Inhoud blog
  • Muziek als lichtpuntje in de chaos
  • Alleen wie trouw blijft aan zichzelf, kan gelukkig worden
  • Update
  • erkenning van de niet dodelijk zieke
  • thoughts
    Over mijzelf
    Ik ben kathleen
    Ik ben een vrouw en woon in (belgië) en mijn beroep is student.
    Ik ben geboren op 24/09/1993 en ben nu dus 30 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: dansen, lezen, koken.
    I'm not sexy I'm not hot I'm just me like it, or not
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    penuitingen
    schrijfsels over vanalles en nog wat
    15-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Muziek als lichtpuntje in de chaos

    Het hoofd van de alledaagse tiener is één grote warboel. En wat is er beter om een beetje orde te scheppen in deze wirwar
    van gevoelens, dan muziek? Niet alleen de tonen kunnen rustgevend zijn, maar vaak is het gewoon de tekst die je helpt.
    Om dan ook één liedje te kiezen uit deze grote hoop is lastig, want alle dragen ze bij tot het beter functioneren van de
    mens. En één liedje uit zijn groep getrokken lijkt gewoon niet hetzelfde effect te hebben.

    Uiteindelijk heb ik dan toch mijn keuze gemaakt. Dat het liedje toevallig op de radio was bleek de doorslaggevende factor,
    u kent het wel, het lot. Het is geen feel-good liedje. Geen vrolijke muziek of power tekst. Maar het is het beste
    meezinglieje wanneer je, je even niet zo geweldig voelt. De tekst lijkt dan gewoon voor jou op het lijf geschreven en daar
    schuilt de kracht van dit lied. Does it ever get any better. Or will I feel this way the rest of my life. Deze eerste
    zinnen van het refrein maken mijn punt denk ik wel duidelijk.

    Misschien denkt u nu al, maar he dat liedje ken ik. Zo niet dan vertel ik het even, mijn tekst gaat over "All my life" van
    Krezip. Ik moet eerlijk zeggen ik ken geen enkel ander liedje van Krezip, maar dit lied is mijn lied geworden. Uiteraard
    dit in combinatie met Fighter van Christina Aguilera omdat een power-song soms wel nodig is. I just can't get it together.
    But now and then I'm losing my mind. Maar toch in een melancholische bui is de keuze snel gemaakt. Heeft iedereen niet
    eens dat gevoel van: ik word gek het lukt niet meer?

    Maar het liedje is neit enkel triest, ja ook de liefde komt aan bod. Je zou het bijna vergeten, maar liefde is bijna het
    hoofdthema. Ze vertelt hoe het niet meer verder kan en hij moet weggaan, maar het liefste dat ze wil is eigenlijk dat hij
    voor altijd bij haar blijft. Cause I'd be with you the rest of my life. Ik denk dat iedereen op een bepaald punt in zijn
    leven wel met zo'n situatie geconfronteerd wordt? Je houdt van iemand, maar je weet dat het onmogelijk is. Het is beter
    voor hem/haar om gewoon weg te gaan, want jij bent een wrak op het moment. Misschien komt het liedje dan wel van pas, of
    is het laf om iemand duidelijk te maken wat je voelt door hem/haar het liedje te laten horen? Misschien net niet, is een
    liedje de beste mnier om te verwoorden hoe je, je voelt. You just have to believe me. Take my word and go. For now you
    can't be with me. We're beteer off alone.

    Ik heb dit liedje gekozen omdat het me raakt en ik het gevoel heb dat het bij me past op momenten. Maar er zijn nog honderd
    andere liedjes die bij me passen, maar dan op andere momenten. Elk lied spreekt over een ander gevoel, je kan een liedje
    vinden bij elk gevoel dat je voelt. En dat is het mooie aan muziek, jezelf altijd kunnen terugvinden hoe alleen je, je ook
    voelt...

    15-09-2011 om 19:49 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Tags:schoolopdracht
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alleen wie trouw blijft aan zichzelf, kan gelukkig worden

    Trouw blijven aan jezelf is uiteraard een zeer breed onderwerp en je kan het dan ook op verschillende manieren
    interpreteren. Trouw blijven aan je idealen, je gedachten, je mening, je eigen ik. altijd trouw blijven of open staan voor
    aanpassing, een onderwerp dat voor discussie vatbaar is.

