Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
07-12-2008
CLEAR OUT!
I really feel the urge of having so much things cleared out in my life: both inner, as my outer life. I have decided to jump off the train of 'Appearances' and if that means that I will have to make my own railway myself, then it is so... I have let my life ruled by too many people, giving them opportunities and chances to hurt me again and again, being left alone, wounded, bleeding... I know this sounds hard and cruel, but I have only experienced life as this. I have met a lot of people trying to convince me that life has another side, a softer and warmer one. Some of them gave me glance of it, then shutting the door to perception and leaving me with a yearning and an inner war of doubts... One is never aware of his own misery or poorness, 'till someone has showed him what the other side of life is.. I will never have a balanced life, maybe I will never find inner peace with myself and the way I experience Life and the Outer World, I will never know who I am exactly, I will never belong to a group of people, thinking, feeling, acting the same as I do. It's a pretty hard lesson to get and I feel terribly dissapointed in some people, but maybe I feel a lot of anger at myself, for being blind for Reality. The decisions I am making in this stage of my life are tough, but well-thougt and not as impulsive as I am in creativity. I feel an inner loneliness and now I am trying to accept this feeling, trying not to let it take control over my thinking, acting... I think I am slowly molding, welding my custom-made harness: look at me, world, this is how you have created me. I am not blaming you, I just want YOU, world, to show MY reality. __________________________________________________________ Ik voel echt die drang om klaarheid en duidelijkheid te krijgen in zoveel dingen in mijn innerlijk en uiterlijk leven. Ik heb besloten om van de 'Schijnheiligheid'trein te springen en als dit betekent dat ik van nu af aan mijn eigen spoorweg moet maken, dan zij het maar zo.. Ik heb mijn leven al lang genoeg laten regeren door teveel mensen, die de kans kregen mij steeds opnieuw te kwetsen en mij gewond en bloedend achter te laten. Ik besef dat dit hard en koud klinkt, maar zo heb ik het leven ook nog maar ervaren. Ik heb veel mensen ontmoet die me probeerden ervan te overtuigen dat het leven ook nog een andere, zachtere, warmere kant heeft. Sommigen gunden me een glimp hiervan en knalden dan de deur van perceptie dicht, mij achterlatend met een onbestemd verlangen en een innerlijke oorlog vol twijfels... Niemand is zich van zijn eigen miserie of armoede bewust, tot iemand anders hem de andere zijde van de medaille heeft laten zien. Ik zal nooit een stabiel leven hebben, misschien vind ik wel nooit innerlijke vrede met mezelf en de manier waarop ik het leven en de Buitenwereld ervaar, ik zal nooit weten wie ik nu écht ben, noch zal ik ooit horen bij een groep die net hetzelfde denkt, voelt of handelt als ik. Het is een serieus harde les die ik krijg in het leven en ik voel me ontzettend ontgoocheld in sommige mensen, maar misschien voel ik ook wel nog het meest vanal woede tegenover mezelf, woede omdat ik zo blind was. De beslissingen die ik neem in dit deel van mijn leven zijn hard, maar weloverwogen en niet zo impulsief als ik ben in mijn creativiteit. Ik voel een innerlijke eenzaamheid en nu probeer ik dit te aanvaarden, probeer ik deze eenzaamheid niet de controle te geven over mijn denken en doen en laten. Ik kneed en las mijn eigen harnas: kijk naar me, wereld, zo heb jij mij gemaakt. Ik beschuldig je niet. Ik wil JOU, wereld, enkel MIJN realiteit tonen.
