Het artikel dat in de "Krant van West-Vlaanderen", meer bepaald "Het Wekelijks Nieuws" verscheen... Klik hier!
VOLGENDE WEDSTRIJD(EN) HERMES, 4 OKTOBER
OLIFANT 18 OKTOBER
Over mijzelf
Ik ben Francis Coucke
Ik ben een man en woon in Veurne (Belgie) en mijn beroep is Beroepsmilitair.
Ik ben geboren op 12/07/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, MTB, muziek, lectuur, informatica,....
BESTTIJDEN
MTLG: 2,4 km in 8'14" (15 april 2008)(3'26" de km) Trio-triathlon: 3,5 km in 11'58" (7 nov 2006) Korpscross: 4,1 km in 14'04" (14 nov 2006) Westerkwartier: 5 km in 17'52" (19 sept 2008)(3'34" de km) Westerkwartier: 6 km in 21'38" (19 sept 2008)(3'36" de km) Westerkwartier: 8,66 km in 31'32" (19 sept 2008)(16.5 km per uur)(3'38" de km) Keignaert (Oostende): 9 km in 33'47" (06 juni 2008) Oostkamp: 10 km in 36'56" (5 aug 2006)(3'41" de km) Gistel: 12 km in 46'15" (18 nov 2006) Dwars door Brugge: 15 km in 56'30" (7 mei 2006) Sluis (10 Mijl): 1h02'55" (15 maart 2009)(3'55" de km) Sluis: 1/2 Mar in 1h22'38" (15 maart 2009)(3'55" de km) Parijs: Marathon in 2h55'51" (05 april 2009)(4'10" de km)
1.LOMBARDSIJDE : 10,8 km in 42'34" op 6 jan 2.MOL : 1O km in 38'34" op 14 jan 3.SAS : 6 km in 21'59" op 4 feb 4.GROBBENDONK: 7,8 km in 31'17" op 15 feb (cross) 5.OOSTENDE-BRUGGE: 10 Mijl in 1H04'36" op 4 maart 6.SLUIS: 1/2 mar in 1h 27'08" op 18 maart 7.DAMME: 9 km in 34'17" op 25 maart 8.HAZEGRAS: 11 km in 43'27" op 7 april 9.ST.-JANSLOOP: 10 km in 40'59" op 22 april 10.DWARS DOOR BRUGGE: 14.3 km in 55'52" op 6 mei 11.REMBERTCORRIDA TORHOUT: 10 km in 38'07" op 11 mei 12.GAILLY TE EUPEN: 1/5de marathon in 34' op 16 mei 13.KEIGNAERT: 9 km in 34'53" op 18 mei 14.PAREL DER KEMPEN (MALLE): 10 mijl in 1h 04' 41" op 20 mei 15.20 VAN BRUSSEL: 20,1 km in 1h 23'28" op 27 mei 16.MCBRIDE: 1/2 marathon in 1h 32' 17" op 3 juni 17.JEAN BART: 11,1 km in 42'17" op 15 juni 18.NVV MARATHON: 42,195 km in 3h08'03" op 22 juni
NA ENKELE MALEN NET NIET DE MAGISCHE GRENS VAN DRIE UUR TE BREKEN, SLAAG IK DAAR DIT JAAR DAN TOCH IN TE PARIJS: 2H55'51". KAN HET NOG BETER? WE ZULLEN ZIEN...
Ja, sorry. Ik laat jullie een beetje in het ongewisse. Het is niet omdat ik niet veel zin heb om te bloggen dat jullie er niet minder nieuwsgierig op worden.
Sinds de laatste week van april ben ik weer rustig aan het opbouwen. De maand april is een schandelijke maand geworden, althans voor een sportmens. De discipline die er de laatste maanden was, was mijlenver uit de buurt.... Heer, vergeef mij. Heb het er een beetje teveel van genomen. Ik moest rusten, maar ik twijfel er toch een beetje aan of dat mocht gekoppeld worden aan een te Bourgondische levenstijl.
Soit we gaan er terug tegenaan.
