naarmate het gehalte geest
ging stijgen in ons bloed
begonnen we te vliegen

de vrouw in mijn vizier
dreef jaren weg van hier
naar later naar wanneer het kind...

een heer vloog traag terug
in hoe het was geweest

rechts zat een jongen
rampen te voorspellen
de freule links bezong
een duif met in haar bek
een maagdelijke buxustak

we deinden uit

opeens begon het midden
van het tafelblad te gloeien
er daalden tekens
in een graal van licht
een alfa en een omega
herinner ik mij nu

ze losten in elkander op
het was een vreemd moment

uit voorverwarmde kopjes
dronken we de koffie na

het blauwe uur duurt maar heel even
dan slapen alle bomen zwart
op het vertrouwd-verkleurde laken
boven mijn stad

in huis kalmeren schemerlampen
laaiende peertjes
uit de wandklok druppelen seconden
de avond in

een haastige auto trekt een doffe streep
geluid over de dode straat 

ik schilder in gedachten nevelslierten
die verder boven open weiland hangen

en misschien, heel misschien
zijn daar wel warme dieren

haar ogen die gaan
van 't plafond naar de muur
op zoek naar de zin
van 't bestaan

bij de vloer kijkt ze dwars
door de wereldbol heen
met daaronder alleen
stomme luchten

geen engel geen duivel
niets is er wat zich
aan haar zoekende ziel
openbaart

tot een woord uit het diep
van de pap in de pan
haar bevrijdt van de mist
in haar hoofd

het zegt blob en ze wéét
nu, iéts weet ze al zeker:
de pap in haar pannetje
kookt.

ik was een zwijn, mijn lief
ik schuurde aan jouw flanken
juk en jeuk van 't lijf

ik vrat je bras als was het
godenspijs  en zoog de dooiers
uit je glibberige ogen

erato zou je heten
zei je zong je schreeuwde
je mij uit mijn slaap

terwijl ik droomde
van voor jou te bijdegrondse
dingen zoals kabouters

aan de vaat en
bezems die vanzelf doorheen
de kamers gingen

je krijgt vandaag
de buitenwacht. ik zie je weer
vannacht dan zal ik

knorren bij je oor
en jij, jij zult verbaasd vertellen
dat wij, erato, jij en ik

gewaagd zijn aan elkaar

Wie heeft er in mijn trukendoos
gegraaid wie heeft er mij bestolen?

Moet ik nu net als alle gortdroge meneren
een kopje krant gaan slurpen
bij de boterham
één natte stomweg platte
traan verpinken soms, vertellen
kijk, na dagen werd een hond gevonden
in een put. Hij ademde nog

dood
gewoon?

hij wist: dag pa
het ga je goed

hij zei het niet

hij voelde ma d'r open armen
al keek ze weg

hij zag ze niet

hij trok de wijde wereld in
onttrok zich aan de wetten van het huis
aan al wat voor z'n goed van hem geëist werd

hij ging - o neen - hij vloog!
de vleugels die al lang vanuit zijn schouders groeiden
waren zo dwingend geworden

en hij genoot, mijn god, wat mocht hij nu genieten!

maar toen de avond viel en de zoveelste nacht
toen sliep hij ergens in, de vleugels toegevouwen
over hart en buik

daar huilde hij

maar zei het niet.