In de spiegel wordt ik vanmorgen door opvallend kleine oogjes bekeken.En terwijl ik warme loopkleding selecteer, blijft een stapeltje zakdoeken niet toevallig binnen een armlengte afstand.
De combinatie: zetel, zachte fleece, spannend boek en warme thee lijken enorm aanlokkelijk en ik twijfel eventjes, maar een frisse neus halen wordt zelden afgeraden bij een gewone verkoudheid.
Het schema vermeldt vandaag: 60 min in Z1waarin 10 x 30sec in Zg+p = 2'30.
Ondanks het verplicht lage tempo, moet ik geen enkele keer afremmen.
De zon staat laag en brandt ongenadig fel in de ogen, de ijskoude wind zandstraalt mijn wangen.De lucht is staalblauw, de bomen bevroren en ik concentreer me stampend op de versnellingen aftellend naar het einde van de training.
Ruim een uur later geniet ik van een warme douche en bekijkt het spiegelbeeld me toch al iets blozender.
Maar het laatste restje twijfel is weggespoeld en de waterkoker gaat resoluut op voor thee, terwijl ik dat spannend boek bovenhaal
Vandaag staat er in het groot: LYRA Natuurloop 2 genoteerd in mijn agenda én verwacht ik bezoek van mede-dreamteamer Geert Moens.Samen schrijven we ons in voor de 10 mijl en op weg naar de start, merken we uit felicitaties dat heel wat lopers de voorstelling van het Dream Team in Runners World bekeken hebben.
We kiezen we een compromis-tempo: rustig voor Geert, iets pittiger voor mezelf (hetzelfde tempo welliswaar ;-).
Gezellig babbelend komt het startschot vrij onverwacht en zet de massa zich in beweging.Vooraan verraden de snel deinende hoofden en schouders een moordend tempo, maar op onze positie (vrij ver achteraan het startvlak) is de snelheid nog eerder gezapig.
Hoewel de meeste lopers bij de splitsing tussen 10 mijl en 10km kiezen voor de langste afstand, komt langzaamaan meer ruimte en vormen zich tempo-groepjes.
Terwijl Geert rustig versnelt, doet hij me onwillekeurig aan Forest Gump denken.Bijna bij elk groepje dat hij voorbijgaat, blijven enkele lopers hem volgen.Zou hij twee dagen na het verschijnen van Runners World al zo veel fans hebben?Zelf verwijst hij echter naar de sterke tegenwind als oorzaak
Op een kleine drie km van de finish zwellen de commentaren vanop de piste langzaam aan en stelt hij voor te hazen en hoewel ik dacht aan het eind van mijn Latijn te zijn, is de versnelling nog net haalbaar.We lopen enkele groepjes voorbij en tijdens een stiekeme check in de volgende bocht, verraadt de Polar 430/km en een hoge hartslag.Nadien lijken we nog verder te versnellen, maar heb ik niet meer de energie om dit te controleren.Geert vliegt en op de één of andere manier volg ik er kort achter.
Na de rustige start zit er vandaag geen pr in, maar wel een mooie tijd en al finishend worden we aangekondigd als Dream Team leden.
Deze aankondiging leidt tot nieuwe vragen.
Pas na een verfrissende (of misschien beter verwarmende) douche en zonder wippend paardenstaartje voel ik me terug incognito en keert de rust terug om bij te babbelen met mede-lopers.Al blijven er opvallend veel twijfelende blikken gericht op ons tafeltje vandaag.
In de strijd om met een lagere hartslag te trainen is de stand 2-1.
Na vier jaar bij bijna elke training minuten of zelfs seconden te winnen op mijn vaste parcours, is de opdracht nu mijn loophartslag te verlagen en zo procentueel meer vet te verbranden.
Met de feestdagen in zicht, was dit eigenlijk op zich al een sterk argument, maar de echte reden is gelinkt met de beperkte koolhydraatvoorraad in je lichaam.
De theorie klinkt eenvoudig: trager lopen betekent een lagere hartslag en dus een procentueel hogere vetverbranding.
Ook in de praktijk lukt dit redelijk, alleen blijkt het qua cijfers geen exacte wetenschap en de door Rob opgegeven waardes benaderen, lukt de ene dag al iets beter dan de andere.