Als alles volgens plan verloopt, kom ik eind deze week aan een goeie 68 km. Zes duurloopjes van maximum een uur. Gemiddelde hartslag zal rond de 127 liggen. De maximumgrens voor de zone "extensieve duurloop" is verlaagd van 135 naar 130. Dit zou me in een nog betere basisconditie moeten brengen dan de conditie die ik had opgebouwd voor Parijs. Ditmaal werk ik toe naar de Leiemarathon. Daar wil ik nog beter doen dan in Parijs. Het wordt daar trouwens een "webloglopers onderonsje". Ik hoop alleen maar dat de wind goed zit daar. Want als ik helemaal opgeladen aan de start ga moeten verschijnen van een marathon met wind op kop, dan zal ik daar niet gelukkig mee zijn. Toch s over denken wat ik als alternatief uit de mouw kan schudden dan...
Naast deze hoofddoelstelling, zijn er nog de wedstrijdjes uit het OLC die ik meepik. Om de scherpte er in te houden. Nu ga ik daar niet specifiek voor trainen, maar toch las ik hier en daar een versnellingsje in tijdens mijn duurlopen. Echt intervaltraining zit er dus weer niet in. Toch geen specifieke 10K-intervals, die ik zo dikwijls bij de "twitters" tegenkom. Maar zonder die intervaltrainingen kon ik de laatse wedstrijden uit het OLC ook wel mijn mannetje staan. Dus ik kijk er met goede moed tegenaan. Al twijfel ik wel of ik het er volgende week goed ga afbrengen na al die losbandigheid...
Dus ik loop de Wijkloop, de Keignaert, de Vuurtoren en dan moet ik een beetje uitkijken en plannen. Ik kijk er wel naar uit. Het is weer een eind geleden dat we elkaar nog eens zagen (zweten).
Mocht dit het echte jaaroverzicht zijn dan kon ik vandaag al besluiten dat het jaar geslaagd was. Pr op de halve en de hele marathon. Een podiumplaats in het OLC en mocht het jaar daadwerkelijk afgesloten worden, dan sta ik op nummer twee in het klassement in mijn categorie. Maar er zijn idd nog maar drie wedstrijden gelopen.
Gisteren trokken we dus naar het Hazegras om er nog wat punten uit de brand te slepen. Ik ga een aantal wedstrijden missen in de loop van het jaar, dus moest ik toch voor wat reserve zorgen. Het klassement is dit jaar geen doel op zich (net als vorig jaar), maar een mooie ereplaats is altijd meegenomen. En daarbij, het is altijd leuk om bekende gezichten tegen te komen en ermee (uitgebreide) nabesprekingen te houden.
Met de marathon in de benen was het (weeral eens) koffiedik kijken. Maar al gauw was het duidelijk dat de marathon mijn batterijen deftig had leeggezogen. En niet alleen bij mij... De vleugels die ik had twee weken geleden op de Noordzeeloop, bleven netjes opgevouwen zitten. Het vlotte niet. Maar op karakter kon ik toch beslag leggen op een mooie ereplaats. Geen tweede stek deze keer, maar toch een zesde plaats in een toch redelijk sterk deelnemersveld.
Geert, een vriend van mij, had mij beloofd om in het eerste deel van de wedstrijd kop te trekken. Het werd uiteindelijk een grappige bedoening. Als we dat hadden gefilmd... Hij mistte zijn start kompleet en moest zich al reppen om bij mij te komen. Kompleet in het rood lopend, bood hij mij toch nog efkes zijn diensten aan. Misschien heeft het geholpen...kan het niet met zekerheid zeggen. Nadien klampte hij aan en eindigde (een keer op het einde van de derde ronde, en dan nog eens op het einde van de vierde ronde) op een verdienstelijke 31ste plaats. Geert dacht dat de wedstrijd maar drie ronden duurde, maar had al vlug door dat we bleven lopen....vier ronden dus! Lol! Beetje mijn schuld mss.... had hem maar drie keer gezegd dat er vier ronden waren....