    Voor mijn citaten heb ik geen bekende filosofen gekozen, maar gewone mensen die elk op zich belangrijk zijn geweest voor
    anderen. De mooiste woorden komen vaak uit de mond van een gewone mens. "Het interesseert me niet of het verhaal dat je
    vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander teleur kunt stellen om trouw te blijven aan jezelf; of je beschuldigingen
    van verraad kunt dragen zonder je eigen ziel te verraden. Ik wil weten of je ontrouw kunt zijn [AP: wanneer nodig] en
    daardoor vertrouwenswaardig." (1) Ik denk dat dit citaat al zeer goed enkele elementen weergeeft die belangrijk zijn in
    deze kwestie. Blijf je trouw aan jezelf ook al zijn alle anderen van een andere mening? Kan je dan je tegnstanders te woord
    staan en je niet aanpassen voor de lieve vrede? Om even verder om de eerste vraag in te gaan. Het is belangrijk om trouw
    te blijven aan je eigen ideeën, maar het is ook belangrijk naar anderen te luisteren. Andere mensen kunnen een nieuwe kijk
    op de zaak geven en misschien beseg je dan dat de ander toch een punt heeft en pas je, je eigen idee aan. Ben je dan
    ontrouw aan jezelf? Ik denk het niet, het is niet omdat je trouw blijft aan jezelf dat je koppig je eigen gedacht moet
    volgen terwijl je zelf vindt dat de ander gelijk heeft. Trouw zijn aan jezelf is ook niet te trots zijn om toe te geven
    dat je fout bent of dat het beter kan.
    Dan het tweede deel, blijf je bij je mening ook als iedereen er anders over denkt? Vaak eschouwen mensen het als zwak
    wanneer je van mening verandert voor de lieve vrede. Het is waar sommige mensen doen het uit angst maar er zijn ook mensen
    die gewoon niet uit zijn op een confrontatie. Hier speelt natuurlijk ook de vorige vraag mee, wanneer je de andere mening
    bter vindt kan je gerust van gedacht veranderen, niets mis mee. Wanneer je toch bij je mening blijft is het volledig je
    eigen keuze of je, je anders voordoet dan je bent. Niemand heeft het recht om daarover te oordelen dat het "zwak" is. Het
    blijft een vrije keuze en je moet zelf leven met de gevolgen daarvan. Ten tijden van Hitler zijn er bijvoorbeeld veel
    mensen die hun eigen mening verstopten uit angst voor de gevolgen. Is dit dan laf of zwak? Je kan het ook zien als een
    vorm van zelfbehoud.

    "Voor jezelf kiezen is trouw zijn aan jouw gevoel en eigenschappen." (2) Dit lijkt misschien een slecht gekozen citaat,
    maar dat hangt ervan af hoe je het interpreteert. Behoud je een gevoelvan eigenheid door trouw te blijven aan je eigen
    gevoelens en eigenschappen? Logisch, wanneer iedereen perfect zou zijn zouden we ook allemaal hetzelfde zijn en dus geen
    eigenheid meer hebben. Je imperfecties maken je wie je bent. Maar dat betekend nog niet dat je altijd jezelf moet zijn en
    zomaar doen wat je gevoel je ingeeft. Mensen die er alles spontaan uitflappen dienen ook rekening te houden met anderen en
    even hun mond te houden met momenten. Stille mensen moeten soms eens moeite doen en sociaal zijn met anderen. Soms is het
    even nodig om je eigen ik in te tomen puur omdat je niet alleen bent en nog met andere mensen samen leeft. Het is dan wel
    cruciaal dat je overwegend jezelf bent. Als je, je de hele tijd anders voordoe dan je bent dan ga je kapot en ben je zeker
    niet meer trouw aan jezelf. Je soms eens aanpassen is niet ontrouw zijn aan jezelf, maar respect tonen voor je medemens.

    Je kan hier uiteraard eeuwig over doorgaan en nieuwe argumenten aanbrengen. Ik denk dan ook dat het een onderwerp is
    waarover veel verschillende meningen bestaan. Maar het is altijd belangrijk om in zo'n discussie trouw te blijven aan
    jezelf. Volgens mij hebben we nu enkele van de belangrijkste punten al behandelt en kunnen we hier dan ook afsluiten,
    maar onthoudt:

    Trouw zijn aan jezelf, je aanpassen, is niet iets wat anderen voor jou beslissen. Trouw zijn aan jezelf is doen wat je hart
    je verteld (en een beetje je verstand gebruiken).

    (1) Oriah Mountain dreamer (2) Daniël Yuno

    15-09-2011 om 19:48 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Tags:schoolopdracht
    14-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Update
    Beste lezer

    Nee wacht laten we dat begin al veranderen in beste Kathleen, want eerlijk is eerlijk deze teksten schrijf ik nog vooral om mezelf, bij gebrek aan grote fanbasis ;).