It's so hard to change your way of thinking, of perception, when all things point at the other direction. I was so hoping I was to blame, I was the one who thought wrong. I was so yearning for a little, subtle signal that I was appreciated for the efforts and extra time above all my other occupations to move on forward. I was so hoping for honesty and openness and not for silence in all its ways. Reading words that were as polished as the shoes of an Italian gentleman, that were just the minimum base of required politeness, has hurt me more than I wanted. I thought I was strong enough, I thought I could handle this, that I couldn't be hurt anymore. I was soo wrong. I am so mad at myself that I stepped into the same trap, I had promised myself never to step into... It's hard to keep up appearances for me, that Coldness wraps my heart in a desperate try to protect myself for getting more hurt. ________________________________________ het is zo moeilijk om je manier van denken, van perceptie te veranderen wanneer alle zaken de andere richting aanwijzen. Ik hoopte zo dat het aan mij lag, dat ik degene was die verkeerd dacht. ik verlangde zo erg naar een klein, subtiel gebaar/signaal dat de extra moeite en energie gewaardeerd werden om vooruit te gaan. ik hoopte zo op echte eerlijkheid en openheid en niet voor die oorverdovende stilte op velerlei manieren. En dan woorden te moeten lezen die al even opgeblonken waren als de schoenen van een Italiaan, die net het minimum van aanbevolen beleefdheid bereikten, heeft me meer gekwetst dan ik wenste. Ik dacht dat ik er sterk genoeg voor was, dat ik dit aan zou kunnen, dat het me niet meer zou kunnen raken na alles. Wat was ik toch zo verkeerd. Ik ben zo boos op mezelf, dat ik in dezelfde val blijk te hebben getrapt,diezelfde val waarvan ik gezworen had er nooit meer in te trappen... Het is zo moeilijk om de schijn hoog te houden, wanneer Kilte je hart omarmt in een wanhopige poging jezelf te beschermen tegen nog meer innerlijke kwetsuren.
and speechless. I don't know how long the silence will last within me. Sadness and disapointment rule my heart and mind. I fear for the future. I fear for people. _________________________________________________ ik voel me vreselijk en sprakeloos. ik weet niet hoelang de stilte in mij zal duren. Verdriet en teleurstelling regeren mijn gevoel en denken. ik ben bang voor de toekomst. ik ben bang voor mensen.
Do I still matter? I mean, everyone can be replaced and I can only hope I could be replaced by someone who's better than I am in many ways. Soon it's time to wish people good things. I don't know if I will be able to do that. Right now, I only wish people DON'T have this or that.. Being in the midst of a severe inner battle and still not knowing to whom or what I have to say goodbye or hello, I can't get into a creative mood. Thinking can be such a limitation: as it sets asleep a whole bunch of energy and activities. Do I have to say goodbye to the Silence that is expanding around me? Is Outer Silence a prison I want to break out? But if I do break out, won't the new people or the loneliness that I will thén choose, create, by time, a new Outer Silence? I am sorry that I can't be positive right now, but not much positive feedback has been given to me lately, I have got a lot the message: you don't matter, we're not interested in you lately (not by everyone) and that has started a thinking mechanism...... I am not angry, maybe a bit bitter, but most of all I am angry at myself for fooling myself... I have my shelter and I stay close, nearby the warm and safe shadow of a Bonsaï. I can only hope the Bonsaï won't be timbered down or grow away from me....... ___________________________________________________________________________________________________________ Beteken ik nog iets? ik bedoel, iedereen is vervangbaar en ik kan enkel hopen dat ik vervangen word door iemand die beter is dan ik ben op veel vlakken. De tijd is er bijna om mensen allerlei goede dingen toe te wensen. Ik weet niet of ik dit kan. Want op dit eigenste ogenblik, kan ik mensen enkel dingen NIET toewensen... Temidden een ernstig, innerlijke oorlog en nog steeds niet wetende van wie of wat ik afscheid moet nemen of welkom heten, lukt het me niet om creatief te zijn. Piekeren kan je handelen zo beperken: het verlamt je energie en activiteiten. Moet ik komaf maken met de Stilte die zich als een vieze, rotte plek rond me uitbreidt? Is de Buitenwereldstilte een gevangenis waaruit ik wil breken? Maar als ik eraan ontsnap, zullen nieuwe personen of de eenzaamheid die ik zal kiezen, mettertijd niet en nieuwe buitenwereldse stilte creëren? Het spijt me dat ik zo moeilijk positief kan denken, maar heel veel positieve feedback heb ik de laatste tijd niet echt door anderen gekregen. Eerder de boodschap: je betekent niets, we zijn niet in je geïnteresseerd, noch in de moeite die je voor ons doet (niet door iedereen, maar wel door mensen die veel voor me betekenden) en dat heeft een ander denkmechanisme in gang gebracht... Ik ben niet boos, misschien wat verbitterd, maar vooral ben ik boos op mezelf dat ik steeds weer in diezelfde val trap... Ik heb een schuilplaats en ik blijf dicht, heel dicht bij de warme veilige schaduw van een Bonsaï. Ik kan enkel hopen dat Hij niet zo snel wordt omgehakt of van me weggroeit...