Ikzelf startte vooraan, maar hield mij toch ietwat in. Had ergens iets gelezen van 3'45" en zag daar wel iets in. Doch het parcours op het Hazegras is er eentje om u tegen te zeggen, dus deze ambitie al vlug laten varen. Ik zag Gino al snel vertrekken. In het zog Alain en Koen Tacx. Pfff, zo vlug dacht ik. De andere marathoniens gleden mij voorbij. Vince, Peter, Diederik, en dan ook nog Clint, Johan,.... Hopelijk kan ik hier aanklampen! En dat lukt wel. Ik voel dan al dat ik plafoneer, maar ik heb ietwat meer karakter meegebracht dit jaar en ik volg. Elke keer als iemand versnelt, klamp ik aan. Eén voor één proberen ze ons groepje te verlaten. Ik klamp overal aan en hang plots alleen achter Diederik. Iedereen heeft dan al zijn beste pijlen verschoten. En ook Diederik moet vertragen. Ik ga er voorbij en loop plots alleen. Alain hebben we ondertussen ook al ingehaald. Dan zie ik dat ik nader op Frederik Fiers. Een tijdje geloof ik erin, maar tegen het einde aan berg ik ook deze ambitie op. Ondertussen zie ik dat mijn km-tijden langer worden. Hopelijk verzwak ik niet teveel! Maar blijkbaar heeft iedereen het moeilijk op dit lastig parcours. Tegen het einde van de derde ronde zie ik nog dat Koen Tacx het moeilijk krijgt. Moest ik over hem gaan, dan kom ik (samen met hem) op plaats twee in het klassement! Zogezegd, zogezegd. Ik kom bij Koen en ga erover. Op het einde van de vierde ronde komt hij kreunend terug bij mij. Ik vermoed dat hij "ip en ten" is en hoop hem eraf te lopen in de laatste rechte lijn. En het lukt! Zesde plaats vandaag in de categorie H2 en een sprongetje naar plaats 2 in het klassement. Beter kan het nooit worden!
Na de wedstrijd voelen mijn benen efkes hetzelfde als vorige week in Parijs. Rust! Rust! En dat ga ik nu ook doen. En toch proberen die kilo's te beperken. Al zal het moeilijk gaan, als ik me ga gedragen zoals gisterenavond....er liepen hier vandaag een paar katerkes rond in Veurne. Man man man. Niks meer gewend. Maar het doet me beseffen dat het beter is om toch ietsje gezonder te leven. Hoewel, het was toch wel toegestaan zeker voor die ene keer?! 't Was plezant...
Na het teruggeven van het borstnummer, kregen we nog 's een zakje met een paar dingen in. Daarbij een multifunctioneel hoofddeksel (zie foto). We konden het direct aandoen om te douchen. Het kan eveneens dienstdoen als alpin. Het stond me wel (en mn dochter ook).
Zo ik ga jullie een tijdje met rust laten, denk ik toch. Er zal hier niet veel te melden vallen de volgende dagen. De tsjingtsjangsloop laat ik ook aan me voorbijgaan. Wss er terug bij op 16 mei. Benieuwd hoe de conditie (en het gewicht) dan zal zijn.
Tja, hij komt maar niet. De vreugde, de euforie. Misschien wordt dat uitgesteld? Raar toch. Net voor ik de laatste bocht in ga, besef ik het bereik van mijn prestatie en wellen de tranen op in mijn ogen. Maar ik duw ze aan de kant want ik wil de laatste honderden meters nog efkes voluit gaan. Grollend (mss zelfs een beetje brullend) leg ik deze af. Ik overschrijd de aankomstlijn en heb zoiets van "opdracht volbracht". En ik begin direct te resumeren en te beseffen dat dit beter kan...
Vorig jaar reeds was ik ervan overtuigd dat ik onder de drie uur zou geraken. Maar wanneer? Je moet erop rekenen dat de omstandigheden goed zitten, maar je moet ook in jezelf geloven. De omstandigheden hadden al eens tegen gezeten vorig jaar en anderzijds kon een sterkere mentale weerstand ook wel hebben geholpen. Ik liep altijd "voorzichtig". Op het randje van de muur, zo dacht ik. Maar soms moet je uitpakken met een beetje meer branie, jezelf overtuigen dat het kan. Al zal je er iets sneller voor moeten lopen.
