Het is nog geen 6.00 u. als we niet door de traditionele koebellen worden gewekt, maar door twee kleine kaasbollen die in de kamer boven ons rondtrappelen. Waarom zij heen en weer lopen op dit nachtelijke uur… ik weet het niet?

Onze negatieve ervaring maakt plaats voor lachende gezichten wanneer we voor het hotel de staalblauwe lucht gade slaan: werkelijk geen enkel wolkje te bespeuren. Dat belooft voor onze laatste wandeldag! Ik “smout” nog Eric’s gehavende hals met factor 50, het zal nodig blijken vandaag.

Na ons ondertussen beroemd ontbijt en dito lunchpakket - dat we zelf mogen samenstellen - staan we klaar om 9.00 u. om met of zonder bergschoenen een kwartiertje (want de weg is tweemaal onderbroken) later te starten op de parking van Emmetten. Het is toch 9.40 u. voor we de start hebben gevonden. Met goede moed stappen we gezwind de weg omhoog. De zon laat zich van haar beste kant zien en de eerste zweetdruppels parelen op ons voorhoofd. We zijn maar al te blij dat een groot deel van de klim in de schaduw van de bomen kan gebeuren. (Een week geleden zouden we dat niet hebben durven dromen). We volgen - op aanraden van enkele plaatselijke bewoners - en met een onduidelijke kaart, dezelfde weg als enkele dagen terug. Nu niet geklaagd: onze terugweg wordt gewoon onze heenweg! Zo stappen we langs de ons bekende Stockhütte verder naar Twäreggen (1499 m). Het is laat in de voormiddag: 11.20 u. Eric, Piet en Michel geraken in gesprek met een Engelsman van 80 jaar en zijn Amerikaanse vrouw. Hij heeft nog met de firma Picanol uit Ieper zaken gedaan. En dat terwijl Philippe en ikzelf de talloze mieren tellen die gretig rond onze voeten kriebelen.

Om 11.40 u. trekken we ons op gang. Eric heeft zijn volledige pillendoos (het is toch de laatste dag) ingeslikt en probeert Piet aan te klampen. Het lukt hem nog aardig. Op de kronkelende paadjes ligt hier en daar nog sneeuw. Eric zakt bijna door de sneeuw. We waren hem bijna kwijt, verzwolgen door een (mini)gletser…

Het is zaterdag vandaag: nog nooit zoveel wandelaars ontmoet en het was schitterend weer. De kabelbaan bracht heel wat volk op de been. Meestal een vriendelijke “grussti” (geen fristi) als we voorbij wandelen.

Aangezien we om enkele minuten na 12.00 u. reeds de Klewenalp in zicht hebben, stapten we sneller dan op de bordjes was aangegeven. Zeg nog dat we traag wandelen… Hier is een mooi plateau met prachtige bergreuzen, grotendeels met besneeuwde toppen. Het is ook het skigebied bij uitstek in de winter, maar nu uiteraard geen skiërs meer.

Ik zie Piets’ hoofd steeds naar links omhoog draaien: daar ligt een bergje met bovenaan een kruis waar hij naar toe zou willen. Iedereen geeft zijn fiat en in een wip zien we hem reeds de bergflank opsnellen. Mijn hart staat stil wanneer wij merken dat - van beneden gezien - hij als het ware op zijn knieën zit. Heeft hij een “attaque” gekregen??? Weinig later zien we dat hij verder stapt en enkele minuten later (dus in totaal misschien 15 minuten) staat hij op de top. Daar verorbert hij zijn middagmaal. Er was niets gebeurd, enkel gezichtsbedrog van beneden! Oef!

We eten ondertussen rond 12.30 u. onze frikoo op in de zon of de schaduw van het kerkje. Een barokaltaar draagt Eric’s goed- en mijn afkeuring weg.

