wanneer het dieptepunt er dan toch is voel ik me eenzamer dan ooit...
Ik vind het een rotperiode en heb ook helemaal geen zin meer in de bestralingen ,ik wil dat alles voorbij is en ik gewoon terug kan leven!
Dacht dat het ergste voorbij was maar nu vind ik het echt wel een zeer emotionele ,ingrijpende periode.
Ik hoop ook terug kracht te vinden om hieruit te kruipen maar nu blijkt het niet zo simpel te zijn,het lukt me even niet meer nog iets positief te zien,alles begint precies opnieuw...
Sedert gisteren van alle drains en verbanden verlost!
Het herstel verloopt prima ,al was ik gisteravond echt op,uitgeput merk dat ik toch nog wat vaker rustpauzes zal moeten inlassen.
Heb van de borstverpleegster een bh met een prothese van mousse aangekregen,valt wel mee hoor net echt!Na de bestralingen krijg ik dan mijn siliconen prothese en dit tot ik na 2 jaar een reconstructie mag laten doen.Het zijn ook best nog mooie bhs's en mooie kleurtjes .
Zelfs om te zwemmen bestaan er speciale badpakken en protheses dus ook daarvoor bestaat er een oplossing.
Maar zoals gezegd eerst nog de bestralingen doorstaan denk dat dat ook wel een heftige,niet te onderschatten periode zal zijn.
Elke dag weken aan een stuk naar Brugge en al zo vermoeid zijn...
Maar zal me ook hier wel doorspartelen.
Maandag voor het eerst op gesprek en zullen dan uittekenen waar ik precies bestraald moet worden ,en dan de week erop al starten.
Ben benieuwd want naar het schijnt is dat echt een speciale ervaring het staat ook los van het gewone ziekenhuis het is echt een oncologisch ziekenhuis.
Zo ga nu de kindjes op school zijn toch eens van de gelegenheid gebruik maken even wat te rusten .
hier ben ik weer ,het heeft een tijdje geduurd maar denk dat ik nu pas klaar ben om terug mijn gevoelens te delen ,het was best een bewogen periode waar verdriet vreugde en pijn nog nooit zo dicht bij mekaar gelegen hebben.
Maar had het echt nodig,en echt voel me terug goed heb het gevoel dat het enkel nog bergopwaarts kan gaan nu.
De operatie is vlot verlopen en emotioneel gaat het nu ook beter dan gedacht,het valt best nog mee want het gedacht dat die vuile ziekte echt uit mijn lijf is overheerst echt op de gevoelens dat ik een borst kwijt ben.
Ja das best wel heftig ,toen ik de dag na de operatie voor het eerst te zien kreeg wat er eige,nlijk niet meer is,moet ik toegeven dat het even slikken was.
Maar voor mij is het een nieuwe start en zolang ik er mee kan leven en mijn partner is dat voldoende.Ik loop ook terug met mijn eigen korte haartjes rond en ook dat was even wennen want stap voor stap wordt ik terug mezelf.Ik draag die pruik niet meer omdat ik alles wat met die ziekte te maken heeft achter me wil laten,wil terug leven en niet meer geleefd worden!
En haartjes groeien en de mijne eigenlijk nog redelijk snel dus ik kijk uit als ik voor het eerst terug een spelletje zal kunnen erin steken.
Verder wil ik ook echt eens mijn dochter bedanken want de voorbije maanden hebben we meer aan elkaar gehad en gepraat of de voorbije jaren,waar onze band echt verwaterd was is ie ook stap per stap terug gegroeid tot een nauwe band tussen moeder en dochter,zo zie je maar er zijn ook positieve dingen gebeurd de voorbije maanden.
Ze is voor mij echt een steun en ook op huishoudelijk vlak neemt ze de touwtjes stevig in handen ,had me dit een jaar geleden gezegd en ik ging vragen of we het wel over het zelfde meisje hadden,echt chapeau!!!!en bedankt!
Ook mijn tantes waren de voorbije dagen een grote steun en het doet echt deugd te weten dat je er niet alleen voor staat.
Vanmiddag op consultatie bi de oncoloog en morgen terug naar de specialist en hopelijk maar denk het wel ben ik dan van die vervelende drains vanaf,want daar heb ik nog het meeste last van,het jeukt en trekt enorm tegen.