Tijdens de voorbereiding voor de marathon van Parijs, was ook al gebleken dat ik vroeger niet het onderste uit de kan haalde. Ik heb het er al over gehad...energieverspilling. Maar je mag vooral niet vergeten dat ik een veel bredere basis heb gelegd deze winter dan voorheen. Vroeger modderde ik maar wat aan tijdens de winter en dan plots, 10 of 12 weken voor de marathon begin ik intensief te trainen. De conditie ging vlug omhoog, maar bereikte niet zijn top. Ik was kapot na een halve marathon voluit...en dan hopen dat je recupereert voor je marathon. De week voor de marathon loop ik een 10 km voluit en ik ontplof volledig. Het is een goeie test, maar een slecht resultaat.
Dit jaar gaat dat allemaal veel beter. De parameters zijn stukken beter, de resultaten ook. Het vertrouwen, de mentale sterkte groeit. Ik weet dat ik het haal als ik aan 4'10" de km vertrek. Dat staat vast. Dat ik het onderweg lastig zou kunnen krijgen, schuif ik aan de kant. Het mag niet. En als het toch gebeurt, dan heb ik in september een herkansing. Mensen vragen mij: "Wat als het niet was gelukt?". "Ging je dan niet in de put hebben gezeten?" Wel, ik denk het niet. Ik heb het vorig jaar al meegemaakt en toen kon ik het ook direct plaatsen. Ik weet dat ik het kan, maar wanneer doe ik het? Dat was de vraag.
Ik doe het dus op 5 april 2009.
Op 4 april rijden we samen met Alain,Rita,Jan,Martine naar Parijs. De anderen splitsen zich over de andere twee wagens van de OLC-ers. Wij hadden een extra dagje Parijs gepland en daardoor reden we samen. Aangekomen in Parijs, kunnen we reeds de bagage op de kamer zetten en gaan we eerst met de metro naar de Expo om onze nummers te gaan afhalen. Je wordt daar gedwongen om de commerciële zone in te gaan. Daar toont Gino mij de nieuwe Garmin 305. Ik wist nog niet dat deze bestond. We stappen vlug door naar het restaurant om snel een pastaatje binnen te draaien. Dessert: banaan. Ik kan er geen meer zien! En toch duw ik er nog één naar binnen. Dan vlug vlug naar de hotelkamer want ik wil vroeg onder de wol. Ik voel me niet zo lekker. Had de nacht ervoor niet goed geslapen, had hoofdpijn, een pijnlijke zweer in de mond... Ik was er niet gerust in. Stress? Wonderbaarlijk, ik slaap goed. Om 05h20 sta ik op en eet een rijsttaartje met kandijsiroop en een banaan. O ja, nog een boterham met gelei. Tegen zes uur schuif ik aan de OLC-ontbijttafel om nog een kop koffie te drinken. Dan nog vlug even naar boven om de darmen te ledigen en tegen 07h20 staan we terug beneden om naar de metro te stappen.
Op de metro is het druk. Je denkt dat er niemand meer bij kan, maar bij een volgende halte stapt er nog eens een hele hoop mensen op. Maar het valt allemaal wel mee. Als we boven komen aan de Arc de Triomphe zien we een massa volk. Maar er is ruimte genoeg. We maken ons klaar en trekken elk naar ons vak. Jan doopt nog eens vlug zijn schoenen en daar staan we dan, tussen meer dan 31.000 andere marathoniens. Komen we daar Peter Hamers toch niet tegen zeker! Ik denk dat we allen vrij ontspannen aan de start staan en voor we het weten klinkt het startschot. En wijle weg. Toch efkes opletten voor de flesjes met urine en de achtergelaten kledij. Ook lopen er een paar gekken met borden en spandoeken die vooral op TV willen komen, denk ik. Loop daar maar s achter.
