Mijn vrienden hebben plannen en ik kan niet mee. Ondertussen bestaat mijn vriendengroepje uit koppels, mezelf en één andere single. Eén van de koppels kwam af met een schitterend plan, een reis door Amerika. Natuurlijk zijn er dan mensen die daar onmiddellijk op springen. Ik heb de indruk dat ze de berekening maken en dan vervolgens besluiten dat het eigenlijk gewoon een kans is die ze maar één keer krijgen. Je kan ze daar natuurlijk geen ongelijk in geven. Hoeveel mensen hebben twee keer de mogelijkheid om met hun vrienden een deel van Amerika door te trekken. Daar boven op zijn die mensen allemaal deel van een koppel en nemen ze elk hun partner mee.
Dan heb je mij... Ik heb net de financiële last van een Erasmus neergelegd en dankzij de beurs en de beloning van mijn ouders, hou ik nog een heel bedrag aan over. Natuurlijk klaag ik niet over deze situatie want dat betekend dat ik één keer geld moest verdienen en het twee keer kan gebruiken. Slecht vind ik dat zeker niet. Zo'n reis naar Amerika kost een serieus bedrag en eigenlijk komt dat bedrag ongeveer overéén met wat er nog overblijft op mijn spaarboekje. Je zou dan kunnen zeggen, wat een gelukkig toeval. Misschien is het ook een gelukkig toeval, maar dat zou betekenen dat ik alles, tot op mijn laatste euro, uitgeef aan een reis.
Mijn beslissing wordt echter niet alleen daardoor gevormd. Ik zal de enige single zijn op een reis vol koppels, ik zou ook nog lessen willen betalen aan de autorijschool en ik zou niet met een lege betaalkaart willen opzoek gaan naar werk. Dat laatste spreekt elkaar wel een beetje tegen want uiteindelijk ga je zoeken naar werken om geld te verdienen. Ik voel mezelf gewoon zo hopeloos zonder een spaarpotje!
Alles in mij schreeuwt dat ik die reis beter niet kan maken. Mijn hart voor reizen schreeuwt echter alleen maar dat ik absoluut wil gaan! Het is dan ook niet de enige reis die ik nog wil maken. Mijn avontuurlijke hart wilt niet alleen maar Europa zien, mijn portefeuille heeft daar echter niet de mogelijkheden voor.
Ik heb nogmaals mijn lesje geleerd, be carefull what you wish for. De dagen voor mijn vertrek was ik teleurgesteld dat de meerderheid niet met mij wou afspreken. Ondertussen ben ik thuis (goed en wel) en blijkbaar wouden er toch voldoende mensen afspreken met mij. Mijn dagen zijn gevuld met afspraakjes en koffiemomenten! Nu zou ik eigenlijk graag wat meer rust gehad hebben. Ik weet eigenlijk echt niet goed wat ik wil, zo ben ik dan weer. Nu lijkt het alsof ik onder druk sta om iedereen gelukkig te maken!
Dan hebben we natuurlijk nog een andere vorm van druk. De druk om er goed uit te zien. Op Erasmus heb je natuurlijk weinig controle over je gewicht. Het is natuurlijk niet de enige oorzaak van gewichtstoename! Het eten doet je al het vermoeden krijgen en ook het alcohol verbruik geeft aan dat het niet om gewichtsverlies zal gaan. Bij de thuiskomst bleek ik officieel obees te zijn. Ik ben een persoon met een BMI van 31 en dat komt er dus op neer dat ik officieel tot de obezen van België hoor. Dat kan ik zo niet laten. Nu ik nog een keer aangehaald en weggeduwd ben door Sportacus ben ik me beginnen afvragen waarom er geen andere mannen op mij vallen. Ik zeg niet dat het alleen daar aan ligt, maar ik ben niet mooi op dit moment. Zoals de clichés het zeggen, je moet eerst van jezelf houden.