Clear... I think that will be my 'word' for 2009: I want some things loud and clear, some inner conflicts less cloudy and I want some things cleared out for my little girl too.. There have been too many clouds in my life the past few years and maybe it's time to get a more blue-ish sky and have some more warmth and sunshine in me. I know it will be a painfull and very confrontating process, with lots of goodbyes, but hopefully also some new hello's to good intentions that are not pretendings... I thought that this year would be a more balanced and more positive year, but maybe I was a bit too excited? It's been waiting almost a year to be touched, to get a destination, but yesterday, my very first clear album got out of its shelve and after long considering I began (a bit anxiously as this is both a creative and personal inner challenge) altering it. I want it to be a 'clearing things out'-kindathing for my daughter, something she'll receive after my death (I know, it's a bit creepy to think about that already at age 32)... but the messages in the album will be so personal and at her age right now, she's not ready at all to understand the words or impact of some of the issues in it. This is my very first attempt.... _______________________________________________ Klaarheid... ik denk dat dit mijn woordje voor 2009 wordt: ik wil duidelijkheid over sommige zaken, ik wil enkele innerlijke conflicten uitgeklaard en ook verduidelijking over mijn meisje... De laatste jaren was het nogal zwaarbewolkt in mijn leven en misschien is het nu wel tijd om een iets blauwere lucht te krijgen en wat meer warmte en zon in me te halen. Ik besef dat het een zeer pijnlijk en ook zeer confronterend proces zal worden, met heel veel adieu's maar hopelijk ook een paar nieuwe hallo's voor goede inborst die niet schijnheilig zijn... Ik had gehoopt dat dit jaar wat meer in evenwicht zou zijn en wat positiever zou zijn, maar misschien was ik wel iets te ongeduldig? Het wachtte nu al bijna een jaar om aangeraakt te worden, om een doel te krijgen en gisteren was het dan zover: mijn allereerste clearalbum ging van de plank en na lang nadenken (een beetje angstig want het is zowel een creatieve als innerlijke uitdaging) begon ik het alteren ervan. Ik wil dat het een soort van 'duidelijkheid'-ding wordt voor mijn meisje, iets wat ze na mijn dood krijgt (ik weet dat dit wat griezelig klinkt).. maar de boodschappen in het boekje zullen zo persoonlijk zijn en op haar leeftijd is ze nu niet in staat die te vatten of te begrijpen. Dit is mijn eerste, aarzelende poging...
I see you following dad's footsteps. You try to walk as even big steps as your daddy: it's hard, your little feet don't fit the big size of dad's shoeprints yet, nor do they have the same walking distance as dad. This picture reminds me of my own childhood, but I never seemed to have managed to even get into the same walking rythm as my parents. I think my path was not even beside them, but going on another direction. this direction leads to inner loneliness and is sometimes hard to bear in life. I so wish, my little girl, your path won't be as far away from ours as mine has been in my childhood. I know my innerlife right now is one big mess and I know I have people around me who care about me, who want to help me... I can only hope, that, when your path doesn't go the same direction as others, maybe someones path is not so far away as yours and that you notice, feel each other at moments when you get it hard in life and that this can help you to bear life, to accept yourself as you are. I so wish you are not like me. ___________________________________________________________________________ Ik zie je in papa's voetsporen lopen. Je probeert even grote stappen te nemen als papa: het gaat je niet goed af, je kleine voetjes passen nog lang niet in de grootte van papa's voetafdrukken, noch kunnen ze de grote passen aan. Deze foto doet me denken aan mijn eigen kinder- en jeugdtijd, maar ik ben er nooit in geslaagd om in hetzelfde loopritme te gaan van mijn ouders. Ik denk dat mijn pad niet eens naast het hunne lag, maar een heel andere kant opging. Die richting leidde naar innerlijke eenzaamheid en is soms ondraaglijk om te leven. Ik wens zo hard, mijn kleine meis, dat jouw levenswandel niet zo ver weg zijn van de onze als het was bij mij in mijn jeugd. Ik weet dat mijn innerlijke ik momenteel een puinhoop is en ik weet dat ik omringd ben door mensen die bezorgd om me zijn, die me willen helpen.. Ik kan enkel hopen dat, wanneer je pad niet dezelfde richting uitgaat als dat van de anderen, er misschien iemands pad niet ver van het jouwe loopt en dat je af en toe de andere opmerkt, elkaar voelt op momenten dat het je niet goed gaat in het leven en dat dit je leven wat draaglijker kan maken, dat het je helpt jezelf te aanvaarden zoals je bent. Ik wens zo erg dat je niet bent zoals ik...
