Voor kort ben ik momenteel terug. Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar en veel dingen die ik liever wil vergeten. Weer ben ik de fout in gegaan en mijn kledinglijn is nog niet echt van start. De stappen die ik wou zetten waren moeilijker dan ik dacht. Het is weer rond mijn verjaardag een rotzooitje. Dat lijkt al een gewoonte sinds mijn vijfde. Nu heb ik de hoop opgegeven om een leuke verjaardag te hebben. Volgend jaar wordt ik twintig en ik heb nog steeds niets bereikt. Om miljonair te worden op mijn eentwintigste lijkt onmogelijk. De designs voor mijn schoenenlijn zijn bijna af en ik ben er apetrots op. Net zoals vorig jaar heb ik geen vriend. Er waren wel een paar jongens waar ik mijn zinnen op had gezet maar zoals gewoonlijk werd het niets en dat lag vooral aan mij. Jongens zien mij niet zo snel als een vriendin omdat ik gewoon een vervelende meid ben. Maar dat terzake. Vorig jaar had ik vermeld dat ik een jongen zou ontmoeten voor het eerst en ik heb hem ontmoet. Inmiddels is hij verloofd met een ander meisje. Ik neem het hem niet kwalijk, hij en ik waren niet goed samen en hij past beter bij dat andere meisje. Ookal vraag ik me de laatste tijd vaak af of ik niet verder moet. Wordt het geen tijd voor mij om een leuke jongen te zoeken om mijn leven mee te delen. Zoals vele ben ik bang dat ik later alleen eindig. Tegenwoordig meer dan anders. Naast zulke emoties heb ik akelig nieuws gekregen vorig jaar. Ik heb met mijn studie moeten stoppen omdat ik het niet leuk vond en nog een andere reden die ik eigenlijk niemand heb verteld. Mijn SLB'er dacht dat ik naar een therapeut zou moeten gaan om over mijn leven te praten. Vooral omdat de gedachtes die ik in mijn hoofd heb, niet horen te zijn hoe ze zijn. Soms ben ik erg blij en opgewekt dan kan ik de hele wereld aan en hou ik van mezelf. Andere dagen haat ik mezelf en zou ik het liefst uit het raam springen. Een einde maken aan het leven. De gedachtes die ik dan heb zijn wat gevoeliger dan die van andere. Het zijn symptomen van borderline. Ik heb het nog niemand verteld want ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het heb. Vroeger wou ik mijn leven vaak eindigen omdat ik dacht dat ik alleen was. Soms heb ik nog van die gedachtes maar diep van binnen weet ik wel dat ik niet alleen ben. Eigenlijk wil ik gewoon aandacht en dat is lastig toe te geven, zeker als je de aandacht nog steeds niet krijgt. De laatste tijd gaat het niet veel beter, ik heb gewoon het gevoel dat ik alleen ben. Maar ik hou mijn hoofd omhoog. Er zijn nog een paar dingen die ik wil doen voordat ik er een einde aan maak. Zoals op vakantie gaan en drinken.
