wie kent savantas nog? in suske & wiske maakt hij zich d.m.v. de sprietatoom verdienstelijk met het verkleinen van al wie hem niet aanstaat. savantas is niet altijd even wijs. hij wil vooral zo overkomen. dat is al moeilijk genoeg. sympathiek moet hij niet zijn. hij wil vooral zijn zin doen. savantas mag niet de hemel in, en niet de hel. ocharme toch. oorzaak: hij is soms aardig, soms boosaardig. hij heeft een eigen mening.
het ultieme doel van muziekliefhebbers is altijd om nog méér goeie muziek te vinden. muziek is er met hopen, maar goede muziek is al een pak zeldzamer. meestal heb je er na een paar keer luisteren al genoeg van. op deze weblog passeren allerlei cd's, dvd's én concerten de revue. ze worden beoordeeld, gewikt, gewogen, tegen het licht gehouden. er komt een ongezouten mening op, streng, maar wel oprecht. hopelijk zijn de meningen verdeeld. contact zit in het verschil (F. Perls). toch is het altijd weer de bedoeling van de recensent om te overtuigen. stiekem. toch een beetje. veel.
welkom. kom binnen, zet u, drink iets. en schrijf mee. je bijdrage kan een extra plaat in de kast betekenen. of net niet. als we maar weten hoe 't zit. laat van je horen. iedereen welkom.
definitief doorgebroken, zo zou je muse op dit ogenblik kunnen betitelen. dat dit al sinds 'absolution' zo is, het vorige album van 2003, en niet sinds deze plaat, werpt de vraag op: wat voegt dit album er aan toe? scoort het opnieuw?
met de eerste seconden van take a bow ben je meteen zeker: je hebt muse gekocht, en niet per ongeluk iets anders. hoe kan het ook anders met elementen als de dreigende opbouw waarin keyboard en zanger typische muse-melodieën doen opwellen. de eerste twee minuten beloven een megatrip naar één of ander galactisch stelsel met muse aan het roer. als de drum invalt wordt het allemaal nog wat krachtiger en dreigender. geen zwakke inzet voor het eerste nummer van een album waar iedereen drie jaar naar uitkeek. maar kijk: na drie minuten verwacht je een duidelijke richting om de song héél te maken, en die komt er niet. het blijft een beetje eentonig dreunen en dreigen. resultaat: het is een intro, een goeie zelfs, maar geen volwassen song op zich. het had dus korter gekund en dan miste dit nog minder zijn doel: de plaat openen en beloven wat nog komt.
nee, als fan ben je nog steeds niet verrast als je de eerste klanken van starlight hoort. dit is absoluut muse. de zang doet herinneren aan oudere nummers als endlessly. de toetsen een verfrissend melodietje dat meteen goed zit, om herhaling vraagt. het refrein sluit goed aan op de strofes. de extra gitaar vanaf de tweede strofe is een fijne verrijking zonder overbodig te zijn. dan komt er het rustmoment met een edge-achtig gitaartje. dik in orde, het zwelt aan, maar valt dan niet zo bombastisch in als je zou verwachten. het bouwt opnieuw van onderuit op, sleept mee. starlight is toegankelijk en makkelijk verteerbaar voor een breed radiopubliek (dan weet je meteen waarom dit als single gekozen werd) ondanks de zwaardere stukken die het grote publiek misschien wel wat doen fronsen (en de radio ietsje zachter zetten).
het is wachten op vernieuwing met het derde nummer. dit hadden we nog niet echt gehad. wel al gelijkaardig geluid, maar nog niet zo strak, zo stoer als in dit supermassive black hole. de liefhebbers die muse vooral graag hoorden om nummers als absolution zijn gewaarschuwd: ze willen het ruige niet te gauw in de kast steken. plug in baby deed het destijds goed als hit, dit nummer is daarvoor te eentonig en gek genoeg ook te rustig.