    Even een update van men leven. De niet dodelijk zieke wordt nog altijd niet erkend, maar is ondertussen al heel wat minder dodelijk ziek. Boosaardige en gemene, bezitterige mensen lopen er vast ook wel nog rond, maar zijn minder aanwezig in mijn leven. Algemeen gezien kan je dus stellen dat ik erop vooruitgegaan ben sinds vorige keer dat ik hier was.
    Er is alleen één ding, het voorbije jaar is er jammer genoeg iemand uit mijn leven verdwenen die na een lang gevecht een andere tekst is gaan ontdekken. Ik ben blij om te weten dat ze nu teminste gelukkig en zonder pijn in de hemel is... .

    Belangrijkste om te weten is dat je ook na een hobbelige weg toch wel gelukkig wordt. Al is geluk natuurlijk een vaag begrip. Op dit moment in mijn leven heb ik alles om gelukkig te zijn, een super vriend, leuk gezin, een eigen plek en een inschrijving als geneeskunde student. Maar toch als ik denk aan de maanden die komen zakt de moed me in de schoenen en wil ik gewoon in bed kruipen. Misschien is het op zo'n momenten gewoon het beste om niet te veel vooruit te denken en in het nu te leven. Nu gaat alles prima en volgende week? Ja dat is volgende week.

    Het was een tijd geleden dat ik hier nog geweest was, een heel schooljaar. Uiteraard weer een paar teksten geschreven, maar deze zijn door een kapotte computer allemaal verloren gegaan. Ik zal de komende dagen eens zoeken in men archieven of ik nog teksten vind en deze zal ik dan plaatsen. Niet voor het grote publiek, nee voor mezelf en de paar mensen die me graag lezen.

    Tot wederzien...

    Kathleen

    14-09-2011 om 20:01 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    29-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.erkenning van de niet dodelijk zieke

    Je zal maar eens de pech hebben zoiets onbenullig als pds*, matige reflux, zwakke gewrichten of een ander  “onbetekenend” iets te hebben. Je hebt immers geen ernstige of zelfs dodelijk ziekte zoals de ziekte van Chrohn, kanker of reuma. Alle klachten die je hebt zijn dus aanstellerij of onzin.

    Ik wil zeker niet klagen, maar volgens mij ben ik niet de enige die een beetje erkenning wel op prijs zou stellen. Want het mag dan niet “ernstig” of dodelijk zijn dat maakt het niet minder vervelend. Wanneer je Chrohn hebt of reuma houden mensen rekening met je, soms zelfs iets te veel. Maar wanneer je pds hebt of gewoon lastige gewrichten moet je, je maar sterk houden en je niet zo aanstellen.

     

    Even een paar voorbeeldjes van het alledaagse leven:

    Mam ik ben misselijk. Meisje stel je niet aan, je moet je maar sterk houden. Dat je dan al elke mogelijke moeite moet doen om niet gewoon naar de wc te hollen is natuurlijk onzin. Dat je, je gewoon niet in staat voelt om ook maar iets te doen is aanstellerij. Want ja een beetje misselijkheid kan iedereen toch hebben niet?

    Goh ik heb toch weer zo’n buikpijn. Nou dan moet je maar naar de wc (ziet de ogen draaien van daar is ze weer). Dat je amper kan rechtzitten is natuurlijk belachelijk. Dat je duidelijk niet naar de wc kan is ook maar bijgeloof. Dat je ’s nachts wakker wordt van de pijn, nou ja daar word je hard van. Maar allemaal erg normaal heeft iedereen wel is.

    Heey pap ik kan al weer een tijdje niet naar de wc. Nou dan moet je wat meer drinken meid. Dat het begrip vlotte transit jou totaal onbekend in de oren klinkt wordt vergeten. Dat jouw transit een beetje lijkt op 3 weken helemaal vast zitten en dan een week helemaal leeg lopen met bijbehorende krampen, is natuurlijk hartstikke normaal.

    Stappen is weer een hel vandaag en schrijven lukt al helemaal niet. Gewoon doorzetten, niet aanstellen, stop met die onzin. Ja ik heb natuurlijk geen reuma ofzo dus wanneer mijn heupen of vingers onsteken en ik niets meer kan moet ik het maar gewoon negeren. Maar hoe negeer je dat je pen uit je handen valt, of dat je de trap niet meer op kan?

    Uiteraard kan ik zo nog lang doorgaan want ik durf te wedden dat er met mij nog honderden andere mensen in dat zelfde schuitje zitten. Maars ons horen ze niet.

     

    Dus je ziet het allemaal onzin, want ja je bent natuurlijk niet echt ziek he. Je hebt alleen maar wat van die kleine dingetjes die ja toevallig toch wel je hele leven bepalen.

     

    Klagen helpt niet, is niet ons doel, maar als we nou gewoon een beetje erkenning van iedereen zouden krijgen wordt het voor ons ook al wat makkelijker. Want willen we allemaal niet gewoon even met iemand kunnen praten als het even minder gaat. Maar hoe kan je er nu met iemand over praten als ze vinden dat je, je aanstelt?

