100 Dagen heeft ons allemaal veel dichter bijeen gebracht. We zijn een hechtere groep dan we ooit hadden durven dromen. En toch, toch is dat niet altijd positief. Die week van 100 dagen zijn we meer en meer beginnen optrekken met M., M., T., en vooral... T.. en na die week zijn we nogal close geworden met T. En na veel getwijfel heb ik besloten dat het beter is voor T. en mij om gewoon vrienden te zijn, hoe ik me ook voel. Maar N., N. begrijpt dat niet helemaal. Hetgeen ons in een lastige situatie brengt! Want close zijn is over zijn billen wrijven. close zijn is samen op een bankje liggen als je kou hebt. close zijn is hem alles vertellen. close zijn is hem iedere week zien. en zij is verliefd op hem verdorie! ze is godverdomme verliefd op hem! en nu mogen wij niet over zijn billen wrijven als ze er bij is. nu voelen wij ons ongemakkelijk als we samen op een bankje liggen als we kou hebben. nu kunnen wij hem niet alles vertellen. nu is het raar om met hem af te spreken.
voor het eerst in zes jaar zit er een jongen in onze vriendengroep. Er waren altijd jongens, maar nooit in onze vriendengroep. en nu het wel zo is moet zij alles verkloten door er verliefd op te worden!
En het ergste van al is dat hij niet verliefd is op haar. en haar hart zal breken...
- mijn liefste jaargenoten
ik zou je willen bedanken voor de schitterendste show ooit!!
ik meen dit de grond van mijn hart!
we creërden een sfeer die nooit gezien was, één die nooit vergeten zal worden!
één die me altijd nau aan het hart zal liggen.
kweet dit klink mss allemaal wat cliché maar jullie verdienen nu de
grootste plaats in mijn hart en deze zal ook nooit verdwijnen.
een dikke lieve kus
grtz een geëmotioneerde wallie piet -
- Beste, ik ging bijna medeleerlingen zeggen maar verkies: vrienden
Vrijdag 6 maart 2009 is een dag om nooit meer te vergeten. Nog nooit heb ik zo'n groot groepsgevoel
ervaren als vandaag. Ik wist dat ons jaar een hechte groep was, maar zo hecht had ik nooit gedacht. Iedereen heeft iets gedaan en dat is ni vanzelfsprekend...
Bij deze wil ik ook nog eens zeggen: sorry als ik soms onuitstaanbaar was (en ik zou maar... kunnen zeggen
maar da ga ik niet doen) ;)!
Ik denk dat ik op 26 juni niet de enige zal zijn die een traantje ga laten.
Jullie zijn allemaal fantastische mensen, jullie maken mij gelukkig.
Dank u voor alles iedereen en mijn excuses voor het sentimenteel gedoe, maar tis oprecht;)
Geen groetjes, maar een knuffel
C. -
- Is het de bedoeling ofzo dat iedere leerling van het
6de nu een loftekst schrijft over dé prachtige show
of kiest ieder dat voor zijn eigen?
Bij mij geen emo-toestanden gewoon:
Jongens en meisjes
allemaal vree goe gedaan!!
Grtz J. -
De eerste reacties na een dag die ik nooit zal vergeten. Hoeveel keer ik gisteren de tranen in de ogen had weet ik niet, maar het waren er veel. En bij het lezen van eenieder van bovenstaande mails nog een keer, ook bij het vertellen van het verloop van de show aan om het even wie nog een keer en jawel, ook bij het schrijven van deze blog nog een keer. Na onze fantastische sinterklaas had iedereen hoge verwachtingen van ons, en na de ochtendshow waren de verwachtingen voor de namiddag nog veel hoger gespannen. Hetgeen voor ons alleen maar meer stress betekende. kledingwissel 1 60 mensen in de kleedkamer. Zigge zagge, zigge zagge HEY HEY HEY, zigge zagge, zigge zagge, HEY HEY HEY. handen op elkaar en ooooooOOOOOOOOOOOOOOOOH. Een sfeer die nooit eerder gezien was. En toen was het zover, de eerste graad zat op de harde vloer van de gymzaal. Nathalie schreeuwt, het wordt stil en TERPLAATSE, LINKS... LINKS... LINKS RECHTS LINKS. en dan voorwaarts... We marcheren de zaal binnen en ontelbaar veel ogen zijn op ons gericht. We marcheren het podium op en KWARTDRAAI LINKS 1, 2! Technologic weerklinkt door de boxen en wij zetten de prestatie van ons leven neer. we sprinten af het podium met als drijfveer een geweldig applaus. De trend is gezet, wij kunnen beginnen. kledingwissel 2 De show gaat verder en een twintigtal minuten later sta ik terug in de coulissen voor de dans. De zenuwen gieren door mijn lichaam. Closer begint, ze zijn nog geen 15 seconden bezig of het publiek klapt ritmisch mee. Er verschijnt een lach op het gezicht van de meisjes op het podium, vanuit de coulissen weerklinken kreetjes van geluk. De dans is een succes, niet foutloos, maar toch een succes. kledingwissel 3 In de kleedkamer hoor je alleen maar het applaus en dat heeft zo een fantastisch goed gevoel. Er was eventjes paniek toen bleek dat de show te kort ging zijn. Maar we proppen er wat stukjes van de tweede graad tussen en alles was weer in orde! In oldies outfit komen we het podium op en zingen we met heel het zesde ons zelfgeschreven liedje. Dan weerklinkt 'We come together' door de zaal en wij lopen feestend de zaal uit, rennen terug naar de kleedkamer en poef, daar staan we weer op dat podium. De gordijnen gaan dicht en Zigge zagge, zigge zagge HEY HEY HEY, zigge zagge, zigge zagge, HEY HEY
HEY. handen op elkaar en ooooooOOOOOOOOOOOOOOOOH. Een sfeer die nooit
eerder gezien was. klindingwissel 4 Tijdens het eten komt iedereen eventjes tot rust. Eventjes zeg ik wel. want een uur later moesten we alweer klaar staan om de tweede en de derde graad van vertier te voorzien. Maar we gingen er weer voor. 60 mensen in de kleedkamer. Zigge zagge, zigge zagge HEY HEY HEY, zigge
zagge, zigge zagge, HEY HEY HEY. handen op elkaar en
ooooooOOOOOOOOOOOOOOOOH. En gaan we het even goed doen als die van vorig jaar; twijfelachtig gejuich van ons, want vorig jaar was het slecht. Gaan we het beter doen dan die van vorig jaar; Enthousiast gejuich van ons! Gaan we de beste show ooit gezien op SFE geven?!? En wij werden uitzinnig, Opnieuw volgepompt met adrenaline gingen we klaar staan voor de opmars. en opnieuw renden we na technologic het podium af gepaard met een fantastisch applaus. We waren er bang voor, want de tweede en de derde graad zijn meer gewoon, het zou een moeilijker publiek zijn. Maar we kregen applaus, en wat voor een. kledingwissel 5 Deze keer gingen we de dans nog beter doen. Hij ging perfect zijn, hij moest perfect zijn. Closer begon en weer begon het publiek spontaan mee te klappen. Ik kreeg de tranen in m'n ogen, hier hadden we zo lang voor gewerkt! Low begon, een laatste diepe zucht en dan het podium op. Hij was foutloos, foutloos zeg ik u! de muziek stopt. 1,2,3... We komen recht en ik had een reuzactige glimlach op mijn gezicht. Ik keek richting mevr. Haeck en ook zij stond vol trots naar ons te kijken. Het was gelukt, iedereen was tevreden. kledingwissel 6 Het was tijd voor ons laatste liedje. De reacties waren veel enthousiaster dan de eerste keer omdat het over leerkrachten ging die bij dit publiek bekender waren. Op de tonen van 'We come together' dansten we opnieuw de zaal uit, het podium terug op. en deze keer wachtten we zelfs niet op gordijn dat dicht ging. Zigge zagge, zigge zagge HEY HEY HEY, zigge zagge, zigge zagge, HEY HEY
HEY. handen op elkaar en ooooooOOOOOOOOOOOOOOOOH. Een sfeer die nooit
eerder gezien was en een overdonderd applaus! Dat we beter gingen doen dan vorig jaar wisten we, maar dat we het zo goed gingen doen had niemand ooit durven denken. Dit succes hebben we te danken aan het harde werk dat velen 5 maanden lang geleverd hebben, dit succes hebben we te danken aan het feit dat we de laatste week meer op school waren dan thuis, dit succes hebben we te danken aan onszelf en aan elkaar. Via deze weg wil ik dus nog een laatste keer iedereen bedanken, iedereen die ons geholpen en gesteund heeft tijdens het verwezenlijken van deze show, maar vooral alle zesdejaars. De laatste week zijn we enorm naar elkaar toegegroeid op een manier die niet te beschrijven is. Jullie zijn allemaal betere vrienden geworden dan ik ooit had durven hopen en ik zal jullie nooit vergeten. Onze laatstejaarsreis gaat onvergetelijk worden en ik ga jullie allemaal verschrikkelijk hard missen na dit schooljaar. Onze 100 dagen zijn onvergetelijk en er zal nog lang over gesproken worden, daar ben ik zeker van. Dus, Class of '09, bedankt voor alles, ik zie jullie ongelofelijk graag!
Laat ons proeven van de wereld Laat ons zweven van geluk Wij gaan jullie nu bedanken 't Zesde jaar kan niet meers stuk!
Zaterdag 28/02/2009 speelden Neveneffecten en The Lunatics in de herbakker te Eeklo. Ik was erbij en heb er enorm hard van genoten. Moest ik deze blog twee dagen geleden geschreven hebben zou er nog in gestaan hebben dat het de leukste dat van mijn leven was, maar nu schrijf ik dat niet meer, want dan zou ik liegen. Hoe dan ook staat die zaterdagavond toch op een mooie tweede plaats. Lieven, Koen, Jonas, Jelle, Dimitri, Bruno, Michaël en Björn leverden ons een prachtig voorbeeld van wat impro-comedy moet zijn. 2h en 40 minuten lang dan nog wel. Jammer voor jullie allemaal dat de overige voorstellingen zijn uitverkocht, want het is echt fantastisch. Toch raad ik jullie aan om iedere dinsdagavond naar le bal infernal te gaan om The Lunatics te bewonderen, want jawel... alleen zijn ze ook grappig!
Ik had nog iets te goed van Iwein, en toen ik vernam dat hij op 25 februari naar de Minard in Gent kwam, duurde het niet lang of mijn naam stond op alweer een nieuwe gastenlijst te pronken. Tim Foncke deed het voorprogramma, maar de lang niet uitverkochte zaal ging moeilijk mee. Ook Iwein had het af en toe een beetje moeilijk om de zaal op zijn hand te krijgen. Toch, Iwein's historie kennende, vond ik het een zeer grappige show. Veel grappiger dan zijn try-outs in de centrale. Hij heeft een lange weg afgelegd.
Dus, ondanks dat Iwein niet zo bekend is, raad ik jullie toch allemaal aan hem eens te gaan bekijken. 25 jaar Iwein Segers, voor iedereen!
Door het vele klagen vorig semester over het ontbreken van uitstappen voor het zesde jaar, worden we nu overspoelt met een overdosis gezellige uitjes. Maar mij hoort ge niet klagen zenne! Vrijdag was het tijd om Brussel eens onveilig te maken. Eerst gingen we naar het MSK, maar daar is uiteraard niks bijzonders gebeurd. In de namiddag gingen we naar de VRT en daar was het een pak gezelliger. De eerste studio die we gingen bezoeken was, je raad het al, die van zonde van de zendtijd! Henk en Bert waren er ook en werden geïntegreerd in de rondleiding, hoera voor mijn ego. Ik weet het, ik weet het, maar ik heb het mezelf toch eventjes toegelaten. Daarna gingen we naar nog enkele andere studio's. Bij MNM zijn S. en mevr. D. even op de radio geweest, hoera voor S. zijn ego. Toen we door de gangen van stubru liepen, zagen we Otto Jan Ham, Stijn Van De Voorde maar belangrijker nog... Sam De Bruyn!!!!! jajaaa..
Toen iedereen naar huis ging zijn M., L., N. en ik gebleven voor de opnames van ZvdZ. Ik raad jullie weer allen aan te kijken vanavond, want is weer de moeite. Neem het maar van mij aan.
It's all coming together! Hoera. Na de eindeloze discussies en nutteloze ruzies begint alles een beetje vorm te krijgen. Het is misschien niet helemaal zoals ik het wil, maar compromissen maken en samenwerken (en winst maken) dat is toch waar het uiteindelijk om gaat. Dus ik ben tevreden. Als u ook aanwezig wilt zijn op dit knap staaltje organisatiewerk (al zeg ik het zelf) laat dat even weten op facebook of netlog. Bewonder ook ons uitermate mooie affiche waar onze uitzonderlijk goede dj's op vermeld staan. En weet dat dit alles niet sarcastisch is, ik heb dit weekend nog een feestje bijgewoond met drie van de vijf dj's op onze fuif en ik heb zowaar mijn voet verstuikt van het dansen! En dan nog blijven doorgaan he, zo goed zijn ze! Dus als u er niet bij bent, mist u het feestje van het jaar. Don't let that happen!
Gisteren waren het de eerste opnames. En ik moet zeggen, ik raad jullie allen ten zeerste aan maandag om 20h40 naar Canvas te kijken want het is een prachtig staaltje televisiewerk. Proficiat Henk en Bert, echt waar.
En neen, ik heb het niet over de lama's. Wel over hun Vlaamse tegengangers, The Lunatics. Iedere dinsdag spelen ze in Le Bal Infernal in Gent. En iedere week staan mensen al om half acht aan te schuiven, om binnen te mogen om acht uur, voor iets dat begint om half tien. Menig student zit graag op de grond voor drie kwartier impro comedy met The Lunatics. En geloof me vrij, ze zijn het waard. Want voor de 3 (2.5 op vertoon van je studentenkaart) mag je niet alleen genieten van de impro, na de pauze is er ook nog eens stand-up. Deze week was het de beurt aan Wim Helsen, vandaar dat de gemiddelde leeftijd een pak hoger lag deze week. Tot mijn grote vreugde had Wim al heel wat nieuwe grapjes sinds zijn try-outs in de centrale, vier keer was namelijk al meer dan genoeg. Ik ben blij dat ik hem nog eens gezien heb, want weet je, vijf maanden is lang... ja, ik geef het graag toe, ik heb hem gemist. Nu ja, voor dit jaar is het gedaan met The Lunatics, maar vanaf half januari kun je ze weer iedere dinsdag bewonderen. Zeker de moeite waard!
Het was, voor het derde jaar op rij, een mooi programma. Het jammere aan festivals is dat je nooit alles kunt zien. Dus ook ik heb hartverscheurende keuzes moeten maken. De eerste was: Thomas Smith, Freddey De Vadder of Henk Rijckaert. Ik moet eerlijk toegeven, de keuze was snel gemaakt. Ik ben niet zo'n grote fan van Thomas en Freddy, dus het werd Henk, dat is altijd plezier verzekerd he. Ik weet waarover ik spreek, want ja, ook de achtste keer moest ik nog luidop lachen. Dan moesten we kiezen tussen Nigel Williams en Gunter Lamoot. Ik had Gunter's première nog maar gezien, en Nigel was alweer twee jaar geleden. Dus Nigel it was.. stond daar dan toch wel opeens Philippe Geubels op het podium zeker. Die zou normaal later op de avond in een andere zaal komen, maar Nigel was er niet dus kwam Philippe in zijn plaats en zou Bart Cannaerts Philippe vervangen. Hoe dan ook, Philippe dus, bij hem was het de tweede keer dat ik hem live zag. En dat was weer lachen he! Hilarische kerel. Next, Theo Maassen, Mike Wilmot of Michael Van Peel. Aangezien ik in februari al naar Theo Maassen ga, en nog nooit van Mike Wilmot gehoord heb, werd het dus Michael. En moest mijn pa niet zo irritant gedaan hebben zou ik van zijn optreden genoten hebben, want ik vind die jongen wel grappig! Tot mijn grote vreugde is mijn pa naar Xander Derijcke gaan kijken, terwijl ik bij Iwein Segers gebleven ben. En ja, ook de vijfde keer vond ik die man grappig, in tegenstelling tot velen. Antihumor, ik hou er wel van. Dan ging het tussen Rich Hall en Bert Gabriëls, en ik ben niet zo'n Bert Gabriëls fan, dus in feite ging ik naar Rich Hall gaan. Maar ik heb mij bedacht, want nu ja, ik vond het wel gezellig bij H. en I., weg van ma en pa. En tot mijn grote verbijstering vond ik Bert deze keer wel grappig. Dus ja, misschien toch voor herhaling vatbaar. En dan zouden we dus moeten kiezen tussen Alex Agnew en Bart Cannaerts. Ik zou bij Bart gebleven zijn want ik vind Alex helemaal niet grappig. Maar de papa wou naar huis, dus dan moet de dochter volgen.
Dus wat hebben we geleerd gisteren: we gaan nooit meer met de papa naar stand-up comedy gaan kijken, want dat is een domper op de feestvreugde.
Mensen zeggen altijd dat ik een tv verslaving heb, ik ontken dat altijd hardnekkig... Maar nu denk ik misschien toch, oei.
