01-08-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

ZUID AFRIKA IN 24 DAGEN

Van Johannesburg naar Kaapstad

Voorbereiding:

Vorig jaar liep ik in Vietnam rond met het idee dat ik eigenlijk alles evengoed kon gepland hebben en dat het dan waarschijnlijk goedkoper zou geweest zijn. Dit jaar was het dus aan mij om dit ook te bewijzen!

De periode tussen kerst en Nieuwjaar ben ik dan ook al beginnen zoeken en uitkijken naar een land dat ons interesseert en waar het mogelijk is om alles alleen en op eigen houtje te organiseren. Ik wil ook nog naar Ethiopie en India en van die landen maar om de eerste keer iets zelf te regelen heb ik toch maar voor iets gemakkelijks gekozen en is het dus Zuid Afrika geworden.

Eigenlijk viel de voorbereiding goed mee en belangrijkst: ik heb mij er zeer goed mee geamuseerd! Je leert een land al goed kennen als je maanden op internet surft, met je neus bijna alle dagen boven de landkaart hangt om je route uit te stippelen en dagelijks mails stuurt naar personen aan de andere kant van de wereld om uitleg of een plek om te slapen.

Bij het zelf voorbereiden van een reis heb ik ondervonden dat keuzes maken het moeilijkste is. Wat wil ik zien en vooral: wat niet? Na mijn eerste planning kwam ik op 7000km uit en dagelijks ritten van 500 a 600km! Dat was geen vakantie meer dus heb ik een deel geschrapt en een binnenlandse vlucht geboekt zodat de reis redelijk ontspannen kon verlopen en we dagelijks kort na de middag op onze bestemming zouden zijn. Hoopte ik!

Ik heb gewoon de reizen van de grote reisorganisaties bekeken, daar de zaken uitgekozen die ons meest aanspraken en daar een mooie combinatie van genomen. Wij zijn geen wijndrinkers dus het was bv. Niet nodig om 3 dagen uit te trekken in de wijnroute. Ook moet ik rekening houden met het feit dat we reizen met een kind, ook hij moet enkele dagen hebben waarbij hij echt zijn zin kan doen (vandaar een dagje waterpretpark in Durban). Achteraf bekeken is het plannen best meegevallen en denk ik dat we indien mogelijk altijd op deze manier gaan reizen!

Vertrek 2 augustus. Schiphol Amsterdam-Johannesburg.

Bij KLM kan je 30u op voorhand online je vliegtuigstoelen reserveren zodat je op de luchthaven niet meer moet aanschuiven maar gewoon je bagage afgeven aan één van de vele bagagepunten. We vertrokken dan ook ontspannen naar Schiphol. De vlucht vertrok op tijd en KLM is een zeer goede maatschappij.

Je hebt voldoende beenruimte (als je al over ruimte kan spreken op een vliegtuig), het eten en de bediening was perfect en het “inflight systeem” werkte perfect. Dat de films in het nederlands ondertitelt waren was handig meegenomen voor Largo.

Om 23u landen we dan in een donker en vooral ijskoud Johannesburg. De douane formaliteiten zijn vlug afgehandeld al moeten we wel even op de foto om te zien of we geen mexicaanse griep hebben! Hoe ze dat door middel van een foto kunnen zien is mij een raadsel maar blijkbaar zien we er nog redelijk uit want we mogen het land binnen.

Ik heb de eerste nacht geboekt in de Silverstone Guesthouse om 2 redenen: de eerste was dat het hotel in een veilige wijk ligt (niet onbelangrijk in Johannesburg) en de tweede reden was dat ze een airport-service aanbieden. Ik kan al onmiddellijk testen hoe betrouwbaar een regeling via internet is.

Tot mijn grote opluchting staat er in de aankomsthal een vriendelijke meneer met een bordje met mijn naam erbij (er stond zelfs MR Tempels op!) We gaan vlug geld afhalen en stappen in. De man spreekt zuid Afrikaans en uiteraard verstaan we hem bijna perfect. 12u gevlogen en praten in je eigen taal! Onderweg zien we een klein stukje Johannesburg en onmiddellijk vallen de vele wegenwerken op. Later zullen we ontdekken dat Zuid Afrika momenteel één grote bouwwerf is met het oog op het WK voetbal 2010. Onze chauffeur verteld over de stad en verteld ook over de absurde manier van rijden door de mensen in Johannesburg. Volgens hem is rijden hier levensgevaarlijk (ik had liever dat hij een beetje zweeg) en wanneer we dan op de korte rit ook nog 2 ongevallen zien begin ik ondanks de kou toch een beetje te zweten. Overmorgen moet ik hier immers zelf ook links beginnen rijden. Dit zijn echter zorgen voor later en we komen veilig aan in ons hotel. Gavin, de eigenaar,  staat ons op te wachten maar wil snel gaan slapen, het is ondertussen al na middernacht, we krijgen onze sleutel en kunnen gaan slapen. Douchen doen we niet want…………het vriest hier! Zit je in de zomervakantie in Afrika en bevries je bijna!!! De kamer heeft geen verwarming dus zit er maar één ding op….slapen!

Maandag 03 augustus. Soweto township.

We worden wakker rond 7.30u en het zonnetje schijnt door de gordijnen. Ons humeur is op slag een stuk beter. We gaan buiten en normaal krijg je wanneer je op zomervakantie bent een gevoel van zon, zee, strand en cocktails maar ik denk ineens aan dikke jassen, erwtensoep en Sven Nijs of Bart Wellens die aan het veldrijden zijn. Winter weet je wel.

Het ontbijt is lekker maar het valt op dat ondanks de beloofde veilige buurt waarin het hotel ligt er toch wel veel beveiliging is. Een grote hoge muur rond het hotel, een zware poort, camera’s,prikkeldraad, ……

Om 8u staan we buiten en heb ik een afspraak gemaakt met Martien Jonkers. Deze Nederlander woont al enkele jaren in Soweto, de beroemde en vooral beruchte Township van Johannesburg. Ik heb deze man leren kennen via internet en hij biedt tours aan door Soweto tegen een gunstige prijs maar vooral op een originele manier. Niet in een auto, niet veilig in een bus maar gewoon te voet door de sloppenwijk! Bij ons vertrek heeft iedereen ons nogmaals gewaarschuwd voorzichtig te zijn in de Townships en de verhalen die gelezen heb op internet gingen van goed tot slecht en soms tot ware horror! Mensen die schreven dat je in Soweto zelfs geen deftige schoenen mocht aandoen want dat ze je schoenen beroofden. Mensen die schreven (en het nog echt meenden ook) dat je geen ringen mocht aandoen want dat ze gewoon je vinger afhakken, mensen die zeiden dat het onverantwoord was om deze buurt te doorkruisen enz. Allemaal veelbelovend dus.

Om half negen komt Martien ons oppikken en hij ziet er niet direct beroofd of ongerust uit. Wanneer ik hem confronteer met de verhalen lacht hij en zegt dat we vanavond een beter en duidelijker beeld over Soweto zullen hebben. We vertrekken en zien dat Soweto totaal anders is dan dat we verwachten. We bevinden ons in Soweto, of één van de buitenwijken en rijden tussen prachtige huizen. Villa’s met 2 garage’s is het laatste wat je verwacht in een sloppenwijk. Deze wijk is dan ook enorm groot, groter dan de gemiddelde vlaamse gemeente zelfs! Het verschil in klasse is hier ook duidelijk en in de buitenwijken wonen diegene die de beste zaken gedaan hebben. Het totaal aantal inwoners van Soweto is onbekend, er wordt zelfs geen schatting meer gemaakt. We rijden verder en zien de twee beschilderde koeltorens die de wijk kenmerken. Nadat we een supergrote kerk zijn gepasseerd (plaats voor 50000man) komen we in de armere buurten. We zien superkleine huisjes, armtierig maar proper en in steen. Wanneer Martien vraagt of we eens binnenin willen gaan kijken stopt hij en stapt uit. Aan één van de huisjes zit een grootmoeder, met kleindochter en een klein meisje. Martien legt uit dat we toeristen zijn en dat we graag eens in hun huisje willen komen kijken. Tot mijn verbazing is dit geen enkel probleem en zijn we welkom. Stel je maar eens voor dat er straks 3 vreemden bij je aanbellen die zeggen dat ze naar je huis komen kijken. Het huisje bestaat uit een kleine kamer met keuken en 2 kleine kamertjes waar een bed staat. Armtierig maar netjes. Deze familie heeft een totaal inkomen van minder dan 250euro per maand en daarom heeft de regering hen uit een krot gehaald en gratis! Dit huisje moeten ze zelf onderhouden en dient als een nieuwe start. Het was de belofte dat iedereen in Zuid Afrika die onder dit minimum inkomen leeft zijn krot kon verlaten en zo een huisje zou krijgen, en de regering is daar ook mee bezig, maar aan het aantal krotten en inwoners te zien is dit een werk dat nog jaren zal duren. We verlaten de vriendelijke familie en rijden verder.