Na een op dat vlak succesvolle training vorige maandag en een minder gelukkige poging zaterdag, verliep deze week maandag weer alles volgens het boekje.
Bij deze moet ik mijn mening over de eerste dag van de week, grondig herzien
Zondagochtend.Het is nog vroeg en de thermometer duidt 4 graden aan.Terwijl ik mijn veters knoop bekijkt Sushi de poes des huizes me geeuwend en nestelt zich nog iets dieper in haar mandje.
Buiten is alles nog stil.De lucht voelt ijzig koud en er hangen nog enkele flarden nevel boven de velden.Terwijl ik rustig warm loop, komen enkele lopers van een bevriende club me tegemoet.Handen gaan omhoog en snel wisselen we enkele woorden uit.Luttele seconden later volgt de rest van de groep met hetzelfde enthousiasme.Kilometers vreten eenzaam?Blijkbaar niet vanmorgen!
Terwijl de zon langzaam het gevecht wint van de mist, doemt achter de bocht plots een grote groep wielrenners op met hoge snelheid.Even voel ik me klein, vertraag en kijk twijfelend naar de berm, maar na commando van de eerste: LOPER!Opzij!, wordt de groep smaller en creëert zo een ruimte die de meest obese loper/wandelaar een luxueus gevoel zou geven.Zonder verder te vertragen worden weer de nodige goeiemorgens uitgewisseld.
Mijn drinkflesje blijft wachten op mijn terugkomst bij het vertrouwde verkeersbord en in de verte zie ik net de brug, waar ik straks het kanaal overga.
Langzaam aan wordt het drukker en duiken ook honden met baasjes op.
Enkele honderden meters voor mijn keerpunt, glijden de eerste kayakers onder de brug door en slechts luttele minuten later kan ik -aan de andere kant van het kanaal- minutenlang twee van hun opwarmende collegas bijhouden.Althans tot de start van de training (of wedstrijd?) gegeven wordt en ze een indrukwekkende versnelling plaatsen.
De zon kriebelt zacht mijn wangen en ondanks het rustige tempo voelt dit tempo aangenaam.
Op weg naar huis geniet ik nog van het zicht op vier rennende paarden zo sierlijk kunnen lopen, moet toch prachtig zijn! en komen steeds meer wandelaars op het pad.
Als ik mijn straat indraai is het daar nog muisstil.
Sushi opent eerst kleine spleetoogjes, rekt zich vervolgens uit met een hoge, bolle rug en komt dan kopjes geven.
De loopschoenen verdwijnen weer naar het rek en een rustige zondag begint.
De eerste intervaltraining ziet er zeker haalbaar uit en ik ben benieuwd naar de terug iets pittigere tempos. Na enkele kilometers opwarming bereik ik de piste, die al rood kleurt van mijn LYRA collegas. Een volledig vrije baan is er niet, maar mits een beetje slalom-werk tussen de hordelopers, 4x100 ploegen en opwarmende werpers moet het (= 6 x 1000m) lukken. De training verloopt dan ook vlot en na nog 2km uitlopen, bekijk ik thuis de trainingslog.
De tempos zijn OK, maar qua afstand blijk ik echter slechts vijf herhalingen gelopen te hebben i.p.v. zes, waaronder eentje van slechts 600m!
Misschien toch een telraam overwegen, op mijn brief naar de Sint?
Elke lange tocht begint met een eerste stap.Een onweerlegbare (chinese?) logica.
Rob plant voorlopig voornamelijk duurlopen aan een heel laag tempo om zo de vetverbranding te optimaliseren.Dit zou in Rotterdam de man met de hamer langer om de tuin moeten leiden of onze snelheid lichtjes verhogen met dezelfde hartslag.Een combinatie van beide mag natuurlijk ook.;-)
De theorie klinkt goed, maar nu is het aan ons om dit in de praktijk brengen...Vandaag staat de allereerste Runners World Dream Team training op het programma: een uur lopen aan een extreem lage hartslag.
Het nieuwe adidas setje past mooi aan en voelt goed, het lijkt echt gemaakt om records te breken.
