Verschillende lezers hebben me om een fragment gevraagd.
Het stukje dat jullie hieronder kunnen lezen, is er één uit het eerste hoofdstuk.
Graag jullie reacties. Smaakt dit naar meer ? Naar minder ?  Ik verwelkom alle kritische reacties.
Veel leesplezier!

Zenuwachtigheid lijkt zich van haar meester te maken. Voelt ze naderend onheil of is ze kinderlijk opgewonden omdat ze een pakje mag opendoen? Het ritme waarmee ze met haar ogen knippert, maakt me niet veel wijzer.

Als ze het inpakpapier met extreme zorgvuldigheid heeft verwijderd, bekijkt ze de kartonnen doos en rammelt er even mee. De objecten in de doos raken de tegenover elkaar liggende wanden. Het klinkt dof. Er tikt niets. Toch niet in de doos. Enkel de tijdbom in mijn hoofd.

‘Nu ben je nog niet veel wijzer, geloof ik’.

Ik doe mijn uiterste best om er een ontspannen lachje aan toe te voegen. Maar in de grote hal klinkt het vreemd. Een schel geluid dat me in niets doet denken aan mijn normale lach. Misschien ben ik het typische geluid van die lach vergeten. Hoe lang is het geleden dat ik een ontspannen lach heb weten te produceren?

Ze glimlacht en bevestigt mijn woorden met opgetrokken wenkbrauwen en lippen die ze op elkaar perst. Zo lijkt ze een beetje op Stan Laurel. Ik lach terug, vooral om haar potsierlijke gezicht. Het doet deugd. Al verplicht ik mezelf snel terug een plichtsbewuste houding aan te nemen.

Nu gaat het niet lang meer duren. Ik overloop in gedachten snel de stappen die gezet moeten worden. Een rilling over mijn rug herinnert me aan de spanning. Lang heb ik nagedacht over de te volgen strategie. Nu ik daarover met mezelf een verbond heb gesloten, kan niets me nog op andere gedachten brengen.

Als ik zie hoe ze de doos opent, begint de carrousel in mijn hoofd rond te draaien. De gil die uit haar open mond ontsnapt, klinkt me als muziek in de oren. De angstige ogen die in paniek een vluchtweg zoeken, maken haar onweerstaanbaar. Als ze rechtspringt in de illusie aan haar lot te ontsnappen, maai ik met een simpele beweging haar benen onderuit. In haar val trekt ze de tafellamp met zich mee. Het ragfijne spinnenweb dat met een paar haast onzichtbare draadjes verbonden was met de muur scheurt en klit in een voor de spin niet meer bruikbaar kluwen van kleverige zijde samen.