anatomie van een brein
onozelheden en andere onzin
24-02-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.anatomie van een geschaafd brein

Het regent. Een koele nachtIk loop de drie straten op onzekere benen naar een nachtkroeg "Het verdronken kalf" en ga aan een tafeltje zitten met uitzicht op de hoefijzevormige bar en op de dansvloer.Pierre, de eenarmige uitbater stelt alvast mijn vaste drankje Vittel voor me neer.Ik rol een Gauloise. So far so good.Prima fijne motoriek. Ik kijk de kroeg rond Aan de bar zitten een zevental individuen. Ik tel vier mannen en drie vrouwen.De mannen dragen een C&A kostuums met wtte hemden en veelgekleurde dassen;Hier en daar tref ik witte sportsokken  op.De vrouwen dragen een grijs,blauw ,en zwart mantelpakje waarin hun kwabben rond de lendenen en de te grote of verschrompelde borsten goed uitkomen. Ze dragen dikke donkere nylons en zwarte naaldhakken. Geen bekend volk.Kantoorklerken. ze houden geanimeerde gesprekken door elkaar heen waar ik geen woord van begrijp,gesticuleren boven de schlagermuziek uit.Aan het tafeltje naast de mijne zit een koppeltje diep in hun ice tea te staren.Schijnbaar in diep gepeins of het opgegeven met praten in deze luidruchtige keet. Op de paar vierkante meter dansvloer staat een man en een vrouw elkaar recht te houden op  schlagers van Jimmy Frey, Jo Vally? Laura lyn, adreé Hazes. De man draagt een lichtblauw kostuum met grote revers jaren zevenbtif dus heel hip vandaag en olifantpijpen.Er siert een bruine vlek op zijn achterste dat niet veel goeds beloofd. de vrouw draagt een te kleine zomerjurk voor haar leeftijd ,waardoor je haar navel mét piercing ziet en de kwabben rond haar buik. Ze draagt pumps met, rode met blokhakken zodat ze een hoofd boven haar partner uitsteekt. Ik neem kleine slokjes van mijn Vittel en rol mijn tweedeGauloise. Mijn handen houden zich opvallend koest.Na een tijdje zijn de schijter en navelpiercing gestopt met aan elkaar hangen en gaan aan een tafeltje achterin de kroeg zitten. Op zoek naar een beetje privecy om aan elkaars lijf te frunniken.Er staan een aantal lege en halflege glazen op hun tafeltje. De kantoorklerken hebben hun geanimeerde gesprekken geeindigd en hebben hun versiertrucs boven gehaald.Eén man houdt zich afzijdig en zet het zwaar op het drinken. De één na de andere wisky wordt  in een rotvaart voor hem neergezet. Hij draagt witte sportsokken in zwarte schoenen gestoken..Frey, Hazes, Vally en onze nationale trots Will Tura schallen hard uit de boxen. Tura waar ik al als kind een hekel aan had(samen met Micha Mara). Hoe lullig zijn teksten, die hij niet eens zelf schrijft,zijn.Zijn composities en  zijn West Vlaamse tongval: het doet me gruwelen.Ik zeg dit niet hardop. Iedereen vindt Will geweldig.Volgens mijn onbescheiden mening getuigd de muziek van Will gewoon van slechte smaak.De vrouwelijke helft van het Ice tea starende koppel aan het tafeltje naast het mijne is ineens verdwenen.. Na enige tijd komt ze tevoorschijn van onder het plaatje 'toiletten dames. Ze voegt zich terug bij haar vriend. De muziek is eindelijk even gestopt.De stilte gonst in mijn oren. Het koppeltje maakt afgemeten gebaren met handen en vingers en stuit vreemde keelgeluiden uit.Even doe ik de moeite om de lichaamstaal te ontcijferen Tevergeefs. Dan zwaait de deur van de kroeg open  en komt een meisje naar binnen getrippeld. Een lange ,zwarte jas en srandsandalen. Vreemde combinatie.Dikke,volle blonde haardos,slordig rond haar gezicht gewaaid. Het is Greetje. Ze ziet me niet en loopt op de kroegbaas af.."of hij sigaretten verkoopt." De uitbater moet haar tleurstellen.. Ze bestelt een wit wijntje, draait zich ,leunend tegen de bar,om en ziet me.Ze komt naar me toe, geeft me een kus en komt naast me zitten. Ze ruiktnaar zeep en  haarbalmsem.

