Vanmorgen was ik al vroeg in de weer. Ik had gisteravond een goedkoop internetcafe gevonden waar ze ook webcams en microfoons hadden. Ideaal om me eens op msn te begeven. De zaak kondigde in koeien van letters aan dat ze 7 dagen op 7 open zijn vanaf 8u 's morgens... 5 voor 8 draai ik dus al voor de deur rond, maar ik heb 1 grote fout gemaakt! Ik ben uit het oog verloren dat ik Latijns-Amerika ingefietst ben. Uurroosters zijn vanaf heden dus een relatief begrip en wachten meer dan eens de orde van de dag. Ik besluit om rustig te gaan ontbijten. Hier maak ik mijn 2de beginnersfout van de dag. Ik ben de Mexicaanse keuken nog niet gewend. Ik heb taco's besteld. Nog voor de taco's komen wordt een kommetje voor mijn neus gezet. Gemakkelijkheidshalve ga ik er van uit dat er hier in Mexico soep voor het ontbijt komt. Ik ga dus vrolijk aan het roeren en neem een flinke lepel in de mond... Al snel komt er stoom uit mijn oren, voel ik mijn ogen rood worden en mijn porien opvullen met zweet. Mijn 'soep' is een kommetje ultrapikante saus!

Na het ontbijt vanmorgen was het internetcafe nog steeds niet open... Ook als ik om 10u met pak en zak op de fiets passeer is er nog steeds geen teken van leven. Het voordeel van de Latijns-Amerikaanse interpretatie van uurroosters is dat ze het ook niet nauw nemen met sluitingstijden. De uitbater van dit (andere) cybercafe heeft het ondertussen blijkbaar naar zijn zin en laat ons gezellig verdertokkelen...

Ik trok vanuit het centrum van Tijuana naar het busstation dat zo'n 15 km buiten de stad ligt. Een bijzonder onaangename en stresserende rit! Ik hoop hier een bus te kunnen nemen naar San Ignacio, zo'n 800 km zuidwaarts. Ik bevind me momenteel namelijk in Baja California, een schiereiland in het Noord-Westen van Mexico dat zo'n 1500 km lang is en naar verluid heel monotoon is. Bovendien moet ik voor 24 december in Mexico-City zijn om Christophe te ontvangen. Met nog een goeie 2000 km te gaan zou dat op de fiets wel eens een heel lastige opgave kunnen worden. Mijn vrees is echter gegrond. De fiets kan enkel mee op de bus als hij helemaal gedemonteerd een doos ingaat. Voor een doos moet ik helemaal terug de stad in en dan met doos en al weer terug... Ik heb er geen zin in en besluit het avontuur tegemoed te gaan. Fiets en duim zullen me voor 24 december tot in Mexico-City moeten brengen (ik  ken er 1 die daar nu in de Mezenstraat heel hard zit te vloeken).

Terwijl ik uit Tijuana weg aan het klimmen ben passeer ik langs een geparkeerde truck. De heren doen me stoppen voor een praatje en ik leg hen mijn plan uit... Amper 20 minuten na mijn beslissing om toch maar de avontuurlijke optie te nemen zit ik dus al comfortabel in een camion met mijn fiets achterin. De duim is nog niet 1x omhoog gemoeten...