God - moet je weten -
was van meet af aan al oud

nog ouder dan Methusalem
die ik leerde kennen
in het schooltje om de hoek.

God had toen al een witte baard
een mantel in de kleuren
van mijn jurkjes na de zomer.

Zo zag ik hem voor 't eerst
op doek geschilderd hangen
tussen "Het Aardse Paradijs"
en "De Kruisiging".

Hij had, zei Zuster Fabiana,
een rechter- en een linkerhand
waaraan we zouden zetelen
na onze dood.

Toen werd het winter,
werd het heel lang winter.
Het schooltje sloot
er vielen bommen
heel nabij

Eén keer nog ging ik langs
alleen met moeder.

"Kijk mam, ijsbloemen op de ruiten!"
gebaarde ik.
Ze keek niet weg, ze haastte voort

"Mamie...?
Is God nu ook bevroren?"

Ze durfde het niet horen.

*de titel van een opdracht bedacht door Margo van Gelder, op de toenmalige Werkgroep Poëzie

hij kijkt naar elke Lieve Vrouw
en denkt aan Zuster Beatrijs
die hem subtiel is voorgegaan

verrukt voelt hij de klepel slaan

zie het purperen gareel
beaat
tussen kristallen hangen
in luchters
klinken feestelijk de glazen

over een deur
drapeerde zich de jurk
als een guirlande
zomerwitte bloemen

het kanten slipje
vlinderlicht
vliegt naar het raam
gaat wonderbaar
over het groen
van de bonsai liggen
als bloeide hij

en in mijn huid
heeft nooit voordien
de kamerlucht
zo tintelfris gebeten
met niet te tellen
tandjes van genot

verlaten verstoten
jaloers van de koek
in de handen van bazige bonzen
opstandig mijn kruimeltjes gaarde

ik wou dat ik mee-lijden kon
met de aarde de hemel de hel
de zaaiers van armoe en doem

ik wou dat want nu

rol ik rustig een rokertje
luister ik naar Sibelius

en niets heb ik
helemaal niets
om over
      naar huis
            te schrijven

hoewel

het uur zat goed want Leo spuwde op de bol
zijn hete driftendans waarvan ik zo verschoot
dat ik begon te beven vooraleer ik zelfs
een eerste keer geslagen werd

en nog

ik woon op nummer twaalf het laatste en het
meest verborgen huisje in de rij
van Ik naar 't loze Wij dat later
meer dan in mijn dromen na 't verteren van
dat Wonder wezenlijk begon te smaken naar een
Château-en-Espagne* Appellation Oubliée

vandaar

*Chateau-en-Espagne betekent luchtkasteel.

ze waren nog jong maar de tijd was al oud
het bier was verschaald en maar halvelings koud
zijn handen begrepen haar heupkens zo stout
ze keek wat beteuterd geen mens is van hout

hij wriemelde bevend haar roksken omhoog
de ober bezag dat van achter de toog
hij dacht aan zijn Trien en dat zij hem bedroog
een brandende braamdoorn schoot recht in zijn oog

hij wiste met woede zijn laatste traan
en als hij dat slikkend had afgedaan
is hij voor de tortelse duifkens gaan staan
boosaardig van aard zei hij kort: jullie gaan!

toen stonden ze op van hun enkele stoel
die dampte nog na van Het Grote Gevoel
hij zette haar kraag recht want buiten was 't koel
de ober verzoop zich daarna in 't gewoel

van zijn cafeetje Het G.... G......

Yep!

*leuke herinnering aan ons "kelderken" op Schrijf.Net, waar ik toen mee mocht werken aan het onderhoud van de site.
Het vers werd geschreven t.a.v. Marc Boelens, die, zo schreef hij, in gedichten "het grote gevoel" wilde lezen.