Verderop komen we in de buurt van de echt armen. Dit is wat je van een krottenwijk verwacht. We hebben al één en ander gezien maar dit is echt erg! Krotten die zelfs die naam niet meer waard zijn, open riolen, geen straten maar modderstromen en mensen die vuil en smerig gekleed zijn. We stappen uit en zelfs hier voelen we ons niet onveilig, hoogstens een beetje onwennig en bekeken. Ik kijk naar beneden en zie dat ik nog altijd mijn schoenen aanheb en dat ik nog alle tien mijn vingers, inclusief ringen heb. Ook Largo en Anouck zien er nog vrij compleet uit dus tot nu toe gaat het goed. Overal zie je mensen op straat de was in een kleine kuip met smerig water doen. Kinderen komen kijken naar die rare toeristen. De kinderen zien ongelooflijk vuil en hebben kapotte stinkende kleren aan maar lachen en zwaaien naar ons. Overal op straat zie je groene, kleine containers staan zoals je bij ons op de bouwwerven ziet. Dit zijn de toiletten. Elke straat heeft een toilet buiten staan waar de inwoners hun behoefte kunnen komen doen. Zelfs de asresten uit de kachel worden verzamelt en tot “bollen” gedraaid zodat ze in de zon kunnen drogen en weer worden gebruikt. De smerige mensen en kinderen, de geur en de levensomstandigheden maken een diepe indruk en met een krop in de keel rijden we verder.

Martien stopt, we stappen uit en zijn op de dagelijkse markt. Markt in Soweto, in Antwerpen en Brussel steek ik onmiddellijk mijn portefeuille ergens anders. Hier echter geen probleem, niemand kijkt je aan of niemand probeert je geld af te zetten. Zelfs de verkopers laten je ongemoeid passeren. Het is echt ervaring om hier tussen de plaatselijke bevolking over straat te lopen. Ondertussen merken we ook dat de temperatuur tussen dag en nacht enorm verschilt. Op de middag is het hier een lekkere 20 graden met veel zon.

Na het middagmaal vertrekken we naar de meest toeristische buurt van de wijk. We bekijken het huis van bisschop Tutu, zien de woning van Nelson Mandela en bezoeken het kleine museum in het oude huis van de voormalige president. We wandelen door Vilakazi street, de enige straat ter wereld waar twee nobelprijswinnaars wonen en gaan naar het Hector Pieterson museum. Hier krijg je de geschiedenis van Soweto te zien in mooie beelden. De studentenopstand en zijn verschrikkelijke gevolgen worden hier pijnlijk duidelijk. Wel valt mij op dat het een heel eerlijk museum is, ook de acties en gruwelijkheden die de zwarten gedaan hebben worden hier vermeld en getoont (anders dan in Vietnam waar alleen de gruwel van de Amerikanen te zien was en over de fouten van de Vietnamezen in alle talen werd gezwegen).

Ondertussen is het tijd om terug te rijden en onderweg pikken we nog een Gentse studente op die vandaag in Soweto heeft gewerkt als vrijwilligster. Ze heeft een dag meegelopen om de vele zieken (aids is hier een algemeen verspreid probleem) en armen te helpen verzorgen en de verhalen die zij kan vertellen kunnen wij ons niet inbeelden.

Terug in het hotel ben ik nog steeds overtuigd van onze veilige buurt maar wanneer ik Gavin vraag waar we best kunnen gaan eten zegt hij dat samen met Anouck in het donker over straat lopen niet te doen en te gevaarlijk is! Ik ben zo blij dat we in een veilige wijk zitten!!! In het hotel zelf kan je alleen ontbijten dus ik zie mezelf al ongelooflijk afslanken maar Gavin heeft een oplossing. Hij brengt ons een menu van een restaurant dat eten bezorgt en een half uur later zitten we op een ijskoude kamer, in ons bed, rijst met vis te eten. Om half 8 is onze feestmaaltijd op en zijn wij bijna bevroren dus gaan we maar slapen. Vakantie, de mooiste tijd van het jaar!!!

 Toch was dit een geweldige dag en Soweto heeft een indruk gemaakt die ik niet snel zal vergeten. Voor de mensen die dit lezen en Soweto ook willen bezoeken: laat je niet bang maken, ga niet alleen maar onder begeleiding van een gids en wanneer je dan je gezond verstand gebruikt en niet loopt te showen met dure juwelen en camera’s zal je mensen ontmoeten die heel vriendelijk zijn en die je het echte leven in Afrika leren kennen. We hebben een volledige dag over straat gelopen en niemand heeft ons lastig gevallen of zelfs maar geprobeerd ons iets te verkopen of aan te smeren. Alleen en zonder begeleiding Soweto bezoeken is misschien nog iets te vroeg maar met een gids die de plaats kent is het echt geen probleem.  Het adres en de gegevens van Martien Jonckers kan je altijd bij mij verkrijgen, de man is zeker een aanrader!

Dinsdag 04 augustus. Begin van de rondreis.

Vandaag moeten we om 8u ’s morgens op de luchthaven zijn om onze huurwagen op te halen. Volgens Gavin is het echter naar het centrum in de spits twee uur rijden dus staan we om 5u op en vertrekken we om 6u naar de luchthaven. Ik denk dat Gavin een beetje overspannen was ofwel heeft hij een speciaal gevoel voor humor maar om 6.45u staan we al aan het loket van Budget Cars. Lekker op tijd dus. We hebben de wagen geboekt bij Sunny Cars maar die werken dan weer samen met Budget Cars. Onze vroege aankomst is gelukkig geen probleem en een half uurtje later krijg ik mijn sleutel en gaan we in de parking op zoek naar onze auto. Op het ons aangewezen nummer staat een (redelijk)nieuwe witte Toyota Corolla te wachten met 24.000km op de teller. De wagen ziet er fantastisch uit en ik ga proberen hem zo terug te brengen ook.

In volle spits rijden we, aan de linkerkant van de weg, Johannesburg binnen en alles verloopt goed. Ik heb in Namibie al links gereden maar vergelijken is moeilijk. Ik heb de eerste 10min meer auto’s gezien en tegengekomen hier op de ring in Johannesburg dan in 3 weken Namibie!

We rijden van Johannesburg naar pretoria en eens we daar gepasseerd zijn begin de weg rustiger te worden. In Witbank stoppen we in een groot en luxueus tankstation om te ontbijten en daarna betalen we 2 keer tol en zijn we vertrokken naar Hazyview.

Deze eerste rit is meteen één van de langste van de reis. Ik wou meteen stevig beginnen. We rijden via de Long Tom Pass naar Hazyview en ik heb uitgerekend dat dit ongeveer 420km zal zijn. De Long Tom pas verbindt het Drakensberg plateau met  Sabie en staat bekent als de meest spectaculaire route in het land. De top die je bereikt is meteen ook het hoogste (2.150 m) punt in het land die je via de weg kan bereiken. Mooie uitzichten wisselen af met kleine dorpjes en we genieten van onze eerste rit. In Belfast rijden we een beetje verkeerd maar hier zien we dan ook weer  het traditionele Afrika. Kleine marktjes, mensen en dieren op straat, vrouwen die de meest onmogelijke dingen op hun hoofd dragen,….. Wanneer we echter in een buitenwijk belanden draaien we om en zoeken terug de juiste weg.