map of the problematique begint erg aardig. die toetsen, misschien wel hét wapen waarmee muse zich van anderen onderscheidt, zitten zeer netjes in een dance-achtig vestje. mooie mix van verschillende stijlen. er wordt weer flink doorgerockt (mama wie klopt daar zo zwaar op de deur?), en als Matthew begint te zingen, zijn we goed vertrokken. ik kan me van het beeld van een föhn die je haar strak achteruit blaast, niet ontdoen. muse verenigt het gepeperde met het warme, het zoete met het zure. minder als 'luisterliedje' en meer als freak-out-geluid, is het gedaan voor je er erg in hebt.
soldier of poem. eens kijken of die titel enigszins de muziek dekt. we gaan naar een soort " i can't help falling in love feat. elvis & muse". of dat lukt? nee. het begint smooth en eindigt zo. het is een stom tussendoortje, geen mooie, stevige ballad. het laat de oren even rusten. de zang is weinig spectaculair, ook al mag die meestal in samenzang overgaan.
wie van unintended hield, proeft invincible misschien als een onoverwinnelijk nummer. ikzelf vind het een beetje zeurderig. ok, instrumentaal zit het dik in orde. de tekst is weinig relevant. ok, wat ik uiterst genietbaar vind is dat gitaaropbouwwerk op 3:44. maar meer dan een aardigheidje kun je het niet noemen. toch denk ik dat dit nummer live nog kan uitgroeien tot publieksverleider nummer één. er zit veel energie in, misschien is het een tikkeltje onaf te noemen.
assassin is helemaal muse zoals steeds, teveel zelfs. het doet me denken: dit hebben we wel al gehad op vorige platen. de heerlijke drum weegt niet op tegen het flauwe refrein.
eigenlijk is er niet eens zoveel overgang naar exo-politics dat uitblinkt in lelijkheid. spoel het door (in alle opzichten).
city of delusion heeft een geweldige bass, een warm laagje waarop het zuiderse keyboard-toontje op ligt. we volgen de stem en worden weggecatapulteerd naar één of andere oosterse muse-oase. zonder twijfel: dit is experiment, vertrouwde stijl en kracht ineen gebald. de cd had meer van dit mogen hebben. hier ook denken aan plug in baby bij het refrein. de akoestische gitaar is hier vriend van de elektrische en van het trompetlawaai dat uiterst geslaagd solo gaat. let vooral op de agressieve drum. van kordate mokerslagen gaat het over in heerlijk onderhoudend gemep op alles wat beweegt: een cymbaaltje meer of minder blijft niet gespaard.
u dacht dat dit alles was op vlak van oriëntaalse inslag? nee, het loopt door in hoodoo. de zachte, tedere teneur is onvoorspelbaar. ook de piano in dit overigens duidelijk moeilijkere lied is een goed idee. het eindigt zacht en duister. nee, vervoering brengt het niet. wel rust die niet verveelt.
ok, maar laten we nog één keer eindigen met bruut geweld, denkt muse en zet knights of cydonia als afsluiter. mijn bloed begint te koken. de intro laat nerveuze paarden horen tegen een koor van middeleeuwers die wereldoorlog III aankondigen of zoiets. dit is filmmuziek die niet zo bedoeld is. een beetje jammer van de samenzang: gezeur. als knaller lukt het wel om de plaat af te sluiten.
toch zeg je na deze song: goed, het is nu even wel geweest, plaat in de kast, iets anders nu. stilte bijvoorbeeld. want er is veel lawaai geweest, de voorbije drie kwartier, en soms te weinig afwerking in melodie, teweinig investering in vernieuwing, in zoeken naar hét kippenvelmoment. het album is zeker geen neergang, het zet voort wat al was, maar ook niet veel meer dan dat. muse-fans lusten het vast en zeker. een nieuw publiek trekken zal het niet doen. daarvoor moet je eerder bij absolution of origin of symmetry zijn. bijvoorbeeld: de diversiteit van de songs op het absolution is ronduit groter. elk nummer is een nieuw juweel, enkele uitzonderingen buiten beschouwing gelaten. deze band gaat voort, laat geen steek vallen. het volgende album kan alleen maar in deze trend gaan. er is teveel talent om muse al te laten bezwijken na een paar platen. of het ook nog blijft verbazen of status quo handhaaft, dat is nu de vraag die nog rest.