Ik start vrij rustig en heb niet veel moeite om mijn tempo te vinden. Ik zie Jan al vlot weglopen, maar ik wil vooral mijn eigen wedstrijd lopen en geen domme dingen doen. Achteraf denk ik natuurlijk: "Mss als ik bij Jan was gebleven,..." Dat denk ik dikwijls. Maar zoals gezegd, ik wil safe spelen. Eerst onder die drie uur. Mss volgende keer dan.
Ik controleer mijn tempo en hartslag en alles verloopt zoals het hoort. Ik neem overal drank en hou mijn flesje bij. Ik doorsta de eerste 21km zonder kleerscheuren en wil dan een tandje bijsteken. Dat lukt maar even omdat het parcours altijd op en af gaat. Ik doseer bergop en laat me gaan bergaf. Veel versnellen zit er dus niet in. Ik hou het op safe. Versnellen, doseren. Als ik voor een eerste keer de tunnels in duik voel ik een pijnscheutje in mijn rechterquadriceps. Dat geeft me nog meer het gevoel dat ik moet doseren en niet aanvallen. Het blijft dus vooral controleren. Ik kom voor km 35 niet in het rood en dat geeft me meer en meer vertrouwen in een goede eindtijd. Aan km 35 staat Sjarlot met mn cola. Een extra suikertje....moet voorkomen dat ik in een dipje terechtkom. Maar ik heb onderweg goed gedronken en suikers genomen en krijg dus niet echt te maken van de man met de hamer. Bij de laatste sponzen loop ik nog iemand aan die plots gaat stil staan. Het is een patat van jewelste. De lucht gaat uit mijn longen. Maar ik kan hier nu niet talmen en zet terug aan. De man keilt een zakje vloeibare suikers achter me aan, maar ik kan enkel een verontschuldigend gebaar tonen...
Dan is het nog efkes doorbijten door het "Bois de Boulogne". Ondertussen begint het mij toch op te vallen dat ik meer en meer mensen voorbij loop. Af en toe zie ik iemand staan met krampen. Hopelijk overkomt het mij niet! En dan is het zover! Ik ben er! Voila, dat ist. I did it!
Ik knuffel Peter en Jan, krijg felicitaties van Gino. Ik zoek iets te drinken en stap als een eend verder. De verkramping begint direct. Ik waggel via de fruittafels naar de letter P, waar we iedereen opwachten vooraleer we beginnen aan de eerste van een reeks martelingen door de metro. Waar zijn die verdomde roltrappen. In het hotel wordt er gedouched, gemasseerd, efkes gerust, afscheid genomen en dan trekken we terug het stad in. Mss was rusten beter geweest, want de benen krijgen het terug hard te verduren in de metro. Het slenteren gaat, maar die trappen!! Ik heb nog twee volle dagen enorme last. Woensdag zou het pas lukken om een rustig loopje te wagen.
We genieten nog van een dagje extra Parijs in goed gezelschap! Maar tegen maandagnamiddag is mijn kaarske deftig uit. Ik moet dringend rusten. We glijden via "Jardins de Luxembourg" en de metro terug naar de auto en geraken zonder kleerscheuren (maar stijf man!) terug thuis. Met dank aan onze sjoofeur Alain!
Plannen? Natuurlijk. Morgen mijn best doen. Drie weken rusten. Trainen. Leiemarathon. Beter doen. Hopelijk.
Ok, het plan was om aan 4'10" de km te vertrekken. Dat moest te doen zijn voor, laat ons zeggen 20 a 30km. Dan loop ik zogezegd een kleine twee uur aan een snelle duurlooptempo. Als ik dan nog goed zit, dan steken we een tandje bij. Of als het niet goed gaat, dan kunnen we toch nog wel een uurtje in het rood lopen. Toch?
Als ik voel dat het vanaf het begin niet goed zit, dan schakelen we over op 4'13" en dan komen we aan in 2h58 ipv 2h56... Maar het eerste opzet lukt!