Na de middag bereiken we via Sabie de stad Grasskop. Volgens de reisgidsen is dit een klein charmant slaapdorp waar je zeker pannenkoeken moet gaan eten. In werkelijkheid is het een dorp waar weinig te beleven en te zien is behalve veel te dure souvenierwinkels en een klein plaatselijk marktje. Blijkbaar lezen de mensen ook hier de reisgidsen want je kan hier ondertussen al op elke straathoek pannenkoeken eten. Hoewel iedereen schrijft over pannenkoeken moet ik weer speciaal doen en bestel een plaatselijke lekkernij: Vetkoek! Er viel weinig over te zeggen maar het heeft zijn naam niet gestolen. VET-koek.

Via de Kowijn’s pass bereiken we Hazyview en we vinden onmiddellijk ons hotel. De Hippo Hollow is een groot, mooi hotel met kleine huisjes gelegen in een mooie tuin. Het restaurant ligt aan een groot grasveld en mooie rivier. Volgens de eigenaars komt er af en toe een nijlpaard tot op het grasplein en elke avond staat er dan ook een bewaker om onvoorzichtige toeristen uit de buurt te houden. We zijn hier vier nachten gebleven en hebben geen enkel nijlpaard tegen gekomen maar ik ben er niet kwaad om.

De reden waarom we in Hazyview slapen is zijn ideale ligging. Je verblijft middenin de Panorama route en op 15min rijden van de Phabeni gate. Eén van de Gates naar het befaamde krugerpark! Het grote verschil met IN het park slapen is de prijs. We slapen in dit mooie hotel 4 nachten voor de prijs van 1 nacht in het Krugerpark. Daarvoor kan een mens al eens 15min rijden.

We wandelen nog even langs de rivier, Largo springt in het koude zwembad en dan gaan we lekker eten. De temperatuur is vandaag al opgelopen tot 24 graden maar toch koelt het ’s avonds flink af. Buiten op ons terras zitten is er nog steeds niet bij dus rond 22u gaan de lichten uit en vallen onze ogen dicht.

Woensdag 05 augustus. Dagje safari door het Kruger park.

Verandering van de originele planning, we gaan een dagje eerder naar het Krugerpark. Om 7u verlaten we ons hotel en kijken we uit naar onze eerste dag safari! We betalen 350rand entree (incl boekje) en via de Phabeni gate rijden we het park binnen.

Onmiddellijk valt de goede staat van de wegen op. Geen gravelroad vol putten en stenen zoals in Etosha in Namibie maar volwaardig asfalt. Het eind van de winter zou het ideale seizoen zijn om veel wild te zien omdat het dan heel droog is en de dieren allemaal in de buurt van het water zouden moeten zitten. Ondanks dat de struiken nog geen bladeren hebben vindt ik het toch moeilijk om door het struikgewas te kijken en te speuren naar wild. We rijden traag verder (max 40 a 50km per uur) en toch missen we bijna 2 gigantische neushoorns die vlakbij de weg staan. Deze dieren hebben we in Namibie niet gezien dus dit is al een enorme meevaller en meteen de eerste van de big five vandaag.

We rijden verder en de eerste uren zien we wel dieren maar niet echt heel veel. Spring-, klip- en andere reebokken met hopen maar groter wild blijft weg. Op een oplopend stuk weg zien we in de verte een enorm dier staan. We haasten er ons naartoe en het blijkt een buffel te zijn die op de baan staat. Ons tweede dier van de big five is een feit! De buffel steekt de baan over en wanneer we dichterbij komen en naar de linkerkant aan het kijken zijn horen we rechts van onze auto een geluid. We draaien ons om en kijken recht in de kleine ogen van een andere buffel. Het dier bekijkt ons even en onze sympathieke uitstraling stelt hem gerust want hij eet gewoon verder. Een tiental foto’s later beginnen we toch wel op zijn zenuwen te werken en begint hij onrustig te worden. Wanneer hij dan ook nog aanstalten begint te maken om richting auto te komen vertrekken we met het excuus dat we toch al genoeg foto’s hebben. Het feit dat dit één van de gevaarlijkste dieren is zal er ook wel mee te maken hebben.

We komen bij een aangelegde pick-nick plaats, drinken een beker koffie en gaan op zoek naar gespotte dieren. In de bar hangt een map waar de toeristen aan de hand van gekleurde “naaldjes” de gespotte dieren kunnen aanduiden. Blijkbaar hebben we dringend een bril nodig want de andere hebben blijkbaar meer gezien dan wij. Leeuwen, hyena’s, olifanten, cheeta’s,…..alles is blijkbaar al gespot dus dat beloofd.

Volgens de map zijn de meeste dieren niet veraf en we vertrekken dan ook met vernieuwde moed in de aangewezen richting. De volgende 2 uur zien we bijna niks en eigenlijk begint het een klein beetje tegen te steken als we aan een “skuilhut” komen. We rijden een parking op waar we in een omheinde, houten chalet kunnen gaan. De chalet komt uit aan een rivier waar vlak voor ons tientallen nijlpaarden liggen te slapen in de zon. De jongen liggen in het water en vlak voor ons ligt een nijlpaard met twee schildpaden op zijn kop. Op de bankjes die klaargezet zijn zitten talrijke toeristen met fotocamera’s waarvan de lens de dieren bijna aanraakt. Volgens mij hadden ze de nijlpaarden kunnen fotograferen vanuit hun hotelkamer. Ik haal een beetje verlegen mijn klein cameraatje boven en begin foto’s te trekken. Iedereen zit muisstil naar deze levensgevaarlijke kolossen te kijken en wanneer je een tijdje stil zit te kijken krijg je echt respect voor de natuur en zijn bewoners. Stilletjes gaan we weer buiten.

Even verder komen we weer aan een parking (ik dacht dat dit een natuurpark was), we stappen uit maar blijkbaar bevinden we ons nu aan een exclusief golfterrein. We zien enkele sportievelingen hun balletje slaan alvorens ze weer in hun golfkar vertrekken zonder ook maar een keer te kijken naar de vlakbij aanwezige wrattenzwijnen. Golf spelen in het Kruger heeft blijkbaar weinig met dieren te maken.

We rijden verder langs de Sabie rivier en eindelijk beginnen de dieren zich te laten zien. Aan een rustig tempo rijden we verder wanneer een grote jeep ons voorbijraast. Wat deze man wil bereiken weet ik niet maar veel dieren gaat hij aan deze snelheid niet zien. Tot mijn grote vreugde steken we de jeep 1 kilometer verder zelf voorbij. Niet dat wij sneller zijn gaan rijden maar de man is aan de kant gezet nadat hij geflitst is. Ook in het Krugerpark zijn er snelheidscontroles. Een politieman zit op een stoeltje in de struiken met een camera terwijl één of meerdere andere met een jachtgeweer de dieren proberen op afstand houden. Eens vindt je de job van je leven……….

We komen olifanten tegen (nummer drie van de big five), giraffen, nog buffels, kudu’s, en een beetje verder ligt er een gigantische tak op de baan. Wanneer ik er traag naast rij blijkt het geen tak maar een grote slang te zijn die midden op de weg ligt. Ik rij traag achteruit tot vlaknaast het dier maar er is geen beweging dus denken we dat de slang dood is. Ik vertrek maar bedenk dat ze eigenlijk toch wel heel recht ligt. Weer achteruit, weer naast de slang en effectief: het dier ligt te recht naar mijn “deskundige” mening om dood te zijn. Uitstappen durf ik niet (mag ook niet) maar ik heb nog een beetje drinken in de wagen liggen dat ik voorzichtig over de slang sprenkel. Onmiddellijk schiet het dier wakker en kronkelt zich geschrokken in de dichtstbijzijnde struiken. Wie het meest schrok is tot nu toe niet bekend! Later zullen we ontdekken dat de slang één van de meest voorkomende en giftigste slangen van Afrika was die bovendien de meeste mensen in Afrika dood (door zijn veelvuldig voorkomen weliswaar maar toch). Zo zie je maar: altijd in de wagen blijven en je verstand gebruiken.

Ondertussen is de schemering al ingetreden en is het hoog tijd om terug te gaan. We zien nog veel dieren. Olifanten en giraffen genoeg ineens maar geen leeuwen of cheeta’s. De big five zal voor overmorgen zijn.

De route die we vandaag in het Kruger gereden hebben was: Phabeni gate, Pretoriuskop, Afsaal, Skuzuza, Phabeni.

