel was dat ze onze prachtige broche (de pin), nog steeds droeg! We zorgden voor een assortie cadeautje en gaven haar een sleutelketting en een sticker van Vlaanderen (je kunt je niet voorstellen hoe blij ze hiermee was). De sodabi werd bovengehaald, de keeltjes werden gesmeerd. De sodabi bleef komen, weigeren durfden we niet. Voor Hanne werd het teveel, dit aangezien ze net haar Lariam had ingenomen. Ze goot heel subtiel af en toe wat in de struiken. De rest steeg jammer genoeg ook bij haar naar het hoofd. Al strompelend verlieten we de keet, we plasten in een douche bij één of andere familie (Mama vond de struikjes te gevaarlijk = te bezorgd!). Op die manier belandden we weer veel te laat in ons bed.
Vandaag 12 februari
Opgestaan, opnieuw stage gaan lopen. De blinde jongen kwam langs, we leerden hem de eerste 6 letters van het braille alfabet (wie weet kent hij ze morgen nog.) De rest van de stage dag verliep als alle anderen, leuk en vernieuwend... Ondertussen hebben we de directeur ontmoet. Hij boft ongelooflijk over ons werk. Hij trekt ook verdacht veel foto's en wil nog 100en andere belgische stagiares (we vragen ons af wat hij effectief heeft getrokken...). We zijn hier graag gezien en zijn dus echt met ons gat in de boter gevallen! Dank u Corneille (die ook al enkele dagen vraagt om eens samen een stapje te gaan zetten).
Deze avond na het werk opnieuw wat gaan drinken, daar kwamen we onze slager tegen. Toen hij ons zag zitten haalde hij vlug een pakje heerlijk vlees. Deze avond opnieuw ons favoriete koude schoteltje gegeten. Dit was het ongeveer.
Even een korte samenvatting van alle veranderingen: - verandering van stageplaats - verandering van coupe - verandering van logement - verandering van stoelgang (jaja, hij is er, de eerste 'tourista') - ...
Laten we meteen starten met een uiteenzetting van onze reis naar the place to be...
na een stressvolle, en vroege morgen ( we stonden op om 5u om om 5.30 te vertrekken met de fiets naar het busstation.) starten we een lange, transpirerende en hongere dag... De douane was niet zo spectaculair als we verwacht hadden.... we moesten enkel ons passport afgeven en in één zin (en français) vertellen wat we gingen uitsteken... Op de bus probeerden ze ons, zoals het hoort, weer maar eens in de zak te placeren... maar dat was buiten ons gerekend... We kregen de hulp van onze familie ( zo noemden ze de blanken aan de grenspost). Als enige stapten we af in Tanguiéta ( het hartje van). Iedereen keek ver voorovergebogen door het raam... Moet spectaculair zijn geweest... TWee leken in het vak, met elk twee valiezen en 2 gedemonteerde velo's met kapotte mandjes ... We vroegen aan enkele locale kinderen om op onze fietsen te letten. Op dat moment kwamen er 2 hotelmedewerkers afgelopen om onze bagage te dragen... (eerst dachten we, hier hangt een geurtje aan (lees: weer betalen) maar dit was niet zo). Voor de kenners, we bevonden ons in hotel de Baobab... heel gezellig met leuke hutjes om in te slapen. Dit konden we gebruiken na deze lange dag. De mensen waren er erg vriendelijk en we besloten om er het lokale bier maar eens uit te proberen...
's avonds genoten we van een driegangenmenu (deze keer niet bij de president van Burkina) en praten rustig bij over memorabele momenten die we in burkina hadden beleefd...
de volgende dag ( maandag) besloten we om vroeg op te staan en te vertrekken per fiets naar l'hopital st jean de dieu... helaas was het uur veranderd ( weet dat we dit pas geweten hebben wanneer we te laat kwamen voor het middagmaal in het ziekenhuis.) We lieten onze bagage in het hotel en vertrokken in het poephete weertje... Aangekomen in het ziekenhuis vonden we niet meteen de nodige personen... we werden van de ene naar de andere gestuurd... en mochten genieten van een kleine glimp van Frère Florent...jammer genoeg was hij te occupé en werden we met lege handen naar zuster Carmen gestuurd. Zij bezorgde ons een kamer en nodigde ons uit voor het middagmaal...( waar we te laat kwamen, we leven nu gelijk met jullie). In de namiddag haalden we onze bagage ( een rit gratuit pour nous...) we waren echt graag gezien in de Baobab en besloten om hier nog terug te komen... 's avonds maakten we kennis met nog andere stagiars of vrijwilligers... wij zijn de jongste... ( we mogen nietvergeten te vermelden dat we de grote kuis hielden in onze enorm stoffige kamer... we kunnen weer rustig ademhalen)
ondertussen konden we nog steeds tegen niemand over ons project vertellen en voelden de laissez faire attitude. We liepen verloren en classeerden deze dag onder de categorie: nutteloos! We lieten de moed niet zakken en hoopten op een mooiere toekomst. ...