24-02-2007 om 21:58 geschreven door vankerkhove  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
23-02-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.fragment anatomie van een geschaafd brein

Dementie. Hersendood. In de catacomben van het mortuarium. Ik lig op een stalen autopsietafel. Een naamlaatje en nummer werden aan mijn grote teen vastgemaakt. Twee figuren staan in babyblauwe plastic kledingstukken en een badmutje dat onder de tdouche gebruikt wordt door vrouwen met lange haren. Ze dragen plastic blauwe  overschoenen en witte ellebooglange handschoenen.Het gewicht wordt gewogen, de lengte gemeten. De Y incisie wordt aangebracht.. Een van de twee figuren spreekt in een dictafoon .Het gaat hier om een normaal, niet vergroot  ,goeddooraderd hart in optimale conditie. Zware drinken en roker maar geen sporen van carsonomen op de longen, wel een sterk ervette lever.Pancreas gezond. Maagwand sterk geiriteerd  met drie maagzweren. Niet gebarsten. De hoofdhuid wordt van de schedel kosgemaakt en over get gezicht gedrapeerd.Met een klein cirkelzaagje wordt de schedel gelicht, komen de hersenen boloot te liggen. Het brein wordt verwijderd en oderzocht op bloedingen,tumoren en andere vormen van pathologie.Het gewicht wordt gewogen. De hersenen worden terug in de schedel geplaatst en het dak van de schedel wordt met een grove naalt met dikke draad dichtgesnoerd.De huid en haren worden terug over de schedel getrokken.
Eén  van de mannen vraagt de assistente in een wit medisch pak gestoken en gympen aan om mijn standaard op haar computer op te roepen.
De assiste tikt wat gegevens in en zegt dan dat ik me als donor heb ingeschreven. Bloedgroep:O positief. Ze tikt verder en komt bij de databank  met acute hartlijders. Tenzij ze een nieuw hart krijgen zijn ze ten dode opgeschreven . De meesten binnen enkele maanden. Er wordt een patiënt gevonden.Ik ben dood en doe één van mijn weinige goede daden.
Het zijn nu tien dagen dat ik met mijn zuicruise afmeerde. Ik heb tijdelijk een aantal stukjes van mijn biografie tot propjes kunnen maken. Wat overblijft is eenaantal witte bladzijden. De tiende dag stop ik met het drinken. Het lukt me niet van de sofa recht te staan. Ik bibber over mijn hele lijfMijn stem raspt als ik tegen mezelf egin te praten, mijn ogen tranen en prikken, uit mijn mond drupt speeksel.De laatste fles is acht uur geleden soldaat gemaakt. Nu komt he delirium tremens. Ik neem de tien Valiums die ik van mijn moeders medicijnenkasje stal en neem er twee in.Na een half uur is het beven iets afgenomen en kan ik wankelend rechtop staan. Onstabiel loop ikde badkamer in., draai de kranen van het bad open, stroop mijn besmeurde ,stinkende T-shirt over mijn hoofd, trek mijn vieze boxershort uit en ga in de baduip zitten.
Ik reinig mijn lijf en haren. Niet éénmaal maar keer op keer opnieuw.Ik zeep mijn gezicht in en zet een scheermesje tegen mijn kaak en scheer me zonder bloedvergieten. Ik pruts mijn lenzen in mijn bloeddoorlopen ogen, wat geen senicure is wegens de bevende handen. Ik stap voorzichtig uit de badkuip en droog me af. Ik besprenkel mijn lichaam met bodylotion van Kouros, trek schoon onderhoed aan en een hagelwit  Mex T-shirt. daarna volgt mijn zwarte pak, sokken en mijn krokodillenlerenlederen boots. Ik kam mijn haren , doe er wat gel in en daar sta ik dan, wankelend maar schoon. De van God en klein pierke verlaten nobody. Ik werp nog een blik op de manshoge badkamerspiegel en zie wat ik kon verwachten: een lijk in een pak. So what. Eigen schuld...Ik slik nog twee Valiums. Ik sluit mij appartement af en daal met de lift de zeven verdieping omlaag.