Dat gezegd zijnde, ik ga werken aan het "van mezelf houden". Er zijn te veel kleine dingen die me nog tegen houden van mezelf te houden en daar aan ga ik werken. Bij het begin van 2014 zijn er weer nieuwe voornemens opgeschreven. Die van 2013 kon ik niet waarmaken en dus begin ik min of meer opnieuw. Ons mama heeft wel één van de voornemens in mijn plaats waargemaakt en na mijn Erasmus was mijn kamer spik en span. Nu is mijn voornemen omtrent orde dus meer gericht op het onderhoudt. Mijn afval voornemen dat er al jaren is en nu een dieptepunt bereikt heeft, krijgt ondersteuning van een dieëetist. Ik kon reeds stoppen met op mijn nagels bijten dus wordt nu de volgende nerveuze gewoonte, het roken, aangepakt. Na Erasmus is mijn financiële situatie niet meer gewoon rood maar diep, donker rood en dus zou ik er in moeten slagen om een soort boekhouding bij te houden dit jaar. Ik denk dan alleen maar naar mijn toekomst naartoe wanneer ik niet op extra steun van de papa kan rekenen. Als laatste staat ook afstuderen op mijn lijstje, het is niet origineel maar het moet gewoon dit jaar gebeuren!
Zo, vijf voornemens waar ik aan moet werken gedurende 2014. De ene zal wat vlotter gaan als de andere, ook zullen er een paar zijn die me bloed zweet en tranen gaan kosten. We doen het voor het goede doel, Serena heeft een lief nodig en daar gaat ze voor. Ik ben ondertussen oprecht bang geworden dat ik nooit een levenspartner zal vinden en dat hoertje van Sportacus mijn levensdoel is. Graag zou ik dat nog willen veranderen als ik kan. Ik heb dus geen enkele keuze dan in de cliché's te geloven en hopen dat wanneer ik eindelijk zelfvertrouwen heb, mager ben en dat allemaal combineer met een gelukkige uitstraling de mannen voor mijn voeten gaan vallen!
Het valt me allemaal een beetje tegen. Ik kan niet ontkennen dat ondanks de kleine dingetjes, ik zeer gelukkig was in Spanje. De afstand tussen mij en mijn Belgische problemen was een pluspunt bij het feit dat ik de Erasmus op zich ook leuk vond. Aan alle schone liedjes komt een eind wordt er dan gezegd en een waarheid is het.
Nu ik op de plaats ben die ik thuis noem, voelt het helemaal niet aan als thuis. Het zit hem in de meest gekke dingen. In het shoppingcentrum in de buurt hebben ze enkele winkels van plaats veranderd, er zijn nieuwe koppels gevormd, ons stamcafé is veranderd, mijn vader heeft het dakraam geïsoleerd, ... Je leest het al, die dingen zijn eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. In mijn ogen echter lijkt het een verschil van dag en nacht. Het is natuurlijk onmogelijk om dit tegen iemand zeggen in mijn omgeving. Want hoe vertel je aan je ouders dat hun huis niet als thuis aanvoelt? Hoe vertel je hun dat je niet kan wachten tot het moment dat je opnieuw kunt vertrekken? Dan hebben we het nog niet over de vrienden die je achterlaat. Deze feestperiode is natuurlijk niet in mijn voordeel want iedereen heeft het druk, het lijkt alleen alsof niemand met mijn wil afspreken. Iedereen heeft wel wat beters te doen.
Ik hoor hier niet meer thuis, niet tussen mijn vrienden en niet in de kamer. Ik moet wennen en misschien moeten de anderen ook wat aan mij wennen.
Het was te denken, samen met mijn nieuwe ideeën en bevindingen komen ook weer nieuwe twijfels.