De dagen gingen erg snel en ik heb werkelijk geen tijd gehad om alles even op een rijtje te zetten. Niet dat er veel gebeurd is maar zo hou ik alles wel op orde. Nou ja, verliefd zijn vond ik een van de zwaarste dingen die ik mee maakte, maar opnieuw verliefd worden is nog veel zwaarder. Ik weet niet wat ik moet met deze gevoelens. Ik wou dat alles weer zo was als toen jongens nog simpel stomme jongens waren. Vrijdag zie ik hem voor het eerst en ik ben benieuwd of het klikt wat waarschijnlijk niet zo is, qua uiterlijk verschillen we enorm. Ik ben inmiddels op zoek naar mijn eigen appartement wat ook niet fantastisch gaat ik kom in de schulden en dat maakt alles super ongemakkelijk. Vooral als ik met mn ouders praat wat zou ik ze moeten vertellen. En om nog dieper het duister in te gaan, mijn opa is laatst overleden. Het voelt als een rots die tekens tegen mijn hart slaat. Mijn opa was niet alleen mn opa maar ook een goede vriend, mijn inspiratie en ik wou dat ik meer van hem kon genieten. Dan ben ik jaloers op mijn oudere nichten dat ze hun kinderen aan hem konden voorstellen, dat geluk zal ik nooit hebben. Misschien is dat nog wel het zwaarste. Maar verder gaat alles redelijk met mij. En ik denk dat dit mijn laatste bericht lieve mensen (ik dus). Groetjes
Bijna kerst, ik hou van kerst. Ik fantaseerde altijd dat dit de beste periode was als je een vaste vriend had. Nou ik kan jullie vertellen dat is allemaal aan leugen. Deze periode zit tot nu toe vol met tegenstellingen en andere verleidingen. Mijn familie is nog steeds aa het discussiëren over wie er gaat koken en wie niet. Mijn vader wilt uiteraard niet en ik heb de toetjes al geclaimd dus niemand kan mij iets verwijten. Mijn vrienden en ik ga dit weekend weg uit mijn thuis gebied en gaan richting Ommen. Ik heb er zin in om een rustige kerst te vieren en gek genoeg is het beste van deze week dat we geen internet hebben dus mijn bezorgde vriendje kan mij niet bereiken. Hij denkt altijd en overal aan me maar dan niet op de positieve manier. Hij is vooral bang dat ik vreemd ga, wat ook niet heel gek gedacht is. Ik ben een flirt doos, twee jongens hebben me al naar gala gevraagd ik heb nee moeten zeggen. Het viel ook niet zwaar want ik heb natuurlijk een vriend waar ik heel veel van hou. Maar toch heb ik even rust in mijn hoofd nodig. Even zonder een jongen die altijd kritiek heeft. Volgens mij ouders belemmerd mijn vriend me, wat ik niet eens zo'n gekke gedachte vindt want hij probeert me altijd wel in de hand te houden maar uiteindelijk heb ik de broek aan in de relatie. Ik beslis wanneer we naar buiten gaan, wanneer hij me moet kussen, wanneer hij sorry moet zeggen en nog belangrijker wanneer we seks hebben. Ik hou niet van seks en ik doe het dus niet vaak, hij moest er erg aan wennen maar het is hem wel gelukt denk ik. Dat hoop ik tenminste want ik ben niet van plan om te veranderen. Ik klink werkelijk als een oud wijf, ik hoop dat alles goed gaat komen dit weekend.
Natuurlijk wil ik niet negatief overkomen. Maar december is toch wel erg deprimerend. Ik hou van kerst maar dat is ook het enige goede aan deze maand. Telkens als ik ergens heen wil fietsen kom ik buitenadem aan met bevroren vingers en gebroken haar. Ja, dat zijn zeker de mooie dingen van de kou. Maar hé laten we positief zijn, ik moet eigenlijk hard blokken maar ben nu bezig met een blog schrijven dus ik stop daar maar even snel mee. Er komt snel weer een update, ja ik heb het tegen jou SW. Tegen wie anders kan ik het hebben\
Mijn neus zit vol met prut dat er niet uit wilt en mijn ogen prikken als cactussen. Ik ben ziek en dat staat me absoluut niet aan, de laatste tijd ben ik erg gestrest en dat is niet ten goede. Het liefst zou ik de hele week thuis blijven en muziek maken maar jammer genoeg bestaat er zoiets als school.
