|
Nieuws uit Rantepao, Sulawesi
De laatste 2 weken ontzettend veel gezien en gedaan. Veel
uiteenlopende emoties: mooie maar ook heel schrijnende situaties hier. De Baduy
worden in Java aanzien als echt primitieve mensen, maar in zuid-oost Sulawesi leeft 90 ℅ vd gezinnen in niet veel beter
condities. Ik heb 1 week gelogeerd op het kot (en dat was letterlijk een
houten kot!) van 1 van de IAAS studenten hier,Dini. Een heel vlotte, maar oh zo
typisch moslim-indonesische logica, NEE komt niet in hun woordenschat voor,
alleen JA, altijd JA, ook al bedoelen ze nee! Wat uiteraard voor de nodige
verwarring zorgt! Ja knikken ze trouwens niet, maar ze trekken hun wenkbrauwen
eens op terwijl ze hun kin vooruit steken: een zeer vreemde en soms best
lachwekkende beweging, maar voor mij vaak van te weinig betekenis, omdat het
nogaltijd een JA,MISSCHIEN kan
zijn, oftewel NEE in het Nederlands. In combinatie met de best
back-to-basic-situatie was het dus heel dikwijls echt tandenbijten! Maar
uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd elke dag opnieuw s avonds te kunnen
zeggen dat mijn dagje echt weer de moeite waard was J Als heeft het bloed
zweet en tranen gekost, echt, letterlijk (al was dat bloed niet van mij, maar
avn de ge-offerde runderen, buffels en varkens).
In het kort: heel arme vissersdorpjes , eilandjes cfr
Expeditie Robinson, maar voor deze mensen is dat het dagelijkse leven of beter
overleven! Voor de meeste mensen hier is er geen verschil tussen maandag en
zondag, weekenden of verlofdagen bestaan niet, elke dag is dezelfde en proberen
minstens 1 keer per dag eten op tafel te krijgen, op de grond dus, net wat
geluk een hoopje rijst uit een bananenblad en wie weet zelfs een geroosterd
visje.
31 december was toevallig ook Idul Adha, een islamitische
feestdag waarbij ik uitgenodigd werd op de eerste rij bij de rituele slachting
ve stier (fotos niet voor gevoelige kijkers, dus enkel te zien op aanvraag ;)
) Oudejaaravond was een klucht: de slimmerkken schoten wat vuurwerkjes af
binnen in de zaal,waardor de ruimte om 5 na 12 ontruimd moest worden wegens de
immense verstikkende rookwolk! De slimmerikken!
De busit naar Ranteao, waar ik nub en, was ook geen
lachertje: 25u in de bus, zonder airco, 35 graden, immense kronkelbaantje VOL
putten (of beter, hier en daar was nog een stukje asvalt op te merken),
schreeuwende babys, kettingrokers en een kletsnatte zwetende buur
Chanceke
dat ik dat allemaal niet op voorhand wist! Et uitzicht was wel prachtig: de
kust langs links, en eindeloze Bergen
vol tropisch regenwoud rechts, langs de houten huisjes. Nu weet ik pas echt wat
ze met remote area bedoelen J ni moeilijk dat zed at vliegtuig nog niet gevonden
hebben!!
Maar de belning is groot: nu in een echt traditioneel huis
hier, vorm van buffelhoorns in prachtige omgeving en met engelstalige perfecte
gids als nichtje!
Wordt vervolgd
(ik vlieg NIET (meer) met Adam air ;) )
|