This weekend was a brandnew experience for me: two days long distressing, playing with basic techniques and chatting with wonderfull people! I had a blast with Pruts and the other women and I still enjoy the wow-moments when some of them discovered the intense beauty of some colourmixes that seemed to be just what they had in mind, but never thought of combining.. It really warmed my heart to see people bloom (whether they were already 'experts' or 'beginners'!) during the workshop and I know this sounds very sentimental, but it's true. It was fun noticing everyone seemed to be able to fit their style somehow in the techniques, experimenting with their beloved colours. No have to's, only want to's... I loved the way they developed their skills and seeing them grow in their techniques. Monday felt kinda strange to me: it was a growing emptiness and I already missed those wonderfull people around me, inspiring me... but I have this darling husband who suggested a day shopping in Antwerp and where I got the most beautiful surprise I could have ever imagined: he bought me a fountainpen: I choose a delicious delicate mat black Watermann with chrome finish (type Expert or was it Expertise?) that has no womanly look at all, but the pen just felt right in my hand and it was love at first sight. So excited now to use her everyday... _____________________________________________________ Dit weekend beleefde ik iets totaal nieuws: twee dagen lang distressen, spelen met de basistechnieken en praten met fantastische mensen! Ik had zo'n leuke tijd met Pruts en de andere vrouwen en ik geniet nog altijd na van de wow-momenten wanneer sommigen de intense schoonheid ontdekten van kleurmengen dat net datgene opleverde wat ze zo graag wilden, maar nooit zouden hebben durven combineren... Ik werd een beetje week bij het zien groeien en glunderen van sommigen (of ze nu doorwinterde of leken waren!) tijdens de workshop en ik weet dat dit nogal klef klinkt, maar het IS wel zo.. Leuk ook om te zien dat iedereen toch wel een beetje zijn eigen stijl kon laten passen in de technieken, spelend met hun favoriete kleuren. Geen moetjes, alleen maar magjes en ikwilletjes.. Ik hield zo erg van de manier waarop je sommigen echt zag evolueren en groeien in hun vaardigheden en technieken, hoe ze talenten in zich ontdekten die ze nooit hadden vermoed. Maandag had ik een kater: ik miste de mensen om me heen, die me zo inspireerden... maar ik heb zo'n allerliefste schat van een echtgenoot die voorstelde om een dagje te gaan shoppen in Antwerpen en waar ik zowat de mooiste verrassing kreeg die ik ook maar kon bedenken: ik mocht een vulpen kiezen en ik koos een heerlijke delicate zwartmatte Watermann met chroom finish, die absoluut niet vrouwelijk oogt, maar die zo goed in mijn hand aanvoelde en in mijn pengreep dat ik er op slag verliefd op werd. Zo vreselijk verlangend nu om haar elke dag te kunnen gebruiken.....
Trying to get an overview in my hectic life, I decided to 'personalize' an instrument that should help me plan better. All documents will go in this thing, categorized by the time (month) I need to work on them. Don't ask me why I wanted the title in German.. I guess it just sounded right and I guess Bonsaï was in my mind.. Call it a little, subtile tribute to this person. I tried stamping with cracklepaint and foamstamps and got this amazing texture I really love. Tried making a kind of fresco-vague thing with a russian twist. Unfortunately, by the time I took this picture, my crackle accents on the clear clock overlay still wasn't dry... the first two monthsdivider (sept. oct.) was made yesterday. Today I made the divider for the next two months (nov. dec.), but stickles are also still drying... I attempted to have finished this project by the end of this week, but I didn't succeed in that. ______________________________________________________________________________________________________
In een poging om wat meer overzicht te krijgen in mijn hektische leven, besloot ik een manier te personaliseren die me zou moeten helpen om beter te plannen. Alle documenten komen in deze kaft terecht, gesorteerd per periode (maand) waarin ik dit werk moet verrichten. Vraag me niet waarom ik de titel persé Duits wou. Het klonk gewoon goed en wellicht zal ook Bonsaï er voor iets tussen hebben gezeten hoor. Wie weet is het wel een klein, subtiel eerbetoontje aan deze persoon? Ik probeerde te stempelen met cracklepaint en foamstempels en kreeg deze wonderlijke, heerlijke textuur! Ik probeerde ook wat fresco-achtigs met een russisch tintje. Helaas was de crackle accents nog niet droog op mijn klokje toen ik de foto nam. het eerste tabblad (sept.okt.) maakte ik gisteren al. Vandaag maakte ik ook het tabblad voor de volgende twee maanden (nov.dec.) maar de stickles zijn nog aan het drogen... Ik had dit projectje graag afgehad tegen het einde van deze vakantie, maar het is me helaas niet gelukt:(