Gelukkig is het nu weekend en kan ik gaan brainstormen over wat ik in de toekomst wil gaan doen. Ik heb laatst meegedaan aan een stuk 300 el x 50 el x 30 el, super leuk. Ik wou dat ik in de toekomst iets met musical zou kunnen doen maar helaas. Nu heb ik de hulp van Facebook ingeschakeld en ik hoop dat iemand me vooruit zou kunnen helpen want ik weet het echt niet meer. Daarnaast heeft mijn lieve moeder een macbook voor me aangeschaft alleen ik heb geen idee hoe dit ding werkt. Ik ben niet zo technisch als de rest van de bevolking. Maar ik kan mijn verslagen maken, grafieken en natuurlijk series kijken wat ik heel erg heb gemist. Dit bericht was totaal waardeloos maar ik had zin om even te typen. Met vriendelijke groet,
Eindelijk, de SE-week is voorbij en ik kan zeggen het ging beter dan verwacht maar ik heb ook maar drie cijfers terug. Dat ik schrijf betekent dat ik weer gefrustreerd ben over iets. Alles lijkt zo snel te gaan tegenwoordig. Het is uit met mijn moslim vriendje, het heeft een maand geduurd ook al wil ik het niet toegeven ik vond het behoorlijk bang en een domme beslissing in mijn leven. Ik heb een hele maand verspilt. Sinds het uit is achtervolgen bedriegende gedachtes mij. Voor het eerst heb ik het gevoel dat mensen me beginnen te waarderen en me te beginnen te kennen. Natuurlijk is het allemaal schijn want ik heb het gevoel dat de buiten wereld mij al heel lang probeert te connecten met andere mensen maar dat negeerde ik altijd. Het begon allemaal bij een klasgenoot van mij, hij was nieuw, hij kwam van een Gymnasium school maar had al snel vrienden op mijn school. Op een normale dag hadden we een gesprek en we zijn werkelijk dezelfde types, ik vind het leuk om met hem om te gaan. Door die switch heb ik me meer opengesteld voor andere mensen en die mensen weer voor mij. Nu ga ik voornamelijk met jongens om die veel gamen en het liefst de hele tijd lachen om zweetschoenen. Ja, hun behoren nu bij mijn nieuwe vrienden en ik vind het geweldig. Ze hebben een goede invloed op me, ze helpen me en lachen me niet uit als ik iets niet snap.
Daarnaast ben ik achter een wat minder leuke ontdekking gekomen. De jongen die een paar jaar geleden in mijn leven kwam heb ik nu gezien. Maar dan wel op de computer. Hij is op facebook en ik heb het nooit geweten. Hij heeft mijn vriendin wel toegevoegd maar mij niet wat ik ergens ook wel kan begrijpen want ik zou liever ook geen contact meer met hem willen want dat loopt sowieso verkeerd. Ik wil niet heel arrogant doen, absoluut niet. Maar, hij was heel verliefd op mij, toen het uit ging had hij het over zelfmoord en ik ben daar niet leuk mee omgegaan. Natuurlijk wou ik niet dat hij zichzelf wat zou aan doen, maar ik was jong weet ik veel want ik van dat soort dingen moet vinden. Het was allemaal heel verwarrend maar hij heeft mij wel mijn eerste ervaringen gegeven en die kan niemand mij ontnemen.
Afgezien van dat nieuws voel ik me een nieuw mens. Herboren en vol met energie, ik heb zin om wat van dit laatste jaar te maken. Ik wil mijn nieuwe ik uiten en mezelf gelukkig maken. Ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn ik heb mezelf en dat zou genoeg moeten zijn. Ik wil na mijn school meteen uit huis, dan ga ik samenwonen met een vriendin en begin aan mijn SPH opleiding. Na mijn SPH ga ik jongeren helpen die met dezelfde dingen zat als ik. Dan zou ik ze tegen houden voordat ze de slechte kant op gingen. Na die jaren ga ik als psychiater werken en uiteindelijk in het ziekenhuis in de verpleegkunde. Als ik tegen mijn pensioen aan zit ga ik een debuut maken in het theater als bejaarde vrouw. Ja, dat zo een mooie toekomst zijn maar het waarmaken is bijna onmogelijk toch ga ik een poging doen.
Het licht staat me niet, net zoals de mensen in mijn omgeving. De vakantie is al een tijd aan de gang en in plaats van leren ben ik aan het bloggen. Anders dan mijn andere vakanties was deze vakantie hectisch. Overal waren mensen en ik had veel verplichtingen die ik moest vervullen. De overgroot oma van mijn nichtje is overleden dus er hangt een dode sfeer in de omgeving. Daarnaast moesten mijn ouders zo nodig naar het graf van mijn overleden tante, ik heb haar nooit gekend maar ik kan niet tegen dood. Ik ben dus niet mee gegaan naar haar graf, naar mijn gevoel had ik niet veel toe te voegen, omdat ik haar niet kende, ik dood akelig vindt en ik niet klaar ben voor iets in die trans. Dood, het werkt me tegen in het leven en zeker omdat ik van mezelf een zwak en donker persoon ben.