Ik ontdekte dat ik het hier heel goed gedaan had en dat ik het hier zou missen. Natuurlijk zou ik het daarbij kunnen laten en gewoon blij zijn. Toch moest ik het nog verder analyseren. Waarom kijk ik er niet naar uit om mijn oude leven terug te krijgen? Natuurlijk kan het verlaten van mijn Erasmus plaats een dubbel gevoel geven, daar had ik op gerekend. Ik had alleen niet gerekend op het feit dat het alles zou weg duwen van positieve gevoelens. Wel besefte ik plots, er zijn niet zoveel positieve gevoelens om naar terug te keren. Engeltje zal nog steeds dood zijn als ik terug kom; mijn thesis zal nog steeds niet geschreven zijn; mijn vrienden zijn nog steeds uit elkaar aan het vallen en de vrienden die geprobeerd hebben zelfmoord te plegen, zijn nog steeds niet beter. Ik denk dat ik nog enkele dingen kan opsommen. Boven mijn bureau in mijn Spaanse kamertje hangen de foto's van de mensen die mijn vrienden zijn. Dood, levend en tussen in. Ik mis ze allemaal evenveel, ze zijn allemaal even ver van mij op dit moment. Pas op het moment dat ik thuis ben, zal ik opnieuw voelen dat de afstand met sommige langer is. De gedachte dat er van sommigen slechts enkel een grafsteen is om te bezoeken, sluipt langzaam in mijn hoofd. Er zijn nog zoveel andere gedachten die me onzeker maken. Ik heb een feestje gepland en heb het gevoel dat de mensen eigenlijk niet willen komen. Ook dat doet me niet echt uitkijken naar mijn terugkomst. Ik weet het, voor een groot deel hangen mijn problemen af van mijn eigen onzekerheden. Het zijn dingen die ik kan overkomen als ik dat wil. Als ik nu gewoon mijn cursor in het document van mijn thesis plaats in plaats van het schrijven op mijn blog, dan zou dat ook vooruit gaan.
Dan heb ik ook nog verder nagedacht over mijn onthulling van gisteren, mijn idee om te solliciteren voor "Handicap international". Eigenlijk ben ik iemand die niet weet wat ze wil in haar leven en dat is geen geheim. Alleen door zo'n beslissingen of ideeën laait de innerlijke discussie weer op. Ik heb het gevoel dat ik een persoonlijkheid heb die bedoeld is voor het grotere goed. Mijn geluk komt van het helpen van mensen. Ik koos een job waarin ik mensen help een leven op te bouwen of te behouden. Ook onder mijn vrienden ben ik de "go-to". Het is een deel van mijn persoonlijkheid, een karaktertrek die voor iedereen bekend is. Vanuit die karaktertrek kan ik twee wegen uitgaan. Er is de weg van de missies en de weg van de familie. Ik twijfel al zo lang ik me kan herinneren en zodra ik een stap in de ene richting zet wordt de andere weer aantrekkelijker. Als er iemand een goede manier heeft om beslissingen te nemen die je leven bepalen, mag je mij er altijd mee verlichten. Er wordt gefluisterd dat een combinatie van de beiden mogelijk is, maar ik heb het gevoel dat er tussen huisvrouw en missievrouw geen tussenweg bestaat.
Het is hier bijna afgelopen. Over een week zijn de koffers gepakt, het vliegticket afgeprint en het afscheid genomen. Voor mijn vertrek had ik een drukkend, zwaar gevoel. Het was een gevoel dat schommelde tussen verdriet, angst en spanning. Natuurlijk is dat allemaal niet vreemd op het moment dat je voor het eerst alleen op pad gaat. Natuurlijk nam ik al vakanties, ging ik 20 dagen aan één stuk door op kamp en was ik al eens enkele alleen thuis. Aangezien ik 23 ben, heb ik natuurlijk ook al voor mezelf gekookt en boodschappen gedaan. Maar dit, dit is iets helemaal anders. Ik vloog twee uur lang naar een plaats die op een dag en half rijden van mijn eigen thuis is. Een plaats waar een taal gesproken wordt die ik zelf nog maar twee jaar ken. Vervolgens moest ik in die stad voor mezelf zorgen en nieuwe vrienden maken. Ik hoef er dus niet bij zeggen dat ik me op het moment van vertrek zeer klein en onzeker voelde.
