Vanuit Death Valley was het nog een paar dagen goed doorfietsen naar Los Angeles. In het begin nog altijd mooie omgeving en aangenaam rijden, maar hoe dichter je bij een miljoenenstad als LA komt, hoe moeilijker het is om grote wegen en druk verkeer te omzeilen. Op een heel onaangenaam moment, terwijl ik op de pechstrook van een autostrade tegen de wind in aan het beuken ben, stopt een lieve biologe langs de kant van de weg. Ze zag dat ik het niet helemaal naar mijn zin had en biedt me een lift naar LA aan. Het klinkt heel verleidelijk, maar ik wil dit toch op mijn fietsje afwerken. Ze is nog zo vriendelijk om me een heleboel energierepen toe te stoppen en na dit korte intermezzo heb ik weer nieuwe energie om verder te gaan. Even verder geraak ik ook nog op een iets rustigere weg die parallel loopt met de autostrade en is alles weer rozengeur en maneschijn.
Ik vind zelfs een weg die doorheen de San Gabriel Mountains loopt en zo langs een schitterend decor Los Angeles binnenkomt.
Thanksgiving is hier in Amerika een grote feestdag. Wij kennen het alleen van op tv, met de kalkoentoestanden enzo, maar blijkbaar stemt het de mensen hier in gulle buien. Terwijl ik op zoek ga naar een slaapplaats aan de noordrand van de stad word ik aangeklampt door een vriendelijk dametje dat me tot bij een goedkoop motelletje escorteert. Bovendien geeft ze me een gratis toegangskaartje voor het YMCA. Ik ken het YMCA alleen vanuit het idiote liedje dat ik elke karaoke-avond in Frankrijk moest zingen... Maar het blijkt een gezondheidscentrum te zijn waar ik de volgende morgen geniet van sauna, bubbelbad en de hele smiksmak.
Tegen de avond kom ik in het huis van Chad, Brad en Jay aan. Ze zijn allemaal Thanksgiving gaan vieren bij hun eigen familie, maar hebben de deur voor me opengelaten zodat ik me hier meteen weer thuis kan voelen. Diezelfde avond nog moet ook ik Thanksgiving gaan vieren. Het wordt op die mannier een mooie verwelkoming hier in Los Angeles.
Het was mijn bedoeling om hier een paar dagen te chillen en dan weer verder te gaan. Maar je weet ondertussen hoe dat gaat. Het oorspronkelijke plan was om maandag te vertrekken, maar uiteindelijk is dat al uitgesteld tot donderdag. Ik heb er wel een goeie reden voor. Bij het binnenkomen van Los Angeles had ik mijn tweede spaakbreuk in mijn achterwiel. Ik vreesde een beetje dat het een kwaaltje zou kunnen zijn dat me de hele reis zou achtervolgen, dus ging op zoek naar een goede fietsenzaak om een stevig achterwiel te kopen. Ik reed nu rond met 32 standaard spaken en heb hier een wiel besteld met 36 extra sterke spaken. Op die mannier hoop ik de ruigere terreinen die me te wachten staan goed te kunnen verteren.
Ondertussen heb ik het hier naar mijn zin. Overdag gaan lopen op het strand, wat fitnessen in de club waar Chad werkt, gaan eten op een terrasje bij de pier... 's Avonds stort ik me in de activiteiten die je in je eentje minder makkelijk kunt doen. Een avondje hartenjagen, schaken, poolen, ...
Vanavond zou er een feestje op het programma moeten staan. Morgen wordt de fiets helemaal op punt gezet en overmorgen (donderdag is het dan) vertrek ik richting San Diego, van daaruit is het maar een boogscheut naar de grens met Mexico in Tijuana.
|