Vandaag: Opnieuw liepen we eerst heel lang verloren, iedereen was druk in de weer en wij liepen bij gevolg verloren... we doolden wat rond... Toen een van de vele dokters ons meenam naar een kamer om bedden op te maken dachten we... ola... zeg dat het niet waar is, ze denken dat we verpleegsters zijn... toen hij nadien nog eens pikuren bovenhaalde was het hek helemaal van de dam... we zagen hoe frère Florent vocht af tapte ( uit een buik) en we dachten het is nu of nooit... we haalden ons beste frans boven en meldden hem dat we geen infirmières zijn... hij snapte het en vroeg ons wat we dan wel weer waren ( weet dat we hem zeker een jaar lang hebben gestalkt...). na opnieuw van hier naardaar te worden gestuurd komen we terecht in het schooltje van het ziekenhuis... het begon eral meer op te lijken... maar toch... we kunnen stellen dat we om 17u vanavond eindelijk hadden duidelijk gemaakt wat we precies wilden bereiken... ( de leraar dacht dat we zijn werk wilden afnemen...)... morgen nog eens praten met zuster Carmen en zien wat er te realiseren valt...
deze avond gingen we op zoek naarEdith ( een amerikaanse waar ruth in 2002 logeerde voor 2 maanden)... na een korte zoektocht werden we tot aande poort gebracht door een zeersympathieke man... Ze was fantastisch... zeer vriendelijk... Een lief oud vrouwtje die ons volledig tot rust wist te brengen....
we moeten wel toegeven dat de eerste dagen in het ziekenhuis erg lastig waren... we kijken momenteel een beetje uit naar de tijd dat we opnieuw mogen rondtrekken...
Je moet weten dat alle mensen waarwij de maaltijd mee nemen, ofwel italiaans praten ( en geen moeite doen om zich verstaanbaar te maken) ofwel is frans hun moedertaal en kunnen wij enkel dromen van uitgebreide conversaties... gelukkig hebben we elkaar... en we zijn meer dan ooit blij dat we dit avontuur met twee zijn begonnen... maar we redden ons! pas de panique!!!!
beste mensen, dit is de derde keer dat we dit epestel typen... We verwijderden het elk al een keer op een domme manier... Vandaar dat dit berichtje iets korter zal zijn dan voorzien... we doen wel ons best...
momenteel voelen we ons nog op en top toerist... de twee Nasara's zijn erg sportief en fietsen er op los op de afrikaanse wegen. Nasara betekent blanke. Dit krijgen we voordurend te horen telkens we op pad zijn. Sommige zeggen dit onvriendelijk, maar vele anderen doen dit op een vriendelijke manier. vooral de kinderen zijn erg gefacineerd wanneer we voorbij rijden op onze "made in china- fietsen".
dag één, 29 januari na de middag gingen we fietsen kopen in de buurt. Gelukkig hadden we ingrid aan onze zij. Ze zorgde ervoor dat we de fiets voor slecht 31000 CFa op de kop konden tikken ( reken zelf maar als je weet dat één euro 656 CFa is.) Na het op punt stellen van de fiets, reden we een toerke in de coté.