As much as I want to be 'within the crowd', I never seem to succeed in my goal: blending into society. I could have visited the graveyard of my dearest great grandmother and leave a flower as proof of my visit to the other members of the family. It would be as worse as lying to me: I do not need one day in the year, to remember the fine moments with my beloved 'gone-aways'... I want them close to me, I want to visit them when I feel the need to see them, I talk at them and tell them what's on my mind, what I am feeling... I sometimes cry, when this huge emotion that's called 'missing' suddenly gets me. I think I've celebrated in some way my kinda halloween. Although my day didn't want to start, I suddenly sat in my creative room and started altering some stuff I'd like to use at school. It struck me, when I noticed I had written my great grandmothers year of birth... She never liked school, was some kind of a rebell and her life was nothing but simple. She never lost her sense of humour and optimism. Meme, I miss you, I think I have 'blended' my own way today... _________________________________________________
Hoe graag ik ook wil 'opgaan in de massa', het lijkt me nooit te lukken om geïntegreerd te geraken in de maatschappij. Ik had mijn lieve overgrootmoeders graf kunnen bezocht hebben vandaag en een bloemetje als bewijs achtergelaten voor de familieleden. Het zou even erg zijn als liegen voor mij: ik heb geen dag in het jaar nodig om aan het heengaan van mijn geliefden te denken... Ik wil hen dicht bij mij, ik wil hen bezoeken wanneer ik daartoe de behoefte voel, ik wil met hen praten en vertellen wat me niet gaat, wat ik voel... soms huil ik, wanneer dat heftige gevoel van 'missen' me plots bij de keel grijpt. Ik denk dat ik een soort van Allerzielen heb gevierd. Hoewel mijn dag hoegenaamd niet gestart geraakte, zat ik plots aan mijn knutseltafel om enkele dingetjes te alteren voor school. Ik schrok, toen ik merkte dat ik het geboortejaar van mijn overgrootmoeder had genoteerd erop.. Ze ging nooit graag naar school, was een kleine rebelse vrouw en haar leven was verre van gemakkelijk of eenvoudig. Ze heeft er nooit haar gevoel voor humor of optimisme bij verloren. Meme, ik mis je, ik denk dat ik 'massa' heb gespeeld vandaag...
Yesterday, Pruts and I held a marathon to get everything ready for the weekend of 8 and 9 november. Our very first workshop: distress yourself will then be released and we are pretty nervous!! A whole day long we did nothing but experimenting with colors and possible effects till late in the evening.... It was very exhausting (being constantly concentrated), but also very rewarding and pretty relaxing: I love being with Pruts, as she is always so enthusiastic about things and as passionate about crafting as I am... Her dear husband did a wonderful job 'babysitting' my little, bouncing ball of energy, called my daughter.... Thanks, Stefaan, for being so patient with my karate-obsessed, commanding little girl. I owe you a lot for that! Sneak peeks of my version of the workshop will be found on my blog tonight!!!! _________________________________________________________________________----- Gisteren hielden Pruts en ik een marathon om alles klaar te krijgen voor het weekend van 8 en 9 november. Onze allereerste workshop wordt dan op het publiek losgelaten en we zijn er behoorlijk zenuwachtig om!! Een hele dag lang hebben we niks anders gedaan dan geëxperimenteerd met kleur en effecten tot laat in de avond... Het was behoorlijk vermoeiend (de hele tijd geconcentreerd bezig), maar ook heel erg belonend en toch wel wat ontspannend: ik ben graag bij Pruts, ze is altijd zo enthousiast over dingen en al even gepassioneerd creatief bezig als ik ben... Haar lieve echtgenoot deed een fantastische babysit op mijn kleine, stuiterende balletje energie, genaamd Eurydieke... Dank je wel, Stefaan voor je eindeloze geduld met mijn karate-geobsedeerde, bevelende kleine meid. Ik ben je heel wat schuldig hiervoor!! Sneakpeeks van mijn versie van de workshop volgen vanavond op mijn blog!!