     

    *pds (prikkelbare darm syndroom)

    29-08-2010 om 14:57 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Tags:bedenkingen
    26-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.thoughts
    Never give up if you still want to try, Never wipe your tears if you still want to cry, Never settle for the answer if you still want to know, Never say you don’t love him if you cant let him go. ♥

    The only reason everyone holds onto memories so tight is cause memories are the only thing that doesn’t change when everything else does. ♥

    26-07-2010 om 00:00 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    23-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bezitterige, boosaardige mensen op onze aardbol

    Beste lezers

     

    Doorheen mijn alledaagse leven voelde ik weer enkele irritaties bovenkomen over een bepaald soort mensen.  Het soort bezitterige, boosaardige mensen die duidelijk niet weten om te gaan met hun gevoelens.

     

    Misschien ken je ze, misschien ook niet. Het soort mensen die anderen als een bezit zien.  Ze geven om je, natuurlijk wat dacht je dan, maar ze nemen dit net iets te ver. Niks tegen een dosis gezonde liefde, maar er zijn grenzen. Vooral wanneer je zelf niet zo’n type bent, of wanneer er geen wederzijdse allesoverheersende liefde is.

    Allereerst vind ik dat mensen nooit een persoonlijke bezit kunnen zijn. Terwijl dit in uitdrukkelijke wisselwerking is met twee personen die hetzelfde bezitterige karakter hebben. Ik denk dat het voor alle mensen die dit karakter niet hebben moeilijk te begrijpen is. Bezitterige mensen hebben zo de gewoonte om je volledig te verstikken met alle aandacht. En een momentje alleen en rust wordt je niet gegunt. In het begin lijkt dit nog niet een onoverkomelijk probleem, maar na enkele maanden begint het toch wat te wringen. En dan loopt alles natuurlijk fout, want niemand kan eeuwig zonder vrijheid of rust. Uiteraard kunnen we eeuwig vertellen over bezitterige mensen en waarom ze uiteindelijk je identiteit en je echt ik “verwoesten”. Want ja als je niet meer jezelf kan zijn wie ben je dan nog? Maar laten we niet te veel uitweiden, we willen geen hele boeken gaan schrijven.

     

    Maar wat hebben bezitterig en boosaardig nu met elkaar te maken zul je denken. Wel wanneer bezitterige mensen weerstand krijgen worden ze boosaardig. In gewone omstandigheden is dit hevige jaloezie tegenover, vaak ongegronde, concurrentie. Maar niet alleen tegenover concurrentie, maar ook jaloezie wanneer niet alle tijd met hem/haar wordt gespendeert. Wanneer je is gewoon een middagje rustig voor jezelf wilt heb je ’s avonds gegarandeert ruzie omdat je gemeen was en niets meer liet weten. Terwijl het enige wat jij wou, ontsnappen uit de gevangenis, een beetje rust en tijd voor jezelf was. Een mooie dag kan zo helemaal in vergetelheid komen door zijn vervelende einde.

    Het grootste diepetepunt is het einde van een relatie, maakt niet uit wat voor een relatie (vriendschap, liefde, …), dan breekt de hel pas echt los. Want uiteraard is er dan geen begrip voor je standpunt en ben jij de boeman. Dat hij/zij je al maanden om zeep helpt dat is natuurlijk één grote leugen. Het is allemaal jouw schuld, jij ziet het fout, je bent hatelijk en gemeen en denkt al zeker niet om zijn/haar gevoelens. En in plaats van vrede te nemen met de waarheid wordt er eindeloos ruzie gemaakt. Het lijkt haast of hij/zij ervan geniet om je te kwetsen om je nog net iets verder de grond in te boren, omdaat hij/zij het gevoel heeft wraak te moeten nemen omdat je hem/haar zo gekwetst hebt. Dat hij/zij jou al maanden kwetst dat wordt niet als werkelijk gezien. En uiteindelijk zal je, je zo slecht voelen over jezelf dat je denkt waarom laat ik me niet onderdrukken al was het maar om van de ruzie vanaf te zijn.

     

    Maar het is altijd belangrijk om nooit jezelf te verliezen en altijd blijven vechten voor wie je bent. En geen schuldgevoel kan op tegen het gevoel van je leven terug hebben. Maar verlies nooit de hoop dat hij/zij misschein toch verandert. Mischien ben je het waard om voor te veranderen. Om de bezitterigheid onder controle te houden, maar misschien belangrijker om leren om te gaan met die woede die voorkomt uit zijn/haar gevoelens, de woede die jou verwoest.

     

    Never give up on hope because one day you will be rewarded.