Simple Minds. De naam is gekend. Denken we dan niet snel aan de band van 'Don't you forget about me' en 'Belfast Child'? Is Simple Minds niet die band van 2 decennia terug? Slechts weinig 'eighties-bands' overleven de tijd. Simple Minds is er wel nog, alleen... je hoort of ziet ze niet... Of eventjes... Toen enkele maanden geleden een nieuw album uitkwam...
De titel: Black and White. Da's even relevant als X & Y; het is muziek voor iedereen. De titel is dus commercieel interessant, herkenbaar en ook estetisch mooi.
De muziek is al even herkenbaar, al hebben de simpele geesten er 500g depeche mode bijgehaald. De muziek is ook interessant; de geesten mogen dan wel simpel zijn, ze kramen geen onzin uit. Estetisch is het ook allemaal... Theorie: GESLAAGD.
Het prakrijkexamen nam ik vandaag af op tram, trein, en bus... Het album telt maar negen nummers, maar de nummers zijn dan ook erg lang... Enkel Black and White - de titelsong - heeft een gemiddelde duur, en dat is dan weer commercieel interessant, natuurlijk.
Het werk wordt ingezet met Stay Visible, en die is heel erg typisch, in positieve zin; veel van hetzelfde, opbouwen tot de laatste seconde... en heel nauw aansluitend met de intro van het volgende nummer.
Home. De titel is niet bijster origineel; Depeche Mode heeft die, de Pet Shop Boys hebben Home And Dry, U2 heeft het over A Sort Of Homecoming, Phil Collins schreef Take Me Home, en Coldplay zingt dit laatste ook uit in Clocks. Deze vijf nummers horen tot de allerbeste...
Wel, Home van Simple Minds hoort daar niet bij.
Stranger is al iets origineler. De titel uiteraard, de invulling helaas niet.
Different World is anders. Opvallend anders. Leuke synthesizerdeun, aardige melodie, stevig drumwerk. Het is een beetje de Beautiful Day van U2 of... nog eerder... de Precious van Depeche Mode, en dan niet om de muzikale gelijkenis, maar om het soort nummer; een hit, maar dan een van kwaliteit.
Underneath The Ice spreekt tot de verbeelding. Voor dromers met geduld; ...tot aan het refrein.
Jeweller is een complexer nummer. Moby-achtig refrein.
Black And White. Sfeerscheppend. Mist climax.
Kiss the ground is net als koude pap; je wordt het beu...
Dolphin: Enya voor beginners; een hemelse sfeer, relaxerend, en roept sentiment op. Ongetwijfeld de beste song van het album.
fundamental kwam na het voor mij vrij oninteressante album 'release' en deed hopen op de pet shop boys zoals die waar ik vroeger kippenvel van kreeg..
het is er niet wezenlijk op verbeterd. fundamental begint met psychological. het is een strak nummer met een sobere keyboardtune erin. je kunt moeilijk zeggen dat het slecht is, maar meer dan een electropopnummertje pur sang vind ik er niet in. de pet shop boys hebben miljoenen harten kunnen veroveren met hun melodietjes die direct inslaan en voor een batterij aan hitjes zorgden. dat mist wel vaker op deze plaat.