It's been a while, but things got pretty hectic around here and not quite feeling well, didn't help me getting creative.. Today I decided it was time for ME, so I let the house be its own messy self and started with the handmade feelings-kit I had received from In2hobby. I started with experimenting with my fine embossingpowder and the Sarah Kay-christmasstamp, but as I moved on in my process, I saw the whole Sarah Kay-stamp didn't suit the style I had gotten into... A member of the forum had made a wonderful lay-out that must have inspired me to make this un-christmassy, dark christmascard... I don't know what to think about it, to be honest. It's so black, you know? Maybe I had last Christmas in my mind?
Sorry for the bad quality, but it's already dark outside and I really wanted to take a picture of the card right now. Promise you better pictures!! ________________________________________________________________________________________________
Het is een tijdje geleden, maar het was hier behoorlijk druk en een onwel gevoel hielp nu ook niet echt om creatief bezig te zijn. Vandaag besloot ik dat het een dag werd voor MEZELF, dus liet ik het huis gewoon zijn rommelige gangetje gaan en ging ik lekker aan de slag met de handmade feelings-kit die ik bij In2hobby kreeg. Ik begon met het experimenteren met mijn nieuwe speelgoedje: de ultrafijne embossingpoeders en het Sarah-Kay-kerststempeltje, maar terwijl ik voortsmodderde, zag ik dat het hele Sarah-Kaygedoe niet paste bij de stijl waarin ik terecht was gekomen... Een forumlid had een hele mooie lay-out gemaakt en die moet me dus zijn bijgebleven en me hebben geïnspireerd tot dit niet-zo kerstachtig, donker kerstkaartje... Ik weet niet zo goed wat ervan te denken, om eerlijk te zijn. Het is zo zwart, weet je? Misschien had ik de vorige Kerstmis nog in mijn gedachten? Sorry voor de slechte kwaliteit, maar het is al donker buiten en ik wou echt NU al een foto ervan hebben. Maar ik beloof jullie er betere!!
Trying to get my life back on trails, but my body has a lot of problems to adapt this new way of living... I am really cleaning out my creative closets: all the stuff that's collecting dust has to go! So I can fill up the empty spaces with stuff from my long, long wishlist... I think I will be throwing the two plastic cabins on wheels away too: I hate plastic stuff!! I much rather feel the warmth of natural materials like wood and metal... So, anyone interested to sponsor my wishlist, is gladly invited to make an offer for the whole lot of inks, maps, rubons, stickers and so on!!! the quicker it's gone, the sooner I can find my creative inspiration and courage back... Sunday afternoon I can show you some sneakpeeks of our distressworkshop on November 8th and 9th, as Pruts and I will be working on the examples and techniques! So check this blog out for them!!!
ps: Got so hooked on this beautifull picture of one beautifull little girl, that I just had to use it!! Thanks Anja for allowing me to play with those little, tiny feet.. __________________________________________________________________
Ik probeer mijn leven weer wat op het spoor te krijgen, maar mijn lichaam heeft heel veel problemen met het zich aanpassen aan de nieuwe manier van leven... Ik ben dus echt wel rigoureus bezig met het uitmesten van mijn creakasten: alles wat ook maar stof vergaart, moet eruit! Dan kan ik de lege plekjes weer lekker vullen met dingetjes vanop mijn lange, lange wenslijst... Ik denk ook dat ik mijn twee plastic rolkastjes zal kunnen weggooien: ik haat plastiek gerief! Ik voel veel liever de warmte van natuurlijke materialen zoals hout en metaal... Wie dus geïnteresseerd is om mijn wenslijstje te sponsoren, is met alle plezier welkom om een aanbod te doen voor de hele partij inktjes, ringmappen, rubons, stickers en andere!! hoe sneller het weg is, hoe rapper ik misschien mijn creatieve inspiratie en moed terugvind... Zondagnamiddag kan ik misschien enkele sneakpeeks van de distressworkshop van 8 en 9 november geven, want dan komt Pruts lekker met mij smossen!! Hou deze blog dan ook vooral GOED in de gaten!!
ps: ik raakte zo verliefd op deze mooie foto van een klein, mooi meisje dat ik die gewoon moést bewerken!! Dank je, Anja, omdat ik met haar voetjes mocht spelen van je!