Op drie maand tijd heb ik hier echt een leventje voor mezelf opgebouwd. Ik heb een kamertje ingericht met foto's, ik doe mijn eigen wasje, ik stel boodschappenlijstjes op en doe de boodschappen, ik doe getrouw mijn werkuren en vervolgens heb ik ook een sociaal leven opgebouwd voor mezelf. Op het eerste zicht leek het allemaal maar normaal en gewoon om dit te doen. Voornamelijk omdat je eens dat je aangekomen bent geen andere keus hebt, het is de enige manier om drie maanden te overleven. Dit geldt voor het thuisland net zo goed als het Erasmus leven. Nu aan het einde heb ik alles nog eens overlopen en heb ik mijn mening over mezelf een beetje bijgesteld. Wat ik gedaan heb, is eigenlijk echt heel goed. Bij het overlopen van de Erasmus studenten van de afgelopen jaren op mijn school, merkte ik dat dat ik de enige ben die drie maanden alleen doorbracht. Een buitenlandse ervaring is verplicht in mijn opleiding, natuurlijk zijn er variaties mogelijk van één week tot drie maand. Ik koos voor drie maand omdat ik vond dat je op drie maand pas echt een ervaring kon op doen. Ik had stiekem graag langer weg geweest maar dat mocht dan weer niet van de school, waar een minimum gesteld wordt, is er ook een maximum. Van al die buitenlandse ervaringen zijn er natuurlijk nog mensen alleen gegaan, dat kan niet anders. De meesten kozen echter kortere periodes en gemakkelijke talen. Er is slechts één andere studente die me overtreft, zij trok op haar eentje drie maanden naar Venezuela. Binnen de volledige ranking doe ik het dus helemaal niet slecht. Meer dan dat, ik heb het hier ook nog goed gedaan. Ik heb een goed niveau van studie aangehouden en ik heb altijd eten in mijn koelkast gehad.
Dat heeft de stress die ik bij aanvang had wel weggewerkt. Langzaamaan heb ik een routine kunnen opbouwen en via samenleven ook een soort familie gevormd hier. Nu moet ik mijn eigen routine, een routine die ik zelf maakte zonder beïnvloeding van ouders, opnieuw achter laten. Die kennis maakt me opnieuw onzeker, klein, angstig en triest. Achteraan in mijn hoofd weet ik dat ik blij zal zijn iedereen terug te zien en ik zal genieten van mijn familie te kunnen vastnemen! Het is op dit moment allemaal heel tegenstrijdig in mijn hoofd. Alsof alle gevoelens een andere kant uit willen. Net zoals vorige keer heb ik een week voor de vlucht nog steeds mijn ticket niet afgeprint. Moesten mijn vrienden en familie dit lezen of horen zouden vast al hun haren gaan rechtstaan. Hoevelen zouden niet denken dat ik hun in de steek wil laten. Mijn vrienden hier weten hoe moeilijk het afscheid is voor mij, het afscheid is voor velen van hen net zo moeilijk. Alleen, echte vrienden zijn zij niet. Velen zou ik nooit tegen gekomen zijn als het niet was dat we samen op Erasmus waren. We kozen niet dezelfde studie, we hebben niet dezelfde interesses en de vriendschappen zijn ook niet gebaseerd op een geografisch toeval. Op drie maand tijd worden ook niet zoveel blijvende vriendschappen gevormd, dus naar de toekomst heb ik weinig verwachtingen. Mijn echte vrienden echter, de mensen met wie ik een vriendschap over jaren opgebouwd heb op basis van gedeelde interesse, hen schuif ik nu achteruit. Ik kijk niet uit naar ons weerzien, de pijn van het afscheid valt als een mist over de verlangende gevoelens. Ik ben als de dood voor het feit dat ze dit zouden ontdekken. Dus ik schrijf met een groot aantal blije emoticons over ons weerzien en schrijf dat ik hen mis. Het zal allemaal wel terugkomen als ik hen zie, als de realiteit weer een vat op mijn krijgt en Erasmus in een herinnering veranderd.
Erasmus heeft mij veranderd. Ik heb tijd gehad om rustig over mezelf na te denken en over wat ik echt wil. Als gevolg daarvan heb ik een voorlopig stiekem besluit genomen. Wanneer ik begin met solliciteren, zal ik ook uitzoeken hoe de vacatures er uit zien voor iemand met mijn studie binnen "Handicap international". Mogelijkheden voor missies tot twaalf maand lang in landen waar revalidatie niet voor de hand liggend is. Bij de voorbereiding van mijn buitenlandse stage was ik te bang om te kiezen voor een derdewereldland. Ik wist dat ik er veel mee kon bereiken, voor mijn omgeving en voor mezelf. Het was alleen een te groot risico in mijn ogen en dat durfde ik niet aan. Verder zag ik ook weinig professionele groeimogelijkheden, een derdewereldland was in mijn ogen voornamelijk voor persoonlijke groei. Dus ging ik naar een land waar ik ook professioneel begeleiding van mijn leerproces kreeg. Deze buitenlandse stage was het opstapje dat ik nodig had om te zien of ik het zou aandurven en ik denk dat ik het kan. "Handicap international" spreekt over plaatsingen met een volledig gezin, maar dat lijkt me een moeilijke combinatie. Dus hoe lang en wanneer juist dat moet ik nog allemaal uitzoeken. Jullie zijn trouwens de eersten die dit weten. Ik wil eerst wat verder uitdenken hoe ik dit juist ga aanpakken en misschien wachten op een antwoord na mijn sollicitatie. Toch nog een beetje een angsthaas...
het heeft weer te lang geduurd. Ik had Erasmus toch een beetje onderschat. Uit verhalen van medestudenten had ik vernomen dat het relax was en dat er zeeën van tijd waren. Misschien ligt het aan mij, maar niets blijkt minder waar. Ik heb amper tijd om te slapen. Je zou me dan kunnen beschuldigen van te veel uitgaan, alleen moet ik je daar dan in ontgoochelen. Ik ga slechts één avond per week uit en dat doe ik dan niet eens elke week! Meestal ben ik van 's ochtends tot 's avonds bezig met school. Relaxatie bestaat uit een serietje, tv of sigaretje. Dat heeft natuurlijk wel wat gevolgen. Mijn blog hier is niet goed bijgehouden, mijn gewicht gaat door het dak, mijn vrienden in België voelen zich wat in de steek gelaten en natuurlijk mijn lezers zijn in de steek gelaten.
Ondertussen heeft mijn negatieve gevoel een soort hoogte punt bereikt en dan heb ik jullie natuurlijk nodig! Het aftellen naar het einde is begonnen en dat maakt me eigenlijk best triest. Mijn tijd hier was/ is geweldig. Ik heb genoten van elke dag die ik hier heb mogen meemaken. De Erasmus heeft mij zelfs met een licht verliefd gevoel achtergelaten, niet voor een persoon we voor de stad! Natuurlijk wil ik mijn vrienden terug zien en dus geeft het mij een dubbel gevoel. Jammer genoeg zijn er een aantal gebeurtenissen die het negatieve gevoel aanvullen. Ondertussen is er een andere vriend die ook zelfmoordpoging ondernam. Hij slaagde er niet in, maar voor mij is het natuurlijk nog steeds zwaar. Ik zou graag willen weten wanneer het gaat stoppen. Wat betreft mijn terugkeer zitten er ook nog enkele putten in de weg. Ik wil natuurlijk graag met mijn vrienden afspreken bij mijn terugkomst. Alleen, wat ik ook voorstel niemand heeft tijd voor mij. Ik heb ondertussen aan twee verschillende vriendengroepen gevraagd om samen nieuwjaar te vieren, maar natuurlijk heeft iedereen andere plannen. Ook op andere dagen heeft iedereen al plannen. Er is geen tijd om met mij af te spreken. Jullie kennen mij als geen ander en kunnen al vermoeden welk effect dit op mij heeft? Ik ben beginnen eten. Pizza bestellen, volledige dozen ijs, mac Donalds, .... Natuurlijk heb ik helemaal geen weegschaal hier en dus niet echt gecontroleerd hoe ver het ging. In mijn appartement kan ik alleen maar mijn gezicht in de spiegel zien, dus ging ik er ook niet echt verder op in. Dit weekend kon ik echter heel mijn lichaam in de spiegel zien, ik ben compleet beginnen wenen. Dus nu ga ik voor een gezonde levensstijl met veel groenten, goed eten en sport. Ik moet dit volhouden want op deze manier durf ik me zelf niet eens in België te vertonen!
Het is een giga avontuur, hier leven. Voor het eerst in mijn leven moet ik voor meerdere maanden voor mezelf zorgen. Dat had ik toch wat onderschat. Ik blijk toch wat energie te missen na een dagje werken. Laat ik nu maar zorgen dat mijn laatste maand telt, want ik zie mezelf nog niet definitief alleen gaan wonen. Eén van de dingen die ik hier leerde is dat ik toch nog steeds een kind ben.
Ik zal nog een verdere update geven, want er staat me nog wat afwas te wachten :)
Natuurlijk heeft iedereen wel enkele punten waar hij onzeker over is. Het is geen geheim dat hoe stoer iemand zich ook voor doet, er altijd minstens één punt is die een mens doet wankelen. Jammer genoeg zijn het er bij ondertussen erg veel geworden. Ik heb altijd al een beetje een aanleg gehad om te twijfelen. Bij elke stap die ik zet durf ik alles nog eens betwijfelen voor ik werkelijk de stap neem. Verder ben ik ook het meisje die er zeker van is dat iedereen over haar roddelt. Dat is duidelijk een echt probleem. Zeker nu er in één van mijn vriendengroepjes enkele nieuwe spelers gekomen zijn. Normaal gezien ben ik zeker van mijn plaats in dat groepje, maar in combinatie met mijn vertrek levert het voor mij toch enkele problemen. Er is geen twijfel over dat alles wel in orde zal zijn op het moment dat ik terug kom. Toch zie ik nu al dat de nieuwe meisjes erg populair zijn. Het lijkt bijna alsof de mensen mij zullen vergeten in de drie maanden dat ik weg ben. Dan heb je natuurlijk mijn uiterlijk dat een probleem vormt. Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk te lopen en over te komen. Het probleem blijft echter zo dat ik niet graag kleren koop en er dan ook niet zoveel heb. Nu ik moet beginnen inpakken merk ik dat ik helemaal niet zoveel kleren kan meenemen. Anderen die al dezelfde koffers hebben gemaakt, snappen niet dat ik zo weinig kan meenemen. Dus ik zit ook in problemen met onzekerheid op dat vlak. Het vertrek en inpakken van volgende week maakt me ook ongemakkelijk onzeker. Mijn valies is besteld en zou volgende week moeten aankomen. Dan moet ze nog officieel ingepakt worden. Het wachten op het aankomen van mijn valies is duidelijk ook een punt dat voor onzekerheid zorgt. Ik weet niet hoe ik verder moet voorbereiden indien mijn valies niet op tijd aankomt. Dan zou ik moeten hopen dat ik nog snel een andere kan kopen in een winkel. Er zijn natuurlijk ook nog enkele andere punten, maar het is wat te veel om op te schrijven. Hier heb ik alleen mijn grootste problemen opgeschreven.
Ik weet dat dit allemaal heel onnozel is en vermoedelijk ook een beetje kleingeestig. Er is geen twijfel mogelijk dat ik eigenlijk graag boven alle deze kleinigheden zou staan. Zeker wat betreft het mijn zorgen over de vrienden, dat is een probleem dat eigenlijk niet zou moeten bestaan. Jammer genoeg is het er wel en voel ik het toch. Het spreekt voor zich dat ik op zoek ben naar een manier om van deze onzekerheden af te komen. Ik heb het gevoel dat ik niet volwassen kan worden indien ik hier niet over kom. Uiteindelijk zijn sommige van mijn onzekerheden zeer kinderlijk. Ik besef dat in sommige omstandigheden bepaalde mensen onzeker mogen zijn. Alleen zou niemand onzeker mogen zijn over zijn vrienden.
Ik weet niet of ik er hier zoveel over geblogd heb met alles wat er gaande was in mijn hoofd. Binnen 10 dagen is het zo ver, ik vertrek op Erasmus. Het is iets waar ik nu al ontzettend lang naar uit kijk en waar ik ook veel werk heb ingestoken. Je zou dan denken dat ik sta te springen om te vertrekken. Jammer genoeg is niets minder waar. Nu ik weet dat ik over een week en half het vliegtuig zal moeten nemen, ben ik niet meer zo zeker dat ik het wil. Het inpakken is een fase van de vakantie die ik altijd wil overslaan. Bij de voorbereiding van de Erasmus is het dus net hetzelfde liedje. Deze keer is er enkel meer dan dat. Ik heb ontzettend veel stress. Aan het begin van de voorbereiding sprak ik heel erg stoer en was iedereen verbaasd over mijn moed. Ik zou als een van de enige studenten helemaal alleen voor drie maanden naar het buitenland trekken. Natuurlijk zal ik nu niet gaan vertellen hoe onzeker ik me voel, maar ik roep al wat minder luid.
Als er iemand mijn blog leest die hier ervaring mee heeft, alstublieft, deel uw wijsheid met mij. Ik heb nog 10 dagen voor vertrek en ik heb geen idee wat ik juist moet meenemen. De hele tijd kan ik alleen maar gokken over wat echt nodig is en dat maakt me erg onzeker. Ook wat betreft extra voorbereiding of maatregelen die jullie getroffen hebben. Vermoedelijk heb ik alles gedaan wat nodig was, maar nog extra informatie kan vast nooit kwaad in deze situatie
Blijkbaar was ik vergeten hoe elke gebeurtenis twee kanten heeft. Langzaam aan begon ik een hekel te krijgen aan het altijd alleen zijn. Hoewel ik graag onder mensen wou zijn, had ik er toch geen moed voor. Ik bleef liever op mijn kamer. Om eerlijk te zijn, zelfs mijn familie leek soms te veel en te luid. Mijn kamer is altijd veilig, stil en de contacten zijn nooit echt nabij. Een echt gesprek leek mij te veel moeite en energie te kosten. Liever bleef ik zwemmen in de eenzaamheid. Hoewel ik er eigenlijk genoeg van kreeg leek ik mezelf toch steeds terug van de kant af te duwen. Op die manier met jezelf in tweestrijd te zijn is eigenlijk net zo vermoeiend en dat hield me ook verder van de redding waar ik zou graag naar toe wou. Nu heb ik echter mijn redding gevonden. Eenzaamheid hoeft niet noodzakelijk negatief te zijn. Vandaag vond ik een moment waarop ik kon genieten van mijn eenzaamheid en er zelfs rust in vinden. Ik zat aan een tafeltje in het centraal station net iets voor de middag. Opnieuw had ik mezelf getrakteerd op een veel te dure koffie met non-fat melkschuim en sugar-free hazelnoten siroop (ik let nog steeds op de lijn dus ja). Mijn koffie verspreide een heerlijke geur en het melkschuim bleef aan mijn lippen kleven bij elke slok. In mijn hand had ik de "Great Gatsby". Mensen zagen mij en ik was me duidelijk bewust van de mogelijke aandacht. Toch leek ik helemaal alleen te zitten en was er niemand die me aansprak of onderbrak. Ik kon mijn slokken koffie zo klein nemen als ik wou, ik mocht met mijn tong mijn melksnorretje verwijderen en ik kon verdwalen in New-York en West-egg. Dat allemaal van op mijn stoeltje aan mijn tafeltje aan de rand van Centraal station. Als ik dan uit nieuwsgierigheid toch eens op keek dan zag ik dat het voor iedereen hetzelfde was. Iedereen kon zijn eigen gang gaan. Sommigen vermoedelijk met de vreemdste bezigheden maar niemand werd onderbroken.
Voor het eerst in lange tijd ontdekte ik weer de gezelligheid van de eenzaamheid van mijn stad. XX S.
De laatste tijd heb ik steeds vaker het gevoel alleen te zijn. Al twee jaar ben ik minder gelukkige en soms iets gelukkigere single geweest. Ik heb me er nooit echt bij neer kunnen leggen dat Sportacus en ik nooit meer samen zouden zijn. In het midden van deze single periode heb ik het tijdelijk aanvaard. Jammer genoeg kwamen er de laatste tijd opnieuw enkele signalen van hoop. Nu blijkt dat ook die tekens ingebeeld waren en dat Sportacus een date heeft vanavond. Ik had niet anders moeten verwachten en ik zie nu ook wel in dat ik dit echt moet laten gaan. Natuurlijk zal ik ook niet onmiddellijk een nieuwe relatie beginnen, maar ik moet tenminste deze oude relatie echt beëindigen. Alleen brengt deze september enkele gebeurtenissen die beter gaan wanneer je deel bent van een koppel. Zo is het voor de mij de maand van de huwelijken. Afgelopen weken was er het eerste en dat was duidelijk een lichte klap. Er is dat moment waarop de DJ een traag plaatje opzet en daarbij afroept dat het speciaal voor de romantische zielen in de groep is. Dan nemen alle koppels elkaar vast. Natuurlijk zijn er ook nog altijd enkele andere vrijgezellen die dan ook op zoek zijn naar een tijdelijke partner. Jammer genoeg waren alle mogelijke partners al in gebruik en dus bleef ik alsnog alleen over. Daar zat ik dan aan onze tafel helemaal alleen te kijken naar alle nieuwe, oude, vaste en tijdelijke koppels. Je kan me op dat moment niet wijsmaken dat de meeste singles, happy singles zijn. Ik weet dat ik niet langer een happy single ben.
20 en meer