     

    Groetjes uw schrijfster, K.

    23-07-2010 om 00:00 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Tags:bedenking
    20-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gemene mensen doen gemene dingen

    Beste deelgenoten, lezers, …

    Vroeger dacht ik altijd dat zo’n mensen niet bestonden. Mensen die plezier en voldoening vinden in het kleineren van anderen. Maar nu ik ouder ben weet ik dat ze er wel degelijk zijn. Niet in je gezicht natuurlijk nee achter je rug beetje hypocriet maar ja. Venijn verspreiden wanneer je het niet hoort, maar dan in je gezicht altijd alleraardigst zijn. Je de grond in boren tot er niets meer van je over blijft, je kwetsen tot in het diepst van je ziel.

    Ja wat zijn dit eigenlijk voor mensen?

     

    Het kan iedereen zijn van je beste vriendin tot je vriends moeder. Van je leerkracht tot de pastoor. Iedereen, waarvan je het zeker niet verwacht want dat zou te logisch zijn.

    Gemene mensen doen gemene dingen akkoord. Maar er is een verschil tussen gemeen en gemeen weet je. Wanneer iemand je in het gezicht verwijt en zegt waar het op staat is het ok want je hebt de kans je te verdedigen. Ik zeg niet dat het geen pijn doet, maar je weet teminste waar het op staat. Maar dan heb je die andere gemeen, die vind ik persoonlijk veel erger is. Want wanneer mensen achter je rug gemeen zijn doet het echt pijn. Je krijgt het meestal maar bij toeval te horen en wanneer je het dan te horen krijgt ben je volledig machteloos. Je kan je niet verdedigen, je kan gewoon helemaal niets doen buiten lijdzaam toekijken hoe hij of zij je helemaal verwoest.

     

    De grote vraag is natuurlijk waarom doen ze dit. Wat heb je ooit misdaan dat ze het recht krijgen je zo te behandelen? Nou ik zeg je niets verantwoordt zo’n gedrag, niet als je je gewoon gedraagt. Wat is het dan? Een gevoel van macht? Jaloezie? Een volledig gebrek aan beleefdheid en moreel verantwoord handelen? Of is het nog iets anders iets waar ik niet op kan komen omdat ik geen evil brein heb. Is er echt een verklaring voor zo’n laag bij de gronds gedrag?

     

    Op papier is het natuurlijk altijd makkelijk praten. Maar ik ben geen ruziezoeker ik zoek de conflicten niet graag bewust op. En trouwens als het nu nog een eerlijk open gesprek zou zijn ok, maar het is een hopeloze strijd die op voorhand verloren is. Al zeg ik niet wie verliest omdat verlies en overwinning makkelijk bij dezelfde persoon kunnen samenkomen. (denk daar maar eens over na) Wat is het nut van een strijd wanneer er niet geluisterd wordt. Als je medestander al bij voorbaat denkt ik geef niet toe alles wat hij of zij zegt is fout. Dan kunnen je argumenten nog zo goed zijn het zal niet lukken. En dan zal iedereen zien dat je tegenstander fout is, maar hij/zij zal het nooit toegeven. Maar waarom? Gezichtsverlies? Machtspositie kwijt? Koppigheid? Of gewoon domheid? De reden maakt niet uit want het slaat meestal allemaal nergens op.

     

    En je weet wel dat je het je niet moet aantrekken dat je juist bent en dat je niet moet luisteren naar zo’n mensen. Maar toch doet het je iets en dan kan je het nog zo weten toch voel je, je slecht. Is heel je dag om zeep en voel je, je weer slechter. Elke keer weer slechter en dieper in die put gegraven door hem of haar. Waarom willen ze je in die put? Geef mij het antwoord want ik weet het niet en ik vrees dat ik het nooit zal weten.

     

    De enige hoop die we hebben is dat de tegenstanders tot inzicht komen voor jij op je bodem zit. Want wie op de bodem zit kan domme dingen doen en ik zou toch niet eeuwig met het schuldgevoel willen zitten dat ik degene was die de put gegraven heeft en hem of haar erin heeft geduwd.

     

    Hoogachtend uwen schrijver, K.