We nemen nu ruim onze tijd om te genieten van het landschap en ons lunchpakket. Mijn Schorle (= appelsap) was al lang leeg. We slenteren dan wat verder tot het grote restaurant waar de heerlijke, grote, bijna goedkope, lekker schuimende, frisse halve literbieren op ons (= Michel en ikzelf) stonden te wachten. Twee gewone cola’s light en een glaasje melk voor mijn overige drie compagnons konden daar niet aan tippen. Geef toe dat wij de juiste keuze maakten!

We zijn niet gehaast en enkele marmotjes in gevangenschap komen op roep van Michel poseren voor de camera’s. Die arme dutsen.

Het is dan ook 14.00 u. wanneer we de juiste afdalingsweg vinden naar Emmetten. De rustige weg - hier geen wandelaars meer - slingert zich over de bloemrijke weiden soms met een sterk geurtje, door het bos, op rolling stones, door draaipoortjes naar beneden. Eric houdt vol en samen met Piet en Philippe lopen ze enkele minuutjes voor op ons. Wij babbelen, nemen geen risico’s om te vallen, we tellen de blaadjes van de mooie bloemen, vertellen over Barcelonnette, enz… Maar - het moet gezegd - onze drie hazewinden wachten geregeld op ons vooraleer de weg verder te zetten. Eric dacht dat Michel en ik het aankomstuur wilden saboteren door langzamer dan hen te stappen, maaaaar: we waren a.u.b. 5 minuten voor de voorziene tijd aan de auto. Goed hé?! Volgens de Garmin-gps hebben we precies 16,09 km gewandeld.

Enkelen op hun sandalen, anderen op hun kousen en de rest met bergschoenen aan vervolgen we onze weg naar ons hotel waar we getrakteerd worden door onze gastvrouw en gastheer Martin. Leuk voor ons.

We zijn vandaag vroeg terug, zodat Eric vlug zijn foto’s kan opslaan en bewerken om op de blog te zetten en om een usb-stick te geven aan Martin.

Onze laatste wandeldag was een mooie afsluiter van een schitterende wandelweek: het weer, de tochten, de streek, het logement, het eten we konden het niet beter treffen…

Het boekje dat Eric zal maken zal een schitterende herinnering blijven aan deze week in Seelisberg.

Zoals gewoonlijk worden wij ’s avonds verwend: rosbief met groentjes, tomatensoep met ook andere groenten, frietjes met geroosterd varkensvlees met lookboter (bah dat lust ik niet, anderen des te meer!), coupe Danmark en gratis rode wijn en spuitwater!

’s Avonds zitten we nog gezellig samen en drinken een Appenzeller, wijn of bier of …

Later op de avond komt een vriendelijke, niet opdringerige Senegalees om riemen e.d. te verkopen. Hij was al enkele malen in het hotel en kreeg een koffie aangeboden. Lief toch?!

Johan

Om 8.00 u. ontbijt. Iedereen ruim op tijd present. Heerlijke broodjes en croissants staan al klaar. We doen ons ook tegoed aan de vers gemaakte yoghurt met fruit die Uschy bereidde. Dan nog de picknick klaar maken en om 9.00 u. staan we allen vertrekkenklaar. Vandaag is ook Martin, de hoteluitbater, present. Hij gaat mee op wandeltocht.

We rijden naar Emmetten (774 m), op 7 km. We nemen de kabellift richting Niederbauen. We zien hoe de lift ook dienst doet als transport voor allerhande afval dat boven op de bergen werd verzameld. Vooraleer we mogen instappen wordt de kabine nog eens duchtig gereinigd met de waterslang. Dan gaat het naar boven over de 2 km lange kabellift, tot op een hoogte van 1570 m. Eenmaal buiten zien we op een alpenweide de toebereidselen van de paraglyde-club om enkele vluchten te maken. Het is trouwens stralend zonnig weer.

We vertrekken om 9.45 u. en komen zowat meteen voorbij de Alp Tritt Hütte waar Martin ons uitnodigt om een koffie te drinken.

Om 10.20 u. gaan we dan definitief op pad, stijl omhoog door de alpenweiden, geen boompje te bekennen. Om 11.15 u. staan we boven op de Niederbauen (1914m) na een tocht omhoog van 2,7 km. Tijd om even uit te blazen en een eerste keer onze proviand aan te spreken. Tussendoor worden foto´s gemaakt, uiteraard.

Even later, om 11.40 u. ,trekken we verder, onder leiding van Martin die voor ons uit loopt. Eerst terug bergaf tot ongeveer 1670 m, dan weer omhoog, heel stijl, naar de top van de Fulberg (hoogte 1777 m) waar we om 12.50 u. aankomen. Onderweg heeft Eric een hagedis gezien… en gefotografeerd, nog voor het beest kon ontglippen.

Terwijl we genieten van het majestueus uitzicht op het meer enerzijds en de besneeuwde bergtoppen anderzijds, spreken we onze knapzak aan. En Martin, als gulle gastheer, heeft warempel een fles gipfelwein meegebracht. Hij trakteert ons op een glas rode wijn dat we gezamenlijk heffen, onder het oog van de camera van Eric.

Om 13.30 u. trekken we alweer verder, nu terug richting Emmetten. En we dalen gestaag tot ‘Wandeli’ op 1.288 m waar we even een rustpauze inlassen. (9,5 km gestapt). Na 25 minuten gooien we de rugzak terug over de schouder en stappen verder. Doch aldra raken we in de problemen. Eerst kunnen we nog over een paar waterloopjes heen waden, doch iets verderop wordt de situatie moeilijker. Het wandelpad wordt versperd door opgehoopte sneeuw die het bergriviertje overdekt. Over de sneeuw heen stappen is een te riskante onderneming en pogingen om langszij verder te stappen blijken ook al onhaalbaar. Er zit niets anders op dan op onze stappen terug te keren en een alternatieve reisweg te kiezen. Wat een geluk dat Martin, die de streek kent als zijn broekzak, vandaag mee met ons op stap is gegaan.

Meteen zet hij ons op het juiste pad om onze tocht verder te zetten. In plaats van stijl naar beneden meteen richting Emmetten, leidt hij ons eerst richting Stockhütte. Daar aangekomen (om 16.45u - hoogte 1279 m) hebben we de keuze: ofwel met de kabellift nemen naar Emmetten of te voet verder wandelen naar beneden. Allen kiezen om verder te stappen en gezwind gaan we dan ook verder om uiteindelijk, weliswaar iets later dan gepland, om 18.00 u. aan te komen op ons vertrekpunt.

Vlug nog de auto in en om 18.20 u. zitten we voltallig voor een halve liter fris bier. Zum bohl. Dan nog douchen en even verpozen.

Om 20.00 u. zitten we aan tafel, alleen Philippe ontbreekt... Die blijkt in slaap te zijn gevallen.

We krijgen als voorgerecht een bordje met soorten lokale gerookte ham, gevolgd door een heerlijke tomatenroomsoep. Als hoofdgerecht heeft Uschy ons cordon bleu met knapperige groentjes en stukjes gebakken aardappel bereid. Iedereen eet zijn bordje leeg (en zijn buikje vol). Dat alles wordt doorgespoeld met een ½ liter bier (Johan, Philippe, Michel) of water (Eric en Piet).

En daarna wil Martin ons persé nog eens trakteren op een glas... Dus drinken we nog een glas bier, Appenzeller e.a. en krijgen ook nog het gezelschap van Ervé Lernout. Hij komt afscheid nemen, want morgenvroeg vertrekt hij reeds opnieuw met zijn groep naar België terug.

En daarna dan toch… naar boven, want ja, er moet nog worden gewerkt vanavond, voor het slapengaan.

Tot morgen. Het beloofd alvast weerom stralend zomers weer te worden.

Philippe

Oei, oei, oei wat zien ik? Zwarte wolken overheersen de bergen: geen enkele bergtop te zien. Wordt het een magere dag?? Bovendien hebben Eric en Michel aan het ontbijt erg kleine oogskes. Zij hebben gepekt tot 24.00 u. met Ervé en de hoteleigenaars. Het gerstenat en de Appenzellers hebben rijkelijk gevloeid… Niet te verwonderen dat ze niet fris aan tafel zaten. En ramp o ramp Erics’ grote computer is gecrasht. Wat nu? De helft van de vakantieherinneringen kunnen waarschijnlijk niet meer opgeslagen worden tenzij met de kleine computer.