Naast al dat dood ga ik al bijna een maand met mijn vriend en ik begin me te ergeren. Ik ben een meisje dat structuur nodig heeft en dat geeft hij niet. Ik heb geen idee waar ik aan toe ben en hij verdwijnt gewoon. Ik weet niet hoe lang ik het uit hou want ik word nu al gek van alle stress om me heen. En dan zal ik nu vertellen over het schandaal wat ten ronde gaat: Het is oktober en overal, OVERAL zijn pepernoten en chocolade letters. Ik zelf haat Sinterklaas, ja nu krijg ik geen cadeautjes. Maar ik vind de hele sfeer van je kinderen voor liegen over een witte man op een paar dat je cadeautjes geeft lelijk. Gewoon akelig. Daarnaast heb je nog die hele discussie over Zwarte piet en nu mijn antwoord. Vind ik dat Zwart piet weg moet? Nee, absoluut niet. In mijn jeugd vond ik alleen zwarte piet leuk omdat hij namelijk zwart is, hij lijkt wat op mij. Hij kan trucjes en kan over de daken lopen.Hij is een soort superman.Vind ik dat zwarte piet veranderd moet worden? Ja, absoluut. In mijn omgeving is mijn vader vaker zwarte piet genoemd. Als klein kind vond ik het al akelig om dat te horen, mijn vader is geen zwarte piet zie je werkelijk niet het verschil?
Domme kinderen, dat vond ik. Ik vond dat het racisten waren net als mensen die geen verschil tussen japanners en chinezen kunnen zien.Ze zijn allemaal hetzelfde. Maar ondertussen maken Nederlanders wel onderscheidt tussen Friezen en Groningers alsjeblieft zeg. Andere woorden ze moeten sommige pieten blank maken, ik vind zelfs dat er Chinezen pieten moeten komen. Nederland is toch zo 'multicultureel' dat is allemaal een leugen.Omdat Nederlanders geen goed argument kunnen vinden om Zwarte piet niet te verbannen zeggen ze maar: Ja, als het je niet aanstaat ga dan terug naar je eigen land!
Ten eerste buitenlanders hebben geen eigen land, ze bezitten geen land want dan zouden ze niet in Nederland zijn. En ten tweede ik vind dat Nederland zichzelf niet een multicultureel land mogen noemen als de inwoners dat absoluut niet zijn. Ik zeg niet dat alle mensen zo zijn maar toch het begint op te vallen dat Nederlander buitenlanders over de schuld van willen geven. Bijvoorbeeld; op het nieuws is er dan een winkel overvallen, als het een buitenlander was wordt het zo beschreven: Een donkere man, Surinaamse afkomst, een sikje en Adidas kleding. Bij een blanke gaat het zo: Een man met blond haar, blauwe kleding, Adidas petje en groene schoenen. Bij wijze van spreken. Dit is mijn vroeger als kind al opgevallen. Bespottelijk maar ja, wat doe je er aan.
Maar nu de conclusie; ik vind Sinterklaas niet prettig omdat je je kinderen voorliegt.Maar als ouder heb je geen keuze want je kind komt er overal mee in aanraking,in de winkel, bij de buurtkinderen en zelfs op school.
En nu het antwoord op jullie vraag: Ben je nou buitenlander of een Nederlander?
IK BEN EEN NEDERLANDER, met een Surinaamse vader en een Chinese moeder. Ik ben in Nederland geboren, ik ben Nederlands opgevoed en heb zo lang als ik leef Nederlands gegeten. Apart genoeg word er wel door iedereen gevraagd: Waar kom je vandaan? Dan reageer ik zoals ik altijd doe, met een diepe zucht en rollende ogen 'Ik kom uit Nederland'.
Weer een vermoeiende dag vandaag. Het is akelig om te weten dat alles de verkeerde kant op gaat en ik er werkelijk niets aan kan doen. Welke opleiding ik moet gaan doen, dat is voor mijn werkelijk een raadsel.
Mijn zusje kwam vandaag een oude vriendin van me tegen. Ik haatte het idee, dat ze hebben gesproken. Wanneer ik dacht dat ik het had afgesloten, stompt iemand me kei hard in de maag. Mensen vragen telkens, hoe gaat het met haar, of zou je de tijd niet willen terug spoelen. Natuurlijk mis ik ze, allemaal maar ik kan de tijd niet terug draaien. Ik ben blij hoe het nu is, ik heb absoluut niet het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld. Ik kwam voor mijn beste vriend op en mijn andere vrienden konden dat blijkbaar niet waarderen. Anders dan ze denken ben ik dat jaar door hel gegaan. Ik was helemaal alleen, ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoelt. Ik had het gevoel dat iedereen me aanstaarde, dat iedereen me uitlachte en zielig vond. Nee, havo 4 was niet mijn jaar. Als mijn ouders er niet waren was ik die avond uit het raam gesprongen en was op mijn hoofd beland.
In die periode was mijn omgang met de lokale jongens anders dan voorheen. Ze gaven me even een goed gevoel maar dat verdween ook weer snel. Het was geen echte vriendschap eerder iets tussendoor. Ik weet niet of mijn oude vriendin het goed met me wilt maken. Anders dan ze denkt, ze kent me namelijk door en door goed. Zou ik het haten als ze dat deed omdat ik haar ook mis. Het liefst zie ik haar weer elke dag door de week, huil ik bij haar als ik me klote voel, maar ik gun haar het niet om mij een jaar ellendig te laten voelen en me dan terug krijgt. Nee, die lol zal ik haar nooit geven. Zij en mijn oude beste vriendin hebben me teveel gekwest om dat ooit goed te krijgen. Ze hebben me veranderd tot de persoon die ik vandaag ben en mensen zijn er niet blij mee o.a ik. Laatst werd me gevraagd waar zie jij je zelf over tien jaar. Mijn gedachtes waren allemaal negatief omdat ik niet denk dat ik iets positiefs ga bereiken. Het liefst ben ik mijn hele leven zo, dingen doen die ik leuk vind en als die dingen niet meer leuk zijn ga ik verder. Maar zo is het leven niet. Veel tieners hebben vele tegenslagen gehad, vele veel erger dan ik en ik schaam me dat ik zo negatief ben geweest. Maar ik als persoon, ben er achter gekomen dat ik erg zwak ben, bij een tegenslag kan ik al omvallen. Ik zie het somber in, ook al denken mijn ouders en vrienden nu dat het goed gaat, eigenlijk ben ik een wrak. Ik denk er zo vaak aan om mezelf het leven te ontnemen. Maar iets houdt me dan tegen. Ik wil niet dat alle haters winnen, ik wil vechten voor mezelf, voor de mensen die door hetzelfde gaan als ik. Ik wil ook eens sterk zijn misschien moet ik dat proberen te zijn.
Daarnaast stalkt mijn oma me mateloos omdat mijn moeder haar telefoon niet opneemt, dus ik mag zo mijn moeder gaan bellen dat ze oma moet bellen. Allemaal heel ingewikkeld.
Ja, mijn leven is ingewikkeld. Ik haat het, het hoeft niet ingewikkeld te zijn maar dat maakt het leven interessanter. Want anders zou ik niet willen leven, ik ben nou eenmaal een tweeling, iemand die variatie zoek. Nu heb ik een relatie met een Algerijn die moslim is terwijl ik dat niet bent. Als je dat niet gewaagd vind weet ik het ook niet. Gelukkig maakt hij me heel blij en daar doe ik het voor. Een echte toekomst zie ik niet met hem maar we gaan zien waar het ons brengt hè.
-Ik ben geen goede vechter maar ik train om een betere te worden.
Het is al een tijd terug dat ik heb geblogd. Nu ik twitter heb verwijderd is het de enige uitweg om mijn gevoelens te uiten en natuurlijk gebeurd dat zo anoniem mogelijk. Mijn blog heeft niet veel bezoekers en ik neem het ze ook niet kwalijk, ik ben nou eenmaal niet interessant. Maar ik zal mijn bezoekers, voornamelijk een update geven van mijn leven die met de minuut ingewikkelder aan het worden is.
Te beginnen bij het begin, mijn havo 5 leven. Ik haat het, het is niets voor mij teveel stress en een keuze voor een opleiding lijkt ook niet voor de wind te gaan. Ik dacht bij mezelf dat het voorspoedig zou gaan. Mijn ideeën om politie agent te worden zijn zo vervaagd dat ik nu bij de bodem van afgang zit, docent worden. Dat is mijn plan Z en daar wil ik liever niet terecht komen. Waarschijnlijk zou ik dan zoiets als kleuterjuf worden, één waar je geen echte kennis voor nodig hebt.
