Ge hebt zo van die dagen dat je bij het begin al weet dat het niet goed komt.
zoon 1 stapt met zijn verkeerde been uit bed en is mcgrumpy himself, dat gaat goedkomen dat examen Nederlands. zoon 2 laat een pot honing vallen in de keuken waardoor alles plakt en liefst van al nog met glas erin waardoor manlief zit net niet snijdt. dochter wil haar leren vestje aandoen terwijl het ijskoud is buiten en ze beter een dikke jas zou aandoen. Maar brult dan heel het huis bij elkaar zodat ze toch haar zin krijgt.
en dan komt de bus nog te laat, zodat de eerste slok koffie die je neemt koud is.
Je kan zo van die dagen hebben dat niets is wat het lijkt, vandaag is zo'n dag. Want eigenlijk is zoon 1 gewoon moe van de examens en heeft hij nood aan vakantie en rust. En zoon 2 deed gewoon wat ik vroeg: neem de choco, confituur en de honing eens. Hoe kan ik nu verwachten dat hij 3 potten kan dragen in 2 handjes. En de dochter doet gewoon haar mama na, die ook liever haar leren vestje draagt ipv die dikke ongemakkelijke en weinig flatterende winterjas. de bus was niet te laat, we stonden gewoon te vroeg klaar. Kan gebeuren hé.
Dus ik ga ervan uit dat het de perfecte dag zal worden, waarbij ik bij klant 1 een geweldige nespresso zal voorgeschoteld krijgen en een mega order kan tekenen. En dan wordt ik deze middag nog geïnterviewd over wat er in en uit mijn portemonnee gaat per maand. En ook dit bij een heerlijke koffie of zo.
Examenstress, kinderen hebben daar geen last van blijkbaar, maar de ouders daarentegen. Tegenwoordig kan je op 1 uur je kerstexamen leren, allez, volgens mijn 13 jarige zoon toch.
Zelf voel ik dan ene vorm van frustratie bovenkomen, wat mij meteen bombardeerde tot de slechtste moeder ooit. Vermits ik zo'n slecht moeder ben heb ik ook heel zijn klas als facebookvriend en kon ik het niet nalaten een groepje te starten met de vraag: hoelang moeten jullie studeren?
Spontaan enkele antwoorden zoals : pff, 5 uur. En amai Engels, zeker 6 uur. Maar de mijne kan dat op 1 uur.
wou ik ben de moeder van een top kind, een wonderkind. Ja hoor, de mijne is den beste. Tot ik hem heel lief vroeg of ik hem mocht afvragen, bliksemende ogen en mao how was het antwoord. en spontaan begint hij aan zijn 2 de uur Engels studeren.
Hoe een kaartje uit de USA je zin geeft om behangpapier te kopen.
Vandaag kreeg ik mijn eerste kerstkaartje in de bus, recht uit de USA. Meerbepaald uit Chicago, van mijn lieve vriendin die in september de stap zette richting het beloofde land, en dat enkel omdat haar grote liefde daar woont. Stoer is ze wel die meid. Haar kleine welp nam ze gewoon mee. Maar haar vrienden liet ze achter. Ookal is ze nog niet zo lang mijn vriend soms is Chicago toch wel ver.
Maar ze komt, en dat duurt niet meer zo lang, en ze komt niet zomaar, ze komt zelf naar mij, met haar welp en haar liefde. 5 dagen komt ze logeren, whoop whoop. En dat gaf me spontaan de drang om plinten te bestellen en behang te kiezen, hopelijk geraakt het af, maar nog belangrijker....hopelijk vind ze het mooi. Nu moet mijn liefde nog de tijd vinden om dit alles tegen de muur te plakken, maar dat komt wel goed, mijn Superman krijgt dat gefixed.
En dan geheel terzijde, mijn oudste welp heeft 80% op wiskunde, en dit met zijn dyscalculie. Dus hier zit een megatrotse moeder. Welp nummer 2 zijn oren zij getest en en dat was niet zo best, 25% gehoorverlies, hopelijk komt er nog verbetering in.
Dan denk je op een normaal uur van Brussel naar huis te kunnen rijden, not! maar dan is er altijd wel een klant die beslist om morgen naar Egypte te vertrekken, dus die wou me vandaag nog zien. dus trajectje doen, Brussel-kapellen-zandgronden van de Kempen.
Voorzienend als ik ben had ik tijdens de lunchpauze al boodschappen gedaan voor het avondeten (oei, die zak staat nog in de auto) Ik had me al helemaal voorbereid op een normale avond routine tot manlief me belde om te zeggen dat hij al eten gekocht had en hij de kinderen ging halen. De perfecte man dus, tot ik thuis kwam....ravioli uit blik. Bweurk.
Maar ik moest niets doen, dat was al een luxe. Kinderen die flink huiswerk maken, en manlief die zegt dat hij Elias wel naar de muziekschool zal brengen, zalige dag gehad. dankzij al deze luxe had ik zelf de tijd om Léonie een uitgebreid bad te geven, haar huid helemaal te verzorgen. Ze heeft een zware eczeem opstoot. En dan wou ze haar haar nog vol vlechtjes zodat ze morgen bekjes heeft.
Is het nu omdat ik beginnen bloggen ben dat ik ineens tijd heb om me in te leven in het leven van perfecte moeder. 😜 maar vooral met dank aan manlief.
Mijn eerste blogbericht ooit. ok, hier gaan we dan, omdat iedereen het doet.
Maar waarover, ik word er soms niet goed van, dan wil je even de tijd doden en het enige dat je kan terug vinden op internet zijn blogs over kleedjes naaien voor de kindjes. Sorry maar ik koop mijn kleedjes voor de kinderen in de winkel. Want ik heb geen tijd om deze zelf te maken. En dan die blogs over koken....liefst gezond koken met groenten uit eigen tuin, en als het even kan ook nog zonder vlees. ja sorry, ik ben een Delhaize addict, ik koop al mijn groenten en vlees daar. En liefst van al maak ik schotels vanuit grootmoeders keuken, of was het moeders keuken, want van mijn grootmoeders keuken, herinner ik met niet zoveel.
misschien allemaal verwarrend hierboven, maar deze blog is dus eerder een blog over het echte leven, van 70% van de werkende moeders, die zeker niet neerkijken op geitenwollen sokken en bakfietsen, en stiekem jaloers zijn dat die gelukkig kunnen zijn met weinig. Maar ik werk graag hard voor veel.
Dus wie ben ik : hallo, ik ben Sienneke, mama van 3 prachtige kinderen, Elias, Ewoud en Léonie. Ik werk fulltime en verkoop dan dingen en zo, ik ben verantwoordelijk voor antwerpen en heel Nederland. Groot land hoor, hierdoor verblijf ik af en toe een paar dagen per jaar in het hoge noorden. Samen met mijn man en kinderen woon ik in het hartje van de Kempen. Ons huis wordt bewaakt door een stoere border collie die bang is als het onweert, en soms luistert naar de naam Emma.
Ik ga proberen hier af en toe iets te posten, al weet ik niet of ik dit lang ga volhouden, het zullen stoten zijn van de kinderen, mijn man of mijn hond, of misschien zelfs van mijn klanten....wie weet.