    20-07-2010 om 00:00 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Tags:bedenking
    19-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de hemel

    De Hemel

    Wanneer je dood gaat, en je een goed leven hebt geleid uiteraard, ga je naar de hemel. Maar hoe geraak je daar dan? Wel dat doe je via de reusachtige, mooie hemeltrap. Deze trap slaat iedereen met verstomming. Wanneer boven aangekomen kom je in een hal met allemaal tafeltjes en deuren. Zeer veel tafeltjes zelfs, maar iedereen zal meteen aanvoelen naar welk tafeltje te gaan. Immers achter deze tafeltjes zitten onze goden voor elke godsdienst is er een apart tafeltje met een deur. Ik zal even de belangrijkste opnoemen tafeltje één voor de boeddhisten, tafeltje twee voor de hindoes, tafeltje drie voor alle christenen (protestants, orthodox, katholiek, …) tafeltje vier voor de moslims tafeltje vijf voor de natuurgodsdiensten, tafeltje zes voor de mensen die wel geloven dat er iets is, maar nog niet exact weten wat het is en ga zo maar verder. Maar een niet te vergeten tafeltje, het tafeltje waar de meeste mensen naartoe gaan, een tafeltje helemaal achter in de hal is het tafeltje van de atheïsten. Achter hun deur zit iets speciaals, een lange donkere weg naar het niets. Want atheïsten geloven niet in de hemel ze geloven niet dat er iets is. Dus krijgen ze ook waar ze op gehoopt hadden een eeuwig leven in het niets. En nu wil je vast weten wat er achter de andere deuren zit. Wel overal hetzelfde eigenlijk al die deuren komen uit op dezelfde grote zaal, immers alle godsdiensten zijn gelijk en worden dus in het hiernamaals verenigd. En nu komt het echte werk we gaan de eigenlijke hemel binnen via de grote hemelpoort.

    We komen binnen in een soort groen paradijs een groot park, bos, weiland alles te samen. Deze eerste plek is voor iedereen die tot rust wil komen, bezinnen of gewoon even alleen wil zijn. Het is een eindeloze plek met alle mooie natuurpracht die je, je kunt inbeelden. Als ik alles zou beschrijven en vertellen zou je nu een boek van duizend pagina’s moeten lezen. We houden het dus kort en bondig en lopen verder naar de volgende, ja hoe noem je het, zaal.

    Hier komen we precies op een soort campus terecht met allemaal gebouwen. Nee geen grote, saaie, grijze gebouwen, maar prachtige, hemelse eigenlijk onbeschrijfbare gebouwen. Ze lijken bijna irreëel en gaan helemaal op in het groene, rustige gevoel dat er heerst. Maar het nut van de gebouwen vraag je? Wel een kleine hint het zijn er evenveel plus één als de tafeltjes in de eerste hal. Elke gebouw herbergt één van de godsdiensten die er zijn zo kunnen de mensen hun geloof verdiepen of andere geloven bestuderen. Zo krijgt iedereen de kans om zich spiritueel te ontwikkelen en geeft het ook inzicht in het denken van anderen. In deze gebouwen is er dus ook een plaats om het geloof te belijden, te bidden. Het extra gebouw is een gigantische bibliotheek zodat men zich niet alleen kan verrijken op spiritueel vlak maar ook op vlak van kennis over aardse dingen (wat misschien niet meteen de juiste woordkeuze is in dit geval).

    In de laatste zaal kun je zo’n beetje al de rest doen. Je hebt een gebouw om te eten, ja ook rijstpap met gouden lepeltjes, er is zeker voor elk wat wils. Er is een gebouw waar je kan sporten, niet dat je verdikt dat is één van de hemel zijn voordelen, maar gewoon voor het plezier. Uiteraard is er een plaats om te slapen, omdat sommige mensen gewoon eeuwig slaap zouden willen inhalen. Een heel groot gebouw met alle mogelijke soorten ontspanning, voor mensen die niet genoeg hebben aan boeken alleen. En, dit geloof je niet, een gebouw waar mensen kunnen werken want ja er zijn gewoon echt mensen die van werken houden en de hemel loopt natuurlijk ook niet vanzelf (ja administratie blijft belangrijk met zoveel inwoners). Je hebt ook een gebouw voor gezinnen, nieuwe gezinnen, oude gezinnen, kinderen. Een plaats waar iedereen de liefde en zorgzaamheid kan ervaren en mensen de kans hebben om eeuwig bij elkaar te blijven. Een plaats waar mensen herenigd worden als ze door een te vroege dood van elkaar gescheiden zijn geweest, je kan iedereen terugvinden via deze plek. En dan een laatste gebouw, een vind ik toch vrij belangrijk gebouw, is een gebouw voor alle mensen uit de hemel. Het is een plek van waaruit ze hun dierbaren kunnen zien, en echt bij hun kunnen zijn door een tijdelijk neerdalen van de ziel om het mooi te zeggen. Omdat mensen vaak te vroeg zijn moet weggaan en niet volledig afscheid willen nemen. Omdat mensen hun dierbaren willen blijven steunen ook al zijn ze niet meer echt bij elkaar.

