Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
15-11-2008
footsteps
I see you following dad's footsteps. You try to walk as even big steps as your daddy: it's hard, your little feet don't fit the big size of dad's shoeprints yet, nor do they have the same walking distance as dad. This picture reminds me of my own childhood, but I never seemed to have managed to even get into the same walking rythm as my parents. I think my path was not even beside them, but going on another direction. this direction leads to inner loneliness and is sometimes hard to bear in life. I so wish, my little girl, your path won't be as far away from ours as mine has been in my childhood. I know my innerlife right now is one big mess and I know I have people around me who care about me, who want to help me... I can only hope, that, when your path doesn't go the same direction as others, maybe someones path is not so far away as yours and that you notice, feel each other at moments when you get it hard in life and that this can help you to bear life, to accept yourself as you are. I so wish you are not like me. ___________________________________________________________________________ Ik zie je in papa's voetsporen lopen. Je probeert even grote stappen te nemen als papa: het gaat je niet goed af, je kleine voetjes passen nog lang niet in de grootte van papa's voetafdrukken, noch kunnen ze de grote passen aan. Deze foto doet me denken aan mijn eigen kinder- en jeugdtijd, maar ik ben er nooit in geslaagd om in hetzelfde loopritme te gaan van mijn ouders. Ik denk dat mijn pad niet eens naast het hunne lag, maar een heel andere kant opging. Die richting leidde naar innerlijke eenzaamheid en is soms ondraaglijk om te leven. Ik wens zo hard, mijn kleine meis, dat jouw levenswandel niet zo ver weg zijn van de onze als het was bij mij in mijn jeugd. Ik weet dat mijn innerlijke ik momenteel een puinhoop is en ik weet dat ik omringd ben door mensen die bezorgd om me zijn, die me willen helpen.. Ik kan enkel hopen dat, wanneer je pad niet dezelfde richting uitgaat als dat van de anderen, er misschien iemands pad niet ver van het jouwe loopt en dat je af en toe de andere opmerkt, elkaar voelt op momenten dat het je niet goed gaat in het leven en dat dit je leven wat draaglijker kan maken, dat het je helpt jezelf te aanvaarden zoals je bent. Ik wens zo erg dat je niet bent zoals ik...