Wanneer we op de weg komen kan ik ondervinden waarom iedereen aanraad om niet in het donker te rijden. De meeste zwarten hebben blijkbaar een voorkeur voor zwarte kledij. Wanneer je weet dat er nergens enig licht schijnt en de mensen en dieren hier gewoon oversteken als ze er zin hebben begrijp dat rijden hier……….spannend is. Koeien, geiten, fietsers, mannen en vrouwen te voet, allemaal lopen ze vlak naast of nog liever op de baan. Toch bereiken we veilig de lodge.

’S Avonds eten we buffet in het hotel en zien we alweer geen nijlpaard op bezoek komen.

Donderdag 06 augustus. De Panorama route.

De Panorama Route ligt in het noordoosten van Mpumalanga. Deze route voert ons langs spectaculaire vergezichten en bijzondere natuurverschijnselen, vandaar de naam Panorama Route.
Onderweg zie je kleine dorpjes, spectaculaire watervallen, prachtige Canyons en mooie vergezichten.

Onze eerste stop is de “Pinnacle”. Deze spits toelopende rotsformatie komt bijna 30 m boven het dichtbegroeide bos uit. Vlakbij de plek waar je de wagen kan parkeren zijn vrouwen hun goederen aan het uitpakken. Wil je een souvenir, een houten of stenen beeldje, kopen ben je bij hun aan het juiste adres.

Vervolgens gaan we naar “God’s window”. God’s window is een uitzichtpunt waar je bij goed weer een geweldig uitzicht hebt over de Blyde River Canyon en het Laagveld. Ook loopt er een vrij steil wandelpad naar boven door een klein stukje overgebleven regenwoud met inheemse planten, varens en bomen. Er hangt bijna altijd een wolkendek boven de bergen dus je moet een beetje geluk hebben. Vandaag hebben we dit geluk want het is helder weer en we beginnen dan ook vol goede moed aan de beklimming. De beklimming is steil maar te doen (zelfs voor ons) en de beloning boven is groot. Een prachtig uitzicht van vele kilometers in alle richtingen. God’s Window, zelden heeft een plaats zijn naam zo fel verdient! We blijven hier een tijdje van het uitzicht te genieten (en kunnen ondertussen terug op adem komen).
Ook hier kan je mooie souvenirs kopen op het marktje vlakbij de parking. Verwacht geen drukte of opdringerige verkopers. De mensen hier zijn kalm en rustig en geven je ruim de tijd om rond te kijken.

Enkele honderden meters verder kom je aan Wonderview. Wonderview is het hoogste uitkijkpunt langs de route nl. 1.730 m. Ook hier heb je, uiteraard bij goed weer, een geweldig uitzicht. Het nadeel is echter dat je met de wagen tot aan de rand kan rijden zonder enige inspanning waardoor er toch een beetje charme verloren is en God’s Window veel leuker is.

Het volgende op de route is de Lisbon waterval. Met 92 m is dit de hoogste waterval. Via een 100m pad kom je bij het uitzichtpunt. Bij de Lisbon Creek waren veel gouddelvers. Te bereiken via een onverhardeweg. Picknickplaats aanwezig en uiteraard plaatselijke markt mogen niet ontbreken. Hier moet je tevens een kleine toegangsprijs betalen (1€p/p). Na ons bezoek aan de waterval kopen een mooi stenen beeldje bij de plaatselijke dame’s op de markt voor 10€.

Na de Lisbon waterval is de Berlin waterval aan de beurt. Ook hier 1€ inkom. De Berlin waterval is een van de meest spectaculaire watervallen. Dit komt omdat het via een sluis in een diepgroen meer valt. Er is een speciaal platform gebouwd waardoor je de waterval van heel dichtbij kunt zien als het 45 m naar beneden valt.
Vanhier is het een eindje rijden tot het volgende hoogtepunt, de Bourke's Luck Potholes: hier komen 2 rivieren samen, de Blyde en de Treur. Door de kolkende watermassa's die vermengd waren met zand en grind en door erosie, zijn de rotsformaties door de eeuwen heen steeds verder uitgesleten. De gouddelver Tom Bourke vond hier wat goud en voorspelde dat er veel goud te vinden was. Helaas voor hem was het niet genoeg om er rijk van te worden. De Potholes zijn naar hem genoemd. Vanaf het bezoekerscentrum loopt een pad naar de potholes. De plaats is zeer toeristisch en dat merk je aan de prijs: 7€. Bij de parking is een markt maar de prijzen liggen hier al een stuk hoger. Ook kan je hier iets eten en drinken, let wel op voor de apen die in de bomen zitten en je eten in de gaten houden. De potholes zelf zijn mooier dan verwacht. De plek is mooi aangelegd met houten bruggen die je rond de potholes en over de rivier en kleine canyon  brengen. Je ziet duidelijk het uitslijten van de rotsen en de verschillende kleuren van de rotsen samen met het donkere water geeft een bijzonder schouwspel. Boven kan je een wandeling langs kleine stroomversnellingen maken. De meeste mensen lopen hier veilig langs behalve één kleine onvoorzichtige Belg natuurlijk. Largo stapt dan maar nat in de auto.

We rijden verder en komen bij de Three Rondavels. Deze 3 uniek gevormde heuvels zijn ontstaan door erosie. Ze bestaan uit leisteen onder een kap van hard kwarts waar dennebomen op groeien. De naam komt omdat ze lijken op rondavels, de traditionele hutten van de Xhosa stam. De toppen hebben ook een naam en zijn genoemd naar 3 vrouwen van Chief Maripi Mashile nl. Magabolle, Mogoladikwe en Maseroto. Doordat ze bijna 700 m boven het bos uitsteken zijn ze al duidelijk van ver te zien. Het leuke is dat de rotsen naast een prachtige ravijn liggen zodat je werkelijk een spectaculair uitzicht hebt. Wanneer je een klein beetje naar rechts gaat vanaf het aangelegde terras kan je tot op de rotsen klimmen en heb je het gevoel dat je aan een enorme afgrond staat. De begroeide heuvels, het helblauwe water waar de zon in weerkaatst en de vrijheid om hier rond te lopen maken dit tot één van de absolute hoogtepunten van de dag.

We rijden terug via de mooie maar moeilijke Robben’s Pass. Steile afdaling met scherpe bochten maar wondermooi. Vervolgens komen we in Pilgrims Rest. Volgens de reisgidsen een charmant slaapstadje maar ik denk dat mijn editie een beetje verouderd is ofwel heb ik een ander idee of iets charmant. Slaapstad is al helemaal niet het geval.  De stad is ondertussen zeer toeristisch en druk geworden. Zodra je de stad binnen rijd staan er jonge mannen het verkeer te regelen en dwingen je bijna op een parkeerplaats. Overal lopen toeristen en staan er grote bussen langs de kant. De oude gebouwen zijn mooi om te bekijken. We zien twee traditioneel geklede vrouwen zitten maar spijtig genoeg zitten ze op het terras van een winkel, waarschijnlijk om klanten te lokken. Verder kan je er winkelen, shoppen, souvenirs kopen en iets eten of drinken. Verder zijn er nog enkele musea te bezoeken, waaronder een auto museum maar daar hebben we de tijd niet meer voor. Sorry voor de reisgidsen maar dit was iets minder interessant. Gelukkig heeft niet iedereen dezelfde mening en interesses……..

Wegwezen maar en we rijden nog vlug naar de  Mac Mac Pools, waterpoelen in de rotsen. Het kristalheldere koele water is ideaal om lekker in te plonzen of op te frissen. Het opfrissen kan je in deze tijd van het jaar echter zeer letterlijk nemen want het water is ijskoud! Largo kan zich echter  niet bedwingen en springt in het water. Hij was er vlug in maar nog veel sneller terug uit. Misschien toch een beetje te koud?  Er zijn picknickplaatsen en toiletten. Vanaf hier kun je de Secretary Bird wandeling (3 km) doen.

Het was een zeer leuke dag met prachtige uitzichten. Vanuit Hazyview kan je perfect op één dag deze mooie rit rijden en zie je alle hoogtepunten uit de streek. Alles staat duidelijk aangeduid en de weg is in perfecte staat. We eten niet in het hotel maar in Hazyview zelf. We eten bij “Papa’s Kitchen”. Een aanrader als je in Hazyview verblijft en eens niet in het hotel wil blijven eten. Lekker, goedkoop en op de grote baan naar het Krugerpark.

Vrijdag 07 augustus. Krugerpark deel 2.

Vandaag 2e dag safari en we gaan proberen om deze keer wel de big five en dan vooral de kat-achtigen te zien. We rijden via Phabeni naar Skuzuza, Nuahlu, Lower sabie en de Mondozi dam.

We zien olifanten, giraffen, zebra’s,…………geen leeuwen!

Dicht bij lower Sabie passeren we een waterpoel. We zien op enkele meters van onze wagen nijlpaarden en krokodillen in de zon. De temperatuur is ondertussen al opgelopen tot bijna 30graden en de dieren liggen te luieren in de zon.

Ik rij één of andere gravelweg in en in de verte zien we 3 buffels aankomen. We leggen de wagen stil en de reusachtige dieren komen rustig dichterbij. Even verder staan er twee neushoorns in het struikgewas. Het raampje van de wagen is open en wanneer ik zou willen zou ik de dieren kunnen aanraken zo dichtbij staan ze. Maar ik wil niet!

We rijden over de Sabie rivier, wat een prachtig uitzicht geeft maar vinden nergens leeuwen, cheeta’s of luipaarden. Ik stel me de vraag waarom zoveel paden in het Krugerpark  verboden toegang zijn. Een heleboel kleine paden zijn afgezet met een bordje verboden toegang. Soms zien we de rangers er wel in- en uitrijden. Zijn deze wegen voorbehouden voor de toeristen die een veel te dure prijs betaald hebben om met een ranger en een jeep mee te rijden? Ik hoop dat de commercie nog niet zo ver gevorderd is. We merken trouwens dat de meeste jeeps precies dezelfde route rijden als wij en dat ook zij moeten zoeken naar dieren. Sommige mensen zitten door enorme verrekijkers te gluren naar een dier dat ze ergens in de verte hebben zien bewegen maar dat tel ik niet mee als gespot wild. Voor ons is een dier  pas gezien als we het duidelijk hebben kunnen bekijken en er een mooie foto van kunnen nemen.

Bij het buiten rijden worden we in de avondschemering nog beloond voor ons geduld. We zien een wilde hond. Deze jager komt ’s nacht tot leven maar is waarschijnlijk een vroege vogel. In elk geval laat dit dier, familie van de hyena, zich rustig bekijken. Het is wel geen leeuw maar toch……..

Wanneer we naar het hotel rijden passeren we een groot shoppingcenter. Anouck had dit gisteren al eens “ toevallig” vernoemd, maar wanneer we stoppen merken we dat alles al gesloten is. Als dit niet spijtig is…….. Ondanks de hoge temperatuur vandaag blijft het hier winterperiode en sluit alles rond 17.00u. We eten terug bij “Pappa’s Kitchen”, look met lasagna (of was het nu andersom?) en pakken onze koffers in.

De panoramaroute was formidabel mooi maar het Krugerpark heeft een klein beetje teleurgesteld. Wie Etosha in Namibie heeft gezien weet waarom!

Zaterdag 08 augustus. Hazyview – Swaziland.

Vandaag verlaten we voor 2 dagen Zuid Afrika en verblijven we in buurland Swaziland. Swaziland wordt grotendeels omsloten door Zuid-Afrika en grenst in het noordoosten aan Mozambique. Het is na Gambia het kleinste land van Afrika. Ten tijde van de apartheid koos Swaziland voor onafhankelijkheid boven opname in Zuid-Afrika. De bevolking heeft hier nog zijn traditionele cultuur behouden.

De hoofdstad is Mbabane, gelegen aan de Mbabane rivier en de Polinjane rivier. De markt in deze stad is zeker de moeite waard. Je kan hier voor een redelijke prijs kralenwerk, houtwerk, stenen beeldjes en vlechtwerk kopen. Aan de rand van de stad ligt de grootste graniet rots ter wereld, Sibebe Rock.

We vertrekken in Hazyview en rijden via White River, Nelspruit en Barberton Naar de Bulembu Border. Vandaar gaat het via hoofdstad Mbabane naar Ezulwini.

Ik wil via de Bulembu border Swaziland binnenrijden omdat dit een mooie bergpas schijnt te zijn, wel een beetje slechte weg maar met een goede wagen moet het te doen zijn.

De weg in Zuid Afrika is weeral prachtig. Hoge bergpassen met perfecte wegen en adembenemende vergezichten. De natuur in dit land is onbeschrijflijk!

Bij Bulembu stoppen we aan de grenspost en een vriendelijke douane beambte schrijft ons uit het land uit. Enkele honderden meters verder komen we aan het douane kantoor van Swaziland en we merken het verschil al onmiddellijk. De douane 200meter terug, die van Zuid Afrika zaten in een kantoor met airco en typmachines. Hier staat een “tipbox” voor de aanschaf van een televisietoestel. Het meubilair is hier ook al totaal verouderd en de formaliteiten worden met de hand geschreven. We betalen 50rand om het land binnen te komen en kunnen weer verder. Verderop staat nog een laatste wegcontrole, we moeten alweer ons pasport laten controleren en we rijden Swaziland binnen.

De eerste meters kunnen we onze ogen niet geloven. Enkele kilometers geleden reden we nog op wegen van voortreffelijke staat. Hier is het precies of er hebben honderd bulldozers voor ons gereden. De weg is onverhard en vol met putten en los zand. Onbegrijpelijk dat dit de hoofdweg is en bovendien één van de meest gebruikte grensovergangen van het land. De omgeving is echter zeer mooi. We doorkruisen grote bossen en rijden over hoge bergen, allemaal op wegen die eigenlijk beter geschikt zijn voor een 4x4. Sommige stukken zijn op het randje. Ik vraag me af wat ik had moeten doen indien het geregend had!

Uiteindelijk komen we toch terug op aangelegde wegen en zien we ons eerste dorpje in Swaziland. We tanken (goedkoper dan in Zuid Afrika), en bezoeken meteen de plaatselijke markt. Op de markt is het druk en vooral de jongeren die de bussen begeleiden maken een ongelooflijk lawaai. Zij staan aan de deur van de bussen en proberen volk te ronselen. Pas wanneer de bus vol zit vertrekt hij.

De hoofdstad Mbabane passeren we maar bij het doorrijden valt er ons eigenlijk niets speciaals op. Een stad waar volgens mij niet echt veel te beleven of te zien is, behalve een zeer smerige markt, en we rijden dan ook meteen verder.

Langs de kant van de weg staan kinderen verkleed een dansje te doen voor een kleine fooi. Sommige toeristen stoppen en betalen maar wij rijden verder. Niet dat de fooi ons te veel is maar de verhalen over kinderen die niet naar school mogen van de ouders omdat bedelen meer opbrengt doen ons verder rijden.

We komen in de Ezulwini vallei en hier moet ik op zoek naar ons hotel. Hotel Mvuvufalls wordt open gehouden door de Belgische Greta Paeps en haar broer. Wanneer ik, na een beetje verkeerd te zijn gereden, de ingang van het hotel vindt moet ik toch even slikken. De weg is een slechte zandweg vol putten maar eens we de huisjes zien zijn we gerustgesteld. De lodge is gebouwd met natuurlijke materialen, het meubilair is gemaakt met boomstammen en de zitjes aan het zwembad zijn uit de rotsen uitgehouwd. Alles ziet er netjes uit en wanneer Greta even later toekomt worden we hartelijk verwelkomt.

De lodge ligt naast een rivier waar een eindje verder drie watervallen liggen en we hebben nog net de tijd om de wandeling te doen voor het donker wordt. Greta bezorgt ons een klein “routeplan” en we vertrekken. We zijn wel verwittigd dat we af en toe over rotsen en door de rivier zullen moeten. Largo kijkt er nu al naar uit.

Na 150m moeten we al de eerste keer het water in want we hebben tegenliggers op het zeer smalle bospad. Een kudde koeien komt ons tegemoet en is niet van plan om uit de weg te gaan. Wij zijn beleefd en goed opgevoede mensen dus het water in de beesten laten passeren. De wandeling is leuk maar soms lastiger dan verwacht. Vooral de afdalingen over stenen en losse takken is een beetje moeilijk voor Anouck waardoor we veel tijd verliezen. Uiteindelijk halen we twee van de drie watervallen, de derde lag nog iets verder maar ondertussen begint het al lichtjes donker te worden en we moeten nog het hele eind terug.