Met een copieus ochtendmaal (croissants, pistolets, eieren, fruitsap...) was het alweer een uitstekende start! Kousen aangetrokken; kietjes en boterhammetjes gesmeerd, de klok slaat 9.00 u. en we kunnen vertrekken: zigzag naar omlaag, 4,220 km naar beneden naar het Rütlihaus waar de eerste grondslag van Zwitserland werd gelegd. De Schwurplatz was het belangrijkste, niettegenstaande enkelen zeker ook de weide wilden bezichtigen. De boot was pünktlich en na enkele minuten varen waren we 3 km verder in Sisikon aangemeerd. Kostprijs 8.40 CHF!

Het is 10.35 u. als we beginnen stappen. Het paadje loopt helaas langs de autoweg en de spoorweg zodat het lawaai nooit veraf is. Langs het meer zelf is het heel wat rustiger. We moeten weliswaar massaal veel trappen op trappen af lopen! Onderweg valt ons oog op de verleidelijke pakken hout die we met z’n allen goed zouden kunnen gebruiken voor de houtkachel. Erics’ klokkenspel t.t.z. dat van de chocoladefabrikanten geeft geen kik: geen volkslied: niets, nada. Enkel de koebellen in de achtergrond geven ons een teken van leven! Jammer! We staan in bewondering voor de enorme bouwwerken waar het wegverkeer boven onze hoofden rijdt. Michel had waarschijnlijk toch meer oog voor de aantrekkelijke madonna bij een fotoshoot en wilde dan ook zonder aandringen graag op de foto met black beauty. Door natte en droge tunneltjes omhoog, omlaag bereiken we tegen de middag Flüelen. Het is nu 12.35 u. Daar verorberen we ons lunchpakket, trekken we onze schoenen uit en rusten wat uit. Ondertussen staat er al 14,8 km op de teller. De wolken trekken naar boven en de witte bergtoppen lachen ons toe. Alles wordt veel aantrekkelijker.

Om 13.15 u. gooien we onze rugzak op de rug en via een porsche-omweg wandelen door een uniek natuurgebied waar de Reuss (= rivier) in het Vierwoudstedenmeer stroomt. De kikkers en eenden onthalen ons op een mooi concert. We merken dat er heel veel dood hout is aangespoeld op een prachtig recreatiestrand dat in de zomer zeer zeker een grote aantrekking heeft op de lokale bevolking. Alhoewel de weg zeer vlak en mooi onderhouden is; loopt deze langs een drukke weg: toch jammer maar er is geen alternatief. We merken dat er in de laatste tijd hier zeer veel water naar beneden gestroomd is, want de arbeiders waren nog druk bezig met het opruimen van modder, stenen en hout.

Dat alles is nog geen miserie: Erics’ voet begint te grote proporties aan te nemen en bij iedere stap snijdt er als het ware een mes door zijn voet. Ook zijn andere voet begint mankementen te vertonen. Het is dan ook een wijs besluit dat hij in Isleten - na 23 km wandelen - de boot neemt naar Treib om vandaar uit het tandradspoor te nemen naar Seelisberg. Hij arriveert in het hotel om 16.30 u.

Michel heeft de zware taak op zich genomen om de GPS aan zijn broek te hangen. Aangezien zijn broek toch zowat af valt (zou hij nu al vermagerd zijn??) is dit geen enkel probleem. Langs het meer, langs de weg, door de tunnels, loopt het pad verder tot het rustige stadje Bauen. Vanhier verlaten we de rand van het meer en kronkelt de route 99 (= Weg der Schweiz) zich naar boven. Kronkelen is een eufemisme, want er zijn zeker meer dan 1000 (=duizend) trappen van 25 cm en meer die ons naar boven voeren. Het zweet parelt op onze rug en ons voorhoofd: we verdampen ter plaatse, maar hard als we zijn - en met het slechte weer van bij ons indachtig - rapen we onze courage te samen en stijgen we tot ongekende hoogtes. De schaduw is onze bondgenoot! Als onze waterbidons bijna uit zijn loopt het pad over in een stijgende asfaltweg: gemakkelijker te gaan, zeg maar een fluitje van een cent. Hier is het uitzicht op het meer en de omringende sneeuwbergen adembenemend. Hier is het aards paradijs. Michels’ foto’s zullen wel even goed zijn als van Eric. Ondertussen is Piet de pijpen uit! Als een gems vlamt hij naar beneden en is toch wel een 20-tal minuten eerder in het hotel. Hij was al gedoucht toen wij er waren!

Wij hebben nog mooie vergezichten en landen in Seelisberg rond 18.40 u. na 29 km stappen. Ver, maar niet zo lastig (vlak tenzij het laatste deel). We drinken een grote pint samen met Ervé Lernout.

Het avondmaal is typisch Zwitsers: haversoep (zoals voor de paarden), gezond rauwe groenteschotel met rauw varkensvlees. Hoofdgerecht: macaroni met zwijnensteak en appelmoes en afgesloten met een sorbet besprenkeld met schnaps. Een halve liter bier is maar 1 CHF duurder als 33cl. Keuze (M + J) vlug gemaakt. Nog wat overleg met gids Christof van toeristische dienst en dan onder de warme dekbedden!!

Johan

Wandeling Seelisberg - Beckenried - Emmetten - Seelisberg

Na een voor iedereen blijkbaar deugddoende nachtrust ontwaken wij in Hotel Tell (Eric en Michel om 6.30 u., de anderen iets later), klaar om er tegenaan te gaan.

Eerst wacht ons nog een stevig en verzorgd ontbijtbuffet. De ‘Gemütlichkeit’ van Martin en Ushi, onze gastheer en gastvrouw, stelt ons helemaal op ons gemak en ook het Duits begint al aardig te lukken.

Herr Martin bezorgt ons een uitstekende wandelkaart waarmee wij meteen een houvast hebben voor onze dagtrip. Na de obligate groepsfoto voor het hotel geeft de klok van de kerktoren het startschot (9.00 u.) voor onze eerste tocht. We vertrekken vol goede moed en met onze rugzak gevuld met een lunchpakket richting Beckenried. De aarzelende wolkjes van deze ochtend hebben voorwaar plaats geruimd voor een heerlijk zonnetje. We kunnen dus al vlug onze trui opbergen in onze rugzak. Al na een paar honderd meters duikt rechts van ons een uniek zicht op over de Urnersee, een prachtig meer dat door de schittering van de beboste flanken net iets groener lijkt dan de rest van de Vierwaldstätter See. Voor de rest van de voormiddag blijft dit uitzicht onze tochtgenoot, in al zijn facetten. Ondertussen klimmen wij geleidelijk langs bospaden omhoog. Terecht merkt Philippe op dat het hier op warme zomerdagen wellicht heerlijk toeven is. Vandaag zal het niet zo’n vaart lopen met de hitte, maar we zijn toch uitermate tevreden met hetgeen de weergoden ons te bieden hebben. De zon blijft ons verwennen. In het bos hebben de Zwitsers hun beste beentje voorgezet voor het aanleggen van trappen en ‘passerellen’ waar nodig. Bij de waterval, bijvoorbeeld. Eerst wandelen we aan de bovenkant en krijgen we dus een prachtig bovenaanzicht. Het geluid van het water is betoverend. Eventjes verder dan komen we voorbij de nog imposantere onderkant van de waterval. Indrukwekkend met welke kracht het water zich naar beneden stort en langs de rotsen schuurt. De overvloedige regenval van de laatste dagen of weken zal hieraan wellicht niet vreemd zijn.

Na al dat geweld komen we dan nauwelijks een 15-tal meter lager bij Risleten (11.00 u. - 442 m - 6,14 km), een oase van rust, een groene lagune bijna. Hier zijn op het kalksteenplateau ooit sporen gevonden van een voetafdruk van een dinosaurus. Michel vindt het doodjammer dat we hiervan niets terugvinden, helaas. We zetten onze tocht verder langs het meer en arriveren net op de middag in Beckenried (12.00 u. - 436 m - 10,8 km). Terwijl Johan, Philippe en Piet bij de aanlegsteiger van de boten een plaatsje zoeken voor de middagpicknick, kunnen Eric en Michel onmogelijk de Pfarrkirche van Sankt-Heinrich voorbij zonder er eens binnen te lopen. Mooi kerkje met prachtig orgel. Buiten bij de ingang van het kerkhof staat een… kaarsenautomaat. Je stopt 2 Zwitserse frank in de gleuf en er rolt een “Grablicht” (een kaars om op het kerkhof te plaatsen) uit de automaat. Er is zelfs een aansteker beschikbaar om de kaars aan te steken. Nog nooit gezien!

Tijdens ons middagmaal meren twee boten aan: eerst de Stadt Luzern en onmiddellijk daarna de Waldstätter. Passagiers hebben niet veel tijd om aan of van boord te gaan. Het gaat allemaal heel snel. We gaan nog even wat informatie nemen bij een heel vriendelijk juffrouwtje van het toerismebureau (Eric bleef verdacht veel vragen stellen en vond het niet erg om daar nog wat langer te blijven staan).

Na onze picknick (13.00 u.) begint het echte werk voor vandaag. Steigen, bitte!!! Vanuit Beckenried lopen wij eerst door een tunnel onder de autosnelweg om onmiddellijk daarna een serieuze klim aan te vatten. Een echte kuitenbijter. Eric krijgt het even lastig wegens pijn aan zijn voet. Hij heeft zich vorige week wat geforceerd bij het lopen. Maar hij geeft niet op. En als we even later langs een weide met schapen lopen die worden bewaakt door twee grote honden, hebben we het ergste wel gehad. We lopen op een geasfalteerde weg door glooiende weidelandschappen richting Emmetten. Daar aangekomen (14.45 u. - 750 m - 16,3 km) overleggen we even welke weg we kiezen. We gaan voor een rustige weg die ons door het bos zal leiden. Hoewel we niet gereserveerd hebben, vinden we toch nog een plaatsje in een blokhut (15.30 u. - 865 m - 19,15 km) waar Philippe zijn laatste boterhammetje met smaak kan verorberen.

Nu is het nog even doorbijten om thuis te komen. We hebben verschillende mogelijkheden in het bos en dankzij onze uitstekende kaart maken wij altijd de juiste keuze. Net voor we Seelisberg binnenwandelen is er nog een kapelletje. We hadden het kunnen weten: Eric en Michel blijven daar even plakken.

Als wij na 24,660 km en om klokslag 17.00 u. ons hotel bereiken, staat onze gastvrouw ons al op te wachten en trakteert ons met een biertje (wijntje of appelwijntje). Ook Herr Martin komt even in de ronde zitten en samen overleggen we welke tocht we morgen ondernemen. Het wordt weer een serieuze klepper maar we hebben vandaag toch al goed getraind.

We besluiten de dag met een heerlijk avondmaal (al hadden sommige tafelgenoten meer oog voor het Amerikaans gezelschap dat het hotel kwam binnengerold).

Op het menu:

• Voorgerecht (Vorspeise):Tortellini
• Soep (Suppe): Brotsuppe
• Tussengerechtje: gemengde sla
• Hoofdgerecht (Hauptspeise): Schweizer Rösti mit Geschnittliches (kalfsvlees met champignons)

·        Nagerecht (Nahtisch): ijsdessertje met bosbessensiroop

Ik zou zeggen: een heel geslaagde eerste dag, ware het niet van die ene grote tegenslag: Johan is zijn klakke kwijt.

Piet