Daarnaast mijn vriendschappen gaan niet ten goede door dit hele school gedoe. Ik heb weinig tijd voor mijn vrienden wat frustrerend is, door mijn SE's kan ik niet mee naar het vakantiehuisje in de herfstvakantie. Heel vervelend allemaal. En dan nog een nieuwtje luitjes. Ik heb een jongen aan de haak geslagen. Ja ja ik viste hem zo uit het water alsof het niets was. Nee eerlijk gezegd. We spreken al een paar maanden af en het leek tot niets te lopen. Ik zelf wachtte ook niet zo op een relatie alleen ik had toch hoop omdat ik twee jaar geleden stapelgek was op die jongen. Maar ja, na de afspraak van gisteren werd ik wakker met het bericht 'Wilt u bevestigen burgelijke staat' zoiets. Natuurlijk mijn eerste reactie was paniek, maar mijn tweede reactie was woede. Hoe durfde hij zonder mijn toestemming dat op facebook te zetten! Ongelofelijk gewoon, daar in tegen vond ik het niet bepaald chill dat hij mij niet op de hoogte had gesteld. Je kunt niet in je eentje van de vriendenzone ( Met extraatjes) naar de relatiezone gaan. Dat is valsspelen!! En dan ben ik nog achter iets gekomen, mijn familie is zo hypocriet, echt wauw. Ze hadden het er steeds over hoe lief die jongen was voor mij, hoe beleefd. Daarna krijg ik allemaal reacties bah, ik kots ze op het moment echt uit. Walgelijk gewoon. Ik haat het zo erg, het slaat helemaal nergens op. De jongen waar we het namelijk over hebben is een 'moslim'. Ik had nooit gedacht dat mijn familie daar lastig over zou doen, ik schaam me dood voor ze. Ik ben zo'n persoon die geen voorkeur heeft voor een jongen, niet dat ik date wat er te daten valt. Maar eerder dat ik geen andere voortrek. Zoals niet veel mensen geloven ik val werkelijk op het innerlijk.
Ik zelf werd vroeger vaak gepest om mijn afkomst, ik heb daar veel schade aan overgehouden en kan al bijna in tranen uit barsten als iemand me zo bij de afkomst noemt. En dan waagt mijn familie om iemand aan de kant te schuiven omdat hij Algerijns en moslim is.
- Gewoon geen woorden, heb me nog nooit zo geschaamd.
Het feit blijkt dat ik het lokaal deel dit jaar met de ergste mensen van de hele school. Niet erg in mijn ogen maar volgens vele en ik weet niet of ik klaar ben voor zo'n uitdaging. Zeker omdat twee jongens al pikante foto's naar me sturen waar ik niet of beter helemaal niet in geïnteresseerd ben. Het ergert me dat kleinere kinderen mijn aandacht proberen te trekken alleen maar omdat ik wat volwassener ben. Het liefst blijf ik zoals elk jaar in de schaduw en zeg geen enkel woord. Nu de vakantie bijna voorbij is flitst alles even snel voorbij en ik kwam er achter dat ik veel meer kon bereiken in mijn vakantie. Aan het eind van de vakantie komen altijd de problemen en het stress gehalte gaat flink omhoog.
Na een schaamte vertoning eergisteren durf ik me amper uit de deur te begeven. Ik had een moment van zwakte en heb afgesproken met mijn oude vriend. Natuurlijk als meisje had ik er hele andere ideeën bij en dacht ik dat we gewoon vrienden konden worden. Maar de dag liep toch wat anders uiteindelijk kwam er uit dat hij me terug wou en ik er geen antwoord op kon geven maar dat we wel een kus hadden gedeeld waar ik nu inmiddels spijt van heb. Terwijl ik een paar dagen daarvoor met een nieuwe jongen had afgesproken waar mijn hart daadwerkelijk harder van gaat kloppen. Mijn wijze raad is, mis je een zeker persoon ga je niet werpen op andere want daar komen rare, hele rare situaties van. Het beste wat ik nu kan doen is me werpen op school, examen, mijn muziek, mijn kledinglijn, schoenen verslaving, anime en mijn liefde voor gamen. Daar zou ik het jaar wel mee door kunnen komen. Aan het einde van dit alles kan ik opgelucht ademhalen en beginnen aan mijn vervolg opleiding. Misschien een hele andere wending voor mij maar ik zou moeten gaan sporten want je hebt conditie nodig voor de politie opleiding.
- Zweverig jammer genoeg weet ik niet meer wat ik doe.