Zo ik hou jullie zeker op de hoogte en de revalidatie kan nu volop beginnen!!
Terug een dagje dichter tot de operatie.De stress begint toch te komen.
Vandaag om slaapkleedjes en het nodige gerief geweest met mijn nichtje Jellien,was een fijne namiddag een taartje gaan eten ook dus zeker voor herhaling vatbaar .
We moeten dat zeker meer doen...
Bedankt ook aan iedereen voor de hulp en fijne attenties,want het maakt het toch allemaal wat gemakkelijker om dragen.
Sinds lang ook de maandag geen dutje gedaan en wordt echt wel gewaar dat mijn lichaam het gewoon aan het worden is zal dat echt moeten leren afbouwen.
Zo nu het zeteltje in want net terug van Matthis zijn match ,hij heeft supergoed gespeeld!
ik weet het is een tijdje geleden maar had even rust nodig,die ik zigenlijk nog altijd niet gevonden heb.
Vrijdag de 27 e wordt ik geopereerd laat in de middag,hoop dat het snel voorbij gaat zijn,want zie er echt wel tegenop.
Heb het heel lang voor me uitgeschoven maar besef nu wel dat er opnieuw een stukje van mezelf voorgoed zal verdwijnen...
Maar weet dat het moet want het is terug een stap dichter bij de genezing.
Ik heb wel veel vertrouwen in Dr Depuydt dus alles zal wel goed verlopen.
Deze week ook te horen gekregen dat de tumor goed ingekrompen is en dat 80 procent van de kanker weg is dus dat is al hoopvol nieuws.
Ook mijn arm is redelijk goed terug dus ben ook al van die vreselijke spuiten vanaf.
Verder gaat het zoals het met het weer met ups maar ook wel best veel downs.
Ook nog geen dag zonder pijnstillers gekunnen want nog heel veel last van spierpijnen.Zo gaan de dagen voorbij en nu met de donkere dagen is het toch wel een hele opdracht om mezelf terug op te peppen.
Maar we moeten vooruit en na de regen zal wel terug de zon schijnen...
Ik zal mijn best doen om terug elke dag iets te schrijven en jullie op de hoogte te houden.
Ik wil niet terug vallen in mijn oude gewoontes,mijn vroeger leventje maar het is zo verdomd moeilijk!
Ik moet echt al mijn moed nu gaan bijeenrapen om terug aan mezelf te denken,vraag me echt soms af voor wie ik het nog allemaal doe.
respect is soms ver zoek en vraag me ook af of het soms niet beter is om de zielepoot uit te hangen want misschien krijg je dan wel het nodige respect en hulp pff sorry maar zit me de laatste dagen allemaal een beetje hoog en heb me lang niet meer zo rot gevoeld.
Maar zal wel terug de courage vinden weet alleen niet wanneer ...
Zou willen slapen slapen en nog eens slapen en eens willen schreeuwen en alles zeggen wat ik wil zeggen maar vrees dat dit niet kan ...
Leef nu echt o een rollercoaster,weet niet meer hoe ik me moet voelen hoe of wat ik moet denken en weet ook niet meer wat ik nog kan verwachten allemaal.
Gisteren bij mijn eigen chirurg mogen gaan en bloedklonters goed aan het genezen maar blijkbaar is mijn slagader vernauwd door de chemo dit wordt opgevolgd.
Verder een zeer goed gesprek gehad over mijn operatie en is heel zeker zal afscheid moeten nemen van mijn linkerborst daar het al om een gezwel waren er 2 van 8 cm gaat kunnen ze hem niet houden.
Mijn rechtste mag ik houden maar wel driemaandelijks op controle want als je eenmaal borstkanker hebt gekregen is de kans op herval groter.
Normaal wordt ik al volgende week vrijdag geopereerd maar bij mijn thuiskomst ben ik beginnen beseffen dat ik er nog niet klaar voor ben ,dit is te snel want volgende week ook nog al mijn andere testen en naar de oncoloog.
Ik wil het op mijn manier kunnen doen en dan zal het wel niet op een week aankomen tenslotte is het weeral een stukje van mezelf dat ik zal verliezen...
Ik denk dat ik dit al die maanden nog niet goed beseft heb want was teveel bezig met die chemo.
Ik ben er best wel bang voor en zoals ik al zei moet ik nu blij zijn want de kanker zal uit mijn lijf zijn of moet ik triest zijn want hoe zal ik eruit zien met een borst minder.Allemaal vragen waar ik nu toch probeer een antwoord op te vinden maar vrees dat ik het zal moeten ervaren hoe het zal zijn.
Heb ook meer en meer het gevoel dat ik dit gevecht echt op mijn eentje aan het voeren ben ,want voel me de laatste tijd echt wel terug alleen.Ik moet me er terug doorsleuren en eigenllijk positief blijven doorgaan maar ben zo moe terug dat ik er eigenlijk de energie niet meer voor vind.
Daarom ik wil zo niet aan een operatie beginnen ,ik wil er klaar voor zijn ,mentaal en fysisch.
Zal nu dag per dag een beetje beginnen afscheid nemen van dat stukje dat er nooit meer zal zijn en hopen dat ik sterk genoeg zal zijn om ermee te kunnen omgaan.
Met mij alles betrekkelijk goed naar de mate van het mogelijke want eigenlijk had ik het veel beter verwacht.
Ben echt nog heel moe en mijn spieren vooral mijn knieen hebben nog nooit zoveel pijn gedaan.
De trappen doen is een echte marteling neem dan ook best wel veel pijnstillers of zou niet kunnen stappen denk ik.
Mijn arm en hand nog altijd gezwollen maar daar weet ik morgen hopelijk meer van want moet bij de vaatchirurg zijn.
Heb ook sinds nog lang eens mijn borst geconroleerd en het gezwel zoals het was voel ik niet meer maar voel wel nog een harde massa of wat het ook moge zijn ben best wel nerveus wat al die maanden chemo nu eindelijk voor nut gehad hebben.Hopelijk veel!
Straks naar Sluis want Matthis moet er naar een feestje en wij gaan er terwijl wat wandelen .
Gisteravond ook een fijne avond gehad zijn gaan eten voor Jaimie haar verjaardag in de Amadeus ,was lekker!
Beetje ongerust vandaag heel de morgen bloedneus gehad en de verpleger naar oncologie gebeld en als het niet betert moet ik toch gaan want kan zijn dat mijn bloed nu te dun is.
Maar gelukkig is het vanmiddag gestopt dus op bezoek geweest bij maraine ,gelukkig maar.
Vandaag 18 jaar geleden ben ik ook voor het eerst mama geworden,wat gaat de tijd toch snel!
Dus proficiat Jaimie met je 18 e verjaardag!!!
Verder een rustige dag gehad maar toch veel gewrichtspijn hoor dat dat maar vlug betert.
Nog wel pijn hoor en gisteravond heeft de wonde nog nagebloed maar gevraagd aan Dimitri de verpleger en die heeft me gerustgesteld.
Het is bij mij zoals met het weer wisselvallig het ene moment goed het andere moment minder;heb ook terug nog geen minut rust gehad want konstant met de kids over en weer rijden en bovendien doen ze niets anders dan ruzie maken,ben dat toch ook grondig beu...
Bovendien ook erg veel last van mijn adem ga toch blij zijn als ik de oorzaak ga weten ben het allemaal beu aan het worden.
ale ga Milan naar zandvoorde voeren en dan terug halen na de training .
Voila katheter eruit gehaald was toch best een rare ervaring...
Ze voelen snijden en dan laagje per laagje wegbranden tot ie zichtbaar was en verwijderd kon worden.
Heb hem trouwens meegekregen als souvenir zo raar dat dat stukje metaal maanden een stukje van mezelf was.
Als je denkt dat alles voorbij is wordt je mooi terug met je neus op de feiten gedrukt...
Besef precies terug hoe ziek ik eigenlijk wel ben.
Daar het probleem niet opgelost geraakt met de bloedklonters moet ik maandag naar de vaatchirurg ben benieuwd .
Bovendien heb ik een heleboel zaken gehoord die ik blijkbaar ook nog moet ondergaan,het is toch nog een lange weg hoor.
Bovendien lijkt de vermoeidheid nog erger ,dacht dat het ging beteren niet dus.Op dit ogenblik is mijn courage weer ver te zoeken...
Het is ook aan het wakker komen dus zal dan vlug nog een pijnstiller nemen en vroeg mijn zetel in want voel me terug net of ik heb een marathon gelopen.
Vandaag mijn port a cat eruit,ben best wel een beetje nerveus doordat het onder plaatselijke verdoving gaat gebeuren.
7 maanden een deel van mijn leven uitgemaakt en vandaag weer iets dat voorbij is stap voor stap een beetje dichter bij de genezing...
Sorry dat ik af en toe een dagje oversla op mijn blog maar soms vind ik echt de energie niet meer om te schrijven maar zal mijn best doen.
Hopelijk mindert de moeheid nu toch een beetje want na de middag is het altijd een ramp mijn energie is dan volledig zoek,ik wil dan wel nog vanalles doen maar het gaat gewoon niet meer,best erg maar hopelijk nu de chemo voorbij is betert dat een beetje.
Dit was het dan terug een hoofdstuk die ik kan afsluiten best wel met gemengde gevoelens want heb het de afgelopen maanden verdomd moeilijk gehad maar heb ook mooie momenten beleefd ,heb mezelf leren kennen en ben een nieuw leven begonnen.
Vanaf nu zal ik niet alleen voor anderen zorgen maar ook mezelf zal ik af en toe wat rust gunnen want als geen ander besef ik dat dit zo ontzettend belangrijk is.
Ik heb een tweede kans gekregen en zal dan ook,ze met beide handen grijpen.
Het waren 7 maanden waar vreugde en verdriet nooit zo dicht bij elkaar gelegen hebben ,heb de prikken ,naalden en de klinieken vervloekt maar tegelijkertijd waren ze ook mijn houvast,al de lieve mensen van de afdeling oncologie zitten een voor een in mijn hart ,voor altijd!
Ik zal ze missen en ergens ben ik wel bang want ze waren er altijd week na week en nu ben ik terug op mezelf aangewezen,maar zal ze zeker af en toe een bezoekje brengen hoor.
Ik zal wel zeker hulp ,durven vragen nu en zal het nooit meer zo ver laten komen dat ik alleen wegkwijn ,ik zal onder de mensen blijven komen en praten.
Bedankt ook vooral tante Vera en tante Greta want wat jullie voor mij gedaan hebben kan ik moeilijk beschrijven jullie zijn zoveel voor me gaan betekenen ,ik weet dat ik altijd op jullie kan rekenen!Bedankt ,en mama is denk ik is van hierboven uit jullie ontzettend dankbaar ook dat jullie haar rol week na week wat overgenomen hebben,zo voel ik het toch aan.
Ik kan nu 2 weekjes even tot rust komen en dan evaluatie van de tumor terug mammografie enzo en de 18 e dan bespreking zal dan ook mijn datum van operatie weten.
Dinsdag moet mijn katheter er uit want de kans op trombose is te groot.
Stap voor stap zal ik terug de oude worden ,maar wil ik dat wel?
Genezen wel tuurlijk maar mijn oude leventje wil ik niet meer terug IK WIL LEVEN en zal dan ook genieten van elk moment dat ik hier rondloop.
Al het negatieve laat ik voorgoed achter me en ik kijk enkel nog vooruit vanaf nu,en ja ik zal het nog wel moeilijk hebben af en toe maar het is fijn eindelijk te weten dat ik mensen rondom me heb die er altijd zullen zijn...
Zo mijn blog gaat gewoon verder en loop met een ideetje rond maar het is nog even toekomstmuziek eerst wat aansterken de komende tijd,jullie horen het wel als ik er klaar voor ben!
na een paar dagjes terug van weggeweest ,heb alles een beetje laten bezinken en heel veel nagedacht.
Het is best een hele moeilijke heftige periode met heel veel vragen ook waar ik misschien nooit geen antwoord op zal vinden.