Hieronder mijn gegevens van de GPS:
Ik leg 42,445 km en 98 cm af in 2h55'51". Het tempo is 4'08" per km ofte 14,5 per uur. Ik ben dus niet op de ideale lijn gebleven. De bevoorradingen lagen daar iets van weg. Ook kunnen er fouten in de meting zitten daar we herhaalde keren onder de grond gaan. De gemiddelde hartslag is 163. Dat is lager dan de vorige keren. Heeft alles met de trainingen te maken natuurlijk. Mijn omslagpunt is ongeveer 163. Ik blijf daar heel lang onder. Vanaf km 30 tik ik herhaaldelijk aan de grens om er rond km 37 over te gaan en daar te blijven. Vanaf dan ga ik volledig in het rood. Gelukkig maar vanaf dan. Maar, en dat is ook belangrijk, mijn snelheid zakt niet! Mijn laatste km is de snelste! Dat spreekt boekdelen!
Zoals je kan zien loop ik heel constant. En zoals zo dikwijls leg ik een langere afstand af ... Snel een kleine berekening maakt dat ik een marathon loop in 2h55' rond.
Effe dacht ik dat ik een negative split had gelopen, maar dat blijkt volgens mijn berekeningen niet waar te zijn. Ik maak integendeel 17" verlies. Ergens op één of andere beklimming (km 36-37).
Is er nu nog ruimte voor progressie? Ja, dat denk ik wel. We kunnen nog iets meer trainen om langer in een "ontspannen" zone te lopen en om langer in het rood te lopen. Maar hoeveel tijdwinst levert mij dat op? En hoeveel wil ik er nog in investeren? Vragen om ingevuld te worden!
De weg is alleszins vrijgemaakt. De mentale last is kleiner. De knop is omgedraaid. Het gaat niet zozeer meer om de muur van drie uur, maar om mijn grens...waar ligt ze ergens? Niet bang worden hoor! Ik voelde al tijdens mijn trainingen dat ik niet het onderste uit de kan moest/hoefde te halen. Ik loop mezelf niet naar de afgrond.
Deze namiddag een -start to runneke- gedaan met de dochter en nadien een spurtje er proberen uit te duwen. 14,5 Km per uur is rap zenne! Heb ik dat tempo bijna drie uur aangehouden zondag? Niet te geloven. Hopelijk zaterdag een beetje beter hersteld. Wil nog s goed doortrekken, voor ik drie weken rust neem. Naar het schijnt worden er soms PR's gezet tijdens de twee weken in de nasleep van een goede marathon. Dat lukte mij na IFF, mss lukt mij dat nu ook. Maar ik verwacht geen mirakels. Ik ben zondag diep geweest...
In 2005 laat ik mij meeslepen door een zootje ongeregeld uit Veurne om te starten met een marathontraining. Het item was een beetje ver van mijn bed. Ik was ooit eens een training begonnen voor de 20 van Brussel, maar daar hield ik allerhande kwetsuren aan over. Totdan hield ik het dus bij joggen.
Het joggen had ik altijd wel een beetje gedaan. Vooral om mijn conditie af en toe wat op te krikken. Als je jong bent, beschik je over tonnen energie. Met de jaren verdwijnt dat een beetje en moet je beginnen te werken aan je fitheid, met sport, met een gezondere levenstijl (wat ik ook niet altijd handhaafde).
Dus sprak ik met de bende af om eveneens de trainingen te starten en dan wel te zien waar ik uit zou komen. En alles verliep vlot. De eerste lange duurlopen zorgden weliswaar voor stijve benen in het begin, toch zou ik eraan wennen. Mettertijd verdween verzuring tijdens mijn trainingen. Als ik moe ben, gaat zicht dat in mijn hele lijf manifesteren. Niet enkel in de benen. Een trainingsbeest, dat ben ik wel. Maar ik ken nog ergere beesten hoor.
Ik zeg dus ja aan de marathon en schrijf mij in voor "De dag van Vlaanderen", een alternatief voor de "Nacht van Vlaanderen". Ivan Degrieck is de bezieler van deze marathon die plaatsheeft op 4 juni 2005. Later zal ik Ivan nog tegenkomen... Mijn eerste idee was om de marathon te lopen onder de vier uur. Tijdens de voorbereidingen heb ik al vlug door dat ik dat sneller ga kunnen. Ik doe een gok naar mijn eindtijd en durf al te hopen op iets minder dan 3h30'. En dat gebeurt ook. De marathon verloopt vlot en ik kom binnen in 3h23'. Ik ben ontroerd. Nooit liep ik zover, nooit liep ik zolang. Hé, ik kan een marathon lopen!