Op de Polar gaat enkel mijn hartslagweergave en chrono aan geen snelheidsweergave vandaag!- en ga ik rustig lopend op zoek naar het juiste tempo.Het is stilletjes s avonds en ik kom maar enkele lopers tegen Zij met een vlotte, soepele stijl, ikzelf met mijn blik op de Polar.Om zo dicht mogelijk bij de target-hartslag te komen loop ik op een padje tussen de velden zonder verkeer, met zachte muziek op de iPod en rem bijna na elke bocht of andere afleiding terug af.Mijn stijl is eerder twijfelend en er is geen zweeffase die de naam waardig is.Vandaag verlies ik geen druppel zweet en is mijn hartslag inderdaad stabiel laag.
Zoals voorspeld sneuvelt vandaag een record. k Vrees alleen dat de ontwerpers van het Adidas-setje niet de laagste loopsnelheid ooit in gedachten hadden
Rond 9u s morgens gaat de bel.Een tot dan toe onbekende - jongeheer staat aan de deur.Ook hij heeft een brede glimlach.Jij bent zeker Geert?En jij Sabine?.
Al carpoolend beginnen we aan de introductie.Het is een flinke rit naar Amerongen, maar alles verloopt vlot.
Luttele uurtjes later in het Aart Stigters sportcentrum worden steeds meer namen ingevuld door personen.Hun enthousiaste verhalen zijn heel verschillend, maar komen telkens op een bepaald moment op dezelfde passie: lopen.Het lijkt onmiddellijk te klikken binnen de groep en vol verwachting beginnen we eraan.
Ysbrand, Ramiro en Rob zorgen voor een warme ontvangst en gidsen ons door verschillende informatieve presentaties en een (ijskoude) foto-sessie.Adidas en Polar verwennen ons qua materiaal, het sportcentrum qua natjes en droogjes.De tijd vliegt voorbij en na een gezellig afsluitend etentje, zitten we weer in de auto.
Het was een onvergetelijke dag en met zon boeiende mensen in en rond het Runners World Dream Team, zien de volgende maanden er alvast veelbelovend uit
Hoewel de tijd meestal voorbij lijkt te vliegen, kroop deze de voorbije twee weken tergend langzaam vooruit.Het duurde enkele dagen eer de euforie i.v.m. de selectie begon weg te ebben.De brandende nieuwsgierigheid blijft: wie zijn de andere leden; wat doen ze; zouden het allemaal doorwinterde marathonlopers zijn en wat zou Runners World met ons in petto hebben de volgende maanden; ?
De eerste mailtjes met de andere leden en onze begeleiders klinken heel enthousiast, maar blijven voorlopig mysterieus.
Donderdag 13 nov 08; 10:41u.Heel even op mijn bureau tussen twee meetings.De telefoon gaat er komt geen nummer op de display en er wordt evenmin gereageerd op mijn naam.Ik herhaal mijn naam en hoor een zachte, zelfverzekerde stem: Hallo, met Runners World.
Tijdens de korte pauze die volgt, stijgt mijn hartslag Mijn Polar ligt thuis, maar dit voelt als zone 5.Zou het kunnen dat ?
U bent geselecteerd voor het dream team Er volgt meer informatie en na het telefoontje blijf ik nog even verweesd achter Wow!
k Ben benieuwd naar de anderen, naar de trainingen en wedstrijden, planning, kortom naar wat volgt en zit nog met tientallen vragen.De voorbije jaren las ik gulzig de verhalen van de vorige teams, maar leek de marathon laat staan het Dream Team onbereikbaar.
De volgende weken zal dit echter de agenda van mezelf en mijn zes loopcollegas bepalen!
s Avonds alleen door het donker, enkel gezelschap van die vertrouwde cadans.De wereld lijkt te slapen.De rivier meandert naast het padje en mijn gedachten dwalen af naar Eindhoven, drie weken geleden.Een enthousiaste stad, de zenuwachtige drukte bij de start, verkeersagenten die elegant autos leidden (net toreros !), uitgestoken kinderhandjes en flarden muziek.Genieten, maar ook afremmen: de man met de hamer niet in verleiding brengen en dan: het onbeschrijfelijk gevoel bij de finish
Drie weken later, geeft dit debuut me nog steeds vleugels en bij het lezen van jullie artikel begint het alvast terug te kriebelen.12 weken intensief toeleven naar Rotterdam?k Hoop dat jullie nog een plaatsje hebben voor een enthousiast (dream)teamlid!