Besef nu dat ik teveel gestapeld heb en heb teveel de schuld bij mezelf gelegd maar eigenlijk mag ik het mezelf niet kwalijk nemen dat ik geboren ben wat sommige wel doen want nee toen ik nog maar uit de moederschoot kwam was ik niet stout,toen ik nog maar mijn eerste stapjes zette was ik niet stout ook de verdere jaren was ik een gemakkelijk kind maar aan mijn 18 de ben ik letterlijk buitengevlucht ,gevlucht zoals ik nu nog steeds doe voor het verleden.
Ik heb altijd geloofd dat ik de slechte was ben zelfs ziek geworden en ben ervan overtuigd dat dit door verdriet en miserie gekomen is.
Maar meer dan ooit ben ik overtuigd dat ik moest ziek worden want ik heb recht op een nieuw leven en door de ziekte ben ik niet alleen mijn haar verloren maar beetje bij beetje ben ik mijn bagage die ik al jaren opgestapeld en meegesleurd heb aan het loslaten.
En ja dat gebeurt op dit moment met heel veel vallen en opstaan en heel heel veel traantjes zijn er al gevloeid maar het is nodig want zo zal ik er sterker als voorheen uitkomen...
Aan degenen die zich aangesproken voelen nee ik voel me niet schuldig en ja dit heeft met mijn ziekte te maken want kanker maakt niet alleen fysisch veel kapot mentaal leer je plots ook heel veel relativeren.
Ik moet leren mijn gevoelens uiten dus hoe kan ik dit beter doen dan via deze weg.
Vandaag terug een uurtje bij de psycholoog gezeten en voel dat ik er zeker bij gebaat ben stap per stap...
Niet iedereen krijgt een tweede kans jammergenoeg want mijn mama die ik nog elke dag mis had zeker een verdiend,het heeft niet mogen zijn misschien heeft zij er wel voor gezorgd dat het zo niet verder kon och ja misschien beeld ik me dat in maar dan is het maar zo ik put er kracht uit.
Ik zal ervoor zorgen dat ze fier op me kan zijn en al degene die dansjes en feestjes gebouwd hebben mogen een voor een in de spiegel kijken en hunzelf de vraag stellen of ze fier zijn op hunzelf dat ze iemand zo kunnen negeren en vernederen ...
Nooit zou ik me kunnen amuseren moest ik weten dat er iemand zo ziek is hebben bepaalde mensen dan geen hart?
Kijk ik durf gerust eerlijk te zijn en te zeggen dat het kwetst ja als je voor bepaalde mensen niet meer bestaat,maar dan liever zo dat ik iedereen nog recht in de ogen kan kijken ,ben volop bezig nu mijn leven terug op te bouwen en dat enkel nog met mensen die er voor me waren in deze zware periode.
Ik moet het verleden loslaten en dat gaat niet in een twee drie maar als ik dit kan overwinnen dan moet het me ook lukken het verleden voorgoed los te laten.
Ik wil me nog enkel de mooie dingen herinneren hoe een lieve mama ik had die er altijd was,hoe ik altijd genoot met de momentjes met haar alleen en ook toen ik voor het eerst mama werd was ze apetrots ,ze was een jonge oma maar jammergenoeg heeft het niet lang mogen zijn want ook mijn kids zouden haar super gevonden hebben..
Allemaal herinneringen die in mijn geheugen gegrifd staan.
Morgen mijn laatste chemo terug een periode die ik kan afsluiten waar ik heel veel uit geleerd heb,en waar ik mezelf heel vaak tegengekomen ben.
Was het een periode om snel te vergeten?
Zeker niet want ik was omringd door fantastische mensen die ik nog vaak ga terug zien en die ik nooit meer zal vergeten!!!
Ja er bestaan nog mensen met een warm hart en ja ook familieleden blijven voor altijd in me hart ,ik zal dit nooit vergeten wat ze week na week allemaal voor me gedaan hebben ,ze hebben me erdoor gesleurd ,ook al beseffen ze het zelf niet ze hebben zoveel voor me btekend,meer dan ze zelf beseffen.
Buiten het ziek zijn was het op menselijk vlak een van de mooiste periodes uit mijn leven raar maar tis zo.
Het is nog een lange weg naar genezing toe maar door zoveel hartverwarmende reakties en mensen die klaarstaan voor me zie ik het terug zitten.
Dus morgen sluit ik mijn eerste hoofdstuk af en wordt vervolgd...