In de tweede helft van die wedstrijd, kan ik versnellen. Negatief split dus. Dat zet mij aan het denken. Ik kan dat sneller hé!
Het jaar erop schrijf ik mij in voor de Nacht van Vlaanderen. Ik wil er een hap uit bijten. Een goeie tien minuten lijkt mij te doen. En ik doe er bijna een kwartier af. 3h 08'43" is mijn tijd voor een tweede marathon. Ik kaap er zelfs prijzengeld mee weg! (30 euro!) Ik begin te dromen van de drie uur....
In 2007 volg ik een schema en neem dus ook intervallen mee op in het trainingsprogramma. Maar ik ben slordig met de energie. Ik loop teveel wedstrijden, hou mij dus niet strak aan het schema. Ik maak fouten, ben te nonchalant. Ik denk dat het zo ook wel zal lukken. Maar ik vergis mij. Ik kan er tijdens de Nacht maar 40" vanaf doen. Met mn voetjes terug op de grond, heet dat dan. Ik loop dat jaar nog een paar marathons voor de fun (ik werd verslaafd) en/of voor het goede doel. Ik heb er wel goede herinneringen aan, maar een PR is dat jaar niet meer aan de orde.
In 2008 wil ik de puntjes op de i zetten. Mijn keuze valt op Visé. Maar de omstandigheden zijn niet ideaal. Het is er heet! Maar ik kom dichter in de buurt van "de muur": 3h02'48. Misschien had ik het dan al wel gehaald, zonder die hitte. Ik neem een herkansing datzelfde jaar in Flanders Fields. Ik kwam een oude bekende tegen... en die stuurde mijn trainingen een beetje bij. Toen had ik onder de drie uur moeten duiken, maar twijfel en misrekeningen onderweg houden mij nog altijd aan de verkeerde kant van die verdomde muur (3h01'34"). Onafhankelijk van het resultaat, belooft de bekende dat hij mij in 2009 onder de drie uur zal helpen.
En dat doet hij...met een aparte vorm van trainen... Ik stelde me er vragen bij, we hadden er discussies over, maar hij overtuigde mij. Het klopte wat hij me wijs maakte. Dat begon ik beetje bij beetje in te zien. Ik loop een PR op de halve, ik sta op het podium in Oostende, waarom zou ik dan geen marathon lopen in 2h55'51"? Dus doe ik dat dan gewoon hé!
Ik had een geweldig weekend! Ik besef nog niet goed wat er allemaal is gebeurd. Ik ben verschrikkelijk moe. Ik liep een marathon in 2h55'51". Een verslagje komt mss morgen of anders woensdag. Wim is de winnaar van een lekkere pater, hoewel ik heel lang dacht dat Joggerke hem ging winnen....
Tevreden, maar moe, damme plachten te zeggen.
Bedankt voor uw medeleven en mooie reacties. Ik heb onderweg aan velen van jullie gedacht!
Ok, maak me maar zot! Wie voorspelt mijn eindtijd in Parijs? Of komt er het dichtst van in de buurt? Deze persoon trakteer ik op een Westvleteren (of meerdere). Je zal er mss wel even moeten op wachten, net als Fré en Martin. Er waren ooit eens een paar data vooropgesteld, maar het paste nooit echt voor iedereen. Maar ik ben het niet vergeten hoor! One day...
Ik ben pas terug in het land maandagavond, dus even geduld voor het verslag. Misschien hebben ze wel internet in Parijs?
Ik had een geweldig weekend! Ik besef nog niet goed wat er allemaal is gebeurd. Ik ben verschrikkelijk moe. Ik liep een marathon in 2h55'51". Een verslagje komt mss morgen of anders woensdag. Wim is de winnaar van een lekkere pater, hoewel ik heel lang dacht dat Joggerke hem ging winnen....