I really need to listen to my body :( Cleaning up all the mess in my creative space was an impossible job, so I tackled my stamps first. A lot of stamps have only been used once or twice and I don't like them anymore... I have my favourite stampingindustries and would like to invest in some more stamps of them, rather than having a bunch of stamps I never use! these guys are looking for a new home, maybe yours? I'd love to have the whole part gone in one time, but maybe that will be impossible. Any decent offer gets a chance! Sorting out my stickers and rubons will be for next time.. _____________________________________________ Ik moet echt wel naar mijn lichaam luisteren :( Alles opruimen in mijn creatieve plek, leek ietsje te hoog gegrepen, dus ben ik begonnen met mijn stempels. Een heleboel zijn slechts 1 of 2 keer gebruikt en ik vind ze niet meer mooi eigenlijk... ik heb mijn favoriete merken gekregen en ik zou liever investeren in wat meer stempels van mijn favorieten, dan een gigantische collectie stempels te hebben die ik nooit gebruik! deze stempeltjes zijn op zoek naar een nieuwe thuis, misschien wel het jouwe? het liefste heb ik natuurlijk dat de hele partij ineens weggaat, maar dat is natuurlijk een gedroomde oplossing. Elk aanvaardbaar aanbod krijgt een kans! Mijn stickers en rubons uitsorteren zal voor een volgende keer zijn...
my energy level is very low lately, but I really want to tackle the pile of creative products I haven't been using in years. Since I am hooked on other products and styles, the stuff I had bought in my rookie-years are only collecting dust and space... I want to start fresh and clean, hoping this will increase my energy level and sense for life, to be honest... Will you be thinking of me today, while I sort things out? But I still don't know what to do with the amount of stuff I won't be using anymore..... ________________________________________________________________ mijn energiepeil is heel erg laag de laatste tijd, maar ik wil vandaag echt wel die puinhoop van creatief materiaal dat ik al jaren niet meer gebruik, te lijf gaan. Sedert ik mijn hart verloor aan andere producten en stijlen, heeft het spul dat ik in mijn groene jaren kocht, enkel nog maar plaats en stof verzameld... Ik wil opnieuw beginnen en met een schone lei, in de hoop dat dit mijn energiepeil wat naar omhoog kan doen krikken en dat dit mijn levenslust weer wat aanwakkert, om eerlijk te zijn... Denk je aan me, wanneer ik vandaag probeer alles uit te sorteren? Maar ik heb wel nog geen flauw idee van wat ik met mijn overschot zal doen...
Si vous l'avez un jour connu
Si, vous l'avez juste aperçu
Si vous savez où il est à présent
Entrez sans frapper chez moi
Vous êtes d'avance un ami
Entrez sans frapper chez moi
Si vous venez me parler de lui
Si vous avez un jour aimé
Si vous n'avez pu vivre après
En murmurant le prénom de l'absent
Entrez sans frapper chez moi
Vous êtes d'avance un ami
Entrez sans frapper chez moi
Nous chercherons ensemble l'oubli
Si vous avez le souvenir
D'un amour qui su refleurir
Si vous savez comment y parvenir
Entrez sans frapper chez moi
Vous êtes d'avance un ami
Entrez sans frapper chez moi
Et donnez-moi le secret de la vie
Mais si votre coeur est si grand
Qu'il peut chasser tous mes tourments
Si vous venez me redonner l'amour
Entrez sans frapper chez moi
Vous êtes d'avance un ami
Entrez sans frapper chez moi
Je vous attends depuis
Toujours, toujours, toujours
(Dalida: Entrez sans frapper)
this song came up to me spontaneously when I made this lay-out.
Not feeling pretty well lately (but hey,what's new?). Luckily there are some precious people around me... I really really need them right now, as my need for contact seems to be absent.
ps:as I really loved the packaging of my prima clear stamps from christina renee, I decided to re-use the package as a protection for my lay-out..
_______________________________________________
dit liedje kwam spontaan in me op bij het maken van deze lay-out.
Ik voel me niet zo goed de laatste tijd (maar ik vertel niks nieuws, wel?). Gelukkig word ik omringd door enkele heel dierbare mensen rondom me... ik heb ze ontzettend hard nodig momenteel, want ik voel dat ik mezelf weer helemaal wil afzonderen van eender welke vorm van contact dan ook.
ps: omdat ik de verpakking van mijn prima clearstempels van christina renee zo mooi vond, besloot ik deze te hergebruiken als beschermhoesje voor mijn lay-out..