Aangekomen, deden we enkele bezoeken ( madeleine en eveline, 2 vriendinnen van Ingrid). Iedereen stelt ons dezelfde vraag: hoe bevalt ouaga je? JAh, hoe kunnen we daar nu al op antwoorden, we zijn hier nog maar pas...
dag twee, 30 januari
we fietsen een hele voormiddag naar de Libanees om onze euro's in CFa te wisselen. Deze shop is erg westers en je kunt er alles krijgen gelijk in Mariette . Op de slagerafdeling kregen we op slag goesting in een ferm bord spaghetti. We zagen er namelijk een hoop gehakt liggen ( wij lusen dit rauw, wetende dat dit het meest onhygiënische vlees van Afrika is, treuren we...) bij het naar huis rijden stoppen we in een buvette en drinken een frisse pint. ( 60Cl voor minder dan 1 euro, daar kan de elfpenner een voorbeeld aan nemen)
thuisgekomen stellen we vast dat ze ons tussen tomaten kunnen leggen. zonnecrème staat ons bruin kleurke in de weg dachten we...we leerden ns lesje ( onze tubes zijn nu bijna leeg )
in de namiddag gingen we alleen op pad. We fietsen naar centre artisanale. Dit is een centrum waar er zich allerlei ateliers bevinden. Ze maken er ter plaatse handtassen, halskettingen, beelden, doeken, maskers,... Hebbedingetjes dus, echt iets voor ons ... We vertrokken met de intensie om veel geld te verdoen en dat deden we ook...
We moesten er wat inkomen want hier was het namelijk de bedoeling dat we onderhandelden over de prijzen die gegeven worden voor de goederen. De eerste keer durfden we niet echt doorgaan maar de tweede keer zorgde ervoor dat alle deuren opengingen.
Daar werkte namelijk Abdoe, hij zag ons wel zitten. We kregen weteen een huwelijksaanzoek in onze richting. We meldden dat ze in België op ons wachten ( dat hopen we toch nog steeds...) maar dat we wel geïnteresseerd zijn in de armbanden...we startten de onderhandelingen. Wanneer beide partijen niet overeenkwamen maakten we aanstalten om te vertrekken en we zeiden dat het geen probleem was. Plots wilde hij het wel aan onze prijs verkopen. Hahaha de techniek was gevonden ( of waren het de charmes...). In ieder geval pastten we de truc nog verschillende keren toe en dronken als afsluiter nog een biertje.
We hoopten om voor zonsondergang thuis te zijn maar de zon dacht er anders over... In een kwartier werd het helemaal donker. We fietsten dus zonder licht, over de holderdebolderbaantjes naar la maison d'ingrid. Daar wachtte ons een heerlijk gegrilde maaltijd. gezellig!!!
derde dag: 31 januari
Ingrid mocht vandaag de auto van Firmin lenen. Onze bilspieren en zitbeenknobbels waren in hun nopjes. We reden naar Bois de Boulogne alwaar we een promenade maakten en reden een toerke rond de Barrage. MOOI
In de nammidag gingen we zwemmen in een hotel in het centre de ville. Ze verklaarden ons gek, want het is hier namelijk winter. Voor ons was het een heerlijke duik en het deed verdomd veel deugd!
die avond besloten we vroeg onder de wol te kruipen want de volgende morgen ( vandaag dus) moesten we vroeg uit de veren...
dag vier: 1 februari
5.30 we worden gewekt door het huisalarm. Dieven? neenee, het was Ingrid die het alarm uitzette. Dit doet ze normaal met een opstapje maar vandaag wou ze het eens zonder proberen. we schrokken ons rot!
5.55 we vertrekken met een nuchtere maag richting de ochtendmis. Bij het aankomen is het klaar. Leuke ervaring zo'n mis maar helemaal anders dan bij ons. Ze knielen, zingen en trommelen hier de hele mis door. We voelden ons twee dummy's. Wisten wij dat we op ons knieën moesten gaan zitten na de hostie... . In ieder geval twas tof!
na enkele familiebezoeken komen we terug thuis voor een heerlijk ontbijt met ananas en mangoconfituur ( selfmade by Ingrid). Om negen uur moeten we per fiets vertrekken richting Rue Charles de Gaules. We hebben er namelijk een afspraak bij Coiffure Suzanne. JAja mensen, in primeur, Hanne en Sietske hebben vlechtjes in de haren. Ze zaten er per kop 3.30 uur aan en dat met drie personen. Zo'n werk was dat...
het resultaat mag er wel wezen denken we...
Zoals jullie lezen hebben we nu nog een gezonde dosis luxe om ons heen, na zondag is dit een raadsel... We weten ook niet of zo makkelijk toegang zullen hebben tot het internet... We doen ons best...
het is nu ondertussen 18u... we zijn begonnen om 15u... hopelijk lukt het deze keer zonder problemen... Het was onze laatste poging... op de vorige pogingen meldden we wat we deze middag nog wilden doen. Jammer... geen tijd meer... Toch zetten we het op en rijtje: haartopjes afbranden, valiezen maken ( morgen is een drukke dag en en zondag vertrekken we om 6.00 s' morgens naar het hartje van Tanguiéta ( benin)), onderbroeken wassen en bloggen. Dit laatste liep net iets langer uit dan verwacht.... maar we hebben het er voor over.
