En nu we weer thuis zijn is het tijd om alles in te pakken voor de verhuis. EN SNEL!!

Juist voor we op reis vertrokken, heeft de verhuisfirma ons laten weten dat ze nu woensdag alles al komen halen met de vrachtwagen. SLIK! Ik had toch nog gerekend op een dag of 10 om alles in te pakken. Nu zijn dat maar 3 dagen en zal het allemaal met een beetje turbo moeten gaan. Aan de andere kant zijn we er dan wel snel vanaf en hebben we na woensdag nog 10 dagen om te genieten. Ik kan trouwens nog niet veel inpakken, want ook de verhuisdozen komen pas woensdag mee. Ik vrees toch voor een blackout op woensdagavond, maar dat zien we dan wel weer.

Groetjes

Veerle

Zaterdag  was al onze laatste vakantiedag. We zouden nog 1 uitstap doen naar Fuente Dé en dan van daaruit dadelijk doorrijden naar Madrid. De wandeling die we gepland hadden, schrapten we al uit de plannen want Stein had toch nog wel wat last van zijn knie.

In Fuente Dé is er een kabelbaan die je rechtstreeks bovenop een rots zet van zo’n 800 meter hoger.  Met een beetje schrik maar vooral veel stoere praat, stapten we met een klein hartje in het bakje van de kabelbaan. Op een aantal minuutjes waren we boven en we genoten er van de rust en de schoonheid van de natuur. We aten er lekker onze picknick op  en daarna gingen we terug naar beneden en dan in de auto richting huis.

Deze kant van de “Picos de Europa” is zeker nog eens een bezoekje waard. Het is niet zo dicht bij de zee en daarom iets minder aantrekkelijk met kinderen zoals de onze. Maar wat betreft natuurpracht en idylische bergdorpjes kunnen we deze plaats toch écht wel aanraden. Het dorpje Potes, dat we ook nog bezochten, is heel gezellig en beslist een bezoekje waard.

Buiten het mindere weer hadden we een heel leuke,reis. We zagen weer een mooi stuk van Spanje. Echt de moeite om er eens op reis te gaan!!!

Vrijdag begon de dag weer mooi. We gingen wandelen in de Vallei van de Cares. Een riviertje in het midden van de Picos de Europa. De route was ons aangeraden door een mevrouw aan de informatiedienst in ons dorpje. Het was ook wel een knappe wandeling, maar we hielden ons hard toch hier en daar vast. De wandeling ging over een pad van zo’n meter breed tegen de flanken van het gebergte. Aan de rivierkant ging het op vele plaatsen kaarsrecht naar beneden tot zo’n gemiddelde van een 200 meter boven het riviertje. We hadden Stein, Lotte en Jore wel heel duidelijk gemaakt dat 1 misstap fataal kon zijn en dat ze niet mochten spelen onderweg. Heel dapper stapten ze de hele wandeling van 14 km met ons mee en het was niet gemakkelijk. Nogal serieus klimmen en dalen onderweg. Gelukkig bood een kanaaltje naast het pad regelmatig de nodige afkoeling. De omgeving was machtig, knap, fenomenaal, ruw,onherbergzaam en dus om nooit meer te vergeten!! We waren wel blij dat we allemaal zonder kleerscheuren terug aan de auto geraakt zijn.

Om nog even te onspannen gingen we nog even naar een stukje strand. Deze keer was het een keienstrand. Iets minder leuk om te spelen, maar zeker goed genoeg om uit te rusten van onze vermoeiende wandeling. Stein kon toch niet blijven stilzitten en ging een beetje volleyballen met Lotte. Na  enkele minuten viel Stein met zijn knie op een steen. Geen erg, ware het niet dat het vel van zijn knie dadelijk kwam open te staan door de wonde. Daar moest toch wat geplakt, geniet of genaaid worden. Dus wij naar het hospitaal!! Met plakken kwam hij ervan af en ze hielpen ons gelukkig snel verder. Om half 10 begon Steven nog te bakken aan de beloofde pannekoeken en daarna snel uitgeput naar bed.

Donderdag eindelijk een zonnige morgend. We zouden al bijna vergeten dat we in Spanje zijn!!

We gingen toch maar eens terug kijken naar de meren van Covadonga, en dit keer was het écht de moeite. We wandelden een hele mooie wandeling door de bergen rond de meren en genoten van een picknick op de rotsen. We begroetten onderweg de kippen, geiten en koeien en zelfs ons Lotte durfde een koe te aaien!! Knappe omgeving!

Woensdagmorgend kregen we nog meer regen, maar we besloten niet bij de pakken te blijven neerzitten en we reden met de auto naar de kust. Er waren nog een paar dorpjes in de buurt die we wilden bekijken.

Het eerste was San vicente de la barquera. Dat is een kustdorpje in Cantabrië dat vooral bezocht wordt door pelgrims op hun weg naar Santiago. We konden er gaan kijken naar het kerkje, de burcht, ...
Daarna reden we door naar Santillana del Mar. Volgens sommige Spanjaarden het mooiste dorpje van Spanje. Het is een mooi autovrij Middeleeuws dorpje met veel  keramiek- en handwerk-winkeltjes. We aten er lekkere ribbetjes van de BBQ en kip met frietjes. En na het eten kwam de zon toch af en toe tevoorschijn.

Op de terugweg stopten we bij Playa la Franca. Een privé-strandje waar we tot 19.00 zijn blijven spelen.

Op dinsdagmorgend stonden we op onder  een kletsnat, grijs wolkendek. Een dagje niksdoen was de enige droge oplossing. Tegen een uur of 4, waren we het toch beu binnen en gingen we toch nog naar buiten voor een kleine wandeling naast de rivier. Ons lieflijk riviertje was ondertussen veranderd in een kolkende stroom.

Toen we maandagmorgend wakker werden, hingen er veel lage wolken in ons dorp. Van de “Picos” in de buurt, konden we niet veel zien. We reden naar de meren van Covadonga, maar daar zagen we geen 20 meter voor onze ogen. De wandeling die we gepland hadden was met dit weer volgens de plaatselijke bevolking veel te gevaarlijk, dus besloten we om onze plannen te wijzigen en een andere keer nog eens terug te komen.

In de namiddag gingen we een kano-tocht maken op de Sella. Op 3 uur tijd vaarden we 13 kilometer. We wisselden regelmatig van partner en het ene duo vaarde al wat vlotter dan het andere. Kletsnat en met een flinke portie plezier bereikten we toch vrij vlotjes het eindpunt.