    Ik hoop ten zeerste dat u van deze rondleiding door de hemel hebt genoten. Het was dan misschien beknopt en veel te snel, maar wie weet kom je er op een dag zelf terecht…

    19-07-2010 om 14:10 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Tags:schoolopdracht
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.boekverslag: De meisjesschilder (Monika Feth)

    Boekverslag 4

    Algemene opdracht:

    Auteur: Monika Feth

    Titel: De meisjesschilder

    Pagina’s: 389

    Genre: roman

    Hoofdpersonages: Ilka, Ruben, Mike, Jette en Merle

    Typering hoofdpersonages:

    Ilka: had vroeger een relatie met haar broer Ruben; haar vader is dood en haar moeder zit in een psychiatrische instelling; ze wordt ontvoerd door Ruben

    Ruben: had vroeger een relatie met zijn zus Ilka; is kunstschilder van beroep, hij schildert altijd hetzelfde meisje (Ilka); hij ontvoert zijn zus

    Mike: is de vaste vriend van Ilka; hij is heel bezorgd om haar; ze hebben een vreemde relatie, maar het is wel echte liefde

    Jette: is een huisgenote van Mike en Merle; hun vroegere huisgenote Caro is vermoord; haar moeder schrijft misdaadromans

    Merle: huisgenote van Mike en Jette; huisgenote Caro is vermoord; ze is dierenrechtenactiviste

    Mening over het boek:

    Zie extra opdracht

    Extra opdracht:

    Opdracht 1: Kritische boekbespreking

    Het begin van het boek heeft niet meteen een wow effect. Doordat de gedachten van de personages afzonderlijk staan duurt het even voor je er volledig in zit en goed kunt volgen. Een geluk dus dat het boek wat dikker is, wat ik altijd leuker vind omdat je dan langer in het verhaal kan onderduiken, zo wordt het gammele en ietwat onduidelijke begin volledig opgeheven en meteen vergeten.

     

    Het boek is zeer verrassend opgebouwd. De schrijfster insinueert dingen van in het begin van het boek, dingen die later, wanneer het boek verder evolueert vaak blijken te kloppen. Het mysterieuze, geheimzinnige blijft gedurende het hele verhaal, één van de factoren die ervoor gezorgd heeft dat ik het boek in één ruk heb uitgelezen.

    De thema’s die behandeld worden in het boek zijn niet alledaags en gedurfd. Ze toont op een prachtige manier een andere kant van incest. Want denken we niet allemaal dat het vies is en vaak om kindermisbruik draait. In dit boek toont de schrijfster dat het ook een gewone oprechte liefde kan zijn die niet kan blijven voort bestaan juist omdat ze broer en zus zijn.

    De dood van de ouders, die volgens Ilka volgt uit de liefde van haar en haar broer, en later de ontvoering van Ilka door Ruben tonen duidelijk aan dat zo’n relatie niet zonder gevolgen is. Terwijl Ilka door gaat met haar leven en een mooie relatie heeft met Mike blijft Ruben stil staan en plant hij al jaren om Ilka terug te halen. Het feit dat Ilka psychotherapie volgt omdat de dood van haar ouders, want ja eigenlijk is haar moeder ook dood nu, en de relatie met haar broer toch duidelijke sporen hebben achtergelaten op wie ze is, insinueert dat Ilka misschien toch niet helemaal overtuigd was over haar relatie met haar broer.

     

    Uiteraard kunnen we uren doorgaan met het analyseren van het boek, de plus –en minpunten bespreken, maar dit trekt mij niet zozeer aan. Het is bijna zonde om aan een boek als dit te veel woorden te wijden. Het is een boek dat je moet lezen en op je laten indringen, ja ik geef toe ik ben er heel de avond stilletjes van geweest omdat het me zo betoverd had op zijn eigen aparte manier. Het is een boek dat op zijn eigen manier woorden overbodig maakt. Niet iedereen zal dit een mooi boek vinden, maar dit heb je uiteraard met alle boeken. Maar als je voorbij het mindere begin geraakt is het een prachtig, indrukwekkend en ontroerend verhaal dat toont dat er soms erge dingen moeten gebeuren voor je door hebt wat je echt voelt en wilt, voor je door hebt wie je echt bent…

     

    19-07-2010 om 11:46 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (6 Stemmen)
    Tags:schoolopdracht
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.boekverslag: De eenzaamheid van de priemgetallen (Paolo Giordano)

    Boekverslag 3

    Algemene opdracht:

    Auteur: Paolo Giordano

    Titel: De eenzaamheid van de priemgetallen

    Pagina’s: 307

    Genre: roman

    Hoofdpersonages: Mattia en Alice

    Typering hoofdpersonages:

    Mattia: Sinds de dood van zijn zwakbegaafd zusje is Mattia zeer in zichzelf gekeerd. Hij is hoogbegaafd en houdt van wiskunde. Voor zijn afstudeerwerk loste hij een ingewikkeld bewijs over priemgetallen op. Hij vindt dat Alice en hij net zo zijn als priemgetallen, alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt te raken.