Met liefs,
Hanne en Sietske
P.S. zoals jullie in de reacties kunnen lezen is de president van Burkina heel blij met onze komst. ( hehehehe, -we simuleren een lachje van ene meneer Hauspie) We namen bij gevolg contact met hem op en we zijn morgen in de vroege avond uitgenodigd in de presidentiële residenties voor een vijfgangenmenu...
en als je dat niet gelooft, dan maken we je wel nog iets anders wijs..( hé jan?! )
om negen uur stonden we op onze trein te wachten in kortrijk. We kregen een verrassende telefoon van Pieter. Hij trok zijn stoute schoenen aan, toonde zijn tanden en vond de ballen aan zijn lijf . Hierdoor kon hij ons alsnog naar de luchthaven brengen. We parkeerden ons op plaats 4J-25 ( voor het geval magda, christine en pieter nog steeds aan het zoeken zijn, we know the answer) Een pintje ( in ons geval), 5 traantjes ( in sietskes geval) en veel geknuffel, gepieper en gekwijl later ( ook de fotograaf was van dienst , waarvoor dank ) zwaaiden wij onze mama's, de tante van hanne en Pieter ( de vriend van sietske) met een hoog blind-date gehalte uit. Nog even wachten wachten op onze vlucht. Hoe doof je beter de tijd dan met een goede, frisse pint in de hand.
vliegreis: Eenmaal op het vliegtuig gestapt, stelden we vast dat de avonturiers van de arteveldehogeschool helemaal langs achter moeten plaatsnemen. Dit in de buurt van kleine, snoezige mulatjes. Stel je maar eens voor dat de staart afbreekt, we hebben de bagage, onszelf en een klein ventje. De ideale ingrediënten voor het opstellen van de snoezelruimte
Na een heerlijke maaltijd , desoriëntatie in tijd ( we zaten een uur langer het vliegtuig dan gedacht). Eens spanje gepasseerd, het water overgestoken begonnen de buikkrampen der zenuwachtigheid zich aan te dienen begonnen we aan de afdaling. Na een perfecte landing ( we hadden graag geapplaudiseerd) kon het lange wachten beginnen.
Onze eerste voet op afrikaanse bodem ( transit casablanca). We shopten, aten,shopten, aten, dronken ( zou dit een pintje zijn geweest ?), we slenterden en de uren gingen tergend traag voorbij.
Daar zaten we dan, we haalden onze kaarten boven, bereidden onze inleefweek voor ( jaja meisjes) en we amuseerden ons te plet. Na een tijdje begon onze maag te knorren en we opteerden voor het naar binnen werken van een heerlijke pizza...
Na het binnenschrokken van de pizzapuntjes kwam plots een onbekende,blanke naar ons toe. "spreken jullie nederlands" "ja" "alé zeg, komt dat tegen"
hoorden we daar westvlaamse klanken? Jaja roeselaarnaars, op doorreis om camions te verkopen :) de contacten werden gelegd, de kaarten werden geschud en het bier ( nog maar eens) werd besteld. bier op kosten van de firma, zaliiiggggg!
en weet je, we kuisten ze af!!!!!
Een van deze mannen heet Geert, nen krullenbol met aardig veel trekjes van één van onze leerkrachten, zelfs zijn neus, de mannelijkheid en zijn lach waren erg gelijkend.
Even verloren we de tijd uit het oog, tien minuten over boardingtime, een flits voor onze ogen, het vliegtuig was vertrokken...
Maar niet dus, een uur vertragen was het tegenaanbod. Daar zaten we dan... opnieuw...
na een een uurtje wachten, een gratis drankje stegen we eindelijk voor de tweede keer op. De vermoeidende dag eiste zijn tol en we beslisten om een dutje te doen. Echt comfortabel zo'n vliegtuig. De rugjes zullen het geweten hebben. Alsof 2 keer opstijgen nog niet genoeg was, maakten we om 3U 's nachts een tussenlanding Niamey en moesten we nog eens de lucht in ( vliegangsten volledig overwonnen).
om 4.07 plaatselijke tijd ( bij jullie 5.07) konden we onze eerste voetstappen op Burkinabees grondgebied zetten. Daar de gebouwen toch wel een 200 meter van het vliegtuig verwijderd waren vonden de burkinabesen het toch wel nodig om een bus in te zetten...
Na extra controles... ( stress) konden we onze bagage ophalen en raar maar waar hier was niets fout gelopen...
Toen we de luchthaven verlieten kunnen we de situatie vergelijken met vliegen op een hoopje stront. "Besoin taxi?" ( 15 mannen wilden ons een lift geven, egostreling?) ondertussen kozen we er eentje uit. Er liepen 2 mannen met ons mee en die wilden maar al te graag onze bagage dragen... we bedankten vriendelijk en waren opgelucht wanneer we een groene wagen zagen verschijnen. De bagage werd in de auto geplaatst, dit terwijl wij een duidelijke prijs aan het bespreken waren... en jaja... we zouden niet in Afrika zijn mochten ze voor het plaatsen van de bagage in de koffer geen bijdrage vragen... Elk een euro hebben we gegeven... verdorie... we zijn in de zak gezet...
Scaderend dat dat veel geld is en dat we het enkel maar geven omdat we moe zijn en in ons bed willen kruipen, stappen we in de auto. Wanneer je ons ging zeggen dat die wagen binnen de minuut uiteen ging vallen, dan gingen we het geloofd hebben. Rode lichten kennen ze hier, maar gebruiken ze niet. Hetzelfde met het rondpunt... ( waar ligt de grens. Wat is een rondpunt en waneer heeft iemand zijn wiel verloren... als jullie begrijpen wat we bedoelen...)
na een kleine 'deviation' zien we Ingrid aan haar deur staan, ze had het vliegtuig gehoord... We krijgen een rondleiding en kropen onder de wol (6.00).
9.00: we worden wakker met de zon op onze snoet, we kijken door het raam naar de wonderlijke wereld; Afrika. door het dichtvallen van de oogleden gaan we terug slapen.
11.00 wakker worden, tanden poetsen,aankleden, hoofd onder de kraan en naar beneden... Daar zien we Bibetha ( het huismeisje van de familie Ky-Messine). We kregen een kleine kleine rondleiding in de buurt. Wij kijken en zij kijken... grappig... ( domme, domme blanken).
Het eten werd opgediend: -soep -gebakken bananas -saus van tomaat met geit -sla met look en tomaten...
heerlijk maaltje zouden we zo durven zeggen... als dessert kregen we een fruitslaatje van mango en watermeloen... ZZZAAAALLLLIIIGGGGG!!
hier zitten we dan, denkend dat jullie nu wel voldoende leesvoer hebben gehad. Straks gaan we fietsen kopen en gled wisselen... We zullen weer ogen trekken... maar zo hoort het ook...
veel liefs van ons voor jullie...
Hanne & Siets
P.S. het is hier poepheet, 30 graden... wetende dat het de komende maanden alleen maar warmer wordt, groeten we jullie!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
)
. Op de slagerafdeling kregen we op slag goesting in een ferm bord spaghetti. We zagen er namelijk een hoop gehakt liggen ( wij lusen dit rauw, wetende dat dit het meest onhygiënische vlees van Afrika is, treuren we...) bij het naar huis rijden stoppen we in een buvette en drinken een frisse pint. ( 60Cl voor minder dan 1 euro, daar kan de elfpenner een voorbeeld aan nemen) 
kunnen leggen. zonnecrème staat ons bruin kleurke in de weg dachten we...we leerden ns lesje ( onze tubes zijn nu bijna leeg 
. In ieder geval twas tof!
) zwaaiden wij onze mama's, de tante van hanne en Pieter ( de vriend van sietske) met een hoog blind-date gehalte uit. Nog even wachten wachten op onze vlucht. Hoe doof je beter de tijd dan met een goede, frisse pint in de hand.
, desoriëntatie in tijd ( we zaten een uur langer het vliegtuig dan gedacht). Eens spanje gepasseerd, het water overgestoken begonnen de buikkrampen der zenuwachtigheid zich aan te dienen begonnen we aan de afdaling. Na een perfecte landing ( we hadden graag geapplaudiseerd) kon het lange wachten beginnen. 
?), we slenterden en de uren gingen tergend traag voorbij. 