the sodom and gomorrah show is archetypisch. een intro (zoals it's a sin destijds ook bombastisch aangekondigd werd) met hartslag, aankondiger en dan het geweldige, opruiende opbouwwerk: dit zit meteen goed. de strofe wordt gezongen zoals ze meestal worden gezongen. de hitpotentie (sorry voor het woord in deze context) is duidelijk. het wervelt als een orkaan. op 3:13 wordt het op tijd even afgewisselder, net op het ogenblik dat je je dreigt te vervelen. ook op 3:55 is het koortje (sun, sex, sin) welkom. als je ziet welke rommel er allemaal op de radio gegooid wordt, vraag je je af waarom dit nummer niet meer aandacht gekregen heeft: het is leuk, catchy, en vooral: het dringt zich op.
wie van your funny uncle genoot, moet maar eens luisteren naar i made my excuses and left. daar dezelfde ingetogen pet shop boys. de eerste anderhalve minuut hoor ik een beetje moby, ooit nog geproducet voor de pet shop boys trouwens. te zachtaardig, pathetisch, liefelijk: ik weet het niet. het vraagt niet om herhaling.
ze hadden minimal beter direct als derde nummer gezet, na de show. dat had de plaat meer vaart gegeven. het trage i made my excuses and left vertraagt het enthousiasme. het spellen van de letters is niet origineel (cfr. shopping, al in 1987 op hun volgens mij beste album: actually) maar het werkt nog wel. de song blijft plakken, al was het maar door de herhaling. ik vind vooral de bijgeluidjes leuk. alles wat niet echt de song is.
terug ernstig zakken in tempo. numb. dit is een pak pakkender dan pakweg i made my excuses and left. i made my conclusions en zette het nog eens op. en nog eens. de strijkers doen het; in combinatie met de stem van tennant, zeer goed zelfs. je moet het maar doen: van zo'n simpel rubberbootje van noten een cruiseschip van een song maken. overdreven aankleden, liters siroop erop, opblazen en het moet nog goed klinken ook. hier lukt het.
het kan nog bombastischer. god willing: als god dít nog wil, dan dit als zijn deurbel. waarom zoiets op album zetten als je er geen song maar een afgebroken intro van maakt?
luna park spreekt niet aan. het moet vertederen ofzo, maar dat doet het niet. hoogstens de wieuoewieoe-loeiende fluit er af en toe tussenin is aardig.
i'm with stupid; poltiek statement zoals iedereen weet, mag dan wel een boodschap uitdragen: als song blijft het vlak. vaag doet het denken aan heart, één van hun zaligste hits. het reikt er niet aan. stupid nummer.
en hup, alweer een traag, slepend nummer. alsof tennant en lowe aan een slepende ziekte lijden. casanova in hell: casanova mag branden wat hij wil: het boeit simpelweg niet.
twentieth century lijkt me onaf: de gitaar is best ok, het ritme zit ook lekker, maar blijft het spektakel dat ze in andere, minder interessante nummers wél aanwenden en hier niet? het blijft een beetje bij blazen, bij aanzwellen wat nog niet is.
en het blijft de kalme toer opgaan. strijkers, drum die elk moment in slaap kan vallen. weer dat zachte stemmetje dat op orkest rust. kings' cross is weer een klein beetje terug met indefinite leave to remain.
the pet shop boys doen hier globaal te weinig waar ze zo goed in waren en zijn: spetterende dancepop met slimme, directe melodietjes. tenzij we aan integral denken. dit zit juist; alle elementen zijn er weer. krachtig, direct herkenbaar, groots, en ook: modern. deze song is echt mee met zijn tijd. het feest barst na the sodom and gomorrah show dan tóch nog een keertje open. let vooral op de zang, die eindelijk weer leven uitstraalt.
de pet shop boys kunnen nog wel een tijd meegaan. met enkele tracks bewijzen ze dat ze nog niet uitgespeeld zijn. toch blijven de albums over het algemeen in dalende lijn gaan. misschien moeten ze dit eerst nog eens een keertje of vijf remixen, een best-of maken, dan weer een essentials, een favourites en dan: húp vooruit: terug het echte werk. er weer staan, zoals in de goeie ouwe tijd.