    Alice: Toen Alice klein was werd ze door haar vader gedwongen elke dag te skiën wanneer ze op een dag ten val komt en haar been breekt stopt dit alles. Niet alleen het skiën stopt, ze blijft eeuwig manken en een slecht gevoel voor evenwicht bewaren, maar ook de hele relatie met haar vader verzuurd. Wanneer jaren later haar moeder sterft groeien ze langzaam maar zeker dichter naar elkaar toe.

    Mening over het boek:

    Ik vind het echt een prachtig boek. Ik kan het niet goed beschrijven maar het is gewoon schitterend. Het boek is zeer vlot geschreven en sleurt je mee vanaf de eerste seconde. Als je eenmaal begint te lezen kan je niet meer stoppen voor je het uit hebt. Het boek heeft mij volledig betoverd en in de ban gehouden. De verhaallijnen zijn boeiend en zeker niet voorspelbaar. Het boek zit vol met onverwachte wendingen, terwijl je zou verwachten dat de twee geliefden samen komen en blijven nemen ze net voor altijd afscheid. Het einde stelt je ook niet voor een voldongen feit met wat fantasie kan je er nog een heel vervolg aanbreien. Het feit dat het boek geen happy ending heeft stemt ook tot nadenken en maakt het verhaal realistischer.

    Extra opdracht:

    Opdracht 2: Interview met een personage

    Interview met Mattia:

    1984: Politiebureau

    Agent: “Hallo Mattia ik ben Frederiko ik ben hier om je een paar vragen te stellen, is dat oké?”

    Mattia: “hmm…” (bang met tranen in zijn ogen)

    Agent: “Waar heb je, je zusje precies achtergelaten?”

    Mattia: “Gewoon op een bankje in het park ze beloofde dat ze ging blijven zitten, ik zweer het”

    …

    Ja, mijn zusje hebben ze nooit terug gevonden en het was allemaal mijn schuld.

    * Waarom denk je dat het jouw schuld is?

    Nou volgens mij is dat vrij duidelijk, ik liet haar achter op dat bankje terwijl ik op haar moest letten.

    * Gaven je ouders jou ook de schuld van het hele voorval?

    Ik weet het niet, ik denk het wel. Ze hebben het nooit gewoon gezegd natuurlijk, maar ja zoiets merk je. Alles veranderde in huis, gesprekken vielen stil wanneer ik binnen kwam enz. Mijn ouders maakten zich zorgen om me dat was duidelijk.

    * Waarom maakten ze zich dan zorgen?

    Haha, je zult het nooit geloven, maar ze maakten zich zorgen omdat ik te slim was. Nou ja ook nog om andere redenen maar daar praat ik liever niet over.

    *Over het feit dat je, jezelf sneed?

    Geen commentaar.

     

    Interview met Alice:

    * Hallo Alice, we hebben met een oude vriend van je gepraat.

    Een oude vriend? Ja, die heb ik wel meer hoor (lacht).

    * Mattia bedoelen we.

    Mattia? (kijkt verwonderd). Geeft hij interviews over wiskundige problemen dan (lacht), en wat heb ik daar mee te maken.

    * Vast ook wel, maar wij hebben met hem over zijn zusje gepraat.

    Nee, nee dat kan niet zulke grapjes zijn niet bepaald grappig weet u. Mattia zou nooit zomaar over zijn zusje praten, het heeft jaren geduurd voor ik zelfs maar van haar bestaan wist.

    * We maken eerlijk waar geen grapjes, al heeft u wel gelijk dat hij niet zomaar over haar praatte.

    Wat heeft u dan gedaan? Waarom deed hij het?

    * Nou mevrouw daarvoor moet u ons tijdschrift lezen. Maar zullen we de rollen van interviewer en geïnterviewde even omdraaien?

    Het is niet mijn schuld dat u geen vragen meer stelt meneer.

    * We wouden u vragen hoe Mattia vroeger was, in jullie jonge jaren.

    Nou hij was erg rustig, altijd zo beheerst en ordelijk. En slim dat niet te vergeten (lacht) hij was erg slim. Hij werkte dan ook veel. Vaak kon ik niet to hem doordringen, sommige dingen die hij deed zijn altijd een raadsel gebleven.

    * Waren jullie geliefden dan?

    Geliefden? Dat weet ik niet, wij zijn priemgetallen, we hoorden gewoon bij elkaar…

    19-07-2010 om 11:45 geschreven door kathleen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    Tags:schoolopdracht


    Archief per week
  • 12/09-18/09 2011
  • 23/08-29/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs