een gezonde afwijking waar (nog) geen medicatie voor bestaat
30-05-2012
Dank u
Na een toch wel uitputtende tocht van 2160,53 km heb ik gisteren het einddoel gehaald. Heel wat kilos lichter. Volgens sommigen lelijk (das al veel langer) mager (nog magerder). Wel veel zwaarder en rijker aan toffe ontmoetingen met medemensen, passanten en soortgenoten op de camino. Bij aankomst op het plein voor de kathedraal brak het vat vol emoties. Mijn ogen werden vochtig en mijn stem beefde van vreugde en emotie. Terwijl ik dit schrijf komt de brok me in de keel. Zelfs 1 dag later... Het kan melig en stereotiep klinken en ook ik had niet verwacht dat het mij zou overkomen. Het is een mytische religieuse en spirituele plaats met een historisch verleden zonder voorgaande.
Na 55 stapdagen stopt de camino hier voor mij. De grootste omweg naar jezelf. Dit is een levenservaring en prestatie die me niet meer zal loslaten. Ook al lijk ik nu op een gespierd potlood, mijn ziel en mijn hart hebben een body buildingskuur gekregen.
Er rest mij u allen te bedanken. Bloglezers u hebt me enorm aangemoedigd en gesteund. Ik zal jullie via mijn blog zeer spoedig laten weten op welk moment jullie het verhaal uit mijn eigen mond kunnen vernemen.
Beste Marleen zonder jou steun en die van mijn kinderen was deze tocht onmogelijk. Ik ben jullie allen zeer dankbaar hiervoor.
Gisterenavond op een zonnig terras in Melide was het weer dolle pret. De kring pelgrims rond de tafel werd geleidelijk groter en vrolijker. Het begon met 2 Fransen. Patrick een Bretoens aphoteker op rust met de tronie van een walvisvaarder. Laurent actief ploegbaas in de bouw in Le Puy en Velay. Fransen kunnen wijn drinken en dat doen deze 2 dan ook geweldig. Het zijn geen chauvinisten, want ze kiezen voor vino tinto de Rioja. Ik assisteer hen samen met een Zeeuws burgelijk ingenieur. Even later krijgen we gezelschap van een Finse en Duitse. De Duitse is redelijk in de wind na het eten van Pulpo, de specialiteit in Melide. Het is inktvis. De loslippigheid komt echter door de witte wijn die ze er achterna kapte. Prompt bestelt ze een nieuwe fles. In een mum van tijd is ze soldaat. Nog maar een rode fles dan. Als ook nog 2 Noorse vrouwen het gezelschap vergroten is de ploeg compleet. De wijn blijft komen. Om 9 uur hou ik het voor bekeken.
De ochtend geeft me geen zwaar hoofd. De wijn en het gezelschap werkte heilzaam. Om 7 uur stap ik de mistige ochtend in. Snel kom ik aan de 50 km paal. In Arzua krijg ik opnieuw aansluiting met de Fransmannen in cafe Chacala in Arzua. De jongens drinken nu koffie.
Het is 16.15u.
Rudi kom aan op het grote plein in Santiago de Compostela. Een super emotioneel moment. Hij is sprakeloos en diep ontroerd.Hij heeft het gehaald.De 52 resterende kilometers wilde hij spreiden over 2 dagen, maar hij dacht: " nog maar 20km te gaan, die kunnen er nog gerust bij vandaag!"
Rudi heeft zijn intrek genomen in een hotelletje en is nu op zoek naar wifi. Daar ter plaatse heeft hij geen verbinding...dus vraagt hij zijn vrouwtje om de laatste woorden te schrijven.
Je moet het niet geloven hoor,...er komt straks heus nog wel een heel relaas in zijn eigen,sappig vertellende schrijfstijl. Ik laat het hierbij voor vandaag. Tot donderdagmiddag, Rudi. Ik wens je een goede vlucht naar huis toe.
Marleen
De albergue Ultreia in Portomarin is een aanrader. Ik geef de voorkeur aan privaat Albergues omdat ze minder anoniem zijn en het dikwijls gedreven mensen zijn die het boeltje runnen. Moeder Carmen met haar man en dochter. Prachtige behulpzame mensen. Ze doen hun job met passie. Gisterenavond na 1 uur slapen schiet ik plots om 22.00 uur wakker. Ik denk dat het al morgen is. Vals alarm. De tumult wordt veroorzaakt door zich op de slaap voorbereidende pelgrims. Het zootje is weer internationaal. Zuid Korea, Canada, Frankrijk, Duitsland, Ierland een Nederlander en een Vlaming.
Deze morgen ben ik weer bij de eerste wakker en weg. De drie Zuid Koreaanse goedlachse dames kan je niet voor zijn. Ze vallen uit bed in hun schoenen en verwijnen stappend. Gedisiplineerd volkske.
Ik heb vandaag zin om mijn lichaam nog eens af te peigeren. Met volle goesting begin ik aan mijn laatste lange tocht. Melide is immers 40 km. Het gaat steeds golvend op en af door het groene Galicia. Best te vergelijken met de kruising tussen Ierland en de Ardennen. Erg landelijk. Enkel een stel koeien onder begeleiding van hun schreeuwende en tierende niet meer zo jonge Spaanse hoedster kunnen mijn tempo breken. Massa's pelgrims haal ik in. Het is hier echt wel een beetje er over. Bussen Amerikanen en Spanjaarden met een dagrugzakje heupwiegend en keuvelend in pelgrimsoutfit. The plastic Pelgrims consumers. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de Galieciers dit allemaal een beetje comedy capers vinden.
Om 13.00 uur bereik ik na 41 km het kleine drukke stadje Melide. Ik ben moe en hongerig en dat is dik mijn eigen schuld. Enkel in Palas de Rei hield ik even halt om de energievoorraad wat aan te vullen.
Nog 52,5 km ben ik van Santiago. Ik ga er 2 dagen over doen. Ik heb mijn terugvlucht pas op woensdagavond. Het avontuur zit er bijna op. Nu is het echt wel aftellen... elke 1/2 km staat er een paal met de nog af te leggen afstand. Verloren lopen wordt nu echt wel moeilijk.
Als de laatste loodjes het zwaarst wegen dan mogen ze stilaan gaan komen... want het einde is in zicht. De moeheid na een dag stappen verdwijnt na een goede slaappartij. En slapen dat is hetgeen ik zeer graag doe EN ook geweldig goed kan. Ik slaap als een blok op alle plaatsen die je je maar kan bedenken. Dus ook in overvolle slaapzalen met snurkende zoogdieren. Om 6 uur trek ik de deur van de Albergue dicht in Samos. Ik snel door het ochtendlijke duister naar Sarria. Het is zondag en ik droom van verse pistolees. Ik zet me op een bank in Sarria en eet er oud brood. Onderweg naar Portomarin ontmoet ik een Amerikaanse professor filosophie aan de universiteit van Michigan. Hij heeft Nederlandse roots. Ik stap met hem naar Portomarin. Het is een rustige kerel van 62 jaar die wel flink stapt. En wat doe je met zo'n Professor? Filosoferen natuurlijk. Over de american way of live. Over politiek. Over de problemen in Europa. Het doodt de tijd en af en toe relativeren we alles om te genieten van het groene Galicische landschap. Het lijkt wel Iers met al die stenen walletjes. We stappen de 100 km paal voorbij. Nu is het echt bijna gedaan... Portomarin is even verder. Ik kies de albergue met de uitdagende naam Ultreia. Wat zoveel betekent als...niet opgeven...maar doorgaan. Carmen de eigenares is licht in paniek want er is geen warm water. De dochter lost het op maar voorlopig douchen we in haar badkamer. Als ik op de weegschaal ga staan mis ik 6,5 kg. Oei. Daar ga ik in restaurant Perez wat aan doen. Zit hier op 86,5 km van Santiago de Compostela.
Wel veel zwaarder en rijker aan toffe ontmoetingen met medemensen, passanten en soortgenoten op de camino. Bij aankomst op het plein voor de kathedraal brak het vat vol emoties. Mijn ogen werden vochtig en mijn stem beefde van vreugde en emotie. Terwijl ik dit schrijf komt de brok me in de keel. Zelfs 1 dag later... Het kan melig en stereotiep klinken en ook ik had niet verwacht dat het mij zou overkomen. Het is een mytische religieuse en spirituele plaats met een historisch verleden zonder voorgaande. 
Als de laatste loodjes het zwaarst wegen dan mogen ze stilaan gaan komen... want het einde is in zicht. De moeheid na een dag stappen verdwijnt na een goede slaappartij. En slapen dat is hetgeen ik zeer graag doe EN ook geweldig goed kan. Ik slaap als een blok op alle plaatsen die je je maar kan bedenken. Dus ook in overvolle slaapzalen met snurkende zoogdieren. Om 6 uur trek ik de deur van de Albergue dicht in Samos. Ik snel door het ochtendlijke duister naar Sarria. Het is zondag en ik droom van verse pistolees. Ik zet me op een bank in Sarria en eet er oud brood. Onderweg naar Portomarin ontmoet ik een Amerikaanse professor filosophie aan de universiteit van Michigan. Hij heeft Nederlandse roots. Ik stap met hem naar Portomarin. Het is een rustige kerel van 62 jaar die wel flink stapt. En wat doe je met zo'n Professor? Filosoferen natuurlijk. Over de american way of live. Over politiek. Over de problemen in Europa. Het doodt de tijd en af en toe relativeren we alles om te genieten van het groene Galicische landschap. Het lijkt wel Iers met al die stenen walletjes. We stappen de 100 km paal voorbij. Nu is het echt bijna gedaan... Portomarin is even verder. Ik kies de albergue met de uitdagende naam Ultreia. Wat zoveel betekent als...niet opgeven...maar doorgaan. Carmen de eigenares is licht in paniek want er is geen warm water. De dochter lost het op maar voorlopig douchen we in haar badkamer. Als ik op de weegschaal ga staan mis ik 6,5 kg. Oei. Daar ga ik in restaurant Perez wat aan doen. Zit hier op 86,5 km van Santiago de Compostela.
