worden de braafste mensen eigenlijk het eerst afgestraft???
Ik dacht dat ik toch altijd mijn best gedaan heb om iedereen te kunnen helpen waar ik kon zelfs al moest ik mezelf daarvoor op de achtergrond plaatsen,maar vanaf nu is dat voorgoed gedaan ik ga eens aan mezelf beginnen te denken na bijna 39 jaar wordt dat hoogtijd!!!!Ik weet dat ik niet meer op bepaalde mensen hoef te rekenen en hoe het me ook pijn doet ,ja want best wel ik zal al die negatieve gevoelens achter me laten.
Ik zou het niet kunnen maar blijkbaar is er een band voorgoed gebroken en zal me er ook bij neerleggen,ik heb nog altijd zelfrespect en weet dat ik het geprobeerd heb...
Vandaag denk ik dat ik na een jaar van vechten terug een nieuw leven kan beginnen ,samen met de mensen die me oprecht graag zien en die er altijd geweest zijn voor me.Ik zal er staan en sterker dan ooit tevoren!
Eindelijk wordt het tijd dat mijn masker afvalt...
Wat ik hiermee eindelijk wil zeggen is dat ik niet de altijd goedlachse positieve meid ben ,als anderen helpen al een schreeuw om aandacht is dan weet je dat het niet zo goed gaat.
Eigenlijk voel ik me slecht en zou ik het willen uitschreeuwen en eens goed wenen,maar precies of het lukt me niet.
De laatste tijd als ik opsta is het voor mij al een vraagteken hoe ik de dag door zal geraken,ik weet dat veel heel veel mensen dit niet zullen snappen maar ik verwacht dat ook niet,voor mij is nu mijn gevoelens neerschrijven een beetje mijn therapie.Nog nooit heb ik alles zo somber gezien ,meestal geef ik er niet aan toe maar de laatste tijd lukt het me moeilijker en moeilijker.Me kleden,eten maken,poetsen zelfs met mijn eigen kids bezig zijn is een hel hele opdracht.Voel me ook vaak schuldig want heb geen geduld meer en alle interesse in wat ook is weg aan het vallen.Medicatie lijkt ook niet te werken integendeel...
Wil niet een klaagzang afvuren maar doe het voor mezelf,maandag zal ik het bespreken met de psychologe,want er moet iets gebeuren,zo kan ik niet verder,ben echt uitgeput ,pompaf vanaf ik opsta tot ik ga slapen.
Eetlust is zelfs nog amper aanwezig en liefst van al zou ik slapen,en wakker worden uit die nachtmerrie van het afgelopen jaar.
ik wil een dag zonder pijn,zonder afzien en vooral een dag zonder die verdomde al overheersende moeheid!ik wil me herpakken maar weet niet meer hoe...
Hopelijk betert het allemaal terug een beetje ,al is het maar een beetje want dit valt met geen woorden meer te beschrijven.
Het lijkt wel of de hele wereld is momenteel op mijn kop terechtgekomen,heb het toch zo moeilijk om dit toe te geven aan de buitenwereld maar nu kan ik niet anders;want ik duw mensen die het goed met me voorhebben steeds verder weg van me en ben terug een muur rondom me aan het bouwen,opdracht is nu om terug deze muur te doorbreken ,ik zal mijn best doen!
Ben er terug na een trieste periode,wel ook geveld door het griepvirus denk ik,keelpijn,hoofdpijn en niet goed zijn.
Bedankt ook voor de vele kaartjes,Matthis was superblij!
Na enkele vermoeiende en slopende dagen op emotioneel gebied merk ik dat ik toch nog niet ben hoe het eigenlijk moet,heb er net van een terugslag van gekregen,moeilijk uit te leggen hoor.
Het is net of ik ben er niet aanwezig,kmoet me heel erg concentreren ook om iets gedaan te krijgen en terug heel moe,heel moe zelfs mijn ogen vallen soms toe waar ik zit.
Nog maar eens het besef dat ik echt niet meer de persoon ben die ik vroeger was... alles kost me zoveel moeite soms of ik ben een kind die terug dingetjes moet aanleren zo frustrerend soms.
Het zal goed zijn dat ik dinsdag met de revalidatie start.Terug ook wat onder de mensen komen.
Het is allemaal zo moeilijk te verwoorden,te vatten vroeger snapte ik niets van al die verhalen over het leven na kanker maar jammergenoeg blijken ze wel te kloppen.
En ik denk ook mensen die dit niet meemaken zullen het ook niet snappen.Gelukkig is het zonnetje vandaag wat van de partij ,misschien zal ik toch even buiten gaan deze middag zal er deugd van hebben.
Ik hoop dat alles toch nog een beetje goed komt en dat de zon ook terug een beetje mag schijnen in onze familie,wat ik allemaal gezien en meegemaakt heb vandaag is zo schrijnend,ben er nog steeds niet goed van.
Net thuis van de oncoloog en weet nu niet of ik kan gerust zijn of niet als mijn rugpijn binnen de week niet opmerkelijk verbeterd is moet ik direct terug naar hem en moeten er scans genomen worden want de pijn zit op 1 plaats en dus moet in het oog gehouden worden.
Anders binnen 6 weken terug en terug bloedcontrole .ook verplicht om de revalidatie te doen ie zei letterlijk het is bewezen dat de overlevingskansen groter zijn...
Verder een hele triest periode afscheid moeten nemen van een een nonkel ,voor iedereen een groot verlies...
We zullen zijn grapjes missen,want zo was hij ondanks zijn pijn en ziek zijn altijd een droge humor.
Veel sterkte aan tante vera en als het enigszins wat troost kan geven ,hij moet nu niet meer afzien en heeft rust gevonden.Mijn mama zal hem hierboven wel goed opvangen...
Zo blijkt nog maar eens dat het leven van de ene op de andere dag voorbij kan zijn ze zeggen pluk de dag maar in feite moeten we dit doen want niemand kan voorspellen of ie gespaard zal blijven,we moeten allemaal gaan alleen is het voor degene die achterblijven hard ,heel hard een geliefde kan niemand vervangen en verdriet zal slijten maar het gaat nooit helemaal weg.
Zo ik hou jullie op de hoogte en verder hoop ik dat we allemaal samen dit verdriet kunnen verwerken en een plaatsje geven want we moeten vooruit en als we mogen geloven komt na veel verdriet vreugde toch nog piepen...
Niet echt veel kunnen doen vandaag want nog steeds met een zieke thuis toch deze middag naar de psychologe geweest en merk dat dat bij mij toch helpt.
Ze was tevreden want volgens haar heb ik toch al goede stappen gezet in de juiste richting.Ik voel ook dat ik elke dag toch terug wat beter aan het worden ben,gelukkig!
Praten helpt en voor mij is dat zeker het geval ,ben ook al altijd een tetteraar geweest he haha...
Ben ook een boek gaan halen think pink een echte aanrader voor alle vrouwen ,echt waar meer dan de moeite waard om te lezen.Hel legt alles over borstkanker op en echte simpele manier uit.
Want het kan iedereen overkomen het is als een lotje uit de loterij en als jij hem toevallig trekt heb je het zitten he.
Zoals ik nu bijna een jaar geleden het lotje getrokken heb,wat gaat een jaar snel voorbij,dat realiseer ik me nu pas,het lijkt wel of ik heb het afgelopen jaar gezweefd ,net of ik heb alles niet bewust meegemaakt.Laat ons hopen dat het nu een jaar wordt met meer vreugde en ook wat meer geluk want daar ben ik wel aan toe,het hoofdsstuk zal ik zeker nog niet afsluiten want er komt nog een zware revalidatie en om de 6 weken een stressy periode van controle maar laat ons hopen dat de volgende episodes er iets vrolijker zullen aan toegaan!
hallo lekker koud weertje buiten maar verplicht binnen te blijven want onze jongste geveld door het griepvirus.
Met mij gaat het beter ook al zal de medicatie er wel voor iets tussenzitten,maar beter zo voor iedereen
Volgende week dinsdag terug op controle naar de oncoloog begin toch terug wat stress te krijgen merk ik.
Waarom ben ik nog altijd zo bang dat dit toch nog verkeerd zal aflopen?Als ik het mag geloven van lotgenoten is dat wel een normaal verschijnsel maar toch...
Ik probeer dan ook terug veel meer te genieten want besef beter dan wie ook elke dag kan de laatste zijn,dus als ik iedereen een goede raad mag geven leef en geniet!!!Veel mensen kunnen dat misschien niet snappen maar als je ooit kanker gehad hebt is het veel makkelijker te vatten ,een vuile vloer of de tafel niet netjes dat zijn allemaal zaken waar ik me niet druk meer in maak er zijn zoveel belangrijker en mooiere dingen ..
is dikwijls ook het meisje dat haar s'avonds in slaap weent...
Niet alle dagen zijn even simpel maar we moeten door,het is nu bijna een jaar geleden en elke dag is een dag vol onzekerheid,want ik weet als het ooit terug komt het niet meer zo vanzelfsprekend zal zijn maar ik probeer er niet teveel aan te denken ,want anders wordt ik zot!
Ben er in geslaagd om terug bepaalde zaken uit te stellen maar gelukkig vandaag rechtgezet
Ik heb een zware rugzak maar ik ben wel degene die hem mag dragen...
Tjah sommigen mensen krijgen alle miserie die maar kan over zich heen maar ik heb maar 1 conclussie je wordt er alleen maar sterker van!!!
Ik denk dat ik veel dingen nog niet niet meegemaakt heb en weet als geen ander dat vallen en opstaan de enige manier is om vooruit te geraken blijven stilstaan heeft geen zin want dan liep ik hier al lang niet meer rond.
Wees blij met wat je hebt en geniet van kleine dingetjes...Positivisme is het beste medicijn en het helpt gegarandeerd!
Na vele traantjes gelaten te hebben kan ik toch zeggen dat het stilaan beter met me gaat ,ik zal nooit meer gerust zijn en een zekerheid dat ik nooit nog zal hervallen is er niet maar toch durf ik vooruit te denken terug,plannen maken lukt nog niet maar het geluk zit toch al terug om het hoekje...
Ik heb al zo vaak gevallen de laatste tijd dat het me nu ook wel zal lukken terug recht te klauteren.
Ik besef ook dat de ziekte elke dag terug kan komen,het hangt als het ware als een zwaard van damocles boven mijn hoofd,maar ook nu blijf ik positief en doordat ik om de 6 weken op controle mag ben ik ergens ook wel gerustgesteld.
Voor de buitenwereld ben ik genezen en alles gaat terug zijn gewone gang maar voor mij is het elke dag vechten nu en net nu dat ik wel eens een schouderklopje kan gebruiken valt heel veel van mijn sociaal leven terug stil...moeilijk uit te leggen.
Ik was al het verplegend personeel,al mijn doktersbezoeken als mijn leven te gaan zien en van het een op het andere moment valt alles en iedereen weg!
Ik had mijn eigen leventje opgebouwd en stap voor stap moet ik nu terug leren leven!
De revalidatie zal me deugd doen ,en ook het schrijven zal ik terug dagelijks proberen vol te houden want het is zo belangrijk vind ik om mijn verhaal te delen want kanker is niet leuk maar het opent ook terug deuren,deuren naar geluk ,en deuren naar je eigen zelf...
Het was een zeer intense periode ik denk dat het wel de moeilijkste periode was van het afgelopen jaar.
Ik heb het gevecht tegen de kanker gewonnen maar vandaag moet ik nog elke dag vechten om mijn leven terug op de rails te krijgen.
Ik denk als je dit zelf niet meegemaakt hebt dat het zeer moeilijk te vatten valt...
Ik besef nu ook dat mijn leven nooit meer zal zijn zoals het ooit geweest is want heel mijn leven is overhoop gehaald het was tegelijkertijd vreselijk maar soms ook mooi want steun kwam heel vaak uit onverwachte hoek en voor het eerst heb ik mezelf terug leren kennen!Ik besef nu ook dat ik nu moet leven en terug moet leren genieten van de kleine dagelijkse dingen.
Misschien moest ik die ziekte wel krijgen om me te laten inzien dat het zo niet verder kon ik had geen leven ik werd geleefd!
Voorzichtig durf ik al eens terug aan mezelf te denken en meer en meer durf ik terug mijn mening te zeggen,ben ik daarom slecht?nee!Binnen 2 weken start ik met de oncologische revalidatie waar ik terug onder lotgenoten zal komen en waar ik volop aan mijn herstel zal kunnen werken.
Want fysiek gaat het elke dag wat beter maar mentaal is er nog een hele lange weg...
hier ben ik terug,het schrijven was even naar de achtergrond verdwenen,maar voor mezelf en ook voor anderen wil ik graag terug opnieuw beginnen.
Heb best wel een heftige periode achter de rug en eigenlijk zit ik er nog midden in.
Het kost me zoveel moeite om nog plezier in dingen te hebben en positief te blijven,ik weet eigenlijk niet wat er aan de hand is ,net of ik steven op een depressie af...
Ik wil dit helemaal niet maar vind de kracht maar moeilijk om hieruit te komen.
Het is allemaal begonnen een week of 3 geleden met de bestralingen ,waar ik nu aan de tweede week aan bezig ben.
Ik ben er doodmoe van, en elke dag dat geloop is er echt teveel aan.
Eigenlijk wil ik gewoon eens rust en alles achter me laten ,maar het is op dit moment echt een rollercoaster aan het worden van emoties en gevoelens waar ik de controlle over aan het verliezen ben.
ik ga het vrijdag met de oncoloog bespreken en hopelijk heeft ze een oplossing waardoor ik me toch iets beter en opgewekter ga voelen.
De familiale situaties zijn ook allemaal zo triest en ben daar ook enorm mee bezig,al die ruzies pff en dit voor de korte periode dat me hier maar rondlopen...
Hoop dat alles terug wat beter wordt,maar dat zal wel want erger kan het niet meer worden denk ik.
Op 30 januari hopelijk de laatste operatie dan gaan ook mijn baarmoeder eistokken en eileiders eruit.Ik durf er nog niet teveel aan denken want zie het niet zitten,ben al die klinieken kotsbeu.
Zo ga nu afronden want moet me al terug klaarmaken voor mijn dagelijkse trip naar Brugge.
wanneer het dieptepunt er dan toch is voel ik me eenzamer dan ooit...
Ik vind het een rotperiode en heb ook helemaal geen zin meer in de bestralingen ,ik wil dat alles voorbij is en ik gewoon terug kan leven!
Dacht dat het ergste voorbij was maar nu vind ik het echt wel een zeer emotionele ,ingrijpende periode.
Ik hoop ook terug kracht te vinden om hieruit te kruipen maar nu blijkt het niet zo simpel te zijn,het lukt me even niet meer nog iets positief te zien,alles begint precies opnieuw...