23-02-2007 om 21:50 geschreven door vankerkhove  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
21-02-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.anatomie van een geschonden brein-fragment
Hoofdstuk één Tweeënveertig fucking jaren,grijzend bij de slapen, bijziend lens-en brildrager,prothese in de tandeloze mond, een meter zeventig, mager maar met brede schouders, een strakke buik, fijne lende en gespierde benen van de lange nachtelijke wandelen in De Stad Zonder Naam. Tien dagen onafgebroken dronken. Twintig Smirnoffs netjes in twee rijen op de lage, lange designkast. Een scène uit leaving L.A. waarin Nicholas Cage 's nachts wakker wordt met sterke ontwenningsverschijnselen en naar een kast met een batterij lege flessen staan, tot de druppel leeg gedronken en hij uiteindelijk soelaas vindt in de koelkast waar zich nog enkele slokken bevinden.Net tien dagen geleden liet mijn lief Lies me stikken voor een oetlul van half mijn leeftijd.Niet dat ik drink uit zelfmedelijden. Ik wachte gewoon op een week, een maand waarin ik ongestoord kon zuipen. Ik zuip niet omdat ik haar mis.Toch mis ik haar.Ik bevind me emotioneel in een in vacuüm verpakt niemandsland.Ik ruim zand in mijn hersenwoestijn met enkel een miniscuul schopje. Hierdoor krijg ik een enorme dorst. Niet naar water, fruitsap, cola light of suikervrije limonade. Dranjes die de dorst prima lessen. Neen. Ik zucht naar het alcoholische vocht dat mijn tong, keel, huig, slokdarm en maag in brand zet,alvorens bosbranden in die woestijn,mijn woestijn waar bossen soms opduiken en verdwijnen, te ontketenen.Smirnoff als pyromaan. Naast zand ruimen is drinken die laatste drie dagen een full time bezigheid.Deze activiteiten beoefen ik op de sofa van mijn vrijwel leeg,wit appartement. Benenden aan de overkant van mijn straat wordt een industriegebouw beurs geslagen met bulldozers, pneumatische boren, reusachtige vorkliften en een stalen bol aan het uiteinde van een kraan.Er wordt mortel gedraaid en grind gestort.Ik heb gehoord dat het gebouw moet wijken voor een kantorencomplex. Intussen moet ik metaforisch zand ruimen. Sloten, rivieren, zeeën vodka moet ik ledigen opdat mijn hersencellen ophouden prikkels door te geven,en afsterven zodat ze zich niet kunnen herinneren wat ik zo graag zou vergeten: mijn kloteleven.Languit op de sofa, met emmer en bijzettafeltje ernaast,met bloeddoorlopen ,prikkende ogen op het plafond gericht zie ik een familie grote, grijze vliegen roerloos ondersteboven hangen. Ze bewegen niet. Elk van hen blijft op dezelfde plaats. Ze wachten op het delirium om zich bij het halucineren te voegen. O, wat beleef ik hier , in dit appartement met de vliegen en zicht op negentieneeuws industrieel puin de tijd van mijn leven. Urenlange sublieme zinledigheid.Ik pulk de kaas vantussen mijn tenen. Ik neurie kinderrijmen. Ik was me niet. Ik stink uit mijn bek en poriën. Ik eet niet. Ik rook de ene gerolde Gauloise na de andere. Ik brand gaten in de sofa. Af en toe val ik in een ondiepe slaap om een paar minuten terug wakker te worden.Ik kijk televisie zonder iets te begrijpen. Ik zie beelden zonder betekenis.Langzaam maar zeker leg ik mijn persoonlijkheid af.Langzaam komt het zand onder de Vodka te staan. Langzaam ontmens ik me tot een op formolin een bokaal gestopt amorf object.

21-02-2007 om 14:46 geschreven door vankerkhove  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


T -->

Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs