Blogje over mijn strijd tegen de kilo's, vooroordelen ivm dikke mensen, gevoelens en gastric bypass
14-09-2012
Komende afspraken...
Wat ben ik blij dat ik bijna alle vooronderzoeken achter de rug heb. De enige komende afspraken zijn:
Maandag 24 september 2012: Dr Declercq om gbp vast te leggen en verzekeringspapieren in te vullen. + pre-op advies Donderdag 27 september 2012: Endocrinoloog om resulaten bloedonderzoek te bespreken
Nog 10 dagen en ik weet welke datum ik geopereerd word. Khoop dat het niet op mijn verjaardag valt (24 oktober) Maar ja langs de andere kant zo erg zou t niet zijn: wat is er een mooier kado dan het begin van een nieuw leven op je verjaardag?
Het is weer een tijdje geleden dat ik heb geschreven, maar ik wilde wachten tot ik werkelijk meer nieuws had ivm GBP.
Maandag 10 september: Moest ik bij dr Declercq zijn voor mijn allereerste afspraak. Hij heeft me gewogen, gemeten en bloeddruk genomen, uitgelegd wat gbp juist is en dergelijke. Hij heeft me blad met te plannen vooronderzoeken mee gegeven dat ik na men afspraak aan de trajectplanner moest geven. Na dr. declerq moest ik naar de dietiste. zij heeft me ook nog enkele nuttige dingen verteld en wat bleek? Er was iemand tussenuitgevallen voor de psych; dus als ik wilde mocht ik meteen bij haar ook langs gaan. dit heb ik uiteraard meteen gedaan ook. Iedereen was heel vriendelijke en ik kan er geen woord verkeerd van zeggen. Na de 3 gesprekken ben ik naar de trajectplanner geweest om vooronderzoeken in te plannen en wat bleek? deze konden allemaal 3 dagen later gebeuren... :)
Donderdag 13 september: 1e onderzoek: Bloed laten nemen. Kmocht plaats nemen in een grote zetel waar de verpleegkundige ondertussen tegen me babbelde. Was voorbij voor ik er erg in had. 2e onderzoek: Echo abdomen. Koude gel op buik en dr die op enkele plaatsen in lichaam kijkt naar de openingen tussen de ribben en dergelijke vermoed ik, aangezien hij afmetingen nam. 3e onderzoek: Ekg. Duurde nog geen 5 minuten. Spoot productje op bepaalde plaatsen rond hart, zette de zuignappen erop en deed een halve minuut metingen en dan mocht ik naar volgende onderzoek. 4e onderzoek: Kinesite. Kreeg nog wat pre-op advies en een toestelletje dat ik mee naar huis mocht nemen voor men ademhaling. Was om je luchtblaasjes te trainen om meer zuurstof op te nemen. Leuk toestelletje hoor haha... leuk voor de kids later om mee te spelen LOL 5e onderzoek: Gastroscopie. Kwam onzettend zenuwachtig binnen. Mocht op mijn linkerzij gaan liggen. Verpleegster deed hartslagmeter aan vinger (merkte op dat ze merkte dak zenuwachtig was aan verhoogde hartslag en plakkende handen, maar dak niet zenuwachtig hoefde te zijn) Ze spoot productje in men keel dat verdoofde. Daarna Stak ze een mini baxtertje (kzou anders ni weten hoe dak t moet noemen) en spoot er een product in waarvan je van de kaart ging en spoot ondertussen nog eens in men keel met die spray (lidocaine achtig). Voor ik het wist zat die buis in men keel. Op een bepaald moment begon ik te kokhalzen (laatste halve minuut volgens men vriend) en even later leidden ze me al naar de zetel om bij te komen. Volgens men vriend heb ik 4 keer gevraagd hoe lang die buis was die erin was gegaan :) Leuk hoor zo ff van de kaart zijn. Niet veel later werd ik uit men roesje gehaald door een man die zeer luidruchtig een krant was aant lezen. Daarna mochten we gaan afrekenen en 2e afspraak maken met Dr declercq om operatie in te plannen + verzekeringspapieren in te laten vullen.
Gisteren op het werk heb ik een aanbod gekregen om mee in de beginselen van een nieuwe manier van werken te stappen. Ze willen hier de gehele administratie omgooien, maar daarvoor zijn er mensen nodig die de opleidingen mee gaan volgen en dit willen leren aan de rest van de collega's. Verantwoordelijk dacht dat dit wel iets voor mij was een eerlijk gezegd vind ik dit ontzettend interessant. Maar ik zit nu wel met de gastric bypass die op til staat. De opleidingen Teach the teacher genaamd vinden plaats in september - oktober - november en 1 dag in december. Maar dat is net de periode van GBP. Ze had me een dag bedenktijd gegeven. Ik zat er zo hard mee en wist niet wat te doen, want op het werk weet er nog maar 1 collega wat ik ga doen. Als ik dit voorstel weiger, gaat ze me zowiezo een reden vragen. Ik kan niet anders dan het vertellen, maar face to face kan ik het haar niet vertellen. Ben gewoon niet goed in "confrontaties". Mijn vriend heeft ook gezegd tegen me dat ik eerlijk moest zijn en het gewoon moest vertellen. Ik heb 'al mijn moed' verzameld en haar een mail gestuurd waarin ik het aanbod weiger en mijn reden motiveer. Er stond onder andere in: "
Ik zou dit graag in absoluut vertrouwen tegen je willen zeggen, zodat je ook op de hoogte bent. (...)Nu het enige probleem met deze operatie is dat ik daarvoor 3 weken thuis zou zitten.(...)Ik heb hiervoor ook reeds contact gehad met de verzekering en de nodige instanties en aangezien er gevaar is voor mijn gezondheid word deze vergoed.(...)Ik hoop ook dat je begrijpt hoe moeilijk het is voor mij om dit te zeggen.Mocht ik nu ontslagen worden voor deze ingreep, dan zij het zo.
Ze komt na me een halve dag in stress te laten zitten net naar me... en wenst me veel succes en dat ze wel voor die 3 weken een overbrugging zullen vinden, maar dat ik ni bang moet zijn...
Toch wel eventjes leuk dat je zoiets hoort... ***voorzichtige glimlach***
Ik zat er er vandaag eventjes volledig onderdoor. Met deze tropische temperaturen wordt je als dik zijnde zo hard geconfronteerd met jezelf. Je ziet iedereen buiten gaan en rondtrippelen in kleedjes, shortjes, topjes en nog meer niemendalletjes... Een dik persoon moet bijna 3 kledingstukken aandoen om er ietwat goed aangekleed uit te zien en hou dat maar eens vol in deze warmte. Dan ga je gewoon echt kapot waar je staat. Men vriend wilde buiten, maar ik wilde niet omdat ik wist dat het echt te warm voor me was. Uiteindelijk uit pure miserie ben ik beginnen huilen. Ik wilde dit niet meer... me druk liggen maken over wat ik aan mag en kan doen, niet kunnen bewegen door de warmte (lees: te warm voor die kilo's) Hierdoor heb ik eens zo hard beseft dat ik echt wel mijn operatie wil. Volgend jaar deze tijd kan ik aandoen wat ik wil...
Men vriend heeft me getroost met deze woorden: "Schat, volgend jaar deze tijd, loop je over straat in de kledij die je wil en lopen mensen die je kennen je gewoon voorbij omdat ze je niet herkennen. Nog even doorbijten en het is zover. Ga desnoods wat kijken naar de voor en na foto's op het forum van gastric bypass. Ik weet dat je het kan schat!"
Eergisteren goed met mijn vriend gepraat ivm men beslissing voor een gastric bypass. Hij staat 100% achter me en weet dat ik het echt niet makkelijk ga hebben. Hij heeft gezegd dat hij de eerste weken alles qua eten voor me ging maken omdat ik de eerste weken toch niet al te veel energie ga hebben. Nu ja mij kennende ben wel een sterk beestje... dus kans dat ik redelijk snel weer bezig ben met vanalles hoor...
Veel mensen beginnen aan deze operatie als een kip zonder kop. Ik begin nergens aan als een kip zonder kop... Ik weet van mezelf dat ik zelfs té veel nadenk. Heb ondertussen een volledige map met informatie over de operatie zelf, na de operatie, voor de operatie, voedingsadviezen, info over de dokters verzameld. Heb lange gesprekken gehad met verschillende mensen die een GBP ondergaan hebben en heb ontzettend veel vragen gesteld. Heb mezelf lid gemaakt van het gastric bypass-forum, waar je veel gelijkgestemden vindt. als ik even denk: waar ben k nu weer aan begonnen en daar men gal spui, krijg ik zoveel moed van de mensen daar.
Eerste afspraak is op 10 september in de Obesitas centrum in het Stuivenberg ziekenhuis. Om 11u zie ik Dr. Declercq (chirurg) en om 11u30 zie ik Dr. Bosman (diëtiste) en dan hopelijk krijg ik de data voor mijn resterende onderzoeken voor de GBP zoals gastroscopie, psych, 2e afspraak chirurg en dan is het normaal de GBP zelf. Ik hoop dat er niet al te veel tijd over gaat. Want ik wil graag aan de rest van men leven beginnen.