Op onze terugtocht komen we ook Greta haar buurman tegen. De man kwam net zijn fles water opvullen in de rivier. We ontmoeten hem net wanneer we door het water moeten en de vriendelijk man helpt Anouck door haar de beste weg om over te steken uit te leggen. Wanneer Anouck uitschuift en in het water valt drinkt onze vriend een slokje rivierwater en laat die rare blanken maar achter.

Terug in het hotel gaan we iets drinken en douchen. Het eten gebeurt in een zeer gezellige bar waar talrijke flessen sterke drank achter de bar staan. Er is een apart zaaltje waar een biljart staat en waar twee oudere blanken veel plezier hebben met twee jongere zwarte madammen. Ik wist niet dat biljarten zo grappig en plezant kon zijn. Het eten is voortreffelijk en vooral de kippensoep is een aanrader.

Zondag 09 augustus. Rondrit door de Ezulwini vallei.

Na het beperkte maar zeer lekkere ontbijt verlaten we het hotel en maken een rit door de mooie Ezulwini vallei. We stoppen voor een rondleiding door een traditioneel Zuludorp. Het entreegeld bedraagt 13€ per volwassene en 6.5€ voor Largo. Hiervoor krijgen we een rondleiding door het dorp, bezoek in de hutten en een voorstelling van de traditionele dansen.

Onze gids staat ons al op te wachten en verteld over de gebruiken en rituelen in het dorp. Het dorp is nog steeds de echte verblijfplaats voor een familie en het geld dat ze verdienen gaat dan ook naar de gezinnen uit de kraal. We zien de typische ronde hutten, mogen een kijkje binnenin nemen en lopen rond in het dorp.

Om 11u beginnen de traditionele dansen. Het valt me op dat de dansers er zelf erg veel plezier in hebben en dat het voor hun zeker geen verplicht nummertje voor de toeristen is. Ze amuseren zich ook en het gaat er heel ontspannen aan toe. De afrikaanse drums, de pluimen en traditionele kledij en de lenigheid van de dansers en danseressen maken deze voorstelling de moeite waard. In het tweede deel worden ook de toeristen uitgenodigd om mee te dansen en wie staat er als één van de eerste recht? Largo natuurlijk. Hij danst een tijdje mee en leert zelfs daarna één van de dansers zijn beroemde buikdans. Wanneer de traditioneel gekleede Zulu echter een erg slechte buikdanser blijkt te zijn beginnen alle overige te lachen. Wanneer het publiek dan ook nog recht gaat staan en voor Largo begint te applaudisseren draai ik me vlug om.

Na de dansvoorstelling maken we een wandeling naar een mooie waterval. In de bomen krioelt het van de apen en wanneer we terugstappen doet de gids ons plotseling stoppen. Wij hadden niets gezien maar even verder kroop er een “spitting cobra”. Het dier kan van op afstand gif spuwen en dat kan je maar beter vermijden.

Het bezoek zit er op en we hebben ons geamuseerd. Wie dit dorp wil bezoeken komt best rond 10.15u. Dan is het nog rustig en krijg je de rondleiding voor de dansen beginnen. Later is het een pak drukker in de Zulu kraal.

Wanneer we verder rijden door de vallei komen we een klein kerkje tegen. Ik bedenk dat het zondag en dat het eigenlijk al een tijdje geleden is dat ik naar de kerk ben gegaan (ci 10jaar denk ik). Een Afrikaanse kerkdienst zou ik echter wel eens willen meemaken. In een opwelling rij ik de wagen van de baan en we stappen het kleine kerkje binnen. Alle hoofden draaien zich uiteraard in de richting van de vreemde bezoekers. De mensen zitten hier in hun beste kledij, iedereen is piekfijn uitgedost in kleren die bij ons 30 jaar geleden mode waren. Sommige oudere dames hebben een grote hoed op die op Waregem koerse niet zo misstaan. Na een speech en het zingen van enkele liederen heet de zwarte priesteres ons welkom in hun kerk! Even later komt ze ieder van ons persoonlijk welkom heten.

De mensen in deze dienst lopen gewoon rond in de kerk, ze zingen en dansen en hebben plezier, iets wat voor ons tijdens een kerkdienst onmogelijk is. Raymond Van Het Groenewoud zong het al: beminde gelovigen dat was nogal eens een kerkdienst!

Een jonge man komt nog een verhaal vertellen aan zijn gemeenschap, hij gaat namelijk volgende week trouwen en daarna worden we zelf uitgenodigd om op het altaar onszelf te komen voorstellen. Hierna worden we nogmaals welkom geheten en gaat de dienst en het bijhorende zingen en dansen verder tot 14.00u. Ook in deze kerk wordt er geld opgehaald. Het geld gaat echter volledig naar de gemeenschap en niet naar de kerk! Geen dure beelden, geen dure glasramen, bloemen of gouden en zilveren bekers hier! Geen biechtstoelen in volle eik of zware houten balken. Kunnen onze kerken misschien eens een voorbeeld aan nemen?

Bij het buitengaan van de kerk verteld men ons dat we de tweede blanken zijn die ooit in de kerk zijn binnengeweest. Een speciale ervaring, niet alleen door de speciale kerkdienst maar ook door de enorme vriendelijkheid van de gewone, plaatselijke bevolking.

Na de mis iets drinken naar goede Vlaamse traditie en weer de wagen in. We zijn nu toch bezig met onszelf in het dagdagelijkse Afrikaanse leven binnen te dringen en dan kunnen we evengoed gewoon verder doen. We passeren een voetbalstadion en stoppen. Buiten staan een massa zwarten te kijken en te wachten. Naast het stadion worden worsten en andere vleeswaren gebakken, en voor het stadion zitten vrouwen op de grond te praten.

Onder enkele nieuwsgierige en soms vreemde blikken gaan we op de tribune zitten. Het publiek bestaat alleen uit zwarten maar verder is er weinig verschil als in Belgische voetbalstadions. Zelfs het niveau van het voetbalspel is zwak en dus vergelijkbaar met ons Belgisch voetbal. We zien een ploeg scoren maar aan het publiek te zien is het niet de thuisploeg. Na een half uurtje vertrekken we weer.

We drinken iets bij Malandela volgens sommige folders DE place to be in Swaziland. De plaats is echter niks speciaals, de prijzen zijn veel te duur en de bediening enorm traag. De serveerster blijft ongeveer tien minuten weg met mijn overschot in een poging om te veel fooi te krijgen. Zeer toeristisch en dat merk je aan alles.

We eten weer in het hotel en de maaltijd is zeer lekker. Wat ik echter gisteren een gezellige bar vond is vandaag, zondag, uitgegroeid tot een rumoerige, rokerige en drukke bedoening. Blijkbaar is de bar niet alleen voor de hotelgasten maar komt de plaatselijke jeugd hier op zondag ook zijn ontspanning zoeken. Eten is nu iets minder gezellig dan gisteren en ik begrijp plots waarom er zoveel flessen sterke drank achter de baan staan. De whisky is hier zeer goedkoop en dat zie en hoor je aan de meeste mensen vanavond.

Maandag 10 augustus. Swaziland – Hluhluwé.

Vandaag rijden we terug naar Zuid Afrika. Na het ontbijt blijkt dat we echter de verkeerde dag gekozen hebben. De weg is in perfecte staat en alles gaat goed tot we aan de grens komen. Aan de grens met Zuid Afrika zien we een file mensen staan aanschuiven voor de douaneformaliteiten.

Blijkt dat het vandaag, maandag, nationale vrouwendag is en dat veel mensen, Zuid Afrikanen en mensen uit Swaziland een verlengd weekend hebben gepland en blijkbaar allemaal vandaag terug de grens overgaan.

We parkeren en schrijven ons uit Swaziland uit. Dit duurt ongeveer 10min dus dat valt wel mee. Terug Zuid Afrika binnenkomen is echter een ander paar mouwen. De massa mensen groeit altijd maar aan en er rest ons niets dan geduldig mee aan te schuiven. In de rij horen we de reden voor de lange file. Het zijn niet de toeristen die streng gecontroleerd worden maar de mensen uit Swaziland die Zuid Afrika binnen willen. Zij worden aan een uitgebreide controle onderworpen om illegaal verblijf te beperken.

Voor ons staan 2 zwarten aan te schuiven en na 20min komen er twee bij. Geen probleem voor ons. Ondertussen staan we een uurtje aan te schuiven, gelukkig is het niet te heet, als er nog eentje bij komt. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden maar de overige mensen, waaronder een jong koppel met een kleine baby, blijven kalm dus ik zeg ook niets. Wanneer we twee uur later bijna aan de deur van het douanekantoor zijn is de groep zwarten voor ons aangegroeid tot 8! Personen. Ondertussen is het duidelijk dat zij elkaar niet kennen maar gewoon samentroepen om niet te moeten aanschuiven. De tijd dat de blanken werden voorgelaten is gelukkig voorbij maar andersom moet het ook niet worden! Blijkbaar ben ik de moeilijke mens in de rij maar ik kan mij niet inhouden en begin van mijn oren te maken. Een jonge man kiest er snel voor om uit de rij te verdwijnen maar de andere blijven staan. Wanneer de “bewaker” aan de deur mijn ergernis opmerkt en uiteindelijk ook de andere mensen een opmerking durven maken worden de jongeren uit de rij gehaald. Onder hun hatelijke blikken kunnen wij uiteindelijk binnen onze stempel ophalen en na dik twee uur aanschuiven vertrekken met de wagen. Een overijverige douanier aan de grens doet nog een beetje over de staat van mijn rechtervoorband van de auto maar na een kleine leugen over de inleverdatum mogen we toch Zuid Afrika binnenrijden.

Door het tijdverlies rijden we ineens naar ons volgende hotel. We hebben geboekt in de Wildebees Ecolodge.  De lodge doet een beetje vervallen aan en een jonge fransman heet ons welkom. We krijgen de uitleg over de kamer en de rest van de lodge en wanneer het eten ter sprake komt verteld hij dat het niet zeker is dat we vanavond kunnen eten want dat ze een groep van 25 Italianen te gast hebben. Als ik vraag waar we dan wel kunnen eten moet hij het antwoord schuldig blijven want in het dichtstbijzijnde dorp , Hluhluwé, is nergens een restaurant. Het meest nabije restaurant is 25km verder wat betekend dat ik in het donker zou moeten rijden. Dit zie ik niet zitten en wil dan ook dat we eten krijgen, Italianen of niet!

De Wildebees Ecolodge is het duurste verblijf dat ik geboekt heb en ik had veel meer en beter verwacht. De tuin is meer een oerwoud, de kamer is klein, donker en ongezellig. De geur van geteerd hout is als je binnenkomt enorm. Het zwembad toont op de foto en de website groot en proper maar is in werkelijkheid klein en vuil en de houten vloer ernaast is rot!  Langs de andere kant heeft het wel een zekere charme, de hutjes met hun dak van stro en met kippengaas in plaats van glas in de ramen……..We twijfelen even om een andere lodge te nemen en plegen uit voorzorg enkele telefoontjes. Ik bel naar enkele hotels/lodges in St Lucia maar omdat het een verlengd weekend was en vandaag vrouwendag is hebben we nergens meer plaats. We besluiten om de lodge het voordeel van de twijfel te geven en laden de auto uit.

Wanneer we geïnstalleerd zijn gaan we een boekje lezen aan het zwembad en ontdekken we een klein bureautje waar talloze folders over de omgeving van Hluhluwé en St Lucia liggen. Wie hier een excursie wil boeken is op de juiste plaats. Koffie en water zijn aan het zwembad gratis te verkrijgen, zelf meegebrachte dranken zijn verboden. We maken kennis met de zeer vriendelijke jonge Nederlandse eigenaars. Wanneer het donker wordt begint er vanalles over en rond het zwembad te bewegen. Bij de invallende duisternis wordt de lodge overspoeld door kleine vleermuizen die op en af vliegen en rakelings over ons hoofd scheren.

We gaan terug naar de kamer en ik merk dat ik in de wagen iets vergeten ben. Ik ga naar de parking en merk dat ik in het pikdonker tijdens het stappen toch wel heel erg met mijn voeten op de grond stamp. Misschien toch een beetje ongerust in het donker tussen de beestjes??? Ik kijk naar boven en zie de prachtigste sterrenhemel ooit. Duizenden sterren staan de glinsteren aan de hemel en de witte nevel van de melkweg is hier in de vrije natuur van Afrika duidelijk te zien. In europa zal je dit beeld nooit tegenkomen.  Achter de parking en rond de lodge is het pikdonker en kan je nauwelijks de bomen en struiken onderscheiden. De geluiden die we horen maken ons duidelijk dat we hier niet alleen zijn. Speciaal gevoel toch.

Na de lekkere maaltijd gaan we terug naar de kamer en merken dat het begrip “eco” geen synoniem voor luxe of comfort is. Het licht is beperkt en wanneer iemand naar de wc geweest is kan de volgende pas een half uur later terug doortrekken. Vooral het bedrukte gevoel in de kamer vindt ik lastig. Geen tv, geen minibar of koelkast en te weinig licht om een boek te lezen zorgen ervoor dat we vroeg onder de niet al te propere dekens kruipen.

Dinsdag 11 augustus. Hluhluwé – St Lucia.

Na een zeer beperkt maar lekker ontbijt vertrekken we naar St Lucia. De rit duurt ongeveer 1 uur en loopt voornamelijk over de N2, de grote baan die eigenlijk van hier tot in Kaapstad loopt. We stoppen voor een boottocht op het St Lucia meer. De prijs bedraagt 325rand voor 2 volwassenen en 1 kind wat niet echt goedkoop is. We vertrekken met een deftige boot waar zowel koffie als andere drankjes te krijgen zijn en met een perfect Engelstalige gids aan boord.

Eerst zien we een paar prachtige vogels, waaronder een grote zeearend, en even verderop liggen de dieren waarvoor iedereen gekomen is. De nijlpaarden liggen in het water van het zonnetje te genieten, het is hier dan ook 25 graden en dankzij onze grote en stevige boot kunnen we tot vlakbij de kudde varen. Hoewel je zou denken dat de dieren de boten en mensen gewend zijn valt het toch op dat ze de boot aandachtig in het oog houden. Ze blijven echter stil liggen en daar ben ik blij voor. In Namibie zaten we in een klein bootje en plotseling dook er een nijlpaard voor ons op, ik zie nog altijd het verschrikte gezicht van onze gids. Nijlpaarden blijven één van de gevaarlijkste dieren van Afrika. Wanneer je een nijlpaard tegenkomt aan de kant en je staat tussen het dier en het water moet je al heel veel geluk hebben om het te kunnen navertellen. Hoewel het loge en luie dieren zijn kunnen ze aan de wal een hoge snelheid halen. Ze kunnen tevens op de bodem van de rivier stappen en daardoor heb je geen idee waar ze zich precies bevinden, misschien vlak onder de boot!

We varen verder en zien nog enkele krokodillen liggen samen met nog een grote groep andere nijlpaarden. Wanneer we rechtsomkeer maken en terugvaren liggen de dieren nog altijd allemaal op dezelfde plaats. Een beestenleven zeggen ze dan…………… Na 2.5 uur staan we terug aan de wagen en rijden naar St Lucia.

We dachten hier een wandelpromenade of boulevard aan het strand te vinden maar St Lucia bestaat uit allemaal kleine aparte strandjes. We stoppen en gaan op het bijna verlaten strand zitten. Het plaatje is fantastisch. Mooie, ruwe zee, mooi verlaten strand en in de verte zie je het opstuivende zand en de wilde golven. Enkele meeuwen proberen voorbij te vliegen maar worden door de sterke wind telkens weer terug geblazen. Na een half uur zit het zand in mijn oren en op nog een paar onaangename plaatsen en houden we het voor bekeken.

St Lucia centrum bestaat uit hotels, appartementen, restaurants, bars en veel maar dan ook veel te dure souvenierswinkels. De prijzen die ze hier durven vragen voor een houten beeldje is schandalig! Zelfs op de toeristische plaatsen aan de panorama route verkopen ze de zelfgemaakte beeldjes voor een tiende van de prijs hier. Wel een aanrader is het Italiaanse restaurant Alfredo’s. De pasta carbonada en de cappucino zijn er ongelooflijk lekker.