We had a blast at hobbybeurs Mechelen! I really enjoyed seeing so many familiar faces and new faces and I sure went totally crazy, losing myself in my own silliness with Pruts and her husband. I even fell in love with a little, brown hat!!! I bought it and now I'm dying to wear it!!! Don't you think the hat has a hig scrapalicious quotient? Having some difficult days right now, I hope to share with you all some pictures of my work very soon, but right now I really really have to think about myself and allow myself some inner-rest near my Bonsaï... ______________________________________________ de hobbybeurs Mechelen was de max! Ik heb echt genoten van het ontmoeten van zoveel gekende maar ook onbekende gezichten en ik ging helemaal uit mijn dak met gekdoenerij met Pruts en haar echtgenoot (die écht genoot!). Ik werd zelfs stapelverliefd op een klein, bruin hoedje en ik kocht het gewoon!!! Nu zit ik zo uit te kijken om het eens te kunnen dragen! Vinden jullie ook niet dat mijn hoedje een hoog scrapaliciousgehalte heeft? Momenteel gaat het wel wat minder met me. Toch hoop ik snel weer wat werkjes met jullie te kunnen delen, maar nu moet ik heel even heel egoïstisch zijn en mezelf toelaten om innerlijk wat bij te komen in de nabijheid vanmijn Bonsaï...
Tomorrow's D-day: stuffing a booth full of inspiration and materials. Everything overhere is packed and ready to be shipped to Mechelen! I am so excited, I just hàve to share a little peek with you all... As you can see, not quite scrapalicious' style, but when you would see the whole picture, you'd definitely find some scrapalicious tricks and treats Just to show that I don't want to get stuck into one way of dealing with creativity
Only two nights of sleep and you'll be able to peep in our tiny, little in2hobby-booth!!!!
ps: illegal pics of 'The Making Of' will be available tomorrow evening! _____________________________________________________________ Morgen is het De Grote Dag: een stand volstouwen met inspiratie en materialen. Alles is hier al ingepakt en klaar om richting Mechelen te reizen! ik ben zo enthousiast, dat ik het niet kan laten jullie toch nog snel een klein stukje te laten zien... Zoals je ziet, is het niet onmiddellijk scrapaliciousstijl, maar in zijn geheel zou je vast en zeker het scrapalicious watermerk terugvinden Eigenlijk gewoon om jullie te tonen dat ik niet wil vastroesten in 1 manier van omgaan met creativiteit
Nog twee nachtjes slapen en jullie kunnen komen piepen in onze ieniemieniemuizenkleine stand!!!
ps: illegale foto's van 'Het Opstellen Van' zullen vanaf morgenavond hier te bewonderen zijn!!!
I can't help it. I am so excited, that I just hàve to share something with you! Next Monday, you will find my blog full of pictures and detailpictures of what I have been making for the hobbybeurs-event! Let's say, I'm into recycling... shhhhtt... And I bring a treasure trunk with me. Curious what will be tucked in it? Discover the treasures I have put in on our booth at the hobbybeurs!!! _____________________________________ Ik kan er echt niks aan doen, maar ik ben zo opgewonden, dat ik toch iéts moet delen met jullie!! volgende week maandag, overspoel ik mijn blog met foto's en detailfoto's van wat ik allemaal ineengefrutseld heb voor de hobbybeurs! Laten we het erop houden, dat ik in een milieu-vriendelijke bui ben :) sssshhhhhtt... en ik breng een schatkist mee. nieuwsgierig wat er zal inzitten? Ontdek de schatten die ik erin heb gestopt op de stand van In2hobby op de hobbybeurs!!!!!
for thé event of the year: hobbybeurs Mechelen!! Feeling a bit ill and trying to get everything ready in time. Too many ideas fighting with each other in my head, hoping to be realized and released for the Hobbybeurs... Sorry, guys, I really have to be utterly selective and demanding, because my time really is limited. I truly hope to see you all at the event, maybe wednesday afternoon or at the weekend? _________________________________________________________________________ alles klaar aan het maken voor hét grote gebeuren van het jaar: de hobbybeurs in Mechelen! Ik voel me wat pips (herfstverkoudheid?) en probeer nog zoveel mogelijk klaar te krijgen op tijd. Zoveel ideeën die in mijn hoofd met elkaar aan het vechten zijn, in de hoop nog gemaakt te worden en gelanceerd te worden op de hobbybeurs... Sorry ideetjes, maar ik moet uiterst veeleisend en selectief tewerk gaan, want mijn tijd is echt beperkt. Ik hoop jullie allemaal te zien op de beurs, misschien op woensdagnamiddag of in het weekend???
_________________________________________________
We had a blast at hobbybeurs Mechelen! I really enjoyed seeing so many familiar faces and new faces and I sure went totally crazy, losing myself in my own silliness with Pruts and her husband. I even fell in love with a little, brown hat!!! I bought it and now I'm dying to wear it!!!