Hey iedereen, ik zal me eerst even voorstellen voor degenen die me nog niet kennen...
Ik ben een meid van 24j jong, weeg 130kg en een bmi van 45 Ik was vroeger een redelijk smalle meid, maar sinds mijn 13-14 ben ik langzaamaan maar zeker elk jaar dikker geworden. Oké toegegeven ik eet graag en veel... Alleen gaan wonen heeft me hierbij niet echt geholpen want mijn weken zagen er meestal het zelfde uit: werken, thuis komen, kuisen en een snelle snack zoals frietjes, pizza, pittake of pasta,... en weg was ik... feesten en drinken,... Een jaartje geleden heb ik men verloofde ontmoet en dat was vanaf de eerste date meteen zoals we hier zeggen: koekenbak... Dus klik zat er meteen en hij viel op dames met wat extra... Na enkele maanden gaan samen wonen aangezien we quasi nooit meer een dag alleen geweest zijn sinds we elkaar leren kennen hebben. In Januari heeft ie me ten huwelijk gevraagd en nu zijn we verloofd om binnen anderhalf jaar te gaan trouwen. En toen kwam het volgende probleem: hij snoepte ontzettend graag en at heel graag hamburgers van de quick,... alle vetzakkerij die zo lekker is dus... We werken beiden en ja dan betrap je erop dat je meer pizza, gefrituurd eten, pitta en chinees besteld dan eigenlijk goed is...
Dieetgeschiedenis: 18j: Fitness 4 x per week + dieet = resultaat 10kg en na stoppen fitness wegens 1ste job 20 kg erbij 19j: Soepdieet = resultaat: 4 dage volgehouden en dan was ik de soep al beu 20j: Wheight watchers = resultaat 10kg eraf en werd het punten tellen zo beu... 21j: feesten 22j: feesten 23j: feesten beu en thuismusje geworden, vriend leren kennen 24j: Shakes-dieet + calorie-arm eten: resultaat: 7.5kg eraf en blijkt er weer aan te zijn
Dus ja... Ik heb telkens de moed om aan dieëten te beginnen en ik dieet goed dan, maar het is zo ontzettend moeilijk om vol te houden. Het beheerst op den duur je hele dag en moment dat je wakker wordt denk je eraan en moment dat je je hoofd neerlegt denk je er nog steeds aan. Laatste maanden begin ik me slechter en slechter te voelen. Krijg huilbuien omdat ik me echt niet meer goed in men vel voel. Als ik smorgens naar werk kom lijkt het wel of ik een halve marathon gelopen heb. Ik begin problemen te krijgen met mijn menstruele cyclus. Een korte afstand wandelen en ik heb bij wijze van spreken een zuurstofmasker nodig. Als ik in de zetel lig met mijn vriend dan verstop ik me letterlijk en figuurlijk onder kussens. Ik weet maar al te goed dat hij weet hoe mijn lichaam eruit ziet en ik weet dat hij nog steeds naar me verlangt en gek op me is, maar ik wil gewoon niet dat hij nog meer ziet dan dit... Ik wil het zelfs niet zien... Ik walg van mezelf als ik in de spiegel kijk. Weet je hoe vermoeiend het is als je elke godganse minuut van de dag steeds moet denken: is men bloesje nog niet omhoog gekropen? Zie je geen bobbels en bulten met deze broek? Zit men bh wel goed aan de zijkant? Zie je men 2e buik niet in deze broek / dit bloesje? Gaan winkelen is voor mij steeds een strijd die telkens weer op teleurstellingen uitdraait... En het erge eraan is dat de kledij voor xxl-mensen net patattenzakken zijn... draai het en keer het hoe je wil, maar dit kan je niet ontkennen! Dus als ik eens een bloesje vind dat me past en waar ik me goed in voel (lees: alles bedekt) dan neem ik het in meerdere kleuren. Broeken kopen is helemaal een marteling... dat stel ik steeds zo lang mogelijk uit. En dan overal zie je de keurende blikken van mensen die denken: hier zie die dikke daar... Vroeger leek het me minder te doen dan nu... Nu zou ik het liefste mensen die me zo bekijken een lap in hun gezicht willen geven en roepen: denk je nu echt dat wij het zo makkelijk hebben? Wij zijn ook mensen met gevoelens. Je kan nergens komen of het gesprek draait op dieeten, gewicht,... bijvoorbeeld op het werk tijdens middagpauzes zegt de een tegen de ander: oo en ik moet dieten, moet zoveel kg afvallen en dan zijn de kiekens aant het kakelen. Merendeel van de keren als het daar weer eens over gaat, sluit ik me gewoon af...
***voorzichtige glimlach***