Op de terugweg steekt de N2 mij tegen. Rijden op een lange perfect aangelegde baan is zo saai dat ik de eerste de beste gravelbaan insla. De weg is berijdbaar maar daarmee is alles gezegd. Stenen, gravel en putten zorgen ervoor dat ik een snelheid van 25 a 30 km/u haal.
De baan draait en we komen op een parallelweg met de N2. Wanneer na een tijdje de weg steeds meer in de andere richting draait heeft Anouck het al door dat we niet meer op de grote baan gaan uitkomen. We rijden echter door een mooi stukje Afrika. Overal kinderen die spelen, fietsers, koeien en geiten op de weg. Iedereen stopt en kijkt om waarna ze naar die duidelijk verdwaalde toeristen beginnen zwaaien.
Aan de kant van de weg staat een man met een kapmes te hakken. Nu heb ik het niet echt voor vreemde mannen die met een kapmes zwaaien maar het was toch langs de kant van Anouck (grapje) dus stoppen we en vragen hem de weg terug naar Hlhluwé. De man is ………een typische neger. Pikzwart, grijs haar en een verweerd en gegroefd gezicht door het harde leven op het afrikaanse platteland. Hij maakt ons duidelijk dat hij geen engels spreekt maar na enkele keren Hluhluwé gehoord te zeggen begint hij te lachen en stamelt de woorden “to far”. Na nog enkele vervaarlijke zwaaien met zijn mes in de andere richting bedanken we hem en rijden verder. Later heb ik nog dikwijls spijt gehad dat ik van deze man geen foto heb genomen. Sommige mensen hebben nu eenmaal een typisch voorkomen en deze kerel had dat zeker.

Hoewel iedereen ondertussen al zeker weet dat we verloren zijn gereden, zelfs de afrikanen zeggen het, blijf ik nog even koppig volhouden maar uiteindelijk moet ik toch op mijn stappen terugkeren. Wanneer we draaien komen er net een groep kinderen met een begeleidster van de heuvel afgelopen. Ik vraag nog één keer de weg en ook de begeleidster zegt dat we terug moeten. De kinderen hebben ondertussen de grootste lol met die vreemde blanken en beginnen bij Largo aan zijn witte huid te voelen. Komen hier dan zo weinig blanken? Vreemd. De begeleidster vraagt of ze een eindje mag meerijden met ons, eigenlijk zegt ze alleen het woordje “lift” want ook zij spreekt geen engels. Wanneer ze achteraan in onze auto stapt is de hilariteit bij de kinderen groot en rennen ze nog een eindje achter de wagen.

We moeten dus inderdaad dezelfde helemaal terug rijden, zetten de zwarte vrouw af ergens aan een huisje en rijden terug naar de N2. Toch ben ik voldaan, zo zie je maar: de leukste en meest typische dingen beleef je niet op grote wegen, niet in toeristencentra en niet tijdens dure excursies. Gewoon ergens onbekend inrijden waar weinig te zien is maar waar de mensen hun dagdagelijkse leven leiden kan heel tof zijn. Dit is het grote voordeel van alleen reizen, je kan doen wat je wil, je gaat waar je wil en kan altijd en overal stoppen.

Slapen in een hutje in Afrika zonder ramen is ook iets speciaals: zelden zoveel en vreemde geluiden gehoord ’s nachts. Met dank aan die ene (rot)kikker die de halve nacht voor ons deur heeft gezeten.

Woensdag 12 augustus. Safari door het Humfolozi/Hluhluwé national park.

Vandaag laatste dag safari en volgens mij de laatste keer het “echte” Afrika. We gaan naar het Hluhluwé- Umfolozi National Park.. Het kleine broertje van het Krugerpark maar volgens sommigen veel mooier. Hoewel hier minder leeuwen zitten hopen we toch er ééntje te zien. Het park is opgericht ter bescherming van de neushoorn en dan vooral de witte neushoorn. Ondertussen zitten er al zoveel neushoorns dat ze de dieren kunnen overplaatsen naar andere nationale parken.

Bij aankomst merken we direct dat dit een kleiner park is. De begroeting en afhandeling van de documenten gebeurt veel gemoedelijker en vriendelijker. We betalen 255rand (22€) voor drie personen + wagen en rijden het park binnen.

Na 5min zien we al neushoorns, giraffen en zebra’s staan! Dat beloofd. Verder blijft het wild weer ver uit onze buurt. Blijkbaar hebben de zuid afrikaanse dieren het niet echt voor ons. in het Etosha park in Namibie zijn we blijkbaar dik verwend want daar hebben we massa’s dieren gezien. Het valt wel op dat dit park natuurlijker gebleven is dan het kruger. De wegen zijn goed berijdbaar maar veelal onverhard, het gaat bergop en bergaf en af en toe moet je door een klein stukje rivier. Bij één van die passages door een stukje overspoelde weg zien we naast de wagen een krokodil liggen. Even verderop gaat de weg omhoog en net als we op de top zijn steekt er een grote hagedis over. Het dier haalt zeker 1.5meter en stapt rustig naar de andere kant van de weg voor de wagen. De schilpad die we even verder tegenkomen vonden we iets minder interessant.

Een jeep met toeristen staat aan de kant van de weg, begeleid door een gewapende ranger, en iedereen is ergens in de verte met zijn verrekijker aan het loeren. Aan de bewegingen te zien is het niet echt duidelijk naar wat ze kijken maar zelf weten ze het ook niet goed. De verrekijkers gaan van links naar rechts en van boven naar onder. Dieren spotten is leuk maar ik wil ze dan wel echt zien. Geen zwart puntje in de verte. We passeren de jeep en achter de bocht steekt net een witte neushoorn over. De witte neushoorn is met uitsterven bedreigt maar komt in dit park nog veel voor. Het dier vervolgt rustig zijn weg, gaat achter onze wagen en loopt net het struikgewas terug in wanneer de jeep er aankomt. Zij rijden verder zonder de neushoorn te zien. Safari is ook een beetje geluk hebben. Heb je eigenlijk voor een rondrit wel een ranger nodig? Ook zij kunnen blijkbaar geen afspraak met de dieren maken en moeten ze zoeken.

Rond de middag is het altijd een rustige periode. De mensen hebben op het werk maar een uurtje pauze (of minder) maar de dieren nemen het er langer van. Naar de avond toe komen we op een smalle weg en zien alweer een jeep staan. Dieren zien we niet maar de ranger doet ons onmiddellijk teken om te vertragen en te stoppen. Ik stop een paar meters van de jeep en een enorme witte neushoorn komt verschrikt uit de struiken. Blijkbaar heb ik hem gestoord of opgeschrikt want hij komt de weg op en stapt naar onze auto! Ik ben al volop bezig de wagen in achteruit de schakelen als het dier beslist dat we toch niet zo bijster interessant zijn en vlak voor ons een stapje opzij zet. Het doet toch vreemd als zo een kolos naar je toekomt.

Het wordt donker en we rijden naar de uitgang zonder leeuwen gezien te hebben. Vlakbij de poort, naast de grote weg naar Hluhluwé zien we nog neushoorns en een hele grote kudde buffels. Het park en de weg zijn gescheiden door een zwakke omheining en achter de neushoorns en buffels lopen de kinderen te spelen. Vreemde jongens die afrikanen!

In het donker rijden we voorzichtig terug naar de lodge en gaan we hongerig aan tafel. Over het eten van die avond kan ik kort zijn: vegetarisch. Sla en wortelen als voorgerecht, sla en wortelen met rode bietjes als hoofdgerecht! Blij dat ik morgen naar een ander hotel kan.

De Wildebees ecolodge zal later de minste van alle verblijfplaatsen blijken. Het valt ook op dat wij na het vertrek van de groep Italianen al drie dagen de enige gasten zijn. Duur, weinig comfort en we hadden de indruk dat alles een beetje “zozo” werd gelaten onder het motto “eco”. Het eten was eigenlijk niks speciaals maar lekkere groentjes en water zijn heel “eco”. Het zwembad en de tuin was een ravage maar wel heel “eco”. De badkamer en het toilet werkte maar half maar dat is om water te sparen dus heel “eco”. Voor deze prijs (meer dan 100€ per nacht) verwacht je iets meer of je moet al volledig het groene gedachtegoed in je hebben. Ondanks de zeer vriendelijke eigenaars voor ons nooit meer. Waarschijnlijk zijn wij niet “eco” genoeg.

31-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels