...“The joy of life comes from our encounters with new experiences, and hence there is no greater joy than to have an endlessly changing horizon, for each day to have a new and different sun.”
07-04-2010
Mt. Everest
Bijna niet te geloven. Ik heb er zovele boeken over gelezen, heb de gigantische inspanningen van klimmers leren appreciëren en vooral... de peace of mind in het klimmen zelf ervaren in Italië. Het eerste stuk van de klim is moeilijk, lastig, zwaar... Maar als je eenmaal de juiste mind-set hebt gevonden, dan loop je echt lichtvoetiger. Het is deels je lichaam dat zich aanpast maar het is zeker ook grotendeels het loslaten van je banden met de dagelijkse sleur. Al die kleine zorgen en bezigheden, geloof me, op die wand laat je het achter. Er is nog één ding: het nu, het klimmen. Als je het zo bekijkt is het wel heel meditatief in zekere zin. Het relativeert zo veel van het bestaan. Al die imaginaire dingen die we najagen: geld, succes, een nieuwe auto, ... Het is allemaal zo relatief en betekenisloos als je boven de wolken loopt. Daar sta je dan, op een gigantisch massieve blok rots, vol van historische en ongrijpbare krachten. En dan... valt het je toe, een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. Geluk zit vanbinnen, wie je ook bent, waar je ook bent... Let op, ik verwerp ze niet. Het leven op aarde is er om geleefd te worden en om van te leren. Dus schrik van materie moet er niet zijn. Maar is dat enkel dat wat telt? Er is meer te be-leven, vermoed ik zo... De Himalaya... het is een soort voorteken maar het laatste boek dat ik las was dat van Michael Palin over zijn reis dwars door de Himalaya. Het fascineert me al lang. Die ongereptheid, die schone bruutheid van het landschap en de zo onwesterse natuur van de mensen. Alles in het leven hangt samen. Dat soort vertrouwen verbindt, voor mij, heel veel dingen aan elkaar. Soms lijkt het wel alsof er een masterplan achter zit.
Dus, sinds gisteren bestaat het concrete plan om naar base-camp van Mt. Everest te reizen. Natuurlijk zijn er vele overwegingen. Financieel lijkt het mee te vallen en het moet haalbaar zijn. Zeker omdat er nog zo veel tijd tussen zal zitten. Het kan. Fysiek moet me dat ook wel lukken. Ik heb al wat ervaring met hoogtemeters en ik kan ergens wel inschatten wat er te verwachten valt. Waarom? Dat is de vraag... Wat is mijn reden om te gaan? Omdat ik dan het hoogste punt op aarde zou kunnen zien? Om te staan waar ooit George Mallory stond? Voor de mensen die niet weten wie hij is, zoek hem op op google. Heroïsch wat die man deed in de vroege jaren '20 van de vorige eeuw. Om eens alles los te laten en te zien wat er nu echt van tel is? Dat laatste zou wel eens de hoofdreden kunnen zijn... Op een tweede niveau van de waarom-vraag zou je dan kunnen zeggen dat dat "loslaten" te maken heeft met het be-leven van het leven. Ervaringen op te doen... nieuwe horizonten zoals Chris McCandless het zo mooi stelde...
Tenzing Norgay: 'I have climbed my mountain, but i must still live my life' Anoniem: 'Altitude is the great equalizer.'
"i predict a world that keeps you hanging on i've been around and around and around i'll come to weather the storm and setup te sun"
Het is wonderbaarlijk wat je kan zien als je aandachtig bent voor de kleine dingen in je leven. We zijn te veel gericht op spektakel - enkel de grote veranderingen doen ons nog spreken, doen ons nog eens - kort en vluchtig - verwonderd stilstaan. Maar ... er is een andere richting om naar te kijken, die bestaat. Dit stuk van een liedjestekst ken ik al een paar jaar en het is pas nu duidelijk geworden hoe toepasselijk ze wel is. Wat het voor mij betekent is niet zo belangrijk maar het principe is er voor iedereen. Het valt mij nu toe (dus eigenlijk geen toeval ;-)) dat tijd geen objectief is, het is een subjectief: pas nu heeft deze tekst een betekenis voor mij gekregen. Concreet kan ik dit nu nog niet invullen, dat zal mij ook wel toevallen maar het sterkt me wel in mijn vertrouwen dat het zo zal zijn. I predict a world - er komt een dag...
