hij wist: dag pa
het ga je goed

hij zei het niet

hij voelde ma d'r open armen
al keek ze weg

hij zag ze niet

hij trok de wijde wereld in
onttrok zich aan de wetten van het huis
aan al wat voor z'n goed van hem geëist werd

hij ging - o neen - hij vloog!
de vleugels die al lang vanuit zijn schouders groeiden
waren zo dwingend geworden

en hij genoot, mijn god, wat mocht hij nu genieten!

maar toen de avond viel en de zoveelste nacht
toen sliep hij ergens in, de vleugels toegevouwen
over hart en buik

daar huilde hij

maar zei het niet.

alles van hem. zijn schoenen
zijn zo moe, zijn pantalon moet ooit

van iemand anders zijn geweest
er zitten van die erzatzgaten in

kundig gedaan, prijzig die dingen
van Diesel. daarmee slaap je niet

op straat. er zitten ook nog échte
vlekken op. zijn jas is van de dons

van witte eiders. die lijken
weg te willen uit een scheur

over zijn schouder. zijn hals is bloot
en bij zijn oortje krult zijn haar

vanzelf. zijn blonde baard is doorgegroeid
getrimd. daaronder zijn relaxed gelaat.

ik blaas stiekem vanop de stoeprand
een kleine droom in zijn halfopen mond

al weet ik niet. al weet ik niets. moet hij
van koffie zijn, die droom? of vaneen thuis?

een bed? wil hij een droom? ik schroom
mij diep, ik houd mijn adem in en leg

tenslotte heel voorzichtig al mijn liefde
in zijn hand.